Bezoek aan Hulst in Zeeuws Vlaanderen

Het mooiste van Hulst: de grote kerk met de malle
toren, hier bij avond

Roos had via een aanbieding een hotelletje geboekt in Hulst. Welnu, ik heb vanouds wat met Zeeuws Vlaanderen, een rustiek gebied met landbouw, kleine plaatsjes en een fijn strand. Ik kom er al decennia; de moeder van Lien kwam uit Aardenburg, West Zeeuws Vlaanderen en we hebben een aantal keren met mijn voormalige schoonouders dit vergeten onderdeel van het vaderland bezocht. Ook later ben ik nog een paar keer naar Aardenburg teruggekeerd; in Hotel de Rode Leeuw heb ik bij zo'n gelegenheid niet alleen gelogeerd maar ook ongehoord lekker gedineerd weet ik nog.
Maar deze keer naar Hulst. Met de trein naar Goes en verder met de bus naar Hulst via de nog niet zo oude tunnel onder de Westerschelde. Nou die tunnel heeft wat teweeg gebracht in dit voorheen zo rustige stukje Nederland. Het begon al met Hulst zelf; een piepklein plaatsje, geheel omsloten door oude vestingwerken uit de tachtigjarige oorlog.

Beeldje van de vos Reinaerde bij de hoofdpoort van Hulst.
Hij preekt de passie; kijk maar naar zijn staf.

In beginsel een kleinood van een plaatsje dus maar in de praktijk gewoon een bende van auto's. Achter elkaar rijden de auto's door de smalle straten; er zijn drie ingangen in het dorp en daar rijden voortdurende auto's in en uit; iedere vrije plek in het dorp is ingenomen door parkerende auto's. We vonden er niks aan. Gelukkig vonden we wel een voormalige vestingdijk waarover we een wandeling hebben gemaakt.
Van de restaurantjes in Hulst waren we ook niet erg onder de indruk: "laten we maar naar een Chinees gaan". stelde ik voor. En nu had Roos een Chinees restaurant gezien dat haar om onduidelijke reden nogal was opgevallen en terecht. Het zag er niet alleen onderscheidend uit maar het had ook een heel bijzondere menukaart en bijzondere naam: Mulan, genoemd naar een moedige Chinese vrouw zoals op de menukaart stond. En we hebben daar toch lekker gegeten!

Recital bij de Biltse boekhandel

Wanda zingt o.a. liederen van Roos

Een beloftevolle dag deze donderdag; niet alleen moesten we in onze nieuwe bridgeclub voor het eerst in de "A-lijn", de hoogste lijn spelen, maar deze avond zou een recital plaatsvinden waar sopraan Wanda Peters in het kader van de week van de poëzie een recital zou geven van een twintigtal nederlandstalige liederen, waaronder een drietal van Roos!
Het bridgen liep wonderwel goed af; we werden derde met 56%!
Hugo kwam nog bij me eten tussendoor; hij was er als afgesproken precies om 18.45 uur; ik had het pasteibakje klaar staan en de ragout stond al warm. Daarna hutspot voor meneer; om iets voor half acht heb ik hem de deur uit gezet want ik moest naar de Biltse boekhandel, bij het station waar het recital plaats zou vinden.
De zaak zat helemaal vol; een kopje koffie gedronken en daar begon het recital. Drie dames verzorgden het geheel. Allereerst iemand die de gedichten toelichtte en declameerde en vervolgens Wanda Peters die zong onder begeleiding van Tonneke. Halverwege werden de liederen van Roos ten gehore gebracht. Eigenlijk kende ik die slechts van de computer en dat klinkt heel eigenaardig met die kunstmatige toontjes en natuurlijk zonder echte zang. Maar nu in het eggie was ik onder de indruk; haar composities deden absoluut niet onder voor die van de "professionals", in tegendeel ik vond die van Roos ver boven het gemiddelde, net als onze bridgescore zal ik maar zeggen.
Ik ben trots op haar! 

Er is er één jarig hoera!

Hiep hierp hoera!

De tijd vliegt; onze Evi is vandaag alweer een jaar geworden. Toen we aankwamen lag ze lekker te slapen; de taart moest natuurlijk wachten tot ze uit bed zou komen. Arja haalde haar wat vroeger uit bed dan misschien wenselijk, maar goed gehumeurd als mijn  kleindochter altijd is zat ze binnen de kortst mogelijke tijd weer te glimmen van plezier. En er moest natuurlijk gezongen worden. Er is er een jarig hoera hoera enzovoort, eindigend in een driewerf hoera waarbij ze zelf ook haar armpje in de lucht stak; lekker drolletje.
Arja had weer een heerlijke taart gebakken. Niet te geloven maar we hebben daar met vier volwassenen en twee kleine kinderen meer dan de helft van soldaat gemaakt zo lekker was hij.
Evi kan inmiddels al goed staan en probeert heel voorzichtig om stapjes te maken. Wat onwennig staat ze dan aan de rand van de tafel en probeert over te steken naar de bank. De volgende keer dat ik langs kom kan ze vast al lopen; het gaat allemaal zo snel. Ik moest sterk aan vorig jaar denken toen ze nog maar net geboren was.
Gijs is een lieve knuffelaar en maakt graag legpuzzels. Met Walter samen zat hij geconcentreerd een puzzel in elkaar te zetten. Maar ook wild spelen met Walter en een grote kartonnen doos: toppunt van vertier; open en dicht en lachen.

De taart aansnijden.

Het grootste vermaak was toch wel de ballentent?! Dat is een tent met daarin zo'n driehonderd balletjes waar de kinderen dan in rond kunnen dollen. En al die ballen over de grond; en maar opruimen. Arja vindt dat geen probleem, maar ik moet er niet aan denken, maar de kids hebben er wel veel plezier van.
Was een gezellige dag zo met de kids.
Arja is zo vol van haar kinderen en haar zwangerschappen; een mooie fotoshoot, zoals dat tegenwoordig heet kwam tevoorschijn. Leuke herinnering aan een tijd die je maar zo weinig meemaakt  en die zo ingrijpend is in je leven; dochter is er zo ontzettend mee bezig. Dat geboorteproces betreft natuurlijk ook het levensproces in optima forma. Leuk om dat allemaal zo van dichtbij weer allemaal te mogen aanschouwen als opa. En deze keer geen strontluiers! althans niet voor onze rekening har har.

M'n eerste whisky

Het Koos Vorrinkhuis schemert door de bomen

Altijd wanneer ik langs het Koos Vorrinkhuis wandel dan denk ik aan de werkweek in 1965, het jaar van het eindexamen HBS; die werd daar doorgebracht. Wat we daar precies deden weet ik echt niet meer, maar één ding is me bijgebleven en dat betrof het incident met de sterke drank.
Wat waren we nog voor snotneuzen, ik was 16 jaar en had eigenlijk nog nooit echt alcohol gedronken; mijn klasgenoten waarschijnlijk evenmin. Maar desalniettemin had een aantal van hen sterke drank meegenomen waaronder mijn kamergenoot Wilfred B., ik weet zijn naam nog na al die jaren. Op mijn voorstel hadden we de fles in de dakgoot gelegd, voor "je weet maar nooit". En inderdaad bleek dat de leraren alle kamers hadden afgestruind om de sterke drank op te sporen, maar die van Wilfred was niet gevonden. Enkelen van de leerlingen waren zo brutaal om vervolgens de kamers van de leraren te plunderen en daar kwam een fles whisky tevoorschijn van onze leraar wiskunde. En daar heb ik van geproefd; de rooksmaak herinner ik mij nog goed. Dat was mijn eertste kennismaking met whisky, eigenlijk nog steeds mijn favoriete sterke drank (op Everts' Roem na natuurlijk).

