30 juni 2014

De exploitatie van het angstgevoel

Als ornamenten zijn deze vensters voor de binnentuin.
Van afstand heel imposant en harmonisch ingepast.
Door mijn architectenvriend Peter C. krijg ik steeds meer gevoel voor architectuur. En daar zag ik in Lissabon toch een ongehoord mooi modern gebouw staan aan de rand van de Taag. We zijn er speciaal omheen gelopen en hebben ook binnen gevraagd wat het was. Een binnentuin, die niet alleen van boven maar ook aan de zijkant werd belucht en belicht door een tweetal enorme ovalen, met metalen randen omgorde gaten in de muur trok het oog. Een luchtbrug verbond de twee gebouwen; futuristisch maar van een enorme schoonheid; waarvoor zou dat hier zijn neergezet? En wie financiert zoiets moois?
Bij binnenkomst werden we overweldigd door de enorme hal die uitzicht gaf op de fraaie binnentuin; er stond ook een maquette waarvan Roos een foto nam.
De functionaliteit van het gebouw bleek ook een heel moderne en bijzonder lucratieve: hier werd vroegdiagnostiek bedreven. Je kon hier, zo te zien (misschien ga ik kort door de bocht, maar we hebben het adres van de website) laten onderzoeken of je misschien iets mankeerde en dan direct behandeld worden.

Ai, ai, wat had ik veel liever gezien dat hier een centrum was gevestigd dat zich tot doel had gesteld om de mensen de slechte gewoontes die leiden tot akelige aandoeningen te leren voorkomen; daar heb je meer aan. Wie kent niet het oude gezegde: voorkomen is beter dan genezen. Maar ja, dat laatste brengt veel meer centen in het laatje!

29 juni 2014

De mycorrhizae en de Westbroekse zodden

De pracht van het Westbroekse landschap
Gisteravond zijn Roos en ik naar een excursie met de agrarische natuurvereniging Noorderpark alhier in Westbroek; een zoddenwandeling. Een zodde is een dichtgegroeid stuk waterland; een in elkaar gegroeid wortelstelsel van waterplanten en moerasplanten zorgt voor een zekere stevigheid waarop je kunt lopen (wel voorzichtig doen en laarzen aan want je kunt er doorheen zakken).
Alleen al de fietstocht naar Westbroek via de Groenekanse weg en dan het fietspad naar Westbroek na de spoorovergang; prachtig. We zeiden dan ook tegen elkaar: "wat wonen we toch in een prachtige omgeving". Het was goed georganiseerd; Bert en Henk, twee mannen die hier geboerd hadden gaven informatie over het landschap, de planten en hoe het historisch zo gegroeid was. Het moerasgebied waarover de bisschop van Utrecht de baas was en die het liet ontginnen richting Utrechtse heuvelrug; hoe hierdoor het slagenlandschap ontstond met de lange, smalle percelen hier in Westbroek. Het biedt een prachtig landschappelijk beeld. Ondertussen liepen we door het landschap, over planken over een sloot, door zompig veengebied, zelfs een polsstok kwam eraan te pas. Aan het eind nog koffie met cake toe en werd gemeld dat er zaterdag een laatste mogelijkheid was om de stinzentuin van Wim Baas te bezoeken; deze is iedere laatste zaterdag van de maand open voor belangstellenden. En daar was ik vandaag.
Ongelooflijk wat hier is gepresteerd op tuingebied; een herstellend petgat met trilveen, zeg maar een nieuwe zodde. Allerlei waterplanten, graslandjes, orchideeën enzovoorts. Wim was niet te beroerd om veel uitleg te geven en zo kwamen we uitvoerig aan de praat over de mycorrhizae, een onderwerp waar Wim bijzonder veel van wist. Daar gaan we nog een sover verder praten spraken we af.

28 juni 2014

De ontdekking van de aarde

Een leesadvies van Cyria dit keer en het viel bijzonder goed in het pulletje! De schrijver is zeker niet de eerste maar misschien wel de beste; emeritus hoogleraar geologie: Peter Westbroek. In dit boek geeft hij een verrassend inzicht in de dynamiek van onze planeet. Hij doet dat o.a. aan de hand van de diepgaande studie aangaande kalkdeposities. De interactie van de zich ontwikkelende biosfeer en de geologische processen is meer dan fascinerend en gaf mij nieuw inzicht daar waar ik toch een statischer geheel had verwacht; de geïntegreerde ontwikkeling van de biologische en de geofysische processen in de loop van de miljoenen jaren sprak mij heel bijzonder aan. Het was allemaal niet eenvoudig te bevatten; ik moet het boek nog een keer lezen, maar eerst maar eens laten bezinken.
Op een heel bijzondere manier heeft het boek parallellen met "At home in the universe" van Stuart Kauffman. Peter Westbroek beschrijft het vast geworteld zijn van de mens aan de aarde zelfs nog indringender dan Kauffman, hoewel de titels van de boeken anders zouden suggereren. De ontwikkeling van het leven tot en met de explosief toegenomen exploitatie van de aarde door de mens horen bij de aarde zoals de bewegende aardschollen; dat vind ik een fascinerende visie. Wel waarschuwt Westbroek dat de mens niet in de geologische structuur moet gaan zitten klooien; de winning van schaliegas d.m.v. fracking gaat hem te ver. De schade aan het oppervlak van de aarde herstelt zich wel; hij noemt de 15 meter hoogveen die hier en daar in NL werd verwijderd, een doodse woestenij achterlatend waar je nu niets meer van merkt; de slagvelden in België na WO I, een maanlandschap gelijk, maar nu toch weer hersteld. De biosfeer redt dat wel.
Hij pleit voor en verwacht ook nadrukkelijk de overgang naar een symbiotische manier van omgang met de aarde; tenslotte zijn alle processen in de ontwikkeling van de aarde van symbiotisch karakter. Die gedachte vind ik ontzettend discipline-overstijgend en van grote waarde.

PS De schilder Frederic Church
Acoustisch kunstwerk op basis van tectonische signalen: Turing tables van Franz John. Met koptelefoon beluisteren.

27 juni 2014

Bloemkoolsoep

Theo, terecht trots bij één van zijn bloemkolen
Het groeiseizoen in Theo's tuin is volop bezig; de spinazie en de raapsteeltjes zijn alweer achter de rug, de postelein is voor de tweede keer ingezaaid, maar de sla, de worteltjes en vooral de bloemkolen staan er prachtig en oogstbaar bij. Bloemkool; ik ben er dol op maar het was lang geleden dat ik het had gegeten. Maar twee weken geleden had Theo een prachtige bloemkool voor me staan en hij was verrukkelijk; het kookvocht heb ik lauw opgeslobberd en was heel lekker; Hugo heeft een keer meegegeten, maar dat was niet zo'n succes omdat ik kaassaus had gemaakt met scherpe blauwschimmelkaas en dat lustte hij niet. Na mijn terugkeer van de gecombineerde Lissabon/Eifel tour stond er een enorme bloemkool voor me klaar, zo groot dat ik er wel vijf keer van kon eten. Dus een eerste keer met draadjesvlees en jus (en natuurlijk Opperdoesjes), tweede keer met een béchamel-kaassaus. Van die saus had ik zoveel over dat ik hem met het kookvocht heb verdund tot een gebonden soepje, nog een keer bloemkool in gekookt, aardappelvocht na het koken toegevoegd, nog wat extra bloemkool erdoorheen gepureerd, opscheppen, beetje room en smullen maar. Misschien is het verbeelding, maar de puurheid van de bloemkool legde de basis voor de heerlijke soep; verrukkelijk; noopte mij tot het onmiddellijk formuleren van dit Bloggie.

