Geen koninginnedag in Doesburg

Prachtig plekje in Doesburg

Het is wel even wennen hoor dat 30 april geen feestdag meer is. Voor Peters' vriendin Esther is het een beetje zuur; ze had altijd vlaggen en feest op haar verjaardag en dat is nu afgelopen. Het was een groots gebaar dat koningin Beatrix bepaalde dat de verjaardag van haar moeder, Prinses Juliana na haar abdicatie toch de datum van Koninginnedag zou blijven. Maar ja, nu hebben we voor het eerst sinds een eeuwigheid weer een koning en die is ook in het voorjaar jarig; logisch dat koningsdag op 27 april wordt gevierd. Maar het is wel even wennen hoor.
Roos had vandaag iets te doen in Doesburg en had een hele leuke wandeling bedacht langs de IJssel. Prachtig plaatsje Doesburg; 16e- en 17e eeuwse panden, fraai gerestaureerd. De hele stad ademde een rustieke sfeer uit. Natuurlijk eerst koffie met gebak en de stad nog verder verkennen en vervolgens langs de IJssel gewandeld. We konden de route snel vinden.
Het was mooi weer met zon en zonder regen, totdat we Dieren weer bereikten. Het begon een beetje te spetteren; op dat moment passeerden we een klein Indonesisch eethuisje waar we een heerlijke, zij het wat verlate lunch hebben genoten. We kregen nog een forse onweersbui op ons hoofd, maar in Bilthoven was het droog.
We hebben afgesproken dat we deze wandeling erin zullen houden. Daarom breng ik nu een trefwoord: dagwandeling aan.

Een echte Kok

Het middelste pand is een "echte Kok"

Vorige week woensdag was ik met mijn goede vriend Peter C. de architect in Amsterdam voor een stadswandeling langs panden van de Amsterdamse school. Dat is heel bijzonder want door zijn deskundigheid word je indringend geconfronteerd met de aspecten van de architectuur. Bijvoorbeeld het "kettingverband", een manier van metselen die door de architecten van de Amsterdamse school werd gehanteerd; behoorlijk karakteristiek. Het smeedwerk op de Amsterdamse bruggen, de beelden van Hildo Krop, door Jan Wolkers bestempeld als Marxistische tuinkabouters. Het zijn allemaal détails die het genoegen van het bezoeken van de stad veraangenamen. Zo leerde ik wat een "geknipte voeg" was en vertelde ik Peter e.e.a. over de voegspijker.
Tussen alle panden stond een zeventiende-eeuws pand dat zodanig was opgeknapt dat het wel van Anton Pieck leek; het viel behoorlijk uit de toon. Eerlijk gezegd vind ik dat het mooiste; je ziet het ook veel in Brugge, een stad waarvan je niet verbaasd zou staan te kijken als de mensen daar in laat-middeleeuwse kledij op straat zouden verschijnen. Peter vertelde dat dit een pand was dat vlak na de oorlog was gerestaureerd door de architect Kok, een typische Kok dus. Deze wijze van restaureren is nu niet meer gebruikelijk. Misschien zag het pand er bij oplevering zo uit, maar een pand ontwikkelt zich ook in de tijd; een pui wordt veranderd, de kleine ruitjes zijn in de loop der eeuwen vervangen door grote. En daar houden de moderne restauratiearchitecten kennelijk rekening mee. Het moet natuurlijk geen museum object worden zo'n restauratie project; je moet herstellen wat bouwvallig is geworden of ongewenste moderniseringen verwijderen, maar niet helemaal terug naar de opleveringsvorm. Zit wel wat in moet ik toegeven.
Voor mij zijn de Anton Pieckhuisjes in het vervolg "echte Koks".

Heeft niets met Kok te maken. Een leuk kattenladdertje.

Het nachtegalenlaantje

De Japanse tuin van Clingendael

Vandaag met Roos en Huib gewandeld in de duinen bij Wassenaar. Huib haalde ons op van station den Haag CS. En van daaruit kun je merkwaardig genoeg vrijwel ongestoord door een groene omgeving lopen. Via Clingendael met z'n rododendrons en z'n Japanse tuin liepen we de duinen in. Huib kent daar de weg uitstekend; het is zijn achtertuin. Voor mij zijn de duinen aldaar een pracht! Valleien met stuifzand, afwisselende boompartijen, veel struikgewas maar ook waterpartijen; erg afwisselend dus. Ik hoorde allerlei vogels die ik ook wel dacht te kunnen thuis brengen: zwartkopmees naast de bekende soorten als merel en roodborst.
Onderweg dronken we de door mij meegenomen koffie; het was mooi weer maar niet warm genoeg voor de korte broek.
Halverwege verliet Roos ons; zij had een eetafspraak voor vanavond en wilde op tijd thuis zijn. Huib en ik gingen verder en liepen het gebied Bierlap en Kijfhoek in waar Huib een toegangspas voor bezit. Waren we in het begin van de wandeling al weinig mensen tegen gekomen daar liepen we nu in alle eenzaamheid en dat vlak in de buurt van een stad met een half miljoen inwoners. Op een zeker moment, we liepen over een vrij breed pad met aan beide zijden lage, dichte struiken hoorde ik een nachtegaal en meteen een tweede, een derde en nog meer. Uiteindelijk dacht ik wel 6 nachtegalen vlak bij elkaar te kunnen horen; een schitterende vogelzang. In de Gargano was ik vorig jaar al zo onder de indruk van een tweetal nachtegalen dat tegen elkaar in zong, maar dit was wonderbaarlijk.
We hadden afgesproken dat ik bij Huib en Thea zou blijven eten; ik had Thea ook al een tijd niet gesproken. Daarna naar Joke en Pieter als die tenminste thuis waren en dat bleek het geval. Lekker Indiaas gegeten. Gezellig wat bijgepraat.
Joke was nog aan het koken; ik lepelde nog een kop soep mee en we zaten gezellig bij elkaar. Na de maaltijd liet Pieter mij de foto's zien van zijn wandeling door de ruigte van IJsland. Spannend, afzien en in één geval vond ik het zelfs huiveringwekkend. Een fantastische ervaring waar Pieter de rest van z'n leven op terug zal kijken. 

