Fruit eten op Lesbos

Een wat zielig perzikboompje

Een paar weken geleden las ik in de Metro, het lijfblad van treinreizend NL dat iemand in vrij korte tijd was afgevallen door in zijn dagelijks dieet veel fruit te consumeren i.p.v. calorierijkere voedingsmiddelen. Nou herinner ik me dat ik in 2003, toen ik ook door veel te bewegen en minder caloriën in te nemen ruim 10 kg ben afgevallen veel fruit heb gegeten vooral als maagvulling. Sinds ik dat Metro-artikel heb gelezen heb ik mijn fruitconsumptie fors toe doen nemen, niet in de laatste plaats omdat ik fruit eigenlijk best heel lekker vind. Maar hier op Lesbos is het werkelijk een feest om fruit te eten; rijpe perziken, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een rijpe perzik heb gegeten. Ik ken ze alleen maar als onrijpe, zure krengen die als je ze bewaart eerder verrot zijn dan rijp. Maar ook abrikozen en natuurlijk volop kersen. Ik smul ervan en laat idd af en toe een maaltijd achterwege die ik dan vervang voor fruit (met een stukje baklava, dat wel).

PS Ik heb deze week perziken gekocht bij Albert Heijn als gevolg van hun elektronische advertentie. Ze waren behoorlijk hard, maar na een paar dagen liggen in het ochtendzonnetje waren ze zacht en rijp geworden en smaken uitstekend!

En wat nu?

Griekenland ten tijde van de
Peloponnesische oorlog

Gek hoor, zit ik hier in het mij zo vertrouwde hotel Pasiphae op Lesbos, Griekenland, rolt plotseling de Europese problematiek over je ontbijttafel. Roos had mij al gezegd, toen ik haar zaterdagmorgen vroeg aan de telefoon had dat er geen accoord was tussen de Europese financiële instellingen en de Griekse regering omtrent de aanpak van de Griekse schuldenlast. Derhalve zal de toegezegde 7 miljard euro niet ter beschikking worden gesteld en zou Griekenland failiet zijn, althans voor zover een autonome staat failliet genoemd kan worden.
Vanmorgen bij het ontbijt probeerde de hoteleigenaar de gasten enigszins gerust te stellen; de pin-automaten blijven voor buitenlanders geopend. Maar verder zijn de banken buiten werking; voor de Griekse economie een ramp natuurlijk want hoe kun je een economie nou alleen met cashgeld draaiend houden. Hij vroeg ons ook om zo'n 10 euro per dag te besteden in restaurant of bar opdat de nodige inkopen gedaan zouden kunnen worden. Eén van de gasten stelde al smalend voor om met de pet rond te gaan.

Zo ligt het er al tijden bij. Dat is echt Grieks.

Ik zat het zo eens aan te kijken; al die volgevreten westeuropeanen, ongeneerd met korte broeken en shirtjes over vette penzen die zich vol zitten te vreten en de hele dag liggen te luieren in de zon en daar tegenover dit vriendelijke Griekse volk met de hun eigen cultuur en mentaliteit die hun weg niet weten te vinden in de moderne wereldeconomie. Bondjes smeden en proberen om handig af te zijn en vooral voor eigen familie/dorp/eiland en vooral niet voor het landelijk collectief; dat is de cultuur, uiteraard gevormd in al die duizenden jaren dat Griekenland een eilandenstaat/stadsstaat was die slechts tot gezamenlijke actie overging als er een vijand van buiten kwam. De Perzen hebben dat ondervonden, denk maar aan de slag bij Thermopylae en Marathon, maar denk ook aan de Peloponnesische oorlog, zo fraai beschreven door Thucidides waarbij de stadsstaten elkaar te lijf gingen. Wij platlanders c.q. westeuropeanen hebben door de structuur van ons landschap zo'n andere cultuur en mentaliteit dat we de houding van de Grieken niet kunnen begrijpen.
En dan lees je in het nieuws en op Internet waarschuwingen voor diefstal en hoe je je daar als toerist tegen moet wapenen door je geld over het gezelschap te verdelen en kluisjes te gebruiken. Mijn hart huilt als ik dat lees. Jan van Lent, al jaren woonachtig hier op Lesbos meldde niet alleen: "Een Griek loopt niet", maar tevens: "Een Griek steelt niet". Hij liet zijn auto altijd gewoon van slot af ook al zat er dure fotoapparatuur in en hij was nog nooit bestolen.
En nu drijft de Griekse regering haar bevolking het bos in door haar als voorkeur aan te geven dat zij zich tegen het plan van de Europese geldschieters moet keren; hoe denkt men dan dat er een uitweg moet komen? Ik zou het betreuren als Griekenland de Eurozone uit zou gaan, nog wel het land waar Europa haar naam aan te danken heeft. Bondjes sluiten is de Grieken niet vreemd; wie weet aan welke borst ze zich nu willen gaan koesteren. Ik hoop maar dat de bevolking eieren voor haar geld kiest en niet de gewenste koers van haar regering zal volgen want dat betekent een doodlopende weg. We zullen zien.
En ondertussen verveel ik me rot zo in m'n eentje; kom ik ook eens aan lezen toe har har.
Plaatje afkomstig van deze site.

Een internationaal gezelschap

Genoeglijk converserend internationaal gezelschap

Tot mijn genoegen heb ik hier op de kamer in hotel Pasiphae een goed Wifi signaal; dan merk je hoe belangrijk Internet geworden is in ons dagelijks leven. Zelfs als je op vakantie bent wil je toch even contact met "thuis", je e-mailtjes uitlezen en even chatten, blog bijwerken. Zeker wanneer je in je eentje bent zoals ik nu op Lesbos dan is het fijn.
Gisteravond, maar ook vanmorgen nog even gezellig met Roos gechat. Zij raadde mij aan om vandaag richting het Metochi klooster te gaan. Dat had ik zelf ook al gedacht; zo veel keus heb je ook niet hier vanuit Skala Kalloni als je niet bent geautomobiliseerd.
Het was niet zo heel heet vandaag, er stond een lekker windje dus lekker gewandeld en onderweg vogels gekeken; er zit niet veel; gelukkig zag ik een stel puttertjes, met hun felle kleuren altijd een feest om die te zien en te horen met hun vrolijk, rommelig deuntje. Door het boerenland waar je hooguit een enkele auto tegenkomt en over het door Roos en mij gedoopt klauwierenlaantje naar het klooster.
Merkwaardig genoeg kun je daar zonder dat er iemand nota van je neemt naar binnen lopen en gaan zitten in de luie stoelen die op de vermoeide wandelaar lijken te wachten. Er zaten jonge mensen aan een lange tafel te eten en ik zat even verderop van het uitzicht en van het geroezemoes te genieten. Er werd Engels gesproken maar hoorbaar was dat er veel niet-nativespeakers bij waren. Allerlei accenten, duidelijk mensen uit Spanje, uit een aziatisch land en een mevrouw hoorde ik zeggen dat ze uit Russia kwam. En natuurlijk ook echte engelsen.
Het geheel kwam mij zo wenselijk en zo harmonieus voor; de Europese familie bij elkaar aan tafel en dat op de vooravond van het financiële failliet van Griekenland op een eiland dat overstroomd wordt door niet-Europese vluchtelingen. Deed me zo denken aan de wens die Churchill na WO II heeft uitgesproken n.a.v. het initiatief van de Franse regering om een conferentie te beleggen over de mogelijkheid van Europese samenwerking, die haar gestalte zou krijgen via de EGKS, via de EEG in de huidige Europese gemeenschap.
Ik kon het niet laten om van dit gezelschap een foto te schieten. Zodra ik weer thuis ben zal ik die zo harmonieuze foto plaatsen.

