Praktijk der Bakkerij

Het schriftje met leerstof en recepten
Huibrecht van der Burg

Al een poosje heb ik het onderhavige boekje, of beter gezegd schriftje onder mijn beheer. Het zal inmiddels wel 80, misschien wel 100 jaar oud zijn; ik kon helaas geen datum vinden. De eigenaar van het schriftje, Huibrecht van der burg, grootvader van Roos was directeur van de vooroologse broodfabriek "van der Meer en Schoep", die de basis vormde voor het Meneba concern als ik het goed heb begrepen. Roos kent de hele voorgeschiedenis van de broodhistorie binnen haar familie waarin ook de "van der Meer, wie ook weer", vandaan komen.
Het schriftje is waarschijnlijk gevuld tijdens de opleidingstijd van Huibrecht van der Burg tot bakker.
Met genoegen heb ik het fraaie schuinschrift zoals dat vroeger werd gehanteerd ontcijferd en één va de recepten, dat van Weihnachtsstollen opgenomen in mijn document met recepten. Naast de recepten van Roos' hoogbejaarde moeder - o.a. de boekweitegrutjes in karnemelk - nu dus ook een recept van haar grootvader dat ik binnenkort zal gaan gebruiken voor het bereiden van een kerstbrood. Leuk zoals daar oude maten als "ons" en "lood" in gebruikt worden. Een lood is 15 gram, een 1/32e deel van een pond. Ingewikkeld, maar 15 gram dus.

Het originele recept in karakteristiek vooroorlogs schuinschrift

Weihnachtsstollen

Recept uit: Praktijk der bakkerij, H. van der Burg, grootvader van Roos

1 kg bloem

150 gram gist, dat is pakweg 4 koffielepels gedroogde gist

15 gram zout (1 lood)

200 gram boter (2 ons)

150 gram suiker (melissuiker)

300 ml melk

1 ei

700 gram rozijnen

200 gram sucade in stukjes

100 gram gehakte amandelen

50 ml rum

Bereiding: Er wordt van een gedeelte van de vloeistof en het ei een zetsel gemaakt. Dat laat men goed rijzen. Hierna voegen we het zout toe en de rest van de vloeistof plus het meel en boter en suiker. Nu laat men de deeg in zijn geheel nogmaals goed rijzen, waarna de rozijnen, sucade en amandelen toegevoegd worden, nadat hier eerst de rum doorheen gedaan is.

Is deze deeg nu nogmaals gerezen dan wordt het afgewogen. 5 ons à 40 cent. Dit brood moet in een beslist koude oven gebakken worden, want is de oven iets te warm dan krijgt het brood te veel kleur. Bakken ongeveer 1 uur.

PS Ik heb veel ervaring met de bereiding van rozijnenbrood en wil derhalve het volgende toevoegen. 

De tekst is de originele tekst uit het schrift van Roos’ opa. Natuurlijk moet tussendoor gekneed worden. De afbaktemperatuur is 180 graden waarbij na 40 minuten de oven op 160 graden gezet kan worden. Ik bak het gezoete brood altijd vanuit een koude oven en zet de temp. op 180 graden en de tijd op 70 minuten. Het opwarmen duurt ongeveer 10 minuten. De laatste 30 minuten gaat het bakken dus bij 160 graden. Het brood is dan goed gaar en niet zwart van buiten.

Stront aan de knikker

Grutto, de koning van de weide
Foto: Hans van Zummeren

De eerste lezing die ik vandaag bijwoonde ging over de "Koning van de weide", de grutto, dit in het kader van de landelijke SOVON dag; over vogels dus. Albert Beintema, ecoloog sprak over de opkomst en neergang van de grutto, een weidevogel bij uitstek en dus eigenlijk gewoon een cultuurvolger zoals de huismus. Hij leeft van beestjes die hij uit de zomp betrekt en zijn jongen van insecten in de weilanden, tevens broedgebied. De uitgestrekte weilanden van ons land, met name de noordelijke provincies en Holland herbergden als ik het goed heb onthouden iets van 100.000 broedparen en dat is vooral het laatste decennium zo'n beetje tot een tiende terug gevallen. En dat is, zoals iedereen die wel eens in de buitengebieden komt niet gekomen doordat er geen weiden meer zijn, nee dat is vooral gekomen door de manier waarop tegenwoordig de weiden worden geëxploiteerd.
Een dia die hij liet zien inspireerde mij tot de naam van deze blog: "stront aan de knikker". Hij liet op dit plaatje de aarde zien als globe met een stinkende hoop stront op de plek waar NL ligt. Wij zijn kampioen stront geworden, de eerste plaats! En dat komt door de enorme veestapel; ons landje is tweede v.w.b. productie van melk en melkproducten. Daarvan wordt iets van 20% door de eigen bevolking geconsumeerd, de rest wordt geëxporteerd. "Goed voor de economie", zal iedereen denken. Dat is maar ten dele waar aldus de spreker. Er zijn veel verborgen kosten en hij noemde een reeksje.
Deze week las ik in het NEV verenigingsblad, Entomologische Berichten een artikel van de hand van Bram Mabelis, mierendeskundige over het verdwijnen van de rode bosmier in de overgangszones naar landbouwgebieden; ook door de vermesting. Van Kees de Wildt kreeg ik een diaserie over een lezing met betrekking tot de mineralen die in het voer zit dat op de moderne weiden wordt geproduceerd en over het bodemleven. Werd ik niet vrolijk van; zo waren de schimmels er slecht aan toe. Niet dat je die moet beschermen, maar dat is een teken aan de wand; de micro-organismen zijn de basis van alles; zij maken de nutriënten beschikbaar voor het hogere leven, het bodemleven dat samen met de insecten de basis vormt voor bijvoorbeeld de vogels. Maar het vormt ook de basis voor ons eigen voedsel!
De lezing was geestig, van hoge kwaliteit maar stemde mij wel mistroostig waar het de natuur maar ook onze eigen voedselvoorziening en dientengevolge ook onze volksgezondheid betreft.

Suikerbrood

Deze week vond ik bij thuiskomst bij mijn deur enig vaatwerk dat mijn buurvrouw daar voor mij had neergezet; onlangs had ik haar een soepkop met gulyas gegeven en de kop stond keurig afgewassen voor mijn deur. Maar niet alleen dat, tevens stond er een doos met een kilo suikerklontjes die ze mee had genomen van haar werk met een verklarend briefje. Bij haar op het werk gebruikten ze die klontjes niet maar van die suikerstaafjes in een papiertje. Deze kilo wilden ze gewoon kwijt. En aangezien niemand het had willen hebben en mijn buurvrouw nog tot die generatie behoort, net als ik die weggooien van etenswaren ongepast vindt, had ze het maar meegenomen in de gedachte dat buurman er vast wel wat mee kon. Ik sta bekend als iemand die graag in de keuken werkt. Nou heb ik al jaren een doos met suikerklontjes in mijn kast staan vanuit het voornemen om een keer suikerbrood te maken. En nu er een tweede doos suiker bij is gekomen, een hele kilo nog wel heb ik dat maar eens gedaan.
Het onvolprezen kookboek "De fijne keuken" van Pellaprat kent uitstekende recepten voor zoet gebak als oliebollen, taai-taai, roomboterplaat, speculaasjes, kerstkransen, duivekater en dus ook voor suikerbrood.