Met IVN op vogelexcursie

In één van onze buurtkrantjes had ik gelezen dat het IVN hedenmorgen om 6.00 uur een vogelexcursie zou houden op landgoed Oostbroek. De nadruk zou liggen op het herkennen van de geluiden. Dat leek me wel wat. En gisteren schoot het me weer te binnen, dus niet vergeten!
Vanmorgen om 5.00 uur opgestaan; eenmaal buiten gekomen miezerde het een klein beetje, maar daarom niet getreurd; de vogels kwinkeleerden al dat het een lust was. Lichten op en met de fiets, onder het "Biltsche tunneltje", bruggetje over; net op dat moment hoorde ik een bosuil alsof hij me groette. Langs de weg naar de Uithof, door de landerijen waar ik zelfs weidevogels hoorde; wat wonen we toch mooi! Over de snelweg met de kurketrekkerbrug. Daar merkte ik dat er iemand achter me reed: "ook naar de vogelexcursie?", vroeg ik hem. Hij bleek zelfs één van de gidsen te zijn. Eenmaal op het landgoed stond er al een groepje te wachten. De groep zou later aangroeien tot zo'n vijftien man. In het donker volgde de eerste uitleg van Jaap, die naar bleek mijn vroegere overbuurman op de Parklaan was. "O, van dat gezin met die vele kinderen", zei Jaap later. Ja dat klopt, vier is wat veel har har.
Jaap leerde ons de zang van de winterkoning, de zwartkopmees, de merel versus de lijster. Het was wat nattig weer; er was niet veel te zien. Ik zag in een boom een spreeuw met een worm in de snavel, verder wat watervogels op de plas; daar voorla veel kikkergeluid.
Het is wel een heel mooi gebied dat Oostbroek. Jaap vertelde ook dat juist landgoederen met hun afwisseling en vaak wat land- en tuinbouw een grote groep van verschillende vogels aantrekt. Hij toonde ons ook een broedplaats van de bosuil. De andere gids vertelde over bomen; de es die hier veel groeit wijst op vruchtbare grond; kleiruggen, ooit afgezet door de oude Rijn. Het zijn al die verschillende gradiënten, waar ook Jap het altijd over heeft die de natuurwaarde bepalen van een gebied.
Na afloop had Jaap nog voor koffie gezorgd met een plakje koek. Helemaal af. Ik overweeg om lid te worden van het IVN. Ga me er eens op oriënteren.

Koningsdag

De vrijmarkt op de Hessenweg

Het is even wennen; geen koninginnedag meer, maar koningsdag op 27 april. Na drie koninginnen maak ik dan nu voor het eerst in mijn leven een koningsdag mee. Begon goed met een echt muziekcorps door de straat. Vind ik een prachtig gezicht, zo'n keurig marcherende groep geüniformeerde muzikanten. De trommels roffelden plechtig.
En natuurlijk was er ook vrijmarkt. Zo tegen 11.00 uur bedacht ik mij dat ik maar eens wat speelgoed moest gaan inslaan voor de kleinkinderen. Roos kwam al langs met een ontzettend leuk beertje voor Evi om hier bij mij thuis mee te spelen.
Uiteindelijk zou ik drie keer naar huis moeten, zoveel had ik ingeslagen. Het begon al met een voorzitje voor op de fiets. 2 euro meen ik. En verder een brandweerwagen waarvan het verkopende jongetje zo blij was dat ik hem kocht (ook voor 2 euro meen ik). Het was zijn lievelingsauto geweest; nu was hij er te groot voor.
Boekjes, memoryspel, puzzles en nog wat knuffels; ik kan er de Kenwood doos goed mee vullen. Gezellig hoor die vrijmarkt; en aan die 27e april zal ik wel wennen.
Vroeger was 30 april een magische datum voor me; samen met m'n vriend Fred van Maanen had ik de Julianaclub opgericht die als doelstelling had om op 30 april naar Zaandam, waar mijn grootouders toen woonden te wandelen. Het wandelen heeft er bij mij dus altijd wel ingezeten.

Kirke, Circe of gewoon Serse?

De enige graffitti die we zijn tegen gekomen

Ergens op de weg vonden we deze liefdesverklaring. Roos en ik dachten onmiddellijk aan de afkomst van deze naam; misschien een romantische gedachte, maar we dachten beiden direct aan Kirke, de godin met de mooie vlechten die mannen veranderde in dieren door tovenarij als verhaald wordt in Homeros' Odysseia, de zwerftocht van Odysseus.
Niet geheel toevallig had ik een paar dagen voor de afgelopen vakantie naar het land van de Lyciërs de Odysseia in de schitterende vertaling van Imme Dros weer eens ter hand genomen. Ik kan daar van smullen.
Overigens noemt Imme deze godin Kirke, maar ze is meer bekend met de naam Circe (Latijnse schrijfwijze). Onder classici (of moet je soms schrijven klassitie har har) is de uitspraak onderwerp van discussie. Het is natuurlijk niet meer te achterhalen hoe de namen oorspronkelijk werden uitgesproken; dat geldt voor klassiek Grieks wellicht nog meer dan voor het recentere Latijn. Maar het lijkt ons niet onwaarschijnlijk dat de naam Serse nog een relict is uit de tijd vóór de gedwongen exodus van de Grieken uit Turkije en is gebaseerd op de naam van de Godin met de prachtige vlechten.
En laat ik nu vandaag bij de passage zijn aanbeland waar de mannen van de slimme Odysseus in handen vallen van de tovenares Kirke. 

Het dubbel gelijk van de Elsevier

Peter raadpleegt de gids van de wandeling

Vandaag had ik afgesproken met vriend Peter C. om een stadswandeling te gaan maken in Amsterdam. Dus zo rond 8.30 uur naar het station gefietst; een drukte van jewelste op het fietspad. Komt me daar zo'n snotneus op een zgn. snorscooter met een snelheid van minstens 50 km/hr inhalen op mijn helft op me af gescheurd. Ik ging direct het wandelpad naast het fietspad op om het vege lijf te redden. De klootzak roste rustig verder.
Achteraf realiseerde ik mij dat dit helemaal verkeerd voor me had af kunnen lopen. Jaren geleden vertelde Coby den B., mijn toenmalige hoofdanaliste mij een verhaal van een bizar auto ongeluk. Hier waren twee auto's bij betrokken; eveneens een inhaalmanoeuvre waarbij werd uitgeweken buiten de weg om. Echter, beide bestuurders hadden hiervoor gekozen met als gevolg een frontale botsing van de twee, naast de weg. Had mij dus ook kunnen overkomen; zo'n brutale, volgens zichzelf ongetwijfeld zeer getalenteerde bestuurder had er ook voor kunnen kiezen om het wandelpad op te gaan.
In het vervolg zal ik zeker niet meer via de Soestdijkseweg naar het station fietsen althans niet meer in de spits.
Eenmaal in de trein las ik in de Elsevier een berichtje over het gevaar van de "snor"-scooter op het fietspad; kennelijk was het zelfs al tot de politiek doorgedrongen dat het onhoudbaar is om deze keihard rijdende blauwbeborde slagschepen te mengen met de langzame fietsers. Krankzinnig gewoon.

Drukke oversteek bij het Rijksmuseum. Allemaal toeristen

Een heel interessant artikel dat ik las in die zelfde Elsevier ging over de heropening van het Rijksmuseum en vooral dat het zo veel toeristen aantrok. Nou dat was duidelijk; voor het Rijks, bij de oversteekplaats was het dringen geblazen met vooral Aziatische toeristen. Het is ongelooflijk druk in de binnenstad van Amsterdam. Heerlijke dag gehad met Peter; we hebben van alles van de Amsterdamse school bewonderd. Volgende keer gaan we verder.