Een ode aan Winston Churchill

Op weg naar Lesbos, afgelopen vrijdag was ik begonnen aan het boek "De Churchill factor" van de pen van Boris Johnson. Ik heb het vanavond uitgelezen; overdreven Brits subjectief, maar wel heel informatief en leuk om te lezen. Als lezer moet je wel kritisch zijn met dit boek.
Boris troont de lezer mee op een soort bedevaartstocht langs alle plekken - althans in de UK - waar voor Winston belangrijke gebeurtenissen plaatsvonden zoals de plek waar hij werd geboren, waar hij schilderde en waar hij werd begraven. En natuurlijk de plekken waar hij de politiek bedreef, waar hij zijn land leidde in de bloedige WO II. En daartussen vertelt de schrijver over het onwaarschijnlijke doorzettingsvermogen, overtuigingsvermogen en werklust van deze levensgenieter; Churchill was verzot op lekker eten en vooral drinken en vergeet niet zijn legendarisch sigarenverbruik; geschat wordt dat hij in zijn lange leven 250.000 sigaren rookte; hij schijnt ze meestal niet volledig op te hebben gerookt en gaf de enorme peuken o.a. aan zijn tuinman. De schrijver adoreert zijn onderwerp duidelijk maar is ook duidelijk in het wijzen op de fouten; Gallipoli in WO I met name, maar veel meer dan dat.
Het charmeoffensief waarmee hij de VS WO II in wist te slepen. Staat ontzettend leuk beschreven in de Lanny Budd serie van Upton Sinclair; een anecdotisch verhaal betreft Churchill in een soort babydoll en zelfs in z'n blootje bij de president van de VS. Vergelijkbaar schrijft ook Boris Johnson over deze merkwaardige gebeurtenis.
Wonderlijk Brits is de wijze waarop de auteur volledig voorbijgaat aan de doorslaggevende rol die de VS hebben gespeeld bij het beëindigen van WO I; hij doet alsof het om een overwinning van de UK gaat, terwijl zonder dat ingrijpen die oorlog waarschijnlijk als een nachtkaars was uitgegaan en Europa een onbekende toekomst tegemoet was gegaan met louter verliezers.
Terwijl ik het boek las kreeg de figuur Churchill voor mij wel meer profiel; natuurlijk was mij wel bekend dat hij jarenlang, vanaf 1930 al, het gevaar van Nazi Duitsland had onderkend i.t.t. veel van de politieke zegslieden in de UK. Maar hij was meer dan dat; het gedachtengoed van een verlicht liberaal als onze Rudolf Thorbecke maakt toch ook deel uit van zijn profiel en dat waardeer ik wel heel bijzonder in deze ijzervreter die merkwaardig genoeg ook het plan had bedacht om na WO II met de restanten van de Wehrmacht door te stoten als een soort afsluiting van de tweede WO en de Sovjet Unie te verslaan?! En dat terwijl die zelfde Sovjet Unie - je kunt over het systeem denken wat je wilt - wel het leeuwendeel van de gevechtskracht had geleverd om Hitler-Duitsland op de knieën te krijgen. Niet zo fris eigenlijk. Maar minimumloon, maximale werktijden, theepauzes voor de werkenden zijn ook producten van Winston.

Buste van Napoleon stond op de werkplek van
Churchill?!

Johnson eindigt ermee dat de wereld er zonder Churchill heel anders zou hebben uitgezien. Dat is ongetwijfeld waar, maar dat geldt voor vele personen, ook voor de terecht zo verfoeide Stalin en voor Hitler, voor Roosevelt en niet minder voor de dappere piloten, soldaten en noem maar op. En denk eens aan Bismarck en niet te vergeten Napoleon, toch feitelijk de grote aanstichter, historisch gesproken van de 200 jarige vijandschap tussen Frankrijk en Duitsland; Napoleon, kennelijk het grote voorbeeld voor Winston Churchill want hij had van deze zelf benoemde keizer een buste op zijn werkplek. Dat kon ik echt niet rijmen; zal wel aan mij liggen.

Ongewassen en toch fris

Onder deze omineuze titel las ik een artikel in de Elsevier (december 2011); een beweging in Amerika met de naam "The Great Unwashed" bestaat uit mensen die niet dagelijks douchen en nooit shampoo of zeep gebruiken en ook de deodorant laten staan. Tja, ik zou zeggen, die in hoge mate leven zoals we dat hier in NL tot de jaren vijftig vrijwel allemaal deden. In de woonhuizen van die tijd bevond zich veelal helemaal geen douche; in veel huizen was slechts één kraan in de keuken.
Sinds een jaar of twee heb ik het gebruik van zeep ook afgezworen en deo gebruik ik niet meer sinds ik gestopt ben met werken. En sinds een jaar gebruik ik zelfs geen tandpasta meer. Merkwaardig genoeg heb ik gemerkt dat ik m'n kleren zelfs langer kan dragen dan in de tijd dat ik me nog met zeep waste; je gaat gewoon minder stinken door de zeep en de deo af te zweren; de cosmetica-industrie lijkt ons wel een loer te draaien en "we" hollen er achteraan. Nou ja, ik niet dus, ben altijd al tegendraads geweest.
Ik sta wel eens met verbazing in de fitness kleedkamer; de mannen staan zich onder de douche met volop zeep te wassen alsof ze in de mijnen hebben gewerkt en na het wassen spuiten ze kwistig in het rond met de deobussen; ik ervaar dat laatste als een akelige kunstmatige parfumlucht, net als die van de blikjes met die opwekkende frisdrankjes.
Tanden poetsen gaat prima met een stevige borstel en natuurlijk tandenstokers; dan haal je de narigheid optimaal tussen je tanden en kiezen vandaan zodat je niet uit je mond gaat ruiken. Je smaakgevoel verbetert; vers sinaasappelsap smaakt vreselijk na het gebruik van tandpasta, maar prima als je dat achterwege laat voor je ontbijt. Ja, ja natuurlijk moet je je tanden ook pas nà je ontbijt poetsen; je hebt gelijk oplettende lezer!
Mijn voorkeur gaat altijd uit naar zo natuurlijk mogelijk leven, dus leven zoals dat hoort bij ons verleden en daar hoort geen zeep, deo of ingeblikt voedsel bij. Wel lekker wassen met/onder stromend water; ik vind het heerlijk om na inspanning onder de warme douche te staan; ik begrijp daarom ook niet goed waarom The Great Unwashed beweging de verworvenheid van het stortbad van zich werpt; wassen met schoon water is toch prima!
Aan het eind van het artikel in Elsevier schrijft een dermatoloog: Citaat:
Wassen is een ondersteunende handeling. Het is eigenlijk net als tandenpoetsen. Je gaat er niet dood aan als je het niet doet, maar het verhoogt wel de kwaliteit van leven". Einde citaat
Met die uitspraak ben ik het op grond van mijn ervaring niet eens. Juist het achterwege laten van al die aangeprate onzin verhoogt de kwaliteit van je leven; het is maar wat je wilt geloven.

De snor, de sprinkhaanzanger en de ekster

De snor

Een betere titel voor deze blog zou zijn: "landelijke gehoortest als marketing-instrument". Natuurlijk had ik dat vermoeden al, maar ik wilde het bevestigd hebben. Degenen die mij kennen zullen zich realiseren dat ik nooit aan een "preventief bevolkingsonderzoek" deel zou nemen; daarom is het feit dat ik überhaupt de envelop open maakte waarop een landelijk onderzoek in de vorm van een gratis gehoortest werd aangeboden al een veeg teken; ik wilde wel eens meemaken wat dit allemaal om het lijf had.
Afgezien dat ik heel hoge geluiden niet meer hoor, zoals het geluid van de krekels en sprinkhanen in het veld, het knetterhoge geluid van de snor en de sprinkhaanzanger, twee vogels van rietlanden heb ik geen echte problemen met mijn gehoor. Een enkele keer hoor ik de huisbel niet of het belletje van mijn fornuis, maar dat is slechts als ik bezoek heb en het rumoerig is in de flat - of misschien dat ik het niet hoor maar de anderen wel har har - maar hinderen doet het mij niet. In een gesprek moet ik misschien wel eens vragen: "wat zeg je", maar dat ervaar ik niet als hinderlijk; hoort bij het ouder worden net als dat je veel eerder buiten adem bent wanneer je gaat hollen in vergelijking met je jonge jaren. Je kunt toch niet eeuwig jong blijven?!

Sprinkhaanzanger

M'n persoonsgegevens (lees klantgegevens sic) werden in de administratie gezet en de gehoortest werd afgenomen en natuurlijk werd geconstateerd dat de hoge tonen hun grens kenden; lager dan gemiddeld van goed horenden, waarschijnlijk gewoon jongere mensen. Woorden als "niet ernstig" en "als het ernstiger wordt" en "toch wel binnen twee jaar opnieuw controleren" vielen.
Het betrof uiteraard helemaal geen bevolkingsonderzoek; het was een oproep, gegenereerd vanuit een gekocht naam-  en adressenbestand en was geïnitieerd door de marketing afdeling van de betreffende organisatie. Dat is op zich natuurlijk wel een kwalijke zaak dat "ergens" een bestand van oudere personen gekocht kan worden voor volstrekt andere doelen dan waarvoor het betreffend bestand werd opgebouwd. Nou ja, daar lig ik niet wakker van; ik heb genoeg kritisch vermogen om dit soort marketing-achtige zaken te onderkennen. Wèl vraag ik mij af of de doelstellingen van het werkelijke bevolkingsonderzoek naar weet ik wat voor aandoeningen op andere motieven wordt geïnitieerd. Hoewel ik bepaald geen voorstander ben van bevolkingsonderzoek dat zich niet verstaat met de regels van Wilson en Jungner hoop ik toch wel dat deze op zuivere motieven en niet op winstbejag is gestoeld.

De luidrustige ekster. Hoor je overal bovenuit!

