Busyness

Gewoon af en toe lekker wandelen in het bos
Goed om even rustig na te denken

Eerst dacht ik nog dat het een verschrijving was, maar het is een nieuw woord, net zoiets als "onthaasten", ook zo'n modernisme. Hangt beide samen met de almaar toenemende stress in de werksfeer en thuis; de niet aflatende stroom informatie en afleidingen die de moderne mens overstroomt.
Gisteravond had ik het er nog even kort over met mijn buurvrouw, leeftijdsgenote die het ook "verdomt" om haar ielepieleapparaatje voortdurend onder handbereik te hebben omdat haar "cheffin" het nodig acht om haar ook 'savonds nog te kunnen bereiken: "dan zoekte ze maar een ander", sprak zij in duidelijke taal.
Maar tot mijn verbazing las ik vandaag in de Volkskrant een artikel over verveling op de werkvloer; werknemers die net moeten doen of ze het heel druk hebben terwijl ze in feite niets te doen hebben.
Dergelijke verhalen ken ik wel uit de tijd dat ik zelf nog werkte. Zo weet ik nog het verhaal van een hoofdanalist wanneer hij sprak over zijn vorige baan op een groot en gerenomeerd instituut dat de afdeling waar hij werkte als je heel hard zou aanpoten je het werk wel in je eentje aankon; met z'n tweetjes kon je het rustig aan doen en ze zaten er met z'n drieen. Dus eerst 'smorgens langdurig koffie drinken en de krant lezen, dan een uurtje werken en vroeg weer met lunchpauze en tafeltennissen, nog een uurtje werken, theepauze en vroeg naar huis. Hij was inderdaad weggegaan omdat dit ethos hem niet paste. Was bijzonder uitzonderlijk in dat instituut.
Vanuit het ministerie van Verkeer en Waterstaat ken ik vanuit twee onverdachte bronnen de verhalen dat er hele afdelingen waren waar men vocht om dat beetje werk dat er te doen was; iedereen moest net doen of hij het erg druk had; aftellen dat je je weer eenkeertje ziek kon melden; vreselijk!
Maar ook heden ten dage schijnen er nog lieden te zijn die zich zodanig vervelen op het werk dat ze er psychische klachten door krijgen. Niet te geloven deze tegenstrijdigheid.
Ik heb mij in mijn werkzaam leven nooit verveeld. Als er minder te doen was dan zette ik me aan een nieuwe taak, bedacht ik iets zinvols. Ik kijk met voldoening terug op de werkzame jaren, enkele jaren uitgezonderd, maar dat kwam zeker niet door verveling!

Parkieten op zolder

Een grasparkiet en een zebravinkenman op de voerplek
van de voliere in het Gaia park in Kerkrade 

Bij ons bezoek van afgelopen zondag aan de Gaia Zoo in Kerkrade kwamen we o.a. in een reusachtige voliere met vooral grasparkieten. Tientallen van deze fraaie vogels vlogen rond en nestelden; ze paarden en baltsten er vrolijk op los. Voor mij een moment van herkenning; in mijn jonge jaren had ik met mijn vriend Bram ook parkieten; we waren toen een jaar of twaalf.
Bram had een vogelkooi en mocht van zijn moeder een stelletje vogels aanschaffen. Daarvoor gingen we naar de Ten Katestraat, naar de firma Seket, gevestigd bij de ten Kate markt en die ik al vanaf m'n prille jeugd kende; ik zal daar wat naar de hondjes en de konijntjes hebben staan kijken met m'n neus tegen het glas van de winkelruit. Bram kocht een groen mannetje met de kenmerkende blauwe basis aan de snavel en een blauw vrouwtje, een popje voor kenners met de kenmerkende bruine snavelbasis. We zullen wat uurtjes samen voor die kooi hebben zitten kijken. Ook heb ik toen op de zolder van mijn ouderlijk huis met behulp van houten hamer en steekbijtel van mijn vader een stukje boomstam uitgehold; een deksel erop getimmerd en daar hadden we een nestkast. Als voering voor de eitjes hadden we er uitgeplozen touw in gelegd en toen maar wachten wat er zou gebeuren.
Nou, die parkieten hadden er geen enkele moeite mee om dit bouwsel als nestkast te herkennen. Direct kroop het vrouwtje erin, maar dat geplozen touw zinde haar helemaal niet. Wat wij niet wisten was dat parkieten hun eieren direct op de ondergrond leggen en helemaal geen nestmateriaal nodig hebben. Ze trok de hele kluwen uit het gat en bleef trekken. Op zeker moment liet het touw los en het vrouwtjes viel met kluwen en al op haar rug op de grond van de kooi; ik moet er nog om lachen als ik dat voor me zie.
Het bleek een vruchtbaar koppeltje te zijn want al snel lagen er eieren in het nestkastje en niet veel later ook jonge vogels. Bram en ik raakten er niet op uitgekeken. Mijn moeder had het niet zo op de rotzooi die vogels op zolder gaven; Brams' moeder vond het best. Maar ik zat op het laatst meer bij Bram dan thuis en toen zwichtte mijn moeder. Al snel hadden mijn broer Jan en ik ook parkieten; een schitterend groen mannetje dat we dan ook "Groentje"  noemden en een fanatiek bijtend grijs popje, door mijn moeder "dat bijtende wijf"  genoemd. Ze wilde wel eens proberen hoe hard dat kreng kon bijten; nou ze heeft het geweten!
Later ging ik meer over op de Australische prachtvinken zoals de Binsenastrilde en de Bichenowtjes; buurman Otter was daarin gespecialiseerd. Ik moest daar allemaal aan denken zondag in die voliere.

Een tunnel voor wandelaars en dassen

Tunnel voor wandelaars en dassen

Toen ik vorige week maandag langs hotel Bemelmans liep en de gasten zo lekker zag zitten ontbijten bedacht ik mij dat ik ook wel eens naar dat aardige familiehotel zou willen om te verblijven. En dat hebben we nu gedaan. Gisteren, na afloop van het bezoek aan de dierentuin zijn we naar station Kerkrade gewandeld en hebben daar de stoptrein naar Schin genomen. Het was schitterend weer; op het terras van het hotel een merkbaar zwaar biertje gedronken, een donkere Tongerlo, bier gebrouwen door de Norbertijnen.
In de zon nog een wandelingetje gemaakt voor het eten en via de holle weg naar het bankje van m'n vader en daar even op gezeten, kijken naar een torenvalk die erin slaagde om een muisje te verschalken. Hij kon direct aan de maaltijd, wij moesten wachten tot half zeven, de tijd voor de pensiongasten. En we hebben toch weer lekker gegeten. Je begrijpt gewoon niet waar een mens het allemaal laat, hoewel .....
Op de kamer geconstateerd dat de TV echt een onzinnig medium is en derhalve vroeg in slaap gevallen en de maansverduistering aan ons voorbij laten gaan.
Uiteindelijk vertrokken we vrijwel net zo laat voor de wandeling als dat ik vorige week het hotel passeerde; leuk! Was een aangenaam verblijf.
Weer zo'n beetje de wandeling gemaakt die ik vorige week had uitgezocht, maar op zeker moment meer naar het zuiden gegaan om de provinciale weg over te steken tussen Margraten en Cadier in. Over kleine paadjes en tot onze verrassing via een tunnel die slechts toegankelijk was voor wandelaars en dassen; heb ik echt nog nooit gezien; zal ik regelmatig op gaan nemen in mijn wandelingen.
Nog wat verder gewandeld en terug naar de provinciale weg waar we de bus hebben genomen en weer terug naar De Bilt. Waren fijne dagen.

De Gaia Zoo en hotel Bemelmans

Sam moet toch af en toe stiekum even
naar de grote wasbeer kijken.

Zo rond een uurtje of negen zaten de meesten van ons gezelschap aan het ontbijt. Na het meer dan uitstekende diner van gisteravond was het een wonder dat ik er weer wat in kreeg, maar dat ging toch weer moeiteloos. Kasteel Doenrade is niet alleen een schitterende verblijfplaats maar ook heel goed van eten en drinken. Na het ontbijt lag een gezamenlijk bezoek aan de dierentuin van Kerkrade, het Gaia park in de planning. Gelukkig waren er nog twee plekjes beschikbaar in een van de vele auto's; kinderzitjes en hulpmateriaal vullen het rijdend materieel snel ook van de grootouders.
Het was toch alweer een tijd geleden dat ik een dierentuin bezocht en deze kende ik slechts van horen zeggen. Viel me niks tegen. Was een echt moderne dierentuin met de nadruk op de dieren. Dus grote verblijven met schuilplekken voor de dieren. Onvergelijkbaar met de dierentuinen uit mijn jonge jaren met een zielige wolf of beer die van verveling en frustratie ongetwijfeld gek waren geworden en nog slechts heen en weer konden schudden met hun kop of telkens heen en weer liepen over een stuk van vier meter. Vonden we toen normaal; de huidige vorm van dieren houden is dus voor de dieren een stuk beter. De wolven, de otters en vooral ook de gorilla's vond ik ontzettend goed gehuisvest en zeer de moeite waard om te bekijken.
Maar het toppunt vond ik toch wel de rondlopende wasbeer, een verklede, rondlopende artiest die op een heel kindvriendelijke manier het park opleukte. De kleine Sam vond het maar eng en spannend; ze kroop weg bij vader Lisander maar moest toch telkens stiekum even kijken. Ik heb de wasbeerman of vrouw nog gecomplimenteerd voor de manier waarop hij/zij het deed; werd op prijs gesteld.
Het was ontzettend druk in het park maar gelukkig bleef het gezelschap wel enigszins bij elkaar, althans ontmoetten we elkaar weer op gezette tijden.
Roos en ik namen afscheid en bedankten Anneke en Pieter voor de fijne dagen die we hadden genoten; leuk om hun hele familie weer te zien.
Wij hadden nog een Limburgse verrassing in petto; we gingen naar hotel Bemelmans in Schin op Geul! Kijk maar naar de blog van morgen.