Ben ik nou gek?

Nog even een avondwandeling door ons bos; vaste prik, een"drietje". Het was een heerlijke zoele avond. Ik wilde eigenlijk nog even op "ons" bankje gaan zitten om van de avondstilte te genieten. Helaas zat er al iemand. Dus die groette ik vriendelijk. Tot mijn stomme verbazing keek hij mij aan maar groette niet terug. Ostentatief groette ik nog een keer en de idioot reageerde nog steeds niet. Schouderophalend verliet ik het toneel en in verbazing liep ik terug.
Verderop, aan het eind van de wandeling, bij het weiland met de Lakenvelders is ook een leuk bankje. Daar had ik ook wel even willen nagenieten. Helaas was ook dat bezet. En daar zat een dame die mij vroeg of ik wat zocht. "Nee hoor, ik kijk maar wat", antwoordde ik haar. "Je zit me zo aan te staren", was haar wonderlijk antwoord.
Een rare afsluiting van een verder heerlijke zomerse dag.

Een aquaduct met een hevelwerking

Op de achtergrond het duidelijk als hevel lopend aquaduct
Met dank aan Toos voor de foto

Bij Patara, onze laatste overblijfplek bij de vakantie in Turkije waren veel Griekse, maar ook Romeinse resten waaronder een aquaduct. Elsbeth, onze weergaloze reisleidster wist te vertellen dat dit een sifon aquaduct was. En sifon betekent hevel. En inderdaad kon je zien dat het aquaduct van boven naar beneden en weer naar boven liep. De Romeinse ingenieurs hebben hier dus weer een kunststukje geleverd. Je zag enorme blokken van honderden kilo's waarin een uitsparing was gehakt en een volgend blok dat daar precies in paste. Binnen die buisvormige holte liep een buis van aardewerk.

Kunstig uitgehakte stenen. Passen in elkaar en ondersteunen
de watervoerende gebakken pijpen.

Deze stukken moeten dus waterdicht op elkaar zijn aangebracht; een kunststukje waarvan ik niet zou weten hoe je dat voor elkaar zou moeten krijgen. En dan moet je de hevel natuurlijk nog vullen ook?! Dat het geen verzakking was kon je duidelijk zien; de enorme stenen die het geheel ondersteunden lagen nog onberoerd op elkaar. Dit is nog eens duurzaamheid!

Boontjes planten met Gijs

Gijs legt de boontjes

Vorige week had schoonzoon Walter me gevraagd of ik zou willen helpen met het aanleggen van een klein stukje moestuin. Hij had een strookje in de tuin waar hij wat zou willen zaaien in het kader van de bewustwording van de kinderen. Natuurlijk wilde ik dat en vandaag was de grote dag. Arja had me gisteren opgebeld om te vragen of het schikte.
Van Utrecht naar Den Haag reed geen trein vanwege werkzaamheden; over Schiphol ging net zo snel; ik was precies op de afgesproken tijd van 10.30. Arja belde nog of ik er al bijna was; Gijs had geen geduld meer; hij stond me al in de vensterbank op te wachten. Ik was er al bijna toen ze belde.
Lekker met de kleinkinderen knuffelen; Arja maakte koffie; Walter kwam terug van boodschappen doen. Heerlijk geluncht met vers afgebakken broodjes en Gelderse worst (omdat ik dat zo lekker vind) en filet Americain (vind ik ook zo lekker en koop ik nooit har har).

En hier samen met kleindochter Evi

En toen was het tijd voor de moestuin. Ik had wat bonen meegenomen van verschillende soorten; om te zaaien heeft dat de meeste kans dat het wat wordt. De grond was nou niet bepaald vruchtbaar te noemen; naast een heg, puur zand. Walter pakte de grote schep en spitte het geheel om met "hulp" van Gijs. Een gleuf gemaakt en toen heb ik samen met Gijs de boontjes gelegd zoals dat heet.
Er ging wel iets door me heen toen ik dat zo deed met m'n kleinzoon. Inmiddels bijna 30 jaar geleden deed ik dat in de moestuin op de Hoflaan samen met Joke, toen een jaar of drie, daarbij geassisteerd door "eendje kwak", haar knuffeltje; boontje onder het vleugeltje en losgelaten op de juiste plek. Gijs deed het keurig en bedekte de boontjes ook weer met z'n harkje. Walter begoot het geheel met een flinke bak water.
Ik vind het geweldig dat schoonzoon en dochter hier zo'n belang aan hechten. De afstand tussen voedsel bereiding en consumptie wordt hiermee verkleind. En de kinderen krijgen zo aanschouwelijk het proces van ontkieming en groei onder ogen. Complimenten! Doet m'n boerenhart goed.

Lycische resten in Patara

Stenen boog aan de kant van de weg

Gisteren kwamen we terug gevlogen uit Turkije; een fijne vakantie maar ook weer fijn om thuis te zijn. Een enquête van SNP kon ik met tevreden gevoelens invullen. Maar eerst wil ik nog iets kwijt over de opgravingen in of liever gezegd, bij Patara. Het antieke Patara ligt veel dichter bij zee en is nog een kilometer van het huidige Patara, dat overigens veel kleiner is dan het antieke, verwijderd.
Langs de weg naar het amfitheater is een behoorlijk aantal graven, badhuizen en huizen. Ook een triomfboog siert het antieke Patara.
Het was er zo rustig; enkele bezoekers liepen tussen de antieke resten die tot ons genoegen bijzonder zorgvuldig waren geconserveerd. Steunconstructies die ervoor zorgden dat de staande constructies niet verder in elkaar konden storten. Verbodsborden en hekken die ongewenst bezoek tegen hielden, een toegangspoort met kaartcontrole (zeer laag geprijsd overigens).

Triomfboog van de heer modestus (bescheiden)

Zo stil was het 40 jaar geleden ook in Ephese waar ik toen met Lien was; de enige keer dat ik eerder in Turkije was tijdens een vakantie op Samos. Daar komen nu naar ik dacht een miljoen bezoekers per jaar. Misschien kan Patara dat ook nog verwachten.
Er stonden twee amfitheaters net als in Merida. De ene was nog redelijk intact, de andere was schitterend gerestaureerd. We doorliepen de tweede die als enige van de twee toegankelijk was en bewonderden het geheel.
Wat we ook zo fraai vonden was dat deze antieke stad nog helemaal in de oorspronkelijke omgeving lag; geen nieuwe stad eromheen, maar landerijen, bloemen, vogels; Ab zag een roodkopklauwier die voor ons poseerde op een elektriciteitskabel. Alle genoegens kwamen op dat moment bij elkaar; de vakantie kon niet beter eindigen. Wat ben ik blij dat ik geweest ben!

