Herfstkleuren

Prachtig rood gekleurde bladeren van de braamstruik, overigens
in de Eifel in de buurt van Gerolstein

Dat was een makkie vanmorgen; ik had met Huib afgesproken voor een gezamenlijke wandeling; hij wilde graag van de herfstkleuren genieten en stelde voor om op de Utrechtse Heuvelrug te gaan wandelen; een thuiswedstrijd voor mij dus. Pas om 10.15 hoefde ik de trein naar Baarn te nemen waar twee minuten na aankomst ook de trein van Huib binnenliep. Huib excuseerde zich namens NS voor de minuut vertraging.
Het was weer ongehoord mooi weer voor de tijd van het jaar. Een beetje onwennig liepen we zonder GPS maar ook zonder problemen door de bossen van Baarn via het terrein met de naam "De Stulp" richting Lage Vuursche en van daaruit naar station Soest Zuid. Het viel wat kort uit; echt zo'n zondagmiddag wandelingetje van 15 kilometer maar we besloten om er toch maar een eind aan te maken en niet door te lopen naar Amersfoort.

Foto van 18 jaar geleden bij Jünkerath genomen

Onderweg spraken we onder andere over het rapport van het Sociaal Plan bureau over de tweedeling in de maatschappij. De dertigvoudige toename van het percentage hoogopgeleiden van 1 naar 30 procent die overigens ongemerkt aan ons voorbij is getrokken maar die kennelijk voor die tweedeling heeft zorg gedragen. We kwamen bij de passage door Soest een ijverige man tegen die zijn auto stond te wassen. Huib vertelde mij dat in sommige gemeenten het wassen van auto's voor de deur niet meer is toegestaan vanwege het milieu effect van het vervuilde water, waarop ik mijn verbazing erover uitsprak dat je wel alle viezigheid vrij in de atmosfeer mag lozen. Denk maar aan de recente terugkeer van de vieze tweetact motoren in scooters en zelfs in die kleine auto's met geel nummerbordje.
Op station Bilthoven namen we afscheid; ik ging direct door naar de fitness voor een lekkere sauna met Roos en we lagen zelfs nog heel even in het zonnetje. Ik nodigde haar uit om vanavond bij me te komen eten. Na het eten zijn we nog even naar WVT geweest, naar de jaarlijkse bazar waar onder het motto: "Bilthoven koopt elkaars ouwe rommel" van allerlei voor een habbekrats te koop wordt aangeboden. De buurtorganisatie probeert op deze manier extra financiële middelen te vergaren. We waren gisteren ook al geweest. Deze keer heb ik zelfs ongeneerd in de oude kleren staan graaien en heb er een aantal truien gescoord, maar uiteraard ook wat keukengerei en een paar schemerlampjes. Vind ik leuk.

Ed Thigpen

Een onverwacht leuk bij-effect van mijn bezoeken aan het Bimhuis zijn de oude herinneringen aan de jazz concerten uit de zestiger jaren die ik met mijn vader bijwoonde. Oscar Peterson was de grote favoriet van "die ouwe" en terecht. Bij de concerten die ik mocht bijwonen werd hij begeleid door Ray Brown op bas en Ed Thigpen op drums. Als ik terugreken was Ed toen ongeveer 30 jaar oud, zo oud als heden mijn zoon Hugo.
Nu heb ik wat zitten googelen op die naam Ed Thigpen en zie dan foto's van een oudere heer, niet erg charmant, terwijl ik hem kan herinneren als een bijzondere elegante donkere man. De belangrijkste indruk die hij bij mij heeft achter gelaten was naast zijn elegantie een buitengewoon subtiel einde van een jazznummer: precies op het goede moment een subtiel tikje op de triangel, dat merkwaardige instrument dat je zelfs in het grootste orkest overal boven uit kunt horen (denk maar eens aan het "war requiem"): maar in dit geval een heel imposant: "ting"; zal ik nooit vergeten.
Een prachtige foto van het trio Oscar Peterson uit de door mij genoemde tijd, met de elegante Thigpen vond ik in een frans artikel dat u hier kunt aanklicken.
De bassist Ray Brown neuriede altijd mee met de bas; sonore, zware stem zoals alleen donkere mannen die hebben; voegde wat toe aan de muziek van dit destijds wereldberoemde trio. Ik kan er nog met veel genoegen aan terug denken.

Onverwacht bezoek

Nicht Vera en ik ongeveer 65 jaar geleden

Heerlijk uitgeslapen en na het ontbijt naar de flat. Eigenlijk was ik van plan om naar Zwolle te gaan voor de tentoonstelling van Jan Sluijters met kritische politieke tekeningen uit de tijd van WO I. Die tentoonstelling duurt nog tot januari maar ik wil er beslist naar toe, zeker nu ik me weer in die tijd heb verdiept met het boek "De ondergang van West Europa"; de rol van al die prominente monarchen in de aanloop en het verloop van deze oorlog is voer voor spotprenten; wat een marionetten en opgeblazen ego's, veel te machtige lieden, behept met een bedenkelijk geringe hoeveelheid inlevend vermogen. Het prikkelt mijn nieuwsgierigheid.
En toen ..... ging de bel! Op mijn vraag wie er voor de deur stond kreeg ik een aarzelend: "je nicht Vera". Wat een verrassing; onze familie overloopt elkaar bepaald niet en ik had haar voor het laatst op de begrafenis van mijn moeder gezien, 10 jaar geleden alweer.
Een hele verrassing dus; ik was helemaal de kluts kwijt, en zei elke keer weer dat ik thee zou zetten, waarop neef Klaus zei: "dat heb je nou al drie keer gezegd". We praatten wat over vroeger, over de tijd dat Vera in haar eentje was terug gekomen naar NL en meer dan een jaar bij onze oma Mien had ingewoond. Natuurlijk spraken we over onze oma en over mijn ouders. Klaus had bijles gehad van mijn vader in boekhouden; hij had de MAVO tegelijk gedaan met broer Jan, die er overigens na drie maanden alweer genoeg van had, maar het heeft Klaus destijds, alweer bijna 50 jaar geleden! ertoe aangezet om naar school te gaan.
Vera had een fotoboek meegenomen. Zij kwam mij onder andere opzoeken voor de overdracht van oude foto's van mij en mijn oudste broer; foto's uit de tijd dat zij met haar ouders geëmigreerd waren naar de VS. Later zijn ze allen weer terug gekomen naar NL. Kennelijk hebben mijn ouders in die tijd foto's opgestuurd en die had Vera allemaal netjes met fotohoekjes ingeplakt in een fotoboek; er waren foto's bij die ik mij nog goed kon herinneren maar die ik in geen tientallen jaren meer had gezien. En aangezien mijn moeder vlak voor haar overlijden alle oude fotoboeken had weggegooid had ik ook niet gedacht deze oude herinneringen ooit weer terug te zien. Nostalgisch als ik ben dacht ik even vol te schieten bij het zien van bepaalde foto's.
Klaus doet aan zweefvliegen op vliegveld Hilversum en daarom zijn zij vrijwel wekelijks in de buurt en hadden gedacht om maar eens langs te gaan. Leuk, zo'n onverwacht bezoek. Zweefvliegen is iets waar Roos in een vorig leven ook veel mee van doen heeft gehad en naar bleek waren er gezamenlijke bekenden. Op dat moment belde Roos en natuurlijk kwam zij ook langs om kennis te maken. Ik vond het heel bijzonder om elkaar weer gesproken te hebben.