Naar kasteel Doenrade

Ontvangst met prachtig weer

Het gebeurt me toch niet zo gek vaak dat ik nog nooit van een bepaalde plaats in NL heb gehoord, maar Doenrade? Ligt in Zuid Limburg. Roos'  zus en zwager vierden daar hun 65e resp 70e verjaardag en deden dat met de familie van beide kanten, een fors gezelschap.
We werden pas rond 16.00 uur verwacht en maakten graag van de gelegenheid gebruik om een lekker stuk te wandelen naar het kasteel. Vanaf het stationnetje Geleen Oost had Roos een route uitgeprint naar het kasteel. Met deze route beschrijving en de GPS kwamen we een heel eind; viel niets tegen dat ons onbekende stuk van Limburg, We kwamen dan ook lekker uitgewaaid aan bij het gezelschap. Anneke en Pieter organiseren wel vaker dit soort familiebijeenkomsten. Het was dan ook leuk om de bekende gezichten terug te zien. Het gezelschap was aanzienlijk groter geworden dankzij het aantal kleinkinderen dat aanwezig was; ik meen elf stuks tussen enkele weken en tien jaar oud en dat speelde toch leuk met elkaar!

Alle kleintjes op een rijtje

Na de welkomstborrel met z'n allen aan tafel. We hadden een aparte ruimte voor ons gezelschap zodat de kinderen lekker rond konden lopen en dat deden ze graag. Opvallend was hoe voorzichtig de wat grotere kinderen met de kleintjes omgingen. Leuk om te zien.
Na het diner was er gelegenheid tot dansen en werden er toespraken gehouden en een origineel cadeau overhandigd: een glossy waaraan het hele gezelschap had meegewerkt: de P&A glossy.
De avond werd afgesloten met muziek en dansen en een lekker glaasje tussendoor natuurlijk. Mijn oren konden het volume niet aan zodat ik wat vroeger naar de uitstekende kamer ben gegaan en van een rugbywedstrijd op TV heb genoten terwijl ik de muziek van beneden nog uitstekend kon horen, althans de basso contino daarvan. Geslapen als een roos.

Het raadsel van de mentale ruimte

Uitzicht op het standbeeld van Willem van Oranje,
de vader des vaderlands

Eenmaal op de tramhalte Kamperfoeliestraat aangekomen wist ik niet welke richting ik op moest: "weet u waar ik de begraafplaats kan vinden?", vroeg ik uiteindelijk maar aan leeftijdsgenoten - een jonge dame die ik dat vroeg had kennelijk geen idee -  "Loopt u maar mee", was het antwoord, "we gaan vast naar de zelfde begrafenis", suggereerde ik; "naar tante Jo", was het antwoord. En dat klopte, hoewel ik de overledene niet als zodanig kende; zij was de grootmoeder van mijn schoonzoon Walter.
Voorafgaand had ik het Mauritshuis bezocht en genoten van de altijd weer schitterende collectie; ook nog even naar het Haags historisch museum, ik had nog tijd om naar de Wiener Konditorei te gaan voor een plak tulband en een stuk maanzaadgebak voor Roos. Die tulband heb ik weggesmikkeld op een bankje op het Plein met uitzicht op het standbeeld van de Vader des vaderlands, Willem de Zwijger.
Vervolgens met de tram naar de begraafplaats.
Het werd een heel indringende bijeenkomst; de gestalte van de overledene kreeg voor mij meer en meer profiel. Allereerst was het al bijzonder hoe ontzettend veel belangstellenden er waren voor deze hoogbejaarde dame; zij had uiteindelijk de respectabele leeftijd van 92 jaar bereikt. Haar einde was niet vrolijk geweest; de dood kwam voor haar als een welkome verlossing, zoveel werd wel duidelijk uit de verschillende toespraken die werden gehouden. Allereerst door Wilma, dochter, en moeder van mijn schoonzoon Walter. Helder schetste zij hoe zij zelf binnen een gezin met 3 broers dankzij inzet van "mamma" alle gelegenheid kreeg om de meisjesdingen te mogen dragen en doen; een lange broek!, opmaakspullen en laat thuis komen. De waarderng voor haar moeder was enorm dat was wel duidelijk. Er was ook sprake van een grap: "en, voor ik het vergeet, dokter Sassen heeft vandaag de hele dag geen praktijk vanwege de begrafenis", deze strofe zou bij vrijwel alle toespraken als slot genoemd worden. In haar werkzaam leven had de overledene als medisch secretaresse gewerkt bij een zekere dokter Sassen en die had kennelijk een hele dag geen praktijk willen voeren toen zij met haar man Joop in het huwelijk trad. Zoveel werd duidelijk dat ze verhalen eindeloos heeft herhaald en dokter Sassen en de bijbehorende gebeurtenis was daarbij kennelijk heel prominent geweest.
Dat  alsmaar herhalen van verhalen uit het verleden werd tegen het einde van haar leven minder en minder; wat daarvoor in de plaats kwam was onzekerheid, angst en in plaats van verhalen kwamen er vragen.
Het beeld van wat dementia betekent voor de betrokkene kreeg voor mij meer duidelijkheid. Een van de sprekers was ook zeer uitgesproken dat in deze situaties het actief beeindigen van het leven eigenlijk zou moeten kunnen. Mijn overleden vriend en huisarts A.M. zei dat ook: "het is het laatste wat je voor een patient kunt betekenen als je niets meer hebt te bieden en het lijden te groot is".

Later heb ik lopen denken aan die angsten die kunnen ontstaan binnen de mentale ruimte, het gedachtenuniversum van de individuele mens. Als baby is die ruimte nog maar klein; naarmate de volwassen leeftijd wordt bereikt wordt deze groter en voller, met kennis, met ervaringen, met emoties. Bij dementia blijft die grote ruimte, maar de inhoud verdwijnt; die ruimte klinkt steeds holler en je kunt niet meer terug vinden wat ooit was, vaag beseffend dat er meer was. Tot het moment van het niets meer weten.

Na afloop de receptie waar ik de warmte van een grote familie heb mogen ervaren. Natuurlijk uitgebreid gepraat met dochter Arja en de kleine Sjoerd weer eens bewonderd; wat gaat die ontwikkeling toch snel en fijn dat hij er bij was; leuk om te zien toen Walter geemotioneerd een toespraak hield met mijn dochter en dat nieuwe leven naast zich op het podium. Zo gaat het: de generaties komen en gaan als de bladeren aan de bomen.

Vaderlandse geschiedenis

Standbeeld van de gebroerders de Witt in Dordrecht

Dat gebeurt me niet vaak; ben de hele dag niet van de flat af geweest. Daar kwam ik eigenlijk pas achter toen ik vanavond laat mijn zoon Peter uitliet; hij had bij me gegeten en nog gezellig zitten napraten tot ik hem de deur uit zette om 23.00 uur. Daar stonden nog de vuilniszak en de lege flessen die ik normaliter bij het naar beneden gaan en passant meeneem om weg te gooien; dat was er dus niet van gekomen.
De dag begon grauw en regenachtig; het werd weer tijd om even grondig af te wassen en voorbereidingen te treffen voor het eten van die avond; niet alleen Peter zou komen eten maar ook Roos; gezellig zo met z'n drietjes. Vlees gebraden, uien gesneden en zachtjes te braden gezet en 'smiddags een aflevering van "Zomergasten", Maarten 't Hart uit 2010 bekeken. Ik realiseerde me toen hoeveel tijd TV kijken van de "normale" Nederlander in zal nemen, maar ik vond het wel aangenaam verpozen. Moet ik - inderdaad Dick - niet te veel gaan doen!
Later op de middag het eten verder toebereid; vla gekookt, ouderwets met melk, klont boter, eidooiers, maizena, suiker en met een vanillestokje; hogere school koken met een prima resultaat: "Goed binnen te houden pap", verwachtte ik als compliment.
Na het eten ontspon zich een leuk gesprek over van alles en nog wat. De gesprekken tussen ouders en volwassen kinderen stelde ik ter discussie; dat je als oudere toch vooral veel ervaring en verleden hebt om over te praten en dat je alle "beslommeringen"  van de kinderen zelf wel hebt meegemaakt; dat de gesprekken desondanks alleen maar gaan over wat de kinderen meemaken en meegemaakt hebben en feitelijk niet geinteresseerd zijn in "die oude koek" van de ouders: "Je zou bijvoorbeeld kunnen vragen aan je vader wat hem er zoal toe heeft bewogen om chemicus te worden", stelde Roos aan de orde. Ik greep die gelegenheid aan om in een voor mijn doen langdurige monoloog ruim in te vullen hoe ik daartoe gekomen was, dat ik scheikunde eigenlijk helemaal geen leuk vak vond en dat ik veel meer in biologie en vooral in pathologie ben geinteresseerd en gaf daarbij een schets van aanleiding, opleiding en latere werkzaamheden.
Het gesprek kreeg hierdoor een leuke wending; we spraken o.a. over recente geschiedenis, over politiek en zelfs via de moord op Pim Fortuijn over 1672, het rampjaar waar Peter nog nooit van gehoord had, over de moord op de gebroeders de Witt door het Haagse gepeupel, eveneens onbekend. Peter verweet het schoolsysteem deze leemte, waarbij slechts verteld wordt over WO II en nog een gering aantal onderwerpen, maar verder niets.
Na ons afscheid, waarbij we nog even een gezamenlijk "aboe" aanhieven vroeg ik mij nog hardop af waarom er geen behoefte bestaat om dit ervaren gebrek aan kennis aan te vullen door bijvoorbeeld zoiets obsceens te doen als een boek lezen over vaderlandse geschiedenis. Zal ik bij een volgende gelegenheid eens aan de orde stellen.

