Het plekje van de zonsverduistering

De fraaie barokke kerk van Ottobeuren

Het hotel in Ottobeuren op tijd verlaten om de bus van iets voor tienen te halen; op naar Memmingen en de trein genomen naar Freising waar we rond half twee aankwamen. Het was prachtig weer, dus snel de bagage naar de kamer gebracht en na een broodje op een terrasje eropuit. We wilden de plek proberen terug te vinden waar we op 11 augustus 1999 de volledige zonsverduistering hebben aanschouwd. Roos wist het eigenlijk goed te duiden. Via een gloednieuwe universiteitswijk kwamen we in een rustig bos dat ons wel bekend voorkwam. En ja, daar vonden we de plek waar we stonden toen we dat natuurverschijnsel in zijn volle glorie konden zien; de zon die steeds verder verdween achter de maan en op het moment suprême volledig verdween, waarbij de corona tevoorschijn kwam als een oplichtend paarlensnoer. 

In de volle zon, op het plekje waar we 16 jaar geleden de
volledige zonsverduistering hebben mogen zien.

Ik kon geen adem meer halen van bewondering; nooit heb ik zoiets bijzonders gezien. Ik beschouw het als een ongelooflijk voorrecht dat we op één van de weinige plekken waren waar de volle zonsverduistering zichtbaar was. Liep ik (niet Roos) toen in de regen en met hangend hoofd van teleurstelling de heuvel op waar de verduisteringstijd maximaal zou zijn, daar werd het langzaam maar zeker droog, wolkenarm en op het belangrijke moment ontstond er een groot gat in de bewolking waardoorheen we de zonsverduistering konden aanschouwen. We hoorden daar bovenop de heuvel het bewonderend gejuich uit de plaats Freising waar de mensen bijeen waren op het grote plein bij de dom. Toen we weer terug liepen regende het weer?!

Wij genoten vandaag van het weerzien van deze plek en bleven er geruime tijd zitten. Daarna gingen we terug naar Freising en hebben ons opgefrist voor het diner. En dat diner was een onbeschaamd feest van lekker eten. We hebben ons beiden aan de grond vast gegeten. Zelfs een nagerecht, Kaiserschwarm (geloof ik) waarbij we wel om twee couverts bestek vroegen hebben we er voor het grootste deel ingeschoven met bier en heerlijke wijn. In bed gerold en heerlijk geslapen. Wat een feest is deze vakantie toch.

Melk uit de automaat

Deze stier is voor het vlees en zal de Pinksteren niet overleven

De zon scheen veelbelovend door het raam van de slaapkamer van de Kirschenfee hier in Attenhausen; weeronline beloofde een 9! Het zou een heerlijke wandeldag worden. We namen uitgebreid afscheid van Marcus en Peggy en gingen op weg. Eerst langs de boerderij van "de buren" om melk te tappen. Uit een automaat kon je met muntgeld heerlijke volle boerenmelk tappen; ik vulde één van mijn waterflesjes en nam alvast een paar slokken; smaakte heel goed. De vriendelijke boer vond het wel leuk om een praatje met ons te maken en al snel kwam het gesprek op de koeien. We mochten uiteraard het vee bewonderen; mooie koeien van een Zwitsers ras stonden er in een kleine loopstal; er stond ook een jonge stier in de stal die voor de voortplanting moest zorgdragen. Ik groette de bofkont; bij een andere boer hadden we een stal gezien waar een zestigtal stieren stonden te vreten louter voor de vleesproductie en deze stond er slechts te wachten tot één van de dames hem nodig had; wat een verschil.

Deze bofkont is voor de dames en wordt voorlopig niet
geslacht als hij een goed karakter heeft, aldus de boer.

We gingen op weg; Roos had de route voortreffelijk uitgestippeld; we liepen op haar uitgeprinte kaart door de zon. Het landschap was prachtig, veel afwisselender dan gisteren. De Allgau is een fijn wandelgebied; de paden zijn uitstekend gemarkeerd. Onderweg zagen we ook tal van vogels, naar we dachten de gekraagde roodstaart, de rode wouw, de grijze roodstaart, buizerd en tal van normale als mussen, spreeuwen en mezen. Genieten dus met de mini-Swarovski.
Langs en over watertjes, dwars door de velden en uiteindelijk in Ottobeuren met haar uit de verte zo prachtige kerk met dubbele toren. Op het helaas door auto's gedomineerde marktplein een overheerlijk "dunkeles Bier" gedronken en tot slot naar het hotel. Een prachtig hotel, voormalig Kurhotel, nu gewoon een fijn chique hotel. Lekker gegeten en vroeg naar bed.

De molen in Katzbrui

Vijf oudere mannen zaten genoeglijk te eten in het
halfduister. Had iets weg van "de aardappeleters"

Weer lekker ontbeten bij het leuke onderkomen hier in Attenhausen, die Kirschenfee. Na de onweersbui van afgelopen nacht was het bepaald nog niet droog. Onze gastheer beschikte over uitstekende internetvoorzieningen, een ethernet verbinding over het stroomnet. Had vriend Dick mij wel eens over de mogelijkheden hiervan geïnformeerd daar kon ik er nu gebruik van maken. En aangezien het toch nog regende kon ik de dag beginnen met internetten.
Omtrent mijn hypothese over het ontstaan van het leven had ik vanuit de wetenschappelijke wereld een positief bericht ontvangen; voor mij alle reden om de hypothese eens grondig uit te werken in een engelse versie en daar heb ik de regentijd voor gebruikt; het vloog uit m'n vingers. Mag ook wel als je er tien jaar over hebt nagedacht nietwaar?

Niet helemaal scherp maar de foto spreekt voor zichzelf

De vriendelijke gastheer bracht ons met de auto naar het begin van onze wandeling nadat de regen om 11.00 uur minder was geworden. Weeronline beloofde eigenlijk een redelijk droge dag en die kwam ook. Het was misschien wat koud en winderig, maar we hadden er weinig last van. Zo tegen lunchtijd kwamen we aan bij de molen in Katzbrui, werkelijk een plek tussen niets en nergens; rustiek, aan een watertje (nogal logisch voor een watermolen) en er brandde licht. We gingen binnen in de heerlijk warme gelagkamer waar een vijftal behoorlijk bejaarde mannen genoeglijk zat te eten. Er heerste een heel bijzonder sfeertje; geen radio of ander geluid dan dat van etende en zachtjes converserende mensen.
Ondanks dat we de laatste week veel te veel hebben gegeten en onze gastheer van de Kirschenfee een avondmaal voor ons zou verzorgen hebben we heerlijk geluncht; Roos nam een wildgoulash en ik een forel uit eigen vijver, toebereid op de manier van de molenaarsvrouw, dus gebakken en met amandelen. We hebben zitten smullen; Beiers biertje erbij en het leven was weer helemaal waard om geleefd te worden; wat hadden we het weer naar ons zin.

Mooie kerkje op de route

De molen stamt uit 1661 en is voor het laatst uitgebreid in 1866 en verder nauwelijks gemoderniseerd, afgezien van elektrische verlichting. Een warme Kaminofen in de hoek, houten tafels die de sporen dragen van honderden keren geschrobt zijn. We vonden het fantastisch om daar te zijn en hadden er niet verbaasd van staan te kijken als Franz Schubert bij ons had aangeschoven.
Toen voor het eerst op de beroemde Wiesengänger route van de Allgau. Inderdaad, weilanden, vaak links en rechts van het pad; leuke dorpjes onderweg, maar toch betrekkelijk weinig afwisseling, tenzij je gek op Friesland bent.
Na precies 20 kilometer waren we weer terug in Attenhausen en even later zaten we aan de Klösen van de hand van onze gastheer. We hebben er met smaak van gegeten. Een biertje gaat onze heerlijke dag besluiten. En nu om 19.00 uur van deze dag breekt zelfs de zon door! Morgen belooft weer een prachtige dag te worden net als gisteren.

