Bridgeles in het voormalig Romeinse rijk.

Lekker in het zonnetje in ons eigen bos

Het was vanmorgen prachtig weer; echt weer om een middag binnen te gaan zitten bridgen. We hadden ons voorgenomen om naar de instructieles van Hans Lemmen te gaan in Utrecht. Maar eerst een wandeling achter bij ons in het bos. Lekker een paar uurtjes gewandeld en op een bankje wat van de zon genieten. Passerende dames waren bereid om een foto van ons te schieten.
En daarna naar Utrecht met bus 77. Hans had een ruimte gehuurd van de scouting ergens in Utrecht stad. Achter het zaaltje stonden ook wat stoelen en een bankje buiten waarop de aanwezigen nog even van de zon konden genieten alvorens we om 13.30 zouden beginnen. Het was drukker dan Hans verwacht had, maar het liep als een speer. Ontzettend leuk en zonder kastjes maar ook zonder gewissel tussendoor; met een enorme vaart konden we spellen die ontleend waren aan een Ruiten Boer toernooi doornemen.

De limes, grens van het voormalig Romeinse rijk

Hans kwam voortdurend langs om commentaar te geven op de biedingen. We vonden het ontzettend inspirerend. Leuke mensen waar we de instructiemiddag mee gespeeld hadden: Willemien en Anton; ze vroegen of we volgende week weer met hen zouden willen spelen; dat wilden wij best.
Na afloop viel ons een streep op in het plaveisel van het wandelpad: "hier liep de grens van het Romeinse rijk", zei Roos. Het bleek een grensstreep te zijn met daarop het woord "limes", grens. En wij hadden aan de zuidzijde, dus de ROmeinse zijde van die grens zitten oefenen, vandaar de zonderlinge titel van dit Blog.

Opnieuw reünie in Koog Zaandijk

De "hete kastanjes" weer bij elkaar in Koog Zaandijk

Mijn oude dispuut PROIRA is weer behoorlijk levend uit een winterslaap van veertig jaar opgestaan. Vandaag hadden we de tweede "jaarlijkse reünie", net als vorig jaar bij Aart en Marleen in Koog Zaandijk. We werden vanaf vier uur verwacht. Daarmee rekening houdend ging ik bijtijds met de bus naar Utrecht CS alwaar bleek dat de trein naar Amsterdam CS 20 minuten vertraging had. Geërgerd onderzocht ik een alternatief en legde dat voor aan de conducteur van de trein naar Schiphol. Je kunt namelijk ook een trein naar Uitgeest nemen vanuit Schiphol. Maar de machinist wist "een betere": "neem de stoptrein naar Uitgeest op station Bijlmer. Het leek een goed advies, ware het niet dat er door werkzaamheden een heleboel niet meer reed; de enige verbinding naar boven het Noordzeekanaal waren de intercities; de stoptreinen vertrokken vanuit Zaandam. Dat niet wetende ging ik in op het advies van de machinist in; door te hollen op Amsterdam CS was ik uiteindelijk slechts een half uur later dan gepland op station Koog Zaandijk. Daar vond de eerste ontmoeting plaats met Huib, Han en Loes die met de zelfde vertraging en de zelfde trein aankwamen.
Koutend naar de Lage Dijk gewandeld. Aart begroette ons; in de voorkamer stond al een heel gezelschap genoeglijk te kouten. en daar sloten wij vieren ons bij aan. Aart en Marleen hadden de reünie weer geweldig aangekleed met lekkere quiches, gebak en meer lekkers.
Alsof het een vergadering betrof overlegden we over de wenselijkheid van partners bij de bijeenkomsten. Huib en ik waren ervan uitgegaan dat deze reünie iig zonder partners zou zijn; Aart en Marleen stelden dit punt graag open voor discussie. Uiteindelijk werd min of meer besloten dat deze jaarlijkse reünie in beginsel alleen voor de leden is en alle andere bijeenkomsten als museumbezoek en wandelen en wat er nog meer wordt georganiseerd met partners. De meesten van ons vinden het ook leuk om elkaars partners te leren kennen.
Als verrassing had ik het oude notulenboek dat afgelopen jaar boven water was gekomen meegenomen. Ik las de eerste alinea's voor van de oprichtingsvergadering d.d. 27 september 1964.
Deze vergadering werd destijds zelfs geopend met bijbellezing en gebed; niet te geloven anno 2016 dat zo'n stel jonge kerels dat uit vrije wil zou doen. Maar 1964, de VU, dat was kennelijk andere koek. Ik heb daar in mijn studententijd niets van gemerks; was dus al snel afgeschaft.
En zo praatten we in verschillende groepjes met elkaar weer wat af. Zo rond 20.00 uur taaide ik af naar de trein. Uiteindelijk was ik pas om half elf weer thuis. Was weer een ontzettend plezierig samenzijn geweest.

Toko Ramee in Amsterdam

Vanmorgen bijzonder goed uitgeslapen wakker geworden thuis bij Roos. Het ontbreken van het geruis van CV in haar huis doet mij altijd minstens een uur langer in rust doorslapen, althans dat denk ik. De laatste weken heb ik last gehad van een virussie denk ik; hoofdpijn, last van m'n nek en zelfs van m'n ingewanden. Duurt maar door, maar nu begin ik toch wel weer op te knappen. Dus maar weer een stevige wandeling gepland. Maar dat viel toch bij nader inzien een beetje tegen. Had ik gisteren in het Houdringhebos een stevig uurtje gewandeld en daarna zelfs nog even wat gefitnesst, daar kwam van de geplande wandeling van Hollandsche Rading naar Breukelen niet veel terecht,
Begon het al met een mij onbekend bankje in de zon waar ik het toch niet kon laten om even een hoofdstukje van Geert Maks' "Reizen zonder Charlie", verslag van zijn reis door Amerika in de voetsporen van John Steinbeck, daar ben ik niet erg veel verder gekomen dan de Eendenkooi van Breukelerveen langs het Tienhovenskanaal. Ook daar op een bankje gezeten. De Swarovski uitgepakt om de vogels te bekijken en gezellig gesproken met de dame naast mij op het bankje. Zij was met haar ouders in 1950 verdreven uit Indië zo kwam ter sprake in het gesprek en natuurlijk kwam het toen op de Indische keuken. Zij was positief verbaasd over mijn kennis hieromtrent. Toevallig had ik gisteravond Ikan Teri, gedroogde visjes nagebakken kon ik haar naar waarheid vertellen. En ik bracht ter sprake dat je de echte trassi niet meer kon kopen (althans niet meer bij de toko in Zeist). Zij hielp mij vervolgens aan een adresje in Amsterdam: Toko Ramee in de Ferdinand Bol straat. Heb het direct opgezocht. Zal ik bij eerste gelegenheid eens naar toe gaan.

De moderne waarheid

De laatste tijd smul ik weer van het boek "Reizen zonder John" van Geert Mak, een bijzonder informatief boek over de geschiedenis van de huidige VS. Kostelijk hoe hij schrijft over de TV uitzending van Fox News. Terwijl hij - zonder waarschuwing van enige overheid voor gevaar - op weg is naar Detroit (360 moorden per jaar), Chicago (450) en New Orleans (170) wordt in de uitzending van Fox News gesuggereerd dat Europa opeens een van de gevaarlijkste plekken op de aardbol schijnt te zijn. "Europaspecialisten" geven aanwijzingen hoe een mogelijke aanslag vermeden kan worden etcetera.
Commentatoren kakelen in koor; wat is Europa opeens gevaarlijk en iedereen is het met elkaar eens.
Aldus Mak is "de waarheid" hier iets sociaals geworden en niet meer iets waar men op zoek gaat door wetenschappers, journalisten en anderen zo eerlijk, objectief en professioneel mogelijk.
En daarop lijkt het tengenwoordig in ons eigen landje ook. Wanneer je geen TV kijkt word je er wellicht wat gevoeliger voor maar ik constateer het hier boven gemelde ook in gesprekken: de waarheid is een sociaal verschijnsel geworden.
Mak zegt daarover: "Het onderzoek, de voortdurende twijfel, het eeuwige streven naar objectiviteit, kenmerkend voor de Verlichting, het lijkt steeds meer te worden vervangen door een wereld van hypnose, exhibitionisme en collectief welbehagen.