Recept
Maak van 500 gram tarwebloem, twee koffielepels gistkorrels, 10 gram zout, 35 gram boter, 15 gram suiker en 250 ml water een deeg. Kneed dat goed met de hand of met de mixer en laat het 30 minuten voorrijzen bij pakweg 24 graden. Intussen maak je van 300 gram suikerklontjes met een stevig mes kleinere stukjes, ieder klontje in ongeveer vier stukjes. Als het deeg lekker gerezen is werk je de suikerklontjes en 4 gram kaneel (op het heilige oog, ongeveer twee koffielepels) door het deeg met de hand. Druk de klontjes zo veel mogelijk naar binnen en probeer ze goed over het deeg te verdelen.
Een siliconen vorm werkt het beste. Smeer die in met boter en bestrooi die met suiker. Doe het brood in de vorm. Hoeft niet zo netjes hoor; het is een wat lastig hanteerbaar deeg. Laat het brood zeker een uur rijzen bij zo'n 25 graden en bak het af bij 200 graden pakweg een minuut of 40 totdat de bovenkant lekker goudbruin is. Stort het brood en laat het goed afkoelen.
Probeer het op te brengen om een dag te wachten dan is het suikerbrood op z'n lekkerst. Je weet niet wat je proeft als je het vergelijkt met wat je in de supermarkt of bij de warme bakker, zelfs uit Friesland kunt kopen. Met dik boerenboter (vr)eet je je aan de grond vast als je niet uitkijkt. En dat zonder brood"verbeteraars", conservering of andere viezigheid! Waarom ik het niet eerder heb gedaan is me een raadsel want erg veel werk was het niet en het resultaat is ongehoord!

Kaiserschmarren in Abcoude

De overheerlijke Kaiserschmarren van Menno

Menno had ons uitgenodigd om bij hem te komen eten. We hadden elkaar lang niet gesproken, wel tussendoor nog gezien tijdens het concert met "Ein Deutsches requiem", een jaar geleden. Hij verwende ons geweldig met champagne tijdens de aanloop, met Stilton op toast. Gezellig om in de keuken terwijl hij af en toe in de pannen roerde met elkaar van gedachten te wisselen. Ook zijn twee zoons, Koen en Jelle waren van de partij en stonden hun vader bij als dat gevraagd werd. Dim sum, had ik niet eerder gegeten was vooral een advies van Menno's moeder begreep ik. Een culinair ingestelde familie kreeg ik de indruk. Grappig genoeg dacht Menno juist dat ik met m'n speciale groenteleverancier - Theo - een culi-specialist ben terwijl ik me de laatste tijd eigenlijk beperk tot platte boerenkost met uien, spek, aardappelen en bonen als basis.
Een heerlijk geurende lamsbout met spruiten; dat was smullen. En onderwijl zaten we zo met z'n vijven genoeglijk te babbelen over van alles, vooral over, hoe kan het anders reizen en muziek, de grote liefhebberij, passie wellicht van Menno. Hij vertelde over een project om kinderen kennis te doen maken met klassieke muziek. Zijn zoon Koen, liefhebber van alle muziek vertelde dat het frequent bezoeken van concerten in zijn jeugdjaren veel had bijgedragen aan zijn muzikale fundament: "ik heb waarschijnlijk meer concerten bijgewoond dan al mijn vrienden bij elkaar". Eerlijk gezegd schaamde ik me een beetje dat ik mijn muzikale bron de laatste tijd toch vooral vind in Youtube en dat ik vrijwel nooit naar muziekuitvoeringen ga. De laatste tijd wel af en toe naar opera's, maar concerten eigenlijk nooit; ik heb een enorm muziekarchief paraat in m'n hoofd; mijn geheugen voor muziek verbaast me telkens weer.

Was een fijne avond met de drie heren

Maar toen kwam het pièce de résistance, Kaiserschmarren. Roos en ik kenden het nog van ons bezoek afgelopen najaar aan Freising. We hadden na een overvloedig diner nog de moed om toen samen 1 portie Kaiserschmarren te bestellen, eigenlijk vooral vanwege de ons onbekende naam. Het was fantastisch en we knalden zowat uit elkaar van de volle penzen. Het dessert van Menno deed kwalitatief zeker niet onder voor wat we daar in Freising voorgeschoteld hadden gekregen, in tegendeel; de vruchtencompote die er traditioneel bij hoort kan ik mij uit Freising niet herinneren. Vanaf deze plaats nog mijn complimenten Menno!
Een kopje koffie completeerde de gezellige avond. Daarna moesten we ons haasten voor de trein die we op het nippertje haalden. Was een fijne avond met de drie heren.

Kaiserschmarren

Uit: “Das goldene Kochbuch”

16o gram bloem met 250 ml melk tot een dik beslag roeren. Dan 4 eidooiers en eventueel 60 gram gesmolten boter - ipv melk, room gebruiken kan natuurlijk ook! - mespuntje zout doorheen roeren. 3 eiwitten met 1 eetlepel suiker stijf slaan en erdoorheen roeren.

In een pan nog eens 60 gram boter smelten en daar een laag van 2-3 cm beslag in doen en 60 gram rozijnen eroverheen strooien. Goudgeel bakken, omdraaien en dan in de oven bij 200 graden afbakken. Met twee vorken in stukjes uit elkaar trekken, poedersuiker eroverheen en serveren met appelmoes of vruchtencompote. Een mengsel van appelmoes en jam lijkt mij ook heel smakelijk.

Allene Tew

Allemachtig wat heeft Annejet weer een geweldig boek geschreven: De Amerikaanse prinses. Tijdens de research voor haar proefschrift, het bekende boek van haar hand over "de prins", stiet ze op de persoon Allene Tew, met een historie als de bekende Amerikaanse droom - nou ja, droom? - bij uitstek. Een uiterst merkwaardige levensloop die getuigt van levenskracht en vooral levensmoed die maar weinigen zouden hebben kunnen opbrengen. Enorme hoogten, steeds gevolgd door enorme dalen en toch weer opstaan en verder gaan; ik neem mijn petje af voor deze dame. Ook voor Annejet trouwens; wat een schrijfster!
Het verhaal haakte in mijn beleving sterk aan met wat ik jaren geleden heb gelezen in de Lanny Budd cyclus van Upton Sinclair; de enorme serie beschrijft ook het tijdsgewricht waarin Allene leefde en waarin de waanzinnige rijkdom van de tijd rond en tijdens WO I in de sterk opkomende Verenigde Staten wordt beschreven. Enorme kapitalen die verdiend werden in de wapenhandel vormden de basis voor het Budd-imperium, maar ook een puissant rijke producent van zeep met zijn overspelige vrouw komt in de serie voor. Boten die de wateren van Europa doorkruisen komen in beide verhalen uitgebreid voor. Maar in Annejets' beschrijving van het vergaarde familiekapitaal door een zogenaamde farmaceutische producent van middeltjes met vooral alcohol als werkzaam middel in de tijd van de "drooglegging" heeft zelfs de fantasie van Upton niet bereikt.
Allene heeft net zo'n leven als Lanny Budd, althans waar het de omgang met de rijken en invloedrijken der aarde betreft; ellende treft Lanny aanzienlijk minder maar kleurt het leven van Allene des te sterker. De namen van John F. Kennedy en Winston Churchill en niet te vergeten ons eigen koninklijk huis dwarrelen net zo makkelijk voorbij als haar almaar wisselende echtgenoten. Vaak weduwe geworden en even vaak gescheiden totdat zij uiteindelijk op hoge leeftijd zelf de eeuwigheid in ging, een eeuwigheid die door Annejet op schitterende wijze in het heden met een geweldig boek van een monument is voorzien.

De vrouw in de kunst

Misschien een wat masculiene visie, maar de vrouw in de kunst vormt toch wel één van de mooiste, zo niet het meest esthetische en intrigerende onderwerp. En dat hoeft dan geen Rubens-achtige verbeelding te zijn met al zijn weelderigheid of Courbet met zijn vaak onverhuld erotisch beeld. Het kan Fragonard zijn met de verfijnde subtiliteit van de rococo en tal van schilders uit het impressionisme, classicisme en noem maar op; het is een onderwerp van alle tijden. In de Duitse musea die ik vorige week bezocht heb was een drietal schilderijen met vrouwen als onderwerp die mij bijzonder troffen en dat waren een stilistisch uitgevoerd naakt, een schitterende Judith die op het punt staat om na "de daad" Holofernes te kelen en een portret van Picasso. Helaas heb ik de namen van de schilders niet geregistreerd afgezien van Picasso.

