Met de eerste trein op weg naar Brussel

De Grote Markt van Brussel in volle glorie

Viel  niet mee om zo vroeg op te staan; 04.00 uur is wel heel vroeg. We gingen vandaag naar Brussel met de flixbus van Rotterdam. Om  vijf over vijf liep ik al over straat op weg naar het station. Met de eerste trein van 6.01 naar Utrecht. Gelukkig hadden we genoeg speling want NS besloot in haar wijsheid om de trein naar Rotterdam gewoon maar uit te laten vallen. In de regen en wind liepen we naar de halte van de flixbus bij station Rotterdam. Keurig op tijd kwam het groene gevaarte de hoek om. Met de QR-code op mijn ielepieleapparaatje konden we inchecken! Daar had ik hem voor aangeschaft.

Deze bus stopt slechts in Bergen op Zoom en niet in Antwerpen; uiteindelijk waren we al om half tien in Brussel; het weer was ons genadig; Roos wist hoe we moesten lopen en al ras stonden we op de grote markt; schitterend al die gebouwen met vergulde beelden. De zon scheen; genieten dus. We liepen nog wat door de stad op zoek naar het restaurant waar Marjorie ons een VP introductie voor had gegeven: restaurant Chez Léon in de Beenhouwerstraat vlak achter de Grote Markt. We konden daar lunchen wat we maar wilden zonder kosten.

Bisque d'homard zoals die hoort te zijn! Met dank aan Marjorie

Nog wat geslenterd en ergens neergestreken voor koffie. Inmiddels was het tijd voor de lunch. En we hebben het ons goed laten smaken; een onvervalste bisque d'homard vooraf en vervolgens moules à l'escargot en Roos had konijn in bier; crême brulée als nagerecht. Twee jonge Japanse vrouwen aan het tafeltje naast ons maakten een foto die ik met dank aan Marjorie per Whatsapp aan Hugo heb doorgestuurd. Ik begin al helemaal te wennen aan m'n ielepiele apparaatje. Geheel verzadigd en verkwikt naar het hotel gewandeld in de stortregen en even een tukkie gedaan.'s-Avonds het pièce de résistance, de opera Fauré, Penelope. We wisten niet beter of we zouden naar een opera gaan kijken: "er is helemaal geen toneel", merkte ik verbaasd op, en inderdaad, het bleek een concertante voorstelling te zijn tot teleurstelling van Roos. Ach, het verhaal van Penelope is ons natuurlijk volstrekt bekend, de Odysseia is daar duidelijk over. Met de boventiteling in Frans en NLs was de voorstelling heel goed te hebben. Mooie muziek, goed gezongen al waren het niet allemaal zangers van het kaliber dat we nog maar enkele dagen geleden bij Prins Igor gehoord hebben,

Had Roos op de heenweg naar de opera met haar uitgaansschoenen al blaren gelopen daar was de terugweg een hompelende marteling voor haar. Zwaar op mij leunend en met de hielen op de achterkant van de schoenen zijn we terug naar het simpele hotel Mirabeau gestrompeld; ze wilde van geen taxi weten. Ze had twee levensgrote blaren, maar ik heb haar er verder niet meer over gehoord; de schoenen zijn achtergebleven in de prullenbak van het hotel.

Portemonnaie vergeten

Had ik de reis en musumbezoek goed voorbereid en om vijf uur al opgestaan, thee gezet, brood gesmeerd, tas gepakt en op tijd naar het station gefietst, daar merkte ik toen ik mijn fietssleuteltje wilde opbergen en mijn OVchipkaart wilde pakken dat ik mijn portemonnaie had vergeten in mijn broekzak te doen. Gisteren had ik voor de voorstelling van de opera een nette broek aangetrokken en helaas verzuimd om mijn portemonnaie over te steken naar mijn wandelbroek. Dus weer, in de vroege ochtend, onder het gekwetter van merels en roodborsten, terug naar huis gepeddeld.
Ik had voor ik vertrok op internet naar het weerbericht gekeken. Weeronline.nl was aanzienlijk somberder dan KNMI; een gebruikelijke spelfiguur; weeronline is heel vaak te somber, derhalve had ik besloten om vandaag de wandeling van Zuidlaren naar Rolde te doen en dan met de bus door naar Assen en nog even voor de tweede keer de Peredvishniki TT te gaan bezoeken. Nou ja, dat is er niet van gekomen; volgende keer beter. Nu heb ik de achterstallige Bloggies bij kunnen werken.

PS Ik kon het niet laten om af en toe buienradar te consulteren en achteraf had ik het goed gegokt ook al had ik er niets aan: hier in Bilthoven heeft het vanaf halverwege de ochtend stevig geregend, maar in het noorden, in Drenthe niet. Ik zou de etappe dus behoorlijk droog hebben kunnen lopen. Maar daarom niet getreurd. Volgende keer beter.

De opera "Prins Igor"

Beeld uit de eerste scene van de opera "Prins Igor" Foto van www.operaballet.nl

Meer dan dertig jaar geleden heb ik samen met vriend Dick een paar keer een opera mogen genieten. Ik herinner mij nog Samson et Delilah - ik herinner me na al die jaren nog een melodie uit die opera - en "Prins Igor" van Borodin. Op mijn voorstel hebben Roos en ik deze opera vandaag in de matinée voorstelling bezocht en ontzettend genoten.
Van dat eerste bezoek herinnerde ik me nog de imposante voorstelling met een groot orkest, stevige koorpartijen en af en toe oorverdovende muziek. Dat bleek ook vandaag en we hebben er ongelooflijk van genoten. De voor het grootste deel Russische cast was fantastisch; bassen wel zo breed van toon, zuiver en met een onwaarschijnlijk volume, koren wel zo schitterend. Maar ook de hele aankleding van het toneel en de kostumering was een genoegen om mee te mogen maken. En dan de moderne trucs die het geheel iets magisch geven; een zwart-wit film tussendoor waarin het verloop van de verloren slag van het leger van Igor wordt getoond met direct daar achteraan een hemels decor met klaprozen. Roos fluisterde me in dat dit echt was; ik was er heilig van overtuigd dat hier ook sprake was van een filmopname, maar nee hoor, Roos had uiteraard gelijk; het scherm waarop werd geprojecteerd bestond uit een soort transparant gaas zodat er een film op vertoond kon worden maar door de belichting van het toneel exact te laten samenvallen met het stoppen van de film gingen de twee voorstellingen naadloos in elkaar over. De mevrouw naast mij, afkomstig uit Maastricht, zei mij dat ze zoiets nog nooit had gezien. Nou, ik was net zo verbaasd als zij.

Bedankt Peet!