Met broer Jan naar Schoorl

Enkhuizen

Het was al een tijd geleden dat ik bij m'n broer Jan en schoonzus Thea was geweest. Jan had me de week tevoren een filmpje gestuurd met video beelden van zo'n 25 jaar geleden; ik slaagde er niet in om die binnen te halen. Maar e.e.a. triggerde me wel om weer eens langs te gaan. Dus zondagmiddag zei ik tegen Roos:  "Ik ga morgen naar m'n broer". Meestal ga ik gewoon onverwacht en ontmoet hem dan op de fabriek. Maar ik stuurde toch maar een mailtje en Jan antwoordde dat hij na half elf op kantoor zou zijn. Nou had ik ook niet zo'n zin om vroeg op te staan dus ik was zo pakweg elf uur in Enkhuizen en ging eerst even naar de viswinkel om een lekker broodje paling te scoren; nergens zo lekker als in Enkhuizen!
Daarna stukje wandelen naar het fabrieksterrein; Jan zat op kantoor; even een kop koffie en toen aan de wandel.
Jan was duidelijk een stuk afgevallen en hij vertelde mij dat hij nu serieus aan het bewegen en minder eten was om wat aan zijn gewicht te doen, daarin bijgestaan door een Personal Trainer. Dat verheugde mij zeer want de laatste decennia voert hij een ongelijke strijd tegen het overgewicht; valt niet mee voor "een elf". Ik weet er van mee te praten en houd mijn gewicht slechts in de hand door dat eeuwige wandelen. Dat doet Jan nu ook, naast een enorme inspanning in de fitness ruimte.
We zouden gaan wandelen in Schoorl en Jan wilde eens zien of hij de klim naar boven op het klimduin zou halen.
Een hele rit van Enkhuizen naar Schoorl; je realiseert je niet hoe breed Noord Holland eigenlijk is op dit punt. Eerst een broodje eten bij restaurant "de Rustende Jager"; we kennen dit plekje vanwege onze ouders die hier vaak kwamen. Jan herkende de eigenaresse nadat hij haar eerst had verward met haar dochter; hij was de dertig jaar die er tussen lag even vergeten en de gelijkenis tussen moeder en dochter was groot. Er ontspon zich een geanimeerd gesprek en het broodje smaakte uitstekend!

Gezellig met z'n drietjes aan het diner

We beklommen het klimduin; kleine rust om op adem te komen maar Jan haalde ook de top en gaf dat trots door aan zijn "Personal trainer". Nog een lekker stuk door de duinen gewandeld en toen terug naar huis. We hebben vervolgens het filmpje op een stickie gezet en ik kreeg nog een mp3 file mee van een uitzending uit 1979 van m'n vader die toen voor de ziekenomroep, de RANO een jazz muziek programma verzorgde. Het deed me veel om zijn stem weer te horen na al die jaren.
Tot slot hebben Jan, Thea en ik gezellig gedineerd bij restaurant "de Heren Zeventien" in Hoogkarspel. Fijne dag geweest! 

Concert in Utrecht van Martijn Sanders

Martijn Sanders houdt een inleiding

Vanmiddag was er weer een concert van de Vrienden van het Lied; deze keer van onze eigen afdeling in Utrecht. Leuk zaaltje, de Zeven Linden op de Lagenoord. We waren (gelukkig) op tijd weggegaan want stom genoeg hadden we beiden moeite om de weg erheen te herinneren. Met de bus naar het Neude en dan langs de Oude Gracht. Gelukkig werd het ons na enig gezoek toch weer duidelijk hoe we erheen moesten lopen.
Het was al gezellig vol en brutaalweg gingen we vooraan zitten; die plaatsen blijven vaak onbezet en je hebt daar het beste gezicht op zanger en pianist. We werden al gewaarschuwd dat Martijn Sanders wel een erg fors geluid produceerde en dat het wellicht verstandiger was om wat achterin plaats te nemen. Daar hebben we ons niets van aangetrokken en hebben het hele concert op de eerste rij uitgezeten. Een leuk programma van liederen die mij op eentje na onbekend waren; Roos kende er wel meer. Het waren liederen uit romantiek, zo rond de eeuwwissling, eind 19e eeuw die destijds populair waren.
Martijn Sanders gaf een goede inleiding over het repertoire dat hij zou gaan zingen; aan zijn spreken kon je al horen dat hij een geweldige resonance in zijn stem had. Het zaaltje was feitelijk te klein voor zo'n grote stem; Martijn had bij zijn inleiding al gezegd dat hij gewend was aan grote zalen en orkesten; hij is primair opera-zanger en, zoals hij ons na afloop onthulde, deed hij liederen met zijn pianist vooral als hobby. Zijn stem was zo enorm dat ik mij afvroeg of je als zanger ook jezelf doof kunt zingen. Tijdens de pauze werd naast thee en koffie een overheerlijke walnotentaart geserveerd; ik heb een tweede stuk gesnaaid zo lekker vond ik de taart. De walnoten kwamen uit de tuin van de Zeven Linden, zo vertelde de gastvrouw.
Na de pauze ging een aantal mensen die vooraan zaten wat meer naar achteren; Martijn vond dat wel vermakelijk. Wij niet, wij hebben stoer tot het eind van het concert vooraan gezeten. Na afloop hebben we nog genoeglijk wat staan praten met de zanger. Die concerten van "de Vrienden" zijn wel heel intiem en genoeglijk. Het lidmaatschap van de vereniging kan ik dan ook iedereen die van het lied houdt aanraden.

Heide beheer in Leiden

Wrattenbijter houdt van bommen en granaten

Naturalis had vandaag een bijeenkomst georganiseerd over heide beheer. Ab had me erop attent gemaakt en ik maakte graag gebruik van de gelegenheid. Hoewel ik nauwelijks beschik over specifieke kennis op het gebied van soorten of beheertechniek voel ik me zo langzamerhand volledig thuis in dit wereldje van natuurterrein beheerders, biologen/onderzoekers en studenten. Zo'n bak met biologen behoort echt tot mijn favoriete habitats zal ik maar zeggen.
Ontzettend leuk om te constateren dat vriend Jap S. de plek heeft gekregen die hem toekomt: de éminence grise van het heidebeheer. In zijn inleiding gaf hij aan dat het zoeken naar optimaal heidebeheer echt een zaak van trial and error was; het gaat om een bijzonder complex geheel waarin micro-nutriënten een prominente rol spelen maar daarnaast nog vele factoren. Gebonden stikstof depositie op heidevelden is een belangrijke factor; gebrek aan gradiënten een tweede. Grondwaterstand, maar vooral variatie is een belangrijk item. Opmerkelijk was het verslag over het voorkomen van de wrattenbijter (zie foto, afkomstig van Wikipedia) in defensie oefenterrein met een bijzonder hoge verstoringsgraad als inslaande granaten, brandjes, grote branden. Juist dit stukje heide blijkt vrijwel de enige plek te zijn waar deze sprinkhaan voorkomt. Was hij vroeger dan wel geen algemeen voorkomende soort; op de Veluwe en ook elders in heide gebieden kwam hij voor. Gradiënten komen natuurlijk heel veel voor in sterk verstoorde gebieden. Verder was het toch wel een beetje kommer en kwel en had beheer van de Lentevuurspin, gepresenteerd door een zeer geïnspireerde Vlaamse vrijwilliger meer weg van beheer van een dierentuin dan van natuurbeheer. Het is een voor België bijzonder zeldzame spinnensoort waarvan de enige vindplaats op een bedreigd terrein is gevestigd. Prachtige foto's begeleidden het praatje. En zo kwamen we aan de praat over natuurfotografie en dan met name de vogelfotografen. Ik verbaas me er altijd over dat iemand zoveel moeite doet om een vogelsoort waarvan duizenden foto's gemaakt en verkrijgbaar zijn (zie de prachtige vogelatlassen en foto's op internet) te fotograferen met peperdure apparatuur terwijl het zo'n genoegen geeft om gewoon rustig met een kijker te observeren.
Ab had deze week iets meegemaakt; hij reed over een dijk ergens in de buurt van Edam op weg naar Rob; daar stond een auto met vier lieden met enorme telelensen; zij observeerden en fotografeerden een sneeuwuil. Samen reden ze terug opnieuw over de dijk daar stonden inmiddels tien auto's met fotografen. Toen een uurtje later de vrouw van Rob over die dijk moest kon ze er niet meer door. En hoe komt die uil daar? nou net als de huiskraaien, gewoon met de boot. Zo gaat dat tegenwoordig; moderne verspreidingsmethoden ook bij de wilde fauna har har.

