Een lange reis, maar wel mooi

Hotel "Zum Jaegerhof", van de familie Hilger.
Daar gaan we de volgende keer naar toe

Die Eifel gefält uns sehr gut, oftewel, we zijn wel een beetje gek op de Eifel als wandelgebied. Daarom gingen we ook dit weekend weer op weg. Ons plan was om eens een heel nieuw gebied te gaan exploreren en wel de omgeving van Einruhr. De eerste dag hadden we gepland om via het Hoge Veen naar Simmerath te wandelen, van Konzen Bahnhof af dus en dan zondagmorgen vroeg de bus nemen naar Einruhr vanuit Simmerath bushof en dan terug lopen naar Simmerath. Maar het zou anders verlopen.
We waren niet zo gek vroeg van huis gegaan en hadden de boemel van 8.12 uur naar Utrecht. We waren pas om 11.30 in Aachen Hbf en zagen tot onze schrik dat de eerste bus naar Konzen pas om 13.30 zou vertrekken van die halte. Roos kwam op het goede idee om dan maar naar Aachen Bushof te lopen en te kijken of daar wel een bus ging. En ja hoor, om 12.15 ging bus 68 (een boemeltje) naar Simmerath, Rurberg en Einruhr. We besloten om de plannen om te gooien en gingen mee tot Einruhr.
Na Simmerath ging de bus door gebied dat wij niet kenden; het dal van de Ruhr, een behoorlijk bergachtig stuk Eifel. Ook kwamen we door Rurberg en daar zagen we een hotel dat direct ons hart heeft gestolen: Hotel Hilger, oftewel "Zum Jaegerhof". Daar gaan we een volgende keer naar toe zo hebben we al besloten.

Roos zorgt voor de juiste route

We waren uiteindelijk pas om een uur of twee in Einruhr, dus al 6 uur onderweg. Eerst maar koffie met een stuk Pflaumenkuche en Sahne. En vervolgens de wandelschoenen de vrije loop gegeven; Roos had een eigen route bedacht en dat viel niks tegen; door het Ruhrtal omhoog en omhoog langs de "6" en verder langs de "7", het bleek onderdeel te zijn van een rondwandeling vanuit Rurberg en Einruhr. Bij Kesternich weken we er van af en gingen verder op de GPS, die ons keurig geleidde naar Hotel zur Post, waar een eenvoudige maar overvloedig maal op ons wachtte, geserveerd door onze vriend Friedhelm Braun, ook een wandelaar. Hij vertelde ons dat hij in het Noorden van Spanje bij het aflopen van "El Camino", oftewel de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela (door vriend Dick altijd oneerbiedig, de composthoop genoemd) nogal kou had geleden; veel regen en koude wind.
Nou wij niet, we waren wel moe maar hadden fijn gewandeld door aangenaam nazomerweer. We lagen er vroeg in en sliepen als de bekende rozen.
PS Een les uit deze ongeplande wandelreis is toch wel dat we beter even van tevoren zorgvuldig moeten bepalen hoe we aan willen reizen; Internet geeft die informatie heel eenvoudig via de site van de Deutsche Bundesbahn: www.db.de . 

Een complimentje; dat doet een mens goed!

Ondanks de droogte doen deze jonge andijvie- en snijbiet
plantjes het uitstekend!

Eigenlijk had ik vanmorgen nog even het gras in de voortuin willen maaien voordat Theo en zijn vrouw weer thuis zouden komen. Maar Roos wist mij na haar bezoek aan de markt te vertellen dat ze al terug waren; ik had hen nog niet verwacht. Mijn taak zat er op; ik bedoel het beheer over de moestuin tijdens hun vakantie. Gedurende twee maanden heb ik het genoegen mogen smaken om de moestuin te verzorgen. Daar hoorde natuurlijk ook het plezier van het volop eten van alle lekkers dat zo'n moestuin oplevert.
Het was een waar genoegen om dit dankbare werk te mogen doen. Het viel niet altijd mee want het is ontzettend droog geweest gedurende deze zomer. Dan vroeg ik mij wel af of ik nou wel of niet water moest geven; Theo is niet zo scheutig met water geven omdat de planten het via hun (lange) wortels wel zelf moeten kunnen vinden. Dat was bij de meeste planten ook wel het geval; met name de courgettes bleven vrucht dragen ondanks dat ze niet één keer extra water hebben gekregen. Maar de jonge planten en de net uitgezette bonen heb ik wel degelijk regelmatig water gegeven.

Even koken, schilletjes druk je er zo met je duimen vanaf.
In tweeën snijden en bakken in de boter.
Spiegeleitje erover bakken en smullen

Natuurlijk was ik reuze benieuwd wat Theo ervan zou vinden. En dat was niet mis. Hij complimenteerde me uitgebreid en zei dat het vast niet makkelijk was geweest. En je kunt het geloven of niet maar dat compliment deed me ontzettend goed. Zo vaak gebeurt het niet dat je een compliment krijgt; meestal is men aanzienlijk scheutiger met negatief commentaar dat met een compliment. Met enige trots maakte ik een foto van de rijen snijbiet en andijvie die ik heb gezaaid en die het dankzij mijn verzorging uitstekend doen.
Theo gaf me een zak met krielaardappeltjes mee die hij kennelijk voor ons had bedoeld terwijl ik had begrepen dat ze die zelf wilden opeten. Die heb ik me vanavond laten smaken met wat gebakken eieren eroverheen en pronkers. Smaakten voortreffelijk en voorlopig kan ik daarmee vooruit.

Maaien in de eilandspolder

In de boot door het mistige landschap naar het eerste eilandje

Had ik er tot voor kort nooit van gehoord, daar heb ik hem nu niet alleen gezien, maar zelfs bevaren en belopen: de Eilandspolder. Merkwaardig genoeg polder genoemd, terwijl het juist om "oud land" gaat; veenland dat vanouds bestaat en juist de basis vormde van waaruit de omringende polders, de Schermer en de Purmer tot stand konden komen. Hoewel, van land kon je nauwelijks spreken; de Eilandspoler bestaat uit allemaal veen-eilandjes, omringd door (prut)sloten; eilandjes die voor een belangrijk deel bestaan uit aangroeisel aan de veenlandjes en daarom meer weg hebben van een drijvende spons dan van land. Alzo mocht ik vandaag ervaren tijdens het ruimen van het gemaaide riet.

Aan het werk: Ab maait de rest ruimt op

Voor het eerst zag ik dit mij fascinerende landschap vanuit Grootschermer, vanaf het bruggetje aldaar tijdens de wandeling met Huib en Roos, enkele weken geleden. En dan vandaag heb ik er geholpen met riet ruimen. Mijn vriend Ab maait en ruimt ook daar in de Eilandspolder met een groep vrijwilligers om het landschapstype veenmos-rietlanden in stand te houden; feitelijk de zelfde doelstelling als het werk met de werkgroep Kwadijkse Vlot. Veenmos is de kenmerkende soort in een dergelijk ecotype. Ik werk daar graag aan mee, vind het ook ontzettend fijn om in de natuur aan het werk te zijn; dat is weer eens wat anders dan dat eeuwige gewandel door de natuur.
Maar dit Noord-Hollandse landschap, het landschap waar mijn geliefde vader zo gek op was, heeft een heel bijzondere plek in mijn hart. Vader vertelde mij over het schaatsen dat hij deed over dit soort slootjes tijdens de oorlog, bij het licht van de maan.

En weer terug naar de werkschuur

Als jongen vond ik dat al een fascinerende gedachte en dat is me altijd bij gebleven. Hier in de Eilandspolder vond ik dat door hem getypeerde landschap. Kijk maar eens op een topografische kaart naar het gebied tussen Grootschermer en Noordbeemster; allemaal eilandjes, omringd door water; perfect gebied om te schaatsen.
Overigens een heel gezellige groep. We zijn er stevig tegenaan gegaan. Om er te komen moest ik al om 5.00 uur opstaan. Na het harde werken en een bord met bonen uit de moestuin was ik "even" op bed gaan liggen. Goed, dat werd dus klokje rond waarna ik heerlijk uitgerust weer aan de volgende dag kon beginnen.