Gestileerd naakt

Judith staat op het punt om Holofernes te onthoofden

Portret van z'n favoriete model, Picasso

Kunst ist die schönste Lüge

Van die op en top moderne en in mijn ogen krankjoreme kunst moest ik tot voor kort niets weten. Met name van Willem de Kooning vind ik dat hij zulke mallotige rotzooi gemaakt heeft; kleren van de keizer. Maar ook Jeff Koons en consorten kan ik niet echt waarderen. Maar ik stel me er wel steeds meer voor open. Zoals die merkwaardige passage in de verder toch vooral conventionele Kunsthalle in Bremen. Een wonderlijk sfeertje was gecreëerd met afhangende slierten plakband en grijsgespoten dozen van golfkarton, kachelpijpen en stalen balken schots en scheef door elkaar. En dan stonden er hier en daar met prominente kleuren en doodshoofden leuzen over de kunst. Ik heb er aanvankelijk wat cynisch en in toenemende mate met fascinatie doorheen gelopen; dat deden de andere bezoekers ook merkte ik. Niemand had iets van: "wat een rotzooitje", wat het toch in eerste instantie leek te zijn en feitelijk ook wel was.

Max Liebermann

"Der zwölfjärige Jesus in der Tempel"  Max Liebermann, Kunsthalle Hamburg

Bij de bezoeken aan de Duitse musea is mij niet in de laatste plaats de schilder Max Liebermann opgevallen. Dat ik hem niet kende zegt meer over mij dan over Liebermann. Ik vind hem erg vergelijkbaar met Jozef Israëls; wellicht iets meer impressionistisch dan Israëls. De schilderijen die ik heb gezien betroffen boerse taferelen. Maar het meest was ik onder de indruk van een schilderij: "De twaalfjarige Jezus in de tempel" dat in de Kunsthalle van Hamburg hangt. Het kind Jezus is zo treffend neergezet, zo naturalistisch met van die lieve kinderhanden die proberen te benadrukken wat hij zegt. En zonder aureool. En die oude man, ongetwijfeld een rabbi die vol belangstelling naar hem luistert met zijn begrijpende, duidelijk op Jezus gerichte blik. Dat oogcontact van dat kind en die oude man vind ik zo schitterend weergegeven.
Ik heb voor deze Blog een deelopname gemaakt van dit schilderij. Ik ben verschillende keren terug gegaan om het opnieuw te bekijken.
Naar ik nu begrijp van wat ik op Internet lees heeft het schilderij nogal wat stof op doen waaien destijds en heeft Liebermann zelfs het kind Jezus over moeten schilderen omdat hij het te naturalistisch, te joods had neergezet, zonder aanziens van de heilige zoon gods. Ik vond het hierdoor juist zo aan kracht winnen, maar ja als agnost kijk je er anders tegenaan en vind je vooral het contextuele karakter van dit schilderij zo imposant.

Voor de statistieken: dit is mijn 2000ste Blog in 11Science.blogspot.com

Op weg naar Bremen

Het "onsie" in de bus

Weer een uitgebreid ontbijt genuttigd bij Ibis. En daarna weer inpakken voor de terugweg. Die wordt onderbroken in Bremen. Eenmaal in de bus gezeten maakte Peter een "Onsie" van ons beiden en stuurde die via de voortreffelijke WiFi voorziening van de Flixbus naar mij. Nog onderweg naar Bremen in deze Blog gepropt, althans geprobeerd, maar er zijn merkwaardig genoeg nogal wat zaken afgestopt door dit netwerk.
Eenmaal weer thuis heb ik de foto van dit komisch duo alsnog kunnen plaatsen!
De Kunsthalle van Bremen was vrij toegankelijk en het tentoongestelde vond ik bijzonder imposant. Van heel modern, een aantal zalen met allerlei bespoten structuren en neerhangend plakband, zo groot dat je er als publiek doorheen kon lopen. Het leek wel op het oorlogsmuseum in Oosterbeek. En even later was ik getroffen door een aantal etsen van Rembrandt. Maar ook zalen vol met Franse expressionisten en vooral van Duitse schilders die mij in belangrijke mate onbekend waren. Er valt nog heel veel te ontdekken in kunstland. Een schilder die erg veel indruk op me maakte was Max Liebermann. Zijn stijl heeft veel weg van die van Jozef Israëls vind ik. Diep ingevoelde emoties.

Affenfries van Franz Marc.

En weer zo'n schilderij als dat van Leo van Gestel, eentje die mijn smaak voor moderne kunst naar voren trekt het schilderij Affenfries van Franz Marc. Dat vind ik zo esthetisch en doet mij wat.
Mijn hoofd zat vol met impressies. Gelukkig kon ik met mijn nieuwe fototoestel veel foto's nemen van de kunstvoorwerpen en schilderijen zodat ik het allemaal thuis nog een sna kan kijken. Helaas is het veel te veel om allemaal in deze Blog op te nemen, maar op sommige werken kom ik vast nog wel terug zoveel indruk hebben die op me gemaakt.
We hebben na afloop van het museum in Bremen nog culinair uitgepakt bij een straattentje met Bratwurst en daarna weer de Flixbus opgezocht. In Groningen scheidden onze wegen; ik ging verder met de Intercity naar Utrecht en met de bus naar Bilthoven en Peter ging door naar Sloterdijk met de bus.
Toen ik uitstapte en naar Roos wandelde belde ik Peter; hij was op dat moment ook 1 minuut thuis. Groningen is een goede plek voor ons om die bussen naar Noord Duitsland te nemen realiseer ik me nu.
Bij Roos nog een lekker wijntje gedronken en gezellig bijgepraat.

Naar de Kunsthalle

Werk van Emil Nolde

Dacht ik vanmorgen bij het wakker worden dat het pas zeven uur zou zijn, daar moest ik me nog haasten; het was hafl negen en we zouden om negen uur gaan ontbijten. En dat heb ik me toch laten smaken! Niks mis met die Ibis ontbijten. Ik heb me aan de grond vast gegeten.
Daarna even de reis geboekt voor morgen naar Bremen. Er gaan ontzettend veel Flixbussen naar Bremen op een dag; duurt misschien wel langer dan de trein, maar het kost werkelijk geen drol! Kijken of het morgen goed gaat met het aflezen van de code via mijn groompie; zal wel los lopen.
Vaak gebruikt men de uitdrukking: Carpe Diem, Vita Brevis, oftewel: "Pluk de dag want het leven is kort", maar eigenlijk is de uitdrukking: "Vita brevis, Ars longa", oftewel: "het leven is dan wel kort, maar de kunst duurt altijd", en dat laatste heb ik vandaag echt gevoeld.