Zodra ik het geluid van de ekster niet meer hoor is het laat genoeg om over te gaan tot een hoortoestel; voor die tijd behelp ik me wel met wat ik van m'n moeder heb meegekregen; misschien wel rustig als je al die herrie niet meer hoeft te horen toch?
Dit zijn nou typisch de kostendrivers van de "gezondheidszorg", hierdoor wordt deze duurder en duurder want de "verzekering" betaalt en de cliënt wordt patiënt en denkt dat hij/zij er beter van wordt. Die collectieve financiering is de pest voor dit soort zaken.
Zie voor de foto's de schitterende vogelfotosite van Hans van Zummeren.

Polderpaden, een revelatie!

Een impressie van het polderpad

Vandaag met Huib en Roos gewandeld van Woerden naar Gouda. Hoe hij het voor elkaar krijgt is me een raadsel maar Huib weet ontzettend vaak verrassend mooie wandelpaden op te sporen op Internet in gebieden die ik vaak al decennia lang ken, zo ook vandaag; m'n complimenten amice.
Het eerste stuk door Woerden was niet zo verrassend, maar de wandeling werd allengs fraaier; vanaf Papekop was het werkelijk fantastisch. Het begon al met een bankje dat geheel overgroeid was maar nog goed bruikbaar en vandaaruit liep een pad dat zo te zien nauwelijks wordt belopen. Kom daar maar eens om zo middenin de randstad. Ik wist werkelijk niet wat ik meemaakte zo fraai. Prachtige sloten, uitzichten, vogels, insecten. Uiteindelijk kwamen we bij de (Dubbele?) Wiericke en liep het pad naar Hoogebrug; onder het spoor door en dan via de Tiendweg die we al enkele malen hebben gelopen door naar station Gouda Goverwelle.

Zo, we zijn er bijna; nog even de tiendweg

We waren er ruim voor vieren zodat we op tijd konden inchecken met ons Dalvrij Abonnement.
Jammer maar helaas; mijn chipkaart weigerde dienst. Hij ziet er ook wel wat sleets uit; tijdens het wandelen heb ik hem vaak in de broekzak samen met m'n huissleutels en dat is de trouwe electronica kennelijk funest geworden. Ik sprak de conducteur aan. Met enige moeite kon hij nog constateren dat ik inderdaad een Dalvrij abonnement had en hij gaf mij aanwijzingen hoe ik e.e.a. weer voor elkaar kon krijgen. En dat liep toch gesmeerd! Complimenten aan de NS.
Eerst vroeg ik aan zo'n klein informatieloket wat ik moest doen; de dame hielp mij voortreffelijk, gaf mij zelfs een niet-persoonlijke chipkaart kado; daarmee moest ik mij vervoegen bij het loket. Aldaar kreeg ik een formulier om een nieuwe persoonlijke OV-chipkaart aan te vragen maar werd tevens op de kado gekregen kaart een tijdelijk abonnement geplaatst inclusief mijn tegoed. Dat is nog eens service!! Vergelijk dat eens met die idioot gisteren in de bus op Texel.
Binnen een week krijg ik een nieuwe persoonlijke OV-chipkaart opgestuurd.

Voor het laatst naar Texel?

Cyria bestudeert de dienstregeling van bus 28

Vandaag hebben Cyria en ik ondanks het niet zo beste weer een vogel/wandeltocht gemaakt op Texel. Ik zat al om 6.15 in de trein en Cyria om 7.15; in Alkmaar ontmoetten we elkaar. We kwamen vroeg aan in Den Helder en liepen naar de boot. Keurig om 9.30 vertrok die en even later stonden we op de bushalte. Maar ik had buiten de waard gerekend; het OV op Texel is nogal grondig gereorganiseerd en niet ten goede van de wandelaar of misschien wel überhaupt voor de OV-reiziger; iedereen moppert erover. Er stond slechts een klein busje op de halte, een zgn. Texel hopper. Ik vroeg waar die naar toe zou rijden - we wilden naar de Waddenkant van Texel, halte Prins Hendrik -; de chauffeur had er kennelijk een sardonisch genoegen in dat wij van zijn diensten geen gebruik konden maken want hij lachte smalend dat we hadden moeten reserveren en tevoren een kaartje hadden moeten kopen. Het is dat ik zo'n rustig karakter heb anders had ik hem voor z'n smoel getimmerd. Informatie ho maar.
Er was niemand van de busmaatschappij in het belendend hokje; kortom we snapten er niets van en probeerden tevergeefs informatie te vinden. Kennelijk waren we niet de eerste reizigers die dat overkwam, want er kwam hulp. Een taxichauffeur maakte ons duidelijk hoe het OV op texel tegenwoordig is geregeld; misschien handig voor mensen die tevoren precies weten hoe laat ze van een halte willen vertrekken, maar voor wandelaars niet meer te gebruiken. Overigens vonden de buschauffeurs die we later zouden spreken het nieuwe systeem ook een ramp voor reiziger maar ook voor de chauffeurs zelf. Zal wel weer verdwijnen na de proeftijd van 2 jaar; zo lang wacht ik wel.
We hebben uiteindelijk maar van de diensten van de taxi gebruik gemaakt; hij zette ons keurig af bij het eerste vogelplekje; er zaten meeuwen en grote sterns, een stel kluten, een tureluur. Het waaide zo hard dat het moeilijk was om de vogels goed in beeld te krijgen; het was ook koud. Na een kwartiertje liepen we door naar het volgende reservaatje; daar zaten helemaal geen vogels. Toen besloten we maar om te switchen naar wandelen en hebben we door het fraaie maar koude en winderige landschap gelopen richting Den Burgh. Lekker harinkie gescoord en toen bus 28 genomen; die rijdt gelukkig nog wel op dienstregeling en zonder reservering en bracht ons zelfs via de boot direct naar station Den Helder waar de intercity al klaar stond.
Maar het is de vraag of ik met dit onhandige OV nog wel naar Texel wil; ik vermoed zo dat het wel eens de laatste keer kon zijn geweest; de duinen en strand elders zijn ook fraai.

Ravelstein

Volgens een column in de Elsevier zou in het min of meer als museum ingerichte huis van wijlen Pim Fortuijn een stukgelezen exemplaar liggen van dit boek: Ravelstein, van Nobelprijs winnaar Saul Bellow. Het boek beschrijft op onnavolgbare wijze het tot stand komen van de biografie van de beste vriend van Bellow zelf; een flamboyante geleerde, extravagant en naar duidelijk wordt in het boek, lijdend aan AIDS.
Het boek beschrijft de vriendschap tussen de twee mannen, maar en passant ook de hele social circle waarin zij zich bevinden en ondertussen ook het ten uitvoer brengen van de wens van de vriend dat Bellow, die in het boek Chick wordt genoemd de biografie zal schrijven. En het boek vormt daarmee de biografie maar veel meer dan dat.
Het lijkt een beetje geschreven naar de vorm van de Odysseia: "Muze, begin maar ergens". Net een schilderij waarin de schilder telkens een deel van het proces maar ook van de invulling van het schilderij volbrengt; je ziet het verhaal, de biografie steeds duidelijker vorm krijgen. Onnavolgbaar goed geschreven; ik heb het dan ook in één adem uitgelezen.
Even vreesde ik dat ik het niet voor elkaar zou krijgen om alle boeken die ik bij de bieb had besteld ook weg zou kunnen lezen, maar na "de Bonobo's .." van Frans de Waal en het boek over de drijfveren van soldaten in oorlogssituaties en dan nu Ravelstein wacht nog slechts een boek over Spinoza om ter hand te worden genomen. Wat vind ik lezen toch een fijne uitdaging voor de geest!

Echt "venenweer"

Echt venenweer op het Vragenderveen

In vroeger jaren, ik spreek over eind tachtiger jaren gingen Dick en ik regelmatig vanuit Utrecht naar de Hoge Venen, het natuurgebied op de grens van Duitsland en België. We liepen dan over het veengebied; grote vlakten, eenzaam, uitgestrekt, vlak en vooral ook heel nat.
Als er dan zo'n miezerige dag was voorspeld, geen harde regen, maar een beetje "dikke lucht" zoals Dick dat noemde dan vond ik het echt Venenweer; heerlijk om met zo'n natte smoel, wandelcape aan en door de zomp stoempen; ik denk daar nog met genoegen aan terug.
Vanmorgen vroeg - het was iets van kwart over zeven - ging mijn telefoon: Roos, of ik dacht dat ik de trein van half negen zou kunnen halen, "dan gaan we naar het Vragender veen bij Winterswijk". Ik moest de slaap nog een beetje uit m'n kop schudden; ik lag nog zo lekker met een koppie thee, maar ja, ik zegde toe om op tijd bij het station te zijn; dat Vragender veen was mijn eigen idee. Appeltaart ingepakt, koffie gezet en in de thermosfles want aan de horeca doe ik niet meer! Brood gesmeerd en in m'n vinger gesneden bij het kaas ontkorsten; het zat me niet mee.
Maar op tijd bij het station, de nieuwe fietsenstalling en daar kwam Roos ook aangefietst. Op het station aangekomen ingecheckt en toen merkte Roos dat haar OV-chipkaart nog in haar andere jas zat?! Dus weer terug naar haar huis; nog wel een kop thee bij haar gedronken en toen in de herkansing.
Bij station Winterswijk West uitgestapt en door het achterhoekse gewandeld; een verrassend mooie, kleinschalige omgeving; moeten we vaker heen op de zondag. Onthouden!