In de eerste pauze zag ik nog een ons bekend stel heren. In de tweede pauze hebben we elkaar gesproken en een van hen bleek uitermate kritisch over deze opera; dat ontstemde mij oprecht. Mag ik niet veel opera-ervaring hebben daar had ik op deze voorstelling werkelijk niets aan te merken; ik kon er zelfs niets kritisch over bedenken. We hadden bij het wachten bij de bar een deskundige gesproken die net zo enthousiast was als wij en Roos heeft via Facebook ook bewonderende adviezen gekregen van haar bekende "vrienden/operazangers". Ik stoorde me ontzettend aan die pedanterie, dat moge duidelijk zijn!
Opgetogen gingen we naar huis. Ik ging even snel wat eten en daarna naar zoon Peter; hij zou mij helpen met het gebruik van de Smartphone. Ik had vrijwel alles onder de knie gekregen zo gebruikersvriendelijk is die moderne apparatuur. Peter en zijn huisgenoot Jim spraken op bewonderende toon dat zo'n "ouwe man" zich in dat moderne spul had verdiept. Gezellig zo even met die twee jonge kerels en Peter hielp me met bepaalde dingen en we laadden de Flixbusapp, eigenlijk de hoofdreden waarom ik ben overgegaan naar de smartphone. We maakte een "selfie", of beter een "onsie" dat ik hier voor de aardigheid bij plaats.

Moestuin van Roos onder handen genomen

Boer Biet aan het werk in de tuin van Roos

Vanmorgen laat opgestaan en na een gezellig ontbijtje op bed nog beneden koffie gedronken. Roos had gisteren op de markt ook voor mij boodschappen gedaan. We moesten even bijkletsen over het bridgen van donderdagavond en over mijn wandeling van gisteren en natuurlijk over mijn ervaringen met de Smartphone. Roos had Theo gesproken en - zoals ik al verwacht had - was alle spitwerk inmiddels klaar. Het is ongelooflijk, Theo is ruim 80+ en kan nog spitten als een polderwerker; hij werkt zeker twee keer zo snel als ik; heeft ook handen en polsen die twee keer zo stevig zijn als die van mij, voorheen kantoorwerker. "In beweging blijven en ....  goed eten", is Theo's devies. Daar houden we ons beiden al jaren aan. "Dat wandelen van jou is ook goed", verzekert hij mij keer op keer. Het is ook mijn filosofie voor het behoud van je gezondheid voor zover je die in eigen hand kunt houden: gezond eten en in beweging blijven en je vooral ook niet te druk maken over dingen waar je toch geen invloed op hebt.
'sMiddags gingen we nog even de armspieren trainen; de benen hadden wel genoeg gehad gisteren met 22 kilometer. "Samen naar de sportschool, ja gezellig!" Nou, echt samen gingen we niet. We hadden afgesproken dat we om twee uur daar zouden zijn zodat we mee konden doen met "buikspierplezier" van twee uur; ieder heel uur wordt er tien minuten onder leiding buikspiertraining aangeboden. Ik was zo druk met m'n nieuwe speeltje dat ik te laat aan de Sportcity dacht. Toen ik arriveerde waren ze net klaar met de buikpieren; Roos zwaaide al voor het raam bestraffend met de vinger en toen ik om drie uur alsnog meedeed werd ik er grinnikend op aangesproken door de jonge trainer die ons onder handen nam. Roos heeft er geen enkele moeite mee door 23 jaar Pilates en andere grondgymnastiek en deed gewoon nog een keer mee; de jonge dame naast mij kreeg het net zomin als ik geheel voor elkaar. Bijhouden dus!
Na afloop natuurlijk lekker in de sauna waar we in gesprek kwamen en als vaak over leefstijl; het leeft echt steeds meer onder de mensen die we spreken. Waar het vooral aan ontbreekt is toch weer kennis en niet te vergeten "Vitamine D", Discipline.
Thuis gekomen heb ik Roos'  moestuintje nog even gespit; ik heb inmiddels voldoende ervaring; mest en bladeren goed ondergewerkt zodat ze het weer kan inzaaien. We hebben zelfs een stuk van het grasgazon gescheurd, d.w.z. gras ondergespit, mest en bladeren ondergewerkt zodat ze een groter stuk van haar tuin als moestuin kan gebruiken.
Van mijn noeste werk heeft ze een foto gemaakt die ik nog moet plaatsen.

Zelfs ìk aan de smartphone?!

Tja, de afgelopen maanden heb ik lopen peinzen en hier en daar eens wat navraag gedaan; de afgelopen week zelfs vrij indringend bij mijn zonen en vriend Dick. Het toverwoord bleek: "SIM-only". Dan hoef je geen abonnement te nemen inclusief afbetaling van zo'n peperduur apparaat. Dick bood mij zelfs zijn oude Phone aan die ik dan zou kunnen gaan gebruiken in de loop van het voorjaar; Hugo verwees mij naar Peter; die had mij al eens zo'n peperduur apparaat aangeraden, 600 euro geloof ik; daar ben ik gewoon te slordig voor. Tot voor kort moest ik ieder jaar wel een nieuwe camera kopen omdat de oude op de grond viel of anderzins in het ongerede raakte.

Eerste foto met mijn Smartphone in
de telefoonwinkel op de Kwinkelier gemaakt

Gisteren, na het bezoek aan het Rijks ging ik nog even een lekker stukje gebakken vis eten bij de Spakenburger op de Kwinkelier. Nog twee rookworsten bij die vriendelijke slager daar op de Kwink; misschien zelfs wel een beetje uit medelijden; in de meeste winkels zie je nauwelijks meer een klant. Op weg naar het bos kwam ik ook langs het telefoonwinkeltje waar drie energieke jonge kerels telefoons en abonnementen verkopen; ook mijn inmiddels wat sleetse Nokiaatje met T-mobile abo komt daar vandaan. Dit is de enige winkel waar het vrijwel altijd druk is; maar nu stond er niemand! "Even informatie vragen", dacht ik bij mezelf. Was helemaal OK toen ik dat vroeg. Ik noemde het toverwoord: "Sim-only", en tot mijn verbazing bleek ik daar al over te beschikken; voor mijn eerder genoemde Nokia telefoon heb ik een SIM-only abo; die telefoon kostte destijds (2013) slechts 35 euro weet ik nog; ook daar gekocht dus.
En toen bleek dat ik deze SIM zo in een Smartphone kon overdoen was ik al half verkocht. En een abootje van 10 euro, verhoogd naar 11 euro per maand kan "Bruin wel trekken", is nauwelijks hoger dan mijn huidige abonnement. En de prijs van een Smartphone viel me ook alles mee.
Thuis gekomen ging ik direct aan de slag, maar tot mijn grote teleurstelling kon ik er niet eens een telefoontje mee versturen; ik had Roos natuurlijk willen bellen. Zoon Peter gemaild of hij me kon helpen. Met de aanhef: "arme vader", bleek hij uiteraard bereid om mij bij te staan. Ik kon er gewoon slecht van slapen; onnodig, want ik dacht even na en 'smorgens ging ik hetgeen ik bedacht had uitproberen en dat lukte!
Vervolgens met ielepieleapparaat op zak ben ik richting Groningen gereisd, onderweg genietend van Geert Maks' "Hoe god verdween uit Jorwerd". Ik wilde de derde etappe van het Pieterpad gaan lopen; van Groningen naar Zuid Laren en aldus geschiedde.
Roos had me gemaild dat ze gisteravond pas heel laat thuis was gekomen na een bridge-avond in Utrecht. Daarom probeerde ik - mijn eerste telefoontje met het nieuwe apparaat - pas toen ik ergens halverwege op een bankje was neergezegen na 11 kilometer om haar te bellen en dat lukte wonderwel ook al had ik maar een zwak signaal. Het geluid was veel en veel beter dan met mijn sleetse Nokia; gaatjes verstopt denk ik.
Eenmaal in de stoptrein van Zwolle naar Bilthoven ben ik eens gaan pielen met m'n nieuwe speeltje; lijkt kinderlijk eenvoudig?! Ik was er zo op los; de functionaliteit spreekt grotendeels voor zich. Het typen viel me niet mee, maar dat went misschien wel.
Ik kreeg al snel het gevoel dat je met dit soort apparaatjes snel erg veel tijd gaat verspillen; dat wil ik koste wat het kost zien te voorkomen. Mijn belangrijkste reden om mij zo'n dingetje aan te schaffen was toch vooral dat ik geen PC meer hoef mee te slepen als we op reis gaan. Nu nog de "app" van Flixbus erop zetten en dan ben ik er klaar mee.

