30 juni 2013

Het Guisveld

Ab heeft mij opgehaald van het station Wormerveer
Gisteren kreeg ik een e-mailtje van Ab met de vraag of ik zin had om deel te nemen aan een excursie per boot op het Guisveld. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd! Die goeie Ab gaf aan dat hij me per boot zou komen afhalen van station Wormerveer. Nou had ik al verwacht dat er wel e.e.a. aan het spoor zou worden gewerkt op de zondag. Maar het bleek mogelijk, als ik maar de eerste trein zou nemen richting Utrecht Overvecht dat ik het zou halen. En zo arriveerde ik vanmorgen om 9.38, precies volgens de dienstregeling op station Wormerveer. Vanuit de trein zag ik al hoe Ab de "taxi-boot" aanlegde. De rest van het gezelschap kwam in Westzaan bij de grote excursieboot.
Bij de uitnodiging van Ab realiseerde ik mij dat het Guisveld het waterland was dat ik al zo vaak had bewonderd vanuit de trein; ook had ik een keer op een zomeravond op het station zitten wachten en daarbij een luidruchtig kikkerkoor mogen aanhoren. Dat ik dit gebied ooit zou betreden had ik niet kunnen bevroeden.
Met Ab op excursie
En daar arriveerden we bij de grote excursieboot; een gezelschap van een man of vijftien, de meesten met stevige laarzen. Dat bleek ook wel nodig want veenrietlanden zijn uiteraard nogal nat en sponzig. Gelukkkig hebben mijn wandelschoenen het goed gehouden. Het was even lastig om met de grote boot te manoeuvreren, maar daar gingen we; door de ondiepe sloten; vogels alom, een gezin Nijlganzen haastte zich uit de voeten. In de hoogte een kiekendief en later ook een buizerd. Tal van meeuwen, zelfs twee baardmannetjes, maar die heb ik helaas gemist. We voeren door een meeuwenkolonie; de meeuwen werden wel onrustig maar vielen ons niet aan en hebben ons zelfs niet bescheten! We zochten nog naar Jaap, de gezenderde roerdomp in het Guisveld, maar hij liet zich noch horen, noch zien. We gingen enkele keren aan land op de eilandjes die we aandeden met de boot.

29 juni 2013

Elshani

V.l.n.r. Jolanda, Anita, Jeanelle en Roos
De buschauffeur keek verbaasd toen Roos hem vertelde waar we heen wilden: Elshenetz. Maar hij stopte ergens en we liepen de zijweg in; er stonden wat huizen en we dachten dat dit naar ons doel Elshani zou leiden. Van daaruit zou je volgens Roos prachtige wandelingen kunnen maken. Even verderop stond een jonge vrouw duidelijk te wachten en Roos vroeg haar of ze soms op de bus wachtte. Dat was het geval: de bus naar Elshani dat enkele kilometers verderop zou liggen.
Ja daar kwam de bus al aan en die hebben we genomen. "We gaan lekker een bakkie doen in Elshani", stelde ik voor. Het was een klein plaatsje met veel kleinschalige landbouw. En er was één gelegenheid voor koffie en die hebben we dan ook bezocht. Gezellig plekje; kennis gemaakt met Jolanda en haar dochter Jeanelle die daar in het hotelletje logeerden en al aan de thee zaten. Anita zwaaide de scepter en schonk een heerlijke Turkse koffie met Turkish Delight. Al met al verbleven we daar meer dan een uur; gezellig praten met de dames en nog twee andere gasten, eveneens Nederlanders.
We vroegen Anita de weg naar het volgende dorp, Peshtani en we gingen op weg. Onderweg werden we overweldigd door de stilte, het uitzicht en de schoonheid van het geheel. We hoorden de insecten zoemen, de bladeren ritselen en realiseerden ons dat dit de stem was van de natuur.
We filosofeerden hierover; we spraken erover dat God zich manifesteert door het geruis in de struiken, aldus de Bijbel. De stem van Zeus werd gehoord in het geruis van de bladeren van de heilige eik van Dodona. Daar bij dat zachte insectengezoem waren we stil van bewondering en verwondering voor de natuur.

Merkwaardig insect, overigens aangevreten door een
ander insect
We zetten onze wandeling voort. Onderweg veel tekenen van de kleinschalige "schone" landbouw; hier geen of weinig pesticiden. Vlinders, vele soorten en andere insecten; de meest vreemdvormige die we ooit zagen; grote, naar voren gerichte ogen, waarschijnlijk roofinsecten die op andere insecten jagen; libelles. We genoten.
In het dorpje aangekomen zag Roos direct waar ze wilde gaan eten en dat viel helemaal niet tegen. We vroegen om karper of paling: twee vissoorten die veel voorkomen in het meer van Ohrid en in dit etablissement op de kaart stonden. Die moest je echter van tevoren bestellen. Dat hebben we toen maar gedaan voor twee dagen later. Maar toen namen we eerst een verrukkelijke Macedonische bonenschotel. 

28 juni 2013

St Naum

Roeibootje dat je boven de bronnen voert
Van de Arke gastvrouw Natasha hadden we vernomen dat er een excursie naar St Naum was; de plaats waar vanuit ondergrondse bronnen het meer van Ohrid gevoed wordt. Dat zou iets bijzonders zijn. Nou heb ik het niet zo op georganiseerde excursies, maar ik wilde zeker naar deze plek die we ook al kenden van het gidsje dat we van vrienden te leen hadden gekregen. Dus met de bus van 8.00 uur naar St Naum. Dat was toch wel heel bijzonder. Eerst langs een flinke rij stalletjes met spulletjes voor de toeristen. En dan kom je bij een rivier die uitmondt in het meer maar gevoed wordt door onderaardse bronnen. Een stroom kraakhelder water komt daar tevoorschijn. Wij zijn om het hele voedingsgebied heen gelopen. Onderweg kwamen we een stel jonge honden tegen waarvan er eentje ons bleef volgen. Toen hij ons even kwijt was omdat we bij het brongebied waren gaan staan kijken begon hij zelfs te keffen. Maar na enige tijd geloofde hij het wel en ging terug. Wij kwamen weer aan bij de toeristenplek en dronken een kop koffie met een prachtig uitzicht op het bronnengebied waarover je een klein roeitochtje kon meemaken.
De tweede attractie aldaar was het voormalig klooster. Het meest bijzondere daarvan vonden we toch wel de zwaar bespijkerde deur die uit de negende eeuw stamde aldus de baardige meneer op de foto.
Deur uit de negende eeuw
Na een aantal dialogen met taxi-chauffeurs konden we St Naum verlaten en reden we door, opnieuw naar Ohrid. We hebben daar gegeten bij het restaurantje van de eerste dag. De dame die ons bediende vertelde dat zij haar moeder hielp in het restaurant maar dat ze de volgende dag weer naar Skopje zou gaan; zij was tandarts van beroep.
Die avond hebben we opnieuw een avondwandeling gemaakt in het Galicica park. We liepen naar een dorpje verderop: Velosovo, waar zich de waterplaats bevond. Onderweg liepen we tussen struikgewas waaruit een koor van nachtegalen ons toezong. Dit park is voor natuurliefhebbers werkelijk fantastisch.