Franz Ludwig Catel

Na het bezoek aan het British museum en the National Gallery ruim een week geleden, dan nu weer die Kunsthalle hier in Hamburg met TT'n van het werk van Emil Nolde en Franz Ludwig Catel en natuurlijk ook het Vincent van Gogh museum tussendoor ben ik helemaal in de kunst. Het genieten van de creatieve produkten van kunstenaars verstrekt me een diep innerlijk gevoel van dankbaarheid, tevredenheid en trots; het genoegen om van de eindproducten van onze beschaving te genieten. En daar komt niet in de laatste plaats natuurlijk ook de creatieve elementen van de architectuur bovenop die ik door toedoen van Peter zoveel beter kan doorgronden. Kortom, ik geniet geweldig van deze paar dagen Duitsland.
Dat Flixbus concept legt overigens heel Duitsland open en ik heb me voorgenomen om daar veel gebruik van te gaan maken zowel voor het genieten van de kunst als van het wandelen of beter nog een combi van die twee genoegens.
'sMiddags zijn we naar het Kunst und Gewerbe Museum geweest; Peter was helemaal geschokt door de rigiditeit van het gebouw; vond ik eigenlijk kostelijk dat je je daar zo over op kunt winden. Viel mij uiteraard niet op; alles was vierkant en er zat geen tegeltje verkeerd; vond ik eerlijk gezegd nogal knap eigenlijk.
Inhoudelijk vond ik het museum ook wel een rommeltje, neemt niet weg dat ik de klassieke afdeling prachtig vond zelfs na de overweldigende hoeveelheid die we in het British museum hebben kunnen genieten.

Hier waren de Beatles

Interieur Chilehuis

De weersvoorspelling was gelukkig slechter dan het uiteindelijke weer. Peter vond misschien dat het regende, maar als buitenman vond ik het niet veel meer dan "dikke lucht". Heerlijke dag gehad die begon met een uitgebreid ontbijt in het hotel. Daarna op weg naar het Chile huis, hoe kan het anders als je met een architect op stap bent. Een ver vooroorlogs en gelukkig niet vernield gebouw van baksteen met fraai exterieur maar ook interieur. Met mijn nieuwe fototoestel heb ik veel foto's kunnen maken. Daarna naar het havenkwartier. Dat is een bijzondere mengeling van oude, prachtig herstelde pakhuizen en bijzondere nieuwbouw. Maar ook hybride bouw van nieuwbouw bovenop de oudbouw; fascinerend. Een zelfs door Peter niet te verklaren gevelvorm - de isolerende buitenramen - werd ons verduidelijkt door een lokale gids die een groep leidde; de merkwaardige vorm van de kunststof structuren diende voor de luchtdoorstroming bij wind.
Peter gidst altijd voorbeeldig en leidde ons naar de Michaëliskerk; van binnen is deze kerk ongehoord fraai; lijkt wel een theater van de eerbied. Ik was ervan onder de indruk.

Fraai doorzicht in het oude havengebied van Hamburg

En toen naar de "must be there" van Hamburg, althans voor de generatie van de zestiger jaren, de Star club waar in 1962, voordat ze ook maar enige bekendheid genoten, de Beatles hebben opgetreden. Van die club is niets meer over. Bij een brand is alles teloor gegaan wat aan de Beatles had kunnen herinneren. Maar op de Reeperbahn daar vlakbij is een gestileerde langspeelplaat met daarop alle titels van de Beatlesongs en een gestileerd groepsbeeld gerealiseerd. Dat heb ik niet alleen voor dit Blog maar vooral ook voor Loek, de vader van Walter gefotografeerd. Loek is de grootste Beatlefan die ik ken, vandaar. Loek heeft mij later laten weten dat de Beatles zelfs twee keer twee maanden hebben opgetreden in de Star club. Die jongens waren toen nog maar een jaar of 17 - 18 denk ik. En dan zo vlakbij die Reeperbahn, de beruchte rosse buurt van Hamburg. Stelt nu niets voor overigens.

Merkwaardig monument voor de Beatles die hier in 1962
hebben opgetreden in de Star club, inmiddels afgebrand.

Na al dat gesjouw door de stad hadden de twee oude heren het wel een beetje gehad dus op naar het hotel en om half zeven pas weer verder. Merkwaardigerwijs konden we in het sjieke winkelgebied bij het meer geen fatsoenlijke eetgelegenheid vinden en zelfs geen kroeg om een gele rakker te scoren. Uiteindelijk hebben we staand bij een soort snackgelegenheid een Bratwurst met Brot und Friet genuttigd. Vond ik overigens prima en Peter vindt het wat eten betreft al snel goed. Weer vroeg naar het hotel.
Fijn dat ik m'n groompie bij me heb; niet alleen om de blggies te schrijven maar ook om lekker muziek te beluisteren. Tot half twaalf heb ik naar Brahms en Bach liggen luisteren; de viool sonates die ik vroeger met Nico gespeeld heb. Grappig genoeg zou ik die de volgende dag opnieuw gaan horen bij een film over de schilder Nolde.

Met de flixbus naar Hamburg

Heerlijke blonde rakkers van de tap

Altijd als ik vroeg de deur uit moet heb ik een onrustige nacht. En vannacht werd die onrust nog eens in stand gehouden door een geweldige stormdepressie; het waaide als het laatste oordeel. Daarom had ik er een hard hoofd in of de NS het wel zou redden vandaag. Ik wilde met de trein van 6.29 naar Utrecht en dan met de Intercity naar station Sloterdijk waar de Flixbus naar Hamburg vertrekt. Maar de NS had op mijn traject gelukkig geen enkel probleem en liet mij gelukkig niet in de steek.
Ik had zo snel gelopen dat ik de trein van 6.13 nog haalde en zat daarom al om 7.30 uur op Sloterdijk op perron 8 in de wachtgelegenheid op Peter te wachten. Hij was ook vroeg.
Op de haltes voor de internationale bussen stonden Flixbussen naar Parijs, Brussel, Berlijn, Neurenberg en nog meer van die grote plaatsen en dat allemaal voor een appel en een ei. Keurig om 8.15 kwam ook onze bus aangereden. En direct zaten we lekker te ouwenelen over van alles en nog wat. In Groningen de eerste stop en in Leer de volgende. Waar ze het van doen is me een raadsel. De bus kwam uiteindelijk niet meer dan half vol en het kost "geen drol".
Vanaf de grens, in Duitsland werkte het internet weer uitstekend en kon ik m'n e-mail en bloggies weer bijwerken. Peter deed ondertussen een tukkie.
De reis verliep vlot zonder enige vertraging tot een half uur voor Hamburg; daar liepen we op onverklaarbare wijze in een file die zich na enige tijd weer als vanzelf oploste maar we hadden daardoor wel 25 minuten vertraging; viel dus nogal mee. Aangekomen bij het Hauptbahnhof van Hamburg zagen we een groot busstation van Flixbus. Er waren meer dan 10 perrons en je kon er alle kanten op Duitsland in en natuurlijk ook terug naar Amsterdam. Het Flixbusconcept heeft een grote vaart gemaakt in die korte tijd dat het bestaat.
We liepen via het stationsgebied naar het Hotel Ibis. Een tentenkamp met vluchtelingen stond hier; raar gezicht. Raar sfeertje hing er rond het station met veel politie; komt wellicht ook door de recente terroristische aanslagen in Parijs. Prima hotel en nadat we ons hadden geïnstalleerd gingen we wat in de buurt rondstruinen om de omgeving te verkennen en een eettentje te vinden. Nou, daar kwamen we snel van terug. Kennelijk hadden we geen beste richting gekozen voor onze eerste verkenning; ik vond al dat de sfeer niet deugde; allemaal niet-Westerse types, armoedig straatbeeld met bedelaars. Op een gegeven moment werden we op zeer opdringerige wijze benaderd door twee "dames" waar we niet van gediend waren. "Peter, we gaan hier weg", was mijn kordate conclusie en we keerden op onze schreden.
Toen we op weg waren naar het station had ik een straat gezien met leuke biertenten en restaurants. Daar zijn we neergestreken en hebben we lekker gegeten. Eerst een Erdinger van de tap en daarna een bord boerenkool met worst en gebakken aardappelen en niet te vergeten een stuk "Kasseler".
Daarna hadden we het wel gezien; moe van de reis en het vroege opstaan lag ik er vroeg in en heb tot 7 uur geslapen als de bekende os.