De vruchten des velds

Rijpe bramen bij de spoorbaan

Dankzij het fraaie nazomerweer is er dit jaar een enorme bramenoogst. Eerst had ik al flink geplukt toen ik bij Dick was, maar ook langs de Eyckensteinse laan hebben we een redelijke oogst geplukt.
Zaterdag, na het bezoek aan Olst,  liep ik van Amersfoort naar Den Dolder, over het fietspad langs het spoor. Ik had te weinig water bij me en begon zo ter hoogte van de Lange duinen behoorlijk dorst te krijgen. Maar dankzij de bramen, die verfrissing gaven, kon ik er goed tegen; er stond volop. Het plukgebied lag langs het fietspad, maar tot mijn verbazing was ik vrijwel de enige die plukte. Pas bij Den Dolder kwam ik een plukkend stel tegen met een emmertje.
En afgelopen zondag liep ik door ons eigen bos, het Houdringhebos. Een jong ouderstel met een paar kleine kinderen liep daar; de kinderen waren op zoek naar bramen. "Allemaal ingedroogd hoor jongens", hoorde ik de moeder zeggen. Was overigens helemaal niet waar; er hing ook bij ons in het bos behoorlijk wat en van goede kwaliteit. Eerlijk gezegd ben ik bang dat het de onbekendheid is met het zelf plukken uit de natuur; de natuur is eng; allemaal vieze beestjes en enge dingen als teken. Jammer hoor; vanaf mijn jonge jeugd pluk ik al bramen; soms wel irritant voor mensen die met mij aan de wandel zijn; als ik bramen, bosbessen of frambozen zie hangen (of wilde aardbeitjes, hmmm) dan moet ik gewoon plukken en smullen.

Kinderverdriet

Ik hoorde vanmiddag een kind huilen. Als ervaren ouder hoorde ik direct dat het niet ernstig was. Met veel misbaar moest iedereen deelachtig worden in de zere knie die door een val was veroorzaakt. Direct schoten er volwassenen te hulp en werd het meisje zelfs door een buurvrouw, al huilend naar huis gebracht. Een oudere buurvrouw en ik moesten lachen; we konden aan de toon van het gehuil al horen dat er niets aan de hand was. Ervaring van een eigen gezin; vergeet je nooit, maar je moet het wel leren.
Zomer 1982, we gingen naar Frankrijk op vakantie en Joke was op komst. We moesten op de heenweg om mij nu niet meer bekende reden bij een bestuurslid langs van het bedrijf waar ik toen werkte: een huisarts ergens in Noord-Limburg. Toen we arriveerden stond de vrouw des huizes een reusachtige pan met karbonades te bakken weet ik nog. En dat was niet voor niets, want hun gezin bestond naast vader en moeder uit een zevental kinderen. Toen er eentje van de schommel viel en daarbij veel misbaar maakte waar wij als ouders in spe geen ervaring mee hadden, waren we zeer verbaasd dat de ouders op geen enkele manier reageerden. "Als je niets meer hoort na zo'n klap, dan moet je opspringen", was het commentaar van huisarts/vader. Ja, dat heb ik ook geleerd met m'n gezin met vier kinderen. En daarom moest ik glimlachen samen met die oudere buurvrouw.
Foto afkomstig van deze website

Courgettesoep

Courgette groeit sneller dan .................

Inmiddels gaan we onze laatste week in om de moestuin van Theo te onderhouden. Het is oogsttijd en aangezien we weinig tot niets verkopen (er komen geen klanten) moeten we alles zelf opeten en invriezen. En dat valt niet mee; het is niet te geloven wat er van zo'n moestuin aan lekkers komt. Vanaf vandaag ga ik over op een regime van geen brood en louter producten uit de moestuin; geen straf hoor; gisteravond zijn we gezellig uit eten geweest; hadden we in dit kader natuurlijk niet moeten doen! (har har).
Wat je vooral in zo'n moestuin in de smiezen moet houden zijn toch wel die courgettes; als de kool op het land groeien ze de pan uit; als je even niet oplet hebben die krengen obscene afmetingen bereikt. Maar daar hebben we iets op gevonden: courgettesoep. Inmiddels heb ik door het wekenlang courgettesoep maken een zekere graad van perfectie bereikt, althans ik smul er van en heb vandaag de courgettes stiekem laten staan terwijl ze best oogstbaar zijn; worden ze nog ietsje groter met de uitbundige nazomerzon van vandaag.
Receptuur

........... de kool op het land.

Je neemt een grote pan en daarin smelt je een klont vet (boter, spekvet, rundvet) of een scheut olie. Je verwarmt het zachtjes en ondertussen pel je een stel uien en snijd ze grof. Dat voeg je toe aan het vet en je fruit het zachtjes. Als de uien glazig worden voeg je een paar grof gesneden knoflookteentjes toe, een koffielepel sambal, een stevige eetlepel kerrie en dito rash-al-hanout. Laat je even zachtjes meefruiten. Je snijdt enkele courgettes (afhankelijk natuurlijk van je pangrootte) in stukjes en die voeg je toe aan het mengsel. Dan een blikje kokosmelk, wat groentekookvocht of bouillon en een brok cocosvet (santen). Je zet het zachtjes te pruttelen waarbij je af en toe omroert. Dan voeg je nog 100 gram gedroogde cocos toe en roer je mee. Dan de staafmixer erop tot het een lekker smeuïg mengsel groenig mengsel wordt. Zout toevoegen naar smaak en smullen maar. Je kunt het prima invriezen. Inmiddels ben ik aan m'n twaalfde liter toe schat ik zo. Ik wist niet dat courgette zo lekker kon zijn.
PS Het oorspronkelijk idee om van courgette soep te maken met ui en kerrie heb ik van Katrien K. waarvoor nog dank. De verrijking met cocos heb ik zelf bedacht en vind je ook terug bij pompoensoep, specialiteit van Roos.

De Apollohal

Nadat ik afgelopen dinsdag bij de tandarts was geweest heb ik nog wat door Amsterdam gezworven. Door Amsterdam Oud-Zuid, een architectonisch juweeltje voor zover ik dat kan beoordelen. Fraai metselwerk en veel aandacht voor de vorm en niet louter de functionaliteit; things of beauty en een genoegen om doorheen te lopen. Ik ken daar niet zo precies de weg; eigenlijk was ik op zoek naar de Zomerdijkstraat en wel naar de woning waar Jan Wolkers in het begin van zijn carrière woonde, nummer 22. Ik had me tevoren niet precies genoeg georiënteerd met google maps en kon het dus niet vinden; volgende keer beter. Maar wat ik wel vond, zij het onverwacht, maar niet bij toeval was de Apollohal en dat niet alleen; er waren schilders aan het werk en stonden de deuren open zodat ik naar binnen kon kijken.

Interieur van de Apollohal

Het is nog steeds een grote sporthal, voorzien van een fraaie houten vloer, maar verder uiterlijk wel zo'n beetje het zelfde als in vroeger jaren.
U zult het niet willen geloven dat ik, met mijn korte gestalte vroeger heb gebasketbald. Samen met mijn vriend Bram zat ik op de SV Slotermeer en speelden we competitie basketbal in de Apollohal. Een korte tijd was ik zelfs topscorer! ik begrijp zelf niet hoe dat kon. Een leuke sport, goed voor je conditie en voor teambuilding. Erg leuk om heel even die oude sfeer te kunnen opsnuiven.

De zestiger jaren even terug in Olst

Joke aan het werk op de muur van autobanden

Mijn dochter Joke en haar vriend Pieter zijn actieve leden van Woesteland, de aan het IVN gelieerde jeugdafdeling. Het is een club voor jonge mensen (tot een jaar of dertig) die de handen uit de mouwen willen steken voor de natuur en het behoud van de ecologie in het algemeen. En zo waren ze deze week actief in Olst waar een wijk van alternatieve, energiezuinige en ecologisch neutrale huizen wordt gebouwd door vrijwilligers.
Joke had me hierop attent gemaakt en ik had gezegd dat ik dat wel eens wilde komen aanschouwen en haar daar aan het werk wilde zien. En alzo geschiedde.
Je kon het bouwterrein vanuit de trein (Deventer-Zwolle) al zien liggen; een aantal van de alternatief uitziende huizen is al klaar, althans in verre staat van afgebouwd.