Weer naar Stolwijk

Bordje Stiltegebied. Huib: "had je nog
wat willen bespreken?"

Om half negen probeerde ik tevergeefs Huib te bellen; weeronline had voor de omgeving van Gouda weinig goeds te melden terwijl het hier op de heuvelrug prachtig weer was. Het zou uiteindelijk nogal meevallen; pas op het eind van onze wandeling, een voortzetting van het Groene Hartpad zouden we toch maar wat eerder de bus nemen vanwege de regen.
We begonnen opnieuw in Stolwijk en gingen de andere kant op, dus richting Vlist, Polsbroek en Oudewater. Een fraai stuk midden Nederland met tiendwegen, weilanden en sloten. Een overweldigende hoeveelheid groen. Het gras was zeer nat zodat we binnen een uur beiden met soppende voeten, maar vrolijk kakelend het goed gemarkeerde pad volgden. We hebben een aantal jaren geleden dit pad al eens eerder gewandeld, maar ik herkende helemaal niets; dat is toch wel een voordeel van een licht falend geheugen, tenzij het misschien wel het gevolg is van een zekere oververzadiging van het brein met groene indrukken.
We bespraken uiteraard het succes van onze aanpak met een wandeling als platform voor elkaar weer leren kennen zoals het geval was bij de wandelreunie met de oud-PROIRA leden. Het had ons beiden goed gedaan; het laatste mailtje dat ik van Huib kreeg en dat de aanleiding zou zijn van de wandeling van vandaag spetterde van energie! Ik had vooral een gevoel van grote tevredenheid na afloop.
En ook vandaag weer gepraat over allerlei zaken als literatuur; Joost Zwagerman en Peter Buwalda legden we op de fileertafel en vergeleken we qua literair gehalte met Du Gard, Flaubert en Thomas Mann. Wat is literatuur? De boeken die het best verkocht worden? Wie bepaalt wat literatuur is, zeker wat hoogstaande literatuur is? Wat zijn de criterai? Wie het weet mag het zeggen.
Was weer een heerlijke wandeldag ondanks de regen op het eind en de appeltaart ging erin als koek!

Wat een pracht

Michael Wilmering zingt de sterren van de hemel

Die wandeling van gisteren en vooral ook die reis terug hadden er behoorlijk ingehakt, daarom had ik vanmorgen geen puf om mee te doen met de Pilates groepsles bij de fitness zoals ik met Roos had afgesproken. Dus de reservering ongedaan gemaakt en Roos even gebeld. Lekker tot half tien in bed liggen lezen in een boek dat ik ooit heb gekregen van vriend Jaap Brienen: "De herberg der armen", van Tahar Ben-Yelloun, een Marokkaanse schrijver van hoogstaande literatuur. Kom ik later nog wel op terug.
Met Roos naar het lunchconcert van de Stopera geweest waar Michael Wilmering met zijn pianist Javier een kort liederen recital zou laten horen. Liederen van Beethoven, Brahms en Richard Strauss, twee nocturnes van Chopin, uitgevoerd door de begeleidend pianist en tot slot nog liederen van Ravel. Roos kende Michael van uitvoeringen bij zijn eindexamen en van het Internationaal Vocalisten Concours; zij was erg enthousiast over zijn kunnen, en terecht. Het was een half uur van puur genieten: wat een pracht. Na afloop hebben we nog kort gesproken met pianist en zanger en hen een succesrijke carriere toegewenst. Dat zal wel lukken denk ik.

De oogst met in het midden de prachtige tomaat
uit de tuin van Roos

Daarna scheidden onze wegen; Roos ging ergens een hapje eten en ik nam de gelegenheid te baat om voor een tweede keer de tentoonstelling over Josephine en Alexander te bekijken in de Hermitage. Het ging mij vooral om die schitterende Gonzaga camee nog eens van nabij te kunnen bekijken. En dat lukte wonderwel; het was weer niet zo gek druk in het museum en de bezoekers hadden zoals altijd meer interesse voor wat er gesproken werd in de luisterapparaatjes die door het museum ter beschikking worden gesteld en in de bordjes dan in de kunstwerken zelf. Gaf mij dus opnieuw de gelegenheid om zonder bril en met de neus tegen het glas naar de oeroude, schitterende camee te bekijken: wat een pracht!
Op het metrostation kwam ik toevallig Roos weer tegen; bij thuiskomst gingen we nog even bij Theo langs om groenten in te slaan. Ook kreeg ik van Roos een tomaat uit eigen tuin; ze is terecht zo trots als een klein baasje: "die is voor morgenochtend op brood". Ik heb een foto gemaakt van de tomaat temidden van de verse groenten van Theo: wat een pracht.
En 'sAvonds hebben we nog gebridged; resultaat stemde weer tot tevredenheid en mijn spelplezier is gelukkig weer terug.

Schin en Slavakto

Op m'n favoriete bankje op station Schin op Geul

De weersvoorspelling voor vandaag was goed; Weeronline gaf een zuinige 7, had voor mij best een 8 mogen zijn. Om exact 9.30 zat ik op m'n bankje op station Schin op Geul en peuzelde op een gebakken kippenvleugeltje. Daar hoorde ik de kerkklok slaan als bevestiging van het tijdstip. Na een kwartiertje genieten, in de hoeven. Via Hotel Bemelmans - u kent het wel, familie van Jack Bemelmans - naar boven, vrij nieuwe route voor  mij - loop altijd via het Gerendal, maar nu niet - rechts aanhouden en dan door een lange holle weg, je zou het bijna een kloof noemen naar het Zuiden. Bij hotel Bemelmans zag ik de gasten lekker aan het ontbijt zitten. Zouden we ook eens moeten gaan logeren; leuk familiehotel. We hebben er wel eens op het terras een biertje gedronken. Toen had ik me ook al bedacht dat we hier eens neer zouden moeten strijken. Wie weet komt het er nog een keertje van. Zou ook echt een plek voor m'n ouders zijn geweest; die ouwe was gek op Schin.

Karakteristiek Christusbeeld op de
begraafplaats vlakbij het station van Schin

Ik heb op de GPS mijn weg gezocht; was van plan om boven Margraten, via IJzeren en Bemelen naar Maastricht te wandelen en dat heb ik ook precies zo gedaan; meestal over halfverharde en onverharde paden en vrijwel zonder rusten. Al om 13.30 kwam ik, dankzij een behulpzame jongeman die de weg kende bij station Maastricht Randwyck en met de sprinter door naar Maastricht CS. Het stuk tussen Sittard en Weert ging wondersnel oftewel daar heb ik heerlijk zitten tukken. Nog wat in het boek over het leven van Patrick Leigh Fermor gelezen. Eenmaal aangekomen in Utrecht door naar de driejaarlijkse Slavakto, een manifestatie voor de vleeshandel. Daar ben ik zes jaar geleden mee in aanraking gekomen en heb ik een presentatie gegeven over Slowfood en nu word ik iedere keer uitgenodigd. Lekker rondkijken en hier en daar wat proeven.

Thuis gekomen m'n prakkie klaargemaakt en daarna de foie gras "gebakken"; gaat bij precies 80 graden dus meer opwarmen dan bakken. Moet heel precies in een waterbad; echt iets voor een chemicus. Ben benieuwd of het weer zo lekker is.

PS volgende keer maar eens bij 75 graden doen.