PS Was wel heel handig dat ik in de trein al mijn e-mails kon uitlezen en, zij het moeizaam, kon beantwoorden; dat scheelt toch wel degelijk tijd! En onderweg heb ik foto's gemaakt met het apparaatje; camera wordt daarme overbodig. Tja, toch wel handig denk ik.

De beelden bij "Stemmen uit zee" in het Rijks

Afbeelding op steen uit de tijd vóór de westerse invasie/kolonisatie

Of het nou weer om te spitten zou worden of niet; het weerbericht voor vandaag was behoorlijk somber; het zou de hele dag regenen. Dat viel vanmorgen wel mee, maar ik had vooruit al aan Theo bericht dat ik vandaag naar het Rijksmuseum wilde voor de TT over Zuid Afrika: Goede hoop.
Ik moet eenieder die deze tentoonstelling wil bezoeken op het hart drukken om zich eerst door het boek "Stemmen uit zee" van Dan Sleigh te ploegen, in ieder geval de eerste twee delen. Die zijn ten hemel schreiend vanuit het perspectief van de oorspronkelijke bevolking, de Koikoi en de San, ook wel de Koisan genoemd en - volgens mij denigrerend - de hottentotten.

Koikoi herder met kudde

Net als in genoemd boek zie je ook hier hoe de west Europeanen op slinkse wijze de oorspronkelijke bevolking eerst verleidde met verslavende middelen, tabak en brandewijn tot ruilhandel bracht. Waar het om ging was het verkrijgen van een veestapel en de koikoi beschikten over runderen. De eerste poging tot vestiging in de baai bij de tafelberg was van de Portugezen. Zij stalen echter het eerste vee en werden toen tot de laatste man vermoord. Toen echter een Hollands schip aldaar verging en de bemanning daar aanspoelde was er helemaal geen sprake van geweld en werd besloten tot het stichten van een verversingsplek als tussenstation voor de enorme reis naar Indië. Jan van Riebeeck was de eerste commandeur van deze nederzetting. De ondergang van de oorspronkelijke bevolking kreeg daarmee haar beslag.

Tekening van koikoi mensen, o.a. rokend en vragend om brandewijn

Ik bezocht de TT vooral vanwege deze oorspronkelijke bevolking; ik wilde wel eens zien wat daar aan spullen van waren overgebleven. Er bleek een fors aantal tekeningen van hen nog niet zo gek lang geleden boven water te zijn gekomen; 1987; die hebben dus al die eeuwen ergens in een lade gelegen.
Dan zie je gespierde, goed gevormde donkere mensen met hun eigen gewoonten die door de west-europeanen verkeerd werden uitgelegd. Was het delen van dingen een teken van welstand en een eer voor de gever daar werd de vragende inboorling beschouwd als een bedelaar.
De vergelijking met de geschiedenis van de noord-Amerikaanse indianen drong zich op; ook daar het opzij schuiven van de oorspronkelijke bevolking.

In steen aangebrachte boodschap dat er ergens brieven lagen voor de volgende bezoeker

De tentoonstelling gaat verder met de geschiedenis van de Kaapkolonie; de boerenoorlog, ook zo'n staaltje van schandelijk gedrag, nu door de Engelsen; het beeld van concentratiekampen met volledig uitgemergelde jonge mensen. Maar natuurlijk ook de Apartheid, voortgekomen uit driehonderd jaar superioriteitsgevoel. Het trof mij zeer dat koningin Juliana in de vijftiger jaren geweigerd heeft om Zuid Afrika te bezoeken vanwege de Apartheid. Uiteraard ging "de Prins" wel en aarzelde ook niet om kransen te leggen bij de koloniale monumenten.

Jan van Riebeeck de eerste commandeur

Paradoxaal genoeg was het juist ons land, toch uiteindelijk de gewezen kolonisator die ook de buitenlandse aanzet gaf tot de neergang van de Apartheid. Nelson Mandela komt dan naar NL en wordt toegejuicht vanaf het balkon van het koninklijk paleis op de dam in Amsterdam.
Het deed me veel deze tentoonstelling. NL is toch groot geworden mede dankzij dit proces van kolonisatie. Ik weet niet goed wat ik met deze gevoelens aanmoet; ik voel me er niet voor verantwoordelijk maar anderzijds profiteren wij westerlingen nog steeds van de enorme voorsprong die we door de koloniale activiteiten hebben verkregen op de voorheen koloniën, nu toch vaak landen met forse problemen van sociale en economische aard.
Von Humboldt leefde in de tijd dat kolonialisme inog niet zo lang bestond en had toen al door dat het een rampzalige invloed had op de gekolonialiseerde landen en bevolking.

De VOC steen, uitgehakt uit "het kasteel", het kantoor van de commandeur

Tekening van koikoi mensen

Recept chipolatapudding

Opgeklopt eiwit, slagroom en het mengsel van
walnoot, rozijnen, lange vingers en marsquin staan klaar

Wilde ik eigenlijk vanmorgen vroeg naar het Rijksmuseum gaan voor de tentoonstelling over Zuid Afrika, daar ga ik vanmorgen eerst maar weer eens Chipolatapudding maken. Roos heeft haar bon ingeleverd; vanmiddag moet ik me om half twee weer melden om te gaan spitten bij Theo in de moestuin, dus mooie gelegenheid om eens te gaan koken. Eerst de keuken maar aan kant gemaakt zodat ik er lekker tegenaan kan. Het recept:

6 gepelde walnoten in stukjes hakken; 6 lange vingers ook in stukjes, een hand rozijnen, weken in 100 ml marasquin.
6 blaadjes gelatine weken in water
250 ml slagroom opkloppen tot yoghurt dikte;
2 eiwitten opkloppen
400 ml melk opkoken met een doorgesneden vanillestokje; merg eruit wrijven
In een pannetje van ruim 1,5 liter het verdere proces doen
3 eidooiers mengen met 100 gram suiker en 100 ml melk, losslaan. Op laag vuur verder werken; met kleine scheutjes de warme vanillemelk doorheen roeren. Tegen de kook aanbrengen. Vuur uitzetten; gelatine uitknijpen en door het mengsel roeren. Mengsel af laten koelen. Eerst in koud water en tot slot in voorgekoeld water uit de koelkast. Roeren tot het lobbig wordt; niet te stijf laten worden maar lobbig! Is heel cruciaal voor het welslagen!