26 juni 2014

Er zijn al bosbessen

Beukenlaan
Vandaag weer eens lekker vroeg aan de wandel. Met de trein van 6.30 naar Harderwijk en dan met bus 104 naar Halte de Zwarte Boer in Leuvenum. Ik was daar al om 7.30 uur. Heerlijk om zo vroeg door dat zomerse bos te lopen. Eerst door de beukenlaan; de boom met het grappige wortelstelsel; leek wel een kabouterzwembadje zei ik vroeger tegen de kids.
Zandsuppletie voor de Leuvenumse beek
En dan langs de beek; Natuurmonumenten doet er veel aan om de in de vorige eeuw gekanaliseerde beek weer te doen meanderen en het grondwaterpeil te verhogen; het resultaat begint zich af te tekenen. Het verschil met de laatste keer dat ik hier liep was duidelijk.
Zo vroeg, eind juni heb ik niet eerder bosbessen zien hangen
Aan het eind van het bos, vlakbij de snelweg rechtsaf het Hulshorster zand op; één van mijn favoriete plekjes. Op de heuvel met de sculptuur van het vliegend hert een boterhammetje gegeten en van het uitzicht genoten. Lekker even een half uurtje gelezen. En dan doorsjokken door het mulle zand, net als afgelopen dinsdag toen we met Huib aan de wandel waren in de duinen bij Wassenaar; natuurgebied Bierlap en Kijfhoek in Meijendel.
Stuifzand gebied, een zeldzaam natuurtype

Aan het eind van het Hulshorsterzand staat ook een bankje en daar heb ik het tweede boterhammetje naar binnen gewerkt. In het zand een jong echtpaar met een dreumes; moeder op haar buik in het zand met fototoestel en telelens; vader aan de kant met zijn smartphone.
En toen door het bos verder; bekende route maar altijd mooi. Ik had al gelezen dat dit gebied beheerd werd op stuifzand; dit is een verdwijnend natuurtype en waard om in stand gehouden te worden. Je zag dan ook grote stukken waar het bos was verwijderd en vooral plekken waar gechopperd was; d.w.z. daar is de bovenlaag verwijderd en afgevoerd. In het stuifzand zag ik ontzettend veel sporen van grote en (zeer) kleine dieren.
Schaapskudde
Maar ook een gescheperde schaapskudde zou hier rondlopen. Op dit stuk heide, bij het laatste bankje zag ik de kudde in de verte met herder en hond. Fascinerend om het samenspel te zien. Ik zag een cluster schapen behoorlijk van de kudde afdwalen; een schel gefluit en daar ging de hond en even later kwamen de schapen weer aangehold richting kudde. Ik zag dat een aantal keren.
En dan het laatste stuk naar de trein; tja dat zal wel moeten.
Over de hele dag nauwelijks mensen gezien; voor je rust kun je hier prima gaan wandelen; de route is heel goed gemarkeerd en maakt onderdeel uit van het Zuiderzeepad.

25 juni 2014

De Boerenoorlog

Het boek was mij geadviseerd door iemand van de werkgroep Kwadijkse Vlot al ergens in september vorig jaar. Ik had het direct gereserveerd bij de bieb maar kreeg het pas drie weken geleden en moest het ook direct na drie weken weer inleveren. Iedereen wil het lenen kennelijk. Aangezien ik het tussen twee van mijn reisjes door moest lezen vreesde ik dat ik deze pil niet uit zou kunnen krijgen, maar dat viel mee. Het is heel vlot leesbaar geschreven en de geschiedenis is zo boeiend dat je het met een rotgang uit wilt lezen.
Het eerste deel wordt beschreven vanuit mr. dr. Leyds, een NLse jurist die later de rechterhand van de president (Paul Kruger) van Transvaal wordt. Het tweede deel wordt beschreven vanuit de avonturier Winston Churchill die als 25-jarige als correspondent maar feitelijk als officier deelneemt aan de almaar escalerende oorlog die eindigt in een krankzinnige geweldsspiraal waarvan het derde deel, vanuit het perspectief van een jonge "Boer", een transvaalse strijder wordt beschreven.
Ik had het gevoel dat deze oorlog die speelt rond de eeuwwisseling van 18e en 19e eeuw preludeert op WO I en WO II. De ongehoorde stommiteiten van het engelse oppercommando, de concentratiekampen van de Engelsen waarin duizenden omkomen, het bombarderen en plat branden. Ik werd er gewoon misselijk van en wil nu echt geen boeken over oorlogen meer lezen.
Neemt niet weg dat ik van mening ben dat de schrijver van dit boek, Martin Bossenbroek een heel goed stuk werk heeft geleverd. Ik wilde graag wat weten over de Boerenoorlog; een episode waarvan ik werkelijk niets wist. Het ging om het goud dat werd gevonden in Transvaal, zoals nu de oorlog in Irak natuurlijk om de olie gaat. Wat dat betreft verandert er weinig.
Ik ben er helemaal klaar mee.

24 juni 2014

Clodevich in Zülpich

Oude stadsmuur van Zülpich
Op zoek naar de Weihertor, een in mijn herinneringen oude, Romeinse uitgang van de stad Zülpich bevroeg ik een leeftijdsgenoot; hij stond op z'n gemak een sigaretje te roken bij de ijssalon; waarschijnlijk de eigenaar. Hij nam alle tijd voor de uitleg en wees me op de noodzaak van omlopen vanwege een nieuw aangelegd stadspark dat deze kant van de stad tegenwoordig afsluit. Maar belangrijker, hij gaf me tevens een lesje geschiedenis. Hier was Clodevich gedoopt; suffig riposteerde ik nog in het NLs Lodewijk, maar al snel realiseerde ik me dat deze stad duizenden jaren oud was, gesticht door de Romeinen rond het jaar 0 en dat het hier ging om koning Clovis, een naam uit een heel bijzonder ver verleden althans daar waar het de Europese historie betreft. En ja mijn Duitse meneer bevestigde dat het om Clovis ging want de apotheek waar we schuin voor stonden heette de Clovis apothek.
Clovis, Pepijn, Karolingers, Merovingers, mij op tienjarige leeftijd onderwezen door meneer Buisman, mijn onderwijzer in de 4e en 5e klas van de lagere school. Van Pepijn wist ik nog dat hij hofnar was, althans zo had ik dat 56 jaar lang onthouden en naarmate ik ouder werd ook merkwaardiger gevonden. Pepijn was namelijk de grootvader of de overgrootvader van Karel de Grote, de grote keizer van het verenigd Europa en levende van 768 to 814, alzo heb ik ook vanaf mijn prille jaren onthouden. Naarmate ik meer verstand kreeg vroeg ik me wel af hoe een hofnar, zeg maar een soort Toon Hermans aan het hof, die er slechts was "ter vermaecke" van de koning, het tot koning/opvolger kon brengen. Maar verder nooit in verdiept.
Roos is helemaal weg van Eleonore van Acquitanië een heeft over deze ooit invloedrijke dame een dikke pil gelezen. En zo kwamen wij te spreken over koning Clovis en over Pepijn. Roos wist dat Pepijn de hofmeier was geweest, zeg maar de eerste minister van het Merovingische rijk; hofmeier, het zegt een kind van 10 natuurlijk weinig. De macht uiteindelijk overgenomen van de Merovingers hebben de Karolingers het Frankische rijk later geregeerd met Karel de Grote als de meest bekende.
Deze kennis kreeg onze generatie dus al opgelepeld als kleine kinderen!
Welnu, Roos vroeg onlangs aan de bibliothecaresse naar een boek over de Merovingers en het antwoord was iets in de trant: "wat voor vingers". Dat bedoelt Scruton met het teloor gaan van onze Westerse cultuur door ontbreken van aangeleerde kennis; zelfs een bibliothecaris heeft die kennis niet meer?! Alleen iets weten over WO II, zoals tegenwoordig wordt onderwezen is echt niet voldoende. Overigens leerden wij daar destijds helemaal niets van, noch op de lagere school, noch op de middelbare school; dat pikte je vanzelf wel op. Daarom heb ik me de laatste decennia ook verdiept in deze recente historie, waaronder als laatste de Boerenoorlog als laatste. 1870 wacht nog!