Van Driebergen-Zeist naar Maarn

Fraai koepeltje zomaar middenin het veld

Eigenlijk hadden we vandaag naar Schin op Geul willen gaan; er was goed weer aldaar voorspeld en het is er zo leuk om deze tijd van het jaar; appels aan de bomen, de nakende herfst en we waren er al langere tijd niet geweest. Maar Prorail verhinderde dat; tot 10.30 uur geen verbinding mogelijk. Nu had ik toevallig gisteren het boekje van het Trekvogelpad meegenomen: "Laten we vanuit Maarn een stuk Trekvogelpad doen", was mijn voorstel. Kwamen we op het station en misten we de trein naar Maarn net; was onze eigen stomme schuld, maar blijft vervelend. Op dat perron stond wel de trein naar Drieberg-Zeist; "We kunnen ook vanuit Driebergen-Zeist naar Maarn en Doorn lopen, via Austerlitz" , was mijn volgend voorstel en dat viel helegaar niet tegen.
Vroeger gingen we hier vaak wandelen; leuk om weer terug te zien. Over de heide en door het bos naar Austerlitz. Overal boleten warvan ik flink geplukt heb voor de pasta saus. Heb ik bij thuiskomst direct in plakjes gesneden en in de oven voorzichtig voorgedroogd en in de vensterbank gezet; de kamer ruikt er helemaal naar.
Vanuit Austerlitz naar Maarn; niet direct over het fietspaadje, maar via het Trekvogelpad; had ik kennelijk nooit eerder gedaan, want het kwam me onbekend vooor. Fraaie route. Na 16 kilometer bereikten we station Maarn. Vonden we ook wel genoeg eigenlijk.
Van alles gebakken en gekookt zodat ik morgen alsnog naar Schin op Geul kan. Dick gemaild of hij misschien om 9.30 op het station kan zijn; zoon Peter gevraagd of hij deze week komt eten. Hij had vorige week gewild, maar toen zaten we in Parijs. Hij komt nu donderdag; gezellig.
Weeronline heeft voor morgen een heerlijke, droge wandeldag voorspeld. Verheug me er al op!

Tycho Brahe, Pieter Nouwen en Johann Sebastian

Dit is conform de inspiratie die Bach aanzette tot zijn virtuoze muziek

In "Het negende uur" , boek geschreven door Pieter Nouwen staat een aandoenlijke strofe over hoe de hemelse sferen, de harmonie van de hemel werd beschreven door de wetten van Keppler op basis van de nauwkeurige gegevens die Tycho Brahe in zijn astrolabium in Denemarken had verzameld. Dat besef drong zich hedenmorgen zo indringend bij me op toen ik op de vleugel van Roos de begeleiding van BWV 439 speelde; de tranen schoten in m'n ogen. Zo heel eenvoudig was het notenspel van de melodielijn in de eerste maten en zo vol eerbied en zo harmonieus met de tekst. Bach moet wel zo'n diepe eerbied voor zijn schepper hebben gehad en wel zo'n fenomenaal vermogen om die eerbied te vertalen naar die hemelse muziek. Ik raak steeds meer onder de indruk van zijn muziek.
"Ach dass nicht die letzte Stunde", over het stervensmoment, de overgang naar het eeuwige, voor Bach de bekroning van het leven zelf. Inhoudelijk kan ik me daar niet zo in vinden maar ik ben zo onder de indruk dat iemand zo'n belangrijk moment zo roerend kan illustreren.
Helaas staat er geen fatsoenlijke uitvoering van dit prachtige lied op Youtube.

PS 1 Nu ik die sristelijke tekst hier boven nog eens bekijk zie ik dat zij naadloos past op de melodie van BWV 439; als een psalm!

PS 2 Misschien minder appellerend aan de harmonie der sferen maar wel van een grote emotionele diepgang is het lied: Bist Du bei mir. Ook het moment van het levenseinde maar dan met een vriend; zou in de beleving van de grote Bach natuurlijk zijn Heer kunnen betreffen, maar ik ervaar het als het afscheid nemen van een goede, intieme vriend of partner. Hiervan (BWV 508) een prachtige opname van Aafje Heynis, de eertijds beroemde NLse alt. 

Musee d'Orsay

Dit is wel een van mijn zeer favoriete schilderijen; "Le moulin
de la Galette" van Pierre-Auguste Renoir. In gepeins verzonken
sta ik hier te genieten van de details.

Al een poos liep ik te zeuren over een bezoek aan het musee d'Orsay vanwege de collectie schilderijen van de impressionisten. Dus de tweede dag in Parijs zijn we vroeg opgestaan en met de metro naar het station Cite; dat station wilde ik graag terugzien omdat ik me nog vaag herinnerde hoe het eruit zag als het interieur van een ouderwetse gascontainer. En inderdaad, maar daardoor vergisten we ons wel in de richting naar het musee d'Orsay en daardoor liepen we over het door mij zo geliefde rustige tweede eiland middenin de Seine. Daar heerst nog precies de sfeer zoals ik me Parijs van mijn eerste bezoek herinner; niet zo krankjorem veel verkeer, maar rust en leuke winkeltjes, waaronder een kaaswinkeltje waar we dan ook ruim kaas hebben ingeslagen, plus een stukje foie gras om te proeven hoe het echt moet smaken voordat ik het zelf weer ga proberen te bereiden. Even verderop een slager met saucisson en pate de campagne. Dat wordt smullen! Kostte wat extra tijd, maar dat was het ongeplande bezoek aan dit stukje authentiek Parijs meer dan waard.
Vervolgens het feitelijke doel van onze trip: het aan de Seine gelegen museum, gehuisvest in het voormalige treinstation, het gare d'Orsay. En wat hebben we genoten. Eerst naar de vijfde verdieping voor de impressionisten. En daar hingen ze in grote getale, de Monets, de Renoirs, de Manets, Sissley en mij minder bekenden. In stille bewondering heb ik van een paar van mijn favorieten staan genieten. Grappig om die schilderijen goed te kennen maar ze dan nu feitelijk voor het eerst te zien. Gemakshalve vergeet ik maar dat ik ooit met Dick hier eenmalig was misschien wel 35 jaar geleden; toen was ik nog niet zo "in de kunst".
En toen de rest proberen tot ons door te laten dringen; wat een collectie! Sculpturen van hoge kwaliteit; een uitgebreide collectie Art Nouveau; schilderijen van andere stromingen waar ik niet van gehoord heb. Ook "L'origine du monde", het beroemde, omstreden schilderij van Courbet hing er; moest er een beetje om lachen.
We waren verzadigd en moe van het kijken en ook hongerig. Op een bankje voor het museum hebben we van de pate met stokbrood genoten.
En vervolgens hebben we ruim een uur terug gelopen naar de bus. Via de Champs Elysees, althans over de parallel straten en door het park, onder de arc de triomphe door. Nog tijd voor een biertje en toen weer de lange rit terug naar huis. Rond 00.00 uur waren we weer op honk en hebben we een lekker glaasje wijn gedronken met kaas uit Parijs. Wat hebben we genoten van die paar uur in die bijzondere stad; gaan we vaker doen! Met de Flixbus is wel zo gerieflijk en kost geen drol!

Een dag Parijs

Gisteren met de Flixbus naar Parijs. Door het slechte weer onderweg hadden we forse vertraging; we kwamen rond 17.00 uur aan op de Place Maillot, een parkeerplaats voor bussen. Heerlijk om weer in Parijs te zijn! We moesten ons voor 19.00 uur melden bij het besproken hotelletje dus nog tijd voor een biertje op een terras. Het regende gelukkig niet meer en we zouden de rest van ons Parijse verblijf ook geen regen meer krijgen. Maar door de vertraging konden we ook niet nog even naar het musee d'Orsay zoals we gepland hadden. Maar daarom niet getreurd maar met de metro naar het hotel. Zeer eenvoudig, maar daardoor ook een beetje betaalbaar, want van prijzen kunnen ze daar in Parijs wat; 5 euro voor een klein biertje en dat zonder met de ogen te knipperen. Daarvoor voerde de ober wel een soort indianendans uit onder het roepen van Arry Pot`ere. Roos begreep dat hij Harry Potter bedoelde vanwege de harde wind?!
Het hotelletje was gesitueerd in een Afrikaanse wijk met allemaal zwarte mensen die gezellig op straat stonden te praten; dat zou overigens ook gedurende vrijwel de hele nacht doorgaan; gezellig gepraat op straat.
Na het inchecken - het was nog licht - gingen we de hoofdstraat naar de Port Clignancourt in; allemaal terrasjes en eetgelegenheden. Al lopend viel ons oog op een ouderwets gezellig Frans restaurantje; Roos stelde voor om daar te gaan eten. De keuken ging pas om 19.30 open dus eerst maar een biertje resp. een wijntje. Een enorme hond vermaakte de aanwezigen. Op zeker moment nam een timide, donkere meneer met pet op plaats en de barman zei: " C'est le chef", oftewel die meneer was de kok. Later hoorden we dat hij een speciale opleiding voor de franse keuken had gevolgd en dat hebben we gemerkt. Het eten was net zo lekker als dat ik me herinner uit de jaren dat ik met Lien naar Frankrijk ging; toen kon je bij elk eenvoudig restaurant ongelooflijk lekker eten; is nu niet meer het geval; de pizza domineert ook in Frankrijk.
Maar gesiers als voorgerecht, en creme brulee als nagerecht; mijn dag kon niet meer stuk.
Helaas hebben we geen foto van het restaurantje of van de kok. Na afloop gingen we vroeg slapen. Na zo'n busreis heb je je slaap wel nodig. Als gezegd, de hele nacht het geroezemoes van stemmen van de straat, gemengd met geloei van sirenes als in elke grote stad. Maar we hebben uitstekend geslapen.

Dat geluid wil ik nooit meer horen!

