Drinken uit de sloot

We waren bij Peter S. en Betty B. in Haastrecht. Ik weet niet meer precies hoe het in het gesprek tot stand kwam maar op een zeker moment vertelde Betty hoe haar grootouders middenin het land woonden, d.w.z. het boerenland, zonder stromend water of elektriciteit en dat je daar gewoon het kroos opzij schoof in de sloot en dat water zo kon drinken. Spontaan uitte ik: "dat moet ergens in de vijftiger jaren zijn geweest". Dat klopte inderdaad rekende Betty na. Ik weet ook nog dat we op schoolreisje waren. En in die tijd had je geen drinkmoment of fruitmoment, nee, het was warm en je kreeg dus gewoon dorst. Ik stikte van de dorst en heb toen ook ergens van het oppervlaktewater gedronken. Een moment dat me direct te binnen schoot toen Betty dit vertelde. In die tijd was het oppervlaktewater in NL net zo schoon als tegenwoordig nog het bergwater in de Alpen of het beekwater in de kleine beekjes van de Hoge Venen.
Moet je dat eens vergelijken met die dode, bruine sloten die tegenwoordig door de boeren landerijen stromen. Levenloos; hoezo kroos opzij schuiven; er is helemaal geen kroos; dat water is gewoon hardstikke dood door overbemesting en "gewasbeschermingsmiddelen". Bah!

Gedegradeerd!

Die ene keer 28% heeft ons helaas genekt. Vandaag hebben we ons uiterste best gedaan en uiteindelijk iets boven de 50% gehaald maar het was niet voldoende om ons in de A-lijn van bridgeclub Dombridge te handhaven. Al wonden likkend heb ik nog even uitgerekend hoe hoog we zouden hebben gestaan als we die 28% niet mee zouden rekenen en dat was een fractie boven de 50%, dus ruim voldoende om ons te handhaven. Maar helaas .......
Ik mailde Roos dat we ons terug zouden vechten. Gelukkig merk ik dat het genoegen in het spel steeds meer begint te prevaleren boven de "drive" om te winnen. En dat doet mij en vooral ook Roos veel plezier. Bridgen is toch wel een heel leuke denksport.
Naar ik mij realiseer werd in de familie van mijn jeugdvriend Bram G. al in de vijftiger jaren gebridged. Ik vind het wel jammer dat Bram en ik het toen niet hebben opgepakt; we waren twee intelligente jongetjes van 10-11 jaar en als we het toen geleerd zouden hebben waren we ongetwijfeld uitgegroeid tot bridgers van formaat. In mijn studententijd heb ik wel wat gebridged; ik herinner me nog het klaversysteem dat toen werd gehanteerd; een openingssysteem waarmee je 1 klaveren opende wanneer je voldoende punten had, maar geen goed openingskleur. Dat zie je nu weer helemaal terug met het zogenaamde 5-kaart hoog systeem; daar betekent de 1 klaveren opening eigenlijk het zelfde als bij dat ouderwetse systeem. Later, toen we in Bilthoven gingen wonen heb ik nog geprobeerd om in een bridgeclub te spelen; dat werd gecoupeerd door mijn forenzenbestaan en het almaar groter wordend gezin. Pas nu met Roos kan ik me aan deze fijne denksport in de volle breedte wijden. Laat ik er dan ook plezier aan beleven en me niet telkens door mezelf op laten naaien om te willen winnen! Had ik maar met Bram moeten beginnen destijds.

Langs de Lange Linschoten

Op deze foto Sandor in overleg met
zijn huisdier. Mooi zijn Mangalica's niet,
maar wel erg lekker!

Vandaag zouden we op bezoek gaan bij Peter S. en Betty B. die wij hadden ontmoet bij de bridgereis die wij ruim een jaar geleden maakten naar Berlijn. In de tussentijd hadden we regelmatig contact gehad via het sociale medium Facebook. Zij wonen in Haastrecht, een mij niet zo heel bekend plaatsje.
Roos had een leuke aanlooproute bedacht: eerst met de trein en bus naar Linschoten en dan via de Lange Linschoten (een stroompje) door naar Oudewater en dan via de Tiendweg door naar Haastrecht. Niet zo'n heel lang stuk, maar toch zo'n dikke 15 kilometer.
De rugzak volgeladen met schone, althans droge kleren om me te kunnen verkleden; ik loop mijn kleren altijd helemaal nat als ik wandel, dus dat is wel nodig. En ook een paar pantoffels.
In Linschoten aangekomen gingen we eerst naar slager Ferry Lempers. Deze slager hadden we leren kennen via Sandor Schiferli, bijgenaamd mister Slowfood. Hij heeft zich met succes ingespannen om het hongaarse Mangalica varken in NL geïntroduceerd te krijgen. Sandor en ik hadden elkaar destijds in Slowfood gevonden in onze belangstelling voor goed varkensvlees; we stelden vast dat naar onze smaak het NLse varkensvlees van ondermaatse, c.q. vetarme en smaakarme kwaliteit was en dat alle lokale varkensrassen waren verdrongen door de moderne, snelgroeiende magere varkens, de bron van het wat zurig smakende magere vlees. Maar, daar waar ik passief mijn varkensvlees uit Spanje ging halen, daar is Sandor erin geslaagd om dit oorspronkelijke kwaliteits varken, de Mangalica in NL te doen fokken. Inmiddels is het vlees van dit varkensras beschikbaar en slagerij Ferry Lempers is één der eersten die dit af en toe in de verkoop heeft!
Roos was enkele maanden geleden, toen Sandor dit heugelijke feit op Facebook had gepost al wat van dit vlees gaan halen en was toen door mijn naamgenoot Ferry uitvoerig geïnformeerd over de productie van allerlei conserven van dit varken. We gingen dus langs bij de slager en werden allerhartelijkst ontvangen door slager Ferry zelf. Toevallig zou Sandor die middag ook langs komen. We hebben een aantal van zijn lekkernijen geproefd en gingen natuurlijk met wat rauwe gedroogde ham en een stuk worst verder op weg naar Haastrecht.