De tekst is voor een groot deel ontleend aan het genoemde boek dat ik voor de tweede keer van harte aanbeveel aan de lezers van dit Blog.

Bilthoven koopt elkaars ouwe zooi

Ieder jaar kijk er weer naar uit; de jaarlijkse bazar van de WVT. Iedere rechtgeaaarde Biltenaar brengt zijn nog best wel goede spullen en overtollige boeken om niet in bij deze bazar. De vrijwilligers van WVT organiseren een hele kermis hieromheen met lootjesverkoop en op de laatste dag met afdingen.
Mijn wekkers en kartelmesjes, maar ook een stel soepkoppen, diverse soorten messen en m'n slagroommixer heb ik hier in de loop der jaren aangeschaft en natuurlijk speelgoed voor de kleinkinderen, een hele grote doos vol staat voor hen klaar ondanks dat ze hier zeer zelden komen. Soms kom ik nog wel eens iets in m'n schuur tegen waarvan ik helemaal niet meer wist dat ik het bij de WVTbazar had gekocht. Het is allemaal voor een goed doel. Maar wat ik nooit kan laten is het kopen van boeken; zelfs boeken die ik al gelezen heb, die ik soms zelf al eens heb weggedaan. Met kilo's tegelijk; goed voor de vakanties en gewoon om maar eens te proberen. Zo heb ik vorig jaar Tirza van Grunberg gekocht; een schrijver waar ik tot die tijd een ingebakken weerzin had. Terecht zo bleek toen ik "Tirza" probeerde te lezen; een boek waarvan de schrijver zelf verbaasd moet zijn geweest dat het verkocht werd; helemaal niks. Maar ook Dostojevski's die je niet eens meer in onze bibliotheek kunt lenen en andere "Russen" heb ik bij de WVT aangeschaft.
Ik had Roos al gevraagd of zij wist wanneer de bazar dit jaar weer zou zijn; de openingsdag was vandaag, om 14:00 uur. En zo tegen drieën waren wij ook van de partij. Ik kocht wat kartelmessen; vind ik handig en mijn eerste kartelmessen kocht ik ook voor een habbekrats bij de WVTbazar. En verder zoveel boeken als dat er in m'n fietstassen pasten. Leesvoer voor een jaar! Heerlijk; een hele serie "Maks'", boeken van Geert Mak dus.

Een moment van bezinning

Het was gisteren de sterfdag van mijn vader; 25 oktober; Roos wist het nog precies. Heel toevallig kwam ik vanmiddag het briefje tegen dat vader op mijn verzoek had gechreven met een soort laatste boodschap voor mij. Hij had daar tot mijn verbazing de grootste moeite mee aldus een telefoontje dat ik kreeg van mijn schoonzuster Charlotte die een bijzonder goed contact had met mijn vader. Desondanks kreeg ik precies een week voordat hij stierf - het briefje is gedateerd op 18 oktober 2003 - een briefje waarin hij mij vraagt om zijn familie bij elkaar te houden. Eerlijk gezegd had ik op iets anders gehoopt; op een briefje waarin hij had verteld wat we voor elkaar hadden betekend; eigenlijk wist ik dat wel want de weken voordat hij stierf ben ik iedere zondag bij hem langs gegaan en hebben we indringend met z'n tweeën gesproken. Maar goed, in dat briefje stond uiteindelijk een soort opdracht aan mij; hij eindigde zelfs met de woorden: "ik reken op je". Ik ben er bepaald niet in geslaagd om aan zijn wens te voldoen; de familie is vrijwel totaal uit elkaar geslagen en daar ben ik deels ook zelf schuldig aan.
Toen mijn vader werd begraven heb ik mij intens gerealiseerd dat ik zelf statistisch gesproken ongeveer nog zo'n tijd had te gaan als dat mijn vader oud was toen ik werd geboren; 25-26 jaar en daarvan is nu vandaag ongeveer de helft achter de rug. Ik heb destijds ook besloten om uit die jaren alles te halen wat erin zat en nu op dit moment van bezinning acht ik dat wel geslaagd; ik heb geleefd alsof iedere dag de laatste kon zijn en heb eruit gehaald wat erin zat; geen moment van verveling heb ik toegelaten en het Lot heeft mij gelukkig daartoe ook alle gelegenheid gegeven waarvoor ik bijzonder dankbaar ben.

Tandarts, Frans Post, Daubigny, Monet en Vincent

Dit aapje met z'n intrigerende ogen roept de bezoeker op
voor de TT over het werk van Frans Post. In werkelijkheid
is dit een piepkleine tekening maar zeer gedétailleerd

Een volle dag Amsterdam. Toen ik vorige week van het museum in Alkmaar terugkwam wilde ik eigenlijk naar het Rijksmuseum voor de TT over de Braziliëreis van Frans Post, schilder. Maar het regende een beetje en ik had ook niet zo'n zin om uit te stappen. Een beter idee was wat ik vandaag heb gedaan. Ik had een afspraak om 10.15 bij tandaartspraktijk Mekenkamp in Amsterdam waar ik inmiddels al weer heel wat jaartjes in grote tevredenheid mijn gebit onder handen laat nemen. Twee vullingen werden op technisch ingenieuze wijze vervangen. Net als vorig jaar bij een wat uitgebreider behandeling werd er weer een soort operatieterrein in mijn mond opgebouwd waarna de restauratie haar beslag kon krijgen. Uiterst zorgvuldig werden de nieuwe vullingen vervolgens bijgewerkt en mijn gebit voelt weer lekker glad aan.

Voor het eerst aanschouwde ik een (opgezette) capibara, voor
deze tentoonstelling ter beschikking gesteld door Naturalis

Vervolgens liep ik naar het museumplein; ik had een timeslot voor het van Gogh waar deze week een nieuwe tentoonstelling was gestart rond Daubigny, Monet en van Gogh. Aangezien ik nog veel te vroeg was ging ik eerst naar het Rijks voor de TT rond Frans Post en de TT rond Hercules Segers. Leuke TT met de tekeningen die onlangs werden ontdekt in het stadsarchief van Haarlem van de hand van Frans Post; dieren die hij had gezien en getekend toen hij in het gevolg van de ambassadeur van Hollands Brazilië - dat de NL'ers veroverd hadden op de Portugezen -  dit deel van Zuid Amerika bezocht. Het leuke was dat Naturalis opgezette dieren ter beschikking had gesteld zodat je beter kon zien hoe de dieren op de tekeningen er in het echt hadden uitgezien. Direct bij binnenkomst stond een opgezette Boa Constrictor en even verderop een capibara, het grootste knaagdier, een dier dat ik alleen maar van foto's kende met zijn karakteristieke neus.

Nog meer Braziliaanse oerwouddieren

Hercules Segers kon mij niet zo boeien; de introductiefilm deed suggereren dat er hier een onbekend genie aan het werk was geweest; hij werd door Rembrandt geacht, dat zegt natuurlijk wel wat. Ik was niet zo onder de indruk van zijn werken. Het werd ook tijd om naar het van Gogh te gaan.
Natuurlijk geweldig om deze drie hele groten van de negentiende eeuw bij elkaar te zien hangen. Het is fijn dat je tegenwoordig ongebreideld foto's mag nemen in de (meeste?)  Nl'se musea. Ik heb er van genoten en me voorgenomen om nog zeker een tweede bezoek te gaan brengen.