Daar is hij weer

Roos had dit merkwaardige boek in de gaten gekregen via een boekrecensie; het boek is merkwaardig in die zin dat het Leitmotiv de terugkomst van Adolf Hitler betreft in deze tijd. Ergens in 2011 wordt hij tot zijn eigen verbazing wakker op een grasveldje. Volgens mij beschrijft de auteur Timur Vermes (niet te verwarren met Timur Lenk) het plekje in Berlijn waar in 1945 de "Führerbunker" stond en waar Hitlers lijk in een kuil, met benzine overgoten, werd verbrand; dat plekje heb ik vorig jaar met kerst bij ons bezoek aan Berlijn gezien en er verzonken in gedachten naar gekeken.
De indirecte wijze waarop auteur maatschappij kritiek levert via de nationaal socialistische kletspraat van "Onkel Wolf" is vaak hilarisch. Maar soms bekruipt me ook een naar gevoel van voyeurisme; hoe heeft deze gek geprobeerd om de maatschappij naar zijn hand te zetten. Maar ook hoe de huidige mediacultuur een dergelijke dictator een podium zou kunnen verschaffen waarop hij zijn kwaadaardig populistische, maar wel aansprekende gedachten zou kunnen ventileren.
Een paar keer heb ik zitten hikken van het lachen maar toch heb ik al met al een naar gevoel over gehouden van dit boek. Roos moet het snel terug brengen want er is een hele wachtlijst van lieden die het hebben gereserveerd bij de bieb. Het is wel boeiend; ik heb het binnen 24 uur uitgelezen.

100 jaar geleden

De twintigste eeuw was waarschijnlijk de bloedigste eeuw ooit, althans in Europa. Natuurlijk konden de Romeinen er ook wat van, om Atilla de hun, Djenghis Khan, Karel de Grote, Napoleon en Bismarck maar niet te vergeten. Maar WO I was toch wel het begin van de krankzinnige massa slachting die later in WO II nog eens dunnetjes werd overgedaan en daarna nog eens door Stalin en Mao als reprise in eigen land. Afschuwelijke eeuw wat dat betreft.
Een mensenleven telde niet; jonge mannen werden met duizenden per dag opgeofferd aan de nationalistische oorlogswaan; soldaten gingen in protest, blatend als schapen naar het front waar ze als hazen werden afgeschoten.
Met vriend Peter C. heb ik een aantal jaar geleden de slagvelden van WO I, nog steeds benoemd als "la grande guerre" of "the great war", bezocht. Steeds kwam ik er verdrietig vandaan; al die doden, al die verschrikkelijk gewonden, al die families en gezinnen die geraakt waren.
Heden ten dage is een leven zoveel meer waard en, zoals ik in m'n blog van gisteren al probeerde te verwoorden, wordt de dood beschouwd als een nederlaag van de gezondheidsindustrie.
Hoe kan alles veranderen in 100 jaar.

Es ist der alte Bund

De prachtige requiem cantate "Actus tragicus", BWV 106 van Johann Sebastian Bach speelt regelmatig door m'n hoofd, vooral tijdens het wandelen. De twee blokfluiten waarmee de cantate begint; instrumentalisering van "de tijd". De melodieën die met elkaar verweven en dan de aanhef Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit, de 18e eeuwse manier waarop de verwondering over het bestaan, over het leven werd geuit; in deze tijd van secularisatie niet meer goed te begrijpen maar wel heel invoelbaar.
Afgezien van de hemelse muziek (moet je mij horen als agnost) spreekt een strofe in de tekst mij bijzonder aan, een strofe waarvan we als moderne mens schijnbaar niets meer willen weten: "Es ist der alte Bund, Mensch Du musst sterben". Dat sterven wordt verdrongen; een sterfgeval wordt bijna gezien als een falen van de geneeskundige zorg waarmee we zo gebaat zijn. Toch zullen we er individueel allemaal aan moeten geloven; bereid je er dan ook geestelijk op voor.
In de tijd van Bach werd het sterven min of meer als een vervolmaking beschouwd, iets waar je naar verlangde, je op verheugde. De eveneens schitterende cantate "Ich habe genug", BWV 82 getuigt daar van. De bas-aria "Ich freue mich auf meinem Tot" is een vrolijke dans met een in onze oren wat macabere tekst. Maar doen alsof het je maar overkomt is ook niet goed; het hoort erbij, net als geboren worden: pure biologie net als bij ieder ander levend organisme.
Beluister maar eens hoe BWV 106 afloopt met die twee fluiten in pure harmonie. 

Lopen langs de Zouwe

Een vrijwel onbelopen Tiendweg

Huib had voor vandaag een GPS route uitgezocht; een rondwandeling van Lexmond naar Meerkerk en via een andere route terug. Het was prima wandelweer; beetje mistig wat wel paste bij dit polderlandschap, een heel klein beetje drizzle af en toe, maar eigenlijk droog weer.
Het grootste deel van de route liep over kleipaden, ik zou ze willen benoemen tot tiendpaden hoewel ik niet zeker weet of hier vroeger veen werd gedolven. De paden waren er niet minder om. Glibberig, dat wel. Huib had daar meer moeite mee dan ik, maar we hebben het gered. Na het eerste stuk glibberen kwamen we bij het Merwedekanaal en daar waar we een autoweg hadden verwacht voor het vervolg daar was een fietspad, hoewel fietspad, er reed vrijwel niemand en we hadden het rijk alleen. In Meerkerk heeft de nieuwe GPS waarop de GPX-track was "gedownload" (wat blijft er over van onze mooie vaderlandse taal?!) ons een beetje in de steek gelaten. Door de grote pijl die aangeeft waar je "zit" worden de détails overschaduwd, waardoor we eigenlijk de weg kwijt raakten (tja waar heb je een GPS eigenlijk voor?). We liepen daardoor verkeerd, keerden op onze schreden terug en vonden de route weer terug. En dat tweede stuk was eigenlijk nog mooier. Dat voerde ons langs het water de Zouwe, langs prachtig onderhouden watermolens en oud Hollands landschap.

Watermolen

Uiteindelijk terug in Lexmond bleek dat we 18 km hadden gelopen. Mijn broek en schoenen waren zwaar bemodderd. Was weer een heerlijke wandeldag. 's Avonds hebben we nog gebridged en ik kon nog wakker blijven ook.

Willeke van Ammelrooy

Op het station Utrecht kijkt ze je verdrietig, verwijtend aan met de omineuze tekst: "ieder uur krijgen 12 mensen de diagnose kanker". En natuurlijk gaat het om het geven van geld aan het KWF voor onderzoek naar de genezing van kanker. En dan kijk ik om mij heen en zie al die jonge mensen die roken, ik zie al die rotzooi die verkocht wordt en bovendien nog gevroten wordt terwijl iedereen weet dat het niet goed voor je is; dat je er kanker van kunt krijgen. Is voorkomen niet veel beter dan genezen en vooral is dat niet veel goedkoper?
Dat zelfde geldt natuurlijk ook voor het bevolkingsonderzoek naar darmkanker dat binnenkort van start gaat. Gaat onwaarschijnlijk veel geld kosten en vast en zeker geen cent besparen; verstandiger eten en drinken en niet roken en sterke drank zou pas geld uitsparen en bovendien het voorkomen van darmkanker weer terug brengen naar vooroorlogse frequentie.
Uitbannen kun je kanker niet want het wordt niet alleen maar door beïnvloedbare factoren veroorzaakt, maar beperken kun je het vast en zeker; kijk maar naar de relatie tussen roken en het voorkomen van longkanker. 