Au bain Marie af laten koelen tot het lobbig is

Geklopte slagroom er doorheen roeren; vervolgens geklopte eiwit er doorheen roeren en tot slot de vulling.
Uitvullen in bakjes.

Het voorproefje was al prima en dan vanavond "the proof of the pudding!"

Ai ai wat was het weer lekker. Volgende keer 10 gram suiker meer, wat meer rozijnen en nog iets lobbiger laten worden. Marasquin wellicht van de slijter is iets krachtiger van smaak van die van van Wees. 100 ml marasquin is beslist genoeg! anders wordt het geheel te alcoholisch.

Stemmen uit zee

Ongehoord toeval; kreeg ik het leesadvies van mijn vriend Peter C. om dit boek van de Afrikaanse historicus Daniel Sleigh te gaan lezen, daar heeft het Rijksmuseum juist nu een tentoonstelling geopend die over het begin van de kolonisatie van Zuid Afrika gaat. Helaas heb ik geen gebruik gemaakt van de mogelijkheid die ik als "Vriend van het Rijksmuseum" heb om voorafgaand deze expositie te bezoeken; er zouden deskundigen zijn die "de vrienden" en andere genodigden te woord zouden staan indien gewenst. Maar toch, ik ga deze tentoonstelling zo spoedig mogelijk bezoeken.
Het boek is heel indringend; naar mate ik meer in het verleden duik - denk o.a. aan de boeken van Auke van der Woud over de negentiende eeuw - realiseer ik me in wat voor paradijselijke situatie wij hier in dit tijdsgewricht leven. In die kolonie was het leven voor vrijwel iedereen en met name voor de oorspronkelijke bewoners, een hel. Ik kan het niet beter verwoorden dan in de hier gekoppelde recensie is gedaan. Maar het blijft een intrigerend boek; dank voor het leesadvies Peet! En ik kan het eenieder die in geschiedenis is geïnteresseerd van harte aanbevelen.

De halfjaardag van mijn kleinzoon

De kleine Bram is alweer een half jaar oud vandaag; hiep hiep hoera. Voordat ik de deur uitging om te gaan wandelen met Cyria in de Schoorlse duinen had ik een felicitatie via e-mail aan ouders en kind gestuurd en ze vonden het leuk dat ik eraan gedacht had. Uiteraard hadden ze er zelf ook bij stilgestaan. Ik vroeg en passant ook om weer een foto van de halfjarige en dan is die moderne techniek toch wel verdraaid handig hoor.
Lekker gewandeld in de Schoorlse duinen waar overigens geen vogel is te bekennen. De eentonige beplanting met niet-inheemse dennen draagt daar zorg voor; het is een dooie boel daar in de duinen. Geen specht zelfs te horen?! Wel lekker gewandeld en gekletst natuurlijk terwijl hondje Luca door het struweel liep te struinen.
Hugo SMSte nog onderweg; hij was snipverkouden en vroeg of de ontmoeting die we vanavond hadden gepland op station Utrecht CS voor overdracht van een vouche om lekker te gaan eten in Brussel wat eerder kon. Dat kon zo bleek want Cyria en ik hadden de groene route door de duinen - toch 15 km - in drie uurtjes afgelegd. Ruim, zelfs zeer ruim op tijd zat ik op Utrecht CS op Hugo te wachten. En daar kwam hij aangesnift met de bon. Dankjewel jongens!

Frambozenijs

Netjes eerst een protocol gemaakt in de
computer en dat toegepast.

Nieuwe poging om ijs te maken. Afgelopen vrijdag eieren gekocht bij de kippenboer en frambozen bij "die rooie". Overigens  heeft deze groenteman inmiddels zijn haar zo kort en is het meer grijs dan rood, dat we maar gewoon "Johan" moeten gaan zeggen. Room van Albert Heijn en melk van boer Dirk. Op basis van onze eerste bevindingen met het maken van roomijs heb ik besloten tot het volgende recept:

140 gram suiker afwegen. 300 ml melk met 200 ml slagroom mengen en verwarmen. 

120 gram van de suiker en 5 eierdooiers (grote eieren) met de staafmixer enkele minuten met de garde bewerken tot je er "een lint van kunt trekken" (Zo noemt Escoffier het). Vervolgens geleidelijk de helft van de warme melk/room toevoegen en mixen. 220 gram frambozen toevoegen en het mengsel met de staafmixer homogeniseren.

20 gram suiker mengen met  1 volle koffielepel maizena en droog mengen. Met de andere helft van de melk/room mengen .

Nu alles bij elkaar doen en overdoen in een pannetje en op laag "vuur" voortdurend roerend tegen de kook aan brengen. Totdat de "vla" aan de lepel blijft kleven (Term van Escoffier), niet aan de kook brengen! Door een puntzeef gieten - pitjes en andere stujes blijven achter - en af laten koelen, eerst in koud leidingwater, dan in een pan met koud water uit de koelkast en tot slot gewoon in de koelkast tot je het in de ijsmachine doet. 

50 minuten in de ijsmachine en overdoen in een bak - even proeven! - en in de vriezer verder laten uitharden.

Op 26 april 2019 heb ik iets ruwer gewerkt en met ganzeneieren. 2 ingevroren ganzeneidooiers na ontdooien mengen met suiker en de helft van het melk/room mengsel; met de staafmixer bewerken; de frambozen toevoegen en opnieuw stevig met de staafmixer bewerken. De rest spreekt voor zich. Opwarmen en dan totdat de vla samenhang vertoont en bij roeren "een lint trekt".

Recept bitterkoekjesijs
Enkele weken later heb ik dit ijs gemaakt; het was Roos' favoriete ijs en dat moest ik dus ook een keer proberen. Roos heeft de taaie, NLse bitterkoekjes in gedachte. Ik was bij "Anita" langs gegaan voor Italiaanse bitterkoekjes ervan uitgaande dat de Italianen toch het beste weten hoe je ijs moet maken. Daar zullen ze niet de taaie NLse bitterkoekjes voor gebruiken denk ik.
Zelf een recept bedacht:

1. 400 ml melk + 200 ml room;
2. 100 gram suiker + 5 eierdooiers met de mixer en garde tot een lint draaien;
3. 35 gram suiker  + 2 koffielepels maizena, droog mengen en dan met 300 ml van het melk/room mengsel al roerend aan de kook brengen en dan af laten koelen
4. De rest van het melk/room mengsel bij het ei/suiker mengsel en goed mengen. 
5. Vervolgens het enigszins afgekoelde suiker/maizena/melk/room mengsel al roerend toevoegen en aan de kook brengen. Af laten koelen en in de ijsmachine. 
6. Bitterkoekjes verkruimelen (hoeveelheid op gevoel) en mee laten draaien in de ijsmachine.