Naar Memmingen

Uitzicht vanuit ons wat erg nederig onderkomen in Sougia

Toen Roos het mij vertelde dat we vanuit Chania niet naar Hahn, maar naar Memmingen verder zouden gaan had ik werkelijk geen idee wat dat te betekenen had; verrassing dus. Vandaag was het dan zo ver; we hadden ons gisteravond geïnstalleerd in een bijzonder nederig onderkomen in Chania; helaas was Pia, waar Roos maanden geleden telefonisch had geboekt vol; ze zorgde wel voor een ander adresje waar we hoog boven de stad een kamertje konden betrekken en een badkamertje met WC waarvoor je bijna een athleet moest zijn om er gebruik van te kunnen maken. Vreselijke stad dat Chania, middenin de nacht een alarm dat aan bleef houden; motoren met "stoere jongens" die maar rond bleven lawaaien.
We hadden de bus van 7.00 uur naar het vliegveld; de reis werd sterk bekort door het fantastische boek van Cheryll Straighed over haar barre wandeltocht over de PCT.

Velden vol paardenbloemen en één Roos

En daar landden we in Memmingen, in de Allgau. Met de bus naar Memmingen, geld getrokken en ontzettend lekker gegeten. En toen gewandeld naar Attenhausen. Onderweg spraken we een allervriendelijkste dame die ons wees op een aantrekkelijk pad door de velden; prachtige velden vol met paardenbloemen, maar, tot onze schrik, helemaal geen insecten dus ook geen zwaluwen of andere vogels. Wel mooi maar toch doods. Zelfs bij een open stuk water zag ik geen zwaluwen.
Vlak voordat we bij ons onderkomen zouden aankomen begon het keihard te regenen, maar dat hield niet aan. We werden allervriendelijkst ontvangen en vorstelijk onthaald op een broodmaaltijd met allerlei lokaal lekkers. Ik was doodop van die vier uur non-stop wandelen na die week bergwandelen in Sougia. Het heeft 'snachts vreselijk geonweerd heb ik horen zeggen, maar i.t.t. de motorfietsers konden de ratelende donders me niet wakker maken, laat staan wakker houden. Als een blok geslapen.

Het derde vermoeden van Evert

Oesters bevatten veel van het sporenelement zink

Een vroeger wel voorkomende aandoening door een tekort aan een sporenelement was "krop" of "struma", een dikke keel (vandaar de naam krop als van een duif) doordat de schildklier opzwelt. De schildklier produceert een hormoon waar jodium onderdeel van uitmaakt, het thyroxine; zit er onvoldoende jodium in de voeding dan doet de schildklier er alles aan om toch voldoende thyroxine te maken, zwelt op, hypertrofieert zoals dat wordt genoemd. De boodschap die ik hiermee wil overbrengen is dat een tekort aan een sporenelement kan leiden tot hypertrofie van het orgaan dat dit sporenelement nodig heeft voor een optimaal functioneren.

Nu betreft mijn derde vermoeden niet de hypertrofie van de schildklier maar van de prostaat, dat manlijke orgaan dat is gepositioneerd rond de pisbuis en dat het grootste deel van het vocht van het ejaculaat produceert. Als dit orgaan hypertrofieert, opzwelt, drukt het de pisbuis gedeeltelijk dicht en kun je maar moeilijk plassen als man. En omdat het gevoel van te moeten plassen bij mannen ook nog eens wordt bepaald door diezelfde prostaat heb je bij oplopende druk van de urine ook steeds het gevoel dat je "moet"; een bekende "oudemannenkwaal".
Voor de duidelijkheid, de spermacellen worden door de testikels geproduceerd en samen met het prostaatvocht geëjaculeerd, maar daar gaat het nu niet over.

Zink is net als jodium (en selenium en nog enkele andere elementen) een sporenelement; je hebt het absoluut nodig voor goed functioneren van het lichaam doch slechts minimale hoeveelheden. Normaliter haal je dat uit de dagelijkse voeding; die moet dat dan natuurlijk wel voldoende bevatten!
Het sporenelement zink wordt vooral gebruikt door de prostaat; wat dit orgaan er precies van maakt weet ik niet en kan ik ook niet achterhalen. En nu is mijn vermoeden dat er onvoldoende zink in de dagelijkse voeding zit; dat je er dus te weinig van binnen krijgt en dat de prostaat z'n uiterste best doet om toch datgene te doen wat van het orgaan verwacht mag worden en daardoor vergroot, hypertrofieert. Het gevolg is de bekende "oudemannenkwaal".

Dat er te weinig zink in de voeding zou zitten heb ik overigens niet zelf bedacht maar hoorde ik jaren geleden van een relatieve deskundige: door uitputting van onze landbouwgronden en de overmatige toepassing van kunstmest nemen de planten te weinig zink op uit de bodem en voorzien ons daardoor van te weinig van dit essentiële element.
Ook vanuit natuurbeheer hoor ik vergelijkbare verhalen dat de insecten het slecht doen omdat er een tekort aan sporenelementen in de planten worden opgenomen in dit geval door uitloging van de veelal zandgrond door de zure regen en de stikstofdepositie.

Voor de zekerheid en omdat dit vermoeden al jaren geleden bij mij is opgekomen slik ik al decennia lang Davitamon 30 waarin alle benodigde sporenelementen voorhanden zijn. En ..... ik eet zeer regelmatig een zoute haring omdat ik tijdens een congres desgevraagd ten antwoord kreeg dat zeevis zink bevat en daarbij werd de haring aanbevolen, voorwaar geen straf.
De voedingsgids noemt slechts oesters als bron van het sporenelement zink. Op de boerenmarkt op vrijdagmiddag in Utrecht staat "de eerlijke visser", Jan, met z'n immer ongeschoren gezicht en met mandenvol grote en voordelige oesters. Probeer maar eens!

Minas met de blonde krullen

Hier loopt de kleine Minas in z'n eentje
door de hoofdsraat van Sougia

De eerste ochtend hier in Sougia zaten we koffie te drinken toen een klein jongetje, jaar of drie, vier bij ons kwam staan en in het Grieks wat kwam babbelen. Helemaal zonder moeder of ander toezicht liep hij daar op het terras. Hij was niet opdringerig of lastig, maar je voelt je er toch wat ongemakkelijk bij. De man van het terras nam hem bij de hand, sprak hem toe en het ventje liep weer verder door het dorp. De meneer van het terras sprak er met enige lichte verontwaardiging over dat het kereltje hier zonder toezicht of controle maar langs de straat zwierf.
De volgende dag zagen we het ventje weer; rustig op een trap zittend en wat pratend met volwassenen die een auto aan het afladen waren; niemand die het vreemd vond. Ik had wel een foto van hem willen nemen. Ik zag hem op het strand met een klein kindje dat met moeder aan het spelen was; hij was heel lief met het kindje, hielp het met het zonnehoedje als het kind het op de grond gooide; heel lief en behulpzaam ondanks zijn nog zo jeugdige leeftijd.
Vanmorgen zag ik hem weer lopen en had ik gelukkig mijn fototoestel bij me; ik maakte een foto. Moet je in NL doen, dan krijg je direct een verontwaardigde, verontruste moeder aan de deur die wil weten wat je met die foto wilt doen. Ook hier zei ik op wat verontschuldigende manier tegen de man van het terras waar we nu zaten dat ik het zo bijzonder vond dat zo'n klein kind hier rond kon lopen. Ach, zei de meneer van het terras, er zal hier niets gebeuren, alleen het verkeer is natuurlijk een gevaarlijk punt. "Ach", dacht ik, "welk verkeer", het is hier zo ontzettend rustig in Sougia met die ene weg door het dorpje. Hij vertelde mij ook dat het kereltje Minas heet. Minas met de blonde krullen zou hij ongetwijfeld in Homerus' tijd genoemd worden.