Ben van Gelder en consorten

Daarna snel wat brood naar binnen geschoven, naar de huisartsenpraktijk voor de griepprik en naar het station; ik had 'savonds met Cyria afgesproken voor een concert in het Bimhuis. Ben van Gelder en een trompettist zouden optreden; jazz dus. Ik had voor de zekerheid maar oordopjes meegenomen. Voor de pauze was dat niet nodig, maar na de pauze was de versterking kennelijk omhoog gedraaid of had de drummer versterkende middelen gebruikt, want ik kon het echt niet meer uithouden. Deze uitvoeringen worden toch wel heel erg gedomineerd door het slagwerk en de zwaar versterkte plukbas; de muziek is totaal uit balans. Maar het was wel heel gezellig. Overigens leken de nummers na de pauze wel een stuk korter dan voor de pauze, maar dat was schijn omdat ik iedere keer weer in slaap viel tot verbzing van Cyria die zich erover verwonderde dat je met zo'n bak lawaai in slaap kunt vallen. "Ach, ik viel ook in slaap met vier kinderen om me heen", was mijn laconieke antwoord.
Leuke zeer afwisselende dag! Dank allemaal. En de foto's ga ik inplakken; ik heb nog een boek liggen dacht ik.

Kijk eens in je agenda!

Deze etappe echte bossen!

Op mijn leeftijd is het geen dementia praecox meer te noemen; het hoort gewoon bij de leeftijd. Als gewoonlijk had ik begin deze week niet in mijn agenda gekeken; "ik weet het wel", dacht ik. In mijn werkzaam leven kon ik eigenlijk altijd precies onthouden welke afspraken ik had en dat waren er heel wat meer dan tegenwoordig. Maar nu had ik in mijn hoofd dat ik woensdag met Korneel aan de wandel zou gaan; uit een mailtje dat ik gisteravond las, bleek dat het vandaag het geval zou zijn en bij consulteren van mijn agenda bleek mijn stomme vergissing. Nou ja, gered door de klok zal ik maar zeggen.
Nu had ik maandagmorgen bij het opstaan zo mijn twijfels of ik wel aan de wandel zou gaan; mijn rug deed behoorlijk zeer door al dat zitten van de dagen ervoor. Dus eigenlijk schrok ik een beetje toen ik me gisteravond realiseerde dat ik er ook vandaag weer stevig tegenaan moest. Maar bij het opstaan (om 4.00 uur, mind you!) hedenmorgen voelde ik m'n rug nauwelijks, niks aan de hand dus.
Om 8.34 in Heerenveen waar Kees paraat was en met de bus naar Beetsterzwaag waar we de vorige keer waren gebleven. Het was ontzettend mooi weer, helemaal helder; weeronline voorspelde een 10, kan niet beter dus. Het was wel een stuk kouder daar in het noorden, maar dat zou in de loop van de morgen veranderen; de jassen gingen al snel uit.

De jassen gingen al snel uit

Dit keer deed de naam Friese Woudenpad niet lachwekkend aan zoals de eerste etappes waar geen boom of struik te zien was; vooral bij Beetsterzwaag, maar later ook in het zanderige deel van Friesland leek het wel de Utrechtse heuvelrug, alleen wel helemaal plat en met waterpartijen; echt een fraaie wandelroute. En we kletsten weer wat af onderweg.
Korneel had vandaag zijn dag niet; moest ik er tot nu toe altijd flink de sokken in zetten daar liep Korneel tot mijn verbazing steeds achter me aan te sjokken; hij had een beetje last van z'n knie, of hij deed het om mij een stoer gevoel te geven; met zijn lange benen ben ik normaliter geen partij voor hem. Hij kan zo'n mooie act opvoeren waarbij hij in een tempo van 6,5 km/u iemand inhaalt en dan met een huichelachtige blik vriendelijk vraagt: "ook aan de wandel meneer?"
We liepen over het Diaconieveen, een plek waar de armelui vroeger om niet hun turf mochten steken. Was inmiddels een fraai natuurgebied met heide en een groot ven. En toen waren we er zo'n beetje; eindpunt Nijeberkoop waar bus 16 ons naar Wolvega bracht. Daar namen we afscheid en scheidden onze wegen. Toch weer ruim 22 km.

Vlakbij Nijeberkoop zag ik een ouderwets klinkerweggetje.
Vind ik altijd een mooi gezicht, vandaar de foto

Ik heb vervolgens in de trein de andere helft van "De alchemist" van Coelho uitgelezen; fantastisch boek waar ik zeker een bloggie over zal schrijven. Eerst snel een haring voor sluitingstijd en toen nog even naar de sauna, een kop koffie bij Roos gedronken en boodschappen gedaan bij AH.
Vanavond batterijwacht! Wat zal ik lekker slapen.

Zoeken in Blokzijl

Karakteristiek beeld van Blokzijl

Afgelopen zaterdag en zondag toch wel erg veel op m’n achterste gerust, oftewel gezeten: in de trein naar Koblenz, in het theater, op de bankjes langs de Rijn en vooral weer langdurig op de terugweg naar huis in de trein. Daarom had ik me voorgenomen om maandag, vandaag dus een stevige wandeling te gaan maken; het zou tenslotte ook mooi weer gaan worden; volgende etappe van het Zuiderzeepad, een etappe die ik nooit eerder had gelopen, van Vollenhove naar Ossenzijl, via Blokzijl en de Weerribben. Nu was ik dit jaar al eens met Korneel, toen nog Kees, in de Weerribben en had gezien dat er een uursverbinding was naar Steenwijk.

En ja hoor, daar liep ik rond 8.30 uur in Vollenhove met de GPS, maar wat ik weer eens verkeerd had gedaan was me niet duidelijk, maar de track die ik wilde lopen stond niet op het apparaat. Gelukkig is de route erg goed gemarkeerd en al snel had ik haar weer opgepikt door terug te lopen naar waar ik vorige keer was gebleven, bij de haven.

Het plaatsje Nederland

Langs het Vollenhove kanaal, binnendijks langs de Flevopolder met uitzicht op de oude Zuiderzeedijk op naar Blokzijl. Onderweg geen mens te zien behalve een enkel plezierjacht met verkleumde lieden aan boord.

In Blokzijl stond één teken verkeerd zodat ik moest zoeken hoe ik verder moest. Twee keurige, aristocratisch te noemen heren hielpen mij uit de brand en zo liep ik verder over de oude Zuiderzeedijk, nu langs de NoordOostPolder, de NOP voor intimi richting Weerribben. Via het plaatsje Nederland, dat eerder die naam droeg dan ons vaderland aldus het informatiebord. Daarop stond ook dat de laatste schoolmeester van Nederland, de heer De Dood, een achternaam die ook voorkwam in het dorpje Oostzaan begraven lag op de begraafplaats die ik een half uur eerder had gepasseerd.

Vanaf Nederland ging de route daadwerkelijk de Weerribben in, een wens die eindelijk in vervulling ging; het grootste moerasgebied van West Europa volgens deskundigen. Het leek hier en daar sterk op de plekjes die wij met de werkgroep Kwadijkse VLot in stand proberen te houden. Ook hier zag ik klassieke rietsnijders, althans het opgetaste riet en ook een professionele rietmaaier met opruimapparatuur; daar kunnen wij als werkgroep niet tegenop!

Rietoppers in de Weerribben

Vervolgens bereikte ik Kalenberg, een voormalig lintdorp langs een gracht, zonder weg, slechts bereikbaar over water en nu voorzien van een smal fiets/wandelpad en sinds de jaren vijftig ook van stromend water, electriciteit en gas. Het was daar heerlijk stil, geen auto’s, ook geen mensen want er woont vrijwel niemand; het zijn vrijwel allemaal weekend of vrijetijdswoningen, “zeg maar” plezierwoningen, net als plezierjachten en “sport”vliegtuigjes.

En inderdaad stopte de bus in Ossenzijl, bus 76 naar Steenwijk. Doorgereden naar Utrecht om een eersteklas haring te scoren bij “de Volendammer” en door naar de fitness, of beter gezegd de sauna.

Thuisgekomen bij Roos langs om oordopjes op te halen voor het jazzconcert dat ik met Cyria ga bijwonen en een knoflookje. Spekbonen met spek, uien en aardappels uit Limburg klaar gemaakt en vroeg naar bed. Morgen weer naar het noorden voor een wandeling met Korneel. Had ik overigens verkeerd in m’n hoofd; ik dacht dat ik woensdag met Korneel zou gaan wandelen en dinsdag naar het jazzconcert. Vroeger had ik geen agenda nodig; ik onthield m’n afspraken allemaal foutloos, maar tegenwoordig zou ik in ieder geval op de maandag even mijn agenda moeten doornemen en die routine zit er nog niet in. Maar het mailtje van Korneel attendeerde mij erop dat we dinsdag aan de wandel gaan, morgen dus. Vroeg naar bed, waarvan acte.