Resultaat: was aan de (te) zoete kant; de bitterkoekjes bevatten ook veel suiker; dat moet je compenseren door minder suiker te gebruiken. Maar het was heel goed binnen te houden!

NB Ik krijg al werkende weg het idee dat "het lint draaien" zoals Escoffier dat bedoelt pas aan de orde is wanneer je de "vla" aan het opwarmen en roeren bent. 

Beetje heel erg stom

Karakteristiek huis in Kattenbroek

 Zo'n vijftig jaar geleden is me dat ook eens overkomen dat ik te vroeg ergens was. Ik moest toen tentamen doen en het was mij op de een of andere manier ontgaan dat de datum was verplaatst. Het was toen nog de tijd dat we niet eens konden dromen van een draagbare telefoon. Ik was onbereikbaar vanwege een vakantie met mijn ouders ergens in Driebergen. Mijn studie- en dispuutsgenoot, Hans van der Sloot had de moeite genomen om mij aldaar op te vangen en mij van de datumverandering op de hoogte te stellen; wat een ontzettend vriendelijk gebaar want hij moest daar helemaal voor uit Amsterdam-Noord naar de VU in Amstelveen reizen! Goeie kerel, die ik helaas niet meer te pakken kan krijgen.
Maar vandaag was het weer het geval. Had Huib mij gisteren nog gevraagd of ik misschien gelegeneheid had om met hem een wandeling te ondernemen in Drenthe, daar was ik "verhinderd" vanwege de studiedag van de Mierenwerkgroep waarvoor ik mij had opgegeven.

Het oude landhuis Vathorst waar dit deel van
Amersfoort naar genoemd is.

Na enig gezoek kwam ik hedenmorgen keurig op tijd aan bij Natuurcentrum "Het groene huis" in Amersfoort, maar niemand te bekennen. Er ging mij al een lichtje op dat de vergadering wellicht op 18 maart zal plaatsvinden?! Ook Cyria had zich deze maand een keer in februari/maart vergist, dus ik had alert moeten zijn.

Gelukkig kon ik van de nood nog enige deugd maken.
Bij de HoVo cursus stedenbouw heeft de docent behoorlijk lang stil gestaan bij het stadsontwerp van Amersfoort Vathorst. De wijk "Kattenbroek" werd toch wel als iets heel bijzonders gekenmerkt. En dat was vlakbij waar ik mij vergeefs had gemeld. Ik heb dat stukje wijk doorkruist en het is inderdaad een heel afwisselend, samenhangend geheel geworden met veel waterpartijen en architectonische variatie. Heel anders dan de nieuwbouwwijken die ik tot dusverre op mijn netvlies heb.

Het stemde me wel verdrietig dat ik zo stom ben geweest om deze slordigheid te begaan; ik ben helemaal afgegaan op wat ik in mijn agenda had genoteerd terwijl ik de aankondiging vanmorgen nog in handen heb gehad en helemaal over de datum heb heengelezen. Dat datum en dag kloppen bij februari-maart verwisseling mag geen excuus zijn. Afgelopen week ging het afspelen bij het bridgen ook al zo ontzettend slecht. Ik krijg in toenemende mate het gevoel dat m'n bovenkamer "minder wordt". Stemt me niet vrolijk.

Boerenkool en erwtensoep

Mest over de tuin uitrijden

Gisteravond, na bezoek aan Sportcity was ik nog even bij Theo langs gegaan om te vragen of we de volgende dag zouden gaan spitten. En zo zou geschieden. Iets over half tien meldde ik mij bij "de baas". Theo gaf aan welk stuk we vandaag zouden kunnen doen: "het blijft hobby hè", zo verzekerde hij mij herhaalde malen, zo met de ondertoon van "je doet niet meer dan je aankunt". Theo is meer dan tien jaar ouder dan ik, maar is dit zware werk al z'n hele leven gewend. Hij is nooit te beroerd om aanwijzingen te geven maar is niet negatief belerend; fijne "baas". De mest werd uitgespreid; een beginvore werd uitgeschept en de overtollige grond even verplaatst en toen begonnen we naast elkaar te spitten. Theo deed ook de afwerking en gaf me daarbij aanwijzingen. Roos kwam langs en maakte een paar foto's; de tijd vloog; voor ik het wist zaten we rond elf uur aan de koffie. En daarna weer verder. Het werk vlotte en we maakten alvast een begin voor het volgende stuk grond. Alvast de mest in hopen verspreiden en de eerste vore uitscheppen.
Theo's vrouw had tosti's voor ons voor de lunch en daarna het laatste stukkie en toen vond Theo dat we wel genoeg hadden gedaan voor deze dag. Maar goed ook, want in de volgende dagen had ik toch een spierpijn!
Thuis gekomen heb ik de voorbereidingen getroffen voor het bezoek van Hugo en Marjorie; de erwtensoep en de boerenkool waren gelukkig al klaar. Ik was behoorlijk moe van het spitten.

Voorbereiding afgelopen dinsdag voor de erwtensoep

Hugo's partner Marjorie is braziliaanse. Tot mijn grote genoegen is zij gek op de op en top Hollandse erwtensoep en zoals vanavond bleek, ook op boerenkool. Afgelopen woensdag was ze jarig en had ik eigenlijk langs willen komen met twee liter ingevroren erwtensoep, maar het zou anders lopen. Via facebook had ik hen uitgenodigd om bij mij te komen eten. Erwtensoep maakte ik dinsdag alvast en vroor het grootste gedeelte in literporties in. Natuurlijk ook een half litertje voor mijn buurvrouw, die ook dol is op mijn zelfgemaakte erwtensoep. Het was niet genoeg dus had ik er ook nog maar een stevige pan boerenkool bij gemaakt en in de koelkast veilig gesteld voor bederf.

De tafel werd geen oneer aangedaan; terwijl Hugo en Marjorie stevig aan de snert gingen tastte Roos toe naar de boerenkool. En toen bleek mij dat Marjorie het echt heel lekker vindt. Normaal eet ze niet zo veel, maar nu schoof ze er toch twee behoorlijk borden van naar binnen, d.w.z. een bord snert en een bord boerenkool. Als verrassing had ik toen nog twee literemmertjes met ingevroren snert voor haar verjaardag. Het werd gewaardeerd.

Nog een flinke plak verse ananas voor toe. Daarna nog gezellig zitten kletsen waarbij Hugo als gewoonlijk weer het hoogste woord voerde. Ik moest hen er nog op attent maken dat ze op tijd de bus moesten halen. Fijn daggie.

Bijpraten met oud-collega's

Voor mijn doen heb ik deze week een drukke agenda! Vandaag met Sandra en Peter Krul, oud collega's uit mijn DHV tijd geluncht. Met genoegen herinneringen opgehaald in een restaurant in Naaldwijk waar de opvolger van DHV is gehuisvest en waar Sandra nog steeds werkzaam is.