Moeders verjaardag

Zo'n datum vergeet je nooit; de verjaardag van mijn moeder, 24 april. In 1926, dus 89 jaar geleden werd zij in Heerlen geboren. In liefde want haar vader, Jan ten Brink en haar moeder, Mien Fonteijne waren dol op elkaar; een door en door Amsterdams echtpaar. Vader Jan was geweldig in krachttermen heb ik begrepen; het eerste woord dat mijn moeder kon zeggen was: "domme", en dat kwam regelrecht van de toch wel wat grove krachtterm die ik hier niet zal uitschrijven. Jan is gestorven toen mijn moeder negen jaar was; Mien was zo verdrietig dat ze tot niets meer kwam tot haar schoonzus haar weer op de been kreeg omdat ze de kleine Nellie helemaal verwaarloosde in haar verdriet. Ze hebben de twaalfeneenhalf jarige bruiloft niet eens gehaald.
Moeder en dochter werden onafscheidelijk; Nellie sliep bij Mien in bed. Ze hadden het goed dankzij het pensioen dat Jan had opgebouwd bij de spoorwegen; hij was machinist; ik bezit nog zijn pet in mijn rariteitenkabinet, destijds een relikwie, nu een oude pet, waarvan binnenkort niemand meer weet van wie hij was.
Mien hield van lekker eten en braadde voor iedere zondag een kippetje en een konijntje en dat aten ze dan met z'n tweetjes op; de rest van de zondag lagen ze dan uit te buiken?! Gestoofde paling was ook zo'n lekkernij die mijn moeder met mijn oma wisten te waarderen.
Op 20-jarige leeftijd huwde Nellie met mijn vader Henk; een gelukkig huwelijk; ze konden niet piesen en poepen zonder elkaar zou Mien gezegd kunnen hebben. Iedere maand weer zat ze hoopvol babyspulletjes te breien, maar telkens een teleurstelling, totdat in 1948 de schrijver dezes het levenslicht aanschouwde. Helaas een jongen?! Mijn moeder heeft altijd een dochter willen hebben en het is een frustratie voor haar geweest dat ze drie jongens kreeg. Ach ja, je krijgt niet altijd wat je wilt.
Ze zou dus vandaag 89 zijn geworden, maar in 2004 is ze overleden. Maar 24 april zal altijd in het teken van mijn oude moedertje blijven staan.

Grieken lopen niet

Een schaamteloos groot stuk taart op het terras

Nou, wij wel; we lopen ons helemaal suf hier in de omgeving van Sougia. Vanmorgen eerst maar eens koffie gedronken op een terrasje. Het viel mij op dat een Griek zijn brommer gebruikte voor een rit van nog geen 100 meter; Sougia is zo klein dat je voor lokaal transport echt geen gemotoriseerd voertuig nodig hebt; de benenwagen voldoet prima. Maar een Griek loopt niet, aldus verzekerde Jan de orchideeënman mij onlangs; hij woonde al ruim 12 jaar op Lesbos en kende de Griekse gewoontes. Vroeger liet men zich door een ezel vervoeren en tegenwoordig door een auto of brommer.

Wij gingen na de koffie maar weer eens een kloof doen; de opgang naar Lissos maar dan verder door de kloof. We wilden proberen om de uitgang te vinden van deze kloof bij de grote weg. Toen we uiteindelijk de kloof verlieten, hoog boven op een vlakte, bleek het pad nog veel verder te lopen. Ik wilde mijn GPS maar eens consulteren om te kijken of die grote weg nog ver weg was, maar helaas, deze zat in een tas op de kamer. Nou ja, dan maar terug zo besloten wij. Aangenaam moe en rozig door het wandelen en de zon kwamen we weer aan in Sougia. Er stonden, heel aardig van de beheerders cakejes op onze kamer; en we eten al te veel. Had ik mij voorgenomen om wat af te vallen hier door veel te lopen, daar wordt dat effect teniet gedaan door al het lekkere eten; tot nu toe had ik iedere avond eigenlijk te veel gegeten en kwam ik overvol van tafel.
Maar vanavond hebben we ons ingehouden en ons beperkt tot een hoofdgerecht; het nagerecht krijg je hier altijd als je om de rekening hebt gevraagd en dan van het huis. We hadden afgezien van de raki, die je ook altijd van het huis krijgt en gingen nu tevreden naar huis zonder al te volle pens.
Was weer een fijne dag!

Op naar de Irinikloof

In de Irinikloof met het waterstroompje

En inderdaad, om 6 uur ging de GSM/wekker. Ik lag al een poosje wakker en zette hem direct uit voordat hij kabaal zou gaan produceren. Het is wat gehorig hier en ik wilde de buren niet mee laten genieten van mijn wekker. Roos kwam ook bij de wereld en rustigjes aan bereidden we ons voor op de wandeling door de Irinikloof. De schemer verdween al snel voor het ochtendlicht en op naar de bus. Die vertrok klokslag 7.00 uur maar al wie er waren, niet degenen die ons gisteren op het idee hadden gebracht; zeker de wekker verkeerd gezet?!

Hoewel er regen was voorspeld werd het weer een heerlijke zonnige dag; geen druppel regen. De busrit naar Irini duurde meer dan een half uur; de weg kronkelt door dorpjes alvorens ze de Irinikloof aandoet. Daar aan het begin van de kloof was een ontbijtrestaurantje waar we met nog vier wandelaars uit de bus van Sougia koffie en een ontbijtje scoorden. De mevrouw van het ontbijt had weinig wisselgeld zo bleek. Wij hadden gelukkig voldoende muntgeld om te voldoen.

We liepen nog even de verkeerde richting op maar vonden al snel de juiste. Toen we zo’n tien minuten onderweg waren kwam één van de stellen waar we net mee hadden zitten ontbijten ons tegemoet lopen. Wat zou er aan de hand zijn? Zij waren bij de toegang tot de kloof terug gestuurd omdat ze geen kleingeld hadden. Ze hoopten dat ze ons tegen zouden komen en dat wij wel aan de financiële verplichting van 2 euro p.p. konden voldoen. Nou dat ging gelukkig goed en we liepen even met elkaar op. Gezellig wat gekout; we zouden elkaar gedurende de dag nog een aantal keren tegenkomen waaronder bij het afsluitend deel, het restaurantje waar we de fantastische wandeling met een obligate fresh orange juice besloten. Heerlijke dag weer.

De steiger van captain George

Het verlaten strand van Sougia. Helemaal voor ons tweetjes.

Onze eerste echte dag in Sougia; hadden we het gisteren al een beetje verkend en lekker gegeten daar gingen we vandaag weer echt los!; op naar het antieke Lissos, door de kloof en de griezelige afdaling. Eerst koffie gedronken op een terrasje bij het strand en nog een "fresh orange juice" om het af te leren. En daarna op weg. Heerlijk vertrouwd langs het haventje met het bootje van captain George waar ik vorige keer met doodsverachting de golven heb geriskeerd. Door de kloof gewandeld en weer ontzettend genoten van de pracht van de natuur; overal bloemen, dat is toch wel de pracht van mei en juni; vogelgezang, gekras van de raaf, rotsmussen en toen weer naar boven geklauterd en over de vlakte naar het antieke Lissos. Daar afgedaald en onze weg gezocht naar het strandje. De mozaïeken hebben we al vaak genoeg gezien. Lekker in ons blootje in de zon gelegen aan het verder verlaten strandje. Roos ging zelfs te water; zij wilde het piepkleine steigertje van captain George wel weer eens terug zien. Ik vond haar maar stoer want zo warm is het water nog niet om deze tijd.