Thee en zwaluwen in Patara

De kassen in de vlakte van Patara

De laatste verblijfplaats was Patara. Na de afsluiting van een wandeling werden we opgehaald met een busje en reden we naar Patara. Eerst door de vlakte van Patara, een voormalig moerasland dat was herschapen in een soort "Westland"; veel kassen, geraamten met plastic overdekt, langs de weg. Turkije is zelfvoorzienend en voert zelfs voedsel uit zonder dat dit ten koste van de bevolking gaat, aldus onze gids Elsbeth. Eindelijk weer een goed hotel. De eenvoudige onderkomens die we tijdens de trektocht hadden bezocht hadden mij niet mogen verleiden tot het nemen van een douche. Verder werd het wekken door Pavarotti zoals wij het noemden, oftewel de vijf keer per dag keihard afgespeelde oproep tot gebed in de dorpen, hinderlijk.

Zwaluwnest in het lokale theehuisje

Patara was een vriendelijk, klein toeristenplaatsje. Leuk om even doorheen te lopen. Na enige moeite hadden we eindelijk een plek waar we baklava konden scoren; lijntechnisch niet erg verstandig, maar wel erg lekker.
Ook zijn we binnen gelopen bij een theehuisje met een allervriendelijkste jonge vrouw die op ingenieuze wijze, op een houtvuurtje met ijzeren plaat, een soort plat brood maakte met diverse vulling. Hebben we voor de terugweg in het vliegtuig meegenomen; was heerlijk. Maar in de ruimte, waarvoor ik m'n sandalen had uitgetrokken zoals de gewoonte was, hebben we heerlijk thee gedronken en yoghurt met honing gegeten. Die honing aldaar was heel bijzonder van smaak vond ik.
Aan het plafond, bij de verlichting zat een paartje huiszwaluwen te broeden.

Akkerrandjes

Klassieke akkerrand. Korenveld met bloemen

De landbouw bestaat in het bezochte gebied vooral uit het weiden van schapen en geiten, het houden van bijen, olijven, maar ook graan. En zo'n "ouderwets", biologisch, zouden we hier zeggen, graanveld is een waar genoegen om te bekijken. Misschien wat moeilijk te zien op de foto, maar tussen de halmen zie je bloemen. Dat komt in onze velden echt niet meer voor; hooguit aan de randen van de akkers als er subsidie voor wordt gegeven. "Gewas beschermingsmiddelen", oftewel landbouwgif doet de rest. Insecten en wilde bloemen (onkruid) zijn de dupe en daarmee natuurlijk ook de vogels en andere dieren die in de natuur thuis horen. Als je de akkertjes in Turkije vergelijkt met die bij ons dan zie je duidelijk het verschil. Wat het beste is laat ik graag aan de verbeelding van de lezer over.
Ab vertelde, terwijl we hier stonden over de mogelijkheden hier voor reptielen; zie je bij ons ook niet meer in het boerenland?! Ik vond het prachtig om te zien maar werd ook wat weemoedig bij de gedachte wat we in NL sinds de vijftiger jaren hebben verwoest op het platteland. 

Toch een eng paadje

Zomerkamp van de veehouders

Bij George house aangekomen was er nog alle tijd om naar het strandje, diep beneden te gaan. Roos en ik gingen op weg; met enige hulp van een Turkse meneer vonden we de "opgang", beter gezegd, de neergang naar het baaitje beneden. Ik kwam niet ver; het pad liep al snel langs een afgrondje; ik hoefde niet zo nodig verder; wat zou er verderop nog komen. Roos ging alleen verder en ik ging terug naar ons verblijf. Later hoorde ik dat dit stukje het enige "enge" stuk in de hele afdaling was; jammer, want het heeft me wel angstig gemaakt.
Een deel van de groep was weer aan de wandel gegaan; een stuk dat we voor een deel de volgende dag opnieuw zouden lopen. Toen de groep terug kwam vertelde één der wandelaars dat ze door iemand over de akelige stukken was gepraat. Nou, toen geloofde ik het wel en heb ik besloten om de volgende dag met een taxi te gaan. Gelukkig waren er nog twee van de groep die aldus besloten, zij het om andere reden. Ed had zijn knie wat overbelast en Toos om andere reden.

Buik inhouden!

Achteraf jammer want Roos vertelde me dat ik het best had gedurfd en dat ben ik met haar eens. Wij maakten met de bus een rit die enigszins vergelijkbaar was met die van vorig jaar in Albanië, zij het lang niet zo spectaculair. Haarspeldbochten en het klom maar door. We hadden ook de bagage van Emiel en Liora bij ons. Tot mijn verbazing zat de rest van de groep al op ons te wachten; die wandeling langs het kustpad was dus erg snel gegaan! Had ik ook moeten doen, maar ja, gedane zaken nemen geen keer. De rit was ook leuk en wij hadden nog lekker wat in de zon gezeten.
Op een bloemig plekje werd een foto van ons tweetjes gemaakt. Ab zei nog: "houd je buik in", wat ik natuurlijk direct deed onder homerisch gelach.
Het tweede deel van de wandeling heb ik meegelopen; was weer prachtig en voerde door de bekende streken. Onderweg zag je kleine zomerverblijven; primitief opgebouwd, vooral op plaatsen waar water beschikbaar was; een soort kampjes van wat mensen en vee. Leuk om te zien. De mensen groetten altijd vriendelijk.

De ongewervelden, invertebrata

Spaanse vlag

Het landschap vond ik ontzettend imposant; heel vergelijkbaar met het Galicicapark vorig jaar in Macedonië. Nog niet zo veel vlinders, maar wel heel veel honingverzamlaars; je hoorde een voortdurend gezoem om je heen. Kwam ook voor een belangrijk deel door de honingbijen; op sommige plekken stonden wel tientallen bijenkorven opgesteld; bij het ontbijt kregen we ook strijk en zet honing opgediend, heerlijke honing overigens. We zagen ook hier en daar een imker, met masker op aan het werk.
De wilde insecten hadden natuurlijk onze aandacht. Ab maakte me opmerkzaam op een prachtige vlinder. Op de foto misschien wat onscherp maar in werkelijkheid weergaloos mooi: een Spaanse vlag; grappige naam voor een insect net als "Portugees oorlogsschip" voor een bepaald soort (samengestelde) kwal. Het leek wel of er twee vlinders op elkaar zaten; verrassend mooi beest.
Tijdens een van onze wandeldagen kwamen we een hoop rotzooi tegen; een stel matrassen. Dick, onze herpetoloog kon het natuurlijk niet laten om te kijken of er misschien reptielen onder zaten.