Peter heeft in die jaren een succesvol ICT bedrijf opgezet en gaande gehouden en in die functie ook nog tot heden met de organisatie waar Sandra voor werkt samen gewerkt. Op Peters' voorstel vond deze zeer geslaagde lunch plaats.

Toen ik terug op station Hoek van Holland kwam zag ik dat deze NS-lijn vervangen gaat worden door een metro-lijn van de RET. 

Gezellig eten bij vrienden

Een aantal van mijn boeken zal ik niet snel aan iemand uitlenen. Mijn drietal "pillen" met de restanten van de geschiedschrijving van Titus Livius over de geschiedenis van Rome na de stichting van de stad, "Ab urbe condita" behoren daar zeker toe. Maar daar heb ik vandaag toch een grote uitzondering mee gemaakt.
We waren vandaag uitgenodigd bij goede vrienden en voor Tjeerd had ik de eerste decade van deze enorme hoeveelheid leesvoer meegenomen; hij is net als ik erg in geschiedenis geïnteresseerd. Ik nam het risico dat hij het al had gelezen, maar dan had ik het weer mee terug genomen.
Ontzettend gezellige namiddag en avond waarbij we over tal van zaken hebben gesproken. Starend naar het rode achterlichtje van Roos ben ik 'savonds weer naar huis gepeddeld nog lekker nakauwend op deze genoeglijke visite.

Van Winsum naar Groningen

Gelukkig kent de route hier en daar over onverharde
stukken, maar vaak ook over asfalt. Niet te vermijden

Vandaag de tweede etappe van het Pieterpad genomen. Half zeven vertrek uit koud Bilthoven en om half tien stond ik op het stationnetje van Winsum. Handig met de GPS het begin van de tweede etappe opgezocht; begint met een scherpe hoek direct langs het water. Indachtig de woorden van opa Tom had ik een extra hemd aangetrokken vanwege de eeuwige wind in Groningen. Voor de zekerheid had ik mijn dikste winterjas aangetrokken, een sjaal meegnomen en nog een extra trui en ik kan u, lezer verzekeren dat ik dat onderweg allemaal heb aangetrokken; het was Siberisch koud met een stevige wind vrijwel recht in m'n gezicht, maar toch best lekker wandelweer.
Je moet het in het Groningse landschap vooral hebben van de open horizon, de uitzichten en daarnaast van de verstilde dorpjes en boerderijen die je tegenkomt. Helaas voert deze etappe ook wel veel langs berhoorlijk druk bereden asfalt, maar dat is niet te vermijden. Maar ook een flink stuk over een wandel/fietspad langs het Reitdiep.

Het beroemde straatje van Garnwerd

Deze etappe moet ik jaren geleden wel eens gelopen hebben want ik weet mij nog te herinneren dat ik een keer bij station Groningen Noord ben geëindigd; anderzijds kan ik mij niet herinneren dat ik ooit het dorpje Garnwerd heb bezocht. Dat dorpje staat heel prominent in het wandelboekje over het Pieterpad en ik had mij altijd nog voorgenomen om het straatje dat daarin staat afgebeeld op te gaan zoeken. Misschien hebben heel velen dat gedaan zodat het dorp het vervelend begon te vinden; het officiële Pieterpad loopt heden niet meer door Garnwerd, maar blijft voor de brug over het Reitdiep en gaat direct door naar het fietspad langs het Reitdiep. Dat liet ik natuurlijk niet op mij zitten; ik wilde Garnwerd nu zeker bezoeken. Ik liep naar de enorme molen bij de brug; daar werd ik aangesproken door een vriendelijke mevrouw die mij met nadruk zei dat ik een bepaald straatje hier in Garnwerd beslist moest zien en ze wees me hoe ik daarvoor lopen moest. Dat heb ik uiteraard gedaan en ja hoor, dat was het beroemde smalle straatje van Garnwerd; er stond nog een oud rood-wit teken van het Pieterpad dat hier nu dus officieel niet meer doorheen loopt.
Toen het koude lange stuk langs het Reitdiep naar Groningen; viel eigenlijk wel mee. Uiteindelijk kwam ik met een kleine hulp van een stadsbus bij de Gedempte Zuiderdiep, alwaar ik nu eindelijk eens bij de toko ben gaan eten. Het adres heb ik ooit opgediept uit een lijst met "de vijf beste toko's van NL" Nou, dat was in dit geval zeker terecht.
Lekker in de Intercity terug naar huis gedoezeld en zelfs nog even naar Sportcity geweest voor wat armtraining en natuurlijk de sauna.

Gesmuld bij toko Semarang

Prachtig weer in de Schoorlse duinen

Stoer waait de vlag van Texels bier in de wind. Verder
niemand te zien op het strand

Roos had bedacht dat we na afloop van de opera van gisteravond zouden overnachten in Alkmaar en dan maandag, vandaag dus zouden gaan wandelen bij Bergen; uitstekend idee en het weer werkte ook nog eens geweldig mee! Het had de afgelopen dagen behoorlijk gesneeuwd; ook hier in de omgeving lag veel. We namen de bus naar Bergen en van daaruit naar Bergen aan Zee; de eerste étappe van het Trekvogelpad begint hier; hebben we al vaker gelopen en gaat door een prachtig duingebied.
Er lag wat opgewaaide sneeuw op het strand; het waaide stevig, maar natuurlijk moesten we even langs de zee lopen. Ik geloof ook dat de etappe hier officieel begint langs het strand. Bij de volgende opgang gingen we weer naar boven en liepen we richting van het Zeehuis. Dat was gelukkig geopend zodat we daar even van het toilet gebruik konden maken; een hele opluchting! Ook kochten we daar toegangskaarten voor het Hollands Duinreservaat.
Het was inderdaad wonderschoon in de duinen en we genoten van de witte pracht. Uiteindelijk kwamen we aan in Egmond a/d Hoef. Precies op het moment dat we de bushalte bereikten kwam daar de bus aangereden; vlotte thuisreis na een fijne wandeldag.

Het zeehuis in Bergen aan Zee

Even wachten voor de foto

Te gek mooi uitzicht. Zo was het steeds.

Roos bij het monument van Gorter, wandelaar/dichter

Dr Miracle's last illusion

Foto gecopieerd van de website: www.opera2day.nl

Vanavond naar een fantastische voorstelling geweest van Opera2day; Dr Miracle's last illusion. Een brok echt "Total Theater", met een illusionist als niet-zingende hoofdrolspeler in een heel bijzondere opera. We waren daarvoor afgereisd naar Alkmaar naar het TAQA theater. We waren hier al eerder naar een opera van Opera2day geweest; Medea; een opera die mij helemaal uit mijn comfortzone heeft gerukt want sinds die tijd geniet ik meer en meer van deze kunstvorm. Ook in Amersfoort hebben we een voorstelling van Opera2day bezocht.
Dr Miracle was een geval apart. De illusionist liet dingen zien, volledig geïntegreerd in het verhaal van de opera - het ging tenslotte ook over de wederwaardigheden van deze illusionist - waar je als toeschouwer toch feitelijk door verbijsterd wordt. Eén van de sopranen wordt ingepakt in een steeds kleiner wordende doos; deze wordt doorstoken met zwaarden. Met één van deze zwaarden gaat iets mis als onderdeel van het verhaal. En even later komt deze zelfde sopraan uit de doos met een lans dwars door haar lichaam en dat zwaard wordt er dan ook weer uitgetrokken. Je weet dat het illusie is, maar het blijft magie voor mij.
Cyria was ook van de partij en we hebben alledrie ontzettend van deze voorstelling genoten.
Na afloop hebben we nog een afzakkertje genomen in de gelegenheid "De heeren van Sonoy".
Roos en ik verbleven in hotel in Alkmaar om de volgende dag te gaan wandelen in de duinen bij Bergen. Toch wel lekker als je rustig kunt nagenieten van de voorstelling in plaats van weer gehaast naar huis te moeten reizen. Fijne voorstelling van een opera die ik eenieder kan aanraden. Momenteel reist deze door het land. Consulteer de website van Opera2day voor de plaatsen en tijden waar deze voorstellingen plaats zullen vinden.