Bloemen in de Lissoskloof

Weer omhoog geklauterd; merkwaardig hoeveel makkelijker dat eigenlijk gaat dan afdalen; die afdaling vind ik maar een eng gedoe, maar het klimmen over het zelfde traject gaat een stuk makkelijker.
We hadden boven een stel Nederlanders gesproken en die zagen we weer in het dorp; zij wilden de volgende dag de Irinikloof gaan lopen; vonden wij een goed idee en we zeiden al dat ze niet verbaasd moesten opkijken wanneer wij ook de volgende morgen om 7 uur bij de bus zouden staan.
Op het balkonnetje, in de zon mijn nek laten verbranden terwijl ik wat zat te soezen. sAvonds lekker gegeten bij Wassilis, we kennen inmiddels zijn naam. We worden grappig genoeg overal herkend terwijl we pas twee keer hier in Sougia geweest zijn. Heerlijk gegeten.
'sAvonds voor het slapen gaan de wekker gezet en maar eens goed gecontroleerd of de tijd wel goed stond in mijn GSM/wekker.

Lekker weer in Sougia

Om 6.00 uur staan ze al op hun passagiers te wachten. Drie
Boeings 737's van Ryanair op een rijtje. Foto vanuit de hotelkamer

Gistermiddag met de trein naar Eindhoven, de start van onze trip naar Sougia. Overnacht in het Tulip hotel dat vast zit aan -, of beter gezegd, vergroeid is met het vliegveld Eindhoven. Dat was makkelijk. Misschien wat luidruchtig met landende en stijgende vliegtuigen, maar niets van dat al. De isolatie was zo fantastisch goed dat je echt niets merkte van de vliegtuigen ook al startten en landden ze vlakbij.

We moesten wel weer vroeg op; onze vlucht ging om 8.00 uur lokale tijd, dus de wekker gezet, voor de zekerheid op 6.00 uur. Had ik in het verleden al eens vergeten om de juiste tijd in te stellen toen we met vakantie waren op Lesbos, daar had ik nu vergeten om de correcte NLse tijd weer in te stellen na mijn weekje Lesbos van vorige week. Het gevolg was dat de wekker al om 5.00 uur afging tot groot ongenoegen van Roos.

We waren echt onder de indruk van het hotel en de kamer; wat een gemak zo vlakbij het vliegveld. We liepen zo van het hotel de luchthaven binnen en daar een lekker bakkie gedaan nadat we door de checkin waren. En keurig om 8.00 uur, zoals we dat van Ryanair gewend zijn kozen we het luchtruim. De vlucht ging eigenlijk verdraaid snel; een Elsevier van buurvrouw Drukje verkortte de reis aanzienlijk; om 12.25 uur lokale tijd, dus na iets van 3.30 uur vliegen waren we in Chania. Voor de zekerheid een taxi genomen naar het busstation, noten ingeslagen en met de bus naar Sougia. Een oogstrelend landschap; het leek wel een excursie met de lijnbus van noord naar zuid door Kreta; ruig berglandschap. Op de bergen lag hier en daar nog sneeuw.

Met koekjes en een lief briefje werden we welkom geheten

En daar kwamen we even na vieren aan in het lieflijke Sougia. Eerst een biertje op een terrasje en daarna naar het onderkomen, Aretousa appts. Prachtige kamer en leuke ontvangst door de beheerder en zijn vrouw die ons nog kenden van vorig jaar.

Naar het strand en genoten van de laatste warme zonnestralen; het zeewater viel me reuze mee qua temperatuur. Morgen misschien maar eens gaan zwemmen. Lekker gegeten, wijn ingeslagen, yoghurt e.d. ingeslagen en naar de kamer. Nog wat gelezen en vervolgens enigszins uitgevloerd ingeslapen. Heerlijke eerste dag weer in het bijzondere Sougia.

Dezer dagen

Het is alweer heel wat jaartjes geleden dat ik die Volkskrant las over Jérôme Heldring, de toen hoog bejaarde voormalig hoofdredacteur van NRC Handelsblad die nog steeds 2 keer per week een column schreef in genoemde krant. Dat inspireerde mij destijds tot het schrijven van een dagelijkse Blog. Het is me in die tussentijd wel eens gebeurd dat ik er geen zin in had en ik heb ook wel eens "in de vooruit" gewerkt, maar al met al heb ik toch wel vrijwel dagelijks een Bloggie afgeleverd, zelfs toen ik voor een week of zes op vakantie in Nieuw Zeeland was zonder toegang tot internet.
En nu las ik een artikel van Bart Jan Spruyt in de Elsevier over Heldring en over zijn laatste boek, letterlijk zijn laatste boek, want hij is na verschijning hiervan in 2012 een jaar later overleden op 95-jarige leeftijd. Dat boek, dat verscheen onder de titel van zijn column: "Dezer dagen", bevat een bloemlezing uit de columns die hij schreef tussen 2002 en 2012. Ik heb het boek met veel genoegen gelezen en kan het niet anders dan eens zijn met wat ik hierover lees in de wiki pagina over Heldring en op de achterflap van het boek. Een fenomenaal geheugen, een brede eruditie, maar vooral ook zijn wens om niet maar een mening te verkondigen maar feiten en het vormen van de mening aan de lezer zelf over te laten. Scherpe analyses van politiek, historie en vooral ook religie en daarbinnen de katholieke kerk. Zij ontkomen niet aan zijn scherpe vaak wat vileine analyses.
Opmerkelijk vind ik zijn gevecht met de religie, met het godsbeeld van een rechtvaardige god die o.a. de holocaust toeliet. Evenals Bart Jan Spruyt verbaas ik me enigszins over deze fascinatie tegen de achtergrond van zijn uitbundig verklaard agnosticisme. Kan misschien ook niet anders als je uit een geslacht van dominees en handelaren bent voortgekomen.
Ik blijf Jérôme Heldring dankbaar voor het voorbeeld dat hij mij heeft gegeven in het artikel, boven genoemd. 

Philips lacht zich helemaal rot?!

2 Philips LED lampen a raison van 23 euro bij het Kruidvar?!

Deze week ging de ouwe gloeilamp in m'n WC kapot; zat er al minstens 8 jaar, nog van de vorige bewoners, want ik had er nog nooit een nieuwe in hoeven te draaien. Ik zag dat hij vol vuiligheid zat, want gereinigd had ik hem ook niet eerder.
Toevallig had ik deze week bij de aankoop van een stel onvolprezen tandenborstels bij "het Kruidvat" gezien dat daar ook van die moderne LED lampen verkocht werden; sinds enkele jaren verplichte aankoop omdat gloeilampen verboden zijn door een regeringsbesluit. En nu was ik voor 2 van die lampen, houd je vast, 23 euro kwijt, en dat bij "het Kruidvat", een zaak die bekend staat om haar lage prijzen; wèl twee echte Philips lampen!
Dat regeringsbesluit is vast en zeker het gevolg van een lobby circuit, want wat maakt dat kleine deel van het licht nou uit op die enorme hoeveelheid energie die fabrieken en huishoudens verbruiken; ik denk aan wasdrogers e.d. enorme energieslorpers. Maar Philips heeft haar "lichtsectie" in ieder geval nog een tijdje boven water weten te houden op die manier.

Diac

Het Diacin Utrecht

Lekker uitgeslapen; ik was behoorlijk moe van een dag wandelen, gisteren met vriend Dick in het prachtige Zuid Limburg en misschien zelfs nog wel van de Pilatesles van woensdagavond bij Debbie. En dan slaap je toch wel heel erg lekker. Roos verwend met een heerlijk ontbijt met verse jus d'oranges en twee gekookte eitjes en natuurlijk de overheerlijke Oudemans thee van de theewinkel "de Pelikaan" in Zutphen.
Het vrijdagse ritueel: naar de markt; eerst bij John aardappelen en uien en vervolgens bij "die rooie" sinaasappelen en groenten, bij "de sristelijke vriend" volkoren meel en biologische bloem; een lekker cabecoutje bij de rijk gesorteerde kaaskraam van "de ringetjes" en tot slot noten bij "Apollo". Roos ging vast vooruit om koffie te zetten en ik reed even later op de fiets, voorzichtig manoeuvrerend, extra tas achterop, naar Roos. Vlakbij haar huis stonden drie mensen van mijn leeftijd of misschien iets jonger ernstig met elkaar te praten; licht verontwaardigde gezichtsuitdrukking. "Gaat vast over de gezondheid, althans de ongezondheid", dacht ik. Het lijkt wel of dat zo langzamerhand nog het enige onderwerp is waarover mensen op middelbare en oudere leeftijd kunnen praten. Dat was me al eerder opgevallen. Dus zette ik m'n oren wijd open en ja hoor, in het voorbijgaan hoorde ik slechts één woord: "Diac", oftewel het Diaconesseziekenhuis. En ik kon er niks aan doen, maar ik schoot toch in de lach; hikkend van het lachen kwam ik bij Roos aan met al m'n boodschappen. Ik was haar een verklaring schuldig. En daarna lekker aan de koffie.
Nog even de 7e 3-stemmige Invention van Bach geprobeerd; daar sprak "Maarten" over in een van zijn boeken; toch wel weer fijn om even piano te spelen.