Champignonsoep, ooit heel exotisch

Zojuist heb ik een forse hoeveelheid "sauce Parisienne" gemaakt met champignons en coquilles St Jacquies, Jacobsschelpen oftewel kammosselen. Ik zat erover te peinzen of ik deze saus, met zelfgedraaide pasta donderdag zal gaan serveren aan zoon Hugo; hij houdt niet van champignons, maar die zijn niet zo prominent in deze saus, die eigenlijk bedoeld is voor Coquilles St Jacques à la Parisienne, uit de oven met kaas en gegratineerd. De saus leek me ook heel geschikt voor over de pasta met van die geraspte oude kaas van Albert Heijn. Maar die champignons deden me verder peinzen; als kind vond ik champignons ook niet lekker; bij mijn eerste kennismaking vond ik ze maar "slijmerig" en niet erg lekker smaken.
55 jaar geleden, ik was 10 jaar oud en bruidsjonker bij het huwelijk van mijn tante Alda en oom Kees. Ik mocht de hele dag van de partij zijn dus ook 'savonds bij het diner; ik was zo moe als een hond. Vooraf werd champignonsoep geserveerd; in die tijd echt heel exotisch, kun je dat nog voorstellen? Ik lustte het eigenlijk niet en heb met moeite enige happen naar binnen gewerkt. Ik kreeg daar wat geestig bedoelde opmerkingen over: "vind je het wel lekker Ferry?"; ik wist niet wat ik moest zeggen; de tranen schoten me in de ogen van vermoeidheid en het figuur dat ik sloeg; wat moest ik doen? Manhaftig liep ik naar de deur om m'n tranen te verbergen en zei: "ik ga even kijken of er iets anders voor me is".
Mijn vader vond dat achteraf stoer van me; hij had wel gezien dat ik het moeilijk had met het geplaag. Verder weet ik eigenlijk niets meer van die dag, inmiddels zo lang geleden; alleen die champignons.

Eerst de afwas gedaan

Ai ai, wat was ik weer moe gisteravond. Die arme Roos was snipverkouden, maar kwam toch nog even langs om de wandeling voor vandaag te bespreken. Het zou een vervolg van onze wandeling van vrijdag worden: van Kortenhoef via het Oppad en terug door de plassen naar Loenen aan de Vecht. De trein van 9.13.
Ik heb een ontzettende hekel aan haasten; eerst de afwas gedaan zoals ik me al dagen lang had voorgenomen en toen was het toch later dan ik dacht. Ik moest me haasten en stelde voor om een treintje later te nemen en (ook om sanitaire redenen, vanwege het ontbreken van toiletten in de sprinters en in de bus) om via Amersfoort te reizen; dan heb je de stoptrein naar Zwolle, voorzien van toilet en de intercity naar Hilversum. Uiteindelijk toch maar over Utrecht Overvecht, helaas want door een wisselstoring moesten we de plannen alsnog snel wijzigen en zijn we terug naar Bilthoven en door naar Baarn gegaan; eerst een versnapering (chocolademelk met een heerlijke punt walnoten/honing taart) bij restaurant "de Generaal" op het oude station van Baarn. En vervolgens aan de wandel, via de Stulp en gezworven door ons onbekende, maar wel open gestelde landgoederen bij Lage Vuursche. Uiteindelijk maar de bus genomen naar Den Dolder; ik was weer moe van al dat wandelen van de laatste dagen; het was toch weer een stevige exercitie.
Bleek m'n fiets ook nog kapot te zijn; een lager in het voorwiel had het begeven (begreep ik eindelijk waar dat gekraak van de laatste tijd vandaan kwam) en het wiel wilde niet meer draaien. Gelukkig stond ik voor de winkel van Fietsenmaker van Weelden. Morgen alweer klaar!
Het was weer prachtig weer; nog heerlijk in het zonnetje gezeten bij Roos in de tuin met een kopje thee. Een zonnig einde van een dag met hindernissen.

Messing bomen in de kroondomeinen

"De Kathedraal", kunstwerk in het kroondomein

In het voorjaar gaan we met Ab en Dick vD naar Turkije met SNP om de Lycian way te gaan wandelen. Voor Ab een reden om wat te gaan trainen. Ik lachte hem uit; hij heeft door al dat buiten werken in het riet een wandelconditie als een paard. Neemt niet weg dat we vandaag heerlijk hebben gewandeld door de kroondomeinen. Toch weer zo'n 28 kilometer in de benen.
Mooie slenken, afwisselend bosgebied met heide tussendoor. Overal sporen van herten die wij niet hebben gezien en naar we denken hebben zij ons wel gezien en stonden ons uit te lachen.
In dit gebied wat minder maar ook wat minder opdringerige cross-fietsers dan de vorige keer op de Veluwe. Gezellig groeten en we maakte zelfs een praatje met een leuk stel mannen uit Twente zo te horen. Ook zij maakten met plezier gebruik van de GPS; op de fiets gemonteerd.
Onderweg zag ik tot mijn genoegen een groot aantal hoog afgezaagde boomstobben staan. Geen gezicht, maar heel goed voor insecten, aldus Jap, voorzitter van de sectie Thijsse en collega boswachter van Ab. Echter, Ab had direct door dat het hier om een kunstwerk ging; de stobben waren van metaal en niet van gietijzer (of zoals Ab dat formuleerde, van "pisbakkenstaal") maar van messing. We konden nergens een bordje vinden met toelichting. Ab stuurde mij later een toelichting die hij had gevonden op internet; het gaat hier om een kunstwerk dat door koningin Beatrix werd aangeboden:

Citaat:
Nabij de Wieselseweg, ten noorden van Restaurant De Echoput, is een kunstwerk van Marinus Boezem te vinden: De Kathedraal. Koningin Beatrix schonk dit kunstwerk ter gelegenheid van haar 60^e verjaardag aan het Kroondomein om de verbondenheid van de Oranjes met dit unieke gebied te onderstrepen. Het kunstwerk bestaat uit 40 bronzen boomstronken van ongeveer een meter hoog. Deze zijn geplaatst volgens de zuilen en pijlers op de plattegrond van de kathedraal van Reims.
Einde citaat

Op de terugweg tot onze verbazing een reclame voor Italiaans ijs. "Kan niet waar zijn", probeerde ik nog aarzelend het enthousiasme van Ab te dempen. Maar inderdaad stond er een kar met een verkoper met een raar verhaal waar we desondanks ijs gekocht hebben; voor mij veel te groot, maar kleiner wilde hij niet verkopen?!
Met enige moeite kon ik mijn ogen tot huis open houden. Het wordt morgen weer mooi weer en ik denk dat Roos wel een strafexpeditie voor morgen in gedachten heeft, oftewel opnieuw een wandeling. En er staat ook nog zo'n afwas?!