Peter zaagt het karton uit.

Ik werd vriendelijk ontvangen door een Duitse meneer die mij vertelde hoe ik de werkers van Woesteland kon vinden. Daarbij kwam ik door een tentenkamp van wederom zeer vriendelijke mensen; er was zelfs een baby bij. Het geheel riep bij mij de "Woodstock sfeer" op; het leek wel of de zestiger jaren hier waren teruggekeerd; ontzettend intieme gezelligheid die je tegenwoordig niet vaak meer tegenkomt, althans ik niet, misschien wel in de jongerencultuur hoor. Ik wil wat dat betreft geen pessimisme uitstralen. Maar hier in Olst was ik aangenaam getroffen. Opnieuw werd ik vriendelijk verder verwezen.
Nu kwam ik op het echte werkterrein. Ik zag van een afstandje een behoorlijk aantal mensen bezig op een muur die gebouwd was van autobanden. Maar nu werd ik dan toch tegen gehouden door iemand die mij (terecht!) zei dat er niemand op het bouwterrein werd toegelaten die er niets te zoeken had. Nou, gelukkig werd die soep niet zo heet gegeten als opgediend; toen Joke met de kreet: "ha ouwe!", kenbaar maakte dat ik toch echt haar vader was, mocht ik gelukkig verder. Zij was daar en Pieter natuurlijk en tot mijn verrassing ook zoon Peter en zijn meisje Esther; een heel familiegebeuren.
Joke klom van de muur af en samen gingen we bij Peter kijken die met een decoupeerzaag karton aan het uitzagen was. We hebben nog even wat staan praten over de activiteiten van Woesteland en daarna ben ik er weer vandoor gegaan.
Leuk initiatief en fijn dat jongeren zich serieus aan het milieu en het behoud van een natuurlijke ecologie willen wijden.

De commissie Schermerhorn; shame on me!

Spreekt voor zich

Een paar weken geleden liep ik met Roos een étappe van het Noord-Hollandpad, van Obdam naar het zuiden. Een mooie wandeling die ons voerde langs dijken en poldersloten, door het oude en het nieuwe, polderland; echt Noord Holland dus. Waar we wilden eindigen bleek tijdelijk geen bus te rijden vanwege herstelwerkzaamheden aan een brug. Kan gebeuren natuurlijk, dus verder gelopen. Roos had een afspraak, maar die ging niet door, dus hadden we alle tijd en liepen we door tot Schermerhorn. Een plaatsnaam die bij mij een associatie oproept waar ik me na al die jaren eigenlijk nog steeds voor schaam.
In 1969 was ik praeses van ons onvolprezen dispuut PROIRA waar ik al vaker over schreef in deze Weblog. Tijdens de plechtige lustrumvergadering ergens op een kasteeltje in Limburg trad ik af. We hebben een geweldig feest gehad waarvan ik me nog herinner dat we heel exotische dingen serveerden als brie, en, hou je vast, camembert. Was voor mij de eerste keer dat ik franse kaas proefde en olijven; vond het vreselijk smaken. Kennelijk waren mijn mede-bestuursleden, die overigens het leeuwendeel van de organisatie voor hun rekening hadden genomen culinair aanzienlijk beter onderlegd. Mijn smaak ging in die tijd niet verder dan bier, met een moppie kaas en een plak leverworst, eventueel met een lik mosterd.

Houten huis in Schermerhorn

Waar ik me voor schaam betreft een opdracht die ik in een latere vergadering kreeg als oud-praeses en wel om de "commissie Schermerhorn" binnen het dispuut haar vorm te geven. De commissie was genoemd naar Willem Schermerhorn, de eerste minister-president van NL na WO II. De commissie kreeg als opdracht onderzoek te doen naar het oorlogsverleden van onze dispuutsgenoten. De bedoeling was natuurlijk dat ik daar iets geestigs van zou maken. En ik heb dat vreselijk laten sloffen zodat ik uiteindelijk oneervol ben gedéchargeerd.
Gelukkig heb ik een jaar terug mijn opvolger van destijds, Chris S. weer mogen ontmoeten; het bleek dat hij zich van het hele voorval niets wist te herinneren. Nou, ik wel, en ik schaam me er nog steeds een beetje voor; is ook niks voor mij eigenlijk. 

Opkomst en ondergang van Fong Cheng

 Voor m'n gevoel wel 25 jaar geleden werd het dorp opgeschrikt door de komst van een opvallend rood bouwsel, met draken versierd, in de buurt van het station. Natuurlijk bleek dat een Chinees restaurant te betreffen. Daar in de buurt was overigens vanouds al een dergelijk restaurant dus echt in een behoefte voorzien deed de komst van dit lelijke ding niet.

Maar je raakt er aan gewend en zo langzaam maar zeker hoorde het wel bij het dorpsgezicht, net als dat afschuwelijke bouwsel in de buurt van station Breukelen, inmiddels overgenomen door het onvolprezen van der Valk concern.
Echt goed gelopen heeft Fong Cheng, want zo heette het restaurant, niet. Roos en ik kochten er regelmatig een loempia speciaal wanneer we terug kwamen van een wandeling en daar trek in hadden; niet zo vaak, maar de kwaliteit was altijd prima.

De paar keer dat ik er heb gedineerd was overigens ook steeds naar volle tevredenheid. Maar liever gingen we naar Het Wijn en Spijslokaal, direct naast het station.
Maar voor beide restaurants is het doek gevallen; de nieuwe tijd, net wat u zegt. Bilthoven gaat mee in de vaart der volkeren en heeft een ware verkeerstunnel, onder het spoor gekregen.

Het hele stationsgebied gaat op de schop en daar moest Fong Cheng ook voor wijken. En dat proces heb ik vastgelegd in een viertal foto's die ik hier verkleind door de tekst heb geplaatst.

De resterende puinhoop

 Helaas heb ik geen foto van het opvallende rode bouwsel dat vroeger de ingang "sierde", maar wel de laatste twee dagen. Nu rest er nog slechts een puinhoop die snel afgevoerd zal worden. Ach, zo gaat het met alles, toch?

Langs de Geul

Langs de Geul ergens in België

Op dinsdag is er markt in Vaals; een gezellige, drukke markt met goede groente- en fruitkramen. Ook de visboeren zijn sterk vertegenwoordigd; je kunt er voor een paar centen kabeljauwkoppen kopen voor de visbouillon; ga ik van de winter halen. Maar nu wilde ik graag reine claude pruimen voor de jam. Dinsdag moest ik naar de tandarts in Amsterdam, dus iets anders verzonnen; die goeie ouwe Dick was bereid om op de markt voor mij pruimen te kopen (je gelooft het niet, 1 euro 25 de kilo?!) en woensdag ben ik naar Vaals getogen. Natuurlijk niet alleen voor de pruimen, maar ook om daar weer eens lekker samen aan de wandel te gaan. En dat werd Moresnet, het aparte landje van ooit, waar de plaatselijke machthebber heeft geprobeerd om het Esperanto tot voertaal te verheffen. In het geuldal zagen we dat de zinkviooltjes nog steeds in bloei stonden. Ook zagen we een aantal exemplaren van de parelmoervlinder. Fraai natuurgebiedje eigenlijk gewoon op industrieel afval van 150 jaar geleden. Er werd hier vroeger namelijk zinkerts gedolven. Dat werd beschikbaar gesteld aan zowel Frankrijk als Pruisen, vandaar dat aparte landje Moresnet om oorlog te voorkomen. Dat is helaas niet helemaal gelukt zoals u weet, maar het was een goed bedoelde poging. We kwamen nog een aantal oude grensstenen tegen vanuit die tijd. Er bestaat zelfs een grenspaalwandeling in deze buurt; er zijn nogal was grenswisselingen geweest.
Het was al met al een hele reis, maar zeker de moeite weer waard, en dat niet alleen vanwege de pruimen!