Maria Fiselier in Zoeterwoude

Maria Fiselier

Roos had haar wel eens horen zingen en was danig onder de indruk van haar stem: Maria Fiselier, dochter van de bekende bariton Frans Fiselier. Zij had haar eerste optreden voor de Vrienden van het Lied en de afdeling Leiden had de eer daarvoor het podium te mogen verlenen. En dat was echt een podium. Een huiskamer in Zoeterwoude, helemaal ingericht om concerten te kunnen geven.
Leiden is maar een kleine afdeling van "de Vrienden", maar er waren zoveel leden van andere afdelingen en van het landelijk bestuur dat het helemaal vol zat. Mijn buurvrouw vertelde dat er wel ongewoon veel mensen waren; dat hing ongetwijfeld samen met de verwachtingen die met de komst van Maria waren gewekt. En zij stelde ons niet teleur. Ze begon met de Wesendonck liederen van Richard Wagner, gevolgd door werken van Debusy.
Na de pauze zong ze Engelstalig repertoire. Haar van oorsprong Amerikaanse begeleider, Peter Nilsson gaf in nagenoeg accentloos Nederlands een uitleg over wat zou komen. Eén van de componisten, Gurney, een voor ongetwijfeld velen onbekende, was psychisch niet helemaal in orde maar had prachtig werk gemaakt aldus Peter Nilsson; hij had in de loopgraven van Vlaanderen gevochten in WO I en was daarna helemaal ingestort en had de laatste 15 jaar van zijn leven in een inrichting doorgebracht. Tijdens één van de emotionele liederen van Gurney brak de avondzon zodanig door de ramen dat het gezicht van Maria helemaal oplichtte. Dat paste zo goed bij de tekst van het lied op dat moment dat het mij trof.
Het recital eindigde met enkele malle liederen uit de cabaretwereld; leuk en heel bijzonder uitgevoerd. Geen Schubert, Schumann of Wolff bij dit concert. Afgezien van de Wesendonck liederen was dit allemaal onbekend werk voor mij; best spannend eigenlijk.
Maria Fiselier heeft niet alleen een grote stem, maar tevens een ongehoord grote expressie. Verdriet, afschuw, verlegenheid, uitbundigheid maar ook preutsheid, ze kon het op onnavolgbare wijze integreren in de dynamiek van de zang.
Dit gaat een hele grote worden, naar ik vermoed in de opera wereld; de combinatie van een grote stem en onnavolgbare mimiek staat daar garant voor is mijn verwachting. We zullen zien. Succes Maria!
De foto is gecopieerd van een artikel in het operamagazine: 

De slagers van Twente

Even bijpraten met slager Gerard Lammertinck
en zijn vrouw in Enter

Enige jaren geleden heb ik namens Slowfood Nederland een bezoek afgelegd aan verschillende zelfslachtende slagers in het land. De adressen daarvan had ik verkregen via de beroepsorganisatie van de slagers. Zij waren allen in het Oosten van het land gevestigd: in Twente en de Achterhoek. Ongetwijfeld zijn er nog wel meer in den lande, maar de meeste zitten toch wel bij de Duitse grens; daar waar de klanten kennelijk nog primair voor kwaliteit gaan.
Vandaag hadden we gepland om de étappe van het marskramerpad van vorige week af te maken. We begonnen weer in Borne, maar nu direct richting van de Noordmolen en niet eerst om het dorp heen lopen; dat stuk was ons erg tegen gevallen evenals Borne zelf. Ik had een thermosfles met koffie bij me, maar daar moest natuurlijk wel wat lekkers bij. We zagen een klein winkelcentrum en ja hoor, daar was een bakker maar ook een slager. Natuurlijk moest ik even in de étalage kijken en daar zag ik de gedroogde worst al hangen; onweerstaanbaar. De slager had ook zelf bereide gedroogde ham op de wijze van de beroemde Parmaham; tien maanden gerijpt. Onbeschoft lekker dus daar hebben we ook van genomen en nog twee rookworsten. Of ik niet genoeg in huis had?!
Bij de bakker twee kersentaartjes, die naar later bleek aanzienlijk lekkerder waren dan de beroemde Limburgse kersenvlaai.
De wandeling door het Twentse landschap was fantastisch; een herhaling waard. We wilden een lange doen, naar Rijssen, maar ter hoogte van Enter hadden we het wel gehad. Natuurlijk gingen we ook daar even langs bij slager Lammertinck waar ik een keer bij een huisslacht aanwezig mocht zijn. Leuk, nog even een praatje gemaakt.
Daarna in het ontzettend leuke plaatsje Enter nog een paar sloffen gekocht en tot slot een biertje gedronken, de bus genomen naar Goor en naar huis. We hebben geslapen als een blok! Fijne dag geweest.

Lezen in de trein

Reizen per trein heeft het voordeel dat het je geen tijd kost?! Hierbij zal menig treinreiziger de wenkbrauwen fronsen; reizen per trein kost toch veel meer tijd dan met de auto! Je kunt de reistijd gebruiken om andere dingen te doen zoals lezen. In mijn forenzentijd heb ik wat afgelezen; 'smorgens vroeg al en als ik niet al te moe was ook weer op de terugweg. toen de laptop in zwang kwam kon ik zelfs werken in de trein; zo kon ik wat later beginnen en wat vroeger weer naar huis gaan; dat is wanneer je de vijftig bent gepasseerd wel zo aangenaam; dat forenzen valt niet mee naarmate je ouder wordt.
Tegenwoordig zie je veel mensen die allerlei dingen doen in de trein en niet alleen maar met hun ielepieleapparaatje scheel zitten kijken. Men zit films te bekijken, het nieuws te lezen, te werken natuurlijk maar ook boeken lezen, krant en natuurlijk de metro en de Spits lezen. Je hebt zelfs speciale "stiltecoupés" waarvan het de bedoeling is dat je daar stil bent, althans niet luidruchtig gaat zitten ouwehoeren. Dat staat ook duidelijk aangegeven in de genoemde coupés. Helaas kan niet iedereen lezen blijkbaar waarmee het lezen in de trein een wonderlijke aangelegenheid is; niet voor iedereen weggelegd helaas.
En toen ik er een keer iets over zei, ik vroeg: "realiseert u zich dat dit een stiltecoupé is?", kreeg ik als stuitend antwoord: "dat maak ik zelf wel uit". Bah, wat een reactie.

Twee ouderwetse strontluiers

Arja en Walter hadden vandaag verplichtingen en hadden ons gevraagd om de ochtend op de kinderen te passen. Natuurlijk, leuk en fijn dat in ons gestelde vertrouwen. We waren natuurlijk weer heel vroeg vanwege ons dalvrij abonnement; Arja stuurde nog een SMSje om een uur of zeven of we echt al onderweg waren; kennelijk kon ze het niet geloven, maar we zaten al ter hoogte van Woerden. Om 8.00 uur stonden we voor de deur. We werden opgewacht door Arja en Gijs: "ouwe boef", zei Gijs tegen z'n opa en stond te trappelen van plezier. In de kamer zaten Walter en Evi.
Een drukte van belang zo met vier volwassenen en twee kleine kinderen. Instructies van Arja die zich nog moest kleden voor de gelegenheid; Walters' overhemd moest nog gestreken worden. Ik moest erg denken aan het plaatje dat Arja onlangs op haar Facebook pagina plakte. Ik zal het hier bij de Blog plaatsen. "Ach pap, ik kan veel dingen tegelijk doen". Tja dat zal een jonge moeder wel moeten kunnen zeker als ze ook nog eens gastouder is. Soms heeft ze wel vijf kinderen over de vloer en dat gaat haar heel goed af! Trotse vader ben ik.
We zouden ongetwijfeld luiers moeten verschonen, eten en drinken geven, boterhammetje bij de lunch en Evi moest ook naar bed gebracht worden. Arja maakte een instructie briefje dat we braaf hebben gevolgd.
En inderdaad hoor, vlak voor ze zouden vertrekken had Gijs z'n luier nog even krachtig vol gescheten. "Gaan jullie nou maar, dat doen wij wel", sprak ik moedig, maar toen Arja zei: "ik doe dat in 1 minuut hoor", zwichtte ik zonder enige schroom. En inderdaad, ze deed het in minder dan geen tijd. "Dat scheelt één keer", dacht ik. Maar een uurtje later rook ik iets verdachts: "Ik denk dat Evi verschoond moet worden". Dat was inderdaad het geval.
Arja had al gezegd dat ze erg draaide en inderdaad, ze leek wel een draaitol. Maar Roos en ik hebben het project poepluier in hechte samenwerking gered, zelfs zonder poep aan de bank te smeren! Niet zo gek veel later produceerde Gijs zijn tweede lading van die dag. Maar ook dat hebben we gered.
Gijs had een appeltje gekregen van Arja , maar had er al gauw genoeg van. Nou Evi niet hoor. ze knaagde eraan met die paar tanden en de appel verdween langzaam maar gestaag. Het fruithapje hoefde ze dan ook niet helemaal. Maar de boterham ging er even later weer in; wat kan zo'n kleintje in de groei ontzettend veel eten.
Gijs vond het maar niks dat z'n mamma en pappa weg gingen; hij wilde zijn schoenen aan en ging droevig voor de hermetisch gesloten deur zitten wachten. Even later zat hij zelfs in het autostoeltje in de gang. Maar het verdriet ging snel over en we hebben heel gezellig "damespaard/herenpaard/boerenpaard en een kuil" gedaan.
We waren moe van het vroege opstaan, maar zo'n ochtendje oppassen is best gezellig. Maar om dat nou iedere week vast te doen zoals veel ouderen dat doen, daar zouden we toch echt geen zin in hebben.