Rondje Ankeveen

Het zou vrijdag mooi weer worden had Roos gezien; in het westen nog wat regen maar tegen de middag droog en mooi zonnig weer. Ik stelde voor om naar Texel te gaan en een nacht naar hotel Prins Hendrik; leuk hotel, bij de schorren van Texel; mooi vogelgebied. Helaas, toen ik belde bleek dat hotel Prins Hendrik geen restaurant meer hield. Nou, dan verzinnen we iets anders. En dat werd een stuk van het Floris V pad, van Weesp, halte Rundervreugd naar 'sGraveland, door de plassen en via het Oppad.
Inderdaad verlieten we de bus nog met lichte regen. Met de plu gelopen, en door het plassengebied over zompige veenpaden. De plu kon op zeker moment worden opgeborgen en het weer werd steeds beter. Met de verrekijker vogels gekeken; brilduiker, staartmees, gewone meesjes, ganzen, leuk om te zien allemaal. De wandeling was prachtig. Op een bankje hebben we van de bruine bonensoep gesmikkeld die ik had meegenomen. Geslaagde wandeldag.
'sAvonds met wat minder succes uit eten geweest. Daar heeft Roos een bloggie over geschreven.

Ja, zo kan ik het ook?!

In de Biltsche courant had ik een advertentie gelezen, naar ik dacht van de Lidl voor prei en voor peren. En gezien mijn ervaringen met de melk dacht ik mijn "geluk" maar eens te gaan beproeven met deze weekaanbieding. Nergens te bekennen dus maar even aan de helper bij de groenten gevraagd en die wist van niks. Ja, zo kan ik het ook dacht ik bij mezelf. Toch maar prei meegenomen en ook een doosje peren. Was wel niet in de aanbieding, maar toch bij elkaar slechts 3 euro. Maar toch gek dat ze in de winkel niet wisten van deze aanbieding.
Thuis gekomen ging mij een lichtje op; was het wel een advertentie van de Lidl? En inderdaad, het was een advertentie van de Aldi. In de Biltsche courant stond helemaal geen advertentie van de Lidl; kennelijk hebben zij het helemaal niet nodig om te adverteren.
Overigens waren de peren helemaal niet lekker. Toch maar weer gewoon op de markt kopen.

Niet uit degradatiezone

Eerst maar eens m'n wandelschoenen naar de schoenmaker gebracht. De donderdagmorgen is echt zo'n ochtend geworden voor kleine klusjes; we moeten 'smiddags bridgen en dan kun je toch niets groots ondernemen. Door naar de fitness en een lekker rondje gemaakt, gefietst en toen in de sauna. En tot slot 'smiddags naar de bridgeclub. Het ging weer ouderwets lekker. Ik zat relaxed aan de tafel en speelde fijn. Het leek zelfs wel behoorlijk goed te gaan. We spraken nog even met Bert en die moedigde ons aan. Die ene keer met 28% was een vervelende uitschieter naar beneden en kwam waarschijnlijk door het effect van de overmaat aan 11% alcohol houdend Kasteelbier dat ik de avond tevoren met Douwe had zitten drinken.
We haalden uiteindelijk iets van 52%, nog niet genoeg om ons uit de degradatiezone te halen. Volgende week staan we voor een onmogelijke opgave om ons gemiddelde voldoende op te vijzelen. Dat zal wel degraderen worden. 

Waar bent u gestoken?

Kent u dat mopje van die dame die bij de dokter komt vanwege een wespensteek die geweldig zeer doet. De dokter wil natuurlijk de plek waar het insect haar heeft gebeten bekijken en vraagt: "Waar bent u gebeten mevrouw?", waarop de dame verontwaardigd reageert: "dat gaat u niks aan!". De dokter dringt natuurlijk verbaasd aan en dan bekent de dame beschaamd: "Bij de Lidl".
Toen ik deze mop voor het eerst hoorde moest ik ontzettend lachen; ook wel met enig begrip want bij winkels als de Lidl en Aldi wil je toch liever niet "gezien worden".
Nou was ik een paar weken geleden bij Lien op bezoek en zij serveerde een lekker knapperig koekje bij de thee: "van de Lidl", sprak zij met een gezicht van jij maakt me niks. Ze kocht wel meer bij de Lidl en was daar zeer content over. En die week heb ik vervolgens perssinaasappelen en tarwebloem gekocht bij de Lidl, ach waarom ook niet. De kwaliteit was prima. En gisteren zag ik een pak melk bij Roos in de koelkast van een merk dat ik nooit eerder had gezien en het was heerlijke melk; smaakte net zo goed als de biologische volle melk van AH en die is nauwelijks te onderscheiden van de heerlijke verse melk van boerderij Boom en Bosch.
Dus vandaag weer naar de Lidl; lekker dichtbij, merkwaardig voordelig net als Dirk vd Broek en goede kwaliteit, althans goed van smaak.

Placebo effect

Gisteren in de trein van Arnhem naar Dieren zat ik naast een meneer met een "echte krant", de Volkskrant. Daar zag ik een uiterst merkwaardig bericht: "De farmaceutische industrie is bezig met de ontwikkeling van een middel tegen het placebo effect". Dat de gezondheidsindustrie dol aan het draaien is, dat is me wel duidelijk, maar ik kon me één seconde even niet voorstellen wat ik me bij dit bericht moest voorstellen. En toen zag ik de rubriek waaronder dit bericht was gepubliceerd: "De Speld", de geweldige rubriek in het ter ziele gegane kwaliteitsblad onder de gratis krantjes, "De Pers", van Marcel Boekhoorn.
Ik zat te hikken van het lachen zo raak als dit onzin-bericht was.