27 juni 2013

Het paleis van Ohrid

'sMorgens vroeg op het balkon
We waren op de vrijdag aangekomen met vertraging en toch de stad bezocht en een avondwandeling gemaakt. Vrij vroeg naar bed gegaan; ik werd dan ook al vroeg wakker en ging even op het balkon van de stilte genieten. Daar hoorde ik het geluid van de wielewaal; het kwam steeds dichterbij. En daar kwamen er twee zelfs geheel tevoorschijn. Ik wist niet wat ik zag; die prachtige knalgele borst met de donkere vleugels; mijn dag kon niet meer stuk.
Voordat we opnieuw naar Ohrid zouden vertrekken, eerst van de zon genoten op het terras. Die warmte doet de mens goed en toen zouden we met de bus vertrekken. Nou, dan moet je stevig in je schoenen staan. Als vlooien komen de taxi's af op iedere toerist die probeert om met de bus te reizen; het is gewoon vervelend; je wilt vriendelijk zijn en niet gierig lijken. Maar wij gaan gewoon bij voorkeur met OV. Voor de tweede keer gezwicht en met een taxi naar Ohrid. Geld gewisseld en bij een koffiehuis gezellig zitten kletsen met andere Nederlanders. Het is opvallend hoeveel Nederlandse toeristen in Macedonië rondlopen. Ik geloof niet dat we een toerist uit een ander west-europees land hebben ontmoet. Wel uit oost-europese landen en uit Turkije.
Paleis van een byzantijnse keizer
We hebben vervolgens de stad grondig doorkruist en het paleis, bovenop de heuvel van Ohrid bezocht. Was een mooi gerestaureerde paleis ruïne. Imposant hoe groot zo'n bouwwerk destijds werd neergezet. Aan de andere kant naar beneden; aan de oever van het meer, aan de voet van de heuvel stond een fraaie byzantijnse kerk. De kerk is prominent aanwezig in Macedonië.
Bij de VVV stond gelukkig iemand anders achter de balie zodat we opnieuw de bustijden konden vragen. Nu heb ik die maar netjes en veilig opgeborgen in m'n portemonnaie. We hebben veel aan dat briefje gehad!
Na de lunch liepen we terug naar ons hotel Belvédère. Eerst een hoge trap op en langs de resten van een Byzantijnse kerk uit de 6e eeuw. Een fascinerende gedachte. Hier zouden zelfs nog mozaïeken aanwezig zijn, maar die konden we op dat moment niet vinden. De bijzonder goed gemarkeerde wandeling ging eerst langs de asfaltweg en vervolgens het landschap door; het goed begaanbare pad ging over in een geitenpaadje dat in mijn ogen steeds enger werd; ik scheet bagger om het maar eens plastisch uit te drukken. Maar gelukkig vervolgde de weg uiteindelijk naar een waterbron. Dat was maar goed ook, want we waren behoorlijk uitgedroogd door de hitte en de forse wandeling. En toen verder terug naar het hotel, waarbij we uiteindelijk op bekend terrein kwamen: het stuk dat we bij de avondwandeling op de eerste dag al hadden gelopen.
uiteindelijk konden we terug kijken op een fantastische wandeldag.

26 juni 2013

Naar Macedonië

Gezellig buiten eten in Ohrid
Zojuist zijn we terug gekeerd van een weekje Macedonië, een voormalig deel van Joegoslavië, maar beter gezegd, de bakermat van het roemruchte rijk van Alexander de Grote. We zouden al om 7.00 uur vliegen, dus vroeg naar bed en middenin de nacht opstaan en lopend naar station Utrecht CS. Dat is ongeveer anderhalf uur lopen bij ons vandaan. En dan de trein van 3.07 uur van Utrecht CS naar Schiphol. Liep allemaal als een speer, dus om 5.00 uur zaten wij, keurig ingecheckt en wel (inmiddels wist ik hoe dat ging met al die geautomatiseerde incheck procedures op Schiphol) achter een kopje koffie. Tot onze schrik zagen we dat de vlucht twee uur vertraging had en even later dat deze zou vertrekken vanaf een andere terminal. Dat werd dus drie uur vertraging en het kwam door een technisch defect aan het TUI vliegtuig: de ruitenwissers deden het niet. Tja, kan gebeuren nietwaar. Maar het was niet zo gek lang vliegen en zo waren we om 14.00 uur in Ohrid (uitgesproken als Ochried). Met de bus naar het hotel Belvédère; een prachtig vier-sterren hotel met, naar bleek, een prima aansluiting op het OV, de bus langs het meer van Ohrid. We hebben de rugzakken in de hotelkamer gelegd en zijn direct naar "de stad" vertrokken.
We hadden beiden een stevige honger, dus eerst een happie eten. Een leuke plek was snel gevonden en het eten was eenvoudig, voedzaam en bijzonder smakelijk.
Het was heerlijk warm weer; de stad was aardig, niet meer dan dat eigenlijk. Langs de VVV om informatie, waaronder de bustijden van de bus naar Naum, een bezienswaardigheid aan de Albanische grens. Bij gebrek aan een foldertje werden de bustijden door de allervriendelijkste meneer achter de balie op een papiertje geschreven. Roos deed dat in het zakje met de inmiddels gekochte Baklava.
We liepen verder door de stad en zagen toen een hele stoet van jonge mensen in verschillende klederdracht. Daar moesten we het fijne van weten, dus achter de stoet aan en uitgebreid foto's gemaakt van het gezelschap. Vervolgens gingen we even ergens op een bankje zitten om wat kersen te eten en daar ontdekte Roos een vlek op haar broek; de Baklava, althans de honing uit de Baklava was op haar broek gekomen. Reden de hele kleverige inhoud, inclusief de bustijden in een vuilnisbak te smijten har har.
Zonsondergang boven het meer van Ohrid

We hoefden bij terugkomst in het hotel niet opnieuw te eten en hebben toen direct een fijne avondwandeling gemaakt. Roos had het hotel erop uitgezocht dat je erachter direct in het Galicica park kon gaan wandelen; en die opgang hebben we zonder probleem gevonden.
Het zou voor vrijwel iedere dag onze eerste gang worden; prachtig wandelgebied dat Galicica park en het hotel was daarvoor een uitstekende entrée.