No sports

Tegenwoordig wordt sport toch vooral gepresenteerd als noodzakelijk middel om de volksgezondheid te verbeteren. Denksport valt daar vast buiten, maar dat ter zijde; het gaat natuurlijk om meer bewegen. Nu zat ik laatst in de sauna en kwam zo aan de praat met een mede-zweter over fietsen op een apparaat waarvan je de weerstand kunt instellen: "spinning" in goed nederlands?!. Hij had dat veel gedaan; vertelde er ook met behoorlijk enthousiasme over; was zelfs instructeur geweest, maar kon het nu niet meer: hij had nu twee kunstknieën en moest het rustiger aan doen. Hij zei dat die kapotte knieën het gevolg waren van de overmatige sportbeoefening.
In de fitness instelling waar ik regelmatig train, zwem en van de sauna gebruik maak zie ik ook wel veel jonge kerels die zich helemaal in het zweet werken aan een zeer beperkt deel van de musculatuur; een enorm bovenlijf, waarnaar ze met trots in de overal opgehangen spiegels staan te kijken, vaak in combinatie met dunne benen en billen.
Ik mag mij zelf verheugen in een paar stevige onderdanen met een stel enorme kuiten door dat eeuwige wandelen. Die meneer in de sauna was het met mij eens dat die natuurlijke beweging van het wandelen toch wel een stuk beter voor het bewegingsstelsel is dan dat overdreven fanatieke geros op zo'n apparaat.
Aan de andere kant heb je die dikke sigaren rokende oud minister president van de UK die Europa gered heeft van het Nazisme: Sir Winston Churchill, tevens bekend van zijn memoires. Toen hem eens gevraagd werd hoe hij het toch allemaal gefixt had om in de politiek zo veel te doen, boeken te schrijven en veel meer activiteiten, haalde hij zijn dikke sigaar uit zijn mond en zei: "no sports". Mijn goede vriend Peter C. zal het ongetwijfeld roerend met hem eens zijn; velen vinden wandelen ook geen echte sport, dus eigenlijk ben ik het ook wel eens met Sir Winston.
Bewegen moet je veel doen maar vooral integreren in je dagelijks bestaan door zoveel mogelijk te fietsen en te wandelen. En eventueel fitness voor de spieren die je daarbij niet gebruikt.

Paddy en Jondalar

Vanmorgen vroeg heb ik het tweede deel van de reis van Patrick Leigh Fermor gelezen; het stuk dat door Hongarije gaat en langs de Donau voert. Ruige bergen, eenzaamheid,angstige hoogtes, wolven, beren, steenarenden en zelfs een scharrelaar; er doemt in mijn gedachten een onweerstaanbare wereld op. Opeens realiseerde ik me dat ik net zo geboeid het "verslag" van de reis van Jondalar en zijn broer Thonolan heb gelezen in het tweede boek van Jean Auel in de reeks: "de stam van de holenbeer"; ook de reis van die twee broers liep langs de Donau. Dat overigens volledig fictieve boek heb ik ademloos verslonden vanwege de schitterende beschrijving van de natuur die door de broers werd doorkruist en de ontmoetingen met mensen en wilde dieren.
Leigh Fermor doet spannend verslag; doorspekt het met de geschiedenis van het gebied dat belopen wordt en met de belevenissen van de reiziger die overal met open armen wordt ontvangen. Het is niet voor te stellen dat deze belezen en moedige knaap pas 19 was toen hij dit deel van de reis ondernam. Behoorlijk principieel doet hij vrijwel de hele reis te voet. Als hij al meerijdt dan is het niet verder dan wat hij die dag gelopen zou hebben. Soms een uitstapje per trein, boot of per auto maar dan weer terug naar de plek waar hij was gebleven. Alleen het stuk dat hij op de rug van Malek, een paard heeft gedaan heeft hij niet zelf gelopen.
Ik ga beide delen opnieuw lezen; ik mag ze nog minstens twee weken van de bieb in leen houden en misschien nog wel verlengen. En verder heb ik de Engelse versie als e-pub maar dat leest een stuk lastiger. Onlangs is, postuum het derde deel van de reisbeschrijving verschenen; ga ik ook lezen en van Roos krijg ik een biografie van Paddy. Kan me op beide zeer verheugen!

Fijn om "ouwe bekenden" weer te zien

Het zou vandaag maar matig weer worden; geen buitendag dacht ik, dus wat anders. Al een jaar staat het Rijksmuseum op mijn verlanglijst en daar is zij vandaag af gekomen. Op de website had ik gezien dat "het Rijks" iedere dag open, dus ook op maandag en verder dat het van 9.00 tot 11.00 altijd rustig was. Dus vanmorgen om 8.58 op naar Amsterdam; ik had mazzel met de overstap en stond al voor 10.00 uur bij het Rijks. Met een museumkaart kun je maar zo doorlopen; even met je MJK onder de scanner en je mag naar binnen. En wat is dat dan weer genieten; ik ben al zo ontzettend vaak in het Rijks geweest, maar nu toch al weer heel wat jaartjes geleden vanwege de grote verbouwing. Dus weerzien van ouwe bekenden: de schilderijen die ik altijd zo bewonderd heb.
En wat ziet het er allemaal mooi uit en wat is het mooi opgesteld allemaal. Beneden het wat jongere werk, het prachtige schilderij van Breitner van de dame met de bruine jas op de brug. Een glimlach van herkenning en genoegen voelde ik als vanzelf op m'n smoel verschijnen. En dat gebeurde me telkens weer. Als aan de grond genageld zag ik weer de Nachtwacht, prachtig licht opgesteld met twee vaste bewakers ernaast. Een tweetal schilderijen van Koekkoek, maar nu zonder de negatieve connotatie die ik in het Boymans zag, evenmin bij de twee schilderijen van Sir Laurens Tadema, ook zo'n schilder die in eigen tijd geroemd werd, maar later niet meer werd gewaardeerd. Hoe anders verging het de schilderijen van van Gogh die tijdens het leven van de schilder geen van alle werden verkocht en nu zo'n furore maken?! Zegt misschien wel iets over de smaak en waan van de dag.
In de historische tentoonstelling het stokje van Oldenbarnevelt en de boekenkist van Hugo de Groot, maar ook de mutsen van Nova Zembla. Jaren geleden ben ik daar met Hugo en Joke gaan kijken nadat ze op school waren geweest, de lagere school wel te verstaan. Het was een speciale TT vanwege de opgravingen van Smerenburg op Spitsbergen. Met twee doodmoeie kinderen weer terug naar huis. Ik denk niet dat er iets van is beklijft; ouderschap is geplaveid met goede bedoelingen zal ik maar zeggen.
Ook de spullen uit het behouden huis die mijn eigen vader aan mij liet zien in mijn jeugdjaren zag ik weer terug. Ik heb genoten van dit prachtige museum en heb me voorgenomen om regelmatig de maandagochtenden hier door te gaan brengen!
Maar vanmiddag wilde ik even iets anders dan Patrick Leigh Fermor lezen en heb in één adem een leesadvies van vriend Peter C. gevolgd: Een liefde in Parijs van Remco Campert. Geweldig stuk literatuur dus weer een aanradertje. Maar daarna weer verder met Patricks fabelachtige reis van Rotterdam naar Constantinopel. Hij zat al bijna in Roemenië, slot van het tweede boek.
En met het weer viel het overigens erg mee; het kan niet op deze winter en het zou vandaag gaan sneeuwen?!