In de verte een kraanvogel 

Aangekomen bij het Veen bleek dat je daar niet (meer) in mocht zonder begeleiding. Dat was 25 jaar geleden wel anders; in die tijd fietste ik er gewoon heen en ben ik er wandelend ingelopen; mag nu niet meer helaas.
Wel was er een natuurpad aangelegd om het grote veengebied heen; dat hebben we maar genomen. Roos zag tot haar eigen verbazing een kraanvogel; ze wist niet eens dat die in NL voorkomen, een hele verrassing dus. Had ik ook nog nooit in het wild gezien.

We wilden aan de rondwandeling beginnen en toen begon het toch te plenzen; "Echt venenweer", zei ik nog tegen Roos. Tja, toen het iets minder leek te worden hebben we de stoute schoenen maar aangetrokken en zijn we op weg gegaan. Door het natte gras werden het al snel natte schoenen, maar dat mocht de pret toch niet drukken. Heerlijk gewandeld, het werd weer droog en uiteindelijk via Vragender en Lichtenvoorde naar station Lievelde gelopen. De trein op het nippertje gehaald en lekker terug naar huis getuft.

Phaëton in Rhijnauwen

Phaëton op de zonnewagen

Gisteravond op uitnodiging van Roos naar een openluchtvoorstelling van een opera geweest; de opera "The day after" van Jonathan Dove, opgevoerd door "HollandOpera" op het fort Rhijnauwen bij Bunnik. Het is natuurlijk lang licht in deze tijd van het jaar; we moesten er al om kwart voor negen zijn vanwege een voorprogramma, dat overigens eveneens de moeite waard was. Om half tien begon de voorstelling.
In de inleiding werd gezegd dat de componist een reis had ondernomen naar Antarctica en van wat hij daar had gezien als effect van de klimaatverandering erg onder de indruk was en zich tot taak had gesteld om met dit thema een opera te maken. Hij deed dat aan de hand van de mythe van Phaëton, de zoon van de zonnegod die zijn vader de belofte ontfutselt dat hij de zonnewagen met de ontembare paarden mag berijden.
Verrassende muziek die wonderwel bij de sfeer paste; opvallend fraaie partij voor het slagwerk, prominente harp en tegen een achtergrond van blazers; er was slechts 1 strijkinstrument, een contrabas. Erg goed orkest en ook heel goede zangers en drie danseressen die in de cast meededen alsmede een groep varietee artiesten die acts deden in de voorstelling (en in het voorprogramma).
Het begint eigenlijk met het einde; de groep is op zoek naar voedsel; na de verwoesting die is gebeurd door de onverstandige daad van Phaëton is de wereld nagenoeg onleefbaar geworden; hier natuurlijk de beklemmende parallel met wat de mensheid momenteel moeder aarde aandoet.
En dan het bekende verhaal, zij het dat Phaëton als zoon van Phoebus, Apollo wordt opgevoerd. Klymene, zijn moeder vertelt hem dat hij de zoon van de zonnegod is. Phaëton gaat op zoek naar zijn vader in het zonnepaleis. Daar mag hij alles wensen wat hij maar wil; Phoebus toont hem de schoonheid van de aarde, maar Phaëton wil de zonnewagen besturen; zijn vader probeert hem van gedachten te doen veranderen; ook de anderen proberen dat, maar vergeefs. En de belofte van een god doet hij gestand.
En dan komt de prachtige scène met de zonnewagen, schitterend gewoon en dat in zo'n imposant decor van de schemer op het fort. Wie het verhaal kent weet dat de paarden ontembaar zijn en slechts door de zonnegod zelf in bedwang kunnen worden gehouden. Phaëton smeekt zijn vader hem te helpen; de hele wereld schroeit doordat hij de zon niet hoog in de hemelboog kan houden. Dan grijpt vader Phoebus in en op bijzonder imposante wijze, een enorme vlam in het decor en Phaëton is dood.
Ik heb genoten van deze opera ondanks dat een half uur voor het einde een regenbui naar beneden kwam. De cast ging gewoon door of er niets gebeurde terwijl het publiek zich tegen de regen trachtte te wapenen. Wij hadden ons erop gekleed; ik had een dikke winterjas en winterbroek aangetrokken en die kunnen wel wat water aan. Heerlijke avond; dankjewel Roos!

Sterke spieren

Het deed mij plezier om in de Elsevier van 2 augustus 2014 een artikel te lezen onder de titel: Sterke spieren maken u mooi maar ook gezond. Niet dat ik de illusie koester dat het artikel veel zal uithalen; de mens is van nature gemakzuchtig zoals alle dieren: waarom zou je je meer inspannen als dat niet strikt noodzakelijk is om te overleven, nietwaar?
Het artikel gewaagt er zelfs van dat je in het dagelijks leven dingen meer zelf zou kunnen doen zoals vegen, schoffelen, ramen lappen en dergelijke. Vooral wordt gesuggereerd dat je naar de sportschool moet gaan om te bewegen. Helaas wordt het gebruik van de fiets of lopen om aan je dagelijkse beweging te komen niet of nauwelijks genoemd.
Mijn ervaring is dat het niet hebben van een auto een geweldige impuls betekent voor je dagelijkse beweging. Voor boodschappen en voor het reizen wordt beweging van je verwacht; je gaat minstens met de fiets of lopend naar het station of naar de (super)markt. Wanneer je in een onbekende stad bent dan ga je lopend op onderzoek uit. Je gaat daarmee het wandelen ook meer waarderen en ook normaler vinden. Wandelen in de natuur is natuurlijk het summum.
Een vreselijke ontwikkeling vind ik dat het kleine kinderen als vanzelfsprekend tegen wordt gemaakt om zelf te bewegen; buggies waarin ze tot op de kleuterleeftijd worden rondgezeuld; steppies voorop de kinderwagen waarop de kleuters kunnen staan zodat ze niet zelf hoeven te lopen. Dat is werkelijk het ergste wat je een kind kunt aandoen; zo ontzettend ongezond.
Hè lekker, dat moest er even uit, maar fijn dat zelfs Elsevier, het blad voor de rechtse autorijder aandacht aan dit onderwerp besteedt.

Zicht op Zutphen en Riek Wesseling

Gezicht op Zutphen

Voor vandaag had ik mezelf een "daggie vrij" beloofd; drijf ik mezelf vaak op om iedere dag actief te zijn, althans stevig fysiek aan de gang te zijn daar had ik het gisteren helemaal gehad; eerst 16 km gewandeld en daarna nog een rondje fitness inclusief een zware fietstraining dat vond ik eigenlijk wel genoeg. Maar een dag helemaal niets doen, dat is niks voor mij; een dag lezen betekent toch minstens ook onderweg ergens naar toe lezen en een museum bezoeken. Nou ja, m'n Oudemansthee was nagenoeg op dus lekker met de trein naar Zutphen, naar theewinkel "de Pelikaan" en museum Henriëtte Polak bezocht, een klein museum dat er in slaagt om telkens weer een interessante tentoonstelling te presenteren. Nu was er een kleine expositie van portretten van kunstenaars: verrassend. Een zelfportret en de naam sprong er wat mij betreft bovenuit: Riek Wesseling. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar twee werken die mij troffen bleken van haar hand te zijn. Ik heb inmiddels een website gevonden die door haar partner na haar overlijden is gemaakt en waarop veel van haar werk te zien is; bijzonder gedétailleerde fraaie tekeningen, litho's en etsen. Ik had graag een van haar kattenportretten of het zelfportret dat in het museum hing hier in de Blog geplaatst maar ik wil geen geduvel met auteursrechten. Kijkt u zelf even naar de hier genoemde websites of liever nog, ga naar het museum Henriëtte Polak in Zutphen; altijd leuk!