Afscheid nemen van Koblenz

Opschrift beeld op Deutsches Eck

De wintertijd was vannacht weer ingegaan; lekker een uurtje later opstaan. En omdat we vandaag toch alleen maar zouden gaan reizen hebben we er nog een uurtje aan vast geknoopt, maar toen eropuit. Het was ongelooflijk mooi weer; Koblenz ligt natuurlijk een stuk zuidelijker dan NL, maar toch?! Het was heerlijk om op een bankje langs de Rijn te zitten in het zonnetje en de schepen voorbij te zien varen. We hebben dat zo een uurtje aangezien en hebben vervolgens Wildschweinragout mit Rotkohl und Preiselbeeren compote und Spetzle gegessen. Heerlijk onvervalste Duitse maaltijd met een goed glas Duitse rotwein erbij in een Weinstube.

Roos had via NS internationaal een onwaarschijnlijk voordelige terugreis geboekt; met de Intercity naar Düsseldorf, stoptrein naar Venlo en dan op onze eigen abonnementen naar huis. Liep als een speer.

Traditioneel onze vakantie afgerond met een loempia die we bij Wah Nam per telefoon bestelden. De vorige keer had ik het nummer in de GSM opgenomen. Ze stonden al klaar toen we bij het restaurant aan kwamen.

Ik heb de vieze spullen nog in de was gedaan en even uitgezocht hoe ik morgen de volgende etappe van het Zuiderzeepad ga doen; het belooft mooi weer te worden; weeronline geeft het weer in Vollenhove een 8! Door de wintertijd is het ook wat vroeger licht dus ik ga met de trein van 6.00 uur. Ben benieuwd, het wordt een etappe door de Weerribben.

Een dag cultuur in Koblenz

Binnenstad van Cochem

Na drie dagen wandelen een dag cultuur: we zijn vanavond naar de opera in Koblenz geweest. ‘sMorgens eerst nog wat door Cochem geslenterd zoals de andere toeristen. Natuurlijk bij een banketbakker een fantastische “Kuche” en koffie genomen; niet zo zoet als “bij ons”, maar wel erg lekker en gevarieerd; smullen dus. Nog wat rond gekeken en toen maar naar het station van Cochem gelopen langs de Moezel. We haalden de trein precies en toen de rit langs de Moezel; mooie uitzichten op de hellingen met druivenranken in herfstkleuren, rotspartijen en de rivier zelf natuurlijk. Na een uurtje kwamen we aan in Koblenz. We moesten naar de andere kant van de Rijn, waar Roos met veel moeite een hotel had gevonden. Dat leek met de trein een hele afstand; hij maakte een grote lus naar een brug over de Rijn en toen weer terug. Maar hemelsbreed stelde het niets voor. Roos had het hotel snel gevonden; was onderdeel van een complex met een Indiaas restaurant; een fantastisch lekkere lucht van kerrie hing in het restaurant. We wilden er eigenlijk wel een hapje eten, maar nee, de ober was onverbiddelijk: “gesloten”. Nou dan maar de stad in, ook geen straf, hoewel wat moet je allemaal doen om de tijd in een stad te vullen tot half acht, de aanvang van de opera. Eerst maar een beetje rond gelopen en ergens in een bijzonder gezellige lokaliteit een hapje gegeten: voor mij de reibekuchen mit apfelmusz; smaakte me weer bijzonder! Maar ja wat dan verder met de tijd?! Effe cultuur snuiven zou het worden; er was een museum dat tot 18.00 uur open was en dat hebben we gebruikt, niet alleen om ons onbekende kunst te genieten maar ook om de tijd zinvol door te brengen. En daarna nog maar een keer naar die Deutsche Ecke, de plek waar de samenvloeiïng van RIjn en Moezel plaatsvindt; confluentes, samen vloeiïng, de naam van Koblenz door de Romeinen gemunt.

En toen natuurlijk het pièce de résistance, de opera. Onze wandeldagen hadden we tevoren gepland en Roos had ergens gezien dat er in die dagen net een opera was in Koblenz; Emilia Galotti van de NLse componist Marijn Simons. Eerst om 19.00 uur een komisch aandoende inleiding door de artistiek directeur van het theater; en daarna een korte toelichting van de componist zelf, een artistieke jonge man, keurig in het pak met stropdas; zijn dame in het lang, heel chique met handschoenen tot over de ellebogen; leuk om te zien.

Ik zat op een geweldig goeie plek; tweede rij, vlak voor de orkestbak; leuk theater, zoals je je een echt opera gebouw voorstelt: intiem, met balkons, niet te groot.

De voorstelling was heel bijzonder. Als gewoonlijk begreep ik weinig van het verhaal maar heb ik volop genoten van de muziek en de zang. Ultramoderne muziek en fantastische zang. Roos zat ergens achterin de zaal; geen probleem want het was een stuk kleinschaliger dan wat we gewend zijn in het operagebouw in Amsterdam; dat is wel een megagebouw; moet toch ten koste gaan van de kwaliteit van wat je kunt horen. In deze kleinere zaal was het geweldig goed te horen allemaal; ook de muziek die soms heel subtiel was kon je tot in de kleinste details horen. Ik heb er van genoten. Grappig eigenlijk want meestal ben ik niet erg geporteerd van die ultramoderne muziek. Maar die Marijn kon wel eens een hele grote worden!

Na afloop een donderend, langdurig applaus waarbij artiesten en alle ondersteuning tot wel vier keer toe terug kwam. In tegenstelling tot wat er in NL tegenwoordig gebruikelijk is, geen staande ovatie; vond ik heel opvallend, want in dit geval zou het misschien wel terecht zijn geweest. Maar je moet het voor heel bijzondere uitvoeringen bewaren zo moge duidelijk zijn uit de reaktie van dit duidelijk goed op de hoogte zijnde operapubliek. Maar gelukkig hebben wij in NL Paul de Leeuw!

Moet je nagaan, hier in Koblenz wordt Emilia Galotti tot wel vijf keer uitgevoerd. In Utrecht wordt de opera Medea één keer uitgevoerd; de Duitsers zijn ons NLers cultureel nog steeds de baas zou ik misschien wat los uit de pols willen concluderen.

We kwamen om half tien weer in ons hotel en hoopten eigenlijk dat we nog een Indiaas hapje zouden kunnen verschalken, maar nee, opnieuw de obder die ons er onverholen op attendeerde dat de zaak gesloten was. Gelukkig hadden we nog dat stuk Schweinehaxe van gisteren uit Cochem; dat heb ik soldaat gemaakt.

Van Daun naar Ulmen

Mijn nieuwe regenjack. Was gelukkig niet nodig deze reis.

Tekst is van Roos

De dag begon niet al te vroeg met een ouderwets Duits ontbijtje: vers eitje, roggebrood, dikke kwark en meer. Gesterkt gingen we op pad naar de bakker en slager. Bij de slager lag me toch een mals stuk vlees! het bleek jong edelhert te zijn, en we konden het laten opsturen… maar dat hebben we niet gedaan.

Toen gingen we echt op pad. Eerst al met een flinke klim. Die haalde het overigens niet bij de klimmen van gisteren, en onze benen deden het goed. De aanwijzingen waren vrijwel overal prima en waar het even minder was, gaf de GPS uitsluitsel. Vanaf de eerste meters was er volop zon - wat een bof! We hadden erop gerekend dat het vrijdag noodweer zou zijn. Die voorspelling kwam niet uit. Eef herkende veel van het landschap omdat hij de route andersom al had gelopen toen hij uit Lissabon kwam, en kon dus aanwijzen waar de markering ontbrak. Daarom hadden we geen oponthoud, we liepen gestaag door. Tussendoor was er een eetbankje bij een omgezaagde Douglasspar. Een plak daarvan was tentoongesteld; op de jaarringen stonden bijzondere gebeurtenissen aangegeven zoals de oprichting van de Eifelverein, de eerste en tweede wereldoorlog en de landing op de maan. Knagend op ons broodje met truffelpaté keken wij er vol respect naar.