Een helrode pyama

Net als zaterdag met het pleeloze boemeltje naar Hilversum en vanaf Almere Centrum met de (gelukkig) wèl van - smerige - plee voorziene Intercity naar Lelystad. Waren we beiden lang niet geweest.
Gezellige ontmoeting vandaag met Paul en Anita. We zouden wat over de voorgenomen Sardinië excursie met Georeizen overleggen en eens met z'n viertjes kennis maken. Terwijl Paul mij uitvoerig over gesteenten trachtte bij te scholen zaten de dames met elkaar kennis te maken. Bij binnenkomst herkende ik Anita onmiddellijk; was toch wel zo'n dertig jaar geleden dat ze met Paul bij Anneke en mij op bezoek was geweest op de Hoflaan. Kon ik me ook niet goed herinneren.
Ik vroeg mij hardop af of Paul hier in Lelystad misschien mijn oude vriend en onze dispuutsgenoot Paul van der Drift had ontmoet. Dat was niet het geval, wel Han Vreeswijk, maar dat was ook al meerdere jaren geleden. Han werkte bij het CDI, echt een instituut voor hem met zijn praktische inslag. Ik denk nog met veel genoegen terug aan de EM proeven die ik met Han heb gedaan; freeze-etching techniek toen ik nog aan de VU werkte.
Na een gezellige lunch namen we afscheid; Roos ging naar Amsterdam en ik ging naar m'n flatje om m'n rugzak in te pakken; morgen op stap met vriend Peter C. naar noord-Duitsland.
Toen ik langs de damesmodezaak "Doek" kwam heb ik de helrode dames-pyama voor Roos gekocht; had ik eigenlijk voor de kerst willen geven, maar ach, waarom zo lang gewacht.
We hebben 'savonds nog gebridged. Omdat ik apevroeg op moest staan had Roos eigenlijk niet zo'n zin om op de flat te komen slapen. Maar na het bridgen vind ik dat zo katterig en daarom stelde ik haar een verrassing in het vooruitzicht als ze toch zou blijven slapen. Nou, dat hoefde ik geen twee keer te zeggen. De pyama stond haar geweldig leuk!

Getraind als een athleet!

Antieke vaas met athleet.
Foto genomen in het Louvre

Had ik gisteren al de fitness bezocht en nauwelijks een half rondje gedraaid, daar wilde ik vandaag eens proberen om mijn hele programma te doen. Maar ja, eerst uitgebreid verder gelezen in Dokter Shivago en de autobiografie van Oliver Sacks. Zo tegen half elf even bij ROos langs voor een kop koffie en een ochtendkus en om half twaalf was ik bij de fitness. En inderdaad heb ik mijn hele programma af kunnen draaien en dat is toch niet mis. Mijn conditie - waar ik vorige weken een beetje aan twijfelde - is nog steeds uitstekend. Op de fiets kon ik zelfs een "standje hoger" gaan zonder dat m'n hart op hol sloeg. Wel zweette ik als de bekende otter, maar dat mag de pret niet drukken. Alleen het heuvel lopen, d.w.z. met 5 km/hr een helling van 12% gedurende 15 minuten lopen heb ik ingekort tot 12 minuten. Intussen gaf de monitor mij telkens complimenten dat ik record had verbroken. Heel kinderachtig misschien, maar dat stimuleert toch.
Bij het uitchecken kreeg ik te "horen" dat ik voor het eerst mijn totale programma had gedaan en dat ik had getraind als een athleet. Nou, dat heeft de computer me nog nooit aangegeven; hij heeft me wel eens aangegeven dat ik getraind had als een beginner. Maar als een athleet .... dat deed me goed!

De Wilde Vrouwen van Pella

Volkomen ten onrechte had ik mij bedacht dat Theun de Vries een schrijver van kinderboeken was. Waar die onzinnige gedachte op gebaseerd was is me een raadsel. Roos had bij de Universiteitsbibliotheek het boek "De Wilde vrouwen van Pella" geleend en ze vond het zo goed dat ze het mij met klem aanbeval om te lezen, en terecht. Het boek speelt in de klassieke oudheid, in Athene gedurende de absolute bloeitijd, de tijd van Pericles en Thucidydes terwijl Albiciades wordt genoemd. Hoofdpersoon is niemand minder dan de grote dichter Euripides en de schilder Zeuxis doet ook mee in het verhaal. De enige die ik mis is Phidias de Bernini gelijke beeldhouwer, of beter gezegd de inspiratiebron en oorspronkelijk leermeester van Bernini, zij het op historische afstand.
Het verhaal speelt zich af in het klassieke Macedonië en draait om een oude cultus waar de koning eigenlijk vanaf zou willen om meer aansluiting te vinden bij de Hellenistische wereld. De koningin echter speelt een hoofdrol in die Bachus cultuur, de Dionysische spelen, de zelfde waarbij Orpheus ooit verscheurd werd door de opgewonden, gek geworden vrouwen, aldus de Griekse mythe. Het hoofd van Orpheus werd van zijn romp gerukt en in de rivier geworpen, waar het overigens verder zong?!
Het verhaal is door Theun de Vries, een schrijver die oorspronkelijk uit de vruchtbare Friese klei is getrokken op voorbeeldige wijze weergegeven. Ik heb ervan gesmuld en wel zodanig dat ik het hele boek - het is niet zo'n dikke pil hoor - in één nacht heb uitgelezen. Een aanrader voor hen die van de klassieken houden.

Een enorme "miljoenpoot"

Collegezaal vol met aankomend studenten en hun
ouders. Ik mocht even m'n neus om de hoek steken.
Hier liep ik zelf 50 jaar geleden college.

Gisteravond, na het genoeglijk diner bij de IGC pas weer laat thuis; we konden niet eens meer met de laatste trein; gelukkig gaat er nog tot 1.00 uur een bus naar De Bilt. We zijn direct in bed gedoken want ik moest er weer vroeg uit voor de NEV herfst vergadering. En ja hoor, om 7.00 uur ging de wekker; ik had even geen idee waarom; m'n hoofd deed het nog niet zo goed, maar ik ben er wel direct uit gegaan. Thee gezet, koffie gedronken en naar de bus; de fiets stond nog bij het station natuurlijk.
9292.nl had aangegeven dat ik met de bus naar station Bilthoven moest en dan via Overvecht en Hilversum naar station Amsterdam Zuid; de vergadering vond plaats bij de VU op de afdeling evolutie biologie.
Bij nader inzien leek het mij toch handiger om maar via Utrecht te reizen want dan kon ik direct de Intercity naar Schiphol pakken, maar helaas ......... Aangekomen in Utrecht hoorde en zag ik dat er deze dag geen treinverkeer was tussen Schiphol en Utrecht, althans niet met de Intercity. Wel met de stoptrein via Hilversum zo kon de dame van inlichtingen mij vertellen. Die trein vertrok bijna een half uur later, maar ik ging er vast in zitten. En tja, toen begonnen de thee en de koffie hun "tol" te eisen en geweldig in die moderne sprinters zit geen plee?! Ik had geen tijd meer om op het station naar het toilet te gaan. Dan maar in Hilversum overstappen op de Intercity bedacht ik mij. Maar bij Overvecht kon ik het al haast niet meer houden; op station Hollandsche Rading heb ik het stoute stukje uitgehaald om de deur te openen en stiekum tussen trein en perron te pissen; er was gelukkig niemand die zich eraan kon storen, maar het moest echt even gebeuren.

Onderzoeker geeft een presentatie van zijn bevindingen.