Duitse delicatessen

Een keur aan Duitse Leberwurst

Vanouds beschouw ik mijzelf als een smulpaap, iemand die vooral gaat voor de smaak van het voedsel. De ambachtelijk bereide voedingsmiddelen genieten daarbij mijn voorkeur; met name het behoud van de ambachtelijkheid van de voedselbereiding staat bij mij hoog in het vaandel; daarvoor heb ik mij in voorgaande jaren ook daadwerkelijk ingespannen in de internationale organisatie Slowfood. Dat bleek uiteindelijk toch niet echt "mijn ding" te zijn; mijns inziens was dat toch vooral een club van neo-smulpapen: mensen die met een goed gevulde beurs lekkers kopen; het behoud van ambachtelijkheid in de bereiding speelde minder een rol. Maar, ik zei het al, ik ben eveneens een smulpaap.
In NL heb je niet zo gek veel ambachtelijke bereidingen meer; NLers gan primair voor goedkoop en ambachtelijkheid heeft haar hoge arbeidskosten en verdwijnt zo zoetjesaan. Denk aan de zelf-slachtende en zelf worst makende slagers; zelf kazende boeren; je moet ze met een kaarsje zoeken, zeker in het westen van het land.
In het oosten vind je nog wel degelijk ambachtelijk werkende slagers. Maar ...... ga je de grens over naar Duitsland, daar vind je ze zelfs in de grote steden. En zo waren wij afgelopen weekend in de Eifel, een boerenstreek bij uitstek. Bij de slagers in en rond Simmerath kun je fantastisch lekkere producten kopen. Bij metzgerei Wilms in Konzen kochten we broodbeleg: leverworst met granberries en appel, vennschinken en rollschinken. De leverworst hebben we het eerst opgegeten en die was verrukkelijk van smaak. De twee hamsoorten hebben we pas in de trein op de terugweg gegeten. En die was van de zelfde kwaliteit als de spaanse Jamon Iberico, en dat kan ik beoordelen want die heb ik tientallen keren gegeten van diverse producenten.
Het klinkt natuurlijk niet: "Leberwurst" in plaats van paté of "Schinken" in plaats van Jamon. Italië en Frankrijk hebben de naam als superbe eet-landen, maar Duitsland mag rustig in dat rijtje worden toegevoegd en werkt veelal ambachtelijk waar het de voedselbereiding betreft. Hulde voor onze oosterburen die voor kwaliteit gaan en niet voor goedkoop (hoewel de prijs van de levensmiddelen helemaal niet hoog was hoor).
Foto afkomstig van deze site.

Bekende stuk van Simmerath naar Monschau

De brug over de Ruhr bij Dedenborn

Dat stuk van Simmerath naar Monschau zal ik/zullen we wat keertjes hebben gelopen. Zondag was dat weer het geval. Na het ontbijt, waarvan we de broodjes mee hebben genomen voor de lunch, op weg; langs het beeldje van de man met de pijp en door naar het Tiefenbachtal. Dat was ditmaal zo anders dan in voor- en najaar; alles begroeid en dus overweldigend groen. We genoten van de afdaling richting Dedenborn. Heel stoer heb ik niet voorgesteld om daar koffie met (overheerlijke) kruisbessenvlaai te gaan nuttigen; ik had mij voorgenomen om weer eens een afvalpoging te doen. Aangekomen in het dal van de Ruhr, dat we verder tot Monschau zouden volgen, over de brug die we al zo lang kennen. Een toevallige passant maakte de foto die dit Blogje siert.
Weer het dal uit geklommen en voort naar Monschau langs de Ruhrt. Bij Hammer de Ruhr weer overgestoken bij de camping en langs de weg tot de afslag van de Eifel wanderweg. Roos begon wat te haperen; het is ook wel ontzettend klimmen en dalen deze wandeling en we hadden al heel wat kilometers van zaterdag (26 km) in de benen. Maar je moet verder, dus weer omhoog en omlaag naar de Ruhr voor een volgende oversteek. En dan komt een forse klim tot slot maar wel met fraaie uitzichten en dan de laatste overgang bij het hutje van de dronken muis. Dan is het eind toch wel in zicht.
Ik wist dat om 15.30 de bus naar Aachen zou gaan dus hield ik het tempo behoorlijk hoog; Roos klaagde niet, maar had het wel een beetje moeilijk. We kwamen precies op tijd bij de bus; In Aachen een goede aansluiting naar Maastricht en aldaar opnieuw een goede aansluiting naar Utrecht. Maar al met al was het toch 5 uur reizen, maar het was de moeite waard.
In de trein hebben we de verschillende hamsoorten geproefd die we in Konzen hadden gekocht. Een apart Bloggie waard!

Eindelijk weer eens over de Hoge Venen

Op het bankje halverwege de Hahnestrecke

Terwijl ik bij het bekende bakkertje in SImmerath broodjes voor de lunch insloeg had Roos bij de boekhandel een kaart van de omgeving gekocht. We lopen eigenlijk nooit meer op een kaart maar altijd op de GPS. Maar toch wel handig voor het overzicht want nu zag ik hoe dichtbij vanaf Simmerath het veen feitelijk lag, het veen war ik de afgelopen decennia zo vaak wandelde met vriend Dick en met m'n twee zonen en zelfs een keer met het hele gezin! In die tijd serveerden men in Hotel Hirsch te Kalterherberg een ontbijt zoals ik het ook later nooit meer heb meegemaakt, zo ontzettend uitgebreid. Wel lang geleden hoor.
Maar nu zag ik dat je er via Konzen Bahnhof zo naar toe kon lopen; een afstand van niks eigenlijk. Dus op de GPS naar Konzen en daar bij een vestiging van slager Wilms uit Roetgen broodbeleg gekocht en via Bahnhof het veen op. Langs Entenpfuhl en dan over de knuppelpaadjes tot het eind, bij het beekje waar ik jaren geleden ook eens door m'n rug ben gegaan. De toen nog jonge Hugo (ik denk een jaar of 11) heeft vervolgens de hele bagage gesjouwd naar Kalterherberg en ook toen ging mijn rugpijn dankzij het wandelen eigenlijk snel over. Maar daar had ik nu geen last meer van gelukkig.

Roos over het pad van de Hahnenstrecke

Via de Hahnenstrecke, een knuppelpaadje dat door een afwisselend veen/heide landschap voert naar het bankje middenin het veen. Een vriendelijke duitse meneer maakte een foto van ons tweetjes op dat bankje. Terug naar Simmerath via de andere kant van het veen tot Konzen Bahnhof, waar overigens al jaren geen trein meer rijdt; de spoorbaan is tegenwoordig met asfalt omgetoverd tot een fietspad. Via een andere route terug naar Simmerath op de GPS waarbij we de oude verdedigingswerken, de Höckerlinie uit WO II passeerden. Na een eenvoudig maar zeer overvloedig maal van Herr Braun weer heerlijk uitgeslapen.

Hup naar de Eifel

Roos zit lekker lui op het balkon in het zonnetje

M'n rug sputterde niet meer tegen en het dreigde mooi weer te worden; daarom besloten we donderdag om maar weer eens een lang weekend naar de Eifel te gaan; lekker laten verwennen bij Hotel zur Post in Simmerath en lekker aan de wandel. De vrijdag begon echter met prachtig weer en Roos wilde nog even naar de markt. Ze kwam daarna met het voorstel om nog even te gaan zonnen bij Sportcity; dat had ik ook al bedacht, dus dat kwam goed uit. Snel naar de sauna en lekker in het zonnetje in ons blootje; dat vinden we zo'n genoegen. En daarna de rugzakken inpakken en met de trein op weg naar de Eifel.
In Maastricht merkten we pas goed hoe warm het eigenlijk was; het was vast tegen de dertig graden. Met de bus naar Aachen, waar we geen snelle aansluiting hadden naar Simmerath en daardoor alle tijd voor een Erdinger biertje op het terras. Je moet jezelf toch verwennen nietwaar?
En tot slot door naar Simmerath waar we welkom werden geheten door herr Braun, Friedhelm voor intimi. Eerst nog op het balkon van kamer 14 in het zonnetje zitten genieten en daarna het diner met voortreffelijk gebakken kabeljauw. Een goed begin van dit wandelweekend.
Nog door het dorp gekuierd met een volle pens en vroeg in de koets; we barstten van de slaap.