Vossen bij de Oostvaardersplassen

Vos

Gisteren bij het riet ruimen met de natuurwerkgroep Kwadijkervlot vertelde Adriaan dat hij vandaag naar de Oostvaardersplassen zou gaan om vogels te kijken. En natuurlijk vond hij het goed dat ik mee zou gaan. Dus vanmorgen weer vroeg op; wekker op zeven uur; die arme Roos moest van de weeromstuit ook vroeg opstaan en ze kreeg niet eens een kopje thee van me. Ze was verbaasd dat ik de rustige manier waarop ik mijn vertrek deed plaatsvinden eigenlijk maar "haasten" vond. Aan echt haasten heb ik een pesthekel, dus dat laat ik gewoon niet gebeuren.
Om 8.00 uur de eerste trein vanuit station Bilthoven en om 9.00 uur kwam ik aan bij station Almere Parkwijk. Vandaar nog 50 minuten lopen naar de Lepelaarsplas; geen straf want het was heerlijk weer en de route loopt langs een breed water met, hoe kan het anders, watervogels.
In de Lepelaatshut zat niet alleen Adriaan maar nog een stel vogelaars die elkaar wezen op de verschillende vogels, waaronder een ijsvogeltje. Had ik nog nooit zo rustig gezien; meestal is het een blauwe flits, als je geluk hebt gaat die vergezeld van een akelig gekrijs. Niet te geloven wat een prachtig tropisch aandoend vogeltje dit is. Nu moet ik hem nog eens een keer vissend zien.
Aan de andere kant zag ik een brilduiker en maakte het gezelschap daarop attent; ik voelde me helemaal trots dat ik hem direct en correct herkende. Er zwommen nog wat nonnetjes; mannetjes in hun prachtig getekende overwegend witte verentooi, tafeleenden, smienten. Moeilijk om ze uit elkaar te houden, te herkennen en te benoemen, maar ik ga langzaam vooruit en Adriaan is evenals Ab nooit te beroerd om me hierbij te helpen.
Weer verder met de auto naar het Bert Bos pad. We zagen een vos op het pad, een matkop en iets bijzonders aldus Adriaan: een witkopstaartmees. Altijd fraai om staartmezen te bekijken.
Tot slot op de heuvel waar een behoorlijk aantal vogelaars aan het observeren was. Dat onderlinge sfeertje vind ik leuk om te zien. Eigen jargon, kenners van het gebied, elkaar in de waarde latend omtrent bijzonderheden; echt professioneel. Adriaan zag met behulp van het telescoop zelfs de zeearend van het nest komen. We zagen vele eendensoorten, zaagbek en steltlopers. Het aardigste vond ik wel het grote aantal vossen. Op zeker moment zagen we er drie tegelijk in één beeld van het telescoop. Maar ook met de kijker kon ik ze goed zien. Met zo'n telescoop kun je het beeld zo prachtig dichtbij halen; je kon de grassprieten tellen.
Met Adriaan terug naar Amsterdam; in de trein had ik de grootste moeite om niet in slaap te vallen. Lekker daggie weer; wat boffen we met het weer!
De foto van de vos is gecopieerd van http://www.natuurinformatie.nl/ndb.mcp/natuurdatabase.nl/i000273.html

Het werd uiteindelijk heel mooi weer!

Het resultaat

Dat was weer vroeg op en werken geblazen vandaag. De vorige keer dat we met de natuurwerkgroep Kwadijkse VLot aan de gang waren geweest had Ben "oliebollen" meegenomen zonder vulling; meelballen dus, wel in olie opgewarmd natuurlijk. Ik had me voorgenomen om de volgende keer oliebollen mèt rozijnen en sukade te bakken voor de club. Nou, die vielen in goede aarde. Het zal wel zijn om me te plezieren maar Peter noemde deze oliebollen zelfs de lekkerste die hij dit jaar had geproefd en dat terwijl ik ze donderdagavond al had gebakken omdat ik dacht dat ik vrijdag geen tijd zou hebben.
We begonnen bij het stuk bij de polder "Vurige staart"; dat moest nog worden afgemaakt en daarna nog een stuk bij Monickendam in de buurt. Ik weet nooit welke ringvaart dat nu weer is, maar het kwam me bekend voor.
Deze keer heb ik het heel rustig aan gedaan en flink wat van het praatwerk van Ben overgenomen. Dat beviel mij prima want ik ben absoluut niet uitgevloerd en heb m'n rug niet gevoeld. Zo blijf ik het dus doen. En gezellig afgesproken om morgen met Adriaan vogels te gaan kijken bij de Oostvaardersplassen.
Verder heb ik gemerkt dat zo'n groep ook een heel bijzondere sociale dynamiek kent; ook de problemen die leden van de groep hebben kunnen worden besproken en men staat voor elkaar klaar. Dat is toch wel een heel bijzonder aspect van een groepsgebeuren ook al betreft het "slechts" riet ruimen.

Van Borne naar Delden

De vorige dag hadden we een nogal vervelende ervaring met Bridge gehad. Roos was moe en in het 23e en voorlaatste spel had ze even een verkeerde inschatting en speelde ze verkeerd af daar waar het spel na de eerste slag eigenlijk niet meer stuk kon voor ons. Ik werd daarover als dummy zo kwaad dat ik me niet meer in kon houden (en dat terwijl ik zo'n rustig karakter heb har har). Nou ja, ik gedroeg mij dus volstrekt ongepast en daarover was Roos boos en ik was boos omdat ze zo slecht had gespeeld. De toon was gezet en zwijgzaam zaten we vanmorgen op het station en onderweg naar Borne (Twente). Daar begon onze wandeling na een kopje koffie om de schemering te verdrijven.
Pas nadat we drie kwartier aan de wandel waren kwam het onderwerp van het bridgen ter sprake en ach ja, mijn boosheid was alweer omgeslagen in schaamte en ik realiseerde me dat het bridgespel toch wel als heel plezierig ervaar. Maar kennelijk ben ik toch fanatieker hierin dan ik zelf wel wenselijk acht; ik wil gewoon winnen. Maar ik zal me voortaan beter inhouden als het mis gaat.

Otters en padden worden hier onder de brug door geleid om
de weg te vermijden. Dat is de nieuwe natuur.

De wandeling zou van Borne naar Enter voeren; een etappe van het Marskramerpad door het Twentse land. Het eerste deel liep rond Borne door boerenland dat tegenwoordig meer weg heeft van een groen industriegebied; we vonden er niet veel aan helaas. Pas voorbij Borne kwamen we in het bosgebied en langs een oude watermolen, de Noordmolen. Hier was de omgeving prachtig. We besloten om niet naar Enter maar naar Delden te gaan. We kwamen in het park van het landgoed Twickel; daar was Roos in haar jonge jaren geweest bij aangetrouwde familie; de ouders van een tante van haar had ze aldaar ontmoet. Direct herkende ze het poortwachtershuisje waar zij resideerden en ze vertelde mij heel beeldend hoe de vader daar zijn pijpje buiten rookte in de zon en dat de moeder in klederdracht liep.
We gingen ook Delden in, het plaatsje waar mijn dispuutsgenoot Rupert altijd met zoveel warmte over sprak met zijn zware Twentse tongval. We kochten in de délicatessewinkel een broodje en natuurlijk raakte ik met de dame die mij hielp aan de klets. De naam Rupert is zeer algemeen; haar man heette ook zo. Helaas wist ik de voornaam van mijn dispuutsgenoot niet meer.
In de trein terug hebben we nog even een lekker tukkie gedaan.

Alma Mahler en de kunst

Alma Mahler, foto van de Wiki gecopieerd

Die naam van Alma Mahler duikt zo vaak op wanneer je leest over muziek, over schilderkunst en algemeen wanneer je leest over "het Wenen" van het begin 20e eeuw. Een bruisende stad, hoofdstad van een wereldrijk op z'n retour, en na de eerste wereldoorlog een schitterende stad met een glorieus verleden. Ook nu denk ik met weemoed aan die paar keren dat ik in deze sfeervolle stad mocht verkeren.
Alma was een centrale figuur binnen die tijd en binnen die stad. Ze was de echtgenote van Gustav Mahler (1860-1911), de grote componist; ze was twintig jaar jonger dan Gustav en van een aantrekkelijke schoonheid die zij succesvol combineerde met het belijden van de liefde. Zeker na het overlijden van Mahler heeft ze nog een turbulent liefdesleven gekend. Ze had een stevige relatie met Oskar Kokoshka wiens tentoonstelling in Rotterdam wij bezochten; deze relatie werd door haar verbroken. Daarna huwde ze nog met de beroemde Bauhaus architect Walter Gropius en tot slot met de mij onbekende schrijver Werfel. Ze noemde zich uiteindelijk Alma Mahler-Werfel en dat terwijl ze als Schindler werd geboren. Ik ervaar haar levensloop als zeer geëmancipeerd en acht het bijzonder dat dit kon in dat bohémien cultuurtje van de Weense kunst. Moet je in NL bedenken in die truttige tijd; ze zou worden uitgekotst; denk maar eens aan het boek van Couperus: "van de koele meren des doods".
Tijdens de TT van Kokoshka mocht ik ook ervaren waar haar aantrekkelijkheid voor een belangrijk deel in verborgen zat. Ze beschikte over een boezem die menig man tijdens een toevallige ontmoeting zou doen omkijken en daarnaast over een leuk gezicht. En dat, gecombineerd met esprit vormt een explosief mengsel voor een turbulent leven. Ik had haar wel eens willen ontmoeten har har. Had overigens gekund, want ze stierf in 1964, zij het op 75-jarige leeftijd.