23 juni 2014

Van Daun naar Manderscheid


Stoer voor de gedenktoren aan Dr Adolf Dronke,
ooit de initiator voor de Eifelverein. Heb deze
toren zonder schroom beklommen. Geen
hoogtevrees meer denk ik
Op Zondagmorgen (15 juni) was Daun vrijwel uitgestorven. Eerst een heerlijk ontbijt genoten; ik voel me weer helemaal de oude en heb weer eetlust; nu leren om die ook te bedwingen want echt honger is er (nog?) niet bij. Afscheid genomen van het hotel. Ik heb hier niet alleen van de gastvrijheid genoten maar vooral ook van de aanwezigheid van WiFi. Bloggies schrijven, e-mail beantwoorden en vooral ook muziek luisteren van Youtube; ik had nog beter signaal dan thuis dus geen enkele storing. Het derde pianoconcert van Rachmaninov beluisterd van Martha Argerich olv Ricardo Chailly; een weergaloze uitvoering, het ontroerde me gewoon zoals die twee vorm gaven aan dit bruisende concert; voortdurend oogcontact als dat nodig was.

Een ander electronisch apparaat waar ik erg veel plezier van heb is de GPS; ik heb 8 opgeladen batterijen bij me, dus ik kan voorlopig vooruit. Met de vrij verkrijgbare electronische kaart eronder kun je gewoon niet verkeerd lopen. Zo stond de Maria Hilfstrasse, waar ik volgens de Eifel Führer moest beginnen gewoon aangegeven in het venstertje, dus no problem; ik liep er zo heen. De Karl Kaufmann weg (de nr 3) gewandeld tot bovenaan de kraterrand met uitzicht op de hele Maar. Daar stond ook een gedenktoren met de naam van degene die de Eifel Verein heeft doen ontstaan. Ik ben erop geklommen en vandaaruit had je helemaal een schitterend uitzicht op het vulkaan-landschap. Maar verder kreeg ik het gevoel dat ik verkeerd zat; ik zou toch het Lieserpad lopen, dus maar weer even de gids geconsulteerd en ja hoor, ik had een splitsing over het hoofd gezien. Maar daarom niet getreurd, het hemdje opgebeurd en een stuk terug gelopen. En daar liep het Erft-Lieser-Mosel pad (nr 2), die had even een stuk meegelopen met de 3. En dat was toch een mooi pad. Roos en ik schijnen het een keer te hebben gelopen, maar ik betwijfel dat want het kwam me helemaal niet bekend voor. Verder liep het over paadjes langs enorme steile hellingen die ik vroeger absoluut heel eng had gevonden en die ik mij zeker had herinnerd.
Een bejaard aanwijsbord voor het Lieserpfad

Onderweg weer een molen, nu omgebouwd tot etablisement waar je wat kon eten en drinken, maar eventueel ook kon overnachten. Ik ging lekker binnen zitten en nam een “Schinkenbrot” met een glas melk. Ik raakte kort in gesprek met een Duitse dame die daar in gepeins achter haar bier zat. Maar na het uitwisselen van twee zinnen raakte ze helemaal op dreef en nodigde me uit voor een biertje. “Het is goed”, dacht ik, en met: “das Wandern ist des Müllers Lust” verliet ik het etablisement, nog wat na-grinnikend, want ze had geen idee wat ik bedoelde?!
I.t.t. de wandeling langs de Endert liep ik nu downstream en hoewel het pad flink op en neer ging voelde dit gemakkelijker. Kan ook komen omdat ik inmiddels hersteld ben van de ingewandsstoornis door de laatste onsmakelijke maaltijd in Lissabon.
In het laatste stuk heb ik nog een andere dame opgepikt, een voormalige gids bij SNP en al koutend bereikten we Manderscheid. Het eerste gebouw dat ik zag was Haus Burgblick en die hadden nog een Zimmer frei en met (zeer zwakke) WiFi!
Haus Burgblick
Klosterstrasse 18
54531 Manderscheid
tel: (0049) (0) 6572784
www. hausburgblick.com
E-mail: info@hausburgblick.com

22 juni 2014

Door het Guisveld

???
Toen ik deze foto voor het eerst zag wist ik niet hoe dit kon; lopen over het water; het is wel erg lang geleden dat dit kunstje werd vertoond. Vier boswachters die over het water lijken te lopen.
Vandaag werd het raadsel publiekelijk ontrafeld; Ab maakte mij erop attent dat SBB een wandeling had uitgezet over het Guisveld onder de titel: "Wandelen over het water". Vorig jaar had ik al het genoegen mogen smaken om aan een excursie door het Guisveld deel te kunnen nemen. Het is een veengebied bestaande uit een veelheid van eilandjes. Je kunt de eilandjes slechts per boot bereiken. Om dit gebied nu voor twee dagen toegankelijk te maken voor publiek had StaatsBosBeheer (SBB) wandelpaden uitgemaaid in het rietland en als verbindingen pontons neergelegd; hierover kon het publiek zich vrijelijk bewegen. Het pièce de résistance was natuurlijk de hier boven gepresenteerde overgang. Wat je op de foto niet kunt zien dat is de met palen aan de bodem gefixeerde oeververbinding die net een centimeter onder het waterniveau blijft. Je moet dus soppen maar zelfs met mijn oude, lekke wandelschoenen hield ik droge voeten.
Kosten noch moeite waren gespaard; SBB had het ontzettend leuk georganiseerd; Vogelbescherming was halverwege, ergens middenin het veld aanwezig met een boekenstand en deskundigen met telescoop kijkers en toelichting; een scorebord met welke vogels waren waargenomen daar was zelfs een roerdomp en een blauwborst bij!
Waterdiertjes bekijken; voor kinderen.
Verderop een hele kinderactiviteit met visnetjes en aquaria, soortenbladen en weer een deskundige die op kindvriendelijke wijze toelichting gaf. Bordjes bij de plantensoorten (had Ab keurig voor gezorgd naar ik begreep); het bordje met Kale Jonker trok ik mij persoonlijk aan!
Aan het eind nog een timmerplek voor de kids waar ze met spijkers, hout en houten chips konden knutselen. Wij hadden een heerlijke middag; het was nog prachtig weer ook! Bedankt Ab voor het advies.