De wandeling ging verder richting Darscheid. Nergens zagen we een aanduiding van Ulmen, ons einddoel, maar we vertrouwden erop. Slingerend door het land, hoog en laag, kwamen we bij Schönbach en toen was het nog maar een hanetree naar Ulmen. De benen waren toch wel wat moe na 17 km en toen we langs Ulmen Bahnhof kwamen, sloegen we meteen af, zonder nog naar het Maar te gaan kijken. Op zich wel goed, want de bus kwam 13 minuten later. Het had gekund want er was ook een halte bij de Maar, maar ja, vind die maar eens.

Het kasteel in Cochem

De bus naar Cochem doet er 39 minuten over. We keken met genoegen naar het prachtige Eifelland, een stuk dat we nog helemaal niet kennen, erg mooi en wijds. In Cochem kwamen er oude herinneringen boven. Die hebben we in Federweiss gedrenkt, want deze tijd van het jaar is dat dé drank. Met een stuk Zwiebelkuchen, iets minder naar het zin. Na even knorren liepen we naar de Reichsburg, boven op de berg. Een prachtig kasteel, oorspronkelijk van rond het jaar 1000 en na slag op slag gerestaureerd door Ravenné, iemand van buiten, in de oude stijl. Nu staat het te pronken in de avondlucht. Het is eigendom van de burgers van Cochem, heel apart. Vervolgens keken we bij de Moezel naar de voorbijvarende duwbakken.

Een te gek groot stuk vlees

Tijd voor de Schweinehaxen. In de Alt Cochem waren we welkom ook al hoefden we niet zoveel. Helaas, de Haxen was een onmenselijke opgave, dat was een half zwijn, paste nauwelijks op het bord. Mijn lever met ui was bescheidener, een gewone ruime portie. De onopgegeten helft van Eef mocht gelukkig mee in aluminiumfolie. Daarna liepen we nog even uit te hijgen over de markt en langs de Boudewijnstoren, het vakwerk bewonderend en toen werd het echt tijd voor ons appartement.

De Vulkanweg naar Daun

Kruis uit 1726 in Pelm

We lagen er vroeg in en hebben ontzettend goed geslapen in dit rustige hotel; mocht ook wel na die korte nacht van de dag tevoren. Om 7.00 uur weer opgestaan en om 7.30 aan het uitstekende ontbijt. Naar het busstation en als enige passagiers met bus 504 om 8.30 uur naar Pelm. We werden letterlijk op de route afgezet bij de bushalte in het dorpje, tegenover de bakker waar we voor de aardigheid nog een kop koffie hebben gedronken. En toen op weg wat een schitterende wandeldag zou worden. Geen regen, veel ups en downs, enorm klimmen, prachtige herfstkleuren. We vonden onderweg in het plaatsje Berlingen een bijzonder geschikt overnachtingsplekje voor een volgende keer.

het adres is: Kuhl Johanna
Kyller Weg 7, 54570 Berlingen
004965914483 

Een volgende keer kunnen we eventueel direct vanuit Gerolstein naar deze plek toe lopen; zag er leuk uit.
We zijn bij deze dagwandeling geen andere lange afstandswandelaars tegen gekomen, terwijl we tegen de richting in liepen en dit één van de mooiste Eifelwandelingen is. En toch zijn er veel, vooral NLse toeristen in de Eifel. We vermoeden dat men liever de Eifelsteig loopt of met de auto door het landschap crosst.

Na een spectaculaire klim bereikten we dit plekje op
de Vulkanweg; bij de "Befreiungsbuche"

Wel kwamen we op een uur afstand van Daun een NLs echtpaar tegen dat ook lekker aan het wandelen was, een rondwandeling. Zij komen al tien jaar zo'n twee keer per jaar in Daun in het Schlosshotel. Daar schenken ze een goed glas wijn en wij hebben ons voorgenomen om dat vanavond ook maar eens uit te gaan proberen.
Onderweg op een feëeriek plekje met bankje geluncht: broodjes met Frikadel, Leberwurst en Zult. We liepen op de tekens en op de GPX-route die ik van de Eifelverein site had geplukt. Ergens op zo'n 8 kilometer voor Daun week die GPX route plotseling sterk af van de gemarkeerde route; ik vermoedde dat degenen die hem hadden geregistreerd te moe waren om de hele etappe van Gerolstein in één keer te lopen en hadden besloten om af te snijden. En dat was ook vast zo want op een zeker moment kwamen we de GPX route "weer tegen". Ik schold de virtuele "mede-wandelaars" uit voor "lafaards". Maar ik had ook wel begrip want m'n benen hadden het wel gehad; het was een fraaie maar ook wel erg zware etappe.
Eigenlijk vrij onverwacht was daar Daun; hotel "Im Goldenen Fäschen", waar ik afgelopen mei ook al heb gelogeerd was snel gevonden. 

Op naar Gerolstein

De wekker ging bijzonder vroeg af; ik schrok wakker, hetgeen betekent dat ik lekker vast lag te slapen, prima, want vaak kan ik de slaap maar slecht vatten als ik vroeg op moet staan. Het had gedurende de nacht gestormd en geregend, zelfs geonweerd, zo hoorde ik later van Roos, maar ik had er weinig van gemerkt. Om kwart voor zes bij Roos en om vijf voor zes op naar het station. Alles liep vlotjes: de  Intercity naar Heerlen, kopje koffie in Heerlen, de stoptrein naar Düren en de bus naar Euskirchen, daar haalden we tot onze verbazing precies de trein naar Gerolstein, waar we “al” om 13.00 uur aankwamen! Hotel snel gevonden, het was redelijk droog en hup het eerste deel van de eerste etappe gelopen. De eerste etappe van de Vulkanweg is eigenlijk te lang om in één keer te lopen, maar zonde om een stuk over te slaan en zo kwamen we gezamenlijk op het lumineuze idee om het eerste stuk vast te lopen, dat betekent geweldig klimmen en achter langs de vulkaan bij Gerolstein en bij Pelm weer terug lopen naar Gerolstein. 

Een oude vulkaan in het zonnetje; surrealistisch beeld

Hebben we gedaan en was toch al met al ruim 10 kilometer met enorm veel klimwerk; prachtig die vulkaan. 
Voor de volgende dag hadden we uitgezocht dat we een bus naar Pelm konden nemen, bus 504 die vertrekt om 8.30 uur naar Daun. Er rijden vanuit Gerolstein veel bussen de Eifel in, o.a. naar Cochem en naar Prüm, waarbij veel plaatsen worden aangedaan.

Het nieuwe regenjack uitgeprobeerd, bevalt prima. Prachtige herfstkleuren; schitterend vulkaarlandschap; we genieten volop en ik heb absoluut geen spijt van deze onderneming.

Lekker opgefrist en bij een Kroatisch restaurant heerlijk gegeten. Heerlijk om weer hier in Duitsland te zijn; moeten we vaker doen!
Het hotel waar we logeerden was:
Hotel Am Brunnenplatz
Raderstrasse 7
Gerolstein
tEL: 06591 980898
e-MAIL: info@brunnenplatzhotel-molitor.de

Goed, rustig hotel, vriendelijke mensen, wel wat aan de prijs vond ik. 43 pp per nacht incl. ontbijt. (bij meerdere nachten stuk voordeliger tot 35 bij 5 overnachtingen, maar ja dat doen wij niet als wandelaars.)

Echt leesweer vandaag

Van vriend Dick kreeg ik een leesadvies: "Het gras van de nacht", van Patrick Modiano, de Nobelprijswinnaar literatuur van dit jaar. Vanmorgen eerst met Roos uitvoerig ontbeten, thee gedronken en koffie terwijl het buiten grijs, winderig en regenachtig was; echt een dag om binnen te zitten. Prima gelegenheid om het leesadvies van Dick eens ter hand te nemen; 96 pagina's, dat snuit je toch binnen een dag, nietwaar?