Schorpioen

Nou, misschien geen reptiel, maar wel een engerd: een schorpioen. Natuurlijk moest Dick het beestje fotograferen. Voorzichtig, met een stokje werd het lichtschuwe dier het pad op gewipt en gefotografeerd. Na de fotosessie hebben we hem weer op z'n plek gelegd en toegedekt met het matras.

Hoezo hoogtevrees?!

Ons verblijf in George house

We gingen nu op weg naar de volgende verblijfplaats, de eerste echt op het "platteland", eenvoudig onderkomen. De route voerde ons door een schitterend landschap; een echt GR pad door bossen, langs grote rotspartijen maar vooral ook door landbouwgebieden die (nog) niet geteisterd worden door kunstmest en "gewas beschermingsmiddelen", oftewel vergif. Dus ontzettend veel wilde bloemen, insecten en natuurlijk vogels. Een lust voor het oog. Het historisch genoegen maakte langzamerhand plaats voor het natuurhistorisch genoegen. De uitzichten, het gezoem van de insecten, wat genoot ik er van. En de paden liepen helemaal niet, althans niet in overgrote mate direct langs de kust over enge kliffen. Wel over stenige paden zodat je goed moest opletten waar je je voeten neerzette vanwege het gevaar van uitglijden met alle akelige gevolgen van dien.

Mooie paden

We kwamen uiteindelijk aan in George house; zeer eenvoudig onderkomen met een soort cabines waar je met z'n tweetjes kon slapen maar meer ook niet.
Een buitenplek met een meer dan schitterend uitzicht over een baai in de diepte. De plek staat bekend in deze wandeling vanwege de fraaie zonsondergang; was inderdaad het geval.
Wij gingen ergens zitten en daar schoven twee ons onbekende jonge mensen bij ons aan. We kwamen in gesprek; daar waren ze duidelijk op uit. Het bleken broer en zus te zijn, Emiel en Liora uit Tel Aviv. Hij was historicus; een boeiend gesprek ontvouwde zich.
En 'savonds ontzettend lekker en wellicht wat veel gegeten. Mijn pens wordt toch wel wat erg manifest. Moet ik misschien eens wat aan gaan doen?!
Het was de eerste plek waar ik gebruik maakte van slaapzak en kussensloop; die laatste heb ik er helaas laten liggen bij het opruimen.

Begin van het seizoen

Ons eerste terrasje in Turkije

Net als vorige maand in Macedonië waren we ook nu erg vroeg in het seizoen. Na de ochtendwandeling door het voormalig Griekse dorp daalden we in een tweede wandeling af naar een kustplaatsje, aan het strand. Belangrijk vertier waren de enorme deltavliegers; van een hoogte van 2000 meter, een berg ergens verderop, kwamen ze als reusachtige ooievaars naar beneden gezeild; langzaam, elegant, instructeur met een "passagier" op schoot. Professioneel werd er zacht geland, precies op de plek die daarvoor was ingericht.
Wij gingen lekker lunchen; eerst een ijsje gescoord en de hele boulevard afgelopen; daar was een leuk restaurantje met een vriendelijke meneer die in een dikke trui rondliep. Wij niet; we genoten van het zonnetje; hij maakte een foto van ons tweetjes terwijl we zaten te genieten van onze eerste vakantiedag!
Het was nog heel erg rustig in het plaatsje waarvan ik echt de naam niet meer weet. Leuk was het zeker; het belooft een leuke vakantie te worden; niks meer hoogtevrees.

De Lycian way

Ruïne van het voormalig Griekse dorp

Leuke, gemêleerde groep enthousiaste wandelaars. Bij het ontbijt al druk in gesprek met elkaar; haardvuur was weer opgestookt; zo koud was het niet.
De eerste dag voerde ons door een verlaten voorheen grieks dorp. In 1923, bij de volkeren "uitwisseling" tussen Turkije en Griekenland werden anderhalf miljoen Grieken het land uitgezet en kwamen er 500.000 Turken vanuit Griekenland naar Turkije. Hierdoor staan er heel wat voormalig Griekse dorpen leeg, waaronder het hier bezochte.
Een merkwaardig gezicht; duidelijk een welvarend dorp geweest; een behoorlijk groot aantal huizen, nu voor het grootste deel ingestort. Een kerkje met zwaar beschadigde fresco's; de ogen waren eruit gekerfd. En dat terwijl deze etnische Grieken hier duizenden jaren hebben verbleven. Klein Azië, het hedendaagse Turkije, vormde daar waar het de kuststeden betreft onderdeel van de antieke wereld. Niet alleen Griekse steden, maar ook Ilium, het bekende Troje bevond zich aan de Turkse kust. De Lyciërs woonden hier destijds; daar is deze wandeling ook naar genoemd: de Lycian way, merkwaardig genoeg uitgesproken als de Lykian way.
De wandeling is met de internationale tekens wit-rood gemarkeerd. De markering is vers aangebracht. Zij kent een aantal varianten waarvan wij er eentje zouden gaan lopen.

Toch naar Turkije

Deze week zouden we op vakantie gaan; een wandelgroepsreis met de SNP over de Lycian way, langs de Turkse kust. Net als vorig jaar met Ab en Dick; zij hadden deze reis gekozen en ik had het vorig jaar zo leuk gevonden dat ik, na overleg natuurlijk, had besloten om mee te gaan, gewoon leuk zonder bij na te denken. Roos wilde deze wandeling ook graag maken en ging dus ook mee.
Maar de laatste dagen kreeg ik zo'n "unheimisch" gevoel: een kustpad in Turkije kon wel eens erg hoog langs de kust lopen; kliffen, smalle enge paadjes, niet bij stil gestaan stommerd! En toen ik de papieren van de SNP onder ogen kreeg en het woord "hoogtevrees" werd genoemd besloot ik om af te zien van de reis, dit tot verdriet bij Roos. Ik was ook al gestopt met bridgen en nu dit weer.
Ik berichtte de SNP  dat ik van deelname af zou zien. Maar, achteraf heel gelukkig, werd ik gebeld door iemand van de SNP die mij duidelijk maakte dat het echt niet zo'n enge wandeling was; zij had hem zelf ook gemaakt en, afgezien van dag 6, was het absoluut niet erg hoogtevrees gevoelig. De gids/reisleidster voor deze trip, Elsbeth, stuurde mailtjes rond; ook haar legde ik mijn probleem voor en ze maakte me duidelijk dat de wandeling vooral over begroeide schapenpaadjes liep.
Op schiphol kennis gemaakt met Elsbeth en daar gingen we op weg naar de Turkse kust. Dus vanmorgen, misschien niet helemaal relaxed, maar toch op weg naar Dalaman, alwaar we 'savonds werden opgewacht in het eerste hotel. Rond een knapperend haardvuur maakte de groep kennis met elkaar; biertje erbij; helemaal gezellig.