21 juni 2014

5-1 tegen Spanje

Het marktplein van Ulmen
De dag na de wedstrijd van NL tegen Spanje, ik was in Ulmen aan de wandel, deed ik wat inkopen bij een groente en fruit stal op de markt. Ik had die nacht tevoren ontzettend liggen hoesten en had een rauwe stem. De groenteman vroeg aan mij of ik gisteravond feest had gevierd. In mijn beste Duits vertelde ik hem dat mijn stem niet door feest vieren maar door een verkoudheid was aangedaan. En toen vertelde hij dat NL met 5-1 had gewonnen van Spanje. Ik wist helamaal niet dat die wedstrijd de avond tevoren gespeeld was; interesseert me ook eerlijk gezegd geen moer.
Maar ik kon het toch niet laten om aan een Duitse wat oudere meneer te vragen of hij voetbal had gekeken en of het een sportieve wedstrijd was geweest. De twee jaar geleden gespeelde finale tegen Spanje vond ik zo onsportief; na de actie waarbij een Spaanse speler een voetbalschoen vol op de borst kreeg wilde ik ook niet verder kijken.
Maar nu bleek dat NL volkomen verdiend de wedstrijd had gewonnen.
2 jaar geleden kregen we een merkwaardig bericht per chat van een vriendin uit Spanje; nu hoorden we niets. Dat gekke, straatarme land is helemaal zot van voetbal; dit moet voor hen een enorme frustratie zijn. Mij doet het weinig; wel realiseerde ik mij dat het precies 40 jaar geleden is dat we dat absolute topvoetbal gepresenteerd kregen met Johan Cruyff in de hoofdrol; dat was genieten tot Duitsland in de finale een spaak in het wiel stak.Na, wass macht es aus.

20 juni 2014

Roger Scruton

Cultuur is veel meer dan collectief kunnen genieten van kunstuitingen als fraaie voortbrengselen van mensen. Het vormt de basis van het collectief gedrag, op grond van gezamenlijke kennis. Scruton is de eerste filosoof die ik redelijk goed kan doorgronden, althans de bewoordingen waarin hij schrijft zijn mede dankzij de vertaling goed te begrijpen. In zijn boekje “Waarom cultuur belangrijk is”, breekt hij op bijna hartstochtelijke wijze een lans voor het nog zo veel mogelijk in stand houden van collectieve kennis. Het spreekt mij heel erg aan omdat ik enerzijds het hebben van veel kennis zo’n aangename zaak vind maar anderzijds omdat ik net als Scruton nogal conservatief ben en de buitengewoon oppervlakkige TV-cultuur verafschuw.
Bij het lezen van de boeken van Patrick Leigh Fermor was ik ook zo gefrappeerd door de enorme kennis die avonturier/schrijver had en waarmee hij op zo’n erudiete wijze over het landschap zweefde, alles beschouwend tegen zijn persoonlijk canon van culturele kennis.
Zoals hij ergens beschrijft dat hij, tijdens zijn bekende huzarenstukje waarbij hij (op Kreta) een Duitse generaal gevangen heeft genomen met deze man een innig cultureel contact had als deze laatste bij de vreselijke tocht door het weerbarstige landschap een strofe van de klassieken reciteert, vind ik een groots teken van gezamenlijke cultuur.

Ik begin langzaam te begrijpen wat Scruton bedoelt.

19 juni 2014

Sind Sie frau Diederich?

Aan de appeltaart in Cochem
Na die merkwaardige reisdag van afgelopen donderdag wist ik niet hoe vroeg ik naar bed moest gaan. Eerst nog rondgelopen in Zell en iets kleins gegeten; erg rustig; te rustig voor een toeristenstadje; er stond dan ook een bord met een tekst in de zin van: eerst het stadscentrum gestorven, dan de hele regio gestorven. Misschien geldt dat voor Zell, maar zeker niet voor alle plaatsjes die ik vandaag heb gezien.
Maar goed, eerst vroeg naar bed, 20.00 uur om precies te zijn en ik werd (met het licht nog aan) wakker om 1.00 uur voor de noodzakelijke tussenstop. Het uiteindelijk ontwaken was om 6.00 uur, dus bijzonder lang en intensief in Morpheus armen gelegen.
Ontbijt bij de spraakzame gastvrouw, met uitzicht op de Moezel; ik ben nog steeds erg snel vol en stop dan ook meteen met eten. Toen met de bus naar Bullay en daar met een bus naar Cochem. Wat deed die rit me ontzettend aan m’n vader en moeder denken die hier vele jaren achtereen met vakantie zijn geweest. In Cochem koffie gedronken met een punt appeltaart (die ik ook maar half heb opgegeten). En toen aan de wandel; ik had de “Karolinger weg” van de Eifelverein snel gevonden aan de hand van de Eifelführer die ik voor mijn vijftigste verjaardag van mijn ouwe lui had gekregen (met opdracht voorin van m’n moeder). De etappe die ik wilde lopen was van Cochem naar Ulmen, 20 kilometer, maar wel van begin tot eind omhoog!
De wandeling liep vrijwel geheel langs een beek, de Endert; omdat ik omhoog liep zag ik de Endert steeds smaller worden totdat er niet veel meer van over was dan een greppeltje met een bodempje water. Onderweg in het steilere gedeelte doken hier en daar (voormalige) watermolens op, zoals in “die schöne Müllerin”, eine Mühle seh Ich blinken ...
Watermolen bij de Endert
Wat was ik moe toen ik eindelijk in Ulmen aankwam; nu nog onderdak zoeken. Bij het eerste adres had ik geen succes; er waren er trouwens heel veel minder dan in Zell en ook in de andere plaatsjes die ik met de bus had gepasseerd. De meneer verwees me naar frau Diederich; ik liep zoals hij had gezegd; daar stond een oudere dame op punt van vertrek en ik vroeg haar of ze wist waar frau Diederich woonde. Ze keek me wat verrast, misschien wat wantrouwig aan en vroeg wie me had gestuurd. Natuurlijk noemde ik de buurman achter en toen vroeg ik of ze dan zelf frau Diederich was en dat bleek het geval. Maar ze stond op punt van weg gaan en ze had geen ontbijt. Ik vroeg of ze dan misschien iemand anders wist, ach en toen zei ze dat ze me wel vertrouwde en me toegang verleende tot haar huis en een kamer voor me ter beschikking had. Ze benadrukte nog dat ik geen 2 minuten later had moeten zijn want dan had ik voor een dichte deur gestaan. Had ik even mazzel en dat nog wel op vrijdag de dertiende!
Overigens bekruipt me het gevoel dat Roos en ik hier jaren geleden al eens hebben gelogeerd. Die Maar komt me heel bekend voor.
De volgende morgen, lekker uitgerust, maar nog niet helemaal de oude toch maar op weg gegaan naar Daun. Was niet de mooiste etappe die ik ken uit de Eifel. Veel langs wegen. Op een bepaald moment ben ik zelfs afgeweken van de Karolinger weg en ben via Darscheid naar Daun gelopen. Grappig genoeg kwam ik daarbij op een andere Eifel weg, de Karl Kaufmann weg en die liep het laatste stuk samen met de Karolinger weg.
Ulmer Maar
Daun ligt mooi centraal in de Vulkan eifel, omringd met kratermeren, de Maaren; de stad zelf vind ik niet veel aan. Na enig zoeken vond ik het busstation; ik had wel door willen reizen naar Kylburg, maar daar ging geen bus heen. En ik was moe, dus dan maar in hotel. De eerste twee hotels waren vol, maar in het derde vond ik gelukkig nog een kamer en ... met Wifi. Dat is toch wel een verrijking; e-mail bijgewerkt, gechat met Roos en 'savonds muziek geluisterd; ik had beter signaal dan thuis! Mijn groompie geeft me toch wel veel genoegen; ik kan m'n bloggies bijhouden, e-mailen; net of ik thuis ben!
'sMorgens heerlijk ontbeten en weer op weg. Het plan is om naar Manderscheid te gaan; een route langs de Lieser die ik jaren geleden eens met Roos heb gewandeld.