25 juni 2013

Zwart zoet en vochtig

Beste mensen, we hebben er weer een verslaving bij. In de nieuwste versie van het handboek psychiatrisch soldaat, ofwel de DSM 5, is deze geestelijke aandoening officieel opgenomen.
Ach ach ach, waar moet dat toch naar toe met de moderne mens. Bach en Mozart hadden nog zo gewaarschuwd: koffie is totaal verkeerd voor de jeugd. Ze hebben gelijk gekregen. Een echte verslaving, toe maar.
Gelukkig kun je je daarvoor nu melden bij de geestelijke gezondheidszorg. In het artikel dat deze nieuwe zorgmogelijkheid wereldkundig maakt, staat gelukkig ook al de richting waarin het behandelplan zich moet gaan bewegen: er zal geadviseerd worden om minder koffie te nuttigen!
Deze en andere ontwikkelingen zijn toch wel duidelijke illustraties dat de zorgindustrie een aantal uitgekiende marketingstrategen in dienst hebben, die geheel in de lijn van dat vakgebied ervoor zorgen  dat de consument ('zorgconsument' in dit geval) zich niet hoeft te bekommeren om zijn latente behoeftes. De marketeer regelt wel dat die behoefte manifest wordt! Ofwel in lekentermen, als je nog niet wist dat je de dokter nodig had, dan gaan zij je dat duidelijk maken. Weet u nog dat er indertijd een radiocampagne was dat je bij de dokter terecht kon als je last had van winderigheid? Dat was een nepcampagne, opgezet door journalisten, maar vele dokters en 'zorgconsumenten' trapten erin.
Zo drijven we de kosten van de zorg weer eens op. De wereld wil bedrogen worden.......
Laat ons maar lekker koffie drinken. Zo bont als een voormalige collega van me - 35 koppen per dag - zullen niet veel mensen het maken. En in zo'n geval is een adviesje om wat te minderen, of op onregelmatige tijden koffie te drinken, niet verkeerd. Maar dat kan ook je buurman vertellen, of je collega. Intussen hoort koffie, zoals de Arabieren al wisten, te zijn als het oog van een vrouw.
Zwart, zoet en vochtig.

Tekst is van gastschrijver Roos

24 juni 2013

Glaskabel door de strot geduwd

Meer dan een jaar is iedereen in de Bilt bestookt met folders waarin de aantrekkelijkheid van glaskabel in het moderne data verkeer werd toegelicht. Hoewel ik eerlijk gezegd niemand heb ontmoet die ook daadwerkelijk die nog snellere verbinding wenst, is inmiddels de aanleg van deze infrastructuur zeer voortvarend ter hand genomen. Hierbij zijn overigens louter buitenlandse krachten ingeschakeld die in on-Hollands tempo aan de gang zijn gegaan. Keihard en bijzonder efficiënt en bovendien keurig hebben deze mannen ons voorzien van de oranje bekabeling waarbinnen de ragdunne glasvezels zich bevinden.
Op de bovenste foto ziet u hoe de straat in rap tempo werd opengelegd. De volgende morgen was de kabel gelegd en de straat weer keurig begaanbaar of er niets was gebeurd.
Verderop was een hoofdkabel onder de Groenekanse weg geperst door een gespecialiseerd bedrijf. Die kabel werd op de onderste foto weer onderverdeeld. Knap hoe dit allemaal  wordt verricht.
Natuurlijk zal er de komende decennia op het gebied van data uitwisseling nog veel gaan gebeuren; ik kan me er heden niet zo'n voorstelling van maken; met de huidige voorziening via de telefoon-infrastructuur ben ik eigenlijk best tevreden; veel sneller hoeft van mij niet zo. Voorlopig vind ik het veel te duur om over te stappen en vraag ik me ook af wat ik ermee moet als niet-gamer, niet-TVkijker/radio luisteraar. Maar ik ben toch wel nieuwsgierig wat het allemaal gaat betekenen. 

23 juni 2013

Het vrouwtje van de opera stopt ermee

Roos in de opname studio van konsertzender Utrecht
Alweer bijna 4 jaar zit Roos achter de knoppen bij de Konsertzender Utrecht. Daar verzorgde zij de uitzendingen van opera programma's, elke twee weken een nieuwe opera verdeeld in uitzendingen van een uur met uitleg over  die ze daarvoor uitkoos. 
Na vier jaar is het wel weer eens genoeg, vond ze. Vandaar dat ze de plopkap aan de wilgen heeft gehangen en weer meer tijd gaat nemen om zelf muziek te maken. Ruim 200 opera's heeft ze voor de Konsertzender beluisterd en een stuk of 75 daarvan haalden de uitzending.
Kort geleden heeft ze de laatste uitzending opgenomen, uiteraard met de hulp van trouwe technicus Kees. Als uitsmijter van het seizoen 2012-2013 had ze deze keer de Bijlmeropera van Jacques Bank, want dat doet ze het liefste: boeiende en mooie opera's laten horen die je op de gewone zenders niet zo vaak hoort. 
Bij de Konsertzender laten ze haar node gaan, maar zo gaat het in het leven. Gelukkig gaat er ook nog worden herhaald, dus ze zal nog wel even te horen zijn. Met dank aan Kees achter de knoppen, Roos neemt hier afscheid met een welgemeend Tot Horens!

22 juni 2013

Wat betekent dat woord?

Wat betekent batsen?
Weer zo'n nieuw woord; uit het gebruik van dit woord door zoon Hugo weet ik dat het één van de vele scabreuze woorden voor het verrichten van de liefdesdaad betekent, althans in straattaal en aldus de Elsevier ook in het Leidse studentenleven.
Ik was dan ook hogelijk verbaasd toen ik deze prominent op de foto zichtbare tekst zag tijdens het grote feest op Ameland. Ik kon dan ook niet laten om aan iemand van de band te vragen wat dit woord in hun woonplaats betekende. En dat was gewoon een stevige borrel drinken. Ik kon het niet laten om hem te vertellen dat dit woord elders vooral in andere zin wordt gebruikt; vond ie wel leuk (har har). Stom bloggie eigenlijk.