Gezellige ontmoeting bij zomerbridge

Gezellig daggie met Roos gewandeld: van Otterloo naar station Ede-Wageningen, een etappe van het Trekvogelpad. Ik dacht dat ik deze etappe al eens eerder had gelopen en hem toen heel bijzonder vond, maar dat was nu zeker niet het geval. Het begon al een beetje vervelend dat de aansluiting met de bus slecht was - had ik niet goed uitgezocht kennelijk - en dat de chauffeur een halte verder reed dan de bedoeling. We hadden eigenlijk te weinig tijd al met al en moesten stevig doorlopen. Maar de etappe viel ook tegen; nogal was asfalt zodanig dat we uiteindelijk maar een eigen route, zo'n beetje parallel aan het Trekvogelpad hebben gelopen.
Uiteindelijk hebben we de snelste weg naar het station maar genomen en daardoor de etappe ingekort. We waren weer vlot op het station; ik ben nog even m'n trimrondje gaan doen; nu ik de sleutel weer heb laten instellen ben ik weer fanatiek op de apparaten bezig, zodanig dat ik toch wel behoorlijk moe was.
Daarna naar huis. Snel een happie eten gemaakt en naar het zomerbridge; gezellig, Trees bleek ook lid van deze club te zijn en we hebben elkaar hartelijk begroet; ze wordt in december 90 als alles meezit; ze zag er patent uit. Ongelooflijk hoe vitaal sommige bejaarden toch blijven en mentaal zo bij de tijd. We hebben stevig klop gekregen van haar en haar maat. Lekker gespeeld maar toch weer laag geëindigd. Nou ja, het zij zo. Ik ging direct naar huis; zou weer vroeg op, maar vroeg me onderweg af waarom ik me zelf zo zat op te jutten. Dus was er alle tijd voor een glaasje wijn; gezellig toch?! Roos is lekker blijven slapen; kan ik haar verwennen met een uitgebreid ontbijt!

Een kiekendiefkuiken in de Eilandspolder

Was het twee weken geleden koud en winderig bij de excursie in de Eilandspolder, daar was de herkansing vandaag een groot feest; prachtig droog en aangenaam weer zonder wind.
Vanmorgen was ik eerst op weg gegaan naar Jisp; thee gedronken bij Cyria en daarna op weg naar Grootschermer. Ondanks dat ik er inmiddels al vaak ben geweest wist ik het als niet-automobilist natuurlijk weer niet zo snel te vinden; de Tomtom wees ons feilloos de weg naar Grootschermer en toch waren we iets te laat bij de werkschuur. Maar daarom niet getreurd; er was nog best even tijd voor een kopje koffie en voor de kennismaking. Enkele vrijwilligers en een viertal introducées.

De excursiegroep ploegt zich door het struweel

Cyria wilde erg graag het kiekendiefjong zien en Ab was zonder meer bereid om daar aan te voldoen en er zelfs een hele show van te maken.

Volop rietorchissen

Maar eerst verschillende eilandjes af om de resultaten van het maaiwerk te laten zien. Nou, daar was de afgelopen 2 weken wel wat gebeurd zeg; de rietorchissen waren opgekomen en op enkele eilanden stonden ze volop in bloei; een prachtgezicht, daar doe je het voor! Ook was er het eiland met volop zonnedauw met in de dauwdruppels (lijmstof om insecten te vangen) de restanten van "opgeloste" mieren; zo komt dit fraaie plantje aan haar nutriënten in dit schrale milieu.

Ab met het kiekenkuiken

En toen het pièce de résistance. In het nest met de vijf eieren is uiteindelijk toch een jong aan het ei ontsnapt; 2 weken geleden nog niet, dus het jong is maximaal 2 weken oud. Het ziet er met de kromme snavel toch vervaarlijk uit maar is wel erg lelijk hetgeen moederlief er niet van weerhoudt om het goed te voeden. Ab maakte er als gezegd een hele show van en nam het beestje uit het nest om aan eenieder goed te laten zien. Cyria mocht de lelijkerd even aanraken; haar dag kon niet meer stuk.

Opgewarmde caque

Zelf gebakken; knapperig en goed van smaak
zoals appeltaart hoort te zijn

Een wat hilarische inleiding voor dit verder zo smakelijk blog; dat gaat over het opwarmen van faeces, ja u leest het goed, het opwarmen van mensenstront. Bij voorschriften voor de diagnostiek van (naar ik meen) amoeben dysenterie, een akelige tropenziekte met als uiting diareescaque, oftewel "de dunne" stond in het voorschrift dat het uitgangsmateriaal de warme ontlasting, warme poep dus moest zijn. En natuurlijk niet thuis geproduceerde en meegenomen en later weer opgewarmde poep, nee, gewoon even op het lab wat produceren - is bij dysenterie geen enkel probleem; het binnen houden is aanzienlijk lastiger - en direct afgeven bij de analiste die het monster bewerkt en onder het microscoop bekijkt.
Aan dit merkwaardige verhaal moest ik afgelopen zaterdag denken toen we aan de appeltaart zaten in Anloo, na de rit met de Intercity naar Assen met het busje naar Anloo. Ik stelde Roos voor om eerst een kop koffie te scoren aldaar; een medepassagier adviseerde ons om vooral appeltaart bij de koffie te nemen: "die was daar gisteren erg lekker!" zo verzekerde zij ons.
Viel dat even tegen; de appeltaart was wel warm, maar niet vers en feitelijk gewoon niet lekker; u begrijpt nu beter de reden van de onsmakelijke introductie. Warme appeltaart moet zo uit de oven en niet afgekoeld en naverwarmd: bah!
We hebben heerlijk gewandeld en in Oudemolen nog een soepje genomen. Viel ook erg tegen; werd opgediend in van die moderne sjieke cups, niets op aan te merken, maar de soep smaakte nergens naar. Het enige dat gepeperd was, dat was de prijs?! Kan me niets schelen, maar dan verwacht ik wel kwaliteit!
Ik was al met al zo teleurgesteld en boos, dat ik tegen Roos zei dat ik voorlopig niets meer wilde weten van de NLse horeca maar dat ik in het vervolg weer zelf appeltaart ga bakken (ja, je leest het goed Huib). En dat heb ik vanmiddag gedaan; niet goed voor de lijn, maar heerlijk van smaak! Voor de zekerheid ook nog maar een spektaart gebakken.

Juist niet over mededogen

Merkwaardige coïncidentie in mijn leeshistorie; las ik vorige week het boek van Frans de Waal over de evolutionaire ontwikkeling van empathie van onze soort, de Homo Sapiens Sapiens, het boek "de Bonobo en de tien geboden", daar las ik de laatste dagen het boek van Sönke Neitzel en Harald Welzer onder de titel "Soldaten, over vechten doden en sterven". De twee boeken gaan vanuit volmaakt verschillende invalshoeken eigenlijk over het zelfde: hoe gaan wij met elkaar om en hoe kun je dat gedrag verklaren; gaat het bij de Waal om empathie, daar gaat het bij Söntke om het tegenovergestelde, hoe komt "de soldaat" onder oorlogsomstandigheden tot het gruwelijk gedrag dat wij kennen, niet alleen uit WO II maar ook uit andere oorlogssituaties. Met name de oorlog in Vietnam komt aan de orde in dit boek.
Roos zal wel denken: "man, hou toch eens op met die boeken over oorlog", en ze heeft wel gelijk; het lezen daarvan stemt me treurig. Het boek van Söntke is gebaseerd op nog niet zo lang geleden ontdekte en vrijgegeven verslagen van afgeluisterde onderlinge gesprekken van Duitse krijgsgevangenen van WO II.
Het boek was niet in onze eigen Biltse bibliotheek en moest van elders komen; er is vast niet zo veel belangstelling voor. Het leesadvies had ik, als zo vaak uit de Elsevier opgepikt.
Om te lezen hoe afgrijselijk mensen, lees liever: "mannen", in situaties van ongebreidelde macht handelen tegenover weerloze medemensen is ontluisterend. Dat iemand dat mee wil maken en er zelfs stoer over kan vertellen grenst in mijn optiek aan het ongelooflijke, maar toch gebeurde het op grote schaal gezien de enorme hoeveelheid verslagen die hieromtrent werden nagelaten door ijverig typende kantoormensen.
Maar ja, ook in het boek van Frans de Waal wordt een geweldsproces beschreven waarbij het slachtoffer, in de macht van twee soortgenoten werd ontmand en gruwelijk vermoord; kennelijk hoort het erbij?!
Ik laat het hierbij en ga nu maar eens "Ravelstein" van Saul Bellow lezen; ook een leesadvies uit de Elsevier.