18 juni 2014

Het Gulbenkian museum

Voordat je naar binnen gaat al direct
zo'n bekend beeld van Rodin. Feest der
herkenning!
Als leesvoer heb ik het boek van Roger Scruton: “waarom cultuur belangrijk is”, meegenomen naar Lissabon; dun boek, met een inhoud die je telkens weer moet lezen om te kunnen doorgronden. Terwijl ik door het Gulbenkian liep voelde ik des te beter wat Scruton bedoelt met het belang van cultuur. Ik vond het zo ongelooflijk mooi wat deze Armeen had verzameld van verschillende culturen; het was zo’n rijkdom om te zien wat mensen aan moois kunnen maken. Met grote bewondering heb ik naar verschillende enorme borduurwerken gekeken; bril af zodat je er met je neus bovenop kon als bijziende; de aandacht en precisie die was toegepast; ik was er zo van onder de indruk.
Er was een expositie van heel bijzondere juwelen, gemaakt zo rond 1900; een libelle van Lalique vormde wel het topstuk; ongehoorde schoonheid.
Maar ook twee schilderijen van Rembrandt en geen kleintjes. Dat is nog eens cultuur genieten en je ermee verbonden voelen.

17 juni 2014

Zurück nach Hause

Uitzicht over de Kyll vanaf het balkon
Gisteren van Manderscheid naar Kyllburg. Was een enorme lange etappe en ik (ik schaam me om het op te schrijven) was de verkeerde kant op begonnen. Daar kwam ik na 5 km achter. Een onmogelijke opgave om deze hele etappe te lopen. Maar hij was prachtig met een passage van het dal van de Alf (meen ik dat de naam was), maar ik moest het opgeven bij een dorpje onderweg; toen had ik er overigens wel 35 achter de kiezen en moest er nog minstens 7. Het hotelletje zat vol, maar men belde een hotel in Kyllburg en een taxi. Vervolgens kwam ik in het mij bekende hotel Müller met kamer met uitzicht op de Kyll. In het kroegje eronder het laatste half uur van de wedstrijd Duitsland-Portugal meegemaakt.
Vanmorgen in Kyllburg had ik m'n plannen gemaakt voor de rest van m'n wandeltocht: met de trein naar Euskirchen, daar een Euregio kaart kopen en door naar Zülpich, vervolgens de wandeling maken naar Hausen en tot slot via Düren terug naar huis. Maar de plannen veranderden snel.
De tocht van Kyllburg naar het noorden liep langs de Kyll; een beek met kristalhelder water; overal drijvende waterranonkels met witte bloemetjes. Maar het duurde bijna 2 uur eer ik in Euskirchen was. Daar stond de bus naar Düren keurig klaar; uitgestapt in Zülpich, op weg naar de Weiertor waar de route moest beginnen. Met enkele aanwijzingen kwam ik in de goede richting; de laatste meneer die ik vroeg gaf me een heel historisch verhaal over Zülpich maar wist me ook te vertellen dat het stadsbestuur in haar wijsheid de Weiertor had afgesloten met een stadspark. En je houdt het niet voor mogelijk maar het begin van de wandeling was dus verdwenen.
Een "selfie" van Dick en mij.
Ook de GPS kon me niet helpen want ik had stom genoeg de electronische kaart van de Eifel te nauw ingeschat. Nou werd m'n animo met het verdwijnen van de zon en het dichterbij komen van het einddoel ook wel minder hoor. Dus hup de volgende bus naar Düren en door naar Aken. Bus 50 stond net klaar en een half uurtje later stond ik bij een verraste vriend Dick voor de deur. Lekker koppie thee en koffie gedronken en gezellig bijgekletst. Dick is nogal een apparatenfreak en kon het niet laten om z'n i-pod te demonstreren; ik vroeg hem om een selfie van ons beiden te maken voor op de Blog.
En toen de laatste etappe naar huis. Voor het eerst lukte het me om "internet in de trein" te bereiken; ik ben niet zo handig met al die moderne rotzooi har har. Maar dat bekortte de reis aanzienlijk, althans subjectief. Het genoegen van het gebruik van m'n groompie tijdens dit uitstapje woog trouwens sowieso ruimschoots op tegen het gewicht dat ik daardoor extra mee te torsen had. De verrekijker had ik wel thuis gelaten; dat red ik niet meer, hoewel?

16 juni 2014

Syndroom van Stendhal?

Eén van de vele schoonheden van Lissabon
Twee volle dagen Lissabon was kennelijk wat veul voor ons. We hebben zowel in de stad maar vooral in de musea zo ontzettend veel mooie dingen gezien dat het ons gewoon begon te duizelen. Dat is het syndroom dat ooit beschreven werd door Stendhal (aldus Roos) bij een bezoek aan de stad Florence; de schoonheid van die stad was, zeker in de tijd voordat er zo veel auto’s rond reden zo overweldigend dat mensen een zenuwinzinking kregen. Dat was bij ons niet het geval hoor; wij hadden meer last van het syndroom van HolleBolleGijs, oftewel we hebben zo schandalig lopen eten dat het ingewand het had opgegeven; lag achteraf gezien aan het eten in het laatste restaurant; dat smaakte ook niet goed. De laatste nacht ben ik toch beroerd geweest, maar in de loop van de ochtend van vertrek viel het wel mee; voelde me alleen wat slap en onzeker en ik had niet of nauwelijks geslapen
Heel vroeg weer naar het vliegveld; Roos moest al rond 9.00 uur vliegen en ik ben voor de zekerheid maar meegegaan; durfde het niet goed aan in m’n eentje. Maar gaandeweg ging het steeds beter. De lange tijd dat ik moest wachten voor vertrek viel eigenlijk nog wel mee. Er gebeurt veel op zo’n vliegveld en dat leidt af. Maar het was wel een hele zit voordat mijn vertrek werd afgeroepen. Tijdens de reis wat zitten dutten. Aangekomen op vliegveld Frankfurt Hahn (waarom het Frankfurt heet mag een raadsel genoemd worden want dat ligt 150 km verderop) heb ik maar een taxi genomen; die heeft me uiteindelijk naar Zell gebracht, het eerste plaatsje vanuit Hahn aan de Moezel en bekend vanwege haar wijn: Zeller schwarze Katz. Er waren zat mogelijkheden voor overnachting. Bij het eerste het beste adres waar ik aanbelde was een bijzonder vriendelijke en spraakzame mevrouw; prettig onderkomen, heerlijk rustig. In het stadje iets kleins gegeten en vroeg naar bed gegaan, Geslapen als een Roos.


NB
Het blijkt dat er iedere 2 uur een busje rijdt van Flughafen Hahn naar o.a. Zell en vanaf Zell, zo vroeg zelfs dat je er de vroegste vliegtuigen mee kunt halen! Biedt veel perspectief voor combinatie vakanties met Zell als tussenstop.
Maar vanaf Hahn rijden ook bussen de Eifel in. Ik zag die te laat toen ik al in de taxi zat en ik was ook te moe. Volgende keer onderzoeken.

Verder zag ik dat Bullay (makkelijk en frequent bereikbaar vanuit Zell) tegenover Alf ligt, het vertrekpunt van de Mosel-Our weg (16) van de Eifelverein, loopt naar Luxemburg.

15 juni 2014

Een Lisboa kaart of niet?