Een kind van negen

Mozart was als wonderkind gedurende drie jaar op reis langs de hoven van Europa. In die tijd, als negen-jarige schreef hij een werk, Galimathias musicum ( kv 32), in den Haag nog wel. Terwijl ik dit beluisterde steeg mijn verbazing; je zit hier te luisteren naar het werk van een kind?! Zeker niet die genialiteit van zijn latere werk, maar menig volwassen componist krijgt dit niet uit zijn pen. Het is werkelijk niet te geloven.
De laatste dagen ben ik erg bezig met Mozart en geniet van zijn muziek. Gisteravond bij de sportschool vroeg ik me af waarom daar de ondersteunende muziek altijd van die stompzinnige dreunmuziek moet zijn en waarom niet een bijpassend rythmisch stukje klassieke muziek; zal voor de meeste mensen "even wennen" zijn, maar op den duur zal eenieder het weten te waarderen denk ik.

Hoezo dissonant?

Still uit de film Amadeus

Sinds ik het boek van Maarten 't Hart ter hand heb genomen ben ik intensiever gaan luisteren naar de muziek van Mozart: een revelatie; onbegrijpelijk dat ik deze virtuoos niet eerder intensief heb beluisterd?! En dat terwijl ik de muziek in de film "Amadeus" fantastisch vond; om zijn Requiem te kunnen zingen ben ik zelfs lid geworden van het Zeister koor; imposant en weergaloos. Ik herinner me nog zo de uitvoering bij de begravenis  van prins Claus, uitgezonden op TV en zichtbaar op een enorm scherm in de hal van het kantoor van de KNMG in Utrecht. Het vijfde vioolconcert (kv 219) heb ik ooit een keer gehoord in 1980 in München en daarna nooit meer vergeten; laatst uitgezocht met youtube om welk opus het eigenlijk ging want ik heb dit concert nadien slechts twee keer op de radio gehoord (ik luister zelden naar de radio) en had geen idee welk nummer het was.
Maar vooral zijn liederen hebben diepe indruk op me gemaakt; "Abendempfindung" heb ik veel met Roos gedaan (nu ik voor de blog deze fantastische uitvoering van Arleen Auger hoor, springen de tranen letterlijk in m'n ogen, zo indringend is dit lied; heb gewoon een brok in m'n keel), "das Veilchen" en nog enkele andere eveneens. Was ik Schubert gewend en een slordige pianist daar merkte ik bij Mozart, ook al speelde ik zo'n lied al meerdere jaren, telkens een verrassend nootje tussendoor, een noot die ik altijd verkeerd had gespeeld, op "de automaat", zoals kan bij Schubert, maar dat zoveel meer kleur in de muziek legt. Dan sprong mijn hart eigenlijk van bewondering op.
Een vergelijkbaar gevoel kende ik bij de pianobegeleiding van verschillende cantates van Johann Sebastian Bach, de door Maarten en mij als absoluut grootste beschouwde componist. Bij Bach paste de kleur van de muziek altijd zo fantastisch bij de tekst. Dan was ik de begeleiding aan het instuderen (was meestal erg gecompliceerd en muzikaal lastig) en bij iets verrassends vroeg ik mij af welk gevoel erin vertolkt werd en keek ik naar de bijbehorende tekst; dan werd ik stil van bewondering.
Maar nu heb ik het over Mozart. Ik heb er veel spijt van dat ik zo weinig van zijn muziek ken en probeer dit nu met het boek van Maarten in de hand enigszins te compenseren. Ergens noemt hij een quartet in zijn boek: zijn vrouw Hanneke kon dat zo zuiver voorzingen dat hij opslag verliefd op haar was en er inmiddels al meer dan 40 jaar mee gehuwd is. De vertolking van dit quartet, kv 387 door het Hagen quartet op youtube beschikbaar en uitgevoerd in het Mozarteum beluisterend kon ik mezelf wel voor de kop slaan; net zo schitterend, misschien wel genialer dan de quartetten van Schubert en Haydn. In het youtube rijtje stond ook het Dissonanz quartet; daar had ik het wel vaker over gehad met Roos, maar nooit beluisterd. Dat heb ik nu goed gemaakt. Alleen het begin is dissonant en misschien verderop nog enkele maten, maar van weergaloze kleur. Als je dat vergelijkt met die krankzinnige muziek van sommige hedendaagse componisten dan kun je dit quartet vooral verrassend noemen en valt de connotatie van "vals", die bij dissonant hoort feitelijk weg. Virtuoos en een grappige gedachte dat de toehoorders bij de premiëre het werk niet konden waarderen; het moet even wennen zijn geweest denk ik.
Het komt waarschijnlijk omdat ik zo weinig van hem op de piano heb gespeeld dat ik zo weinig van dit veel te vroeg gesmoorde supertalent heb beluisterd. Beter laat dan nooit; met die fantastische moderne techniek is alles voorhanden terwijl je gewoon je ontbijtje zit te nuttigen in bed. De Wifi extender, koptelefoon en Youtube brengen alles onder bereik en ook nog in verschillende uitvoeringen.
Foto is van deze site afkomstig.

Roos afgehaald op Schiphol

Daar is ze weer!

We komen nogal eens op Schiphol; ik was er afgelopen zondag nog, middenin de nacht bij aankomst uit Lesbos. Ik moest me rot haasten om een goede aansluiting naar huis te halen; bus 300 naar station Bijlmer en dan met de trein naar Utrecht CS en de bus naar Bilthoven, half twee thuis.
Maar Roos kwam vandaag aan uit Cyprus, waar zij een weekje kou had geleden, net als ik op Lesbos. De Griekse regio was een beetje in de war. Maar Roos was ontzettend ondernemend geweest en heeft dat neergelegd in haar Blog. Ze heeft de tempel van Aphrodite bezocht en langs een beek gewandeld waarbij ze meer vogels had gezien dan ik op Lesbos; alles was goed bereikbaar daar door het uitstekend OV. Moeten we samen ook maar eens naar toe
'sMorgens had ik eerst nog lekker een les Pilates gedaan bij Debbie; gek zo in m'n eentje zonder Roos; daarna nog even van de sauna en de zon genoten. Snel naar boer Dirk en hup op naar Schiphol. Neuroot die ik ben was ik natuurlijk een uur te vroeg. Ze zou om 10 voor vier landen en ik was er al om drie uur. Maar buiten scheen de zon en ik had de e-reader bij me zodat ik nog lekker wat over Mozart kon lezen op een van de banken die buiten Schiphol staan.
Maar keurig om tien voor vier stond ik als een van de weinigen te wachten bij de Arrivals. Maar al wie er kwam, geen Roos. Het verbaasde me want je doet er meestal hooguit een kwartier over. Maar daar was ze! Ze moest door de douane controle en dat kost meer tijd. We waren blij om elkaar weer te zien; gebeurt zo weinig dat we elkaar een hele week niet zien. Natuurlijk hadden we wel gemaild en een paar keer gechat; de wereld is wel erg klein geworden