Spinaziezaadjes

In het midden zo'n doorgeschoten spinazieloot; kun je
rustig opeten trouwens

Als kind geloof je onvoorwaardelijk wat je vader of moeder je vertellen; dat zijn vaak waarheden waar je het hele leven mee blijft lopen. Soms gebeurt het, althans is het mij toch wel gebeurd, dat blijkt dat die waarheden niet zo waar zijn als dat je altijd hebt gedacht. Zo had mijn vader mij in mijn jonge jaren verteld dat de schijngestalten van de maan werden veroorzaakt door de schaduw van de aarde op de maan; dat is natuurlijk niet waar; dat komt door de stand van de maan t.o.v. de zon en de aarde; pas bij een maansverduistering ontstaat er (bij volle maan!) een schaduw van de aarde op de maan.
Maar onlangs werd er een laatste waarheid, in dit geval van mijn moeder ontluisterd. Moeder had mij verteld dat de kwekers van spinazie voor een tweede oogst opnieuw inzaaiden voordat de eerste spinazie was geoogst. Die scherpe hoekige zaadjes konden dan tussen de blaadjes zitten. Mijn moeder ploos dan ook de spinazie altijd heel zorgvuldig na tijdens het wassen.
Maar nu hoorde ik van Theo mijn vriend en moestuinier dat spinazie bij droog en koud weer (zoals heden het geval is) in het zaad kan schieten en dat is hard en niet smakelijk. Van opnieuw inzaaien was nooit sprake, aldus Theo.
En daar ging mijn laatste ouderlijke zekerheid. Neemt niet weg dat vrijwel alles wat mijn ouders mij verteld hebben toch wel waar bleek te zijn, anders was ik vast niet terecht gekomen waar ik terechtgekomen ben. Dank daarvoor lieve ouders!

Weer naar Drenthe

Het leek hier alsof ik op de Hoge Venen was.
Maar de GPS gaf de Aa aan.

Die wandeling van afgelopen woensdag vond ik zo verschrikkelijk mooi dat ik het Roos wilde laten zien dus vanmorgen om 7.30 zaten we al in de trein en waren we op weg naar Anloo, de startplaats. Ik had de route opgenomen op de GPS zodat ik ook de stukken over ongebaande paden zou kunnen vinden; nou dat was maar goed ook want vanaf het begin had ik het uit m'n geheugen absoluut niet geweten en zou de reis voor niets zijn geweest. Maar nu opnieuw door het dal van het Anlooër diepje en op weg naar de Drentsche Aa. Bij de brug hebben we op het bankje ons boterhammetje opgeknaagd en toen begon het af te koelen, te waaien en tot slot zelfs een beetje te regenen; niet erg aangenaam meer. Het mooiste had ik gelukkig al aan Roos kunnen laten zien. We hebben vervolgens een verkorte weg naar de bushalte Ruigeveld in Rolde met forse snelheid gelopen en daardoor haalden we keurig de bus van 15.18 terug naar Assen.

Bij het Anlooër diepje

Het blijft prachtig langs die Aa. Volgende keer maar eens vanuit Zuidlaren naar Rolde. Ik wil dit gebied op m'n duimpje leren kennen
Ik had gisteren al gekookt; Roos heeft gezellig bij mij gegeten.
Helaas heeft het hier in de Bilt helemaal niet geregend en de tuin van Theo heeft het zo hard nodig momenteel.

Het kan niet veel mooier; wat een landschap!

Het huis van Hildebrand

Voormalig woonhuis vanschrijver A.D. Hildebrand

Vandaag een snoeihete vrijdag, net als vorige week. Eerst maar eens naar de markt geweest; Roos wilde pijnboom pitten en ik had gist nodig, verder moest ik naar de bibliotheek om twee gereserveerde boeken op te halen: "Soldaten", een boek met gepsychologiseer n.a.v. afgeluisterde onderlinge gesprekken van Duitse krijgsgevangenen in WO II en "Ravelsteijn", een boek van Saul Bellow waarvan ik de titel heb opgepikt uit een artikel over Pim Fortuijn in de Elsevier.
Daarnaast ben ik voor de tweede keer begonnen in het boek van Frans de Waal; ik vind die evolutionaire ontwikkeling van empathie en de bewijsvoering aan de hand van dierexperimenten en waarneming aan dieren in natuurlijke situaties zo fascinerend en de Waal kan het zo boeiend brengen. En wat is fijner dan lezen in de trein; dan kost noch het lezen, noch het reizen tijd; je doet het tegelijk.
Maar niet vandaag; Roos had mij uitgenodigd om als introducé met haar mee te gaan naar een pand van de Vereniging Hendrick de Keyser, het voormalig huis van A.D. Hildebrand, de schrijver van Bolke de Beer en andere kinderboeken. Dus gingen we naar Laren met trein en bus; een heel bijzonder dorp waar de rijkdom van de bewoners van afspat! Een schitterend villadorp. Door lommerrijke lanen kwamen we bij het pand dat door Gerrit Rietveld werd ontworpen met als belangrijkste item een adequate werkkamer voor de schrijver: volop licht en niet op de begane grond.
Een leuke ontvangst door de bewoners en een afvaardiging van de Vereniging. Modern pand uiteraard. Leuk om een keer zoiets mee te maken.
Voor mijn architectenvriend Peter C. heb ik een serie foto's van het exterieur gemaakt; uit privacy overwegingen werden geen foto's binnen gemaakt.

Door de waterleidingduinen

Bezoekerscentrum Waterleidingduinen, voormalig
pompstation in een fraai bakstenen gebouw

Vandaag weer een wandeldag; het is al een paar dagen prachtig wandelweer, was het soms wat fris daar was het vandaag een heerlijke warme dag. Ik had met Cyria afgesproken om te gaan wandelen in de waterleidingduinen bij Haarlem. Net als gisteren in het stroomdal van de Drentsche Aa daar wil ik dit gebied ook in m'n eentje kunnen verkennen en daarom heb ik met de GPS een track gemaakt. Tevens heb ik op het eind van de dag bij het bezoekerscentrum een overzichtskaart en een jaarkaart voor 60+ aangeschaft voor de volgende keren. Want het is de moeite waarde dit mooie gebied. Ik voel me echt een bofkont met vrienden die bekend zijn met dit soort mooie gebieden; op die manier kom je nog eens ergens!
Cyria had juist dit gebied gekozen omdat er boomvalken actief zijn. Maar dat waren niet de enige vogels die we konden waarnemen; daar waar we de op libelles jagende boomvalken meermalen konden zien, waarbij één keer zelfs terwijl hij/zij een prooi in de klauw al vliegend opknaagde, daar hebben we braamsluiper, rietzanger, rietgors en nachtegaal slechts gehoord. Het was een heerlijke kakafonie van vogelzang aldaar.

Informatie over het gebouw

Als gezegd aan het eind van de wandeling in het voormalig pompstation eea ingekocht. Het is een opmerkelijk fraai gebouw; ik dacht dat het wellicht door Berlage ontworpen was. Er hing een informatiebord waaruit ik wat tekst heb overgenomen. Arnoldus Pelser was de architect.
Na afloop hebben we nog een kopje koffie resp. thee gedronken. Via station Haarlem en gewapend met het boek van Frans de Waal was ik weer snel bij de haringboer op Utrecht CS en weer thuis. Even de moestuin van Theo verwend met veel water, want het is ontzettend droog hier op het hoge zand.
Hugo kwam nog even langs met een lekker worstje voor me en ik zit nu lekker te doezelen op de bank. Vanavond maar eens vroeg slapen.

Het stroomgebied van de Drentsche Aa

Drentsche Aa

Mijn kennismaking met de Drentsche Aa en met het Balloërveld dateert van lang geleden, januari/februari 1974 om precies te zijn; dat was de tijd dat ik mijn 2 maanden opleiding voor militaire dienst heb gekregen in Appingedam. Voor de buitenoefening hebben we toen enkele dagen gebivakkeerd in dit gebied. Tenten en schuttersputje op het Balloërveld en nachtoefeningen o.a. langs de Drentsche Aa. Van dat laatste herinner ik mij nog de voor een stadsjongen bijzondere ervaring van het wandelen bij maanlicht; een heldere nacht met volle maan; we liepen met ons groepje recruten in het maanlicht; ik zag mijn slagschaduw van het maanlicht en vond dat heel bijzonder. Later heb ik dat vaker gezien en moest ik altijd aan die eerste keer denken.
We moesten toen ook midden in de nacht over een plank over een zijbeekje van de Drentsche Aa; ging gelukkig goed. Misschien was dat wel het Anloër Diep waar de wandeling die ik vandaag heb gemaakt olv Kapitein bd, gids Korneel heb gemaakt.
De schoonheid van het gebied trof mij; onverkaveld en voormalig boerenland; een smal beekje met kraakhelder water; paden dwars door het struweel; orchideeën en veel andere bloemen; ik genoot volop en maakte een fotoserie.
We bereikten de Drentsche Aa; daar liep een brug waarover ook het Pieterpad loopt; dat doorkruist dit gebied ook, dus ben ik hier waarschijnlijk toch wel eens eerder geweest, hoewel ik me dat niet herinner.
We hebben nog ergens koffie gedronken en vervolgens naar het Balloërveld.