Van Dieren naar Brummen

Weer om 5 uur opgestaan; we zouden van Dieren, via de Veluwe naar Brummen lopen; een NS wandeling. De aanloop vanuit Dieren had ik al eens met Huib gelopen; toen naar de Carolinahoeve, maar nu met Roos bogen we naar de andere kant. Het was prima aangegeven; aanloop via de NS markering en verder over het Maarten van Rossumpad, eveneens goed gemarkeerd en overgaand naar het Trekvogelpad naar station Brummen. Maar zonder beschrijving en kaart kom je er niet uit; Roos had het keurig verzorgd en als vanouds sjokte ik achter de "reisleider" aan. Deze keer zonder koffie, maar wel met rozijnen/notenbrood, net als gisteren.
Ik was zo ontzettend moe toen ik thuis kwam; gelukkig stond het eten klaar en hoefde ik het alleen maar op te warmen. Om half tien ben ik in bed gekropen met m'n e-reader. Om 00.00 uur werd ik wakker; het licht was nog aan. Verder geslapen tot 4.00 uur en maar weer wat gelezen tot 5.00 uur. Opnieuw in slaap gevallen tot 8.00 uur. Wat suffig opgestaan, met spierpijn.

De Mookerheide

Huib was heel verbaasd dat ik hier nog nooit had gewandeld; een station direct in het gebied, een schitterend, geaccidenteerd bos en heide landschap. Ja, wist ik veel, station Molenhoek, dat is direct aansluitend aan de Mookerheide. Huib had inderdaad een primeur; het was een ongehoord mooie wandeling en traditiegetrouw was het ook weer prachtig, stralend weer.
We stonden op een verhoging, een schans nog uit de tijd van de tachtigjarige oorlog. Hier vond de slag op de Mookerheide plaats, een plek die (gelukkig) nog steeds uit heide bestaat. Afgezien van de genoemde schans hebben we geen sporen van deze slag mogen aanschouwen; wie tegen wie had gevochten was mij overigens ook ontgaan in de laatste decennia; de huidige generatie weet misschien niet van deze slag af, maar je kunt het ongetwijfeld opzoeken op Internet!
Wij, van de generatie die het denkt allemaal zo goed te weten omdat we het op school hebben "gehad", wisten ook niet meer zo precies of Maurits nou een zoon of een broer van Willem de Zwijger was. Huib had gelijk; Maurits is een zoon van de "vader des vaderlands".
Deze held was overigens verantwoordelijk voor de schandalige veroordeling van Johan van Oldenbarnevelt, de voormalige raadspensionaris, wiens "Stokske", waar Vondel zo'n mooi gedicht over schreef, nog steeds in het Rijksmuseum te zien valt.
Het was een hele reis en een schitterende wandeling. Toch vonden we nog de energie om de "2 Ruiten opening" van onze denksport Bridge uitvoerig te behandelen. Vroeg naar bed, want Roos had voor de volgende dag opnieuw een stevige wandeling uitgezocht.

Een luie dag?

De afgelopen week bleef maar door mijn hoofd spelen; mijn gedachten waren voortdurend bij het gebeurde rond mevrouw Els Borst; een zo prominente en zo positief belangrijke vrouw die op zo'n schandalige manier haar einde vindt. Natuurlijk verdient niemand zo'n levenseinde, maar in haar geval raakt het mij wel bijzonder. Daardoor kwam ik er niet toe om mijn flatje te verlaten.
Ik heb de hele dag wat gelezen maar vooral ook gekookt. M'n vriezer staat weer vol met allerlei winterkost; een haas heb ik deels modern op 90 graden en deels ouderwets, zoals m'n goede moeder dat maakte, dus lekker een paar uur sudderen tot het vlees zo gaar is dat het van de botten valt. De hazenrug een (te?) ruime twee uur op 90; ze was lekker, maar toch niet rozé. Volgende keer nog iets korter. Maar de pan met gesudderd vlees was onweerstaanbaar. Is eigenlijk gewoon veel lekkerder; echt Slowfood dus, volgens de traditie.

Een potje honing als niet zo stille hint

Eerder beschreef ik al hoe smakelijk mijn rozijnen-notenbrood werd en wordt gevonden door diverse leden van de bridgeclub; voor Margreet G. maak ik inmiddels af en toe een broodje. Maar dat is inmiddels ook doorgedrongen tot haar maat Toos.
Vanavond zouden we gaan bridgen bij Margreet en Toos had iets voor mij "meegenomen". Ja hoor, een potje "bijzonder" honing, afkomstig van onze Apollo, de notenkraam op de markt waar ik altijd m'n noten, rozijnen en spijs vandaan heb.
Natuurlijk moest ik ontzettend lachen om deze o zo duidelijke hint en ook voor Toos en haar man Frans zal ik een broodje bakken.
We hebben een ontzettend gezellige, ontspannen bridgepartij gespeeld waarbij we goed tegen elkaar waren opgewassen. En lekker gesnaaid en gebabbeld.
Op de heenweg was het hondenweer; Toos moest een beetje lachen om onze regenoutfit op de fiets; ik was ondanks de fietscape behoorlijk nat geworden en koud want ik had natuurlijk niet mijn wandelbroek aangetrokken; dan smoor je binnen weg. Roos had helaas onderweg een oorbel verloren en we zochten daar nog even naar toen we weer weg gingen.
Het was gelukkig droog. We stonden nog wat na te praten over Els Borst en wat deze voor ons heeft betekend. Merkwaardig genoeg klonk op dat moment een enorme knal van een ontploffing; het moet toch niet erger worden in ons dorp. De alarmtoeter van de auto's begonnen ervan te loeien. Het leek wel een militaire ontploffing. Maar er gebeurde verder niets; het was ook al 00.30 uur. Maar toen we naar huis fietsten zagen we wel de zwaailichten van twee voortsnellende politieauto's. Het is me nog steeds een raadsel wat dit geweest kan zijn.