Merkwaardig boek, een netwerk in de tijd, zogenaamd gebaseerd op een oud opschrijfboekje, een proces verbaal van een politiefunctionaris, een stukje geschiedkunde uit de tijd van de Franse revolutie en het heden waarin de schrijver doet voorkomen dat hij leeft; hij pakt dan weer vooruit en dan weer achteruit. Modiano is bekend van zijn schrijfwijze over het verleden; hij doet dat inderdaad op een heel bijzondere, kennelijk voor hem karakteristiek wijze.

Een vreemd boekje; leest u het zelf maar eens. Het is zo dun dat een treinreisje naar Limburg of Groningen ook reeds voldoende tijd verschaft.

Wat een vreselijk weer; de buien wisselen elkaar met spoed af; weeronline.nl laat heel af en toe een gaatje in het front zien en dan spoed ik me even op de fiets om een boodschapje te doen. Zo moest ik nog geld halen voor onze voorgenomen trip naar de Eifel, ja u leest het goed, we gaan met dit vreselijke weer naar de Eifel. We hadden ons dat voorgenomen en Roos heeft toen maar kaartjes voor een opera voorstelling gekocht op zaterdagavond in Koblenz, hoe verzin je het? En zo heb ik dan de hele midddag zitten mokken over dit krankjoreme besluit.

Een door de gastvrouwe prachtig opgemaakte Iraanse rijstschotel

‘sAvonds een leuke bijeenkomst. Ik had me opgegeven om in het kader van de integratie mee te doen aan een project: “Eetmee!”. Vluchtelingen koken en nodigen NLse mensen aan hun tafel. En zo zat ik vanavond heel genoeglijk met vier dames aan tafel en we werden vergast door onze Iraanse gastvrouw. Ze had heerlijk gekookt en was uiteraard een beetje nerveus, maar al snel was het ijs gebroken en ontspon zich het gesprek. Eerst over het eten, later over haar reden om te willen vluchten uit Iran en hoe het was om je land toch vrij definitief te verlaten met achterlaten van familie, hoe bevalt het hier in de Bilt. De NLse taal verschilt nogal sterk van het farsi, ze had les in het kader van de inburgeringscursus en al met al konden we elkaar redelijk begrijpen. Was ontzettend leuk vond ik.

Op de terug weg onweerde het en vroeg ik mij af hoe het zou gaan daar in de Eifel. En dat zou geweldig mee vallen kan ik al verklappen. Ik lag al om 22.00 uur in bed; de wekker stond op 4.00 uur!

Poepershoek in St Jansklooster

Op de etappe van Genemuiden naar Vollenhove kwam ik langs een straat met een merkwaardige naam: Poepershoek. Daar heb ik m'n camera altijd voor bij me want dit zijn van die gebeurtenissen die een Bloggie kunnen sieren, waarvan acte.
Een passerende leeftijdsgenoot merkte op: "grappige naam hè", waarop ik antwoordde:"maar dat betekent vast iets anders dan ik denk". En inderdaad, hij stapte van zijn fiets en vertelde hoe deze straat aan zijn naam kwam. St Jansklooster ligt in de buurt van Giethoorn, bekend van alle water rondom dit dorp. En dat is veroorzaakt door de vervening. En dat vervenen betekende veel werk en daar kwamen ook buitenlandse, met name Duitse arbeiders op af, net als de hannekemaaiers als het gras gemaaid moest worden voor de wintervoorraad. En Duitsers werden poepers genoemd, niet als scheldwoord, maar zo heetten ze in die tijd in deze streek. En ze woonden in deze hoek, vandaar de Poepershoek! Leuke anecdote, toch?

Op het schapendijkje met aalscholvers en beurtschippers

Was helemaal een aardige etappe. Hij begon bij de pont van Genemuiden, aan de overkant waar ik met bus 71 kwam vanuit Zwolle. Nat gras op de dijk en daar kunnen zelfs goed ingevette wandelschoenen niet tegen, dus de hele dag natte voeten merkte ik na afloop. Geen probleem hoor, daar krijg ik geen blaren meer van, hooguit stinkvoeten. Er stonden ook schapen waardoor ik moest uitkijken dat ik niet uitgleed in de drek; ze hadden een groene vlek op hun kont, de dektijd. Ik keek al met argusogen of ik de ram niet zag; onlangs las ik nog dat een oudere man was aangevallen en omdersteboven was gegooid door zo'n beest. En ja hoor, daar stond hij met een tuigje om met een grote groene stift zodat hij tijdens zijn reproductiewerk een stempel kon achterlaten: een professionele naaier dacht ik bij mezelf. Hij verroerde geen vin toen ik hem rakelings passeerde.

Professionele naaier met tuigje om

Het trok helemaal open en ik heb vrijwel de hele ochtend en vroege middag met wisselende bewolking gewandeld en op het eind zelfs in de zon. Uiteindelijk kwam ik aan in Vollenhove; van de hele wandeling kon ik mij na 25 jaar niets meer herinneren behalve de aankomst bij de palingrokerij. Ik heb met grote moeite de verleiding weerstaan om een dikke paling te kopen. Ik probeer tenslotte toch om wat af te vallen. Afgezien van een doos met 10 kakelverse eitjes heb ik onderweg niets gekocht!

Back to Bach

Enkele weken geleden kreeg ik al een annonce van een nieuwe balletprogramma onder de titel: "Back to Bach", een programma van een aantal choreografen op muziek van de door mij zo bewonderde Johann Sebastian Bach. "Het zal wel modern ballet zijn", dacht ik en had het van mij geschoven. Maar donderdag hoorde ik van Anneke dat het erg mooi ballet was en gek genoeg was Roos er de woensdagavond met zoon Tycho geweest; was mij ontgaan eerlijk gezegd. Maar vandaag ben ik op advies van de twee dames maar eens gaan kijken en luisteren en ik heb genoten. Zie hier voor een oordeelkundige recensie.
De muziek heb ik wel eens beter horen vertolken maar de combi met ballet is toch wel heel bijzonder. Vooral het laatste deel vond ik geweldig; al die slanke danseressen met hoog opgetilde benen op de dartele muziek van een klavecimbel concert (op piano gespeeld overigens). Ik moest wel even slikken bij het aanhoren van dit concert op piano, maar de heldere klanken van de piano gaven mij wel de mogelijkheid om iedere toon te savoureren daar waar de waterval van noten op de veel bescheidener klavecimbel mij voor een zeker deel altijd waren ontgaan; een geweldige compositie, hoe kan het ook anders van deze reus! Maar de verschillende balletten deden niets af aan deze meesterlijke muziek; bravo zou ik willen zeggen.
Ik heb me weer kostelijk vermaakt in het altijd zo aanstellerige sfeertje rond ballet ook al liep ik er wat verloren in mijn eentje rond.

Oude film bekeken

Ik moest er echt even van bijkomen. In mijn Blog van afgelopen donderdag schreef ik dat ik bij Anneke was geweest en dat we video's hadden uitgewisseld. Onze oude 8mm films waren gedigitaliseerd en natuurlijk heb ik deze film de zelfde avond nog bekeken; heel indringend. De camera was zo'n beetje het eerste kado dat ik van Anneke had gekregen en de eerste jaren, eigenlijk tot en met de geboorte van Hugo heb ik hem behoorlijk veel gebruikt. De tijd voordat we kinderen hadden; vakantie in Limburg, Frankrijk, Les Lavandes met mijn ouders, met Eckart en Christine. Schaatsen in de voormalige zandafgraving bij "het Grote Bos" en dan de kleine Joke; een piepklein, wat armetierig babietje met onhandig spartelende armpjes zie je zich ranzendsnel ontwikkelen tot een stevige peuter, onderzoekend, door de sneeuw, inde zon in de tuin, op vakantie in Frankrijk met een zwangere Anneke van Hugo. En dan Hugo als babietje. Ik werd echt gekweld door nostalgische gevoelens; dat heb ik van nature, maar de confrontatie met die fantastische tijd die natuurlijk nooit meer terugkomt vond ik best zwaar.
Maar na een middaggie fietsen door onze dreven waren de muizenissen uit mijn hoofd gewaaid.
Ik ga hem binnenkort nog maar eens bekijken!