De NHG standaard "Lage rugklachten"

Foto van Internet geplukt (zie beneden)

Afgelopen dinsdag, ik had de hele dag met Roos gewandeld en daarna nog even (met m'n rugzak op) in de tuin e.e.a. gedaan, kreeg ik plotseling een akelige pijn in m'n rug; niet de pijn die hoort bij "spit", maar echt pijn in dat zgn. SI gewricht. Kwam me verrekte slecht uit want ik had voor de woensdag en de donderdag juist twee wandelafspraken. Nu herinnerde ik mij nog vanuit mijn huisartsentijd dat je bij lage rugklachten als eerste remedie c.q. therapie het wandelen hoort, aldus de "standaard van de NHG". Nou, dat kwam dus eigenlijk goed uit, hoewel ik er wel tegenop zag. Maar woensdag, met m'n vriend Peter C. (dat is niet zo'n uitgesproken wandelaar) heb ik een (heel) kleine 10 km gewandeld langs de Kromme Rijn en dat ging heel goed; de rugpijn was een stuk minder geworden. Beetje voorzichtig gedaan, maar het ging eigenlijk goed. Donderdag zou ik met m'n nicht gaan wandelen maar die moest op het laatste moment afzeggen. Toen Huib gebeld, want die had aangegeven dat hij deze woensdag of donderdag had willen lopen; hij had het programma al in een e-mailtje klaar staan. Dus liepen we die dag de eerste étappe van het Noordhollandpad, van Den Helder naar Anna Paulowna. En toen was m'n rugpijn eigenlijk helemaal over.
Goeie standaard dus!
Plaatje is van deze site gecopieerd.

Meester Buisman en z'n ngk verhaal

Bakker Koning in Obdam 

In de vierde en vijfde klas van de lagere school kregen we les van meester Buisman; ik sprak al eerder over hem in een nogal gepeperd Bloggie van 15 januari j.l naar aanleiding van een artikel in de NRC. Maar nu gaat het over een stuk kennisoverdracht dat ik nooit meer heb vergeten. Het ging over de "ng"-klank.
Meest Buisman vertelde dat de letter g er altijd tussenuit werd geduwd als hij tussen de letters n en k terecht kwam. Denk aan het woord aanvang en aanvankelijk. Wanneer de toevoeging "kelijk" na aanvang wordt geplaatst krijg je aanvangkelijk, maar nee, dan duwen de n en de k de g er tussenuit. Dat werd zeer nadrukkelijk verteld en dat heb ik ook nooit meer vergeten. In die zelfde les werd ons ook verteld dat er slechts twee woorden bestaan met twee d's en twee l's, namelijk de woorden onmiddellijk en Middellandse zee; ook nooit meer vergeten.
Wie schetst mijn ontsteltenis toen ik bij een bakkerswinkel in Obdam het hier op de foto toegevoegde opschrift zag. Ik moest onmiddellijk aan meester Buisman denken. Aanvangkelijk dacht ik nog dat het een vergissing was totdat ik zag dat de naam van de bakker "Koning was". Nou ja, dan is Koningklijk wel een leuke woordspeling, toch?

Traudl Junge

Fascinerend boek, de herinneringen van de persoonlijk secretaresse van Adolf Hitler. Tot het fatale schot dat het definitieve einde van WO II inluidde, Hitlers' zelfmoord, was zij in zijn nabijheid. De herinneringen zijn uitgegeven in het boek: "Tot het laatste uur" van haar hand.
De man Hitler die met zijn bevelen, vanuit zijn hoofdkwartieren de grootste gruwelen teweeg kon brengen ontpopte zich achter de schermen als een enorme ouwehoer, die zijn hele hofhouding tot in de kleine uurtjes verveelde met geleuter over zijn jeugd; iedereen vocht tegen de slaap en moest maar doen of het hem of haar geweldig amuseerde. Hij hield zich verder ook met kleine persoonlijke détails van deze mensen om zich heen bezig, terwijl de wereld in brand stond, terwijl hij zijn genocide deed uitvoeren, terwijl hij zijn eigen bevolking naar de verdommenis liet gaan.
Als het windstille oog in de orkaan, zoals zo schitterend wordt beschreven in "Travels with Charley" door Steinbeck in het begin van zijn boek, zo gebeurt er in de "stille uren" van het hoofdkwartier ook vrijwel niets van belang. En intussen gaat die moordmachine gewoon door.
Nog niet zo lang geleden las ik een dergelijk boek over het leven naast dictator Mao ze Dong van China, geschreven door diens lijfarts. Ook zo'n huiveringwekkende persoon met absolute macht die direct rondom zichzelf een schijnwereld creëerde. In de oudheid voorbeelden genoeg: Suetonius schrijft over Tiberius en andere keizers een vergelijkbare idiotie. Absolute macht is iets verschrikkelijks voor een land of volk; vrijwel geen mens kan die weelde dragen. Keizer Marcus Aurelius was een uitzondering.

Mijn goede vader

Dia uit de zeventiger jaren; vader aan de riemen van
het visbootje. Twiskebrug op de achtergrond

Deze dag is het precies 10 jaar geleden dat mijn vader zijn laatste verjaardag vierde; er waren die avond veel mensen en vader liep druk rond om iedereen van een drankje te voorzien. Ik heb hem zoveel mogelijk geholpen, want hij had inmiddels de gezegende leeftijd van 81 jaar bereikt.
Vandaag waren Roos en ik heel toevallig in Noord Holland; we hebben een wandeling gemaakt door Westfriesland, van Obdam naar Schermerhorn via het Noordhollandpad. Met de trein kwamen we langs het Oostzanerveld en langs het plekje waar vader en ik zo in de zeventiger jaren vaak gingen "vissen"; we zaten meer te praten dan dat we werkelijk probeerden om vissen te vangen; we genoten van de omgeving. Ik moet daar altijd aan denken als ik met de trein dat plekje passeer, maar deze dag wel heel speciaal vanwege zijn verjaardag. Een aantal jaren geleden heb ik daar op het visplekje een houtsplinter uit een meerpaal gepeuterd en die later bij hem in het graf gelegd; een gebeurtenis die ik helemaal had vergeten en die vanmorgen bij het opruimen van files bij het lezen van een oud dagboek weer voor me ging leven. Bestaat toeval?
Onlangs realiseerde ik mij hoeveel vader ook inhoudelijk voor mij heeft betekend. Altijd zat hij in zijn NRC te lezen en daaruit haalde hij essentialia die hij aan mij doorgaf en die mij in enkele gevallen behoorlijk sterk hebben beïnvloed; ik zal daar later nog op terug komen in deze Weblog.
Ook mijn broer Jan en zijn gezin hebben vandaag stil gestaan bij zijn verjaardag; ik kreeg een e-mailtje met een foto van het graf waar vader en moeder de eeuwigheid delen. Broer merkte ook op dat wij nu aan de beurt zijn; tja, dat realiseer ik mij opperbest zoals de trouwe lezers van deze Blog ongetwijfeld weten. Carpe diem is dan ook mijn motto.

Trek in pannenbier?

Vlag in top!! Lekker aan het (pannen)bier.

Wie kent nog die oud Hollandse traditie van het pannenbier?

Voorheen, toen het nog goed ging met de bouw dan, zag je regelmatig een bouwskelet met een vlag in top.

Dat was en is nog steeds het teken dat het hoogste punt van een bouwwerk is bereikt en dat de pannen op het dak gelegd kunnen gaan worden. Op dat punt aangekomen had de bouwer recht op bier, geschonken door de opdrachtgever. Om hem daar subtiel aan te herinneren ging de vlag uit.

Deze week was dat het geval bij een nieuwbouwhuis aan de Oude Brandenburgerweg. Hier ziet u de vlag wapperen.