Toch maar doorzetten

Door het mateloos slechte resultaat van vorige week, zag ik er erg tegenop om weer in onze nieuwe club te gaan bridgen. Ik voel me dan zo belachelijk. En door de zenuwen ging ook de eerste tafel weer heel slecht; ik kon me nauwelijks concentreren. Ik had wel van de tafel weg willen lopen. Ook de tweede tafel ging in het begin maar moeizaam. Maar toen Roos aangaf dat ik niet meer hoefde als ik echt niet meer wilde gaf dat mij rust. "Ik stop helemaal met bridge, dat hoofdstuk sluiten we af", dacht ik. En dat gaf mij de broodnodige rust om de rest van de tafels prima af te werken; het ging steeds beter en na de pauze schaamde ik me voor mijn kinderachtige, onvolwassen houding. Uiteindelijk haalden we iets van 47%, wat laag voor ons doen, maar niet slecht.
Margreet G. had ons voorafgaand aan deze competitiemiddag uitgenodigd om vrijdagavond te komen bridgen. We hadden nog niet precies bepaald hoe het weekend zou gaan verlopen en half en half waren we van plan om misschien een dag naar Simmerath te gaan. En het overviel me ook een beetje tegen de achtergrond, hier boven beschreven. Maar na afloop zei ik: "we komen morgenavond". Ik ga lekker door en zal nogmaals proberen om m'n fatalistische houding beter in bedwang te houden; ik doe wel een groot beroep op het incasseringsvermogen van Roos met dat eeuwige gezeik.

Opgewekt reden we naar huis; deze avond kwamen onze vrienden Peter C. en zijn geliefde Urdice bij ons eten. Ze had allerlei heerlijks voor ons meegebracht. We aten puur Hollandse winterkost: eerst een bord erwtensoep en daarna boerenkool. "Peter eet anders nooit zo veel", zei Urdice en gaf aan dat ik dat als een compliment mocht beschouwen. Deed me plezier. Werd een heel gezellige afsluiting van deze dag.

Afschuwelijk

Vandaag vernam ik van Roos dat Els Borst om het leven is gekomen en dat een misdrijf niet werd uitgesloten. Door het ontbreken van TV en krant was dit afschuwelijke bericht mij nog niet gewaar geworden. Het drukte mij te neer; ik had toch al niet zo'n vrolijke week achter de rug, maar dit levenseinde had deze geweldige vrouw toch niet overkomen mogen worden; afgrijselijk.
Ik kende mevrouw Borst al vanaf 1974 toen ik mijn militaire diensttijd doorbracht bij het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst. Zij was daar onderzoeker en werkte aan Rhesus immunisatie meen ik. Zij promoveerde bij Prof. Joghem van Loghem, ook mijn (veel) latere promotor. Ik geloof niet dat ik haar in die tijd ooit heb gesproken, maar wel van afstand bewonderd; zij was één van de groten van het instituut. Later ging zij door als directeur van de Bloedtransfusie Dienst in Utrecht en als directeur van het AZU meen ik.
In Bilthoven kwam ik haar weer tegen, zowel bij D66 als op het station toen ze vice-voorzitter werd van de gezondheidsraad. Ik bood haar af en toe een lift aan wanneer we gezamenlijk op station Voorburg arriveerden waar mijn dienstauto stond; zij naar Rijswijk en ik naar Delft. Door dat contact en de inhoudelijke gesprekken die we in de auto voerden mocht ik een keer deelnemen aan een commissie van de gezondheidsraad.
Later, bij recepties van D66 spraken we over ons gezamenlijk verleden bij het CLB; eigenlijk nooit over de politiek.
Terwijl ik dit schrijf (zaterdag 15 feb) voel ik me zeer geroerd. Ik zal haar nooit meer onverwacht tegenkomen in het dorp. Rust in vrede Els.

Een onverwachte wending

De trouwe lezers van deze Blog zullen hebben gemerkt dat ik al enige tijd niets had geschreven. Dat kwam allereerst door een onverwacht persoonlijk bericht aangaande de laatste afwikkeling van mijn huwelijk die op een voor mij onbegrijpelijke en onverkwikkelijke wijze is afgewikkeld. Ik moet daar overheen zien te komen, maar een bittere teleurstelling is wat mij al dagen bezig houdt.
De rest van deze week werd sterk bepaald door mijn gepeins over het gruwelijk einde van Els Borst, een grande dame die ik vanaf het begin van mijn wetenschappelijke carrière van afstand en soms van nabij heb bewonderd.
Ik ben hierdoor en door het buitengewoon slechte resultaat bij het bridgen in een behoorlijk depressieve dip terecht gekomen. Gelukkig ging het bridgen vanavond redelijk goed.

Van Holten naar Lettele

Naar ik had begrepen zou het vandaag een regendag worden. Daarom had ik besloten om niet aan de wandel te gaan maar naar het Rijksmuseum in Amsterdam. Maar Roos belde gisteravond en vroeg me of ik niet liever wilde wandelen omdat het droog zou blijven; ik was kennelijk verkeerd geïnformeerd. Gelukkig maar, want het werd een schitterende wandeldag. En zo liepen we vanmorgen al om 7.52 het station van Holten uit richting de Holterberg. Daar ging mijn GSM: een SMSje van Ab. Hij wist dat we vandaag aan de wandel zouden gaan en had het over "het daget in het Oosten", inderdaad de zon kwam op en hij adviseerde ons het pannenkoekenrestaurant in Lettele. Het verbaasde me nogal dat hij überhaupt van Lettele had gehoord, maar dat hij er zelfs de horeca kende deed hem stijgen in mijn bewondering (har har).
Prachtige etappe van het Marskramerpad; door bos, heide en landbouwgebied. En gezellig zo met z'n tweetjes; vaak loop ik alleen op de verre etappes; Roos houdt niet zo van heel vroeg opstaan en dat is wel de consequentie van de verre etappes als je door de week reist met het DalVrij abonnement van de NS; voor 6.30 uur inchecken en dat valt niet altijd mee har har.
Heel rustige wegen en uiteindelijk Lettele; geen tijd meer voor een consumptie in het inderdaad aantrekkelijke etablissement.
Gelukkig had ik de vertrektijden van het buurtbusje in het boekje genoteerd. We kwamen 10 minuten voor tijd aan en waren heerlijk vroeg weer thuis.
Daarna nog even relaxen in de sauna van het firness centrum. Het leven is nog niet zo slecht voor een pensionado. 