Symfonie van de waanzin

Kan nog gekker. Bladblazen terwijl er
nauwelijks iets ligt?!

Eerst dacht ik dat er een boom werd omgezaagd. Na de koffie bij Roos gedronken te hebben reed ik op de fiets naar mijn flatje. Bij het passeren van het flatgebouw naast het mijne hoorde ik het akelige geluid van wat ik dacht een stel kettingzagen. Motorgeraas en dat doordringende geluid. Maar bij nader horen realiseerde ik mij dat de herfst was aangebroken en dat dus de tijd van de bladblazers was aangebroken; in de tuinen (sic) werden de gevallen bladeren kennelijk verwijderd. Voor mij is dat als natuurliefhebber en relatieve deskundige zo'n gotspe; de producten van de natuur beschouwen als afval alsof het verpakkingsplastic is terwijl het voor de grond, voor het bodemleven zo belangrijk is.
En dan sta ik in mijn keuken appels te schillen; valappels die ik gisteren langs de weg heb gekocht; een enorme zak vol voor een euro; ook een (af)valproduct? Natuurlijk heb ik Roos  de helft van de appels gegeven. En dan hoor je tijdens het zo ontspannende karweitje van het schillen dat krankzinnige geraas uit de verte van wel drie van die bladblazers. Het lied  op gedicht van Rückert "Ich bin der Welt abhanden gekommen" van Gustav Mahler speelde door mijn hoofd; ik moest denken aan Geert Mak die over een bezoek aan de VS beschrijft hoe er in "dat land van de toekomst" een ware oorlog is uitgebroken tussen de (Mexicaanse) bladblazende tuinlieden; samen met het voortdurende gedreun van airconditioners gruwde hij van de herrie. Ik beschouw dit alles als de symfonie van de waanzin. 

Bredero's

Ras: Brederode

Vandaag naar Vlist, naar Anneke en haar man Carlos. Zij hebben in deze prachtige omgeving een huis laten bouwen; een paleis volgens de kinderen en dat moest ik toch eens komen bewonderen. De aanleiding was een videootje van enkele minuten dat ik van mijn broer Jan had gekregen; was opgenomen bij de derde verjaardag van Arja, dus alweer 25 jaar geleden. Leuk om de kinderen zo klein te kunnen zien. Anneke had voor mij een video die was geproduceerd van onze oude 8mm films; die had ik ook in geen jaren gezien.
Ik was een halte te vroeg uitgestapt, maar daarom niet getreurd maar langs de Vlist naar "het paleis" gewandeld. Al direct kwam ik een  verkooppunt van stoofpeertjes tegen, 5 cent per stuk, dus voor een euro ingekocht. Prachtig watertje die Vlist en daar lag het gloednieuwe huis.
Koffie, rondleiding, wat bijgepraat over de kinderen, video's uitgewisseld, was gezellig.
Thuis gekomen heb ik Roos ook de helft van de stoofperen gegeven en toen zag ik dat niet zomaar stoofperen waren, maar Bredero's, de lekkerste aldus zeggen; je ziet ze zelden. Zien eruit als appels; rond en uiteraard heel stevig en groen. Ik ga er meer halen want ze waren inderdaad ongehoord lekker.

Niet zomaar een bocht in de weg

Om een vlotte reis terug naar huis te hebben was ik gisteren al om 16.05 met de bus vanuit Brugge vertrokken; het is een uursdienst. Daarna met de pont en was ik om 18.00 uur in Vlissingen NS station. Dan kan ik nog niet gratis inchecken met mijn Dalvrij abonnement. Was wel lekker even om een frisse neus te halen; ik had toch weer 2 uur gereisd intussen. Eerst even naar de sluizen en toen de pontweg af gelopen. Toen schoot mij te binnen dat dit de weg met verderop de (scherpe) bocht is waar jaren geleden dat meisje van 7 jaar was dood gereden door een motorfietser; een gebeurtenis waar ik vaak aan terug heb gedacht; zo'n jong, vrolijk kind op de fiets en zo'n idioot op een motorfiets die zo hard mogelijk natuurlijk van de pont afreed en uit de bocht was gevlogen, nog geen 200 meter verder, een kind verpletterend; afschuwelijke gebeurtenis. Maar zou er nog iets zijn dat daaraan deed herinneren. Ik moest er even heen.
Ik liep langs het hek met betonnen paaltjes en realiseerde me dat die getuige waren geweest van deze gebeurtenis; zoals het stukje prikkeldraad dat ik ooit meenam van het slagveld van Verdun getuige was van het geweld waarbij al die duizenden soldaten zijn omgekomen; het verroeste stukje prikkeldraad ligt in mijn rariteitenkabinet; het meisje is vaak in mijn gedachten.
Er stond een eenvoudig granieten monumentje ter nagedachtenis van Laura die hier op zevenjarige leeftijd was omgekomen door toedoen van een racende motorrijder op koninginnedag 1994. 

Als een gesmeerd uurwerk

Prachtig Brugge

Nog altijd als gevolg van het festival Oude muziek, althans de lezing over kunstgeschiedenis die daar deel van uitmaakte, heb ik vandaag een bezoek gebracht aan Brugge. Afgelopen zaterdag, in de Intercity kwamen we in gesprek met een alleraardigste meneer. We hadden het over landen waar we graag naar toe gingen en zo kwam België in beeld. Ik bedacht mij dat ik lang niet in Brugge was geweest en dat daar fraaie kunstmusea waren. Door het bestuderen van diverse kunstboeken was ik nogal onder de indruk geraakt van de kunst van Jan Eyck c.s. en die hangen uitgebreid in het Groeningemuseum in Brugge.
En zo had ik de eerste trein naar Utrecht om 5.58, sloot volgens dienstregeling aan op de Intercity naar Rotterdam waar ik al om 7.00 op het perron stond te gapen. Door naar Vlissingen, directe aansluiting op het pontveer naar Breskens waar bus 42 naar Brugge stond te wachten. Ik was wat doorgereisd toen ik eindelijk om 10.50 uur in Brugge aankwam. Wat is dat toch een juweeltje van een stad.

Ook modern werk in het Groeninghe museum

Het miezerde een beetje zoals ik niet anders ken van Vlaanderen. Eerst maar eens een kop koffie met wat lekkers en toen direct naar het Groeningemuseum. Inderdaad een prachtige collectie van de Vlaamse primitieven zoals ze daar genoemd worden. Nou, daar is niets primitiefs aan; de penseelvoering door deze kunstenaars is fantastisch; fijnschilders avant la lettre zou ik willen zeggen. Vooral religieuze voorstellingen maar ik kwam toch vooral voor de schilderkunst en minder voor de voorstellingen zoals ik met de NLse 17e en 18e eeuwse schilders heb.
Maar het Groeningemuseum toonde ook werk van de wat modernere Vlaamse schilders; allemaal van bijzondere kwaliteit. De namen van deze schilders waren nieuw voor me maar deden me denken aan hun NLse companen zoals Breitner, Pijke Koch, Charley Toorop; genieten dus. "De aanslag" van Magritte hing er ook; mij bekend, maar nooit gezien; leuk!
En verder door de schitterende stad gewandeld; ik kwam hier al ergens begin van de 70er jaren met de ouders van Lien en later ook meerdere malen. Ik ging naar het Stadhuis museum met zijn prachtige zaal met muurschilderingen.