Nu maar hopen dat het wapperen niet te lang duurt, want de vlag blijft net zo lang staan tot het bier in de man is. Dus hangt-ie er nog, dan is de opdrachtgever een schriep!

Rijwiel met hulpmotor

Een "snorfiets"

Mijn allereerste herinnering betreft een rijwiel met hulpmotor. Volgens mijn vader was ik een jaar of 2-3 toen ik bij hem voor op de fiets zat en er een tandem met een benzine hulpmotor voor ons reed. Plotseling vloog de benzinetank, die zich achterop bevond in brand. De twee fietsers merkten het eerst niet. Dat heeft op mij als peutertje grote indruk gemaakt; ik zie het nog voor me.
In die beginjaren was het echt een hulpmotor die met een rol op de band werkte. De solex is wel het bekendste voorbeeld; een pruttelend motortje, bevestigd aan de voorkant, aan het stuur van de fiets en die je met een hendel op de voorband kunt duwen.
Bij een vakantiebaantje bij een fotoafdruk centrale mocht ik de bezorging doen op zo'n solex. Ik was net 16 geworden; de leeftijd dat je op een bromfiets mocht rijden. Mijn vriend Bram was in september jarig dus die mocht nog niet. Ik vond het maar niks eigenlijk, maar ja, het was wel makkelijk wanneer je helemaal vanuit de binnenstad naar Amstelveen of nog verder moest om de foto's af te leveren bij de fotowinkels. Maar ik ben wat keertjes onderuit gegaan met dat kreng.
Later kwamen de echte brommers met de Puch, Kreidler en Zündapp als summum voor jonge mannen. Ik had een Honda met viertact motor. Van rijwiel met hulpmotor was al eigenlijk geen sprake meer; het waren gewoon snelheidsmonsters.

Een slagschip met hulpmotor,
Maar mèt blauw bordje?!

En dan tegenwoordig die slagschepen, die enorme scooters. De motor technologie is zo enorm verbeterd de laatste decennia dat je met de maximale 50 cc cilinder inhoud zo'n slagschip met twee dikkonten erop nog tegen een helling op kunt laten rijden. En dan heb je scooters met een blauw nummerbordje, snorfietsen worden die genoemd die zelfs op de fietspaden mogen rijden en de opzittenden zonder helm. Ik geef het je te doen wanneer je als moeder met een paar kleine kinderen op het fietspad rijdt en er komt zo'n brede scooter aan onder het mom van snorfiets?!
En dan allemaal nog stinkende tweetact motoren ook; net als die ouwe Solexen. Ik ben er niet kapot van.

Eiland onder de zee

Na al dat wandelen en zonnebaden van de laatste weken had ik weer een onbedaarlijke lust om een goed boek te lezen. Dan vraag ik Huib meestal of hij wat weet; en ja hoor, het boek "Eiland onder de zee", van de hand van Isabel Allende bleek weer eens zo'n verdraaid goed leesadvies van mijn ouwe makker.
Ik heb het vrijwel in één ruk uitgelezen. Het handelt over de tijd van de slavernij op het eiland Haïti, toen onder frans beheer in de tijd rond de zeventiende en achttiende eeuw. Het boek handelt op bijzonder indringende wijze over het lot van slaven, kleurlingen in een indringend verhaal dat tevens is doorspekt met de gevolgen van de politiek, met name de franse revolutie en de daarop volgende napoleontische tijd. De gruwelijkheden van de slavernij op het amerikaanse continent worden door Allende nogal schril beschreven; de wreedheden, de onverschilligheid waarmee met slaven wordt omgesprongen alsof het werktuigen zijn die je koopt en afschrijft; het lot van de slavinnen die op zeer jonge leeftijd vaak al aan de willekeur van "de meesters" zijn overgeleverd. Weinig verheffend allemaal.
Het tweede deel van het boek is ook treurig maar dan vervalt Isabel in het van haar maar ook andere zui-amerikaanse schrijvers zoals Gabriel Garcia Marquez zo bekende hilarisch aandoende familie-complexiteiten en zotte figuren zoals een vrouw met een baard. Doet overigens niets af aan de kwaliteit van het boek dat ik van harte kan aanbevelen. Ongeveer 400 pagina's leesplezier.

Ons pastoorke houdt er zelf ook wel van!

De kerktoren van Gulpen. Foto genomen
vanuit de bus

Bij de Weblog van afgelopen dinsdag noemde ik de restauratie van het busstation te Gulpen: de snackbar met de naam "An en Piet", beroemd om hun smakelijke frietjes. Als gezegd kom ik daar al heel wat jaartjes, vooral vanwege de kwaliteit van de frietjes.
Ik was daar een keer zo'n jaar of 5 geleden, op weg naar Dick in Vaals; ik liep daar met een enorme bos bloemen die ik als wens tot beterschap (ik was toen zwaar overspannen) van mijn werkgever had gekregen die dag bij een bezoek aldaar. Aangezien ik wilde gaan wandelen zat ik een beetje in m'n maag met die bloemen en die heb ik toen aan "An", de kampioen-patatbakster van Gulpen gegeven. Dat schept natuurlijk een band, althans het geeft aanleiding tot gesprek bij een volgend bezoek. En ik weet niet meer hoe we op dat onderwerp kwamen, maar het ging over de vrijdag, de traditionele "vastendag" van het katholieke deel van onze natie, en dus zeker van Limburg. Ik merkte op dat het toch om "vasten en onthoudingsdag" ging; nou, daar had An nog nooit van gehoord, in ieder geval nog nooit bij stil gestaan zo bleek uit haar uitbundig gelach! En ze merkte op: "Ons pastoorke houdt er zelf ook wel van!" Inderdaad, de pastoor van Gulpen was er in die tijd op aangesproken dat hij niet alleen kwalijke zaken met het geld van de kerk had uitgehaald, maar veel erger nog, dat hij het met zijn huishoudster hield. Schande! (har har).
Een foto van de kerktoren van Gulpen hebt u van mij tegoed.

Postelein, een vergeten groente?

Postelein

Roos en ik zijn gek op postelein. Bij Theo in de moestuin staat een redelijk groentebed met postelein; ik wil niet beweren dat we vechten om de opbrengst daarvan, maar er is wel sprake van eerlijk delen om en om. Vanavond was ik aan de beurt vond ik zelf. Overigens behandel ik het posteleinbed met zorg zodat we er veel vaker van kunnen oogsten dan gebruikelijk; ik geef het met die droge dagen in ieder geval dagelijks water, maar ik snijd of knip het bovenste gedeelte steeds met zorg af zodat het weer op kan groeien. De stelen zijn inmiddels veel dikker dan "normaal", maar de smaak is er niet minder om.
Postelein wordt niet door iedereen geapprecieerd. Zo wist mijn grootmoeder mij al minstens 55 jaar geleden te vertellen dat haar overleden echtgenoot, mijn nooit gekende opa Jan ten Brink, gek was op postelein, maar dat zij het wel voor hem klaarmaakte maar eigenlijk vond dat het maar stonk: een gronderige lucht. En altijd als ik postelein sta te koken moet ik aan die opmerkingen denken. Mijn moeder maakte het dan ook nooit klaar. Postelein leerde ik pas kennen toen ik met Lien was getrouwd; heerlijk vond ik het. Van haar leerde ik wel meer dingen kennen zoals raapsteeltjes, mosselen en alikruiken.
Ook Anneke maakte het nooit en de kinderen wilden het niet eens proberen zodat ik postelein al sinds jaar en dag voor 1 persoon, mezelf klaarmaak. En het smaakte me vanavond weer uitstekend! met een lekker stukje suddervlees van de MRIJ koeien van boer Dirk.
Binnenkort zal postelein wel mogen aanschuiven in de lijst van vergeten groenten, maar bij mij blijft het op het menu staan zeker zolang Theo het voor ons uitzaait.