1945 van Ian Buruma

Dit leesadvies kreeg ik van mijn goede vriend Peter C. die het had opgepikt van een zondagmorgen boekbespreking van de VPRO. Ik heb er lang op moeten wachten bij de bieb; kennelijk waren er veel belangstellenden en was het voortdurend gereserveerd. Maar vorige week kreeg ik een berichtje dat ik het kon ophalen.
Buruma is een leeftijdsgenoot van mij en heeft dus zelf de oorlog niet meegemaakt. Hij schreef het boek vanwege een persoonlijke ervaring; zijn vader was door de Duitse bezetter opgepikt bij een razzia op een station en te werk gesteld in Berlijn; slavenarbeid. Hij heeft de oorlog overleefd en is weer in NL terug gekomen. De traumatische jeugd van Buruma sr was reden voor Ian Buruma om diep in de ellende van 1945 te duiken en dit tijdperk zeer gedétailleerd te bestuderen en te beschrijven over alle gebluste brandhaarden van WO II.
Ik heb het boek in één adem uitgelezen en het was ronduit verschrikkelijk wat ik heb gelezen; de gebeurtenissen in de nadagen van de oorlog en het eerste "vredesjaar", 1945, passeren de revue. De Russen die moordend en verkrachtend Duitsland en Mantsjoerije binnen trekken; de Japanners die bloedbaden aanrichten in de Filippijnen inclusief het kennelijk bij machtsovername behorend verkrachten van de weerloze vrouwen. Ik moest gewoon pagina's ongelezen laten zo walgelijk vond ik die verkrachtingsverhalen. Een gevoel van schaamte kwam over mij; kennelijk is het laagje beschaving bij de mens uiterst gering; ik schaam mij gewoon dat ik ook tot de soort Homo Sapiens Sapiens behoor die tot dit soort walgelijk handelen in staat is.
De misdaden tegen de menselijkheid zoals de Joden is aangedaan komen ook pregnant aan de orde; ook hier heb ik geen woorden voor; dit tart elke verbeelding.
Onlangs heb ik een heel stel van mijn oude Bloggies doorgenomen en het is merkwaardig hoe vaak die over belevenissen of boekbesprekingen gaan die WO I of II betreffen en hoe vaak ik dan concludeer dat ik ermee moet stoppen. Na dit boek van Buruma ga ik er echt mee stoppen; het deprimeert me geweldig om te lezen over al die wandaden in de vorige eeuw.

Kistjesdag 2014

Inmiddels ben ik alweer 7 jaar lid van de Nederlandse Entomologische Vereniging (NEV). De leukste bijeenkomst van de NEV vind ik de Wintervergadering, kistjesdag en dat was vandaag. De leden geven voordrachten over wat zij op entomologisch gebied hebben gedaan het afgelopen jaar en daarbij gaan dan "kistjes" rond met insecten. De lezingen lopen geweldig uiteen. De kistjes hebben voor een belangrijk deel plaats moeten maken voor Powerpoint presentaties maar dat mag de pret niet drukken.
Vandaag was er een presentatie van iemand die zich had verdiept in een niet erg in de belangstelling staande soort insecten: de stofluizen; piepkleine beestjes, als stofjes. De vleugeltekening komt aan de orde tot in ver détail, het voorkomen, de eerste vondst, nieuwe soorten en andere facetten. Fantastisch wat er te vertellen is over zo'n familie van nietige beestjes. Vervolgens een voordracht van een dame die een fraaie serie van insecten die zij in haar tuin fotografeerde en in natuurgebieden in de buurt. Zij adviseerde "zaaivenkel"  om insecten van nectar te voorzien en naar je tuin te lokken (interessant voor Roos die graag insecten in haar tuintje ziet). Een lezing over "haantjes", een groep prachtige insecten die nogal wat vraat veroorzaken. Een lezing over - en een kistje met een enorme kever en zijn cocon die in palmkronen leeft en een slachting aanricht in de palmen van Frankrijk en Spanje.
Tijdens de pauze kwam ik in gesprek met iemand wiens interesse voor insecten merkwaardig genoeg door precies het zelfde boekje was gewekt als de mijne: "Het leven der mieren" van prof. Raignier. Hij probeerde al jaren om er een exemplaar van te bemachtigen. Ik heb het inmiddels voor hem besteld bij boekwinkeltjes.com; daar waren er meerdere van beschikbaar. Mijn eigen exemplaar kon ik in de gauwigheid niet vinden.
Daarna kwamen Hugo en Marjorie nog bij ons eten. Gezellige afsluiting van een heel leuke dag.

Geiten houden op Bonaire

Ondanks de regen ging ik vanmorgen welgemoed naar de markt om de wekelijkse boodschappen te doen. Iedere week verbaas ik me weer over de enorme hoeveelheden voedsel die ik insla en die toch ook weer het pand op enige manier verlaten, hetzij via de vuilnisbak, hetzij via het toilet. Aardappelen en uien bij John, volkorenmeel, gist, havermout en boekweitegrutten bij de Veenendaalse reform kraam, boerenkaas bij de Kreugel de kaaskraam. En daar stond "de sik", de zwaar bebaarde en besnorde geitenboer die onder een afdak als een overmaatse paraplu bij zijn auto geitenkaas van perfecte kwaliteit verkoopt. Ik kocht twee stukken van verschillende ouderdom. Een mij bekende dame van de zang van vroeger kwam eveneens kaas bij hem kopen en we raakten zo aan de praat, of beter gezegd, zij tweeën kwamen aan de praat over het houden van geiten. "De sik" wilde er op termijn toch wel mee stoppen, althans met de geiten. Het kaas maken en verkopen wil hij blijven doen. "Ga je dan naar Bonaire?", vroeg de dame van de zang, een kennelijk normale vraag want "de sik" ging erop in. Een voor mij volstrekt niet te begrijpen gesprek ontspon zich totdat de dame van de zang aan mijn gezicht zag dat ik geen idee had waar ze het over hadden. Dat betrof het meest bekeken TV-programma: "Boer zoekt vrouw", waar een geiten houdende dame op Bonaire aan had deelgenomen om een partner te vinden.
Boer Dirk, de boer van boerderij Boom en Bosch beschouwde genoemd TV programma (dat kennelijk al vele jaren bestaat?!) als zijn favoriete programma en begon vaak pas te melken als de uitzending was geweest; een soort bijhouden van het vak. Er ontgaat mij veel (har har) als niet TV-bezitter.