Het was enorm druk bij de VU; er was een dag voor bachelor studenten voor hun studiekeuze. Ik zag aankomende studenten met ouders rondlopen net als ik destijds met mijn goede vader. In een wat verloren hoekje zaten wij ouderen van de NEV aan de koffie. Ook dochter Joke kwam aanzetten; het was de secretaris al opgevallen dat er 2 "van Elvens" deel zouden nemen aan de vergadering. Leuk hoor!
Bij de lezingen zaten Joke en ik vooraan en merkwaardig genoeg waren wij tweeën het ook die de meeste vragen stelden aan de sprekers met zeer interessante verhalen waarin werd aangegeven wat er zoal aan deze vakgroep werd bestudeerd. Het viel mij op hoe scherp Joke was bij de beoordeling van het besprokene; "de vijg valt niet ver van het paard", zou "ome Dirk" gezegd hebben.

Een enorme miljoenpoot op de hand van de onderzoekster

Na de lunch nog een rondleiding door de laboratoria waar de jonge PhD onderzoekers een presentatie gaven van hun onderzoek. Daarbij kregen we o.a. een miljoenpoot, een enorme geleedpotige te zien. De onderzoekster had hem gewoon op de hand liggen; Joke vroeg of ze hem mocht aanraken.
Na afloop nog een gezellige borrel en toen weer naar huis. Voor de zekerheid eerst maar even een plas gedaan. Toevallig weer met de plee-loze stoptrein van Amsterdam-Zuid naar Utrecht Overvecht.
Op station Overvecht stond beneden aan de trap een jonge vent met heel lang haar die mij vriendelijk groetend opwachtte: "Hé Remy!", beantwoordde ik zijn leuk gebaar. We hebben uitvoerig op het perron, in de trein en op de fiets met elkaar gesproken. Remy gaat zelf ook een productie moestuin runnen samen met een vriend van hem. Wat een leuk einde van zo'n toch al zo leuke dag.
En toen kwam Roos ook nog langs; ze was weer naar een recital geweest, nu van de winnares van het IVC concours, Lenneke Ruiten. Het optreden was in de Woudkapel in Bilthoven. Roos kwam helemaal nat geregend bij mij op de flat. Lekker een wijntje gedronken en bijtijds in de koets. Eindelijk de slaap ingehaald. Pas tegen 9.00 uur werd ik definitief wakker.

Tetars roem

"Selfie" met Tetars Roem

Roos was vandaag naar Vaals; gisteravond had ze een concert bijgewoond van Vocallis. Haar favoriete Bas, een Bulgaar zong daar op het festival. Dus ging ik vanmorgen in m'n eentje naar de markt. Even bij "die rooie" en bij Sjon voor uien, sinaasappelen en eigenheimers; boodschappen naar huis gebracht en de fitness outfit gehaald en lekker naar Sportcity. Een deel van m'n fitness-rondje gemaakt, een saunaatje en nog even relaxen. Vanavond naar de IGC met een stel van m'n PROIRA vrienden. Ik wilde bijtijds weg en om 16.00 uur inchecken voor de trein. Om half drie ging mijn telefoon: zoon Peter of ik "weer" met vakantie was of misschien zelfs thuis. Hij wilde even langs komen: "ik moet wel bijtijds weg en ik moet me nog verkleden hoor", waarschuwde ik hem. Snel alvast de verplichte IGC-outfit aangeschoten: keurig overhemd, stropdas en een nette broek. Peter was lichtelijk verbaasd om mij zo "netjes" aangekleed te zien. Hij had een ingepakte verrassing voor me. Ik moest hem eerst feliciteren met het behalen van zijn rijbewijs die ochtend.

De eerste fles mede met de
nieuwe naam: "Tetars Roem"

Die verrassing was een fles door hem zelf gemaakte honingwijn, mede, met op de fles de naam van dit vocht: "Tetars roem", in navolging van mijn oude naam voor mijn destillaten: "Everts' roem". Dat vond ik ontzettend leuk. Met mijn voor de IGC bijeenkomst van vanavond aangeschafte nieuwe fotocamera heb ik een "selfie" proberen te maken met deze fles.
En natuurlijk heb ik inmiddels de wijn geproefd; beetje zoet, maar goed gelukt!
Daarna met Roos, die inmiddels terug was uit Vaals naar Amsterdam. Door keihard naar het station te fietsen kon ik nog enigszins droog de trein in stappen. Een korte bui onderbrak de droogte van de laatste weken; de herfst is nu echt begonnen. Ik vond het wel spannend hoor met mijn PROIRA-vrienden naar de IGC. Het zou een heel geslaagde avond worden.

Met z'n achten naar de IGC

Cees, Anneke en Esther aan de borrel vooraf aan het diner

Vanavond een gezellige eet-reünie met een stel leden van mijn dispuut PROIRA met hun partners bij de Industrieele Groote Club op de Dam in Amsterdam. We waren met z'n achten: Anneke de Regt met haar partner Cees, Jantine met partner René, Chris Struiksma met partner Esther en Roos en ik natuurlijk.

Jantine en Chris vol aandacht voor de lezing

Wij Proiraten hadden om 18.00 uur afgesproken in de hal van de IGC. Roos en ik waren ruim op tijd om de anderen op te kunnen vangen, ach dat was niet echt nodig want de organisatie van de IGC is uitstekend. Je wordt ontvangen en geregistreerd; je jas wordt aangenomen en je wordt gewezen waar je verwacht wordt. Chris belde me met de vraag waar de IGC eigenlijk was; hij stond voor de plek waar hij dacht dat het was, niet wetende dat er vroeger twee van deze clubs op de Dam waren, de Groote Club en de Industrieele Club, later gefuseerd tot de Groote Industrieele Club, de IGC. Met behulp van de telefoon en wat handgebaren kon ik duidelijk maken waar hij moest zijn. Inmiddels waren Anneke en Cees ook gearriveerd. Een SMSje van Jantine dat ze wat vertraging hadden vanwege de trein, maar dat viel mee; even later was het gezelschap compleet.
Ik heb al jaren van de IGC een chip-kaartje waar je mee moet afrekenen in de bar, een Introduceepasje en bood daarmee eenieder een welkomstborrel aan in de bar en na kennismaking met Paul Vernooijs stonden we al snel met elkaar te praten. Gezellige ambiance die ook noodt tot genoeglijke kout; geen kabaal van onnodige achtergrondmuziek.

Anneke en ik en een dame van de
voortreffelijke bediening

Om 19.00 uur gingen we aan tafel. Het thema van deze avond was vis. Tussen de gangen door hield een dame van een organisatie die zich druk maakt over duurzaamheid - hoe versleten is dit woord inmiddels - en maatschappelijk verantwoorde consumptie van dit kostelijk voedsel. Er gaat nogal wat mis in de zee door overbevissing, ontsnapte kweekvis, antibiotica etcetera, dat moge duidelijk zijn. Voor  mij was er weinig nieuws in dit verhaal. De spreekster had wel wat communicatieles mogen nemen; het geheel was nogal warrig maar goed bedoeld. En de gangen wisselden elkaar af terwijl de wijn ruim werd geschonken. We vermaakten ons kostelijk en lieten het ons intussen goed smaken.

Roos en René

We hadden een voor ons achten gereserveerde tafel. PROIRA was niet voor niets een gezelligeidsvereniging; het was weer bijzonder genoeglijk, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van de partners; leuk om de partners van je vrienden te leren kennen.
Na het diner nog koffie in een andere ruimte met leren banken en gezellige hoekjes. Daar heb ik helaas verzuimd om foto's van te maken.

Ik heb er zin an.