Ik probeerde nog wat herinneringen te delen met Korneel; over de schuttersputjes waar we ons afval in moesten deponeren alvorens we die putjes weer dichtgooiden; was toch niet zoals het hoorde, begreep ik.
In de verte het torentje van Rolde, alwaar ik de bus kon nemen richting Assen; de bus kwam vrijwel direct aangereden en ik was keurig op tijd bij de trein.

Een bijzonder interessant boek
over het ontstaan van empathie

Op de heenweg en de terugweg heb ik mij gelaafd aan het fantastische boek van Frans de Waal: "de Bonobo en de tien geboden". Hierin ontpopt de Waal zich als een bijzonder onderlegde filosoof, maar wel een die zijn gedachten helder en zonder neologismen formuleert en daarnaast ook nog eens op waarnemingen kan doen berusten. Dit boek kwam ter sprake tijdens de lezing van prof. Jan van Hooff die ik onlangs bij mocht wonen. Een heel bijzondere aanrader!
Thuis gekomen nog snel wat gegeten, gewassen en naar een bridge avond. Die hebben we met weinig succes doorgeworsteld. Na afloop ben ik direct vertrokken; was al vanaf 4:45 uur bezig en wilde graag slapen. Maar ik hoorde vlakbij huis nog iemand op de fiets naast me: Roos. Zij had de uitslag ook niet afgewacht, mede vanwege het desastreuze verloop. We hebben nog lekker een glaasje genomen en heerlijk geslapen.

Weer eens een stukkie Trekvogelpad

Voormalige geitenboerderij bij Peijnenburg

Gisteren had ik zin om een beetje in de buurt te gaan lopen; bij toeval zat ik in wat oude Bloggies te neuzen en kwam ik iets tegen over het Trekvogelpad. Was alweer een tijd geleden. Bij landgoed Pijnenburg komt het eigenlijk het dichtste bij mijn woonstede en dat kun je makkelijk aanlopen vanuit Den Dolder. De etappe Pijnenburg-Hilversum geladen op de GPS en met de trein naar Den Dolder. Eigenlijk een heel bekend stuk voor me; dan loop ik vanaf Pijnenburg via de Lage Vuursche weer naar station Bilthoven. Maar nu niet, daar waar het pad afweek naar het Noorden ben ik doorgelopen naar station Hollandse Rading (totaal 12 km): "morgen verder", bedacht ik mij en dat was dus vandaag. Nu eerst met de trein naar Hollandsche Rading en vooruit met de geit over de GPS route richting Hilversum. Voor de zekerheid had ik ook maar vast de volgende etappe, Hilversum-Naarden op de GPS gezet.

Boomstomp van een beuk die bij een
heftige storm was omgewaaid. De scherpe
punt bleef staan. Heb ik nu na jaren
herontdekt in het struweel

Het was koud vandaag; gelukkig had ik een trui aangetrokken, was echt nodig. Iets ten Noorden van Hilversum ben ik gestopt met de etappe en ben ik naar station Hilversum CS gelopen; totaal 22 km, niet gek. De trein naar Utrecht reed net voor m'n neus weg, dus een kwartiertje wachten op het perron. Het was nog steeds behoorlijk koud met een noordenwind. Eenmaal in Bilthoven naar de fitness; buikspierplezier en armoefeningen; heb het nu regelmatig gedaan en begin er plezier aan te beleven. Ik had het nog steeds koud en ging lekker naar het stoombad en de droge sauna om op te warmen; heerlijk. Zelfs nog even buiten in de zon liggen afkoelen.
Vanavond vroeg naar bed; morgen met Korneel op stap. Om 6.00 uur met de trein naar Assen voor een wandeling langs de Drentsche Aa; verheug ik me op!

Over de dingen die voorbij gaan

Het huis met de okergele sponningen

Louis Couperus heeft een boek geschreven: "Van oude mensen en dingen die voorbij gaan". Aan deze titel moest ik vandaag denken toen ik door m'n oude buurtje reed op weg naar het station Bilthoven. Ik was er eigenlijk zonder nadenken in terecht gekomen want ik rijd vrijwel nooit meer via die route naar het station sinds de nieuwe aanrijroute met een fietsbrug over het doorgaand autoverkeer is aangelegd.
Maar zo niet vandaag en daardoor werd ik ermee geconfronteerd dat er een verhuiswagen stond bij het huis van een echtpaar dat daar gedurende al die jaren dat we in de Hoflaan woonden was gevestigd; het huis met de opvallend okergele raam- en deursponningen. De heer des huizes droeg altijd een bijzonder lange baard; echt zo'n bokkensik, bijzonder karakteristiek. Toen ik nog forenste sprak ik hem af en toe wanneer hij in zijn heemtuin aan het werk was; allemaal inheemse planten stonden daar mooi te zijn. Zijn vader had iets betekend in Franeker als ik mij goed herinner. Hij had ook zo'n mooie naam met een Griekse uitgang; als ik het goed heb, Mensonides.
Ik zag hem de laatste keer in de huisartsenpraktijk bij de massale griepvaccinatie voor ouderen; hij herkende mij niet; was heel oud geworden en schuifelde nog maar wat.
Helaas kon niemand mij vertellen waarom de verhuizing plaats vond, maar een zekere melancholie overviel mij. Er zijn in die decennia dat ik in dit buurtje heb gewoond zo veel mensen op leeftijd weggegaan; je kunt ook zeggen mensen die plaats hebben gemaakt. De karakteristieke professor Quist die op het hoekje woonde en kordaat met wandelstok zijn dagelijkse wandeling maakte; opa Tom en oma Yf, maar ook die vriendelijke meneer die ons met nadruk waarschuwde voor het gevaar dat onze oude, dode berk opleverde; was ook plotseling verdwenen; mevrouw de Lange met haar honden.
Verderop zag ik die mevrouw zitten met haar hondje; een merkwaardige dame die mij eens verzekerde dat honden vaak intelligenter zijn dan mensen waarop ik schamper opmerkte dat ze niet eens in staat zijn om hun eigen blikkie voer open te maken; ze zat daar ook oud te zijn.
Toen wij op 1 augustus 1980 op de hoflaan kwamen wonen was het een buurtje met voor ons gevoel allemaal oude mensen. Kan niet waar zijn geweest.

Der Rosenkavalier in Düsseldorf

Fontein in de binnenstad van Düsseldorf

Roos is sinds enige tijd lid van de Vereniging vrienden van de Opera. In dat kader hebben wij vandaag de opera "Der Rosenkavalier" van Richard Strauss gezien in Düsseldorf. Keurig verzorgd, met busreis zijn we op één dag op en neer geweest, hebben we nog de gelegenheid gehad om de stad te bezoeken, en natuurlijk de opera gezien en gehoord.
Eerlijk gezegd wist ik niet beter dan dat de Rosenkavalier een operette was van Johann Strauss; de titel klinkt zo operettig, maar dat is zeker niet het geval. Het is wel een vrolijke opera, zoals de meeste opera's die ik ken is het wel een beetje kluchtig met verkleedpartijen en uiteraard geschraagd op een krankzinnig verhaal, vergelijkbaar met de verhalen onder de meeste balletten.
Maar er zit ook wel een filosofie achter; die werd mij overigens pas duidelijk toen Roos mij daarop wees in de twee pauzes tussen de verschillende actes en in de bus op de terugweg. En toen ik het filmpje terugdraaide om maar eens in beeldspraak te blijven, kreeg het verhaal toch wel meer inhoud voor me.
Het theater was net als dat in Koblenz meer de maat die mijn voorkeur heeft; niet zo'n enorme zaal met grote afstand tot de spelers. Je kon de zang goed zelfs heel goed horen; het orkest was in mijn beleving zelfs wat (te) hard.

De intieme zaal van de opera van Düsseldorf

Zowel op de heen- als de terugweg werd door een zeer deskundige operakenner toelichting gegeven aan de hand van anecdotes en kennis. Dat is toch wel een toegevoegde waarde van zo'n vereniging van "vrienden van". De mede-vrienden waren allemaal van onze leeftijd of wat ouder; plezierige mensen, die elkaar goed kenden; wij werden leuk opgenomen in de kring.
De voorstelling begon om 18.00 uur; we vertrokken al om 12.00 uur vanaf het Jaarbeursplein en waren om 16.00 uur in de stad; tijd genoeg voor een bezoek en een gezellige lunch in de Altstadt. De ober was een onvervalste Andaluciër zodat we nog leuk Espagnol konden hablaren. Ay Cruzcampo? No signor, ay San Miguel; dus een echt Spaans biertje op een Duits terras gedronken. Het was mooi weer en het was gezellig.
De terugweg liep eigenlijk gesmeerd; iets over enen kwamen we aan in Utrecht en met een taxi waren we al om half twee thuis. Een hele onderneming waarvan ik dacht: "dat doe ik niet weer", maar een dag later en goed uitgeslapen kijk ik daar toch wel anders tegenaan. Was een leuk en goed idee Roos! Doen we nog wel eens; trek me maar uit mijn "comfort zone". Leer mij ook maar om van opera te genieten.