21 juni 2013

Natuur op Ameland

Vorming van nieuwe duinen door de aanvoer van zand op
de wind
Mij was Ameland altijd voorgesteld als een oninteressant verlengstuk van Friesland met uitsluitend weilanden. Rennie had het al anders voorgesteld dan dat en zij sprak over een fraai duingebied. En inderdaad was dat het geval; liepen we de eerste avond al door de duinen met grootse uitzichten op de brede stranden en mooie natuurlijke valleien, daar werd ik zondagmiddag verrast door iets heel bijzonders: een groen strand dat was ontstaan doordat een zandplaat aan het "schuiven" was gegaan en vanuit de geul tussen Terschelling en Ameland aan Ameland vast was komen te zitten. Hierdoor was een heel uitgebreide strandstrook ontstaan waarop inmiddels struweel was gaan groeien. Daarin talloze vogels. Verderop in deze groene strook bevond zich een gebied waar zich op grote schaal nieuwe duinen aan het vormen waren. Dat kende ik slechts van Schiermonnikoog. Verrassend om dat hier te zien. Door de straffe wind die erstond kon je ook goed zien hoe het zand werd aangevoerd.

20 juni 2013

Leuk zo'n jong gezin

Gijs op de nek bij z'n
vader Walter
Gezellig weer op bezoek geweest bij Walter en Arja en de (klein)kinderen. Wat gaat dat toch snel met die kleintjes; Gijs zag ik voor het laatst bij mijn verjaardag, 5 weken geleden. Hij kon al weer een stuk beter praten; ik kon hem prima verstaan. Opa Boekje is nu toch definitief mijn naam geworden, aldus Gijs; hij heeft ook zoveel opa's. Natuurlijk had ik ook weer een boekje voor hem meegenomen: een tijdschrift van de Vogelbescherming met tal van natuurfoto's; daar is hij gek op aldus z'n moeder. Verder had ik voor elk van de kleinkinderen een paar sokjes, gebreid door Albanese dames daar hoog in de bergen.
Gijs wist verdraaid goed duidelijk te maken dat hij "damespaard" wilde. Leuk hoor, doet een opa goed! En lekker echt te paard op de schouders van vader Walter. Zo ontzettend leuk zo'n jong gezin. Evi lekker op m'n schoot; een lieve lach-baby die maar zelden huilt; niet dat dat erg zou zijn, maar ik heb haar inderdaad nog nooit horen huilen; ze staat vrolijk in het leven zal ik maar zeggen. Arja is dol met haar en rolt met haar over de grond.
Arja maakt de kleine Evi aan 't lachen

In de prach-tig opge-knapte tuin achter hun huis gezellig koffie gedronken en nog een boterham gegeten en weer met de tram en trein naar huis. Fijne dag geweest! Dankjewel kinderen.

19 juni 2013

De heetste dag aller tijden?!

Volgens de weersvoorspelling zouden er vandaag records gaan sneuvelen. Ik hoorde zelfs 38 graden noemen. Zo'n heetste dag van het jaar, in dit geval zelfs aller tijden, is voor Roos en mij altijd reden om naar "de woestijn" te gaan: het Hulshorsterzand en daar te gaan wandelen en zonnen.
Maar toen ik vanmorgen om half negen Roos ging ophalen was het bewolkt en helemaal niet warm. Dus eerst nog maar een kop koffie en toen maar de trein van half tien genomen. Het voelde niet erg warm aan op de fiets naar het station. Eerst een lekker stuk appeltaart gegeten bij restaurant "De stroopstok" in Nunspeet; dat doen we altijd als we naar het Hulshorsterzand gaan; de baas kent ons al jaren.
We stapten het restaurant uit en daar donderde het onweer van de hemel. Het begon zelfs een beetje te regenen. Met paraplu richting Hulshorsterzand. Zoals meestal op een dag door de week was er verder niemand te bekennen. Eenmaal op het zand aangekomen brak het zonnetje door en we hebben heerlijk een paar uurtjes van de zon kunnen genieten. Tegen 15.00 uur werd het toch wel heet en vonden we het ook wel genoeg. Dus uit de zon en zo langzamerhand weer terug naar het station Nunspeet. Onze voetstappen van de heenweg kon je nog duidelijk zien; er was dus verder niemand geweest in deze oase van betrekkelijke rust; de snelweg loopt vlak langs het Hulshorsterzand dus die hoor je altijd, maar het blijft een heerlijk rustige plek om te gaan zonnen! Maar de heetste dag moet vast nog komen dit jaar.

18 juni 2013

Wanderschweiße

Zo'n wandelpad dus (foto van Albanië reisgenoot Pierre)
Vanmorgen, terwijl ik me stond in te zepen om me te scheren zei ik tegen Roos: "ook de cosmetica industrie verdient niet veel aan ons". Vroeger gebruikte ik altijd speciale, geparfumeerde scheerzeep maar sinds ik zoveel op reis ga en zo weinig mogelijk meeneem gebruik ik gewoon toiletzeep. En dat doe ik nu thuis ook. We bespraken ook de voor ons volstrekte overbodigheid van crêmes voor de nacht en voor overdag. Dat geldt ook de vreemde stoffen die in zonnebrandmiddelen zitten en waarvan ik me ook afvraag of die zo ongevaarlijk  zijn: "een T-shirtje is een uitstekend zonnebrandmiddel; gewoon 10 minuten uit en dan weer 50 minuten aan, geeft factor 6 bescherming". Roos, de intellectueel van ons beiden, noemde Wanderschweiße als prima cosmetica.

Die opmerking hangt natuurlijk samen met het prachtige lied van Hugo Wolf, "Fussreise" op tekst van Mörike. Terwijl ze het noemde hoorde ik de muziek direct en dacht dat het van Gustav Mahler was, maar nee, het is van Hugo Wolf. U kunt het hier zelf horen.
De tekst is een danklied voor ons lichaam, waar we zoveel genoegen mee kunnen beleven door te wandelen in de natuur. Wandelzweet is daarvoor de beloning. Wij zien het als metafoor voor alle genietingen die we danken aan ons fysieke bestaan; een ode aan het leven dus! Had ik ff nodig na dat interview van gisteren.