Monument voor de ontdekkingsreiziger
Als toerist kun je in Lissabon een passepartout voor stads-OV en veel musea kopen voor een redelijk bedrag. Maar ook een passepartout voor stads-OV alleen en die kost slechts 6 euro per dag. Nu leek het mij wel handig om zo’n passepartout voor beiden te hebben voor 2 dagen. Hebben we gedaan; bij de informacion hadden ze er niet bij verteld dat het dinsdag een nationale feestdag was en dat de meeste musea dus gesloten zijn. We hadden dus feitelijk verdraaid weinig aan deze kaart. Nou ja, het museum waar we voor kwamen, het Gulbenkian museum viel wel buiten de kaart, maar was wel open. En wat we daar hebben gezien tart iedere beschrijving; het ontroerde me de schoonheid van de verzameling van deze Armeen. Wat ben ik blij dat er van dit soort verzamelaars ooit waren.
Zo hing er een Rembrandt die wanneer hij als “nieuwe aanwinst” in het Rijks zou worden opgehangen honderdduizenden bezoekers extra trekken. Hier niet; ik zag mensen die naar het bordje met beschrijving keken, een vluchtige blik wierpen en direct doorliepen. Er hingen zelfs twee Rembrandts, fantastisch.
In zo'n ouderwets trammetje zoals we die vroeger in
Amsterdam ook hadden. Leuke herkenning.
Meer algemeen moet ik opmerken dat dit een museum naar mijn hart was; gewoon keurig alles uitgestald, zonder lawaaïerige audio-presentaties, laat staan knopjes voor kinderen. Ik kon er niet over uit. We hebben ons voorgenomen om iedere twee jaar naar dit museum te gaan. Het eten in Lissabon en de culturele rijkdom van het Gulbenkian museum rechtvaardigen deze tweejaarlijkse onderneming; geen straf dus.
Toen bleek dat de andere musea gesloten waren, hebben we de metro naar Sintra genomen, een fraaie plaats met hoog op de berg een kasteel uit de Moorse tijd, de tijd van de Mohammedanen. We zijn tot voor de poorten geweest; een hele klim, maar ook dit was gesloten wat we al klimmend reeds hadden vernomen van teleur gestelde dalers. Wij hebben in ieder geval de benen even gestrekt tegen de steile berg op en voelde nog de kracht die we in Kreta hadden opgedaan. Zweten volop, maar adem geen probleem!
Tot slot de hongerige maag maar weer eens zijn zin gegeven en weer heerlijk gegeten!

14 juni 2014

Geef mij maar Ryanair

Afgelopen maandag zijn we vertrokken naar Lissabon. Dat was nog een overblijfsel van een mislukte wandelreis die we zouden maken met Han Sibon, een particuliere reisorganisator die gespecialiseerd is in wandelingen in noord Portugal. We hadden de heenreis met Transavia naar Lissabon al geboekt en de terugreis met Ryanair via Porto. Dus toen de wandelreis niet door kon gaan door persoonlijke omstandigheden van Han Sibon moesten we iets verzinnen. Het merkwaardige deed zich voor dat zowel Transavia als Ryanair met de reis zaten te klooien; de vertrektijden waren veranderd. “Nou”, dacht ik, “dan komen we er mooi van af”. Dat was inderdaad het geval met Ryanair die maakte het bedrag gewoon direct over nadat we hadden aangegeven dat we niet accoord konden gaan met de verandering; Transavia niet, bleef moeilijk doen terwijl de verandering bij deze maatschappij ons een hele dag door de neus boorde; we vertrokken maandag pas om 18.05 uur, althans dat was de officiële vertrektijd, maar ja, het is natuurlijk geen Ryanair, dus het uiteindelijk vertrek was pas om 18.40 uur zodat we heel laat pas in Lissabon aankwamen. Maar daarom niet getreurd; we hadden ons (zeer eenvoudige)  onderkomen snel gevonden en hebben heerlijk gegeten bij een restaurant om de hoek. Er zaten allemaal Portugese mensen, dus geen toeristenmenu maar voortreffelijk voedsel, waaronder pata negra ham zoals ik ze slechts ken uit Spanje.

Daarna in m’n bed gerold en geslapen als een roos, naast mijn Roos.

13 juni 2014

De gladde slang

Een gladde slang, nou ja, slangetje
In Nederland kennen we een drietal soorten slangen: de meest bekende, de ringslang, de adder en tot slot de meest zeldzame, de gladde slang. Die laatste had ik waarschijnlijk nog nooit gezien; een vluchtige waarneming van een grote slang zonder ring daargelaten (ik was op de fiets en het beest kroop snel weg); dat zou een gladde slang geweest kunnen zijn maar gezien het habitat is het toch waarschijnlijk een ringslang geweest.
Tot afgelopen zondag. Ab stopte plotseling met de fiets; ik dacht dat er iets met zijn fiets aan de hand was maar nee, hij had een slangetje waargenomen. En ja hoor, daar lag een "slang", nou ja, een slangetje. Ab dacht even dat het een ringslang was, maar nee het was een gladde slang, die waarschijnlijk in het vorig seizoen het daglicht had mogen aanschouwen.
Ik vond het een aandoenlijk gezicht zo'n piepklein actief beestje. We hebben hem van het fietspad afgehaald om te voorkomen dat er iemand overheen zou rijden. Het is een beetje vervelend dat reptielen altijd de asfaltpaden opzoeken omdat ze er sneller kunnen opwarmen; het is mij ook vaak overkomen dat ik in het bos een hazelworm op het fietspad tegenkwam; die leg ik ook altijd een stukje verderop. Bij het wandelen kom je ze ook vaak tegen; ik pak ze dan altijd even op; raar gevoel zo'n koud beest.
De adder stond dankzij Abs' broer Dick al op mijn waarnemingenlijst en dan nu de gladde slang. Heb ik alle drie soorten inmiddels gezien!

12 juni 2014

Jan Brokken en het nieuwe schrijven

Ik wilde zijn boek "In het huis van de dichter" het liefst uit hebben voor ik met Cyria aan de wandel zou gaan; zij had mij dit boek geadviseerd en ik had het nog maar net in huis. Dat noopt tot snel lezen en dat lukte met dit boek wonderwel; moet je niet proberen met Stendhal of Nabokov; bij deze schrijvers van "haute literatuur" wil je iedere zin doorproeven; Jan Brokken schrijft zo extensief dat je kunt volstaan met het lezen van de eerste zin van iedere alinea. Pas wanneer je de draad een beetje dreigt kwijt te raken dan moet je de voorgaande alinea erbij nemen.
Wil niet zeggen dat het hele boek een soort verdund aftreksel is hoor. De laatste hoofdstukken heb ik van de eerste t/m de laatste zin gelezen.
Toen ik met Huib wandelde bleek dat hij bij het lezen van een ander boek van Jan Brokken ook het gevoel had dat hij vaak wat al te uitgebreid van alles zat te omschrijven terwijl het bondiger toch aangenamer lezen zou zijn geweest.
Volgens mij komt het door het gebruik van de tekstverwerker; je schrijft een verhaal kort en bondig uit (de eerste zinnen van de latere alinea's) en vult dit dan later in. Het was me bij een andere, niet nader te noemen schrijver ook al opgevallen dat je je moeiteloos kon beperken tot de eerste zinnen van de alinea's zodat je razendsnel door het boek gleed. Dit soort boeken zouden wel eens het product kunnen zijn van een nieuwe, technisch gefaciliteerde manier van schrijven: "het nieuwe schrijven" dus.