Peter trekt een aboe-kin

Je doet je kin naar voren, vervolgens haal je diep adem en met een zo laag mogelijke, enigszins verdraaide stem en zo hard mogelijk roep je met lange uithalen: AaaaaaaBoeeeee. Welke gek heeft dat bedacht? Waar komt het vandaan? Wie doet dat (nog)?
Tja, heel lang geleden hebben mijn broer Jan en ik dit bedacht. Het heeft zich langzaam ontwikkeld uit iets wat onze vader zei en dat in onze oren klonk als: Koning Sheddopjoe o.i.d. Had iets van: Shut up you, hou je mond! Maar dat wisten wij niet. We speelden ' savonds als het buiten te donker was om buiten te spelen - ja ja kom daar nog eens om in deze TV tijd - iets met ballen in de gang en dan riepen we iets tegen elkaar en dat is langzaam "ge-evolueerd" tot Aboe en we zetten er dan zo'n rare kin bij op; die kwam uit de OB Bommel strip; de schilder terpentijn had zo'n aboe-kin zoals we die noemden. Jan en ik trokken vaak een aboe-kin; we hebben zelfs onze oma een keer zo gek gekregen dat ze een aboe-kin heeft gezet!
Tot grote ergernis van Anneke heb ik - mallote vader die ik was en misschien nog wel ben - dat rare aboe geluid ook later aan de kids geleerd. Als het een doodenkele keer stil was bij ons aan tafel - stel je voor met vier buitengewoon praatgrage kids en een ook erg praatgrage moeder - dan kon ik het niet laten en trommelde ik met twee handen op het tafelblad en brulde: "Aboe" en dan deden de kids mee, tot grote ergernis van hun moeder. Peter en Hugo, maar vooral ook Tycho hun vriend en zoon van Roos zijn meester in de Aboe.
En hoe lager je stem hoe prachtiger dat vreselijke stomme geluid resoneert en klinkt. Peter en Tycho spannen wat dat betreft de kroon.
Peter stuurde mij deze week een foto via Facebook waarop hij een aboe-kin laat zien. Wat moest ik lachen toen ik die zag. Ook vertelden de jongens mij dat ze het geluid nog een keer hadden gebruld aan tafel bij hun moeder en die had uit de grond van haar hart gezegd: "dat geluid wil ik nooit meer horen!"

Nu beter begrepen

Een wat mystieke roman; Hubert Lampo-achtig; "het negende uur" van de pen van Pieter Nouwen. Ik had het al eens eerder gelezen en toen van het verhaal onvoldoende opgestoken. Het had me ook niet zo geboeid eerlijk gezegd. Roos lichtte het destijds toe. En nu hebben we het voor de tweede keer uit de bieb gehaald en gelezen. Gisteravond had ik het al ter hand genomen tot het moment dat de luikjes dicht vielen en vanmorgen ben ik erin verder gegaan tot ik het uit had. En nu vond ik het toch wel fascinerend hoe hij het thema behandelt of je de hoofdrollen in de Mattheus Passion wel indringend, kwalitatief voldoende kunt zingen wanneer je als zanger niet religieus angehaucht bent.
Hij schetst het proces van het schrijven van de Mattheus Passion door de meester zelf en mengt dat met het merkwaardige verhaal van de zanger Edward die na een zeer frustrerende zangcarriere nu de kans van z'n leven heeft gekregen; hij mag de christusrol in de Mattheus Passion zingen omdat de solist wegens ziekte is uitgevallen. Hij verpest dat, ondanks zijn fantastisch optreden tijdens de generale repetitie door blasfemisch gedrag.
Nouwen schetst deze figuur in mijn visie als een soort duivel die ook tot twee maal toe iemand 66 rozen schenkt, misschien niet helemaal het getal 666, het getal van de duivel, maar het komt er wel dichtbij.
Edward sterft op goede vrijdag bij het negende uur, dat is precies op het tijdstip dat Jezus is gestorven volgens het bijbelverhaal en dat ook wordt bezongen in de Passion.
Het blijft een mystiek, misschien zelfs wel raar verhaal, bizar, maar het heeft me wel geraakt nu ik het wat beter tot me door kon laten dringen dan de eerste keer.

Coquilles saint Jacques a la Parisienne

Coquilles saint Jacques a la Parisienne

Het is een hele klus, maar dan heb je ook wel wat. Eerst kippenbouillon trekken. Je mengt daarvan 350 ml met 350 ml droge witte wijn en trekt daarin een paar fijn gesneden sjalotjes, wat grof gesneden selderij en peterselie, 10 peperkorrels en een laurierblad gedurende 20 minuten zonder deksel. Je zeeft vervolgens deze court bouillon en gooit de rommel weg. In de court bouillon trek je nu 350 gram in plakjes gesneden champignons en 15-20 coquilles gedurende 5 minuten tegen de kook aan. Je zeeft dan champignons en coquilles uit de court bouillon; de bouillon kook je in tot ongeveer 250 ml en de mosselen snijd je in plakjes en laat je verder uitlekken.

Roos gaat niet opzij voor 2 stuks!
Is wel veul hoor.

De sauce Parisienne. 55 gram boter smelten, 35 gram tarwebloem en je maakt een witte roux, dus heel zachtjes en op laag vuur 1 minuut roeren. Dan voeg je terwijl de pan op zeer laag vuur staat langzaam de ingekookte bouillon toe onder voortdurend roeren en 175 ml melk. Dat breng je al roerend nu op wat hoger vuur aan de kook en je laat het goed binden gedurende enkele minuten uiteraard roerend! In een aparte kom doe je twee eidooiers en 100 ml room, goed mengen en je brengt daarin 2 lepels van de hete saus, roeren en nog twee lepels, roeren en nog wat van de hete saus roerend en dan alles terug in de pan en opnieuw roerend aan de kook brengen. Breng op smaak met zout, peper en citroensap. Ik gebruik ook wel een paar druppels Worchestersaus, maar dat is niet Frans!

Meng 2/3 deel van de saus met het mengsel van champignons en coquilles en vul daarmee 4-6 schelpen. Dek af met de rest van de saus. Strooi er kaas over en zet ze in de oven bij 190 graden op grillstand. Na 15 minuten smullen geblazen!

Het recept is bedoeld voor 6 personen als voorgerecht. Maar voor 4 is het ook voldoende en als je er stevig tegenaan gaat kun je het geheel met z' n tweetjes aan. Hebben Roos en ik gered, maar is wel machtig hoor.

Oude vrienden

Nadat Lex was gearriveerd konden gingen we verder
met de koffie. 

Al jaren had ik ernaar uitgezien om nog eens een aantal van mijn oud-dispuutsgenoten te ontmoeten. En naar aanleiding van de inspanningen van Anneke dR om een fors aantal e-mail adressen van oud-leden te verzamelen en het idee van Huib en mij om eens te starten met een wandel-reünie kwamen we vandaag met zes van ons bijeen; de eerste wandel-reünie. We hadden het op korte termijn aangekondigd en georganiseerd vanwege het weer; er was redelijk goed weer voorspeld en dat zou ook bewaarheid worden; geen druppel regen.
Ik had gisteren al een spektaart gebakken; 2 liter koffie gezet, GPS geladen met de track, de printouts van Roos gekregen en vol spannende verwachting op naar Gouda Goverwelle waar we hadden afgesproken. Ik was vrijwel de enige die uit de stoptrein stapte; na 45 jaar zul je elkaar niet makkelijk meer herkennen. Ik liep de trap af en van het andere perron kwam Huib aanlopen met Eveline en Wouter. Zo op het eerste gezicht herkende ik Wouter niet tot zijn brede lach op zijn gezicht verscheen: "nou zie ik het, Wouter!". Eveline en ik hebben elkaar niet in het dispuut gekend; we kenden wel elkaars naam van horen zeggen. Het zelfde gold voor Pieter; hij zat op het parkeerterrein op ons te wachten. Alleen mijn jaargenoot Lex ontbrak nog; hij had vroeger in Gouda gewerkt en was naar het station Gouda gereden. Dus namen we eerst een kop koffie met de spektaart en wachtten totdat Lex aanschoof. We hadden direct een ontzettend leuk gesprek. Die oude PROIRA sfeer was er onmiddellijk weer. Lex schoof even later aan en na een kwartiertje gingen we op pad.

Ons hele kluppie:
v.l.n.r. Wouter, Huib, Ferry, Eveline, Pieter, Lex

Uiteindelijk hebben we van de 20 kilometer die Huib ons wilde opleggen er zo'n 12 gelopen; nog een keer kofie tussendoor gedronken en telkens in wisselende 1-2-tjes met elkaar gepraat.
Tot slot op voorstel van Pieter, de echte Limburger onder ons, hebben we op een terras in de zon, vlakbij ons einddoel nog wat gedronken en allemaal vastgesteld dat de dag helemaal geslaagd was. Ik vond het frappant dat die oude PROIRA sfeer weer helemaal levend was. Ik heb alle deelnemers gevraagd om een bijdrage te leveren voor de PROIRA blog die ik opgezet heb.

Huib mailde direct enthousiast:

Het was al duidelijk maar nogmaals het was groots, heel leuk om vrienden van vroeger weer te ontmoeten en in een paar uur een enorme brug te slaan.

Dank voor de voorzet en het doorzetten; smaakt naar meer.

Wij zijn van straks twee weken weg maar dat hoeft jullie er natuurlijk niet van te weerhouden nogmaals uit wandelen te gaan; de mooie tijd is zo weer voorbij en niet iedereen is zo winterhard als wij.