Am frischgeschnittnen Wanderstab,
Wenn ich in der Frühe
So durch die Wälder ziehe,
Hügel auf und ab:

Dann, wie's Vöglein im Laube
Singet und sich rührt,
Oder wie die gold'ne Traube
Wonnegeister spürt 
In der ersten Morgensonne:

So fühlt auch mein alter, lieber
Adam Herbst und Frühlingsfieber,
Gottbeherzte,
Nie verscherzte
Erstlings Paradiseswonne.

Also bist du nicht so schlimm, o alter
Adam, wie die strengen Lehrer sagen;
Liebst und lobst du immer doch,
Singst und preisest immer noch,
Wie an ewig neuen Schöpfungstagen,
Deinen lieben Schöpfer und Erhalter.

Möcht' es dieser geben 
Und mein ganzes Leben
Wär' im leichten Wanderschweiße
Eine solche Morgenreise!

17 juni 2013

Geïnterviewd

Ik kan de intense spanning op m'n gezicht aflezen
Eerlijk gezegd had ik er niet tegenop gezien, maar toen de sessie eenmaal begon nam de spanning toe. Door een onverhoedse opmerking mijnerzijds tegen neef Paul omtrent het bevolkingsonderzoek darmkanker, vond dit interview plaats. Ik ben namelijk een behoorlijke uitzondering in die zin dat ik niet aan dit onderzoek deel wens te nemen. Het gaat om onderzoek aan de doelgroep: mensen van 55 tot 75 jaar oud. Een kleine hoeveelheid ontlasting wordt onderzocht; mocht daarin iets afwijkends gevonden worden, d.w.z. een aantoonbare concentratie bloed, dan wordt nader darmonderzoek verricht.
Ik ben überhaupt niet zo'n voorstander van bevolkingsonderzoek zoals ik al eerder heb aangegeven in deze Weblog, maar om daar nu middels een interview kond van te doen, daar had ik eigenlijk niet zo'n zin in. Maar op verzoek van het RIVM heb ik mij toch laten verleiden; het was kennelijk moeilijk om een gemotiveerde niet-deelnemer te vinden, althans bereid te vinden tot het geven van een interview dat openbaar gemaakt gaat worden.
Het interview
En dat interview vond vanmiddag plaats bij mij thuis. Mezelf natuurlijk goed kennend zie ik de spanning op m'n gezicht; daar getuigt de foto boven deze Weblog van. Ik vind het ook nogal wat om zo'n tegendraads standpunt in te nemen. Maar "dwars geboren" als ik ben kan ik het niet laten om tegen de achtergrond van mijn kennis en ervaring een eigen, onafhankelijk standpunt in te nemen; maar het viel me niet mee.
Cruciaal was natuurlijk de reden waarom ik zelf niet deel zou nemen aan dit gratis aangeboden onderzoek. Dat hangt samen met het geringe risico dat ik me zelf toe ken dienaangaande. Sinds ik me kan heugen heb ik altijd gezond gegeten, veel bewogen en ontspannen geleefd en dat zal ik ook altijd blijven doen. Dat is ook wat ik iedereen in zijn of haar oren zou willen toeteren: eet gezond, beweeg veel en leef niet te gespannen (dus geen interviews meer geven har har). In mijn Weblogs kun je uitgebreid lezen hoe ik daar zelf vorm aan probeer te geven.
Natuurlijk ben ik wel nieuwsgierig naar het resultaat. Eind van dit jaar komt het interview op Youtube.

16 juni 2013

Groot feest op Ameland


Rennie en de twee zingende matrozen
Het te water laten van het reddingsschip maakt onderdeel uit van een groot feest op Ameland, althans in Hollum. In een uiterst gemoedelijke sfeer trad een groot aantal "dweilorkesten" (waar komt die naam trouwens vandaan?) en Shanty koren op. In het centrum waren minstens vier podia opgesteld waar telkens een optreden werd verzorgd door orkesten of koren. Zeemansliederen voerden de boventoon en bij de orkesten vooral de koperblazers en de grote trom.
Verder liepen er op straat tussen het publiek door allerlei uitgedoste figuren rond, waaronder het tweetal hier op de foto. Zij zongen het lied "daar was laatst een meisje loos" inclusief de enigszins scabreuze eind-coupletten. Wat moesten wel allemaal lachen. Twee marskramers en twee dirndl-dames op stelten, Neptunus op stelten. Verder kraampjes met lekkers als vers gerookte paling en Amelander koeken. De zon luisterde het feest uitstekend op. Ameland liet zich op z'n best zien. Fijn om hier te zijn!

15 juni 2013

Weekend Ameland

Uitzicht op Hollum (Ameland, Friesland)
We waren door Rennie uitgenodigd om dit weekend door te brengen op Ameland om met Hans te gaan bridgen en het eiland te gaan leren kennen. Het was een heel bijzonder weekend waarbij een demonstratie werd gegeven van het te water laten van de reddingsboot. Dat gebeurt in Hollum met paardentractie; een bijzonder imposant gezicht.
Zaterdagmorgen regende het verschrikkelijk: echt reddingsweer. De paarden, tien stuks bij elkaar, trokken met hels kabaal van de metalen rupsbanden de boot voort naar het strand. Honderden mensen liepen achter de wagen aan om het spektakel bij te kunnen wonen. Het waaide vreselijk en de regen striemde de meeste paraplu's tegen de vlakte; die van mij hield het. Aangekomen op het strand kwam de zon tevoorschijn en kon de te water lating plaatsvinden.
Een vreselijk verhaal schoot door mijn ziel toen ik de tien paarden het water zag in gaan. In 1979, bij een echte reddingspoging werden de paarden door een mechanisch defect met onderstel en al in het water getrokken en verdronken 8 van hen. Ik kon van dit moment dan ook geen foto schieten zo hield dat verhaal me op het moment suprême bezig.
De reddingsboot terug naar Hollum
Ik had het toen wel gezien en liep terug naar het dorp. Even verderop stond een bankje met een prachtig uitzicht op Hollum. Daar nam ik plaats en even later kwam het hele spektakel opnieuw aan me voorbij. Hiervan kunt u hier een foto zien.