11 juni 2014

Calamares bakken

Het geheim van de kok werd mij onthuld
In Sougia gingen we een keer eten in een visrestaurant. Roos wilde een schotel met een keur aan wat kleinere vissen; ik had liever een grote vis. De restauranthouder, die naar later bleek een vakgenoot van me was, was nu visser/restauranthouder (wat een wisselende carrière?!). Hij verzekerde ons dat de vissen van vandaag waren en vannacht nog zwommen. Nou dat mocht dan wel waar zijn, ik vond het spaarzame vlees tussen de eindeloze gratenrij bijzonder lekker, maar moeizaam bereikbaar; niks voor mij. Bovendien was de vis niet gebakken in de roomboter maar op houtskool geroosterd; niet mijn goesting.
Maar .............. op het menu stond ook calamaria, gebakken in de olijfolie. Dus de volgende dag bij de lunch, ik hoef niet aan te vullen. En die was weer ouderwets lekker en opgediend zoals het hoort: een bord gebakken calamaria (Grieks voor calamares), een halve citroen, wat sneden brood en dat was het. Het aanbaksel was zo lekker dat ik het tot de laatste kruimel heb opgegeten. Zo smaakte het 35 jaar geleden ook toen ik dit voor het eerst op Kos met Lien at.
Ik wilde er de volgende dag weer eten en zo geschiedde. Ik vroeg of ik in de keuken mocht kijken om te leren hoe het gedaan werd. En daar werd ik zelfs ingewijd in het keukengeheim!
Calamares in stukken snijden,
zout eroverheen en .... het keukengeheim, wat suiker
in een zak met bloem schudden tot alles bedekt is met bloem
In een koekenpan met ruim olijfolie op behoorlijk hoog vuur bakken en om en om draaien. De aandacht die de kokkin gaf was niet voor niets want ik weet uit ervaring dat het snel te lang is en dan wordt de calamares als een binnenband van de fiets. Het was weer heerlijk.
Het enige dat ik misschien anders zou doen is het meebakken van een paar tenen ongeschilde knof. Nou ja, eerst maar eens het originele recept volgen (of terug naar Sougia, ik weet wel wat ik leuker vind har har).

10 juni 2014

Argos

Argos, de hond van Odysseus in Chania
Daar in Kreta had ik sterk het gevoel omringd te zijn met de mythe rond Odysseus, de man van de duizend listen. In het haventje van Loutro lag een schip met zijn naam; even verderop lag de grot van Polyphemos; in de verte kon je Gavdos, het eilandje van Kalypso, de godin met de mooie vlechten zien liggen. Maar wie schetst mijn verbazing toen we op de dag van vertrek bij de haven van Chania ook de oude hond van Odysseus, Argos, met de zelfde naam als het monster met de honderd ogen zagen liggen. Argos, het enige wezen dat Odysseus zonder mankeren herkende en vervolgens direct stierf.
Dat gebeurde tijdens een gesprek van Odysseus met Eumaios, de trouwe varkenshoeder die zich niet realiseert dat de schijnbare bedelaar Odysseus zelve is.

Citaat uit de Odysseia in de vertaling van Imme Dros:
..... Toen ze zo stonden te praten, tilde een hond die daar lag, zijn
kop op en spitste zijn oren. Het was Argos, de zelfde
hond die Odysseus vanaf de geboorte zelf getraind had,
maar waar hij niets aan gehad had, omdat hij weg moest naar Troje.
Er was een tijd dat Argos op jacht ging met jeugdige jagers,
altijd achter de herten en hazen en berggeiten aan, maar
nu bleef hij buiten de poort, zijn baas was immers niet thuis en
hij lag totaal verwaarloosd op een van de grote hopen
mest van koeien en muildieren, die voor het huis bleven liggen
tot de slaven van Odysseus de gier kwamen halen
om er de grote akkers mee te benesten. Daar lag
Argos overdekt met bijtende hondevlooien.
Ondanks alles wist hij dat zijn baas er was, hij
kwispelde met zijn staart, hij legde zijn oren plat, maar
had geen kracht meer om naar Odysseus toe te kruipen.
Die keek vlug opzij en veegde langs zijn ogen .........

..... Maar het noodlot van de zwarte dood trof Argos,
toen hij Odysseus in het twintigste jaar weer gezien had.

09 juni 2014

Armoede in Hoenderloo

Het kerkje van Heldring aan de Heldringstraat te
Hoenderloo
In een van mijn wandelboekjes staat een verhaal genoteerd over Ds Heldring die in de negentiende eeuw een lange wandeling maakte over de Veluwe. In die tijd een woest gebied met hier en daar een boerennederzeetting, of zelfs alleen maar eenzame boerderijen. Zonder kunstmest en kunstmatige bewatering was het een bijzonder armetierig bestaan op deze hoge zandgronden. Snel last van verdroging en bijzonder onvruchtbaar.
Ds Heldring, aldus gaat het verhaal werd getroffen door de diepe armoede van de mensen in het gehucht Hoenderloo. Hij heeft daar ook wat aan gedaan; zo heeft hij zorg gedragen voor het slaan van een waterput en heeft hij het dorp uit haar isolatie geholpen. Een eerbetoon aan hem is "het witte kerkje van Hoenderloo". Nu had ik dat kerkje bij mijn wandelingen van en naar Hoenderloo nooit kunnen ontdekken. Maar gisteren met Ab heb ik het gezien. Bovenop een heuveltje stond het in haar witte pracht.
We waren te voet op weg naar IJs & Co, de lokale zomerse attractie van Hoenderloo; bekend tot in alle omstreken en voor concurrenten ongetwijfeld een doorn in het oog. Ab kent deze voorziening al vanaf zijn jeugd en vindt het ijs heel bijzonder. Vorig jaar heb ik het ook een keer mogen nuttigen en vond het vooral erg groot. Maar de lezer zal het niet willen geloven, er stond een rij mensen van meer dan 15 meter voor het kleine ijsloketje en iedereen stond geduldig te wachten.
Dat had Ds Heldring 160 jaar geleden niet kunnen vermoeden; van armoede geen sprake meer.