Een administratieve wanhoop

Gezellig met mijn Roosje bij de Paasdrive van BC Groenekan

Ik heb er weer eens een zooitje van gemaakt v.w.b. mijn administratie. Dat kwam aan het licht toen ik gisteravond bij thuiskomst om half twee, middenin de nacht vol verwachting een handgeschreven brief open maakte, althans het adres op de enveloppe was met de hand geschreven; een aanmaning om mijn contributie te voldoen van de bridgeclub Groenekan waarvan ik onlangs na een afscheid van een half jaar weer lid was geworden. De vraag was of mijn bijdrage voor de Nederlandse Bridge Bond (NBB) al was afgedragen. Dus ik belde met de administratie van de NBB. En dan blijkt dat ik er een puinhoop van heb gemaakt; ik was zowel clublid als individueel lid en daarom werden mijn meesterpunten ook niet bijgeteld. Niet dat dit me ook maar ene sikkepit interesseert, maar het verbaasde me wel dat Roos al veel meesterpunten had en ik nauwelijks terwijl we al sinds jaar en dag samen spelen.
De vriendelijke meneer van de administratie probeerde de procedures van de bond uit te leggen, maar dat soort informatie is aan mij niet besteed, ik heb een bloedhekel aan alles wat met administratie te maken heeft en dat al mijn hele leven (en dat als zoon van een belastingcontroleur).
Ik hoop maar dat het nu allemaal in orde is; zal wel zien, heb in ieder geval mijn contributie overgemaakt.

Wat een techniek!

Slangenarend

Vandaag de terugreis van Mytilini naar Bilthoven. Helaas was de middagvlucht van Aegean Airlines gecancelled zodat we met de ochtendvlucht moesten met gevolg dat we van 13.00 uur tot 20.00 uur moesten doorbrengen op het vliegveld van Athene.
Na het ontbijt en het afscheid van de vriendelijke mensen van hotel Blue Bay nog even van de zon genoten op het balkon van het hotel. Ab zag een slangenarend en ik ontkwam er natuurlijk niet aan om de kijker te hanteren. Om half elf vertrokken en om 11 uur de auto ingeleverd, ingecheckt en nog even bij het bekende kapelletje zitten wachten tot het vliegtuig binnen kwam gevlogen. Ik had er wel begrip voor dat Aegean de middagvlucht had gecancelled want waarschijnlijk vanwege de Pasen - een voor de Grieken belangrijk religieus feest - was het toestel nog niet voor de helft bezet.
Als gezegd waren we om 13.00 uur al in Athene, maar we hadden al snel een prettig plekje in de zon gevonden. Daar hebben we tot 18.00 uur zitten kletsen, liggen zonnen en Dick heeft zelfs liggen slapen.
Natuurlijk viel mij op dat er nogal wat toestellen van mijn favoriete maatschappij, Ryanair landden en snel weer stegen. Dat opent Griekse perspectieven. Nog geen vluchten vanuit Eindhoven helaas, maar dat zal vast wel binnenkort veranderen. Maar eens kijken wat er te combineren valt.
Met een rozige kop een frietje gegeten bij (ik durf het nauwelijks te bekennen, maar er was niets beters) Mc Donald. Het inchecken ging voorspoedig en we vertrokken keurig op tijd.
Tijdens de vlucht heb ik genoeglijk gesproken met een wat oudere meneer die overtuigd was van de waarde van de orthomoleculaire geneeskunde en mij attent maakte op een site over dit onderwerp. Ik kon het niet laten om hem mijn mening hieromtrent op te dringen. Zijn vrouw vond het ook vooral het verkopen van erg kostbare gezondheidsillusies. Nam niet weg dat we een bijzonder genoeglijk gesprek hadden dat de reis subjectief enorm verkortte.
De avond tevoren had ik met mijn groompie in het hotel te Charamida, tussen niks en nergens gewoon de bus - en treintijden opgezocht op internet. Als ik bus 300 van 00.01 zou halen dan zou ik nog snel met het OV thuis kunnen komen. En dat lukte fantastisch zodat ik om half twee mijn tas kon uitpakken. Zonder de toegang tot internet had ik het allemaal veel ingewikkelder gedaan en veel later thuis gekomen of een dure taxi genomen. "Wat een techniek", dacht ik nog in de bus op weg naar huis.
Foto van de slangenarend is van deze site.

Koud en winderig

Lunchen met bier, nootjes, stroopwafels, bananen en Griekse kaas

Vandaag zijn we precies een week op weg; liep ik daar middenin de nacht, dik ingepakt voor m'n gevoel; het was behoorlijk koud onderweg naar het station. Maar al lopend kreeg ik het zo warm dat ik de (in het bos gevonden) sjaal maar ergens opzichtig achter heb gelaten: "heb ik toch niet nodig op Lesbos", dacht ik ten onrechte. Want het was hier zo koud - ik kan zeggen was, want vandaag lijkt het voor het eerst warm te gaan worden - dat ik m'n warme lange onderbroek en al m'n laagjes heb aangehad gedurende de hele week en de sjaal best had kunnen gebruiken. De blauwe muts heb ik zelfs iedere nacht op gehad, zo koud was het in de verschillende onderkomens; hotels zou te veel gezegd zijn, afgezien van hier in Blue Bay, een naar Griekse begrippen voortreffelijk hotel.
Mooie wandeling gemaakt vandaag; eerst langs het moeras en dan de berg op en langs het water van de baai, door naaldbossen en olijfgaarden. Onderweg kwamen we nog twee franse dames tegen waarmee ik nog wat heb gepraat; zij woonden al enkele jaren hier op Lesbos. Er lag een dode roodstuit zwaluw; het is te koud voor die beestjes; ze komen hier uitgevloerd en hongerig aan na de trek en vinden dan geen voedsel. We vonden even verderop ook een dode huiszwaluw. De natuur kent geen pardon.
Verder naar het plaatsje Skala Loutro, een uitgestorven dorpje waar ik tot verbazing van de broers een winkeltje herkende; er stond een weegschaal en de deur stond open, dan is het per definitie een winkel. Ingeslagen voor de lunch, dat wil zeggen flink wat pils voor de broers en voor mij bananen en kaas en natuurlijk een zak witte bonen om mee naar huis te nemen; zeg nou zelf, wat moet een mens zonder witte bonen?!
Op een pleintje hebben we "geluncht" en rustig weer terug gewandeld naar het hotel waar we vervolgens fantastisch lekker paaslam hebben gegeten; smaak en toebereiding waren toppie!

Zuid Oost Lesbos

Spiegelorchis

Op voor het laatste ontbijt in Agiasos bij Spiros; vandaag ook de laatste orchideeëndag met Jan. Hij had wel iets moois voor het laatst bewaard; het Zuid-Oostelijk deel van het eiland, het schiereiland waar Mytilini op ligt was het onderzoeksgebied. We zouden elkaar om 10.00 uur ontmoeten op een bepaalde kruising. Wij waren behoorlijk vroeg omdat Jan ook altijd vroeg op de afgesproken plek was. We waren er om iets over half tien en nog geen 10 minuten later kwam Jan aangereden: “zo, jullie zijn ook vroeg”. Leuk om te zien hoe er een ouwejongenskrentenbrood sfeertje was gebouwd in die paar dagen. Jan is een joviale kerel die zijn taak wel heel serieus aanpakt. Hij kent de lokaties op z’n duimpje; is natuurlijk wel afhankelijk van de omstandigheden ter plekke (de geiten) en van het weer natuurlijk.

Vandaag zagen we velden vol orchideeën in bloei; de schitterende volle Italica’s maar ook de subtiele fraaie umbilicus, mammosa en de speculum, de spiegelorchis. Een paar namen blijven inmiddels enigszins hangen en dat maakt het wel wat leuker. 