14 juni 2013

Drie dagen in de tuinderij werken

Op weg naar de composthoop met uitgetrokken "spul"
Ik weet niet helemaal goed wat me bezielt maar sinds ik terug ben uit Albanië begint de dramatiek van onze hedendaagse voedselvoorziening ontzettend bij me op te spelen. Ik heb aldaar de kleinschalige, ambachtelijke, gifloze boerensamenleving gezien. Geen rijkdom, wel gezondheid. De albanese bevolking zag er bijzonder vitaal uit. Slanke, gespierde lieden; geen adipeuze jongelui, nee, jonge vrouwen met ontzettend mooie benen van het bewegen net als 15 jaar geleden toen ik in Tsjechië was. Geen fatso's. En toch vond iedereen van ons gezelschap (mij uitgezonderd, maar ik heb m'n bek maar gehouden) dat deze mensen toch wel erg op ons achter liepen.
Graag zou ik vergelijkende gezondheidsstatistiek willen kunnen bestuderen. Hoe zit het met voedselgerelateerde aandoeningen; hoe zit het met maligniteiten van het spijsverteringsstelsel; hoe zit het met hart- en vaatziekten?
M'n gedachten hebben me nu drie dagen lang naar tuinderij Eyckenstein gedreven; ik moest gewoon bezig zijn met de voedselbereiding zoals de mensen van Albanië dat doen. Hier noemen we dat biologisch tuinieren; kleinschalig, zonder herbiciden, nee gewoon wieden en onkruid trekken, zonder kunstmest, ouderwets met overjarige stalmest en dat onderspitten.
En al wiedend en spittend gingen mijn gedachten over hoe het nu met onze voedselvoorziening verder moet; de heilloze weg van steeds meer gif in het milieu moet toch breed door het publiek opgemerkt gaan worden.
Natuurlijk speelde daar ook doorheen die demonstratie tegen Monsanto die meer en meer als de mondiale kwaaie peer wordt gezien. Maar dat is natuurlijk niet het enige.

13 juni 2013

Petits sabots op Gijs' halfjaardag

Gisteren moest ik Arja erop attent maken dat haar grote zoon vandaag halfjarig zou zijn. Hij is alweer 2 jaar en zes maanden vandaag. En ik denk niet dat het vanwege deze heuglijke dag is, maar hij heeft kennelijk onlangs klompjes gekregen. Ontzettend leuk vind ik dat. Mijn kiddoos liepen vroeger ook altijd op klompen en hadden daarin meestal sokken die oma van Heertum voor hen had gebreid: piesabo sokjes. Daar zit natuurlijk een (oud) verhaal achter.
Vroeg in de "zomer" van 1984, Anneke was behoorlijk zwanger van Hugo, gingen we met de eend (2CV, hadden we toen nog) naar een huisje in Frankrijk. Kloteweer, maar daarom niet getreurd; we gingen als het even kon naar buiten. En, u raadt het al, daarbij liep Joke op klompjes, door de vertederde Fransen natuurlijk petits sabots genoemd. Vanaf die tijd heetten klompen dan ook petits sabots, in kindertaal: piesabo. Alleen de naam van de sokjes is gebleven uit deze anekdote: piesabo-sokjes; tweekleurige sokjes gebreid door oma. Ze breidde de sokjes steeds groter. Later werden ze ook als slaapsokken in bed gebruikt. Daar moest ik aan denken toen ik deze vertederende foto van m'n kleinzoon Gijs op de Facebook pagina van z'n moeder, mijn dochter Arja zag. Gefeliciteerd baassie!

12 juni 2013

De markt van Kruje

Een luid mekkerende geit, hangend aan een unster om
gewogen te worden.
Aangekomen in Kruje natuurlijk eerst installeren in de hotelkamer. Was weer prima in orde. Lekker gedoucht in de ruime douchecabine en toen naar de Bazar en de rest van het plaatsje. Ik kon het niet laten om e.e.a. te kopen natuurlijk. Roos had me gevraagd om een hoofddeksel voor haar mee te nemen. Dus het eerste dat ik kocht was een hoofddoekje. En geheel tegen mijn gewoonte in heb ik daarbij afgedongen. Heb ik naar ik meen nog nooit gedaan, maar ik vond de gevraagde prijs echt te hoog voor zo'n eenvoudig hoofddoekje. En verderop heb ik nog een paar grote bedsokken voor haar gekocht; kleintjes voor de kleinkinderen had ik in de bergen van Thethi gekocht; terwijl ik dit schrijf voel ik weemoed; wat was het daar toch verschrikkelijk mooi. Verderop zag ik nog een leuk hoofddeksel, naar verluidt nog uit de Turkse tijd. Kan ik me niet voorstellen want de Ottomanen zijn al zo'n honderd jaar geleden de Balkan uitgedonderd. Maar een leuk hoedje was het; het stond Roos ontzettend leuk tenminste.
En op het hoekje, ik kon het niet laten, een rond tafelkleed met handgenaaide versierselen erop; echt iets voor met de kerst om op tafel te leggen.
Daarna nog even lekker op het balkonnetje gezeten in de zon en naar het gedoe op straat gekeken. 'sAvonds hadden we het afscheidsdiner; gezellig en chique gegeten; bepaald geen "bergkost"; had ik overigens lekkerder gevonden.
De volgende morgen om 8.00 uur de straat op en de stad in. Daar zag ik iemand lopen met kersen! En ja hoor, daar was een echte, originele boerenmarkt. Allemaal mensen met opgestapelde groenten, uien, kersen, courgettes en nog veel meer ambachtelijk en dus gezond lekkers. Ook levende geiten en kippen waren daar te koop. Ik kocht natuurlijk kersen, maar ook tomaten en een stuk kaas. Zoals meestal had ik geen fototoestel bij me, dus snel terug naar het hotel en de boodschappen achter gelaten en weer naar die markt terug. Foto's gemaakt en nog wat courgettes gekocht. "Hoe krijg ik alles mee", dacht ik bij mezelf. Maar dat zou meevallen; op de heenweg woog m'n koffer slechts 4 kilo, dus er was voor de terugweg plek zat. Toen ik de markt wilde verlaten hoorde ik een doordringend gemekker: op een vrachtwagentje stond een meneer met een geit aan vier poten opgehangen aan een unster om het beest te wegen. Ik moest wel zo lachen om dat arme beest.