Een schitterende Monet

Prachtig zeegezicht van Daubigny

Geologie; een fascinerende wetenschap

De opbouw van de aarde in verschillende lagen

Het is nog maar een jaar geleden dat ik serieus in aanraking kwam met de geologie. Natuurlijk had ik me als echte bèta altijd wel geïnteresseerd voor de processen in onze planeet, maar veel kennis had ik er zeker niet van. De activiteiten rond mijn oude dispuut PROIRA vormden feitelijk de startup; Paul van Olm, oud-dispuutsgenoot is ondanks zijn pensionering behoorlijk actief in het promoten van geologie voor geïnteresseerden. En zo kwamen Roos en ik in Sardinië met de Stichting Georeizen waarvan Paul voorzitter is en bij deze excursie ook reisleider was. Die hele reis vond ik bijzonder interessant en ik wilde graag meer weten over dit vakgebied en daar kwam mijn goede vriend Dick uit Vaals mij te hulp. Hij beschikte over een fantastische BBC serie en die heb ik inmiddels al twee keer bekeken. Buitengewoon om al die facetten van moeder aarde te zien.
Maar vorige week kwam geheel onverwacht de klap op de vuurpijl: per post ontving ik van Dick het boek "Earth story" waarin alles uit de BBC serie nog even dunnetjes werd overgedaan met alle wetenschappelijke détails erbij. Vrijwel alle tijd heb ik gefascineerd in dit boek zitten lezen totdat ik het zojuist uit had.
Ik wist werkelijk niet wat ik meemaakte met al die technieken die beschreven werden. Hoe de binnenstructuur van de volkomen ontoegankelijk aardmantel en de kern inzichtelijk werd gemaakt met door de trillingen die veroorzaakt worden door aardbevingen te analyseren; de bewegingen van de verschillende platen waarbij in de honderden miljoenen jaren het uiterlijk van de aardkorst volkomen veranderde: Gondwanaland, Rodinia, die weer uiteenvielen, India dat op reis ging; men kon dit vaststellen.

Het boek staat vol met duidelijke illustraties bij de tekst

De temperatuur van water van miljoenen jaren geleden meten door mbv massaspectrometrie de verschillende zuurstof isotopen te bepalen in schelpdiertjes uit het sediment; de vorm en grootte van fossiele bladeren om de hoogte, vochtigheid en wat dies meer te bepalen van de ondergrond tientallen miljoenen jaren geleden.
Geologie is een betrekkelijk jong vak; de platentectoniek wordt nog maar zo'n 50 jaar als bewezen beschouwd. En wat er na die tijd allemaal ontdekt en uitgezocht is; fascinerend. Ontzettend leuk om in een nutshell de ontwikkeling van zo'n interessant vakgebied te hebben mogen bestuderen.
Met dank aan Paul en Dick.

Dat noemen ze een stedentrip van 3 dagen?!

Van die door communicatiewetenschappers ingegeven moderne manier van marketing krijg ik het lazarus; vanaf 20 euro met het vliegtuig; korting vanaf 50%, het zegt allemaal niks.Bij de NS komt de trein "over twintig minuten" terwijl bedoeld wordt dat de trein een vertraging van een kwartier heeft. Ik erger me er wild aan. Hè, wat mopper ik toch vaak; eigenlijk niks voor mij want ik ben in de grond een zeer tevreden mens.
Wij reizen graag met tUI; een weekje in de zon, zoals vorige week nog in Portugal, of laatst nog in Macedonië. En zo wilde ik ook met TUI naar Wenen; musea bezoeken en gewoon die heerlijke stad weer even op je in laten werken. En ja hoor, voor een aantrekkelijk prijs konden we "drie dagen"  Wenen boeken.
Roos zou met onze agenda's in de hand een reisje boeken en belde mij boos op; op de datum die wij wilden kon je de avond tevoren om half zes 'savonds vliegen en de dag van vertrek om half negen 'smorgens weer terug. Effectief dus maar 1 dag in Wenen. Newspeak voor 1 dag verblijf wordt dus gepresenteerd als "drie dagen Wenen".

Asbak vol; nieuwe auto!

Eerst maar even een paar zaterdagklusjes doen; oud papier wegbrengen naar de verzamelplaats bij de kerk; plastic verpakkingsmateriaal in de daarvoor bestemde container en m'n organisch afval bij Roos in de compostbak resp. de groenbak voor afvoer van aardappel- en sinaasappelschillen.
Ik dacht nog; die ouwe fiets begint toch wel erg zwaar te rijden; misschien moet ik tòch maar eens een andere kopen. Eigenlijk gebruik ik dit ouwe fietsje alleen maar voor in de buurt: naar het station, naar de fitness, naar Albert Heijn, naar de markt of soms andere boodschappen. Gewoon zomaar een eindje fietsen doe ik eigenlijk nooit; ik houd ook helemaal niet van fietsen; krijg er een zeer achterste van en op de fietspaden is het ook niet meer plezierig toeven met al die scooters, racefietsers en ander snel rijwielverkeer; ik wandel ook liever. 'sAvonds fiets ik al helemaal niet want fietsers zonder licht zie ik niet goed meer, mopperde hij verder; m'n ogen worden minder met het ouder worden, zoals bij iedereen denk ik.
Bij het van de stoep afrijden merkte ik dat m'n banden wel opgepompt mochten worden. Dat was lang geleden gebeurd bij de laatste reparatie bij fietsenmaker van Weelden; die had mijn karos zodanig goed opgeknapt dat ik ik er al bijna weer een jaar zonder mankeren op heb kunnen rijden. Dus de banden maar even opgepompt en tot mijn verbazing leek het wel of ik al een nieuwe fiets had; hij reed weer zo licht als een zonnetje?!
Ik moest er zelf om lachen en de gedachte sprong naar voren over dat grapje van iemand die een nieuwe auto wilde aanschaffen omdat zijn asbakje vol was, vandaar die wat bizarre titel van dit Blog.

Een bridge clinic

Hans Lemmen, bridgedocent

De eerste keer dat ik het woord "clinic" hoorde in een andere betekenis dan die van kliniek was bij een dag "golf voor beginners" toen ik bij KPMG werkzaam was. Voor m'n gevoel heb ik bij die gelegenheid wel honderd van die snertballetjes weg moeten  kogelen en heb ik nog dagenlang spierpijn en een zere schouder "genoten"; vond er niks aan. Maar vandaag kregen we les van de perfecte bridgedocent Hans Lemmen; een goed idee van het bestuur om juist hem hiervoor in te huren.
Op onze eigen locatie, het H.F. Witte centrum in de Bilt, in een wat kleiner zaaltje dan onze competitiezaal gingen we er tegenaan. Eerst theorie met invuloefeningen. Hoe je een Sans spel moet afspelen door eerst je vaste slagen te tellen zodat je weet hoeveel slagen je moet "ontwikkelen", en ervolgens de behandeling van een troefcontract waarbij je juist je verliezers vanuit de hand met de meeste troeven moet bepalen om te zien hoeveel extra slagen je moet ontwikkelen door van de korte kant in te troeven. Was voor de meesten van ons toch wel een eye-opener. Daarna gingen we de praktijk doen waarbij het mij opviel dat Roos het toch wel erg goed in de vingers had. Trots zei ik dan ook enkele keren tegen Hans toen hij vroeg hoe het gegaan was: "wat een maat hè!" en dat meende ik echt. Mijn enthousiasme voor het bridgen is door vanmiddag zeker toegenomen; we gaan ook verder op les bij Hans; hij heeft tal van mogelijkheden in de educatieve sfeer. Kijk maar eens op zijn website.

Naar het stedelijk museum van Alkmaar

De aankondiging van de TT met werk van
Caesar van Everdingen

Een echte regenachtige museumdag; wist ik overigens niet; ik dacht dat de voorspellingen voor vandaag goed waren, d.w.z. dat het droog zou blijven. Dat was niet het geval; toen ik om 13.00 uur het museum uitliep regende het pijpenstelen, maar dat kon mijn pret niet meer drukken; ik had genoten van het bezoek.
Mijn insteek was de TT met werk van Caesar van Everdingen (1616-1678). Wat mijn aandacht trok was de aankondiging van deze TT met het mij zo overbekende schilderij van de dame met de vrolijke hoed. Ik wist niet dat het van van Everdingen was maar had het vaak gezien in het Rijksmuseum en ik heb het altijd prachtig gevonden. Maar de naam Caesar van Everdingen zei mij eigenlijk niets. Dat lag niet aan Caesar, maar aan mij want hij was wel geen Rembrandt of Vermeer maar kon toch wel prachtig schilderen.