Vanmorgen eerst even bij dokter Jos langs; een raar, onrustig plekje op mijn zon-doorstoofde buikhuid wilde ik wel graag aan zijn deskundig oog onderwerpen en inderdaad, het mot eruit! Fijne arts, met een oprechte persoonlijke belangstelling voor zijn patiënten. Zijn handelen deed mij denken aan de toewijding waarmee Oliver Sacks met zijn patiënten omging; heb ik hem ook gezegd. Maandag onder het mes.
Daarna een stevige wandeling gemaakt; het was prachtig weer; echt wandelweer en Roos was elders, dus in m'n eentje op pad; van Baarn naar Pijnenburg en via een door de GPS gesteunde nieuwe route naar Den Dolder. Gisteren nog een nieuwe fotocamera aangeschaft, een Nikon; heb ik vandaag uitgeprobeerd. Zo te zien had ik dat wel eerder mogen doen; kwalitatief enorme verbetering met m'n oude camera.
Onderweg heb ik ontzettend na lopen denken over hoe ik een te schrijven boek op zal gaan bouwen. En toen kwam ik zelfs tot de slotsom dat ik er twee moet gaan schrijven; eerst een soort autobiografie, die wil ik doen aan de hand van personen die vanaf het begin af aan een belangrijke rol in mijn leven hebben gespeeld. En daarnaast, of beter gezegd, daarna een boek met mijn overwegingen omtrent het leven, zingeving, ontwikkelingen tegen de achtergrond van mijn filosofie van de alles bepalende chaostheorie.
Met Pim Fortuijn zou ik willen zeggen: "Ik heb er zin an". Nu nog zien of het niet bij een loos voornemen zal blijven.

Amsterdam valt toch wel mee

Jozef Israëls "Langs moeders graf"

Vandaag weer naar de TT in het van Gogh museum van Munch en van Gogh. Die marketing jongens van het museum zijn handig; in een e-mail werd aangegeven dat het 'smorgens veel minder druk was in het museum dan in de loop van de dag. Nou was ik toch al van plan om nog een keer te gaan en ik wilde de catalogus van deze schitterende TT aanschaffen. Beetje vroeg opgestaan; Roos ontmoet op het station; zij ging Oudemans-thee halen in Zutphen bij "De Pelikaan". In Amersfoort scheidden zich onze wegen en even over 10.00 uur, maar binnen de tijd van mijn "time-slot" was ik weer binnen. Heerlijk om al die schilderijen opnieuw te zien. Jozef Israëls "Langs moeders' graf" intensief bekeken; geweldig zoals het verdriet in het gezicht van de vader is weergegeven en de vragende angst in het gezicht van het jongetje dat opkijkt naar zijn verdrietige, op dat moment niet-toegankelijke vader met de baby op zijn arm. Natuurlijk weer de portretten van de penseel van van Gogh. Ik begin ook Munch wat meer te waarderen; is een tijdgenoot van Vincent en hun levensloop is, afgezien van het door Vincent zelf gekozen einde, behoorlijk parallel. Munch vond Vincent een genie en daar had hij volstrekt gelijk in. Had ik vroeger nog wel eens aanmerkingen op zijn misschien wat slordige penseelvoering, daar kom ik nu geheel van terug. In zijn laatste paar maanden heeft hij meer dan 1 schilderij per dag gemaakt; woeste en intensieve wrochtsels van een getormenteerde geest met een geniale kwastvoering.
Zowel op de heenweg als de terugweg met de tram ervoer ik Amsterdam als een verademing in vergelijking met het zo hectische Londen. De musea waren weergaloos, maar die stad is mij net een maatje te groot; dan ervaar ik Amsterdam, ondanks het file-lopen op het Damrak vanwege de toeristenstroom, toch wel meer als "de menselijke maat".

De autobiografie van Oliver Sacks

De autobiografie van Oliver Sacks

Bij de nog steeds spraakmakende serie van de VPRO "Een schitterend ongeluk" was ik vooral onder de indruk van het interview met Oliver Sacks. Daarna heb ik ook een aantal boeken van hem gelezen waaronder Oom Wolfraam, hoewel ik toen eigenlijk een leesadvies had gekregen voor Oom Oswald, van een andere schrijver en een andere "insteek", maar toch. Overigens denk ik dat Sacks het hilarische boek van Roald Dahl met veel plezier zal hebben gelezen, maar dit terzijde.
Inmiddels is Oliver Sacks op ruim tachtig jarige leeftijd overleden. Ik heb zijn autobiografie inmiddels ter hand genomen en ben deze aan het lezen. Ik ben nog niet eens op de helft maar de stijgende verbazing waarmee ik de levensgeschiedenis van deze bijzondere neuroloog mag beschouwen noopt mij om nu alvast wat stoom af te blazen.
Oliver is toch primair een buitengewoon betrokken arts; hij heeft alles voor het welzijn van zijn patiënten over. Daarentegen is hij slordig, onhandig en leeft hij ongelooflijk onbesuisd. Hij rijdt motor als een duivel, heeft in zijn twintiger jaren verdovende middelen gebruikt in een mate dat het een wonder is dat hij "normaal" is gebleven. Maar het meest verbaast me toch dat hij aan body building heeft gedaan op de zelfde overdreven manier als die ik soms om mij heen zie in de sportschool; had ik niet van deze intellectueel verwacht met zijn zachtaardige uitstraling.
Wat mij wel heeft beïnvloed is zijn bijna manisch aandoende behoefte om boeken te schrijven; om de waarnemingen die hij in zijn neurologische praktijk maar ook bij zichzelf ervaart op te schrijven en te verspreiden. Ik vermoed dat hij dat niet heeft gedaan om er rijk of bekend van te worden maar puur om de kennis over te dragen; een normale neiging als je uit de wetenschap komt. Het heeft mij in ieder geval zodanig geïnspireerd dat ik heden overweeg om mijn gedachten eveneens op een coherente manier op te gaan schrijven, wellicht in de vorm van een boek en wat minder hap snap als in deze Blog.

Een hele vertoning

Trotse kandidaat met moeder

Vandaag was de grote dag voor de oudste zoon van Roos, Douwe; hij ging op voor het masters diploma dat hij had gehaald aan de Westminster University in London. En die maken er een geweldige happening van, zij het dat de individuele student wel erg weinig in de aandacht staat.
Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik van mijn eigen "ceremonie" bij het behalen van mijn doctoraal examen echt helemaal niets kan herinneren; volgens mij heb ik slechts mijn bul opgehaald bij het bureau van de pedel. Toen dochter Joke haar doctoraal deed aan de Universiteit van Utrecht stonden de vier of vijf kandidaten in het centrum van de belangstelling en kregen allen een persoonlijk toegesneden toespraak van een hoogleraar van hun faculteit.
Hier in London was het toch vooral uiterlijk vertoon. Het begon ermee dat alle kandidaten - en dat waren zowel Msc - als Bsc studenten in een toga verschenen. Voordat de plechtigheid begon moest iedereen een toga uitzoeken en aantrekken. De kandidaten liepen er mee rond te paraderen en uiteraard werd er druk gefotografeerd. Natuurlijk heb ik trotse Douwe met trotse moeder Roos op de prent gezet.
Daarna de plechtigheid die werd voorafgegaan door een koninklijke binnenkomst van het hooggeleerde corps met een blazersensemble dat iets van Händel of Purcell speelde. Vervolgens een uitgebreide lofzang op de Westminster University en de uitreiking van een tweetal eredoctoraten. Eén van de ere-doctoren hield een imposant exposé over de verantwoordelijkheden van onze soort, de Homo Sapiens; vond ik echt indrukwekkend.
En daarna de rij van Msc's en Bsc's; ik vond het eerlijk gezegd een beetje beledigend met name voor de Msc's. Ze moesten een kaartje met hun naam afgeven, dat werd doorgegeven aan degene die naam, opleiding en eventuele extra toekenning, "with distinction" noemde, even over het podium, een hand en de volgende kandidaat. Een enkele kreeg een enthousiaste kreet uit het publiek als blijk van erkenning; de meesten moesten het zonder stellen; het bijzonder beleefde publiek applaudiseerde overigens voor iedere laureaat! Honderden in toga geklede jonge mensen trokken aan ons oog voorbij en vrijwel aan het einde was daar dan eindelijk Douwe. Omdat de hoogleraar/spreker van dienst een nederlander was werd zijn naam correct uitgesproken; had Douwe nog niet eerder meegemaakt hier in Engeland.