Hoezo lichaamsbeweging

De laatste tijd krijg ik steeds sterker het gevoel dat er minder wordt bewogen in het dagelijks verkeer. Op de fietspaden zie je steeds meer van die "snorscooters", meestal beladen met één of twee dikkonten die waarschijnlijk nooit lopen of fietsen. En veel elektrische fietsen en dan niet alleen voor senioren maar ook voor veertigers. Het aantal fietsers neemt ook af heb ik het gevoel althans in ons dorp.
Het is een illusie dat je met een stimuleringsbeleid de mensen aan het bewegen of gezonder leven kunt krijgen. Gemakzucht is zo'n grote en biologisch bepaalde drijfveer; daar kan het verstand niet tegenop helaas. Althans bij de meeste mensen niet heb ik de indruk. Het doet me verdriet.
Het zelfde geldt voor roken. Iedereen weet dat het bijzonder ongezond is en desalniettemin is roken bij bepaalde groeperingen volstrekt normaal.
Jammer, maar helaas.

Stephen Vinczenzey en Arnold Grunberg

Op advies van Vinczenzey heb ik mij geworpen op Stendhal, de 19e eeuwse schrijver van wereldliteratuur. De chartreuse van Parma heb ik ter hand genomen en inmiddels vrijwel volbracht. Een aanhoudend boeiend boek, inderdaad wereldliteratuur waarin net als bij Balzac de karakters van de mensen vlijmscherp worden neergezet. Intriges, zwakheden, valsaardigheden en vooral de walgelijkheid van het feodale systeem, monarchie zoals dat voor de Franse revolutie nog overal in Europa hoogtij vierde.
En dan zie ik een nabeschouwing van Arnold Grunberg, die net als ik door Stephen Vinczenzey aan het lezen van Stendhal, Balzac en de andere door Stephen zo bewonderde schrijvers van wereldliteratuur is gegaan.
Het gedoe van al die graven, markiezen, prinsessen gaat na 600 pagina's een beetje tegenstaan moet ik bekennen en de romantiek is soms van dien aard dat het niet meer geloofwaardig is. Zoals een liefde tussen twee personen die elkaar nauwelijks hebben ontmoet laat staan gesproken, maar die zo groot is dat de man in kwestie nog liever in een benauwde gevangenschap blijft om haar maar dagelijks te kunnen zien dan dat hij wil ontsnappen. Dat is heden ten dage niet meer geloofwaardig en slecht voor te stellen ook al was het 200 jaar geleden.
Maar de beschrijving van de slag bij Austerlitz, gezien door een 17-jarige die schatrijk en overmoedig meedoet in de janboel van het front, maar achteraf niet weet of hij wel echt aan de strijd heeft deelgenomen; weergaloze beschrijving net als Oorlog en Vrede van Tolstoj. Ook dat hij achter zijn biologische vader rijdt; wordt zo zijdelings genoemd zonder verdere uitweiding. Dat vind ik geweldig!

Andijvie stamppot uit de moestuin

Andijvie uit de tuin van Theo

Deze week hebben we weer dienst in de tuin van Theo; ze zijn een weekje naar Vlieland. Theo heeft me weer ingewijd in de geheimen van de groene verzorging. Deze keer in het vroege voorjaar en dus geen bonen plukken maar slaplantjes in de grond zetten. Theo had het misschien wel zelf willen doen, maar ik heb aangedrongen dat ik het voor hem zou doen. Vind ik leuk!
En dan de platte kas iedere zonnige dag even open zetten en eind van de middag weer dicht doen. Gisteren hebben Roos en ik de groenten in de platte kas ook water gegeven. Theo is nooit zo scheutig met water geven, maar ik wel hoor en na die regenbui van gisteren is er genoeg water in de tonnen. De grond in de platte kassen was helemaal droog dus hupsakee een ferme regenbui uit de gieter. En vandaag heb ik de laatste eikebladsla in de grond gezet en nog wat water gegeven. Ook de rabarber heb ik ondanks de bui van gisteren een flinke plens gegeven; bij boeren staan die altijd bij de sloot; een rabarberplant heeft veel water nodig; krijg je lekker dikke stelen.
Maar vandaag ook geoogst! De winter is zo zacht geweest dat de andijvieplanten die Theo in de platte kas had gezet het hebben gered; prachtige jonge kroppen staan er en ik mocht er twee van oogsten. Lekker door de eigenheimerjtes gedaan met wat uitgebakken spek en reuzel. Dat was smullen geblazen.

Oh yeah

Bord over de opgravingen op het Kootwijkse zand

Zondag ging ik met de bus naar Hoenderloo om voor de tweede keer de etappe Hoenderloo-Stroe te lopen. Een half jaar geleden, in oktober had ik dat ook gedaan. Het drizzelde een beetje; voor de hele dag werd niet veel regen verwacht; ik hoopte er genadig van af te komen. Toen bij ons in Utecht de regen was over getrokken ging ik op weg.
Op station Amersfoort moest ik overstappen. Ik ging op een bankje zitten en naast mij ging een keurige meneer zitten die, naar ik dacht wat kieskeurig naar mijn oude, afgetrapte wandelschoenen keek. Hij sprak mij aan: "waar gaat u wandelen?", hij bleek zelf ook een wandelaar en wij spraken even met elkaar tot de intercity kwam. In Apeldoorn moest ik overstappen voor bus 400 naar Hoenderloo. Op de halte stond een Hollandse jongen met drie Amerikaanse  meiden; hij had het hoogste woord. Ze gingen overduidelijk naar het Kröller Müller museum op de Hoge Veluwe. Ik sprak hen erover aan en dat het hen vast goed zou bevallen. Ook met hen een leuk gesprekje op de halte. In de bus bleek de jongeman over een keiharde stem te beschikken maar de Amerikaanse meiden konden hem met z'n drietjes de baas! Op het laatst kon hij alleen maar instemmen met wat zij zeiden en steeds hoorde ik maar: "yeah, yeah". Dat deed mij na heel veel decennia herinneren aan een liedje van de Beatles dat ook begon met "O yeah, O yeah". Met enig nadenken slaagde ik erin de melodie te hervinden in mijn oude brein.
Helaas begon het daar in Apeldoorn ook te miezeren van de regen. Maar in Hoenderloo wachtte hotel restaurant De Boer 'n kinkel. Dat restaurant had ik al vaker gezien en die gekke naam trok me wel, dus eerst maar eens iets nuttigen; wellicht zou de regen in de tussentijd over trekken. Dus ik bestelde een kop warme chocolademelk met een stukje apfelstrudl. Was beide home-made en van uitstekende kwaliteit. En laat nou het toeval willen dat ook daar in het restaurant een hele oude Beatle melodie "I wanna hold your hand" klonk! Deed me plezier.
De wandeling was weer lang en koud. Maar onderweg weer een aantal gezellige gesprekken met mensen. Het was Peter S. ook al opgevallen dat je met wandelen vaak zulke leuke contacten hebt; like ships that pass in the night.
Maar ook een informatiebord over een dorp dat eeuwen geleden werd ondergestoven door het stuifzand alhier. In museum Nairac te Barneveld liggen nog opgegraven voorwerpen die door archeologen van de Universiteit van Amsterdam werden verzameld alhier. Moet ik naartoe!