Ik antwoordde Huib: Ik zit er ook nog helemaal van na te sudderen Huib. Wat ben ik blij dat we hebben doorgezet en met we bedoel ik nadrukkelijk vooral ook Anneke de Regt. Ze zal misschien haar inbreng bagatelliseren maar zonder haar hadden we nooit die database met die e-mail adressen gehad. En niet te vergeten het positieve van onze oud-leden. Wat een ontzettend leuke lui vandaag. 26 september dat is al heel binnenkort en Roos heeft ook bij ons weer van alles gepland. Dus voor die tijd zit het er niet in. Laten we het even aanzien. Wellicht als je weer terug bent, maar wie weet. Het zou leuk zijn als het initiatief ook van een van de anderen uit zou gaan.

Schrijf jij ook een paar regels voor de PROIRA blog, of mag ik die uit de meel als zodanig beschouwen.

Bonita avenue

Onderhoudend, spannend, historisch correcte context, maar literatuur? De achterflap laat bijna los vanwege de lof die deze roman krijgt toegezwaaid; mag je misschien ook wel verwachten van een achterflap, maar het aantal drukken dat dit boek inmiddels kent mag er ook zijn. Ik heb uit de bibliotheek de editie van 2012 en daar zie je dat het boek in nog geen 2 jaar tijd al negentien (her)drukken kende; loopt goed kennelijk. Verder is de auteur Peter Buwalda zelfs bij het VPRO programma zomergasten in beeld geweest. Voorwaar een belofte!
Na twee hoofdstukken had ik het feitelijk al gezien; veel dynamiek, onderwerpen die maatschappelijk stof op doen waaien; ik had er snel genoeg van en heb het een paar dagen weggelegd tot ik woensdagavond vroeg naar bed was gegaan en weer akelig vroeg, uitgeslapen wakker werd. Het was een leesadvies van Huib; hij had de schrijver van dit boek, Peter Buwalda gezien bij Zomergasten en het boek gelezen en vond het spannend, met veel verhaallijnen die uiteindelijk op bijzonder kunstige wijze in elkaar vloeien.
Ik heb het daarom weer ter hand genomen en heb het verder gelezen; spannend, op een merkwaardige manier ook boeiend maar ik ervoer het toch vooral als een opeenstapeling van vunzige onderwerpen.
Nu weet ik dat ook een groot literator als Roger Martin du Gard een heel kaartsysteem bijhield van de verhaallijnen en de figuren die in zijn lijvige roman "De Thibaults" de roman vullen. Maar ik ervaar Buwalda toch vooral als een verzamelaar van maatschappelijke merkwaardigheden/extremen en vooral van vunzige onderwerpen die hij dan op langdradige wijze aan elkaar lijmt; zo langdradig dat ik af en toe ben overgegaan op het "alinea lezen". De vorm van hoofdstukken met telkens een wisselende "ik-figuur" is wel heel goed gekozen, maar ik kon hedenmorgen, opnieuw na een vroege leessessie niet anders besluiten dan het boek halverwege en nu definitief verder voor gezien te beschouwen. De ontknoping vraag ik wel aan Huib. Ben trouwens benieuwd wat Huib vindt van mijn afwijkende zienswijze op deze roman, die door Matthijs van Nieuwkerk zelfs als een meesterwerk wordt bestempeld; meestal hebben Huib en ik in grote lijnen wel een gelijkluidende mening.
Ook op recensieweb zie ik een wat ambivalente houding jegens dit boek, hoewel die begint met een vergelijking met het Griekse drama. Nou, dat heb ik er niet in kunnen ontdekken hoewel die Grieken er ook wat van konden met hun intriges, overspelige goden en dergelijke.

Weinig meer te bloggen

Veertien jaar na die terroristische aanval op de twin towers loop ik te zeuren over dat ik "niks" meer heb te vertellen omdat ik het wat rustiger aan ben gaan doen. Ik kan toch moeilijk elke dag gaan melden wat ik nu weer in mijn huis heb gereinigd - op zich overigens wel heel bijzonder, heb ik tot heden verdraaid weinig gedaan - of wat ik heb gekookt. Want dat zijn naast mijn wandelingetjte in de buurt eigenlijk wel de dingen waar ik mijn dag mee vul.
Vandaag was het trouwens wel weer heel erg lekker weer; weeronline meldde een 10, en terecht. Nadat we naar de markt waren geweest en hadden geluncht zijn we dan ook naar het zonneveldje van de fitness gegaan. Bij het weggaan vroeg een van de trainers of het klopte dat hij me niet in "de zaal" had gezien; dat klopte inderdaad; lekker zonnen vinden we wel zo prettig.
Roos vertelde mij onderweg op de fiets dat ze iemand had gesproken wier echtgenoot na 42 jaar in het onderwijs te hebben gewerkt nu met pensioen was gestuurd en zich echt "afgedankt" voelde, de vloek van de pensionering. Ik heb zo te doen met degenen die daar onder lijden.
Ik heb inderdaad vandaag helemaal niets bijzonders of meldenswaardigs gedaan maar ben daar best tevreden mee. Toch brood gebakken, prei en bonen ingevroren voor de wintervoorraad, nog twee uur gewandeld in het Houdringhebos. Dat is toch een welbestede dag. Maar ja, niet echt interessant om over te bloggen.

Gewoon even terug schakelen

Raam gelapt zoals ik wijnglazen reinig; met sop, schoon water
en tot slot drogen met een theedoek. Een pan als emmer

Naar aanleiding van mijn bloggie van dinsdag - was toch niet echt dramatisch?! - kreeg ik een ontzettend meelevend e-mailtje van mijn oude vriend Dick. Hij adviseerde me nadrukkelijk om het eens wat rustiger aan te doen. Bij het lezen van mijn daily blog krijgt hij de indruk dat ik wel erg veel hooi op m'n vork neem en, zoals hij dat zegt, "in een moordend tempo". Dat is ook zo; ik ben me zo bewust van de eindigheid van het bestaan hier in het ondermaanse dat ik eruit probeer te halen wat erin zit. Dick heeft gelijk; ook Roos zegt het al een tijd: "doe toch eens wat minder", en daar ben ik dan vandaag maar eens mee begonnen. Was eigenlijk van plan om vandaag, met dat mooie weer een daggie naar Schin op Geul te gaan, appeltjes rapen en genieten van al die ouwe plekkies waar ik zo vaak ben geweest ook met mijn vader en met de kinderen toen ze nog klein waren. Dat bankje op het station, bij aankomst om 9.30 uur geeft me altijd zo'n heerlijk gevoel; in deze herfsttijd, om die tijd vaak nog met wat ochtendmist. Nou ja, heb besloten om dat niet te doen en om dan maar eens thuis wat te gaan ondernemen. En zo heb ik vanmorgen de zitbank helemaal gereinigd met de stofzuiger, moest heel nodig gebeuren en het grote raam van de zitkamer gelapt. Moest ook wel weer; heb ik pas 1 keer gedaan in die acht jaar dat ik hier inmiddels woon; schande; met het strijklicht van de ondergaande zon zag ik onlangs de grauwsluier.
En dan straks lekker in het zonnetje bij de fitness. Morgen ga ik het ook rustig aan doen en me vreselijk verheugen op de wandeling die ik zondag ga maken met m'n oude dispuutsgenoten die ik zo'n 45 jaar niet heb gezien. We zullen elkaar misschien niet eens meer herkennen; ben benieuwd.

Die Maassluisenaar

Hij is toch iets ouder dan ik dacht, neemt niet weg dat ik me in de verte verwant voel aan de bekendste hedendaagse Maassluisenaar: Maarten 't Hart, niet alleen een goed schrijver en bioloog, maar tevens kenner van klassieke muziek bij uitstek.
Wat wij delen is onze enorme liefde voor de natuur en de klassieke muziek en kennelijk ook een goed geheugen voor muziek. Wat mij jaren geleden enorm frappeerde was zijn opmerking over de eerste keer dat hij BWV 147 hoorde; die fantastische melodielijn van de allergrootste componist - daar zijn Maarten en ik het volstrekt over eens en met ons de meeste muziekkenners vermoed ik-  in het koraal.
Ook ik was als door de bliksem getroffen toen ik die melodielijn voor het eerst in mijn leven hoorde; het was in de opstandingskerk, de Kolenkit voor Amsterdammers, tijdens een kerkelijke bijeenkomst van mijn middelbare school of lagere school, dat weet ik niet meer; ik zal een jaar of elf zijn geweest. Een hobo speelde die melodie en die heb ik tientallen jaren vastgehouden in mijn hoofd. Als ik achter de piano zat dan speelde ik die melodie altijd met de koraal melodie in de linkerhand; ging automatisch want ik geloof niet dat ik de hele koraal wel eens had gehoord tot ik in de gelegenheid was, misschien 10 jaar geleden om de kantate "Herz und Mund und Tat und Leben" te mogen zingen in het koor van Johan Rooze, als invaller nota bene, zonder repetitie te hebben bijgewoond, maar dat ter zijde. Dat het om BWV 147 ging merkte ik toen pas. Die melodie heeft zowel 't Hart als mij muzikaal zeer sterk getroffen.
De afgelopen dagen heb ik Maartens' uitgebreid werk over Wolfgang Amadeus Mozart onder handen: Mozart en de anderen. En dan heb ik onwillekeurig wel te doen met Maarten als ik hoor hoe zijn jeugd qua muziek verliep; bij gelegenheid merkte hij pas zijn affiniteit met klassieke muziek; hij had graag pianoles willen hebben, maar daar was geen geld voor; muziek was in dat christelijk milieu ongewenst, zijn vader noemde klassieke muziek "zieke muziek". Hij moest zelfs stiekem naar de radio luisteren. En dat terwijl ik vanaf mijn achtste jaar pianoles had, van mijn moeder de liefde voor Chopin en andere pianomuziek ingegoten kreeg. Nadat ik een prijs had gewonnen op de middelbare school, in de vorm van een LP van het vioolconcert van Beethoven, kwam er een pickup met wat platen in huis en klassieke muziek was absoluut geen taboe. Als klein kind was ik al gek op de stem van Kathleen Ferrier.
Maar daar houdt mijn "voorsprong" dan ook wel mee op want Maarten 't Hart heeft zich als bezeten ontwikkeld in die klassieke muziek; hij weet erg veel over Bach en Mozart maar tevens over veel andere componisten, ongelooflijk, hij lijkt wel een muziek encyclopedie.
Overigens miste ik in zijn Bach boekje een opmerking over de prachtige sopraan aria in BWV 94: Was frag Ich nach der Welt.
En dan lig ik nu regelmatig met de koptelefoon op te luisteren  naar de verschillende kv nummers die 't Hart soms wat al te geëxalteerd roemt, maar met zijn boek over Mozart in de hand.
En hij kan nog verdraaid goed schrijven ook: kanjer!