Een ouder huis

In onze gemeente de Bilt staan veel huizen te koop; de bordjes "te koop" zijn niet van de lucht en wel bij de vleet. Af en toe wordt er kennelijk ook wel verkocht; het kan soms lang duren maar dan gebeurt er toch wel wat. Eerst komt er ostentatief een teken "verkocht" over het bordje waarbij de naam van de makelaar duidelijk zichtbaar blijft; alsof het zijn/haar verdienste was dat er iemand interesse en geld had voor het betreffende pand.
Even later verschijnt strijk en zet een enorme container voor het huis om de kennelijk volstrekt obsolete binnenvoering van het huis in af te voeren.
Het hier getoonde huis was van een mij bekende familie die er vele jaren naar volle tevredenheid had gewoond. Het interieur straalde een gezellige huiselijkheid uit, edoch, "de nieuwe tijd, net wat u zegt", zou Wim Sonneveld zeggen. Een onwaarschijnlijke slooppartij, waarbij slechts de buitenmuren zich aan het geweld weten te onttrekken is het gevolg van de verkoop.
Destijds hebben wij het huis "Terhorne" in de Hoflaan een aantal jaren gehuurd. Vaak, als er mensen op bezoek waren dan zeiden zij op misprijzende toon dat het eigenlijk ons eigen huis zou moeten zijn opdat we van alles konden veranderen, met name het verwijderen van de binnenmuren zodat je "alle ruimte" zou hebben. Ik riposteerde dat steeds met dat er helemaal niets aan het huis zou veranderen als we het zouden kunnen kopen, hetgeen ook geschiedde. En ook de mensen die het weer van ons hebben gekocht hebben het van binnen wel prachtig opgeknapt, maar niet fundamenteel veranderd. Ik meen ook dat je zo'n oud huis haar karakter ontneemt als je het zo grondig verandert. Mijn conservatieve aard verzet zich daar tegen.

Aardbeien die wèl smaken

Even zitten langs het beekje bij Vaals

Afgelopen vrijdag had ik een doosje aardbeien gekocht op de markt; prachtig doosje, aardbeien lagen me tegemoet te glanzen, maar .......... ze smaakten nergens naar. Waterig en weinig smaak als gezegd. Toevallig vond ik in m'n vriezer nog een doosje met ingevroren aardbeien van vorig jaar, gekocht op de markt in Vaals en die smaakten veel beter ondanks dat jaar ingevroren staan?! Snel met vriend Dick gebeld dat ik dinsdag langs zou komen in Vaals om aardbeien te kopen. Vanmorgen om 6.30 met de trein en om 10.00 uur was ik bij Dick in Vaals; het is een hele rit, maar ik had in de trein fijn zitten lezen; opnieuw een Wolkers. In Maastricht had ik nog wat lekkers gekocht voor bij de koffie. Na de koffie naar de markt; een drukte van belang en ik zag het al: het fruit zag er aanzienlijk beter uit en was (en daarover verbaas ik me telkens weer) veel en veel goedkoper dan bij ons in Bilthoven op de markt. Dus aardbeien, kersen en frambozen ingeslagen; erg kwetsbaar fruit, maar dat moest dan maar; ik zou het toch gaan invriezen of verwerken tot "Tova".
Spullen naar de flat van Dick gebracht en een wandeling gemaakt in de omgeving van Vaals; nog even bij het beekje gezeten (zie foto). Daarna terug naar de flat en nog wat nagepraat totdat Dick weg moest.
Vervolgens heb ik de wandeling naar Gulpen gemaakt; het was behoorlijk heet dus echt mijn weertje. Paar keer op een bankje wat kersen gegeten; dan kun je er langer en vaker van genieten. Zelfs al wandelend een paar bramen gescoord!
Aangekomen in Gulpen bij de snackbar van "An en Piet", op het busstation een friet met mayo en kalfskroket gegeten. Ik kom al heel wat jaartjes in die tent; ze hebben de lekkerste patat voor zover ik weet. Gezellig daar in dat Limburgse rumoer; An is een groot en luidruchtig praatster; daar zal ik binnenkort op terug komen in m'n Weblog.
Verder met bus en trein naar huis; onderweg "Brandende liefde" van Wolkers (uit)gelezen. Om 22.00 uur thuis en Roos gebeld voor een wijntje en ff bijpraten.

Robert Holl in Delft

Robert Holl, bereidt zich rustig voor op het concert
van hedenavond

Gisteravond naar een concert geweest in Delft; stond in het teken van Brahms, aldus was aangekondigd. Natuurlijk had ik het programma niet bekeken en liet ik alles over me heen komen.
Eerst met Roos lekker wat door Delft geslenterd; mooie stad waar ik een belangrijk deel van mijn werkzame jaren, en wel de leukste jaren eigenlijk, heb door mogen brengen. IJsje gescoord en toen naar de Prinsenhof waar het concert zou plaatsvinden. Grappig genoeg zat de grote artiest van die avond, Robert Holl gezellig met iemand te praten op een terrasje. Ik vroeg met de van mij zo bekende bescheidenheid of ik de maestro mocht fotograferen; Robert stond het minzaam toe.
Na een inleiding waarin werd opgeroepen tot medewerking, hetzij financieel, hetzij als vrijwilliger om het festival ook volgend jaar mogelijk te maken begon het concert met piano muziek.
Het eerste was zo verschrikkelijk mooi: ik dacht dat het van Johann Sebastian Bach was, maar die heeft natuurlijk niets voor piano geschreven. Ik wist niet dat Brahms zulke mooie muziek had gecomponeerd. Na een korte stilte zette de pianist zo dissonant en keihard in dat het publiek er zichtbaar van schrok. Afgrijselijke muziek, waarvan ik me óók niet kon voorstellen dat het van Brahms was. Dat was ook niet het geval; het eerste stuk was inderdaad van Bach: een bewerking voor piano van een Choral; het tweede stuk was van Messiaen, daar ben ik ook niet zo'n liefhebber van; ik herinner me nog dat we eens weg zijn gegaan bij een uitvoering van zijn muziek, kwam geen eind aan en was niet om aan te horen.

En toen kwartetten van Brahms voor zang met piano begeleiding. Geweldig mooie muziek; misschien niet zo toegankelijk als de kwartetten van Schubert (denk aan Schicksalslencker), maar vooral erg subtiel. Iemand zei dat Schubert makkelijker is om mooi te vinden. Vond ik wel mooi gezegd. En daarna een recital van Robert Holl; niet die vier ernste Gesänge van Brahms als aangekondigd, maar de Michelangelo cyclus van Hugo Wolff. Ingetogen gezongen met grote accenten; moeilijk toegankelijke muziek.

Na de pauze een piano kwartet van Brahms. Ongetwijfeld heel mooi, maar te veel voor mijn spanningsboog; zoveel muziek achter elkaar komt mij voor als een 5-gangen menu, en dat is me gewoon te veel.
Met dank aan Roos die mij onverwacht fêteerde op deze heerlijke muziekavond!

Bosbessenjam

Dat was lang geleden; tijdens de vakantie waarin Hugo 1 jaar oud werd, dus dat was in 1985, hadden Anneke en ik bosbessen geplukt en had zij daar een potje jam van gemaakt; heerlijke jam.
Ik heb altijd iets gehad met bosbessenjam. Mijn grootmoeder Sientje had bosbessenjam, maar ook knäckebröd. En die combinatie vond ik zo lekker.
En nu vanmorgen had ik eindelijk de gelegenheid om van de bosbessen die ik afgelopen woensdag had geplukt ook jam te maken. Die heerlijke lucht van kokend fruit vulde mijn keuken. Roeren met een oeroude houten pollepel; deze was inmiddels zodanig versleten, dat ik hem na afloop van deze jam-exercitie maar heb weggegooid. Nostalgisch afscheid; dat heb ik soms met voorwerpen met een geschiedenis. Anneke en ik zullen die lepel wat keertje hebben gehanteerd; en dan hup bij het afval, tussen de schillen en andere rotzooi, op naar de vuilverbranding.
Een analogie dringt zich bij mij op; u weet wel wat ik bedoel.
Morgen ga ik ook knäckebröd kopen bij AH.