Lycurgus demonstreert het belang van de opvoeding

Er hingen zeker 30 schilderijen van zijn hand. Zijn kracht, aldus de informatie die ruimschoots voorhanden was, lag met name in het weergeven van textuur. Ik heb daar op gelet en eens gekeken hoe hij het voor elkaar kreeg om met een penseel en verf zo prachtig de structuur van een bontmantel weer te geven. Van dichtbij zie je daat het helemaal niet op bont lijkt, maar van veraf wel! En dat komt, zo weet ik inmiddels van de serie over de werking van de hersenen, doordat wat je niet ziet, maar wel wordt gesuggereerd, wordt ingevuld door de hersenen. Wat ik geweldig knap vind is dat die schilders daar gebruik van maakten. De "trompe l'oeil" is ook zo'n knappe techniek waarbij het oog voor de mal wordt gehouden en de hersenen er een herkenbaar, maar onwerkelijke afbeelding van maken.

Diogenes zoekt een mens. Caesar van Everdingen. Gesitueerd op de markt
van Elkmaar.

In het tentoonstellingsgebouw was verder een - vaste? - collectie van de Bergense school. Heb ik ook van genoten. Ik had echt zo'n tevreden gevoel toen ik het museum verliet; ars longa! Kostte me twee uur om er te komen en ook bijna twee uur om weer thuis te komen; maar het was het meer dan waard!
Alleen de TT over Almaars ontzet vond ik rommelig met allemaal door elkaar sprekende presentaties; ben ik voor weggelopen.

Over de top

Terwijl ik bij de bushalte stond te wachten viel mijn oog op een advertentie die daar was opgehangen; dat is natuurlijk ook de bedoeling van deze groot uitgevoerde annonces. Het was een advertentie voor kattenvoer, wat zeg ik, voor kattendélicatessen. Filet in saus en ander lekkers in saus. Ik denk dat menigeen het zelf wel eens zou willen proberen zo doeltreffend wordt het gepresenteerd.
Een prachtige grijze raskat, professioneel belicht, met helblauwe ogen kijkt je inteligent aan zoals raskatten dat kunnen; ze ligt uitgestrekt als een echte sexy diva en beveelt de echte kattenliefhebber om in het vervolg dit koninklijk voedsel voor haar in te slaan. Ik vind dit "over de top" en kan me heel goed voorstellen dat lieden uit andere culturen die ons land aandoen dit absolute waanzin vinden. Ik ook; zo'n beest eet gewoon dooie kuikens, pens, kippenmaagjes desnoods of brokjes kattenvoer; vindt ie ook best.

Weer in de rij

Een huishouden van Jan Steen

Ik had me voorgenomen om de komende weken eens lekker van de diverse tentoonstellingen in het land te gaan genieten. En dus vandaag maar eens goed beginnen met het Mauritshuis. Daar is een tentoonstelling van 17e eeuwse schilderijen van hollandse meesters uit het bezit van het Britse koninklijk huis.
Rustig aan gedaan en met de bus naar Utrecht CS. Dat was maar goed ook want naar bleek reden er geen treinen van Bilthoven naar Utrecht; er waren bussen ingezet vanwege werkzaamheden.
Aangekomen bij het Mauritshuis moest ik toch weer in de rij staan; kennelijk wilde men drukte bij de Britse schilderijen vermijden en werden de mensen voor deze TT mondjesmaat toegelaten. Duurde gelukkig niet zo gek lang; het effect was wel dat je de schilderijen in alle rust goed kon bekijken; er was geen gedrang; goede maatregel!
Het topstuk was wel een Vermeer. Ik had het gevoel dat ik die zo'n 15 jaar eerder ook had gezien bij de specifieke Vermeer TT destijds eveneens in het Mauritshuis maar het kan ook zijn dat ik hem uit de diverse kunstboeken ken. Tenslotte was Vermeer toch wel een van de heel groten uit die tijd en is zijn totale nog bestaande oeuvre niet zo gek groot; ik dacht maar zo'n dertig schilderijen destijds voor een groot deel bijeen gebracht in genoemde Vermeer TT.
In het boek "De levens van Jan Six" van Geert Mak had ik gelezen dat onze grote schilder Rembrandt in zijn eigen tijd een beetje uit de gratie was en door sommigen zelfs als een klodderaar werd beschouwd vanwege zijn schijnbaar nogal losse en ruwe pensselvoering. Daar wordt tegenwoordig terecht heel anders over gedacht zo las ik uit de catalogus van de Rembrandt TT die vorig jaar in het Rijksmuseum is gehouden; zijn penseel voering is weergaloos; zoals hij de Lucretia, Jan Six en zijn zelfportret met de ringen neerzet getuigt van zeer groot meesterschap.
Maar goed, in de latere tijd van Rembrandt werd Gerard/Gerrit Dou als grootste gezien en daarvan hingen er nu enkele uit de Britse collectie. Deze fijnschilder kon er ook wat van hoor, ook al had hij een heel andere stijl.
Ik heb ontzettend genoten van de ruim twintig schilderijen die er hingen. Het werk van Jan Steen is vanwege zijn grappige "verhalen" altijd ontzettend leuk om te zien; die ruwe boerenkoppen in dronkenschap en ongepast gedrag.
Op de terugweg nog even een stukje maanzaad koek gekocht in den Haag toen ik langs de conditorei kwam.  In de bus naar Bilthoven kwam ik nog in gesprek met een dame die met haar kleindochters naar het Aboriginal museum was geweest: "U hebt dienst zie ik", zo begon ik het gesprek en dat ontrolde zich ontzettend plezierig tot ik eruit moest om "geld te trekken" bij de Rabo bank. Door de regen nog even langs de groenteman voor fruitsalade en cantharellen en toen naar Roos voor een bakkie thee en de koek af te geven.
'sAvonds weer lekker gebridged; we waren lang niet geweest in de club; was weer gezellig. Geen wijn, maar een kopje thee gedronken.

Nog even van de zon genieten

Officieel moesten we om 11.00 uur uitchecken. Aangezien we pas om 18.10 moesten vliegen wilden we het verlaten van het apartement zo lang mogelijk uitstellen. Eerst maar koffie en jus d'oranges met tosti genuttigd op ons favoriete koffieplekje. Nog wat door Albufeira geslenterd en terug naar het apartement om de tassen in te pakken. Ik ging voor de zekerheid nog even lagns de receptie om te informeren hoe laat we daadwerkelijk het apartement moesten verlaten; dat was duidelijk, per direct omdat ieder apartement alweer gebruikt moest gaan worden; het was volgeboekt! Ik merkte op dat dat toch wel een goede zaak was, maar daar was de receptioniste het niet zo mee eens; de prijzen zijn te laag; waarschijnlijk uit concurrentieoverwegingen want het aanbod hier in Albufeira aan accomodatie is ongehoord; iedere plek die daarvoor in aanmerking zou kunnen komen is ingenomen door vaak kolossale betonklompen met balkonnetjes. Vele staan leeg nu in het naseizoen. In "ons" complex zaten vooral Engelsen die "All inclusive" genieten van het verblijf en kennelijk weinig winst opleveren. Ook wij hadden merkwaardig weinig hoeven te betalen voor deze reis met TUI. Nou ja, onder het mom "vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan", hebben wij een lkker weekje gehad.
Al met al heb ik wel direct de sleutel ingeleverd maar de deur open gelaten zodat we nog van eea gebruik konden maken; we bleven nog lekker op het terrasje zitten tot de dames van de schoonmaak kwamen; dat was was pas tegen 13.30 uur en we zouden een uur later worden opgehaald. Tijd om nog wat te "knopperen" zoals Hugo vroeger het gebruik van de PC noemde.
En daar na het "grote wachten", het nadeel van reizen. Eerst met de ophaalbus al die andere hotels en apartementencomplexen af en toen vliegveld Faro. Dat ging zo snel als "dikke stront" zoals vriend en collega Sjaak dat noemde. Wij gingen wat lezen totdat de rij wat begon te slinken; we behoorden tot de laatsten die incheckten. Toen weer in de lange, traag voortslepende rij voor de veiligheidscontrole; voor het boarden weer in de rij staan, mopperde hij verder, maar toen toch weer lekker in het aanzienlijk frissere Schiphol; had ik vanmorgen nog een overhemd nat van het zweet, daar moest ik nu mijn rugzak half leeg maken om me warm genoeg aan te kunnen kleden met trui en jas.
We hadden nog vlot een trein en dronken nog een laatste glaasje wijn bij Roos voordat we gingen slapen. Was weer een fijn weekje! Wellicht gaan we nog wel eens naar de Algarve.