Voelt niet zo goed

Rare dag vandaag. Het weer zag er redelijk uit; ik besloot om maar eens wat te gaan wandelen. Roos ging naar Amsterdam voor een lunchconcertje en ik wilde wat in de buurt gaan wandelen. Tas ingepakt; voor de zekerheid de verrekijker meegenomen en naar het station. Daar kwam ik tot mijn verrassing Roos tegen; op weg naar Amsterdam als gezegd. Ik laat het meestal van de trein die als eerste het station binnenrolt afhangen waar ik zal gaan wandelen; eigenlijk had ik naar Hollandse Rading gewild, maar dan had ik nog een kwartier moeten wachten dus dan maar de trein richting Zwolle. Uitgestapt op Amersfoort Vathorst en richting Bunschoten-Spakenburg gewandeld. Troosteloos landschap, gedomineerd door nieuwbouw, sloten die verlegd werden voor de nieuwbouw, maisvelden en motregen. Was weinig lol aan om hier te wandelen. Doorgesjokt naar Bunschoten; ik had nog geen tien kilometer gewandeld en ik voelde me toch raar moe; ging gewoon niet lekker meer. Op dat moment stopte er net een bus en die dacht ik wel even te kunnen nemen en ik stak snel over. De chauffeur liet me erin maar waarschuwde dat ik verdraaid gevaarlijk had gedaan. Daar had hij zeker gelijk in en ik maakte daar mijn excuses voor; voelde niet goed die combinatie van niet te verklaren moe en onoplettendheid.
Vervolgens had ik alle geluk met de aansluiting en binnen een uur stond ik bij de fitness. M'n fitness rondje gedaan; merkwaardig genoeg zonder problemen; geen last van die malle moeheid.
'sAvonds met Roos bridgen in onze bridgeclub; vorige week is de competitie weer begonnen en hebben we redelijk gescoord in de B-lijn waar we dit jaar zijn ingedeeld na een sabatical van mij. Eerst lekker kippetje bij Roos gegeten; was nog van ons Hanos-bezoek van vorige week. En het bridgen ging wel zo verschrikkelijk slecht dat we als derde van onderen zijn geëindigd.
Het geheel van deze dag gaf me een rot gevoel; net of de ouderdom nu echt begint toe te slaan. De volgende dag zou nog iemand van de bridgeclub me van de fiets toeroepen: op weg naar de C! Oftewel op weg naar de laagste lijn van onze bridgeclub daar waar we jaren lang in de A hebben gespeeld. Die opmerking paste helemaal bij m'n gevoel van deze dag.

PS Dat laatste over die opmerking van een lid van de club moet ik me verbeeld hebben; blijkt ner op gebaseerd te zijn.

De oeverlanden bij de Nieuwemeer

Vorige week dinsdag was ik voor een afspraak bij boerderij Meerzicht in het Amsterdamse Bos, vlakbij de Nieuwemeer, het restant van de Haarlemmermeer die grotendeels werd ingepolderd. De oevers van de Nieuwemeer zijn dus oorspronkelijk de oeverlanden van de Haarlemmermeer. Inmiddels is dit een fraai natuurgebied waar de beheerders bijzonder zuinig mee zijn, en terecht want zoveel natuur heb je niet in diie omgeving; meer vliegtuigen dan meerkoeten; het ligt onder de rook van Schiphol, onze nationale luchthaven die gerealiseerd werd in de Haarlemmermeerpolder. Ik telde het aantal vliegtuigen dat landde terwijl ik daar in de buurt op een bankje zat - ik was wat te vroeg voor mijn afspraak - en constateerde dat er ongeveer 90 seconcen zat tussen de landing van 2 vliegtuigen op deze Buitenveldertbaan, de zgn. bulderbaan

Die oeverlanden ken ik eigenlijk al mijn hele bewuste leven. Voorop de fiets bij m'n vader ging ik naar het Bosplan zoals mijn vader het Amsterdamse bos consequent is blijven noemen. En vaak gingen we dan naar het paadje langs Meerzicht en de oeverlanden. Ik kon het niet nalaten om vandaag al die paadjes even af te lopen en op het uitzichtplatform te klimmen - was er vroeger niet - en wat foto's te nemen. Is een fraai rietland met slootjes en plasjes; volgens het informatiebord een interessant vogelgebied.

Naar park Middelheim in Antwerpen

Peter leest mijn reservering in vanaf m'n groompie

Flixbus is dan misschien een Duitse organisatie, maar vanuit NL kun je er ook mee naar België, naar Antwerpen en Brussel rijden. Onze vriend Peter S. maakte ons op het bestaan van Flixbus attent; hij rijdt ook zelf als chauffeur op de Flixbus en moest vandaag naar Brussel voor ons alle reden om met hem mee te rijden en een dag Antwerpen te gaan genieten. Huib was onlangs in Antwerpen en adviseerde om naar park Middelheim te gaan; een (gratis toegankelijk!) museumpark met een enorme collectie beelden en niet alleen van die moderne raadselachtige kunst, maar ook schitterende beelden van Rodin en andere groten.
We moesten opstappen bij Rotterdam CS en daar kwam de inmiddels bekende groene Flixbus van de firma Verhoeff met Peter aan het stuur aanzetten. Inchecken wilde ik graag uitproberen met m'n groompie. Ging in eerste instantie niet goed, maar later werkte het tadelos; maakt het makkelijk als we onderweg gaan boeken met Flixbus; we willen ermee gaan rondreizen in D'land, vandaar.

CS van Antwerpen. Lijkt wel een kathedraal

Peter had de plaatsen voorin voor ons gereserveerd zodat we onderweg wat met elkaar konden babbelen; we zien elkaar vrijwel nooit en hebben op moderne wijze contact via Facebook. Rond 11 uur waren we in Antwerpen; we liepen op de GPS naar park Middelheim. Onderweg door de diamantbuurt met orhodoxe joden met grote hoeden, baarden en haarlokken. En verderop door onbekend, rustig en fraai Antwerpen. Een vriendelijke heer wees ons op het laatste stukje de preciese weg naar het park, dwars over het ziekenhuisterrein. Helaas werd het weer toen slechter en moesten we de regenkleding aantrekken. Maar daarom niet getreurd. De beelden waren zeer de moeite waard; we gaan hier vast nog wel eens naar terug want we hebben lang niet alles gezien; op zeker moment begon de maag te protesteren en hebben we maar de tram terug naar het centrum genomen. Daar een heerlijke lunch genoten in een op en top Belgische tent. Vooraf een glaasje champagne; hoorde bij het menu maar Roos houdt daar niet van. Tja, dan offer je je maar op en drink je er twee en spoel je de nare smaak maar weg met een biertje.

Beeld van Rodin

Dus veel puf had ik toen niet meer. Doorgelopen naar de markt en in het inmiddels weergekeerde zonnetje wat op verschillende bankjes gezeten. Weer rustig terug naar het CS van Antwerpen waar onze bus zou komen. Voor de zekerheid nog maar een biertje gedronken.
De rit terug liep weer gesmeerd; we zaten weer voorin bij Peter en babbelend en wat dommelend schommelden we weer naar huis. Aansluiting met de trein was perfect en om 22 uur waren we weer thuis. Een wijntje hoefden we niet meer; slapen des te maar!