11 juni 2013

De Illyriërs, voorouders van de Albanezen

Stenen uit de tijd van de Illyriërs
Met dank aan reisgenoot Pierre voor
de foto
Voordat we naar Kruje zouden door reizen bezochten we een kasteel. Een imposante toegangspoort met een bijbehorend verhaal, verteld door Erenik. Om de een of andere reden moest er, om iets te bereiken dat maar steeds niet wilde lukken (ik weet niet meer wat) moest een vrouw worden ingemetseld. Een krankzinnige legende, maar daarvan bestaan er meer in deze contreien. Van deze vrouw, die kennelijk ook een babietje had, werd om het verhaal nog wat akeliger te maken een hand, een voet en een borst afgehakt, zo gaat het verhaal.
De poort was heden gesierd met een wit beslag. En nu was de gewoonte om wat van dit beslag af te schrapen en gemengd met water op te drinken omdat dit de vruchtbaarheid zou verhogen in het kader van deze legende. Ik vond het geen prettig verhaal eerlijk gezegd.
Het kasteel was gebouwd op heel oude muren. "Nog uit de tijd van de Illyriërs", vertelde Erenik. Daar was ik sterk van onder de indruk; de Illyriërs, dat is de tijd waarover Livius heeft geschreven in zijn meesterwerk "Ab urbe condita", over de stichting van de stad.. Erenik vertelde dat de Illyriërs de voorvaderen zijn van de Albanezen. Op internet heb ik gelezen dat het Albanees hoogstwaarschijnlijk is voortgekomen uit de Illyrische taal. De wortels van dit volk zijn dus heel oud, vanuit de tijd van Homerus waarschijnlijk.

10 juni 2013

Wat ben ik bang geweest!

Onze "held" op de bergpas
Allemachtig wat een rit?! Met de zelfde chauffeur en auto als op de heenweg vertrokken we de volgende morgen. Eerst had ik nog een fles bergwater getapt om mee naar huis te nemen voor Roos. Voor eigen gebruik ook een tweetal halve liters; was eigenlijk niet nodig want het water in het hotel van Kruje was uitstekend van smaak.
Maar daar ging ie dan. De auto hotsebotste; ik moest me stevig vasthouden en desalniettemin dreunde ik regelmatig met m'n schouder tegen m'n buurman Johan of tegen de zijkant van de auto. En dat niet alleen; het ging naarmate we hoger kwamen ook langs peilloze diepten; ik zat gewoon met m'n ogen dicht en realiseerde me donders goed de afhankelijkheid van alle inzittenden van de stuurmanskunst van de chauffeur in de techniek van de auto. Ik scheet bijna in m'n broek van de spanning.
Eenmaal boven op de pas aangekomen gingen we er allemaal even uit voor wat in de huidige tijd genoemd wordt: een fotomoment. Voor mijn gevoel was het deze vakantie overigens voortdurend fotomoment, want mijn reisgenoten waren steeds aan het klicken.
Christa maakte een foto van mij terwijl ik wat bedremmeld van de emotie bovenop de pas stond. De omgeving was van onwaarschijnlijke schoonheid; de stoere bergen met sneeuwhellingen; de knalblauwe lucht; de peilloze diepten.
En voort ging het weer maar er kwam een eind aan bij de zelfde koffieplek als enkele dagen geleden. Lekker bakkie gedaan en opgelucht weer in de auto geklommen. Ik kon het niet laten om de chauffeur op de schouders te slaan; wat had ik een respect voor zijn stuurmanskunst!
In een plaats verderop wisselden we weer van auto en van chauffeur; de ons bekende chauffeur stond ons op te wachten. 

09 juni 2013

De andere kant van het dal

Eén van de vele mini-bunkertjes van 35 jaar geleden.
Het was prachtig weer deze dag; prima wandelweer dus. Onze gastvrouw had voor ons voorbereidingen getroffen voor een lunchpakket; lekker stuk gebakken varkensvlees, brood, kaas en hup met de geit, de andere kant van het dal. Daar hoog boven was een plek waar Erenik ons heen wilde leiden.
Onderweg weer het beeld van lieflijke bergweitjes met volop bloemen, vlinders en andere insecten. Ik zag wat blauwtjes, misschien wel het bij ons uiterst zeldzame, geherintroduceerde pimpernelblauwtje, want er stond volop pimpernel.
We zaten hier vrijwel op de grens met Monte Negro. Destijds, in de tijd van Hoxha en de tijd dat Albanië in de wereld volledig alleen stond, was als verdediging van het land een keten van kleine bunkers gebouwd. Gelukkig voor Albanië is deze nooit nodig geweest, zoals het vaak vergaat met verdedigingswerken (denk maar aan de Hollandse waterlinie). Maar die bunkertjes staan er nog in grote getale, waaronder een aantal hier bij de wandeling.
Het had drie jaar geleden ongewoon veel geregend in de bergen. Daarbij was een aantal weitjes verdwenen; daarvoor in de plaats ruwe vlakten met kalksteen brokken. Het pad was redelijk goed te belopen; Erenik liep rustig en gestaag door tot een fraaie plek en de laatste mogelijkheid om water te tappen. Dat zou bij terugkomst dan ook onze lunchplek worden.
Op zeker moment keerde de groep terug en werd geluncht. Nog even lekker liggen zonnen en m'n T-shirt uitgespoeld in het schone bergwater. En weer terug naar ons onderkomen.
Een beetje nostalgisch liep ik daar rond de boerderij en maakte wat foto's; ik kocht nog een tweetal paar door haar zelf gebreide sokken bij de boerin. Ik ging met Johan naar het stalletje om hem het varken te tonen en trapte daarbij in de stront. Tot hilariteit van de boer stond ik m'n wandelschoenen af te spoelen. Hij maakte duidelijk dat je beter laarzen kon aantrekken. De koe gefotografeerd waarvan we 'smorgens de melk kregen en waarvan ook de yoghurt afkomstig was. Ik voelde me zo één met deze plek!
En dan de laatste avond; de volgende dag weer op huis aan via de "dodemansrit" langs al die afgronden terug naar Kruje, ons hotel in de buurt van het vliegveld.