Grote aantallen van de graslathyrus, mijn
favorietje onder de kleine veldbloemen

Maar op het laatst treedt er toch wel orchideeënmoeheid in; ook de anderen hadden het op een gegeven moment wel gehad en toen wist Jan een ontzettend leuk en authentiek restaurantje waar we eerder die ochtend koffie hadden gedronken; een plaatsje waar ook het pontje naar de overkant van de baai voer. Eergisteren waren we in dat overkantplaatsje geweest met haar volkomen vervallen leerfabriek. Alles ziet er wel erg vervallen en soms wat troosteloos uit hier op Lesbos, maar dat is ook wel een beetje de charme. Jan maakte ons overigens ook attent op peperdure villa’s die waarschijnlijk met subsidiegeld van Europa zijn gebouwd, subsidies die op slinkse wijze door de machthebbers van die tijd achterover zijn gedrukt. Subsidie zonder controle heeft geleid tot misbruik helaas waardoor zowel Griekenland als Europa op de blaren moet zitten.

Nou ja, ik probeerde nog wat vogels te spotten maar afgezien van zwaluwen zat er niet veel in de opnieuw harde wind. Het was gelukkig niet zo koud vandaag.

Na afscheid genomen te hebben van Jan gingen we door naar Loutra en het hotel Blue Bay in Chamarida (niet te vinden met google). Vanaf het balkon kon je een tweetal bruine kiekendieven zien vliegen boven het moeras. Vervolgens hebben we het moerasgebied opgezocht en door de kijker geobserveerd. Zwaluwen en een dodaars gezien; opnieuw de roodstuitzwaluw gezien en natuurlijk de boerenzwaluw met haar rode wangen en de huiszwaluw met de witte stuit.

Het is een prettig, behoorlijk luxueuze kamer en vergelijking met wat we tot nu toe hebben ondervonden; goede verwarming in ieder geval; is wel nodig want het is behoorlijk koud ‘snachts.
Foto van de Orphys Speculum is van deze site

Vier soorten zwaluwen

Withalsvliegenvanger

Vandaag weer een wandeldag gepland. Alweer voor de derde keer het ontbijt mogen savoureren bij het sfeervolle tentje met de naam van de eigenaar: “Spiros”; gezellig knapperend haardvuur, behoorlijk aangename temperatuur - het is verrassend koud hier op Lesbos - en een goed verzorgd ontbijt met zelfgemaakte jam en Griekse Yoghurt met honing en noten; dan kun je de dag weer aan. Het eten in Griekenland vind ik sowieso van goede kwaliteit.

Ook heeft Spiros wifi ter beschikking dus ga ik ‘smorgens met m’n groompie onder de arm op weg en bekijk ik even de e-mail voordat ik de tekst van de daily blog verwerk. Vandaag zat er een gezellig mailtje van Roos bij; wat is de wereld toch klein geworden.

Voordat we op weg gingen nog even wat baklava ingeslagen bij de bakker en toen met de auto naar Karini. We begonnen bij de holle boom waar ik vorig jaar al met Roos was geweest en vijgen had gekocht. Er was nu niets te beleven maar naar bleek begon hier een fraaie wandeling uit het boekje van Ab.

Nog maar nauwelijks op weg zag ik naar ik dacht een Oostelijke blonde tapuit die al snel op de juiste naam werd gebracht door Ab: een withalsvliegenvanger. Die bleken bijzonder talrijk te zijn, een influx aldus Ab, samenhangend met de vogeltrek. Verder ook de gewone vliegenvanger, veel vinken en mezen en een enkele hop; we hoorden nog een koekoek. De wandeling voerde door olijfgaarden, langs wat van die primitieve wat erg slordige boerderijtjes; juist daar vonden we de vogels. We zagen een vliegenvanger zitten waarvan ik opmerkte dat hij anders van kleur was en die bij nader inzien een klauwier bleek te zijn, waarschijnlijk een maskerklauwier.

De nog trots ongeschonden pijlers van het aquaduct van Lesbos,
ooit door de Romeinen opgericht

Ook kwamen we langs het imposante aquaduct van Lesbos; ik ben altijd onder de indruk van die Romeinse architectonische hoogstandjes; het aquaduct torende hoog op uit het dal en de pilaren waren nog helemaal intact na zo’n 2000 jaar; dat is nog eens duurzaam bouwen. Met uitzicht op het aquaduct hebben we ons de Baklava laten smaken; lekker met cocos en met amandelspijs; die laatste net een banketstaaf, maar dan met honing.

Terug over het smalle, eveneens Romeinse bruggetje en door boerenland, via een bruggetje over de goed gevulde beek en een kudde schapen door het boerenland. Intussen was het begonnen zacht te regenen. Uiteindelijk kwamen we weer aan in Karini. Lekker even opwarmen in de auto; we gingen even op zoek naar de ontmoetingsplaats voor morgen met Jan(nis) voor onze laatste orchideeëndag met hem. Makkelijk te vinden en toen door naar het pad langs een beek annex waterafvoerkanaal om vogels te gaan kijken.

Aangekomen bij de beek bleek het zicht nogal beperkt te zijn door een hoge begroeiïng. Langzaam doorgereden en daar was een opening zodat we goed zicht hadden vanuit onze mobiele vogelhut. En fantastisch, daar konden we vier soorten zwaluwen onderscheiden met ook verschillend gedrag: de razendsnelle boerenzwaluw en de even snelle  huiszwaluw, met witte stuit, de bruine, wat tragere oeverzwaluw en de scharrelende, schitterend getekende roodstuitzwaluw. Ook hoorden we de cetizanger. De gierzwaluw ontbrak aan het palet evenals de rotszwaluw en naar ik gekscheerde, de alpengierzwaluw. Ik genoot enorm. Weer verder gesukkeld met de auto en daar zagen we heel even een lichtbruin vogeltje op de brandnetels: “een nachtegaal”, aldus Ab. Daar was ik wel heel blij mee, want die hoor je wel vaak, maar je ziet ze nooit omdat ze een zo verborgen leven leiden.

Zo’n dag van wandelen met vrienden, vogels kijken, lekker snaaien en dan nog een stuk Romeinse architectuur erbij is voor mij toch wel een bijzonder genoegen! Vanavond nog een keer heerlijk bij het restaurant op de hoek eten en dan kan het niet meer stuk!

Ga nog eens wat zoeken jongens!

Ontbijttentje Spiros in Agiasos (met  WiFi!)

Vandaag weer zo’n heerlijke dag gehad! Hadden we gisteren gehoord dat Jan hier op Lesbos “Jannis” genoemd wordt, daar begroetten we hem ook zo op het parkeerterrein van ons verblijfsdorp; vandaag weer een orchideeëndag. Ach, die orchideeën zijn nou niet zo zeer “mijn ding”, maar het is wel ontzettend leuk om wat bij te leren en om zo de hele dag “druk bezig” te zijn met het bezoeken van allerlei veldjes waar al dan niet sprake is van deze bijzondere bloeiende planten. Maar helaas, van bloeien was zeker niet altijd sprake. Jan reed ons eerst langs veldjes waar hij in voorgaande jaren allerlei orchissen en ophrissen had zien staan, maar in het begin vonden we slechts rozetjes, de beginstadia van de orchideeën die nog in bloei moesten komen. Het was wat teleurstellend en Jan moest ons telkens verzekeren dat ze hier wel stonden, maar dat we te vroeg waren en/of dat het te koud was (geweest). Maar hij beloofde ons velden waarvan hij zeker wist dat er e.e.a. stond.

Hele velden vol orchideeën; Jan had niets te veel beloofd

Had ik op onze eerste excursiedag al gemerkt dat Jan er nauwelijks aan gewend was dat de deelnemers zelfstandig de orchissen konden benoemen en opsporen en er wat ongemakkelijk onder was - tenslotte zijn Ab en Dick behoorlijk deskundig op dit gebied - daar reageerde hij nu heel geestig op het zelfstandig struingedrag van de heren: “jongens, ga nog eens wat zoeken”, riep hij hen toe, mijn lachlust stimulerend. Mooie titel voor de blog van vandaag bedacht ik mij, waarvan acte.

Het was weer een heel geanimeerde dag die we besloten met een gezamenlijke maaltijd bij het restaurant van onze eerste dag hier in Agiasos en dat beviel uitstekend, niet in de laatste plaats omdat Jan(nis) als halve Griek precies wist wat we het beste konden bestellen.