De school is weer begonnen

Gezellige chaos voor de school bij aanvang om 8.30 uur

Natuurlijk kun je denken dat het weer gedaan is met je rust; nou ik niet, ik vind het zo gezellig wanneer de school aan de overkant van m'n flat weer begint; het geluid van de spelende kinderen tijdens het speelkwartier; het gedoe 'smorgens wanneer de kinderen door de ouders naar school worden gebracht. Vaders die al helemaal met hun gedachten bij hun werk zijn; op hun smart phones kijkend terwijl de kinderen tegen ze kletsen; aandacht voor het kindergeleuter veinzend. Haastige moeders die niet eens de moeite nemen om een parkeerplaats te zoeken en de kinderen snel uit de auto laten. Moeders op de fiets met kind voorop en kind ernaast op de fiets; een enorme stroom van kinderen die uit de zijstraat komt direct het schoolplein oprijdend. Iedereen houdt gelukkig rekening met elkaar en het loopt altijd gesmeerd hoewel het iets weg heeft van de chaos op een mierenhoop. En dan sta ik daar als observator op m'n balkon en zie het zo met plezier aan. Ik moest er een paar foto's van schieten.
Vorig jaar liep ik langs de school en ontmoette daar een onderwijzer met zijn klas ergens naar op weg. Ik kon het niet laten om hem te zeggen dat ik het zo gezellig vond dat de vakantie weer was afgelopen vanwege de reuring die het hier gaf zo voor de flat. Vond hij leuk te horen.

Hendrik Groen

Vanmorgen van Roos gekregen en 'savonds al uit: het geestige, maar ook wrange boek met de omineuze titel: "Pogingen iets van het leven te maken", met als ondertitel "Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 jaar". Het beschrijft de troosteloze levensfase van de mensen die in een verzorgingshuis hun laatste jaren slijten; geen vrolijke geschiedenis waar de hoofdrolspeler, de ik-figuur zich dankzij een aantal medebewoners met positieve inslag doorheen weet te slaan. De feitelijke hoofdpersoon is de figuur "Evert", een levensgenieter, gek op alcoholische versnaperingen en zo spits dat ik er geregeld van in de lach ben geschoten; vind ik meer een voorbeeld van hoe je iets van de laatste levensfase moet maken dan de hoofdpersoon zelve, hoewel de combinatie van de twee karakters hen beiden tot groot voordeel dient zodat zij elkaar ontzettend goed door deze zware levensfase heen helpen. Geen leuk vooruitzicht trouwens die laatste jaren.
Een echte aanrader trouwens met name voor leeftijdsgenoten!

Wellicht een wandel-reünie

We doorstaan de plensbui in het bushokje

Vandaag weer een wandeldag met Huib. Ons dispuut PROIRA begint meer en meer onderwerp van gesprek te worden tijdens onze excercities door het NLse landschap. Zo had ik afgelopen dinsdag met Arend Dogterom gesproken; Arend was niet zo'n liefhebber van grootschalige reünies met "mensen van vroeger", daarentegen had een andere dispuutsgenoot van ons, Lex Pull juist laten weten dat hij meer voelde voor een bredere groepsontmoeting dan wat ik benoemde als een 1-2-tje. Terwijl ik op weg was naar Gouda waar Huib en ik samen de bus naar Stolwijk zouden nemen bedacht ik mij dat het wellicht een aardige formule zou zijn om Lex uit te nodigen om mee te wandelen.
In de bus bespraken we dit idee en al snel kwam het voorstel naar boven om alle dispuutsgenoten waarvan we inmiddels over de e-mail adressen beschikken, inmiddels ongeveer 20 personen uit te nodigen om aan te sluiten bij wat we kunnen munten als "Wandel reünies". Ten slotte heetten onze vroegere wekelijkse bijeenkomsten ook reünies. Daaruit komen dan vast ook ideeën naar voren voor de niet-wandelaars onder ons; niet iedereen houdt van wandelen of kan het opbrengen.

Nog een laatste koffie

We stapten uit even voorbij Stolwijk; een dreigende donkere lucht in de verte: "zullen we maar even hier wachten", stelde Huib voor en terecht want het begon onbeschoft hard te regenen met enkele keiharde donderslagen. We maakten van de tijd gebruik om alvast de door mij meegenomen koffie met Quiche Loraine te verschalken. Regenkleding aan en toen de regen enigszins ophield hebben we een stuk van het "Groene Hart pad" gelopen. Het was prachtig en voerde over kades en door nat gras. Onderweg nog een picknicktafel tussen niks en nergens waar we de tweede koffie namen.
In Ouderkerk a/d IJssel hebben we de bus weer genomen terug naar Gouda.
Intussen hadden we besloten dat ik in mijn eigen gmail account een "Group" aan zou maken met alle bekende e-mail adressen van onze dispuutsleden en dat ik het idee en een uitnodiging zou versturen voor de wandel reünie. 

Allemaal paaltjes om z'n kop

Grafheuvel met beschermende pallisade.
Foto Jap Smits

Gisteren zag ik een foto van mijn boswachtervriend Jap op zijn facebook pagina; een foto van een beschermde grafheuvel; beschermd in die zin dat er een pallisade van palen omheen is gezet om te voorkomen dat er overheen gereden wordt. En direct ging mijn register van oude herinneringen ratelen.
Ze was pas een jaar of 3-4 oud; ze zat nog in een kinderzitje voorop aan mijn stuur. Het was voorjaar en we maakten op zondagmorgen een fietstochtje vanuit station Ede-Wageningen. Natuurlijk vertelde ik voortdurend wat we allemaal zagen, me als jonge vader natuurlijk niet goed realiserend wat zo'n klein kind oppikt van wat ze ziet en wat je allemaal vertelt. En zo reden we langs verschillende van die  4000 jaar oude grafheuvels op de Veluwe. Ik vertelde dat daar heel lang geleden mensen waren begraven. Er stonden allemaal paaltjes omheen om te voorkomen dat militaire voertuigen er bij oefeningen overheen zouden crossen; waarschuwingstekens maar lang niet zo groot als de enorme pallisade op de foto van Jap.
Later thuis vertelde Joke - heden 33 jaar oud - over wat zij had gezien; een meneer met allemaal paaltjes om z'n kop. Dat was wat ze van de excursie had overgehouden. Ik denk er vaak nog met zoveel warmte aan terug; die lange fietstochten met zo'n klein kind voorop en maar babbelen. Fijne herinnering die weer als gezegd boven kwam toen ik Japs' foto zag. Hij gaf me direct toestemming om hem te gebruiken voor mijn Blog.

Weerzien in boerderij Meerzicht

Boerderij Meerzicht

Daar was ik lang niet geweest; de oeverlanden van de Nieuwemeer onder de rook, beter gezegd onder het lawaai van de af en aan vliegende vliegtuigen naar Schiphol ligt daar al zo lang ik weet boerderij Meerzicht. Vroeger een simpel plekje waar je iets kon drinken, nu een up-to-date ontmoetingsplaats voor Amsterdammers. We hadden om 11.00 uur afgesproken; "we" betekent in dit geval Arend Dogterom en ik; we hadden elkaar al zeker 40 jaar niet meer gezien; oud-dispuutsgenoten.
Ik zat al een paar minuten op het terras te wachten en had mij strategisch opgesteld zodat ik de ingang in de gaten kon houden en stipt om 11.00 uur zag ik enige beweing door het struweel en een mij bekende gestalte kwam het terras opzeilen. 40 jaar laten hun sporen na, maar we herkenden elkaar uiteraard direct en zeker de opmerking van Arend: "zullen we een droge tafel nemen", scherp en direct to the point deed oude herinneringen bij mij herleven. We zullen in onze studententijd wat hebben zitten filosoferen over onze experimenten met Sacharomyces Carlsbergensis resp. Lymnea Stagnalis. Maar vooral ook pret gehad in het dispuut. Arend had in de mailwisseling aangegeven dat het hem wat tegenstond in ontmoetingen met mensen van heel lang geleden als het verleden zo werd opgerakeld. Dat hebben we ook niet gedaan; voor mij vormde die oude herinneringen ook meer een soort warme uitgangsbasis en om eens te zien hoe iemand zich verder heeft ontwikkeld en waar hij/zij terecht is gekomen; een hernieuwde kennismaking.
We gingen na een kop koffie aan de wandel langs de oever van de Nieuwemeer; mooi veenlandschap zo te zien. En al wandelend spraken we verder. Na de wandeling namen we afscheid; Arend bracht me naar het eind van de Bosbaan en al nakauwend over het gesprek liep ik terug naar station Amsterdam-Zuid.
In de trein zaten twee jonge studenten, met van die keiharde jongemannen stemmen, nog niet helemaal gewend aan de nieuwe lage stem, een beetje tegen elkaar op te snijden over het studentenleven. Ze bleken in een dispuut te zitten; ik wist niet dat het verenigingsleven nog bestond en was blij verrast; de coïncidentie van dit te horen en dat ik zojuist een oud-dispuutsgenoot na veertig jaar weer had ontmoet moest mij toch van het hart. Toen de jongens - inmiddels aangeland bij het onderwerp huisvesting - spraken over de sterk vervuilde keuken, waar zelfs ratten in waren gezien vond ik een aanknopingspunt: "gatverdamme", onder licht geproest, ontsnapte aan de haag mijner tanden. En ik moest toch even zeggen dat ik het zo'n leuk toeval vond dat ik hun over het dispuutsleven hoorde praten terwijl ik terugkwam van een ontmoeting met een oud-dispuutsgenoot. Leek bijna geen toeval te zijn.