Toch nog even naar het strand

De weg naar het strand via de tunnel. Hier verbeidt men al slenterend zijn tijd als toerist: routa lamlendia.

Vanuit de verte hadden we al vaak naar de oceaan gekeken, maar we waren nog niet op het strand geweest. Was aanvankelijk wel het plan want Roos had erop aangedrongen dat ik toch vooral mijn zwembroek mee moest nemen. Nu kwamen we bij de toegangstunnel naar het strand; Albufeira ligt hoog op de rotsige kust, maar aan de voet van de rotsen ligt een prachtig schoon geel strand. Om er te komen zijn een tunnel, een roltrap en zelfs een lift aangelegd om het de toeristen naar de zin te maken. Maar dan heb je ook wat! Het was een prachtig strand en wij sjokten er met rugzak en op zware wandelschoenen overheen. "Waarom gaan we niet even zonnen?", vroeg ik ons af en zo geschiedde. We hebben heerlijk in ons ondergoed in de zon gelegen. Het schone oceaanwater viel ons gewoon op; licht groenblauwe golven waar het felle zonlicht doorheen scheen; prachtig om te zien. Gezellige drukte op het strand; rondlopende lieden die een biertje of koud water probeerden te slijten; echt gezellig. Ik verzamelde nog wat schelpen voor m'n buurmeisje Emma en toen gingen we weer terug naar het dorp. Morgen weer naar huis. Roos maakte een salade van de verschillende groenten die er nog lagen; smaakte goed; aangevuld met een bak "take-away" van het Indiase restaurant. Nog wat over voor morgen voor ontbijt. Lekker knus op het terras voor de laatste avond. 

Markt in Loulé

De echte originele boerenmarkt in Loulé

Na weer een heerlijk rustig avondje konden we toch een gat in de dag slapen voor we vertrokken naar de markt in Loulé. Daar kun je met de excursiebus naar toe, een ochtend met de gids, voor een euro of 25, maar het kan ook met de lijnbus en dan heb je de hele dag als je wilt, en je kunt je eigen tempo bepalen.
U raadt het al, dat werd onze keus. Toen we aankwamen om elf uur was de mensenmassa enorm. Toch is het een alleraardigst plaatsje en we hadden al snel de mooie overdekte markthal gevonden. Volgens voornemen kochten we alleen vijgen, en o ja sinaasappels, en die suikeramandelen waren toch ook erg lekker. Daar was dan nog de slager met prachtige worsten om ook thuis eens cataplana te maken. Ach het is heerlijk toeven in die overvloed. Gelukkig maar dat vis, zoals geep, bacalao, kleine haai, of banket zoals oesters en schelpdieren niet in aanmerking komen voor het meesjouwen in de rugzak. Anders hadden we het nog moeilijk gekregen....

Prachtig uitgestalde waren uit de zee.

Om half drie stierf het dorpje ineens uit. Alle winkels gingen dicht maar ook alle café 's dus we zakten weer onderuit in de bus naar Albufeira waar we voldaan aankwamen, nog wat wijn en meloen kochten en ons installeerden op ons terras.

Vier uur eenzaamheid

Paradijselijk landschap rolde zich voor ons uit.

Gabriel Garcia Marquez deed er honderd jaar over maar wij liepen vandaag vier uur lang in volmaakte eenzaamheid bij de wandeling van Silves door de heuvelen richting San Bartolomé over de Routa Algarviana. We begonnen via de aanlooproute die we gisteren hadden gevonden naar het waypoint dat ik in de GPS had gezet en vandaaruit verder. We werden direct getroffen door de stilte die alom heerste; geen auto's, maar ook nauwelijks vogels. Roos trok haar korte broek aan; de blauwe plek door de val van afgelopen zaterdag begint al te verkleuren, maar het lopen gaat gelukkig goed. Een heuvellandschap strekte zich voor ons uit; wij zouden vooral langs volstrekt uitgedroogde beekjes wandelen, door dalen en af en toe klimmend naar "passen". Fraai landschap, weinig fauna; we zagen slechts 1 piepklein hagedisje wegvluchten en vrijwel geen vogels, alleen wat insecten zoemden voorbij.

Op de rustplek even een "onsie" gemaakt.

Niemand kwamen we tegen, er was ook niemand te horen, hier en daar was een spoor van ezelshoeven te zien van enkele dagen oud en een enkele vogel vloog over. Verder was er niets dan laurierbomen, wat struiken en vooral de vergezichten over het achterland van Albufeira.
Wat een contrast met het dorp van die naam! Waar betonblokken ruimhartig zijn rondgestrooid en verdwaasde toeristen bedremmeld hangen in de cafeterias met hun ochtendkoffie en gebak, ouwehoerend over niks, slenterend door de straten met stalletjes met de bekende rommel. De natuur is meer ons eigen habitat.
Wij waren die opdringerige massa ontvlucht met de eerste bus naar Silves, omdat het ons gisteren erg was bevallen daar. We liepen twee uur op en besloten daar wat meegenomen fruit en water te nemen en een "onsie" te maken. Daarna de zelfde route weer terug en daarna natuurlijkweer heerlijk nassen bij het restaurantje Pic-Nic dat we gisteren al hadden uitgeprobeerd.

Heut' gibt's Rollbraten

Silves met haar imposante kasteel

Vanmorgen gingen we bijtijds naar het busstation en hebben daar ontbeten met hojaldre en een croissant en de overheerlijke Portugese koffie natuurlijk. Daarna met de bus naar Silves. Direct bij de uitstaphalte was een Informatiekantoor waar we onder andere advies vroegen over waar we het best konden gaan eten. De dame was heel gedecideerd toen ze begreep dat wij de voorkeur gaven aan een restaurant waar vooral de Portugezen gingen eten. Ze gaf ons een tweetal voorkeuren op waarvan er eentje was waar je slechts het dagmenu kon krijgen. En dat deed mij denken aan een oude geschiedenis, spelend in het jaar dat zoon Hugo 1 jaar oud werd, juli 1985.
We waren in die week op bezoek bij mijn ouders die vakantie hielden in de Moezelstreek. Op een dag gingen mijn vader en ik wandelen en we zouden ergens gaan lunchen op een plek waar m'n ouwe heer nog niet eerder was. We werden daar ontvangen met de woorden: Heut' gibt's Rollbraten". Mijn vader vond dat zo leuk en bijzonder dat hij het vaak in herinnering bracht. En daar moest ik aan denken bij dit advies.
Maar dit terzijde natuurlijk want Roos en ik wilden toch vooral aan de wandel; de dame van de informatie had ons ook gewezen hoe wij de aanloop naar de GR 13 konden vinden, de Routa Algarviana. Die vonden we makkelijk en we hebben er een paar kilometer van gewandeld en toen naar het restaurantje van onze keuze.

Ja hoor, even zoeken en daar hadden we de
Routa Algarviana, GR 13. Morgen verder lopen

We konden toch kiezen uit twee mogelijkheden: inktvis of varkenswangen; Roos koos voor de inktvis en ik voor het vleesgerecht. Dat laatste was zo schandalig lekker dat ik het niet over m'n hart kon verkrijgen om het in m'n eentje op te eten en sneed een paar flinke stukken af voor Roos. Onbescheiden hebben we nog een extra wang gevraagd. Overgoten met een eveneens heerlijk wijntje hebben we gesmuld. Van tafel gerold en het leuke stadje verder verkend. Bij een tentje de maaltijd afgemaakt met een kop koffie en een glas sumo de Laranja, portugees voor sinaasappelsap.
Met de bus terug en vanaf het busstation nog even naar het centrum van Albufeira gewandeld en door naar het appartement. Bloggies geschreven en de dag afgerond met een glaasje wijn op het terras.

Ons favoriete restaurantje met varkenswangen als culinair hoogtepunt. Maar eens bij
Veldvarkens informeren of ze die voor ons kunnen bewaren om zelf eens te maken.