Kan het nog lager??

Afgelopen dinsdag hadden we niet zo geweldig gebridged; uiteindelijk kwamen we toch nog op rond de 48 procent; viel ons niet tegen. Maar vandaag ging het vanaf de eerste tafel wel zo vreselijk belazerd; als de manche erin zat dan boden we hem niet; als hij er niet in zat dan boden we verkeerd; we speelden het niet goed af en maakten stomme fouten, kortom ellende. We voorvoelden al een rampzalige uitslag en wachtten die niet af. We gingen maar direct na afloop naar huis.
De uitslag komt per Internet en die was er inderdaad naar; zo'n lage uitslag hebben wij nooit gehad maar heb ik ook nog nooit van anderen gehoord, nog geen 30 procent, slechts 28 procent. Ongelooflijk; ik hoop maar dat mijn karakter dit aan kan; volgende week kom ik dan met de staart tussen de benen op de club; voel me een ... en heb dan vast grote moeite met m'n concentratie. We zullen zien.
Waren we maar niet zo snel gepromoveerd naar de A-lijn in een club waarvan je de mensen helemaal niet kent. Maar als het zo door gaat zitten we snel weer in de B-lijn en daar horen we ook gewoon thuis.

Hazenrug

Van Riet B. begreep ik dat je een hazenrug na aanbakken slechts 2 uur op 90 graden hoeft te houden om hem rosé te kunnen genieten. Het leek me zo kort, maar ze heeft volstrekt gelijk. Vandaag kreeg ik een onverwacht telefoontje dat zoon Peter langs wilde komen met een verrassing en ik dacht hem op mijn beurt te kunnen verrassen met een lekkere hazenrug. Precies om vier uur als afgesproken kwam hij langs met de eerste 4 eitjes van het jaar van zijn kippen. Zijn kippen zijn vooral mooi maar toch wel legkippen en hun eieren zijn bijzonder lekker: een grote dooier in verhouding tot de rest van het ei; heerlijk om met een beetje suiker geklutst zo op te nuttigen (contaminatie met opzet).
Ik had me (helaas) niet aan de twee uur van Riet gehouden en de hazenrug was toch weer te gaar en wat aan de droge kant. Verder bleek dat Peter helemaal niet van "wild" houdt; ik heb snel een liter erwtensoep voor hem ontdooid en hij heeft ervan gesmuld.
De hazenrug gaat met wat hertenvlees dat Roos heeft bereid in de ragout; bij AH heb ik pasteibakjes gekocht; dat wordt weer smullen en de volgende keer zal ik me aan de twee uur houden. Gisteren heb ik weer twee hazen van de jager mee gekregen!

Wereld Kankerdag

Van alle kanten wordt de aandacht op kanker gevestigd; vandaag was het wereld kankerdag, aldus de Intermediair, het lijfblad van de treinreiziger. Kanker heeft als sterfte oorzaak de eerste plaats overgenomen van hart- en vaatziekten; alle reden om er aandacht aan te besteden. "Men" denkt dan primair aan vroegtijdige opsporing en aan genezing en daar gaat ook de meeste belangstelling naar uit althans in de media; veel minder echter naar het voorkomen van deze akelige doodsoorzaak.
Een belangrijke factor in preventie van kanker is eigenlijk "natuurlijk gedrag", veel bewegen en niet uit potjes, flesjes en (plastic) zakjes eten en geen onnatuurlijke dingen als alcohol en roken; simpel toch zou je denken.
Roos en ik gingen op wereld kankerdag vroeg op pad; naar station Klarenbeek voor een wandeling naar "de jager", degene waar we sinds een klein half jaar zalig Nederlands wild betrekken. Dat kan haas of ree zijn, maar ook hert, gans, zwijn, duif of fazant. De vriezer van onze jager is net een moestuin; heerlijk en gevarieerd. Zo proberen wij op natuurlijke wijze te leven, althans zo natuurlijk als maar mogelijk is in deze geïndustrialiseerde wereld.
Op de terugweg kwamen we op een NS station en daar zag ik een jonge vrouw een sigaret opsteken; ik vind dat altijd vreselijk, zo'n jong mens dat z'n gezondheid aan het verwoesten is met zoiets smerigs als een sigaret en onwillekeurig schudde ik m'n hoofd. Daar kon ik het natuurlijk niet bij laten en ik sprak haar aan en vertelde haar dat het wereld kankerdag was en dat sigaretten roken op haar leeftijd zo ongezond is (ik bedoelde natuurlijk niet ongezond maar buitengewoon stom). Ze keek me aan met een blik van "tja ik ben er nou eenmaal aan verslaafd en kan er ook niets aan doen" en zei dat haar ouders ook niet rookten. Ik merkte op dat ze nog veel te jong was om er al aan verslaafd te zijn en dat ze beter kan stoppen.
In mijn gedachten zag ik ook het zwaar getekende gezicht voor me van een bejaarde, zwaar aan sigaretten verslaafde dame die ik ken van de bridgeclub; dat gunde ik deze jonge vrouw allerminst, maar heb dat niet gezegd. Ik hoop dat het iets heeft geholpen en dat ze inderdaad verstandig zal zijn; dan heb ik mijn bijdrage geleverd aan wereld kankerdag want ik ben en blijf van mening dat je kanker moet voorkomen; dat is veel beter dan genezen.