Aan de lunch vlakbij de Thames

Na de laureaten weer een aantal toespraken waarin de nadruk werd gelegd hoe belangrijk deze universiteit wel niet was en vooral ook voor het vormen van een netwerk door deel te nemen aan de alumni vereniging.
Tot slot, opnieuw onder trompetgeschal verliet het hooggeleerd gezelschap de zaal en gingen de laureaten en toehoorders aan de borrel.
Het was voor ons ook de laatste dag van ons bezoek aan Londen. We hebben nog wat langs de Thames gewandeld en in een parkje gezeten - het was onwaarschijnlijk warm voor november - en in een leuk restaurant geluncht; prima afscheid van deze stad.
Nog even naar Victoria station gelopen, met trein en shuttle naar Gattwick north terminal en hup terug naar huis. We waren blij dat we weer thuis waren na die herrie van zo'n megastad.

Wat een fijne mensen daar in Woking!

Zoekend door de lanen van Woking

Dit zou toch wel een heel bijzondere dag worden; een bezoek aan Woking, een plaatsje in de buurt van Londen. Roos heeft daar in de tijd dat haar kinderen nog heel klein waren gewoond; Tycho, de jongste zoon is daar geboren en Douwe heeft daar zijn peuter- en kleutertijd meegemaakt. Daarom was besloten om bij deze gelegenheid van een gezamenlijk bezoek aan Londen eens te gaan kijken.
Roos had mij in de afgelopen jaren veel verteld over haar tijd in Woking; voor mij leefde deze plaats inmiddels ook en ik was benieuwd.

Roos belt aan bij het eerste huis

Eerst met metro en trein en vervolgens zoeken. Ze hadden op twee adressen gewoond destijds; het eerste adres konden we snel vinden. Roos aarzelde nog of het wel het goede huis was omdat er nogal wat was veranderd en het was ook wel erg lang geleden allemaal. "Bel even aan Roos en vraag of dit het goede huis is", suggereerde ik. Dat was een gelukkige greep want de mensen waren niet alleen thuis maar stelden ook voor om even binnen te gaan kijken. Het huis was dan wel verbouwd, maar vooral voor Roos was alles heel herkenbaar. Zij toonde mij het raam waar Tycho als een bergbeklimmer tegenop had geklommen; die kleine boef had dat met alle aandacht op TV gezien en had het zelf ook met succes geprobeerd bij het raam met uitstekende latten. Mooi verhaal en nu leuk geïllustreerd, zij het dat het raam inmiddels was gemoderniseerd en geen latjes maar had.
In de tuin had een enorme boom gestaan waarvan nu nog alleen de stomp stond; daar hebben we een foto van gemaakt.

Het tweede huis; leek wel een kasteel zo groot.

Het volgende adres had iets meer voeten in de aarde; was een heel eind lopen, maar ook dat konden we met enige hulp vinden. We vonden het niet gepast om weer aan te bellen; was ook niet nodig, want de buitengewoon vriendelijke bewoners vroegen of ze konden helpen; ze hadden gezien dat we foto's maakten van het huis. En ook hier werden we zeer gastvrij ontvangen; we kregen zelfs een biertje en thee aangeboden en we hebben genoeglijk zitten praten nadat het huis was bekeken. Dit was het huis waar Tycho was geboren; Roos vond het wat om die plek weer terug te zien en terecht.
We waren zeer getroffen door de vriendelijkheid waarmee we werden ontvangen en als klap op de vuurpijl kregen we ongevraagd een lift naar het station van Woking toen we naar de weg vroegen. Wat een fijne mensen zijn die Engelsen, althans in Woking.

The national gallery

Schitterend zelfportret van een mij onbekende schilderes

Nog zo'n gigant onder de culturele verzamlingen: de National Gallery, net als het Britisch museum vrij toegankelijk. Je hoeft er niet eens je rugzak af te geven. Het British museum en the national gallery zijn zo immens groot dat het ondanks de enorme toeloop in de tentoonstellingsruimten reuze meevalt; je kunt alles prima bekijken. En alles, dat betekent echt veel. Een grote zaal vol met schilderijen van Rubens. "Kijk daar eens Roos, een Vermeer", en inderdaad een ons onbekend werk van Vermeer en niet eentje, maar meerdere. Een hele rits schilderijen van Rembrandt, waaronder het bekende teken aan de wand:  "Mene mene tekel ufarsin", vertaling "geteld, gewogen en te licht bevonden".Ik kreeg zelfs het gevoel dat er hier meer Rembrandts hingen dat in het Rijks, maar dat zal niet waar zijn. Maar ook de andere grote zzeventiende eeuwse schilders waren goed vertegenwoordigd.
Maar daarnaast ook werk uit de middeleeuwen in heldere kleuren. We raakten niet uitgekeken, totdat de verzadiging ook hier intrad. Na drie dagen van intensief museumbezoek was ik lichtelijk uitgeput.
Toen op zoek naar Douwe; zijn telefoon deed het niet; het hotel konden we niet zo een twee drie vinden. Ik ging uitgevloerd ergens zitten en Roos ging nog wat verder zoeken. Even later kwamen ze met z'n tweetjes de hoek om. We hebben bij een Indiaas restaurant wat gegeten en toen zijn we op tijd afgetaaid.

Het British museum

In Bakerstreet een standbeeld van de
roman detective Sherlock Holmes

Gisteren zijn we gearriveerd in Londen; de oudste zoon van Roos, Douwe heeft maandag de plechtige uitreiking van zijn Msc diploma en daar willen wij acte de présence geven; een goede gelegenheid om een oude wens van mij te vervullen: het bezoeken van het Britisch museum.
Na aankomst gisteren op het Victoria station zijn we eerst de stad doorgelopen en via Hydepark naar het hotel gegaan. Dat hotel stelde niet zo gek veel voor; een kamer met een prima bed, maar zonder stoel en een badkamer waar je, op z'n hollands gezegd, je kont niet kon keren. Maar we hebben het vier nachten overleefd.
Na aankomst in het hotel direct op weg naar het museum, opnieuw te voet om ook de stad een beetje te ervaren. En dat viel ons niet mee. Natuurlijk kent Amsterdam ook zijn ringweg; denk maar eens aan de Coentunnelweg die dwars door de wijk Bos en Lommer gaat; een zesbaans-snelweg. Nou, hier in Londen lopen vele wegen zoals de Coentunnelweg, maar dan gewoon door de stad met stoplichten, kortom, een kolereherrie en vieze lucht.

In Hydepark de speakerscorner. Niemand wilde naar me
luisteren?!

Maar ja, dat museum was overweldigend. Omdat we er toch nog een keer heen zouden gaan hebben we de eerste middag bijna op wandeltempo door de Griekse, Romeinse en Egyptische zalen gewandeld. Het is werkelijk ongelooflijk wat een prachtige voorwerpen die Britten overal van mee hebben genomen. En gelukkig maar als je ziet wat er heden ten dage allemaal door zonderlingen wordt vernietigd.
Vandaag hebben we opnieuw het British museum bezocht en nu rustig aan. De steen van Rosetta, hele tempels, sieraden uit alle tijden. De Elgin marbles die in de 18e eeuw zijn gered van regelrechte destructie; ik was zo ontzettend blij dat die voorwerpen gered zijn en hier tentoon testeld worden.
Het was te veel om direct tot je door te laten dringen; ik vond het fantastisch!

Prachtige Egyptische kop

De meegenomen karyatide. De andere vier staan nog in Athene

Afkomstig van de Azteken

Paaseiland

De beroemde steen van Rosetta dankzij welke de hierogrlyfen vertaald konden worden