Kistjesdag 2017

De Bilt lag vanmorgen in de sneeuw

Eerst nog even koffie gedronken bij Roos en het boekje over Wenen bij haar afgegeven; zat in mijn rugzak, vandaar. Het sneeuwde; de straten zagen helemaal wit; hadden we in Wenen nauwelijks gezien; slechts op de hogere delen als de Kahenberg lag sneeuw; in de stad nauwelijks.
Kistjesdag vind ik toch wel een van de leukste mogelijkheden van het lidmaatschap van de NEV, de insectenclub waar ik alweer meer dan tien jaar lid van ben. En vandaag waren er echt een paar kistjes. De lezingen gaan over van alles; de langste lezing ging dit keer over sluipwespen die predateren op de larven van de mierenleeuw. Een bijzonder langdurig en uitgebreid verhaal waar erg veel taxonomie aan te pas kwam. Zoveel werd mij duidelijk dat zo'n larve wordt geïnfecteerd door het vrouwtje van de sluipwesp dat daartoe een aantal eitjes in het toch van vervaarlijke kaken voorziene beest weet te plaatsen. Daar wacht de larve van de sluipwesp eventueel zolang totdat de larve van de mierenleeuw het juiste stadium heeft bereikt en dan gaat zij - de sexe verhouding helt heel sterk over naar de vrouwtjes - met haar zusters en eventueel broer aan het opeten van de gastheer beginnen. Uiteindelijk verlaten de sluipwespen het leeggevreten corpus en boren zich naar buiten. Die insectenlarven hebben het niet altijd makkelijk; ook werd een lintworm getoond die zich meester had gemaakt van een larve van de mierenleeuw; de eveneens aanwezige larven van de sluipwesp moesten het daar toch tegen afleggen. Het is toch wat dat je levend opgevroten kunt worden in de dierenwereld. Voor sommige christenen waren dit soort levenswijzen een reden om niet meer in een rechtvaardige schepper te geloven en misschien zelfs wel het geloof afzworen. Wij entomologen zaten daarentegen met genoegen de beelden te bekijken en bewondering uit te spreken voor de onderzoeker die misschien wel wat langdradig was.
Een verhaal van Rinus Sommeijer over de eerste NLse entomoloog waarover heden een TT is in het museum te Middelburg. Goedart was zijn naam als ik mij goed herinner. Kees Zwakhals liet toen een kistje rondgaan met enkele insecten die de naam van deze entomoloog door Linaeus zelf toegekend hadden gekregen alsmede een rups die de naam van de NLse entomologe-schilderes waarvan mij de naam even niet te binnen schiet. (Maria Syblille Merian, aldus aanvulling van Roos.)
Een verhaal over het verdwijnen van koekoekshommels, d.w.z. hommels die parasiteren op andere soorten hommels door van die kolonies de koningin buiten spel te zetten opdat het eigen broed verzorgd wordt door slaven. Dit soort hommels heeft het moeilijk en de reden daarvan is lastig aan te wijzen. Een tekort aan laat bloeiende planten wellicht.
Na de pauze had ik het wel een beetje gehad en ben ik naar huis gegaan;

Tot slot naar Schönbrunn

Roos voor Schloss Schönbrunn

Ons hotel was in de buurt van Schloss Schönbrunn. Hadden we verder niet bij stilgestaan. Maar Roos stelde voor om dat vanmorgen te gaan bezoeken. Daar was ik direct voor "in" want bij een eerder bezoek aan Wenen was ik erg onder de indruk van de tuin en vooral van de schitterende fontein. Op mijn voorstel namen we de bus in plaats van te gaan lopen. Was maar goed ook, want het was toch nog een heel eind. Vrijwel alle bezoekers gingen het paleis bezoeken, maar wij liepen de tuin door. Imposant om het enorme paleis te zien liggen van afstand; meer dan 1000 vertrekken?! Grote beelden overal in de tuin; achterin de fontein met Neptunus en van zwemvliezen voorziene paarden. Verderop een zgn. Romeinse ruïne, aangelegd in de 18e eeuw. Een modern ogende duiventil met een bepaald ras duiven erin.

Aan de koffie met gebak in de Conditorei

Toen hadden we het wel gehad; drie dagen is best een hele klus als je het in zo'n moordend tempo doet als wij altijd doen; is toch anders dan een hele dag wandelen langs 's-heeren wegen. In de bus stelde ik voor om nog een conditorei aan te doen voor een onvervalst Weens stuk taart met koffie. En zo geschiedde; precies bij de eindhalte van de bus was een conditorei. Daar de enige foto doen maken waar we beiden op staan.
Terug naar het centrum waar ik het niet kon laten om Brot mit Bratwurst te eten tussen de duiven. Afsluiting van een heerlijke vier dagen mede dankzij Traveldeal!

Détail van de grote fontein

Modern ogende duiventil

Bratwurst nassen tussen de duiven

Een dag door Wenen gewandeld

Dubbele adelaar boven een toegangspoort van de paleistuin

Met de U-Bahn naar het centrum en daar fors aan de wandel gegaan. De gebouwen en de ornamenten zijn zo prachtig om te zien; het was mooi weer met een heel klein beetje sneeuw in de lucht. Er was nauwelijks bewolking, kortom een prachtige dag, fijn om buiten te wandelen. De enorme paleizen, de Heldenplatz, een grote tuin waarvan me de naam is ontschoten met roeken en bonte kraaien. Een groot monument van de schrijver/dichter Grillparzer, in de verte de Stephansdom. Van dichtbij het prachtige dak van de Dom en de fraaie beeldhouwwerken. Wat een rijkdom; wat een verleden is hier mooi uigekristalliseerd. We zagen nog een paar Lippizanerpaarden van de keizerlijke stallen. Het kan niet op hier.
We zagen in de  Glückstrasse een leuk restaurant: "daar gaan we vanavond eten", spraken we af.