Ik ken Richard Strauss eigenlijk alleen van zijn "Vier letzte Lieder"; muziek van de meest romantische soort; ik vind het schitterend en het raakt mij telkens weer. Maar die opera "Der Rosenkavalier" was toch wel heel anders; noem het verrassend, noem het een beetje dissonant op z'n tijd. Af en toe hoorde ik iets van Mahler of iets van Wagner zelfs, maar dat was met opzet ook van Johann Strauss wanneer het ordinaire karakter van de Graaf moest worden onderstreept. Maar ook hoorde ik af en toe de schitterende romantische klanken die ik zo goed ken van Richard Strauss. 

Verleden, heden en toekomst

Het voormalig gebouw van de VU aan de Lairessestraat
waar o.a. de faculteit scheikunde was gevestigd

Vandaag een dag voor overpeinzingen, de ondertitel van mijn "daily blog", ooit opgezet om mijn wetenschappelijke overpeinzingen, die ik 10 jaar geleden zo ruimschoots dacht te hebben, lucht te geven, een platform. Nu tien jaar verder en veel relativerender door de middelbare leeftijd, misschien wel de vroege ouderdom ben ik daar wat bescheidener in geworden, maar dit ter zijde.
We leven altijd in het heden, het infinitesimale moment tussen wat geweest is en wat komen gaat; wat geweest is noemen we al snel verleden en wat nog moet komen is de toekomst.
Wanneer je ouder wordt kijk je meer terug; je hebt tenslotte ook veel meer verleden dan toekomst. Daarentegen wanneer je jong bent kijk je vooruit; je hebt als het meezit ook veel meer toekomst dan verleden. Wanneer het omslagpunt is zou ik eerlijk gezegd niet weten; diffuus, ergens tussen 30 en 40 jaar denk ik.
De tijd is een relatief begrip, althans voor ons mensen, homo sapiens, de denkende mens.
Ik kijk graag terug, niet alleen naar het recente verleden, mijn eigen verleden maar ook naar het verre verleden, naar de samenhang van gebeurtenissen die we (recente?!) geschiedenis noemen, WO II, WO I, de oorzaak van al deze europese ellende, de frans-duitse oorlog van 1870-1871, Napoleon, nog eerder. Hoe zijn in een nog verder verleden de hedendaagse staten ontstaan, de stammen, de middeleeuwen met de onderdrukkende invloed van "de kerk"; hoe heeft men zich ontworsteld aan de achterlijkheid van de RK religie, daarvoor nog de vroege middeleeuwen, het Frankische rijk, koning Clovis, Karel de Grote, hier moet ik afhaken en haak pas weer aan bij de Romeinen.
Het Romeinse rijk; we kennen toch vooral de expansieve tijd van de Romeinse keizers, overigens de derde fase in de staatsvorm van dit voormalig wereldrijk na de zes koningen en de roemrijke republieksvorm. Het enorme rijk is na een immense interne strijd geïmplodeerd; het was verworden tot een enorme roofstaat en in de honderden jaren van haar bestaan als zodanig had het haar eigen middelen van bestaan doen verdampen. Machtsstrijd vermolmde het bestuurlijk en externe aanvallen deden de rest. In 1453 verdween het laatste bolwerk in het oosten en werd Constantinopel/Byzantium veroverd door externe krachten.
De stichting en de opkomst van Rome wordt zo fraai beschreven in de eerste decade van Livius: Over de Stichting van de stad. En dat lezende besef ik dat de sociale omgang en cohesie van een bevolking zo essentieel is voor een optimaal functioneren van een maatschappij. Lezenswaardig en wellicht een goede les voor onze eigen toekomst.
Machiavelli heeft in zijn "Discorsi" beschreven hoe een voorbeeld zou kunnen worden genomen aan de handelingen der Romeinen als beschreven in Livius' "Ab urbe condita"; wellicht zouden we het ook nu weer ter hand kunnen nemen; ik lees er toch vooral goede lessen in uit het verleden waarmee we ons voor de toekomst kunnen wapenen door die in het heden tot ons te nemen.
Overigens gaan mijn overpeinzingen over het verleden nog veel verder zoals ik al vaker meldde; zelfs tot het ontstaan van de precursors van de levensprocessen.
2015, het jaar dat het 50 jaar geleden is dat ik ging studeren aan de Vrije Universiteit te Amsterdam.

De eerste tropische dag van het jaar

Het eihuysje in Nijkerk

Roos had het al gezegd: "het wordt vrijdag een prachtige dag!" En inderdaad, bij het wakker worden, een helder blauwe hemel, mijn favoriete weertype. Na het overvloedig maal van gisteravond met Paul V. hoefde ik niet zo nodig te ontbijten en heb ik volstaan met een forse hoeveelheid thee. Natuurlijk heb ik Roos wel verwend met een lekker ontbijtje op bed.
En daarna, voor het eerst sinds enkele weken weer eens gezellig naar de markt. Bij John een kilo van de eerste Opperdoesjes gekocht, de lekkerste Hollandse aardappelen, "Rondjes" zoals ze door de Opperdoezers zelf wordn genoemd. Meel ingeslagen, 4 nieuwe onderbroeken en natuurlijk noten en rozijnen bij de notenkraam. Een pondje kersen voor de snoeperij en dat eerst maar even thuis brengen.
Vervolgens gingen we naar de fitness; eerst aan de apparaten en daarna lekker op het sauna veldje in de zon liggen tot we er genoeg van kregen. Roos ging met vriend Peter C. naar het woonhuis van Sybold van Ravesteijn in het kader van een excursie van de Stichting Hendrick de Keijzer; ik ging lekker wandelen en eieren inslaan bij de boerderij in Nijkerk.
Voordat ik wegging lag er een enigszins wanhopig e-mailtje van vriend Dick; hij kan zo slecht tegen de warmte en kon noch op z'n voorbalkon, noch op zijn achterbalkon zitten vanwege de warmte en dat al 'smorgens om een uur of half elf. "Meer jullie weer", meelde hij ten overvloede.
En inderdaad, ik vond het heerlijk om in de hitte door het bos naar het station te lopen en vanaf station Amersfoort Bloedworst (zoals we Vathorst noemen) naar de eierboerderij; ze blijken een facebook account te hebben: eihuysje; veertig kakelverse eieren ingeslagen; kan ik even vooruit. Nog even gezellig naar de kippen zitten kijken op het belendend bankje en weer terug naar het station Vathorst.
Bij thuiskomst een paar van de Opperdoesjes gebakken en met drie van die verse Eihuysjes spiegeleieren eroverheen genoten van deze oer-Hollandse lekkernij. En toen kwam het ook al door Dick aangekondigde onweer; krakend en (heel eventjes maar) hard regenend ging het weer voorbij. Ik maakte van de stortregen gebruik door mijn voorbalkon even stevig te schrobben; wat kunnen mij die paar druppels op m'n rug schelen; ben je wel gewend als wandelaar.
Op Weeronine.nl las ik dat het vandaag de eerste tropische dag van het jaar is! Ik heb ervan genoten. Roos had overigens in de regenbui gefietst en was kleddernat geworden vertelde ze.

Dronken egel

Egel, niet dronken overigens

Deze week las ik in de Metro, het gratis ochtendblad van treinreizend NL het bericht over een egel die dronken was gevonden door mensen die daarvoor zelfs de dierenambulance hadden ingeschakeld; om je te bescheuren. Het beest had zich laveloos gesnoept aan een kapot gevallen en (uiteraard) niet opgeruimde fles advocaat. Dat laat je uiteraard gewoon op straat liggen zodat fietsers en andere dwazen die niet per auto gaan er lekker doorheen kunnen fietsen en lopen, maar dit gemopper ter zijde.
Jaren geleden hadden wij eveneens een dronken egel in de tuin; niet door een kapotgevalen fles advocaat maar door een berg pitten en schillen, afval van de wijnbereiding die ik ter compostering in de rododendronstruik had geworpen. Het beest lag klassiek bezopen op z'n buik met vier gestrekte poten bij de hoop kennelijk nog behoorlijk alcoholische narigheid. Ik dacht dat hij dood was, maar nee, bij nadering bewoog hij een voorpoot en krabde zich ermee op de kop; kennelijk een (bekend verschijnsel) stekende koppijn. Later in de dag was hij verdwenen. Maar de volgende dag had hij zich weer laveloos gevroten aan de alcoholische lekkernij, maar daarna ook weer gewoon weggewaggeld. Daarna heb ik hem nooit meer terug gezien. Aan een dierenambulance had ik eerlijk gezegd nooit gedacht. Wel heb ik die pittentroep in het vervolg eerst uitgespoeld met water voordat ik die ter compostering in de tuin gooide.