EIndelijk cataplana

Cataplana, koperen pan met een fantastisch gerecht

De eerste keer dat we dit heerlijke gerecht hebben gegeten was jaren geleden in Beja, in Alentejo; een gerecht dat zich kenmerkt doorcombinatie van varkensvlees, worst en schelpdieren; fantastisch van smaak.
Vandaag namen we de bus eerst vanaf het apartementenhotel naar het busstation en vervolgens met de bus naar Ferreiras. De bazin was verrast dat we zoals we gisteren hadden gezegd ook werkelijk waren terug gekomen; we zouden er bepaald geen spijt van krijgen. Het was een restaurant waar vrijwel alleen Portugezen zaten te eten en slechts enkele toeristen; Ferreiras is ook helemaal niet toeristisch zoals Albufeira met haar brede strand en straten vol spulletjes om de verveling van de toeristen te verdrijven.
Het was een typisch familiebedrijf met vader, moeder en zoon en in de keuken twee tovenaars, twee dames die de lekkerste dingen klaar maakten. Wij bestelden de cataplana en hebben die tot de laatste druppel saus opgesmikkeld. Nog een lekker zoet nagerechtje en volkomen verzadigd en tevreden weer terug gegaan naar Albufeira. Vanaf het busstation zijn we met een andere bus die alle buitenwijken van de stad aandeed terug gereisd naar het centrum van de stad; nu krijgen we een beetje door hoe alles in elkaar zit en kunnen we e.e.a. dat we op de heenweg met de bus van Faro naar het appartement onderweg hadden gezien plaatsen.
Nog een biertje gedronken onderweg en terug naar het appartement en wijn met bergkaas van kaaswinkel John uit Bilthoven genoten. Weer bijtijds de koets in.
De foto is afkomstig van Algarve Guide

Met de trein naar Silves

Stationnetje van Albufeira te Ferreiras

Roos wist dat er een treintje reed vanaf station Albufeira. We kenden heg noch steg in dit toeristenstadje en gingen eerst maar eens op onderzoek uit. Een plek om te ontbijten hadden we snel gevonden op een centraal plein waar ook bussen stopten. We kregen informatie bij de Busshop en vonden met die informatie het centrale busstation. Maar we wilden met de trein. Bleek het station van Albufeira behoorlijk ver van het centrum te liggen maar met de bus was het goed bereikbaar. Dus wij met de bus naar Ferreiras, voorstadje van Albufeira met station. We hadden nogal wat tijd voordat de trein zou vertrekken en maakten daarvan gebruik om bij een fruteria flink fruit en knoflook in te slaan. En toen met de trein naar Silves. Bleek het station behoorlijk ver van het plaatsje vandaan te liggen, maar vanuit de verte zag het er goed uit. Conclusie: de trein is niet zo handig om in het centrum van een plaats te komen; kun je beter de bus nemen.

Lekker Indiaas gegeten in een Tandoori restaurant

We hadden in Ferreiras een veelbelovend restaurant gezien waar cataplana werd geserveerd. Bleek helaas net gesloten te zijn toen wij er weer aankwamen met de trein. Morgen nog maar eens proberen.
In het appartement lekker fruit gegeten en het 'savonds bij een Tandoori restaurant opnieuw goed laten smaken. Glaasje wijn op het terras en slapen met de geit.
Inmiddels hebben we de infrastructuur aardig geïnventariseerd. Verder zullen we met bussen gaan reizen en lekker cataplana gaan eten in Ferreiras.

Viel uiteindelijk mee

Was wel fijn om pas 's middags te vliegen; we gingen naar Portugal, de Algarve, vliegveld Faro. Waren we gewend om met TUI in het holst van de nacht te moeten vertrekken, daar konden we vandaag relaxed om 11.00 uur van huis gaan en tòch kwamen we nog met daglicht aan in Faro; we kregen zelfs een uur extra vanwege het tijdsverschil. Met de bus naar Albufeira; duurde een tijd voordat we ons resort bereikten; inmiddels was het donker geworden. Hadden we op de weg hier naar toe allerlei leuke plekjes om te eten gezien, daar kwamen we nu aan "in the middle of nowhere" naar ons gevoel; een duistere plek zonder restaurants. We hadden er eigenlijk direct de pest in, maar het zou aan alle kanten erg meevallen. De receptioniste was bijzonder vriendelijk en wees ons naar het restaurant boven de receptie; ze hielp ons met het vinden van het appartement.
Was een beetje gek allemaal; de andere gasten waren allemaal "all inclusive" en kwamen kennelijk niet van het terrein af. Wij mochten daar wel eten ook al hadden we geen armbandje om; daarvoor moest de vriendelijke receptioniste overigens wel opnieuw interfereren, maar dat liep goed en het eten was best "binnen te houden", oftewel van redelijke kwaliteit.
Heerlijk geslapen.

Frater Venantius uit Schin op Geul

Standbeeldje van Wim Sonneveld als "Frater Venantius uit Schin op Geul"

Gistermiddag kwam het onverwacht bij me op: ik had zin om weer eens naar Limburg te gaan om een dag met vriend Dick aan de wandel te gaan. Dus wat heen en weer gemaild en zo hadden we snel afgesproken om elkaar in Schin op Geul te ontmoeten. Op station Utrecht CS aangekomen leek de boel in het honderd te lopen; de intercity naar Maastricht had zoveel vertraging dat het mij onmogelijk leek dat deze zou worden ingelopen. Intussen hadden Dick en ik wat telefonisch contact; Dick zou naar Maastricht komen en daar zouden we beslissen waar we zouden beginnen. uiteindelijk werd het toch Schin op Geul want door zeer kort oponthoud op de tussengelegen stations haalde de machinist de vertraging in en in Maastricht aangekomen kon ik de stoptrein naar Schin makkelijk halen; vriend Dick stond al op het perron te zwaaien in zijn nieuwe wandeloutfit; een rode jas!
Leuk om weer samen te wandelen. Dick maakt tegenwoordig fotoreportages die hij van een korte tekst voorziet en ook de dag van vandaag kent zo'n fotoreportage. Bij het standbeeldje van Wim Sonneveld als frater Venantius - bekend bij "ons" ouderen van de TV shows van deze cabaretier - moest ik natuurlijk even gek doen (zie foto). Daarna liepen we richting Gulpen onderweg de landelijke en de internationale politiek besprekend en van de omgeving genietend. Uiteindelijk eindigden we ook in Gulpen waar we afscheid namen na een heerlijk zonnige wandeldag.

Het liep een beetje anders

Gekke dag die eindigde met de komst van het varkensvlees uit Zelhem

Het is alweer een tijd geleden dat Roos en ik een etappe van het Maarten van Rossumpad hebben gelopen; werd dus weer hoog tijd en zo hadden we voorgenomen om dat vandaag te gaan doen. Zou echter een heel andere daginvulling worden.
Om kwart over zeven ging de wekker en sprong Roos uit bed. Ik zorgde nog voor een klein ontbijt en daarna ging ze naar haar eigen huis om zich voor te bereiden op de wandeling. We spraken af dat we de stoptrein van 9.00 uur zouden nemen.
Om kwart voor negenen zette ik mijn fiets neer op het Emmaplein en liep naar het station. Al wie er kwam, geen Roos. Pas toen de trein zo'n beetje binnen reed kwam ze aan. Ik zei nog: "jij wilt je ook altijd haasten hè". Roos komt altijd op het allerlaatste moment binnen bij de Pilateslessen van Debbie, vandaar. Maar nu was er iets aan de hand; haar hand bloedde. "Ik ben met de fiets gevallen", zei ze waarop ik voorstelde om de wandeling te cancellen. Daar wilde ze in eerste instantie niets van weten en vanwege de aansluiting in Wezep op de buurtbus moesten we direct in de stoptrein instappen. Dat ging niet goed; na de schrik en het toch nog haastig met een defecte fiets naar het station toe fietsen hadden haar geen goed gedaan en ze dreigde van haar graatje te gaan. In Amersfoort uitgestapt en even rustig op een bankje gezeten tot ze weer een beetje bij de wereld was en terug naar Bilthoven. Eerst de fiets strompelend naar de fietsenmaker gebracht en daarna voor de schrik nog maar even naar de viswinkel voor een broodje garnaal. Ik heb haar vervolgens gearmd naar de ingang van het bos bij de ijsbaan gebracht waarbij we nog op een bankje de meegenomen koffie hebben gedronken met de koekjes van van Ingen die nog over waren van het bezoek van Joke en Bram. Het ging wel weer en onze wegen scheidden. Ik liep terug naar het Emmaplein en om kwart over twaalf stond ik weer bij m'n fiets. Nou ja, gelukkig had die arme Roos niets gebroken; wel was haar hand en elleboog geschaafd en had ze haar bovenbeen behoorlijk gekwetst; zou een stevige blauwe plek gaan worden en kon ze voorlopig maar moeizaam lopen.
Ik ben nog even naar de fitness geweest en de sauna en bubblebad genoten. Nog even thee gedronken in de tuin bij Roos. Ging wel weer; ze was wel van de schrik bekomen maar had een zeer been.
's-Avonds nog een biertje gedronken bij Roos; het varkensvlees van Veldvarkens werd bezorgd door de zus van jorieke; hoeven we niet helemaal naar Zelhem. Gekke dag al met al.