Lunteren

Beeldje met Lunterse klederdracht

Vandaag een klompenpad wandeling gemaakt vanuit Lunteren. Natuurlijk had ik een thermosfles met koffie meegenomen met ontbijtkoek, maar ik ontkwam er niet aan om nog even bij een bakkertje appeltaart te gaan halen. Nog een harinkie voor de zekerheid en daar gingen we op weg. Viel in het begin erg tegen; allemaal langs drukke wegen, maar ook langs een (zorg)boerderij, met moestuin, verkoop van pruimen en .... een prima bankje om koffie te gaan drinken.

Roos op het koffiebankje in de tuin van de zorgboerderij

We kwamen met de boer aan de praat over de aspecten van een zorgboerderij; ADHD en autistische kinderen die hier alle ruimte hebben om zich uit te leven en en passant ook wat zinvols kunnen doen. In vroeger jaren was dit een varkensfokkerij; voor de aardigheid had hij nu nog één zeug met biggen. We gingen kijken: een kuni-kuni varken; Roos had die wel eens eerder gezien. Leuk gezicht zo'n enorme zeug die zorgzaam met haar kroost omgaat.

Kuni kuni zeug met biggen

We liepen verder en kwamen in veel rustiger dreven. We genoten van de weidse landschappen; deze keer geen waterpartijen zoals in Noord Holland, maar graanvelden en maisakkers. Een bordje met "honing te koop" verleidde ons en opnieuw kwamen we in gesprek. Ditmaal betrof het een voormalige eierboer; hij moest destijds handmatig 19.000, u leest het goed, negentienduizend, eieren per dag rapen met z'n gezin. Een ton mest per dag; wat een klus, maar hij kon er nu heel mooi van wonen. Hij had zo te zien geen kippen meer, maar wel een fraaie bijenstal. We liepen verder; kwamen nog een paardenspulletje tegen; kwamen nog met deze en gene aan de praat. Was uiteindelijk een heel gezellige en fraaie wandeling, die rechtstreeks vanuit het bos bij het station uitkwam.

Daar was ie dan eindelijk

Werd hij ons al eerder aangekondigd, daar was hij dan werkelijk: de warmste dag aller tijden, althans sinds het weer officieel wordt gemeten en vastgelegd. Lag dit record op 2 augustus 1921, daar is het nu, exact 92 jaar later "verbeterd" op 2 augustus 2013. Er zullen niet veel nederlanders, laat staan meteorologen zijn die zich dat eerste record nog scherp weten te herinneren.
Roos en ik hebben het niet gewaagd om onze traditie van het bezoek van de Sahara op de heetste dag van het jaar te gaan volvoeren; allereerst hadden we wel genoeg warmte gehad tijdens onze wandeling van de vorige dag door Noord Holland en Amsterdam, maar sinds kort hebben wij een prima nudistisch zonneplekje gevonden bij Sportcity: de sauna aldaar biedt de gelegenheid om buiten in luie stoelen af te koelen. Dat kun je uiteraard ook gebruiken om lekker te gaan zonnen. En dat doen we deze zomer geregeld; het weer is er ook naar.
Dus om 8.45 op naar Sportcity; Roos ging vooruit om deel te nemen aan de groepsles "Body Balance" en ik ging nog even uit voorzorg, vanwege het verwachte snoeihete weer de opkomende kiemplantjes in de moestuin water geven. Stevig gesport in de gekoelde ruimte en daarna (hoe gek kun je zijn?) nog even in de sauna om op te warmen (har har), even afspoelen met koud water en naar buiten in de zon liggen. Het uurtje tussen 10.30 en 11.30 was prima vol te houden; daarna werd het toch wel erg heet. Fruit gekocht op de markt, waar de kaasboer al in ging pakken omdat het niet meer was uit te houden in de kraam en de kaas dreigde te gaan smelten. Het werd al heter en heter.
Naar het heerlijk koele huis van Roos en gebridged met het onvolprezen ¨ Eindeloos bridge", dat Hugo voor ons heeft geïnstalleerd. Tot we vanwege de hitte te suf werden om ons te concentreren; zelfs in huis werd het te heet; in de tuin voelde het aan alsof je in Sevilla was, zo ontzettend warm. Tegen 17.00 uur heb ik voor het avondeten groenlof geoogst in de moestuin; gekookt en gesmuld en daarna weer naar de tuin om boontjes te plukken en wat te genieten van de landelijk rustige atmosfeer; alles staat er goed bij; volgende week maar eens de boerenkool uitpoten op de plekken waar de inmiddels geoogste uien hebben gestaan.
Nog een "glaasje wit" in de tuin van Roos en met alle ramen tegen elkaar open in de flat uitstekend geslapen. Dat was 'm dan eindelijk die warmste dag. Mag wel vaker van mij, maar je zult zo'n dag toch moeten werken?!

Een onverwachte ontmoeting in Amsterdam

Uitzicht over het Noord Hollandse landschap vanaf een brug in Grootschermer

We hadden vandaag een wandeling gepland met Huib. Uit zijn verzameling wandelingen, ergens in een schoenendoos had hij een folder opgediept met een wandeling die hij "altijd nog een keer" wilde gaan lopen: een rondwandeling vanuit De Rijp via Grootschermer. Het zou vandaag niet zo erg heet worden, dus uitstekend wandelweer, zo liet het zich aanzien. Dat viel echter een beetje tegen, of mee, hoe je het maar bekijkt, in ieder geval niet het favoriete weer voor Huib. Het werd steeds warmer, zelfs zo heet dat ik er een zonnepetje bij opzette. Maar de omgeving was weer wonderschoon; door het Noord-Hollandse landschap met allemaal sloten en vergezichten; over dijken, tussen de koeien en natuurlijk door de prachtige zeventiende eeuwse dorpsgezichten van de Rijp, Graft en Driehuizen. In dat laatste plaatsje hebben  we de wandeling onderbroken voor een verukkelijke versnapering, koffie met appeltaart en koel helder water.
Uiteindelijk waren we pas om 17.00 uur in de Rijp terug voor de bus naar Amsterdam waar we rond 18.00 uue aankwamen. We konden daarom niet inchecken voor 18.30 uur, maar moesten nog wat tijd verbeiden. Maar daarom niet getreurd. Roos wilde mij nog altijd een leuk plekje laten zien dat ze bij één van haar zwerftochten door Amsterdam had ontdekt. Ik sjokte met haar mee door het gloeiend hete maar ook heel gezellige Amsterdam, moe van twee dagen wandelen. Alle terrasjes vol met mensen; op straat was het een drukte van belang. En daar aan het eind van de Nes, bij de brug en het sluisje was een bakkerszaakje, "de laatste kruimel", met een piepklein terrasje; dat terrasje bedoelde Roos; en ze heeft gelijk, het is één van de gezelligste plekjes in de binnenstad: uitzicht op het water waar nu af en aan bootjes voeren.

Het piepkleine terrasje bij andere gelegenheid gefotografeerd.

Op het terras kwamen we in gesprek met een jong Duits stel uit München dat helemaal enthousiast was over Amsterdam. Zij wilde zelfs een beetje NLs leren. Ze bleken beiden ook erg van de klassieke liedkunst te houden en van klassieke muziek in het algemeen. Een dag met een strik eromheen zou ik willen zeggen.

Für unsere deutsche freunden ein Versuch zum Übersetzen von "Alle terrasjesvol etc." ab:
Auf alle Terrassen waren Leute die gemütlich plauderten. Am Ende der Nes, am Brücke, da war unseres Ziel: eine kleine Konditorei: "de laatste kruimel", mit eine Mause Terrasse; die Roos hat recht, es ist eine der schönste Stellen in der Innenstadt, das Kanal mit Schiffe, das Aussicht und so alles. Am Terrasse haben wir ein junges Par aus München kennen gelernt. Die wollten gerne ein Bisschen Holländisch lernen. Die zwei liebten die klassische Liedkunst und die Klassische Musik im algemeinem auch gerne, genau so wie wir. Ein Tag mit einem grünen Band darum, möchte ich mal sagen.

En Huib heeft het gelukkig goed overleefd aldus zijn mails een dag later.