Het dodenmasker van Beethoven

Vervolgens gingen we naar het Beethovenhuis, naar de plek waar deze grote componist als laatste heeft gewoond, dus opnieuw een sterfhuis. Dat bleek gelegen te zijn in Heiligenstadt. Aangekomen bij Bhf Heiligenstadt bleek niemand te weten waar het Beethovenhaus zich bevond. Wij wisten niet meer dan dat het zich in Heiligenstadt bevond, maar zo klein is dat nou ook weer niet. Uiteindelijk bleken we met bus 38 naar Kahlenberg vier haltes mee te moeten rijden. Daar aangekomen was er een ontzettend aardige wat oudere dame die ons van alles vertelde over Heiligenstadt; over de kluizenaar Severius die heilig verklaard was en hier enkele decennia begraven is geweest; over de plekken waar Beethoven had gewoond alhier; over de reden dat hij naar Heiligenstadt was gekomen; hij dacht baat te hebben bij de zwavelbronnen tegen zijn opspelende doofheid. En ook wist zij hoe we bij zijn sterfhuis konden komen. Dat was een klein stukje verderop. Ook hier, net als in het sterfhuis van Schubert niet veel te zien; meer de gedachte die je als bezoeker zelf hebt. Wèl een dodenmasker met een ingevallen gelaat van een oude man; niet de energieke Beethoven die we kennen van allerlei prenten; wilde haren en een bozige blik.

Memorial aan Jan III Sobieski, koning
van Polen die de Westerse beschaving in
1683 heeft veilig gesteld door de Turken te
verslaan bij Wenen

Na het bezoek aan het Beethovenhuis gingen we met bus 38 verder de Kahlenberg op; een gedenkwaardige plek waar geschiedenis is gemaakt. Het was hier dat het Poolse leger onder aanvoering van koning Jan Sobieski in 1683 de Turken wist te verjagen waarmee onze beschaving - voorlopig? - was gered. Een imposante plek waar we echt behoorlijk bij stilgestaan hebben. Wat een gebeurtenis dit korte uitstapje; je valt van het ene in het andere uiterste.
Terug naar de stad met bus, trein en U-Bahn en ontzettend lekker en gezellig gegeten in de Glückstrasse.

Bovenop de Kahlenberg

Monument voor Grillparzer

Stephansdom uit de verte

Roek in de paleistuin

Heldenplatz

Keizer Franz Josef

Dak van de Stephansdom

Roos voor het winkeltje waar we bij vorige gelegenheid
twee Tiroler hoedjes hebben gekocht

Ornamenten op de Stephansdom

Op naar Grinzing

Sociale woningbouw 1915 bij Bahnhof Heiligenstadt

Roos had de trip naar Wenen goed voorbereid; ze had een heel lijstje met dingen die we konden gaan doen. Bovenaan het lijstje stond een bezoek aan het oude dorpje Grinzing, inmiddels een wijk van Wenen. Het was een wijk waar - aldus het boekje - onze vriend Schubert graag kwam; een schilderachtig dorpje, bekend om zijn wijnbouw.
We begonnen met de aanschaf van twee OV-kaarten voor 72 uur OV-Wenen; kostte samen iets van 30 euro; hebben we ruimschoots gebruik van gemaakt; heerlijk zo door de stedelijke agglomoratie crossen. Eerst naar Bahnhof Heiligenstadt waarvan ik gelezen had dat er een enorm gebouw stond in het kader van de sociale woningbouw begin 20e eeuw. Leuk om opnieuw een voorbeeld te zien waarover de HoVo cursus van enkele weken geleden ging. Uitgebreid foto's gemaakt van het inderdaad imposant grote gebouw. Overigens maakte het geen pompeuze indruk; afwisseling in stijl, enorme poorten, en allerlei hoeken maakten er een fraai bouwwerk van.

Een gedenkpaal met de geschiedenis
van Grinzing. 

Er lag hier volop verijste sneeuw en hier en daar moesten we ons heel voorzichtig voortbewegen; platlanders, weet je wel. Uiteindelijk kwamen we in Grinzing; leuke plek waarvan we maar steeds memoreerden dat Schubert hier ook geweest was. Een heel karakteristiek plekje van Grinzing bestond het om een restaurantje te herbergen en natuurlijk zijn we daar gaan lunchen. Ik nam gebakken Leberwurst met Rösti en heb wel weer zo verschrikkelijk lekker gegeten. Onwillekeurig moest ik weer aan die opgeklopte onzin van de Nouvelle Cuisine denken bij al dit Oostenrijkse lekkers; geef mij maar de Altgermanische Küche! Glaasje van de lokale wijn erbij en het was allemaal weer de moeite waard! Verzadigd trokken we de middag in.

Buste van de nog zeer jonge
Frans Schubert

Ons volgende programmaonderdeel was bezoek aan het sterfhuis van Frans Schubert. Via de Naschmarkt op naar de Kettenbrücke Gasse. Jaren geleden was ik daar ook al eens langs geweest en had in gedachten gestaan bij de trap waarlangs zijn lichaam het huis verlaten moest hebben. Nu bleek er boven ook een museumpje te zijn dat we uiteraard bezocht hebben. Hier de kamer waar dit genie op 31-jarige leeftijd in armoede gestorven is; een buste van de zeer jonge man, nu zonder het karakteristieke brilletje. Maar ook een facsimile van "Die Taubenpost" die hij hier op zijn doodsbed nog heeft gecomponeerd. Van de eerste maten heb ik met de macro-stand van mijn fototoestel een afdruk gemaakt voor de Blog; roerend om dat te zien.
Het deed ons veel, ook al zegt zo'n ruimte de bezoeker natuurlijk maar weinig. Hier heeft hij gelegen, uit het raam gekeken en hier is hij uiteindelijk gestorven. Tja.

De eerste noten van Dei Taubenpost in copie van de eerste notities die Schubert hier op zijn sterfbed heeft geschreven

Sterfkamer van Frans Schubert

Nu ik het opschrijf realiseer ik me dat zo'n stedentrip wel iets weg heeft van een dag hard werken! Want we zijn hierna nog naar het museum Albertina gegaan; niet alleen een paleis maar ook een museum met een collectie van een miljoen kunstvoorwerpen waaronder vele Dürers, Michelangelo's, Rembrandts etcetera. Die werden als facsimile tentoongesteld; het museum heeft een honderdjarige ervaring in het maken van facsimiles. Het was werkelijk fantastisch wat we daar allemaal hebben mogen aanschouwen. Een schilderij van Toulouse Lautrec, gemaakt op 17-jarige leeftijd, maar ook modern werk als van Karel Appel en een speciale tentoonstelling ter ere van een contemporaine kunstenaar waar we heel snel mee klaar waren.

Ik had het toen wel een beetje gehad en we gingen even naar het hotel om de rugzak weg te brengen en even wat bij te komen. Daarna, je gelooft het niet, zijn we weer gaan eten - we hadden allebei weer trek na zo'n intensieve dag - en hebben heerlijk gegeten in een door de dame van de receptie geadviseerd Österreichs eethuis in de buurt van het hotel. Ik had een enorme bak spare ribs. Roos geloofde niet dat ik het zou verstouwen, maar: "Ich hab' es geschaft!". Wat een heerlijke dag was dat al met al.