Regen voor de moestuin

Als wandelaar is er eigenlijk niets waar je zo'n hekel aan hebt als regen. Dat botst dan ook wanneer ik weer het beheer heb over de moestuin van Theo zoals deze week het geval is. Het is voorjaar en dan behoeft ook de platte kas aandacht; de glazen bedekking moet op een kier gezet worden wanneer de zon schijnt of zelfs worden verwijderd als het echt heel warm wordt.
Maar die regen. Theo is altijd heel zuinig met water geven: "je moet de planten niet te veel verwennen, dan worden ze lui", is zijn credo. Natuurlijk heeft hij er heel veel meer verstand van dan ik, maar toch geef ik sommige planten graag wat water tussendoor; de spinazie, de slaplantjes, de jonge bietenplantjes; het verdroogt allemaal zo snel. De laatste tijd is het behoorlijk droog geweest; de grond ziet er droog uit, maar door het jarenlang bewerken van de moestuin met organisch materiaal zit er best water in de zandgrond.
Vanavond begon het gelukkig te regenen; morgen even kijken of de tonnen alweer wat voller zijn; dan zal ik de planten in de platte kas ook wat water geven. Als je oppast mag je toch ook wel een beetje verwennen ook al betreft het maar planten?

Een broedmachine

Eieren in de broedmachine

Nog een ouwe dia van m'n broer met eieren in een broedmachine. Dat is ook van heel lang geleden. Ik heb altijd wat met dieren gehad zolang ik mij kan herinneren. Met m'n ouwe vrienden Fred van Maanen en later Bram ging ik eendenesten zoeken. In onze naïviteit hebben we een keer een bebroed ei meegenomen in onze broekzak om warm te houden en geprobeerd onder een lamp verder uit te broeden; kinderfantasie, tot mislukking gedoemd natuurlijk. Toen we het later open maakten stonk het enorm en er kwam zo'n slijmerig, met wat bloed doorlopen stukje narigheid uit te voorschijn.
Ik herinner mij nog een keer met Bram; we hadden een eendennest gevonden waarvan de moedereend trouw op de eieren bleef zitten. Bram pakte het beest op en hield het vast zodat we de eieren konden tellen (waarom is me nog een raadsel). Het beest scheet vervolgens Brams' jas volledig onder. Terwijl ik dit schrijf zit ik nog te lachen.
Later heb ik om mij nu niet meer te doorvorsen ideeën alsnog geprobeerd om eieren uit te broeden. Een kennis van me maakte improvisorisch een apparaatje; hij mocht zelf van zijn vrouw geen eieren uitbroeden; hij vond het leuk dat ik dat wilde doen. Werd ook niks trouwens; de bevruchte eieren, die ik van het lab had meegenomen kwamen wel uit maar de kuikens waren niet goed; spreidpoten. Ik heb ze moeten afmaken.
Maar in de Hoflaan heb ik een tweede poging gedaan. Een zeer technische analist die op het lab werkte wist wel hoe je dat aan moest pakken en maakte een broedkast voor me. Bevruchte eieren kocht ik bij een boer in Maartensdijk; hij verkocht eieren van kippen waar een haan bij was, dus dat zat wel goed. En inderdaad, de eiren bleken bij schouwing bevrucht en ze kwamen voor ongeveer de helft uit. Dat had een waarschuwing moeten zijn.
In de zolderkamer (de voormalige dienstbodenkamer aldus onze toenmalige huisbaas) had ik een kist met een lamp. De kuikens groeiden als kool en scheten al snel het hele kamertje onder. We lieten ze natuurlijk in het kippenhok en helaas, de een na de ander begon te kraaien. Op twee na waren het allemaal hanen. Dus dat werd wekenlang hanensoep.
Ik zou het niemand aanraden om zelf eieren uit te broeden. Het is echt specialistenwerk!
En weer bedankt voor de ouwe dia broer

Ouwe dia's

Broer Jan, schoonzus Thea, Lien en ik in de
Jan Hanzenstraat te Amsterdam

Van broer Jan ontving ik een drietal foto's uit een bijzonder grijs verleden; gemaakt zo rond 1975 schat ik, dus veertig jaar oud. We zaten toen allemaal in een heel andere fase van ons leven. Gods' water stroomde wat mij betreft rijkelijk over zijn akker; een leuke baan met goede verdiensten; een niet te groot huis; met mijn toenmalige echtgenote Lien genoot ik van het leven.
Broer Jan stond nog helemaal aan het begin van zijn loopbaan; hij werkte als ik mij goed herinner bij de Hoogovens en deed simpel werk; hij kon toen al veel, was erg handig en had een goed verstand, maar wie had kunnen bevroeden dat hij binnen een decennium een prachtig eigen bedrijf uit de grond zou stampen!
Op de achtergrond rechts het meubel dat ik zelf in elkaar heb getimmerd; het deurtje sloot "zuigend"; ben er nog steeds trots op. Dit is de enige foto die ik van dit pronkstuk heb! Op de voorgrond de zelf getimmerde "salon tafel" (uitdrukking van mijn oude moeder). Dankjewel broer voor deze oude herinnering.

Van Stroe naar Appel

Prachtige waterpartij in de buurt van Appel

Een beetje down gingen we op weg; trein van 6.30 naar Putten en dan met bus 107 verder naar Stroe; de plek waar ik een vorige keer aangekomen was vanuit Hoenderloo; het Marskramerpad. Roos had de consequentie genomen van mijn sterke getaand plezier in het competitiebridge en aangegeven dat ik mocht stoppen; nu ook bij onze "nieuwe club" Dombridge. Ook daar ga ik dus officieel opzeggen. Toch wel raar want het is iets dat je toch wel heel sterk samen doet, net als wandelen. En dat viel niks tegen; wel de temperatuur; het was veel kouder dan we hadden gedacht en het miezerde zelfs een ielepiele klein beetje. Roos trok haar maillot aan.
Maar de route over de Veluwe was prachtig; een stuk dat we geen van beiden ooit hadden gelopen; langs waterpartijen, langs mooie stukken open heide zoals deze hoort te zijn; niet overal vergrast met pijpestro.
Uiteindelijk kwamen we aan in de wereldplaats Appel alwaar we een bus konden nemen. Deze ging niet erg vaak, maar gelukkig binnen 20 minuten nadat we waren gearriveerd; de bus van Ede -Wageningen naar Nijkerk.
De blog van Roos over deze wandeling heeft mooie foto's.