Nachtrust verstoord door dwerguil

Het antieke wandelpad met één van de twee hondjes die
ons de hele dag zouden begeleiden

We liepen gisteravond naar onze overnachtingsplek en daar hoorden we het geluid van de kerkbel die ieder uur sloeg; een fors geluid waarvan ik dacht: “als ik daar maar niet wakker van word”. Viel reuze mee, net als het geluid van de kerkklok bij Roos; daar slaap ik ook dwars doorheen. Maar waar ik wel wakker van werd was het doordringend geluid van de dwerguil die in dit stadje kennelijk haar habitat vindt. Een intens, soms keihard, zich voortdurend herhalend gefluit, vergelijkbaar met dat van de vroedmeesterpad. Viel ook wel mee hoor, want ik werd vanmorgen om 7 uur uiteindelijk pas weer volledig uitgerust wakker.

Gezellig ontbeten in een barretje; uitgebreid opgediend met zelf gemaakte marmelade, lekkere koffie, brood en zelfs boter. Toen het probleem van: “welke wandeling gaan we doen”. Waren we snel uit; het werd een wandeling door een dal, langs een beekje. De richting vonden we dankzij de GPS zonder moeite en met een aanwijzing van een oudere heer die ik in gebarentaal vroeg naar de richting naar het plaatsje dat ons keerpunt inhield. We kwamen uit bij het zelfde punt waar we (ik bedoel chauffeur Ab natuurlijk) gisteravond moeizaam hadden gekeerd met de auto; het was niet zo makkelijk te vinden allemaal in dit bergdorp. Maar het ging nu verder over een ongetwijfeld antieke weg; grote stenen en geplaveid op de manier zoals ik die ken van Romeinse wegen. Aan het begin van de weg stond een voorheen olijfverwerkende fabriek, heden een ruïne, en na twee uur lopen zagen we aan het eind eveneens een voorheen olijfverwerkende nering, nu volledig in verval. 

En maar fotos maken

En onderweg, u raadt het al, allemaal boomgaarden met olijfbomen. De hellingen vol met bloemen, vogelgezang, vooral van vinken en koolmezen, maar ook een enkele nachtegaal; we hebben ook een hop gezien. Mijn oude vader was weer erg dicht bij me; het lijkt hier zo ontzettend op de bloemenpracht in de Dordogne waar hij zo gek op was; het stond vol met margrieten, anemonen en allerlei andere in de prachtigste kleuren en dat dan in die bergachtige omgeving met het geluid van stromend water op de achtergrond. Gisteren ook met die orchideeën was ik weer zo in gedachten in de Dordogne met “die ouwe”. Overigens vond ik de orchideeën in de Dordogne mooier dan hier.

Ab en Dick wilden lunchen met een biertje, maar de twee plaatsjes, Karini en Asomatos die we onderweg passeerden waren vrijwel onbewoond; geen winkel of café open, desolaat; we moesten het echt hebben van de natuur en van de stroopwafels die Dick uit zijn rugzak toverde.

We zagen nog een stelletje Aziatische steenpatrijzen die door de ons vergezellende hondjes werden opgejaagd. Is een soort die ik met Herman en Ruud niet gezien heb op Lesbos.

Het werd overigens wel eens tijd dat ik weer een dag aan de wandel ging; zaterdag alleen maar naar Utrecht CS gelopen ‘smorgens in de vroegte en verder de hele dag gezeten op vliegvelden, in vliegtuigen en in de auto. Maandag de hele dag in de auto voor mijn gevoel, het struinen door de veldjes met orchideeën daargelaten en dinsdag de hele dag in de auto vanwege het dramatisch slechte weer. MIjn wandelschoenen kregen er echt de pest in!

Na de heerlijke natuurwandeling van vandaag, waarin we stevig hadden gedaald en weer geklommen zaten we rozerig in de ontbijttent, nu met koffie en een biertje.

‘sAvonds gegeten in het tentje om de hoek; de baas van het spul sprak werkelijk geen woord engels maar behielp zich heel handig van de computer met internet als vertaler. Maar ja, wist ik veel wat cuttlefish was en hij kon me niet duidelijk maken dat het inktvis was en kennelijk zo’n grote, want het woord calamaria ken ik al zolang ik in Griekenland kom. Die arme Dick wilde graag vis en kreeg zodoende cuttlefish, zo’n grote inktvis met van die griezelige tentakels die ik van hem op mocht eten in ruil voor een stuk dood varken. Maar verder goed hoor, hoewel we hier niet meer zullen gaan eten. Wat vliegen de dagen toch voorbij als je het naar ‘t zin hebt!

Die arme Odysseus

Het water sloeg over de kade in Skala Kaloni, zo hard waaide het

Weer heerlijk geslapen in Skala Sikaminia in het plezierige familiehotel van Paris en zijn familie. Zijn moeder en zoon doen het ontbijt. Wij zaten met z’n drietjes genoeglijk de boterhammen met jam en honing weg te knagen en natuurlijk een gekookt eitje terwijl moeder luidruchtig een telefoongesprek voerde. Dat duurde maar en ik had nog trek in een kop koffie. Het telefoongesprek werd zonder dralen afgebroken en ik kreeg mijn Griekse kop koffie; best lekker. Alles weer inpakken en daar gingen we weer op weg naar Skala Kaloni. Het regende af en toe pijpenstelen en het waaide vooral keihard; ik begrijp nu veel beter hoezeer Odysseus moet hebben geleden bij zijn schipbreuk.

Langs de kustweg hadden we gisteren allemaal zwemvesten zien liggen; die bleken van vluchtelingen te zijn. Volgens Jan liepen er vrijwel dagelijks groepen vluchtelingen over de weg op weg naar Athene en dan verder naar het westen. En ja hoor, onderweg zagen we tot onze verbazing een groepje ontheemde mensen lopen; onmiskenbaar vluchtelingen. Toch wel gek als je daar zo direct mee geconfronteerd wordt.

Ab had nog een navrant verhaal over een gezin van vluchtelingen waar uiteindelijk het cultuurverschil met het moederland - de vader was niet meer de fysieke, dus slaande baas in huis - er toe leidde dat het gezin finaal uiteen viel in het net nieuwe vaderland, ondanks dat zij waren genaturaliseerd en redelijk NLs spraken; de ouders hadden beiden werk. Triest verhaal.

Welkom in Agiasos

Maar wij gingen door naar Skala Kaloni via een vogelexcursie bij de zoutpannen en de beek. Het waaide vreselijk en af en toe ferme regen. Er zat niet veel, maar ik vond het zeker de moeite waard. Flamingo’s, zwarte ibissen, oeverlopertjes, witte reigers, casarca’s, grutto’s, verschillende steltlopers en een zwarte ooievaar. We hebben in de vogelhut, beschut voor regen en wind langdurig van het uitzicht genoten. Ik was zeer onder de indruk van mijn Swarovski. Vanuit de auto een grauwe gors vol in zicht al zingend vond ik het hoogtepunt; vergeet ik nu niet meer.

Door naar Skala Kaloni en lekker gegeten. in de haven spatte het water hoog op tegen de pier. En toen naar de volgende verblijfplaats, Agiasos in het zuid-westen van het eiland. Prachtige rit door bosgebieden; een goed begaanbare weg.

Eenmaal aangekomen in het plaatsje was het nog een hele toer om de slaapplek te vinden, maar dankzij de bijzonder vriendelijke inzet van verschillende mensen uit het dorp kwam er al snel een dame die ons hielp. Prima onderkomen in een soort monnikscel met douche en toilet en vooral met prima verwarming en een bruikbare douche.

‘sAvonds met enige moeite een leuke plek gevonden om een hap(je) te gaan eten. We hebben alledrie het gevoel dat we minder moeten gaan eten; je eet hier toch wel snel veel te veel. Morgen maar wat matigen en flink aan de wandel.