Marskramerpad van Rijssen naar Holten

We hebben de kortste dagen al weer achter de rug. Zo rond 8.00 uur is het al licht genoeg om op stap te gaan. Daarom besloot ik om maar weer een etappe van het Marskramerpad te gaan doen van Rijssen naar Holten. Ik had de afgelopen dagen nog wel in de benen zitten maar het is zulk ongehoord mooi weer dat ik het er niet bij laat zitten. Om 5 uur ging de wekker; na een potje thee en een kop koffie om 6 uur naar het station en om 6.30 de stoptrein, pardon de sprinter naar Amersfoort, de Intercity naar Deventer en de stoptrein naar Rijssen. Een slager opgezocht voor Twentse gedroogde worst. Ik kreeg heel lief een kontje leverworst mee in het zakje. Voor delunch had ik twee kale boterhammen meegenomen en die kon ik hiermee beleggen.
Bij de laatste wandeling die we maakte van Borne naar Enter hadden we van andere wandelaars vernomen dat het Reggedal ingrijpend werd veranderd in het kader van de nieuwe natuur. En daar werd ik nu mee geconfronteerd. De wandeling was helemaal omgelegd; via een handmatig te bedienen pontje moest ik over de Regge en aan de andere kant verder. De rivier meanderde behoorlijk en er was een aantal estuaria aangelegd, natte gebieden die verbonden zijn met de Regge. Overal blauwe reigers en eenden, aalscholvers, zilverreigers, meerkoeten en waterhoenen. Ik had de kijker om en heb van het vogelleven genoten deze dag.
Na het Reggedal voerde de wandeling door het boerenland; zeer rustige wegen, weinig auto's hoeven zien. Daarna over de Noetselerberg en door naar Holten.
Het is zo lekker om na inspanning even in de sauna te gaan. Ik had alvast een handdoek en m'n badslippers in de fietstassen gedaan. Direct vanaf het station naar de fitness en lekker gerelaxed in de sauna. Wat een genoegen; het was nog zo zonnig en warm buiten dat ik in m'n blootje heb af liggen koelen en zonnen in de buitenlucht en dat op 3 februari?!

Wandelen rond Hulst

Leuk in stand gehouden station voor de stoomtreinen
om water in te nemen voor de locomotief

Het is een merkwaardig warme winter; zelfs bij heldere hemel is het niet koud; heerlijke wandelwinter dus. Ook vandaag in Hulst.
Van de VVV hadden we nog een folder gekocht met een paar wandelingen rond Hulst. De aanloop was niet geweldig; niet alleen drukke wegen met auto's maar zeer zompige kleipaden en geen enkele indicatie. We kwamen uiteindelijk bij een plek die ik herkende van de dag eerder. Door dat houvast konden we de route verder vervolgen en die viel niks tegen. Merkwaardig genoeg heeft deze omgeving zelfs bossen waarvan overigens het meeste wel is aangelegd: strakke rijen van allemaal even oude bomen; niet het meest fantasierijke bos dus. Maar ergens halverwege vonden we een klein maar fijn stuk waar we zo te zien zelfs zwijnensporen zagen; stevig omgewoelde gronden. Even verderop vonden we weer de voormalige spoorlijn van St Niclaas naar Hulst en via die bekende route liepen we terug naar Hulst.

Oude bielzen van de voormalige spoorlijn Hulst-StNiclaas

Direct door naar het busstation via de verdedingswerken rond de stad; we waren keurig op tijd voor de bus naar Breda via Antwerpen. Een lange, dure maar wel heel aardige rit door het Vlaamse land.
Roos ging nog even langs bij haar moeder; ik ging naar huis, heb brood aangezet en om 1.00 uur middenin de nacht afgebakken. Ik was door het weekend wel zo verschrikkelijk uitgeslapen dat ik zelfs om 1.00 uur de slaap nauwelijks kon vatten. Om 5 uur ging de wekker weer; weeronline had weer een prachtige dag beloofd en die kan ik niet ongewandeld laten.

PS Van zaterdag op zondag zijn we maar vroeg gaan slapen; we hadden wat bridge conventies doorgenomen maar daar kun je ook niet een hele avond mee vullen. Later bedacht ik mij dat we TV op de kamer hadden. Als niet-kijkers hebben we daar geen van beiden ook maar een moment aan gedacht har har. 

Naar St Niclaas

Bij de kerk een groot beeld van,
hoe kan het anders: St Nicolaas

Vanuit Hulst kun je met de bus naar St Niclaas in België. We wilden wel in België gaan lunchen en dan terug met de bus of liever nog lopend. Rond 10.30 vertrokken we met de Belgische bus als enige passagiers van het busstation Hulst. We waren nog maar net onderweg toen we met de bus het fietspad St Niclaas - Hulst passeerden en toen wisten we ook direct hoe we terug zouden gaan lopen: over dit fietspad en zo zou geschieden.
Aangekomen in St Niclaas op het grote plein waren we onder de indruk van de fraaie Vlaamse gebouwen waaruit de grandeur van ons gezamenlijk verleden in de zeventiende eeuw zich manifesteerde. En een enorm leeg plein waar op donderdag markt wordt gehouden maar dat nu helemaal leeg was; zag er prachtig uit zo'n grote plek in een stad zonder auto's. We zochten een gezellig plekje om een hapje te eten. Er zat een viertal dames aan de bubbels en genoeglijk met elkaar te kouten; een andere gast hield de waard bezig met foto's op z'n ielepiele apparaatje. We hadden ons voorgenomen om te gaan lunchen en ondanks dat het ontbijt nog achterin m'n keel klotste hebben we een heerlijk zitten eten met een tomatensoep zoals die hoort, een vol au vent met koffie en gebak toe. Toen was een wandeling wel op z'n plaats; allemachtig wat zat ik vol.
We kwamen in een gezellig gesprek met een stel medegasten en die vertelden ons hoe we bij het begin van genoemd fietspad konden komen. En dat hebben we helemaal afgelopen. 's Avonds hebben we niet meer gegeten maar zijn we vroeg gaan slapen.