08 juni 2014

Een vliegende koekoek

Monument voor generaal Christiaan de Wet
Vandaag met Ab op stap; de vierde wandeling op rij; gezellig met vrienden en gisteren met Roos. Ab kwam met het idee om naar het Park de Hoge Veluwe te gaan. We begonnen wat later dan anders; hij was "pas" om klokslag 8.00 uur bij mij; we dronken eerst thee en praatten wat over het artikel in de Trouw dat hij mij onlangs had gestuurd over de onwaarschijnlijke productiviteit van de Oostvaardersplassen in vergelijking met de intensieve veehouderij (een Blog hierover zal zeker volgen).
Pas over negenen gingen we op weg; We waren bang dat de Boer 'n kinkel in Hoenderloo nog niet open zou zijn. Maar dat was wel degelijk het geval en we namen chocolademelk met appeltaart. Daarna op weg naar het park. Het begon heel licht te regenen: "zullen we anders eerst naar het Kröller Müller" gaan?" vroeg ik nog. Ab vond het zonde van de tijd en toen bleek dat je daarvoor ook nog eens extra moest betalen besloten we om de natuur te gaan bekijken en dat is me natuurlijk niks tegen gevallen. Een "witte fiets" vergrootte de bereikbaarheid van de gebieden waarvan Ab wist dat ze de moeite waard waren. We gingen naar het gebied waar "de brand" was geweest. Eerst dacht ik dat het een landbouwgebied was waar we heen reden; het pijpestrootje had van de gelegenheid gebruik gemaakt om uitbundig in blad te schieten; het effect van de brand was gewoon teniet gedaan.
In de grote poelen die gevoed worden vanuit (schone!) kwel waren tal van libelles actief; we hoorden het merkwaardig geluid van de watersnip, ook wel hemelgeit genoemd vanwege het mekkerend geluid dat hij overigens niet met zijn ademhaling maakt, maar met zijn staart. En inderdaad je zag dat hij zijn staart spreidde en de vleugels stil hield en dan hoorde je het typische geluid van deze vogel. Even verderop een koekoek; zie je toch maar zelden; rare vogel met z'n opgeheven snavel; net zo vreemd als de geep onder de vissen, is de koekoek onder de vogels. En we zagen nog een op insecten jagende boomvalk. Voor mij weer scoren op m'n waarnemingslijstje.
Vervolgens gingen we de monumenten van het park af; het monument voor generaal de Christiaan Rudolf de Wet, aanvoerder van "de boeren" tijdens de boerenoorlog. Een boek daarover ligt klaar om te lezen; Ab had het al gelezen, hij weet veel over oorlogen en leest er graag over. Het St Hubertusslot; viel me een beetje tegen; had het veertig jaar geleden voor het laatst gezien en was er toen nogal van onder de indruk; nu vond ik het eigenlijk maar een beetje tegenvallen; het raadhuisje van Usquert, ook een creatie van Berlage vond ik eigenlijk veel aardiger.
Aardbeitjes uit de moestuin van Theo
Terug naar huis en samen de bestelde aardbeien opgehaald bij Theo en Ab de moestuin van Theo laten zien; Theo leidde hem trots rond, en terecht, alles staat er prachtig bij!
Hertenragout en aardbeien toe schotelde ik Ab voor. Afsluiting van een ontzettend gezellige dag. Ik gaf Ab mijn dikke boek over WO I mee; hoef ik niet terug.

07 juni 2014

Dat is echt zomer

Daar sta ik dan in wandel outfit
Voor vandaag was een warme zomerse dag voorspeld. Nu was Roos aan de beurt om met mij mee te "mogen" wandelen. Ik wilde al een hele tijd de wandeling vanuit halte Mooi Veluwe, met lunch bij de Zwarte Boer door naar Nunspeet of een ander station.
Dus vanmorgen met de trein van 9.00 uur, de bus in Putten stonden we even voor 10.00 uur op de plaats van bestemming. We hadden er allebei zin in. Van moeie benen had ik helemaal geen last ondanks al twee dagen aan de wandel. Er stonden nog flinke plassen op de zandpaden; overal sporen van zwijnen en herten; geen mens te bekennen. We zouden op de hele dag in het bos slechts 2 wandelaars tegen komen. Ook niet zo gek veel fietsers en gelukkig helemaal geen crossfietsers. Daar schrik je je als wandelaar het lazarus van als ze je plotseling voorbij snellen op de bospaden.
Het bos staat er prachtig bij; het voorjaar en de regen van de afgelopen dagen hebben voor een groene bekroning gezorgd; dus geen vogel te zien; de verrekijker heb ik dan ook de hele dag voor niets meegesleept.
Bij boshuis Drie hebben we voor de zekerheid ook nog maar even gestopt voor koffie en appeltaart. Conclusie: volgende keer toch maar weer zelf bakken; is een stuk lekkerder. Maar dat mocht de pret niet drukken. We kwamen bij Speuld waar je ook op zaterdag de buurtbus kunt pakken vanuit Ermelo; dat moeten we een volgende keer doen; aldaar verse eitjes van de boer gekocht. Over de heide, waarbij je boven de bomen de kathedraal ziet uitsteken, het gebouw van de wereldomroep bij Kootwijk; vind ik altijd weer een schoon stuk van deze etappe.
Nog een stuk langs de weg naar Staverden en dan het laatste stukje naar de Zwarte Boer, een bekende uitspanning in de bossen van Ermelo. We hebben er heerlijk gegeten: Kervelsoep en Roos een salade en ik een luxe Hamburger.Gezellig en een leuke onderbreking. We waren de, enige bezoekers die binnen gingen zitten; we waren al genoeg buiten geweest.
Gebakken Opperdoejes met spiegeleieren. en sla
uit de moestuin. Een echt zomers maal
Eigenlijk gaat de wandeling verder naar Nunspeet, maar dat werd ons te gortig, dat zou meer dan 35 km worden. Dus op de GPS gekeken welke plaats dichterbij lag en dat was Ermelo. Helaas moet je dan het laatste stuk in de buurt van een secundaire autoweg lopen. Maar uiteindelijk kwamen we toch aan in het opgebroken Ermelo; de hoofdstraat wordt opgeknapt. Roos nam een ijsje en tot slot sjokten we voort naar het station. Het was in totaal ongeveer 29 km wat we hebben afgelegd.
Gelukkig had ik het avondmaal al voorbereid; lekker sla van Theo, opperdoesjes heb ik gebakken met een stuk spek en vier van de verse eitjes eroverheen. Smullen geblazen. Ik kon het niet laten om ook daar een foto van te maken; echt zomers eten! Vandaar de titel van deze Blog.

06 juni 2014

Bij de vogels in trek

Baarhuisje
Vandaag met Huib een rondwandeling van 20 km gemaakt vanuit station Nieuwerkerk a/d IJssel. Mooi polderlandschap; twee keer met de pont over de Hollandse IJssel; piepkleine pontjes waarmee je in een vloek en een zucht aan de overkant bent.
De eerste plaats die we aandeden was Moordrecht; ik kende die plaats nog van minstens 25 jaar geleden toen ik hier ook wandelde. Een hoge kerk wist ik mij nog te herinneren. En ja die stond er nog; flink onder gescheten door de vogels, waarop Huib snedig opmerkte dat deze kerk wel erg in trek was bij vogels. Dat deed mij eraan herinneren dat ik mijn verrekijker bij me had; die gordde ik om en zo trokken we verder.
Het is toch wel een behoorlijke verrijking om een kijker bij je te hebben; die vogelhobby vind ik steeds leuker worden.
Bij Ouderkerk a/d IJssel aangekomen kwamen we langs een oud kerkhof met, als werd toegelicht op een informatiebord, zich een baarhuisje bevond. Dat gaf mij zo'n idiote associatie; baren en opgebaard worden hebben in mijn ogen zo'n tegengestelde betekenis dat ik mij bij de functionaliteit van een baarhuisje niets kon voorstellen. Het ging natuurlijk om een baar, ein Totenbahr zoals in dat prachtige lied van Mahler.
We staken daar de IJssel weer over en toen werd het voor de vogelaar in mij toch wel heel erg mooi. Ik zag een vogel die ik niet kon thuis brengen. Een jonge vrouw, gewapend met telelens wist dat het om een rietgors ging. Een nieuwe soort voor op m'n lijst!
Sloten met krabbenscheer. Indicator voor een schone natuur
We liepen door tot het station en nog geen 5 seconden later konden we instappen. Op het station maar weer een haring gescoord voor de broodnodige sporenelementen (Selenium en Zink har har). En toen nog even naar de fitness. Roos' fiets stond er ook; ze lag lekker in het zonnetje, precies wat ik ook van plan was. Ze had aardbeien voor me gehaald bij Theo, mijn vriend en moestuinier; zulke lekkere heb ik in geen jaren gegeten. Ik ga hem straks nog even bedanken en verwennen met een bakje roomkwark van Boerderij Boom en Bosch.