Die verrekte communicatiewetenschappers

Dat er duizenden per jaar van afstuderen is me inmiddels bekend; waar ze allemaal bleven daar had ik niet zo'n uitgesproken idee van. Ja, bij de NS met de vrolijke noot dat de trein tegenwoordig geen vertraging heeft maar "over vijf minuten binnenkomt"; ergernis wekkend.
Maar zo langzamerhand wordt het me duidelijk. Of het nu m'n pensioenfonds betreft of de organisatie (Staatsbosbeheer) waar ik vrijwilligerswerk doe, allemaal blaadjes met "blije" verhalen van positivo's; had ik snel gezien. Tegenwoordig pak ik ze uit en donder ze ongelezen bij het oud papier. Maar ook van m'n bank, de Rabo bank, die me verder alleen maar mede deelt dat de rente weer met 0,1% is verlaagd komt met maandelijks zo'n onzin blaadje en laatst zelfs met een oproep of ik mee wilde stemmen over naar welke organisatie een forse som geld zou gaan vanwege Joost mag weten welke verdienste. Kennelijk ook aan het brein van zo'n verlichte geest, zo'n communicatie medewerker ontsproten. Ik word daar misselijk van. Zit een bank daar voor? Verhoog liever de rente en stop met die overbodige onzin.
Vandaag zag ik in de Elsevier een pleidooi voor het opnieuw in leven roepen van een staatsbank (zoals vroeger de Postbank voordat ze overging naar ING). Ik zou me daar direct toe bekennen. Doet ook vast niet aan van die communicatieonzin.

Paddy en Kokoshka in Rotterdam

Het eerste boek (a time of gifts) van Patrick Leigh Fermor, voor zijn vrienden Paddy, over zijn voetreis door Europa, gemaakt tussen december 1933 en 1934 blijft mij intensief bezig houden. Zijn reis begon feitelijk in Rotterdam; eerlijk gezegd dacht ik aanvankelijk dat de reis in Hoek van Holland begon, maar bij tweede lezing besefte ik mij pas dat hij het traject van Hoek van Holland naar Rotterdam per trein had afgelegd. Hij bezocht de Grote of St Laurenskerk aldaar en bij het afscheid van de stad, bij het verlaten van het kroegje waar hij de lekkerste gebakken eieren had gegeten en op de vraag van de eigenaar had gezegd dat hij te voet op weg ging naar Constantinopel, had hij een glaasje echte Hollandse jenever gedronken; dat was het echte begin van de reis zo memoreert hij!
Wij waren vandaag in Rotterdam bij de TT in het Boymans van Beuningen museum van het werk van de schilder Oskar Kokoshka. Er hing erg veel werk van hem en de extra entree kosten van vijf euro waren het zeker waard. Het is niet zo mijn smaak dat werk van hem; niet abstract of non-figuratief maar vaak als klodderwerk. Niet altijd hoor, de affiches op de stations die mij al maanden lang attendeerden op de TT tonen een imposant schilderij van een mandril en dat vind ik echt mooi. Meer van dierportretten achtte ik bijzonder en ook de portretten van mensen vielen in de smaak. Van de rest was ik niet onder de indruk. Het meest tot de verbeelding sprak wel de NDR reportage die in 1966 was opgenomen waarin Oskar sprak over zijn leven en wat dit voor zijn kunst had betekend. Hij heeft in WO I in de loopgraven gevochten en werd zwaar gewond; in WO II was hij in Dresden en heeft het afgrijselijke bombardement meegemaakt. Hij was het geloof in de mensheid behoorlijk kwijt geraakt alzo werd duidelijk. De kunst blijft. Zonder het als zodanig te noemen maakte hij het oude gezegde duidelijk: vita brevis, ars longa!
Daarna de vaste collectie van het Boymans snel bekeken; die is zeer divers en moeten we vaker gaan bekijken.
En toen door naar de St Laurens, waar ik wel eens wilde zien of de zwart-witte plavuizen die Patrick beschreef de bombardementen van 10 mei 1940 hadden overleefd. Dat was helaas niet het geval. De kerk is in puin gegooid; slechts de toren heeft het deels overleefd en de vloer was geheel gerestaureerd, althans de door hem beschreven plavuizen lagen er niet meer.

Misschien wat veul van het goede, maar wel goed geslapen

Eindelijk weer eens naar de fitness geweest; m'n apparatenrondje gedraaid, stevig op de fiets, buikspier"plezier" en vervolgens de sauna en tot slot een flink half uur stevig doorzwemmen om af te koelen en voor de armspieren. In het zwembad zwom een jonge vrouw wel zo verschrikkelijk hard dat ik er een opmerking over maakte: "wat kun jij hard zwemmen". Ja, ze bleek aan waterpolo te doen; als een speer ging ze door het water.
Ik voelde 'savonds al wat spierpijn en het zou de volgende dag nog een stuk erger worden. Maar veel werd vergoed door de heerlijke wildschotel die Roos had bereid: Hert met gebakken aardappelen en veldsla als beilage en appelcompôte toe.
Daarna gingen we naar een toneelstuk in de stadsschouwburg van Utrecht. Een stuk van Maria Goos: Familie. Ik had geen enkele moeite om m'n ogen open te houden, iets dat mij maar zelden lukt bij podiumkunsten; meestal moet ik vechten tegen de slaap (Medea uitgezonderd). Maar ik vond het een bijzonder wrang om niet te zeggen onaangenaam cynisch/wreed stuk. Er gebeurden dingen binnen een gezin die mijns inziens echt niet kunnen rond het thema van een dodelijk zieke moeder die nog maar enkele weken/maanden te leven zou hebben en die helemaal aan het eind van het stuk blijkt op wonderbaarlijke wijze te zijn hersteld. Het slot van het liedje is dat de moeder zelfmoord pleegt.
Ergens tegen de helft van het tweede deel vond Roos de hele scène zo onsmakelijk dat ze weg wilde lopen; dat hebben we op mijn aandringen niet gedaan; ik wilde wel eens zien hoe het af zou lopen.
De spelers vond ik "uit de kunst", zij deden het voortreffelijk, maar van Maria Goos had ik wel wat beters verwacht met dit thema als Leitmotiv. Het hoeft toch niet altijd zo grof en onaangenaam dunkt mij. Uit de recensies zie ik tot mijn verbazing dat "sommigen" het als haar beste stuk beschouwen. Kan ik me niet voorstellen.

Mountainbikes op de Veluwe

Schilderachtig landschap

Vandaag opnieuw met Ab aan de wandel; deze keer niet door het gemengd petrochemisch/duin ecotype van Voorne, maar over het bekende gebied van de Veluwe. De auto zetten we in de buurt van Terlet op een parkeerplekje langs de parallelweg van de snelweg. Direct het bos in; het geluid van de snelweg viel langzamerhand weg; vogel geluiden. Deze keer had Ab zijn verrekijker niet alleen meegenomen maar zelfs om gedaan. We zouden die dag wat mezen zien, boomklever, specht en goudhaantje, het kleinste vogeltje van ons land met z'n oranje kuifje.
Maar verder werd de wandeltocht vooral gedomineerd door langs snellende mountainbikers. Liepen wij op het grote pad, dan werden we net zo hard van de weg getoeterd als wanneer we ons op het fietspad waagden. Ach, ik overdrijf, het viel best mee.