De eerste twee jaren

Bij "kleine mimi" op schoot. Die baby ben ik in de tijd
dat mijn ouders inwoonden bij haar in de Kinkerstraat

Uit de eerder genoemde serie van de BBC over de werking van de hersenen heb ik opgemaakt dat het met name de eerste twee levensjaren zijn die cruciaal zijn voor de basisvorming. Dat realiserend heb ik stilgestaan bij die eerste twee jaren van mijn eigen leven. Dat waren jaren van woningtekort; vlak na WO II explodeerde de behoefte aan van alles en nog wat en vooral ook aan woonruimte. Mijn jonge ouders trouwden in 1946 en gingen inwonen bij mijn grootmoeder. Mijn vader had een aantal jaren van de oorlog "ondergedoken" gezeten bij deze grootmoeder dus dat was niet vreemd.
In 1948, 2 jaar later zag ik het levenslicht daar in Amsterdam in de alkoof, tussenkamer op de toch niet al te ruime verdieping daar in de Kinkerstraat, drie hoog. Vanaf die eerste dag braken er zeker twee jaar van inwoning aan. Mijn piepjonge moeder - zij was net 22 jaar toen ik werd geboren - werd bijgestaan door haar moeder, mijn grootmoeder Mien, oma ten Brink, door mij "kleine Mimi" genoemd. Feitelijk had ik in die twee jaren twee moeders; ik herinner mij zelfs nu nog hoe ik met oma uit het raam hing en dat ik met haar liedjes zong. Mijn band met haar is ook altijd zeer hecht gebleven. Ongetwijfeld zijn die eerste jaren gevuld met impulsen afkomstig van moeder en grootmoeder; grappige gedachte.

Kleine Bram ontwikkelt zich

Gezellig met m'n jongste kleinzoon. Lekker ventje.

De afgelopen dagen heb ik mij in verloren uurtjes onledig gehouden met het kijken naar een buitengewoon interessante serie van de BBC over de werking van de menselijke hersenen, door vriend Dick op onnavolgbare wijze ter beschikking en dus bereikbaar gesteld. Voor eenieder die in dit fascinerende onderwerp geïnteresseerd is kan ik deze serie warm aanbevelen.
De enorme capaciteit van het bij babies ontwikkelende brein komt in deze serie uitvoerig aan de orde; het onvoorstelbaar grote belang van het prikkelen van de hersenen met name in de eerste twee levensjaren wordt uitvoerig geïllustreerd.
Vandaag kwam dochter Joke met haar kleine Bram, inmiddels alweer 6 weken "oud" naar Bilthoven. Joke wilde graag een boswandeling maken. Ik was al vroeg op vanwege de schilders die aan de achterramen gingen schuren en plamuren. Na hen van koffie te hebben voorzien ging ik naar de banketbakker om wat lekkers te kopen en naar groenteman Messu voor een bak fruitsalade: "lust Joke vast wel", dacht ik niet ten onrechte.
Het heeft heel wat voeten in de aarde voor je met zo'n baby op stap bent, zeker voor mijn oudste dochter. Uiteindelijk werd ik gebeld dat ze verwachtte om 13.00 uur in Bilthoven te zijn. En dan heb ik meteen geen rust meer in m'n lijf en ging direct de deur uit daarbij mijn rugzak met alle lekkers dat ik speciaal voor de gelegenheid had ingeslagen en ingepakt vergetend. Gelukkig kwam ik daar al vrij snel achter. M'n fiets zette ik bij de noord Houdringhelaan, vlakbij de Hoflaan en ik liep door het bos richting station; was nog te vroeg, maar alle tijd voor een broodje garnaal bij de visboer. En om 13.00 uur inderdaad daar stond dochterlief met kinderwagen en kleinzoon. Ze wilde eerst naar een horecagelegenheid om de kleine Bram te voeden. Dat werd Bubbles&Blessings, hardstikke druk, maar in een hoekje kreeg ze het voor elkaar om hem te voeden. Nog verschonen en niet te geloven maar om 14.00 uur bereikten we echt het bos. Joke was helemaal verwonderd over hoe alles in het dorp was veranderd en vond het heerlijk om weer in het haar zo bekende en geliefde bos te zijn. Bram lag prinsheerlijk in zijn wagen met zijn ogen wijd open en liet de indrukken op zich inwerken zo te zien; volgens de hierboven genoemde wetenschappelijke serie werden er bij hem per seconde miljoenen synaptische verbindingen gelegd tussen de neuronen in zijn ontwikkelend brein, zo dacht ik ondertussen.
Moeizaam worstelend over boomwortels en door zandpaden kwamen we bij het bankje dat ik had uitgekozen en daar snoepten we van het lekkers: koekjes, gevulde koek en natuurlijk de fruitsalade voor Joke. Daarna gingen we naar mijn flat voor de volgende voeding en verschonen. Na zijn maagje te hebben volgezogen met - zoals Joke dat gekscherend noemt - Jokiedrink zat hij nog lekker bij zijn opa op schoot; vind ik zo gezellig zo'n piepje op je arm.
Pieter had nog per telefoon voorgesteld dat hij ook langs zou komen om te komen eten maar dat zag Joke niet zitten; zij was ook hardstikke moe; was niks meer gewend en moest eigenlijk om zichzelf lachen. Het was de eerste keer na de bevalling dat ze zoiets had ondernomen.
Ik bracht haar naar de bus en door naar station Utrecht; Pieter stapte over op de volgende trein naar Gouda zodat Joke bij hem kon aansluiten. Ik kon hem nog heel kort groeten en spreken; eenmaal in de trein met de kinderwagen was hij me helemaal vergeten: "hij is meteen weer vader", zei ik tegen Joke bij het afscheid, hetgeen zij beaamde.
Was een gezellig daggie!

Haverzemelen en handsinaasappelen

Haverzemelen voor de vezels

Naarmate ik ouder word merk ik dat mijn altijd zo trouwe darmen zich beginnen te verzetten tegen al die hotelmaaltijden en restaurantprakken; ze willen gewoon uien, bonen en spullen uit de tuin van Theo; gezonde, vezelrijke kost waar je goed van stoel kunt gaan. En daarom ben ik maar eens te rade gegaan bij internet om eens te kijken waar ik die vezels nog meer in kan vinden. En dan blijk ik, met al mijn gezonde voorliefde te weinig fruit te eten en dat ik al met al gewoon tòch te weinig vezels binnen krijg. Ook mijn vriend Dick maar eens gevraagd en die adviseerde haverzemelen als vezelrijk product dat je "overal" doorheen kunt doen. Bij de reformzaak maar een flinke zak ingeslagen.
Gisteren was Roos jarig; ik had haar verwend met een verjaardagsontbijtje, waarbij ze zelf had gezorgd voor een piepklein flesje prosecco: bakje garnalen, toastje met zalm, bakje fruitsalade. Ik nam zelf een goudreinet en een sinaasappel en later een bakje yoghurt met haverzemelen en amandelen. Roos spoedde zich vervolgens naar de tandarts in Amsterdam. Als lunch at ik snijbonen met gebakken ui en tutti frutti met haverzemelen en amandelen als toetje. En zo de hele dag door. Toen Roos mij belde en bleek dat zoon Douwe had gevraagd of we uit eten wilden met hem vanwege de verjaardag heb ik dat afgewezen; ik wil even niet in een restaurant eten.
Gelukkig heeft mijn gedarmte zich gedragen zoals ik "hoop"te met een tevreden stellend resultaat dus. Die vezels moet ik in vakantietijd maar meenemen: een zak tutti frutti en dat gezemel natuurlijk en veel fruit eten.