Beeldhouwwerk boven de schouw van "Het Vrije van Brugge", de oude rechtszaal

Het kaartje gaf mede toegang tot "het Vrije van Brugge", de oude rechtszaal van de stad. Bij het binnengaan was ik gewoon verbluft door het prachtige houtsnijwerk dat de zaal sierde. Een schouw met marmeren en houten beeldhouwwerk en schilderijen aan de muren.
Ik heb langdurig plaats genomen op een houten bank achter in de zaal. Gelukkig waren er weinig bezoekenden zodat ik in rust de indrukken op me in kon laten werken.
Een oud schilderij aldaar toonde dat deze zaal in het verre verleden gebruikt was om recht te spreken en nog precies zo was ingericht. De schilderijen (Gerard David) van het oordeel van Cambyses en de gruwelijke straf (levend gevild) van de corrupte rechter Sisamnes hingen destijds in deze zaal maar had ik net gezien in het Groeninge museum waar ze heden worden getoond. Deze gruwelijke voorstelling is gebaseerd op het verhaal uit "Historiën" van Herodotus, de eerste geschiedschrijver.
Tussendoor had ik nog heerlijk geluncht en de Gentse poort bekeken. Daarbij had ik een ambachtelijke slager ontdekt en paté en spek gekocht. Verder nog wat lekkers bij de chocolaterie voor Roos en toen weer de terugreis aanvaard.
Ook die liep alsof het OV een gesmeerd uurwerk is. Precies volgens dienstregeling kwam ik om 21.30 uur weer aan op station Bilthoven waar ik om 5.58 was vertrokken. Het viel niet mee; ik had er een barstende koppijn van over gehouden. Naar huis gegaan en door naar Roos' huis; zij was in de club aan het bridgen en kwam pas tegen twaalven thuis. Samen een glaasje gedronken en dus behoorlijk laat naar bed. De lezer hoeft zich dan ook niet af te vragen of ik lekker geslapen heb: als een blok!

Lopen is er niet meer bij

Vandaag had ik een heel programma; eerst naar de jager om wild te halen. Roos ging wandelen met haar Staphorster wandelmaat en moest ook die kant uit; tot Amersfoort hadden we de zelfde trein.
Zwaar beladen met ree, wild zwijn, gans, duivenborsten en worsten in m'n rugzak weer naar huis. Het is altijd nog een stevige wandeling naar de jager en terug met die zware rugzak.
Thuis gekomen moest ik eerst nog boodschappen doen bij Albert Heijn. Toen ik de winkel verliet werd ik bijna onderste boven gereden door een drietal kleine kinderen op autopedjes en fietsjes; zo gingen ze de winkel binnen.
Het is opvallend hoe veel kleine kinderen zich op allerlei "voertuigjes" met wielen en zadeltjes voortbewegen in plaats van fatsoenlijk te leren lopen. Van veel oudere automobilisten betwijfel je soms of ze nog wel goed kunnen lopen als je vaak dat gestrompel ziet, maar dat de jongste garde het op deze manier niet eens fatsoenlijk leert lijkt mij toch ongewenst.
Ach, de nieuwe tijd, net wat u zegt.

De oude wandelgids

Vermoedelijk is het boekje "Het Zuiderzeepad", wandelen over de noordwest Veluwe, het eerste wandelboekje dat ik heb aangeschaft. Het is van 1985; in die tijd besloeg het Zuiderzeepad het traject van Lage Vuursche naar Vollenhove. Destijds heb ik dat pad in zijn geheel gelopen, zij het in etappes en met verschillende wandelmaten. Ik schreef data en wandelgenoten vaak bij en ik hecht eraan om deze aantekeningen en andere bijzonderheden van dit boekje op te nemen in mijn Blog.
De eerste etappes van Lage Vuursche via Baarn naar Spakenburg is zo dichtbij huis dat ik de data er niet eens bij heb geschreven; die etappes loop ik nog regelmatig (wist niet eens meer dat ze bij het Zuiderzeepad hoorden). Maar op 15 juli 1989 liep ik van Spakenburg naar Salentein en daarvan herinner ik mij nog het werkend stoomgemaal: imposant. En twee weken later, op 29 juli liep ik van Salentein naar Spriel; zelfs daarvan weet ik mij nog te herinneren dat er een plek was met verse paardenmest en waar tientallen mestkevers op af waren gekomen en vervolgens door auto's waren dood gereden. In het boekje staat een aantekening dat er ergens een boerderij was met scharrelvarkens; zullen inmiddels wel verdwenen zijn vrees ik. Op 4 augustus, ik zette er wel vaart achter, van Spriel naar de Zwarte Boer in Leuvenum. In het boekje staat het advies om bij de Zwarte Boer kroketten te gaan eten (doe ik inderdaad vaak als ik daar ben).En dan op 16 september 1989 en op 3 augustus 1991 heb ik mijn latere lievelingsroute gelopen van de Zwarte Boer naar Nunspeet. Kennelijk heb ik die in m'n eentje gelopen destijds. Heb deze etappe met menigeen gewandeld inmiddels maar dat staat niet in het boekje. In het boekje staan de namen van de witte en zwarte kiezels die je op het Hulshorsterzand vindt: kwartsiet en lydiet, de rood-bruine heten jaspis.
Op 2 september 1989 heb ik van Nunspeet via Doornspijk naar Elburg gewandeld. Het staat er niet bij maar ik weet nog zeker dat vriend Dick toen heeft meegewandeld. Op 22 oktober 1989 heb ik het stuk van Doornspijk naar Elburg zelfs met Dick, Hugo en Arja gewandeld; Arja was toen pas drieën eenhalf jaar?! en Hugo 5, maar het is waar want ik kan het mij nog herinneren.
En dan van Elburg naar Kampen; in het begin 24 september 1989 was het een schitterende route, maar in 1996 en laatst 1 oktober 2014 was er niet veul meer aan helaas. Alleen de schrijvertjes zaten er nog.
Op 11 november 1989 heb ik het stuk van Kampen naar Genemuiden gelopen met een oude schoolkameraad, Paul vdD, inmiddels uit het oog verloren. We zijn toen tot het cafétje "de Krieger gelopen. Dit stuk heb ik onlangs gedaan; de route is verlegd en erg mooi geworden.
En het destijds laatste stuk van Genemuiden naar Vollenhove heb ik op 18 november 1989 gelopen.
Als ik het zo overzie dan heb ik het heel gedisciplineerd, vrijwel iedere week een etappe afgewerkt.
Inmiddels is het Zuiderzeepad veel langer geworden met uitbreidingen vanaf Enkhuizen en langs de Friese IJsselmeerkust. Die "nieuwe" stukken wil ik de komende tijd ook gaan lopen. Ik ben erg benieuwd naar het plaatsje Lemmer dat na VOllenhove de volgende etappeplaats is.
Het oude boekje heeft dienst gedaan en kan nu bij het oud papier.

De appels van Limburg

Kasteel Valkenburg

Vandaag zouden Roos en ik naar Limburg gaan. Het werd een reis met hindernissen. We hadden gezien dat er van Sittard naar Maastricht geen treinen maar snelbussen reden vanwege werkzaamheden. Dat was geen bezwaar want we wilden naar Schin op Geul gaan en dan kun je ook via Heerlen reizen. Bij aankomst op Utrecht CS bleek dat ook de trein naar den Bosch niet reed en dat ook dit traject per bus ging. Wij snel naar de grote hal om te kijken of er misschien een alternatief was; de trein naar den Helder ging net voor onze de neus weg, dus Texel zat er niet in. Nou ja, we hadden de tijd dus toch maar met de bus naar de Bosch en verder met de Intercity naar Sittard en daar met de bus naar Maastricht en de sneltrein naar Valkenburg, want de stoptrein naar Schin was net weg.
Maar het Limburgse landschap blijft prachtig. Ik dacht eigenlijk dat het Roos vooral om de appels ging; zij vindt het zo leuk om zelf appels te plukken. Mijn allereerste plan was geweest om naar de Bellet boomgaard te gaan, bij Epen, maar dat plan had ik maar laten varen omdat het dan nog langer zou duren voordat we op plek van bestemming zouden zijn. We zwierven wat rond langs het kasteel van Valkenburg, door de velden, door de bossen en af entoe op een bankje om te genieten van het uitzicht.
Toen we uiteindelijk besloten om terug te gaan naar station Schin op Geul kwamen we een al vrijwel leeg geplukte boomgaard tegen met het hek ostentatief geopend. Er hingen hier en daar nog wat kleine appeltjes en daarvan hebben we wat geplukt en gesnoept; heerlijk sappig zo'n appel direct van de boom. Verderop lag een hoop aarde met nog wat aardappels erdoorheen. Ook daarvan hebben we er wat meegenomen; ach, niet voor kosten maar we vinden het zo ontzettend leuk om direct van het land te eten. Was weer een fijne dag! Ik blijf Limburg toch wel het mooiste deel van ons land vinden ook al hebben andere delen zeker hun eigen charme.
We hadden het de hele dag droog gehouden; we waren nog niet op weg naar huis met de Intercity of het begon te regenen. Op de terugweg hebben we allebei een tukje gedaan in de Intercity. In Bilthoven aangekomen hebben we bij Wah-Nam loempia's gescoord als vanouds. Nog even geoefend met bridgen op de computer en vervolgens geslapen als rozen.