Een nieuwe lente

Parende kikkers en kikkerdril
(foto Roos vd Burg)

Overal in het bos zie je de kiemplantjes, de voorlopers van wat in beginsel een boompje kan worden de grond uit komen. Vrijwel alle zullen het loodje leggen, maar daarom niet getreurd. Ook de vogels zie je slepen met nestmateriaal; een kauwtje met een tak in z'n snavel, of pikkend aan isolatiemateriaal om wat wolligs voor de binnenkant van het nest. Overal kwetterende vogels; hamerende spechten. Straks weer allemaal jonge vogels die grotendeels weer als prooi dienen voor de roofvogels.
Gisteren waren we met Huib aan de wandel in de duinen bij Den Haag/Scheveningen en daar was het ook allemaal voortplanting wat de klok sloeg. Een gans die aan het nestelen was; in een poeltje in een duinvallei waren allemaal parende kikkers en grote kluiten kikkerdril. Straks weer duizenden kikkervisjes en mini-kikkertjes; ook die zullen vrijwel allemaal omkomen en opgevroten worden; de natuur is hard. Een paaiende karper was zo opgewonden dat hij/zij op de staartpunt na helemaal boven water kwam; zoiets hadden we nog nooit waargenomen.
En op de terugweg in de trein, waar we lekker lagen te tukken zag ik een aantal drijvende nesten met broedende meerkoeten. Het is echt voorjaar!

De tuunwallen van Texel

Resultaat bekijken

Raymond B. heeft een prachtige fotoserie gemaakt van de inspanning die de werkgroep Kwadijkse Vlot heeft geleverd om een nieuwe tuunwal in het Texelse landschap te realiseren.
Het proces begint met het afzetten met een touwtje van waar de tuunwal precies moet worden geplaatst. Vervolgens de eerste plaggen die de contouren volgen van het touwtje. Het volstorten van het binnenste van de tuunwal met zand. Nieuwe zoden plaatsen. De scheef afgesneden zoden worden met een speciale ploeg gesneden. Voor zover ik weet beschikt de firma Tatenhove over de enige ploeg die dat doet. Stapelen, vullen en tot slot afdekken. Wat ik bij het proces van zaterdag zo grappig vond is dat er bij de bouw vrijwel geen coördinatie plaatsvindt. Net als bij een mierenvolk zie je dat er als vanzelf een tuunwal ontstaat; iedereen doet iets wat hem/haar voor de hand komt en waar hij/zij zin in heeft; er is maar een beperkt aantal verschillende werkzaamheden. Alleen het begin kenmerkt zich door de afzetting van waar de wal moet komen en aan het eind wordt de afwerking gecoördineerd gedaan.
Ik sprak erover met Raymond en die merkte op, geheel volgens de chaos theorie dat eenvoudige regels en inzet leiden tot het resultaat, net als in de natuur bij met name de werkzaamheden van sociale insecten, maar ook bij een vlucht vogels.

Abendempfindung

Vanmorgen stond ik op; beetje bedroefd: gisteravond besloten om te stoppen met bridgen op de dinsdagavond bij de club Groenekan. Het lied "Erstes grün" van Schumann zat in m'n hoofd, beetje melancholiek en toch vrolijk lied; moest het even beluisteren op Youtube. De uitvoering vond ik niet geweldig, maar in het rijtje van Youtube zag ik toen Arleen Auger met Abendempfindung (an Laura); dat hebben Roos en ik jaren geleden ook graag gezongen; het gaat over een diepe vriendschap waarbij één der vrienden zingt over het moment dat hij/zij in het graf ligt.
We hebben het lied bij twee gelegenheden speciaal gezongen om gestorven dierbaren te gedenken. De tekst kende ik niet echt inhoudelijk, maar Mozart heeft de stemming zo ongeëvenaard weergegeven in zijn melodie en begeleiding dat de betekenis van de tekst daarin volledig tot uitdrukking komt: weergaloos!
Schenck auch Du ein Tränchen mir.
Wat is de liedkunst toch schitterend en wat kan muziek toch naadloos bij je stemming passen.

Hier de volledige tekst:

Abend ist's, die Sonne ist verschwunden,
Und der Mond strahlt Silberglanz;
So entfliehn des Lebens schönste Stunden,
Fliehn vorüber wie im Tanz.

Bald entflieht des Lebens bunte Szene,
Und der Vorhang rollt herab;
Aus ist unser Spiel, des Freundes Träne
Fließet schon auf unser Grab. 

Bald vielleicht (mir weht, wie Westwind leise,
Eine stille Ahnung zu),
Schließ ich dieses Lebens Pilgerreise,
Fliege in das Land der Ruh.

Werdet ihr dann an meinem Grabe weinen,
Trauernd meine Asche sehn,
Dann, o Freunde, will ich euch erscheinen
Und will himmelauf euch wehn.

Schenk auch du ein Tränchen mir und pflücke
Mir ein Veilchen auf mein Grab,
Und mit deinem seelenvollen Blicke
Sieh dann sanft auf mich herab.

Weih mir eine Träne, und ach! 
schämedich nur nicht, sie mir zu weihn;
Oh, sie wird in meinem Diademe
Dann die schönste Perle sein!

Tekst gecopieerd van: http://www.recmusic.org/lieder/get_text.html?TextId=3536

Jupiter op Texel

Foto van cosmodrome.be
Dit heb ik ook exact zo gezien

De eerste nacht op Texel was weer eens volstrekt aan ons voorbij gegaan. Enkele jaren eerder toen het ook zulk helder weer was hadden de wakkeren onder ons met de telescoop naar de planeten gekeken en de maantjes van Jupiter gezien. Die keer was ik eveneens in slaap gevallen zoals mij tot nu toe iedere keer is overkomen in de vrijdag/zaterdag nacht. Maar nu had ik Adriaan gevraagd om zaterdagnacht de telescoop op te stellen en Adriaan, vriendelijk als hij altijd is, deed dat voor mij en nog een aantal geïnteresseerden.
Het was een bijzonder geschikt moment; het was een maanloze avond, het was helder en op Texel is relatief weinig strooilicht en de Stayokay ligt helemaal aan de rand van den Burg. Pikdonker dus.
Het viel helemaal niet mee om tussen al die sterren het schijfje van Jupiter in beeld te krijgen maar uiteindelijk lukte het Adriaan. Fascinerend vond ik het; dat kleine schijfje en duidelijk 4 heldere puntjes er om heen. Volgens Jarno, ons vademecum had Jupiter 32 manen. Maar nu las ik net op internet dat het er inmiddels 67 zijn, waarvan de kleinste een diameter heeft van 2 kilometer.
Dank voor de moeite Adriaan, ik wilde dit al zo lang zien!
Op de site van cosmodrome zag ik het beeld dat zij dezer dagen hadden gefotografeerd. Dat was precies wat ik ook had gezien; een licht schijfje met 4 kleine puntjes er omheen.