Twee Pieten en het maagdenhuis

Vandaag vond de plechtigheid plaats rond de crematie van Piet Verburg, lid van onze bridgeclub Groenekan. Hij had de gezegende leeftijd van 95 jaar bereikt zo wist hij mij nog niet zo lang geleden te vertellen. Met rollator en altijd even vriendelijk zat hij iedere dinsdag op zijn vaste plek te wachten tot de competitie begon. Vroeger pakte ik alvast zijn loopbriefje zodat hij niet moeizaam tussen de tafels hoefde te manoeuvreren met zijn rollator; daar dankte hij altijd omstandig voor; was niet nodig.
Bij de competitie van het nieuwe seizoen is hij niet meer geweest; het bewegen ging steeds slechter; vorige maand was hij gevallen in de badkamer. En nu, naar ik hoorde terwijl hij in gesprek was met een van zijn buren, was de vlam plotseling uitgegaan; een mooie dood.
Het was een teken van grote waardering dat er zo'n grote belangstelling was voor de plechtigheid; de zaal van Den en Rust was tjokvol. En ook de verschillende toespraken waren duidelijk; hier ging een zeer geliefd man heen; een bescheiden man ook. Hij was hoogleraar geweest aan de UvA; was voor mij nieuw. Hij had een prominente rol gespeeld bij het onderhandelingsproces met de studenten tijdens de maagdenhuisbezetting en had daarbij een griezelige loopbrug moeten nemen om het bezette pand te kunnen bereiken.
Wat mij van die tijd is bijgebleven was de rol van die andere Piet, Piet de Jong, onze minister president in die tijd; ook zo'n rustige kerel die zich verzet heeft tegen het gebruik van geweld. Die twee Pieten hebben het op voorbeeldige wijze voor elkaar gekregen om deze crisis te bezweren.
Bij het weggaan kon ik het voormalig buurmeisje van Piet nog aanschieten om haar te zeggen dat ik haar toespraak zo ontzettend lief vond; zij had in haar jeugdjaren zoveel warmte, liefde en steun van Piet ontvangen en beschreef dat zo intens! Er is een goed mens na een "prachtig leven" heengegaan. Dat hij ruste in vrede.

Wie wil 130 worden?

Het programma "Zomergasten" van de VPRO wil ik nog wel eens bekijken via "uitzending gemist". Vooral de uitzending met onze premier vond ik een genoegen om te zien en niet te vergeten natuurlijk de uitzending met Robbert Dijkgraaf als gast; die vond ik weergaloos; fijn om een inkijkje te krijgen in de mens "Dijkgraaf". Maar een uitzending met een schrijfster waarvan de naam me - gelukkig -  is ontschoten en vooral die met een 38-jarige hoogleraar interne geneeskunde die werkzaam was in Australië vond ik ontluisterend zelfs afgezien van haar wens om de zanger Udo Jürgens tot slot uit te zenden.
De uitspraak dat je gaat onderzoeken en ook verwacht dat de mens 130 kan worden met kunst en vliegwerk vond ik te gek voor woorden; dat het kostenaspect van een dergelijk onbiologisch huzarenstukje buiten haar skoop viel zei al veel; het gaat natuurlijk om de eigen heroïsche aanpak van het "probleem". Ze liet opnames zien van een diepzeeorganisme dat nog veel ouder was dan 130 jaar; of dat een antwoord geeft op de vraag of mensen dat wel willen of psychisch wel aan zouden kunnen. Dood gaan is toch onderdeel van het leven; na een al dan niet tevreden stellend leven is het toch ook mooi dat je "de voorstelling" - zoals Annie M.G. Schmidt het noemde - weer mag verlaten.
Het noopte in ieder geval Roos en Bart tot het formuleren van een fraaie OllekeBolleke; drs. P zal dit gedicht vanaf gene zijde vast en zeker met tevredenheid en instemming tot zich nemen:

Medische wetenschap!

Doodgaan wordt uitgesteld

Arts op TV

heeft de mond ervan vol

Tot 130? die

levensverlengende

godsdienst van pillen

daar draai ik van dol

Een bronnetje uit oude tijden

Bronnetje van Sturmius in het Sauerland

Vaak kom je bij het wandelen relicten tegen: een herdenkingskruis als het Janssenkreuz op de Hoge Venen, een monument, een bijzonder huis zoals Huibertjes hoes op de Veluwe, een oud pad als het Eibertjespad eveneens op de Veluwe. Daar hoort dan een verhaal bij. Zo is Janssen omgekomen bij een veenbrand en is het Eibertjespad genoemd naar een oude vrouw die over de heide naar Nunspeet liep om haar eitjes te verkopen op de markt of langs de huizen.
Bij onze wandeling in het Sauerland kwamen we langs een bronnetje met daarbij heel prominent een herdenkingskruis. Het bleek dat deze bron in vroegchristelijke tijden een belangrijke rol had gespeeld. Eén van de eerste lieden die zich geroepen voelde om de oeroude "heidense" riten te vervangen door de christelijke geloofsleer, Sturmius had bij dit bronnetje de mensen gedoopt. Ook heden nog worden kinderen van het dorpje hier in de buurt gedoopt met het water van deze bron.

Pilgerkreuz middenop het Hoge Veen in de vlakte van pijpestrootje.
Het wandelpad hierlangs is helaas onbegaanbaar geworden door
het ontbreken van onderhoud aan de plankieren.

Een ontbijtje van niks

Op het graspad langs het veen

Hadden we gisteravond ontzettend lekker Belgisch konijn, gestoofd met uien en wijn in een heerlijke saus "opgenuttigd", daar was het ontbijt vanmorgen in het hotel helemaal niets; zeker in vergelijking met Hotel Zur Buche in Müzenich was het een afgang. Maar daarom niet getreurd want we hadden heerlijk geslapen, voelden ons helemaal uitgerust en hadden zin in een laatste dag wandelen door de Venen.
Op zaterdag en zondag rijdt bus 385 iedere twee uur tussen Eupen en Monschau via Ternell, de leuke uitspanning middenop de waterscheiding van de Helle en de Schwarzbach aan de bovenloop van de - hoe kan het anders - Ternellbach. We hadden na deze drie dagen de Helle wel voldoende gezien en wilden voor de broodnodige "afwisseling" wel eens door het dal van de Schwarzbach lopen. Maar eerst om 10.01 de bus genomen met een Euregioticket - geldig voor 2 personen in het weekend - naar Ternell. We hebben daar thee en taart genomen, eigenlijk meer om weer eens van de sfeer aldaar te genieten - Ternell is een poss gesloten geweest vanwege een verbouwing - dan om iets te nuttigen.
We hadden niet zo'n vast omlijnd plan voor vandaag; gewoon richting Duitse grens om de bus te nemen vanuit Monschau, Konzen of Fringshaus terug naar Aachen.
We begonnen met het pad langs de Schwarzbach en kwamen aan het eind bij de plek waar Dick ooit een foto van mij nam die de eerste Blog van 11Science "siert"; was een beetje een verrassing voor mij; vroeger sjokte ik altijd achter vriend Dick aan die deze streken op z'n duimpje kent en dan kwam ik bij de markante plekken als het Janssenkreuz, hier eveneens in de buurt of bruggetjes. Ook nu gingen we via een bruggetje dat ik me kon herinneren als toegang gevend tot een bijzonder nat gebied en waar ik ooit een filmpje op heb genomen in de sneeuw (staat op Youtube). Het gebied was nu zodanig gedraineerd dat er geen sprake meer was van nattigheid; begrijp ik niet goed in het kader van het beheer van dit gebied.
Uiteindelijk kwamen we bij Konzen uit en namen de bus naar Monschau om wat te nuttigen. Gezellig om daar weer een uurtje te zijn. Dat was de afsluiting van een heerlijke vier dagen want vanuit hier gingen we met bussen en trein terug naar huis.