Oude frisdranken

Tijdens het wandelen kom je soms door van die oude plaatsjes met vergeten dingen; als nostalgicus heb ik daar altijd een warm gevoel bij. Zo kwam ik vorige week tijdens mijn wandeling van Elburg naar Kampen, ergens in de buurt van "Kerkdorp" een oud fietsenrek tegen met als reclame Joy, een frisdrank uit mijn jeugd. Overigens kende Kerkdorp geen kerk meer. Decennia geleden is de toorn der elementen over de oude kerk gegaan; brand en blikseminslag hebben de kerk vernield en besloten werd om een nieuwe elders te bouwen, aldus het informatiebordje.
Maar die oude frisdrank, nog voor de tijd van "Exota", dat door een of ander TV-programma waar een fake documentaire werd getoond van exploderende flessen, van de markt werd gestoten; het was geen lekker spul dat exota, maar deze TV-actie was laag bij de gronds!
"Joy" als ik me goed herinner was een zoetige limonade met koolzuur, voor mij in ieder geval een nieuwe ervaring; ranja met een rietje was altijd ons deel, hooguit bij kinderverjaardagen.
Bij een andere gelegenheid vorige week zag ik in Genemuiden een reclame voor Hero frisdrank; die was heerlijk weet ik nog; vooral de cerise, de kersenlimonade smaakte bijzonder; ik proef het nog als ik eraan terug denk.

Rondje Oost Groningen

Regenverwachting voor vandaag. Foto uit de Metro

Eigenlijk zouden Roos en ik vandaag naar Zuid Limburg gaan maar het weerbericht voorspelde voor die streek regenachtig weer; weeronline gaf het weer een 5. Daarentegen kreeg het weer in Groningen een 8; voor mij reden om niet naar Zuid Limburg te willen maar vogels te gaan kijken langs de Dollard en te genieten van de stilte en de verten aldaar. Limburg gaan we zaterdag doen; naar de Bellet om appels te plukken als die er nog zijn tenminste; vindt Roos ook leuk.
In de Metro stond een kaartje met de regenverwachting voor vandaag; alleen noord-oost Groninge, preceis het gebied waar ik heen zou gaan was naar verwachting regenvrij! Achteraf bleek het overigens een fraaie dag te gaan worden ook hier in Utrecht.
De wandeling vanuit Nieuweschans heb ik nu al drie jaar achtereen een keer gemaakt; een merkwaardig grootschalig landschap, stil, heel weinig mensen en auto's, enorme landerijen, buitendijks gebied; aan de overkant het Duitse deel van de Dollard ligt een grote haven; aan de NLse kant is het natuurgebied met grote aantallen ganzen in deze tijd. Het waaide hard zoals altijd in Groningen; buurman Tom zei altijd dat je een extra hemd moest aantrekken als je naar Groningen ging vanwege de wind; het waait er inderdaad altijd.
Het rondje is me intussen helemaal bekend en ik liep het binnen 5 uur zonder pauzeren. In de stoptrein naar Groningen heb ik geprobeerd om nog wat verder te komen in "de ontdekking van de hemel" van Mülisch, maar ik viel gewoon in slaap door de rozigheid van de wandeling en het slaaptekort door het vroege opstaan twee dagen achtereen.
Maar in de Intercity heb ik weer volop genoten van "ons Harry"; weergaloos boek dat ik nu bij tweede lezing nog meer apprecieer door mijn toegenomen kennis op diverse wat culturele gebieden; leuk hoor.

Naar Beetsterzwaag

Dodaars

Alweer de vierde etappe van het Friese Woudenpad, grote naam voor een voornamelijk over verharde wegen langs weilanden en plaatsjes lopend pad. Neemt niet weg dat Korneel en ik het ontzettend leuk vinden om samen deze LAW af te lopen. Vandaag voerde de route ons door een aantal plaatsen die ik al jaren op mijn verlanglijstje had staan. En dat was niet alleen de startplaats voor vandaag, Rottevalle, waar we natuurlijk de laatste keer doorheen kwamen maar vooral Ureterp, een naam die mij altijd aan de muze Euterpe doet denken en Beetsterzwaag, bekend van haar sjieke hotel Lauswolt en de friese adel die daar is neergestreken.
Korneel had iets ingewikkelds bedacht met inzet van zijn oude schicht; we gingen met de auto vanaf station Heerenveen waar ik om 8.34, precies volgens dienstregeling aankwam, naar Beetsterzwaag en van daar met twee bussen naar Rottevalle waar we bij de verkeerde halte uitstapten; er bleken twee haltes te zijn met de naam Rottevalle Rondweg, dit tot grote woede van Korneel; hij stond te tieren en te stampvoeten toen hij dit merkte, terwijl ik aan de andere kant van de weg stond te schuddebuiken!
Derhalve kwamen we na een enigszins moeizaam begin uiteindelijk goed op de route, die ik ook in de GPS had vanaf een verder gelegen punt. De eerste uren was het droog en heel af en toe kwam zelfs de zon door. Ook werd de route steeds "woudiger", oftewel er verschenen voor het Friese doen veel bomen.
Onderweg hebben we vrijwel alle bankjes die er waren aangedaan voor koffie of het eten van een punt spektaart of een boterham; er waren bijzonder weinig zitgelegenheden onderweg, maar precies genoeg voor ons.
Bij een leuke wegwijzer besloot ik een foto te maken voor deze Blog; Korneel vond dat we beiden op de foto moesten bij de wegwijzer en was zo brutaal om een collega-pensionado tot afstappen te bewegen. Echter, ik had weer eens de SD-kaart vergeten terug te stoppen in het toestel en dan kun je geen foto maken; jammer maar helaas.
Het begon wat te regenen; Dick zou zeggen:"dikke lucht", Korneel noemt het hoge luchtvochtigheid; ik steek gewoon de plu op en sjok mopperend door. We kwamen door Ureterp, niks bijzonders, leek een beetje op Balk waar ik met broer Henk een tijd geleden kwam. Wel was er een ambachtelijke bakker waar ik natuurlijk een Fries suikerbrood kocht. Er lag ook iets dat ik niet kon thuis brengen; bleek kantkoek te zijn. Nou, dat had ik in geen decennia meer gezien; deze bakker bakt dus zelf ontbijtkoek, ouwewijvenkoek e.d. Natuurlijk heb ik een zak gekocht met allemaal verschillende soorten erin; lekker voor op brood!
Laatste stuk naar Beetsterzwaag werd steeds mooier; door een aangelegd beukenbos, maar ook door een prachtig loofbos met eiken. Inderdaad is Beetsterzwaag een pareltje. We hadden het natuurlijk 'smorgens al gezien toen we de auto hadden geparkeerd en op de bus zaten te wachten, maar het plaatsje zelf met fraaie huizen en de bosrijke omgeving met haar sjieke villa's is echt bijzonder.
Ik had de hele dag met mijn Bushnell verrekijker om gelopen en dat beviel me eigenlijk best; ik hoef helemaal geen lichtere kijker aan te schaffen, ik moet hem gewoon omgorden en gebruiken. Ik heb weer een nieuwe vogel gezien: de dodaars (aldus Korneel), een kleine schuwe watervogel, niet zeldzaam , maar door de schuwheid zie je hem niet vaak.  Omdat ik verder geen foto's heb van deze dag mag de dodaars vandaag de Blog opsieren. De foto komt van deze site.