Goudhaantje, foto van Wikipedia

We deden wat links-rechts kruisingen en liepen door de bossen en kwamen uiteindelijk zo langzamerhand op de terugweg langs en door de Loenermark. Dat is wel een heel prachtig gebied; half open, geaccidenteerd, mooie uitzichten. Het was weer prachtig weer. Een uitzicht met berken tegen de blauwe achtergrond van de lucht hebben we gefotografeerd; hoop ik nog eens als voorbeeld te gaan gebruiken voor een schilderij.

Deze keer bleef Ab niet bij me eten; het zou eenvoudige "Fuhrmannskost" worden; dat is Ab te min, hij gaat alleen voor "wild"  op het bord har har.

Schoenberg en Kandinsky

Deze reproductie hing op mijn werkkamer
bij de DHV (met dank aan Fred van Veen)

Mijn goede vriend Dick heeft mij decennia geleden meegesleept naar uitvoeringen van het Schönberg kwartet. Ook heeft hij mij regelmatig andere muziek van Schönberg laten horen en mij volgestopt met mp3tjes van deze componist van atonale muziek; twaalftoonsmuziek. Meestal vond ik het verschrikkelijk maar soms ook mooi.
Op mijn werkkamer van de DHV, ook alweer 20 jaar geleden had ik een aantal moderne schilderijen, althans reproducties hangen. Waren eerlijk gezegd niet helemaal mijn keuze maar was ik geadviseerd door een kunstkenner, althans iemand die zich als zodanig opwierp. Daaronder Kandinsky.
Schönberg en Kandinsky; dat deze twee elkaar beïnvloed zouden hebben was mij tot voor kort onbekend. In het Joods Historisch museum is heden een tentoonstelling die de relatie van deze twee avant gardisten elkaar goed hebben gekend, bevriend zijn geweest, met elkaar hebben gecorrespondeerd en elkaars werk grondig kenden.
De tentoonstelling laat met de moderne techniek muziek van Schönberg horen, (later heeft hij zijn naam gewijzigd in Schoenberg) en leidt je daarmee langs schilderijen van Kandinsky, van Schönberg zelf en van tijdgenoten en van vrienden van beiden zoals Egon Schiele en componist Gustav Mahler. Deze expositie is zeer de moeite waard wat mij betreft.
Via het onvolprezen Youtube zal ik mij eens verzadigen met Schönberg. Roos vertelde mij vanmiddag dat zij de opera Moses und Aron heeft doorgezeten; een muzikaal ondoorgrondelijk stuk muziek op een zwaar oudtestamentisch thema. Ze was blij dat ze weer buiten stond. 

Wonen in Gouda

Vol verwachting opkijkend

Enkele weken geleden waren Roos en ik in Gouda. Eigenlijk hadden we andere plannen maar onderweg bedachten we dat we nog naar Gouda "moesten" vanwege een tentoonstelling. Aldaar realiseerde ik mij dat dochter Joke het over Gouda had gehad als mogelijke woonplaats voor haar en haar vriend Pieter.
Hoewel de plannen nog niet erg concreet waren had ik van Joke gehoord dat ze met haar vriend Pieter overwogen om een beetje tussen hun beider werkplekken in naar een woonplek te gaan zoeken. Dat was intussen zodanig uitgekristalliseerd dat ze vandaag met de makelaar voor de tweede keer naar een appartement ging kijken om de ruimten ook op te meten.
Ik had met haar afgesproken dat ik haar bij het huis zou ontmoeten en ook zou komen kijken en dat we daarna nog met z'n drietjes zouden gaan eten. Zo gezegd, zo gedaan. Ontzettend leuk straatje, winkeltjes, geen autoverkeer, vlakbij het station, in het centrum, kortom, een schitterende plek om te starten met samen wonen.
Toen we het pand verlieten begon het merkwaardig genoeg te onweren; alsof Zeus zijn instemming met de beslissing wilde onderstrepen en duidelijk maken! Overigens regenden we behoorlijk nat omdat Joke "de kortste weg naar de binnenstad wist" har har. Daarna tot 19.00 uur in een gezellige "kroeg" bier gedronken. Op dat moment kwam Pieter uit z'n werk. Na het laatste glas bier gingen we nog ergens eten; hebben we elkaar wat beter leren kennen. Pieter en ik hebben elkaar nog nauwelijks gezien of gesproken en nu gaat hij met m'n dochter samen wonen. Op de terugweg kwamen we nog in de buurt van het appartement en opperde ik dat ze vast nog even met z'n tweetjes wilden kijken.
Leuk voor een vader om die twee zo aan het begin van hun echte samenzijn te zien, opgerichte gezichten vol verwachting naar de vensters van hun aanstaand onderkomen. Veel geluk kids!

Naar de tweede Maasvlakte

Futureland, bezoekerscentrum van de Maasvlakte.
Lastig te vinden, maar interessant

Bij een van de etappes van het Deltapad die ik vorige maand samen met Roos had gelopen kwamen we "onder de rook" van de Maasvlakte, een in zee opgeworpen buitenhaven met veel overslag maar ook zware industrie m.n. energie opwekking uit kolen die met zeeschepen is aangevoerd. De enorme kolencentrales met de zwarte kolenbergen zijn daar getuigen van. Aldus kon ik nu constateren omdat Ab mij had aangeboden om de maasvlakte eens te gaan bezoeken. Dat gebeurde vandaag. Ab had nog vrij en de zeer nabij gelegen Voornse duinen zijn natuurlijk een prachtig wandelgebied. Maar eerst gingen we naar de Maasvlakte II, een uitbreiding die de laatste jaren heeft plaats gevonden. Het regende onderweg, maar de regen zou na de ochtend verdwenen zijn en die ochtend hadden we geheel nodig om de maasvlakte te bereiken en met name om het bezoekerscentrum "Futureland" te vinden. Daar kon je goed zien hoe die tweede Maasvlakte was aangelegd op zee. De dammen en kades zijn gevormd m.b.v. opgespoten zand. De buitenkant is met reusachtige betonconstructies verstevigd om de zee ook bij zwaar weer te kunnen weerstaan. Ik voelde een merkwaardige nationale trots dat wij platlanders dat toch maar weer voor elkaar hadden gekregen in relatief korte tijd. De overslagkranen stonden er al terwijl de kades verderop nog moeten worden aangelegd. Knap staaltje.

Prachtig breed strand met duinvorming

Daarna hebben we een stuk van het Deltapad gelopen van Oostvoorne door de duinen en weer terug. Het gebied staat bekend als de mooiste duinen van het land. Het kan inderdaad de vergelijking met Schiermonnikoog doorstaan; natte valleien en kwel, zandverstuivingen, duinvorming en een fraai strand.
In de zoetwatermeren die in de duinvalleien waren ontstaan zagen we nog tal van water vogels. Ab wist deze te onderscheiden en wees mij erop: naast kuifeenden waren dat de brilduiker, de tafeleend, middelste zaagbek, krakeend, slobeend en de wilde eend.

Wie weit noch?

Gisteravond nog even bij Roos thuis een paar van m'n whiskies geproefd. Moest nog even bijkomen van de drukke, emotievolle dag. En vanmorgen thee en koffie; geen ontbijt verder want we zaten nog vol van gisteravond bij Trees.
Thuis gekomen even m'n e-mail geopend; uitnodiging van Ab om morgen naar de Maasvlakte te gaan en een heel leuke e-mail van Margreet over het rozijnen/notenbrood dat ik haar had gegeven.
De door mijn lieve Roos gedane afwas afgedroogd en daar zag ik nog drie oliebolletjes liggen. "Aha, die ga ik eens snel soldaat maken", dacht ik en knaagde ze zittend in de oude leunstoel van m'n moeder weg. En daar werd ik door gedachten overvallen die op zo'n traditionele dag als de 1e januari niet onnatuurlijk zijn. Ik ben nu 65 en hoe vaak zal ik nog die traditionele oliebollen bakken? En ik dacht de woorden uit "der greise Kopf", uit de "Die Winterreise" van Schubert: "Wie weit noch bis zum Bahre", hoe ver nog van de dodenbaar. We weten het (gelukkig) niet; Carpe Diem; Ars longa, Vita brevis, daar houd ik me graag aan vast.
Morgen met Ab aan de wandel! Daarom nu maar snel hazenragout maken.