08 juni 2013

Een onverwachte ontvangst

Sokken breiende Albaanse vrouw
Erenik vertelde ons dat we verderop in het dal zouden gaan lunchen in een dorpje. Nu zijn de dorpjes in dit dal vanzelfsprekend bijzonder klein, maar in dit geval konden we ons niet voorstellen dat we ergens terecht zouden kunnen; er was in de verste verte geen mens te bekennen; hoge bergkammen om ons heen; een schitterende blauw/groene beek die ons vergezelde; kortom een bijzondere omgeving. Het miezerde af en toe. Maar ja hoor, met een grijns toonde Erenik de plek van ontvangst; het was allemaal tevoren geregeld door zijn organisatie. We werden opgewacht door een tweetal lieftallige kindertjes met vrolijke snuitjes en verderop in het huis onze gastheer en gastvrouw voor de lunch die bestond uit een keur van lokale lekkernijen, waaronder een beekforel, maisbrood, kaas, verrukkelijke boter en ander lekkers. Ik heb opnieuw fantastisch lekker gegeten. Dit is toch wel een reis waar al m'n grote interesses bij elkaar komen: wandelen, oorspronkelijke landbouw, natuur en ambachtelijk eten. Slechts de muziek ontbreekt.
Na het eten werd ons aangeboden om zelfgebreide sokjes te kopen. Dat heb ik uiteraard gedaan; ik kon en wilde het meisje dat de sokken liet zien natuurlijk niet teleurstellen en ook deze ambachtelijkheid moest mijns inziens worden beloond. Ik vroeg haar om voor de deur in het zonnetje een foto te mogen nemen. De vitaliteit spat uit de ogen van dit meisje dat is opgegroeid in deze wilde natuur; de menselijke maat!
De foto moet nog worden bijgevoegd. Voor de tussentijd de foto van deze mevrouw die voor ons onderkomen eveneens sokken zit te breien. Ook van haar heb ik een aantal sokken gekocht.

07 juni 2013

Wandeling door de vallei van A. den Doolaard

Interieur van de ruimte waar vroeger recht werd gesproken
Naar ik heb horen verluiden werd deze vallei het decor voor de verhalen van zwerver/journalist A. den Doolaard, Maar ook Mussolini was diep onder de indruk van deze vallei; hij had deze tijdens een jachtpartij leren kennen, aldus Erenik onze Albanese gids. Hij vond dit de mooiste plek in de wereld en verordonneerde de aanleg van een weg direct naar deze vallei. Alzo geschiedde; in één jaar werd de weg die wij de dag tevoren hadden afgelegd ook daadwerkelijk aangelegd. En ter geruststelling vertelde Erenik dat op deze weg nog nooit een auto was verongelukt; een hele geruststelling inderdaad.
De ochtend na onze aankomst werd besloten tot een rustige wandeling; "niet meer zo'n glijpartij als gisteren", zo sprak de groep zich bij monde van reisleider Frans zich uit.
En dat werd een pracht van een wandeling; via een dorpje met een school voor de kinderen en een koffieplek bereikten we iets bijzonders; een toren met grote historische betekenis. We klommen met de hele groep naar de eerste verdieping en zetten ons neer op schapenvachten. Erenik vertelde het verhaal omtrent de betekenis van deze toren in vroeger tijden. Hier vond de rechtspraak plaats, waarbij dit land, zonder een centrale overheid op een heel eigen wijze de juridische omgang met elkaar had geregeld. De dorpsoudsten bepaalden wat rechtvaardig was; na de uitspraak van de dorpsoudsten bekroonde het uitdelen van een sigaret de rechtvaardigheid van het besluit. De omgang van de mensen die in dit onhergbergzame gebied met elkaar moesten zien te overleven was heel bijzonder; Erenik wist ons daar goed van te doordringen. Hij vertelde over een heel bijzonder wijze man die vaak werd geraadpleegd. Hij illustreerde de wijsheid van deze man met het hiervolgende verhaal.

Een heel arme man, vrijwel zonder bezittingen kreeg op een kwade dag bezoek; een gast, die aldus Erenik in de gebruiken van het dal even nader stond als God zelve. Deze moest het beste krijgen. De man had niets en stuurde zijn vrouw naar de buren om iets te vragen, te lenen. De buren, dat betrof een drietal broers die met hun gezinnen verderop woonden. Er gebeurde toen iets verschrikkelijks: de vrouw werd drie dagen lang door de drie mannen in huis gehouden; over misbruik sprak Erenik niet, maar de rest van het verhaal zegt genoeg. De ongelukkige echtgenoot vroeg de wijze man om een rechtvaardige rechtsuitspraak en die luidde als volgt: de drie mannen mochten kiezen; de ene keuze betrof dat zij alledrie hun echtgenote gedurende drie dagen bij de ongelukkige man moesten laten slapen en de lezer begrijpt wel wat daarmee werd bedoeld; de andere keuze betrof de kogel. De drie mannen kozen voor de kogel. Keihard, maar wel rechtvaardig. Ik was sterk onder de indruk van het verhaal.

Nadat iedereen de toren had verlaten heb ik daar nog even in m'n eentje vertoefd; niet alleen maar om foto's te maken van de daar hangende, indrukwekkende portretten, maar vooral ook om de atmosfeer te voelen van deze bijzondere plek.
We trokken vervolgens verder dit dal in. Erenik vertelde mij over een bijzonder boek waar ik meer zou kunnen lezen over de gebruiken in het dal: High Albania van de hand van M. Edith Durham, een engelse die begin vorige eeuw in dit gebied is geweest. U kunt het boek hier downloaden.

06 juni 2013

Het onderkomen in Theti

Het onderkomen in Thethi
Na de enerverende rit door de bergen arriveerden we in een idyllisch dal waar we werden opgewacht door de vriendelijke gastheer en gastvrouw. We zouden op deze locatie drie nachten verblijven. Als aangegeven in de Djoser informatie zouden we slapen in groepsruimten. Na enig geharrewar vonden we de juiste indeling; de alleen-gaande heren zouden op de grote slaapzaal overnachten. "Dat ik dat nog mee zou maken", verzuchtte Frans bij het zien van de jeugdherberg-achtige zaal. Na de twee chique hotels die we achter de rug hadden was dit wel een overgang, maar het hoorde helemaal bij dit onderkomen; in de keuken stonden twee hout-fornuizen; het was daar lekker warm en er hing een bijzonder gemoedelijke sfeer; ik genoot ervan.
Bed opgemaakt, wat rond gekeken en aan tafel waar we weer werden vergast op een heerlijke oorspronkelijke maaltijd, gemaakt van de lokale producten; daar kan ik zo van genieten. Er was geen elektriciteit; door het ruwe winterweer worden de leidingen ieder jaar weer ontregeld. Maar dankzij de zonne-energie, opgeslagen in een grote accu hadden we prima licht aan tafel en ook op de gang gedurende de nacht. Warm water voor de douche werd via zonneboilers geproduceerd. En stromend water volop uit de bergen; het meest frisse water dat je maar kunt bedenken.
Frans waarschuwde ons voor zijn gesnurk; zou heel erg meevallen; ik heb er niets van gehoord en toch vanwege het zeer vroeg naar bed gaan aldaar uren lang wakker gelegen.

05 juni 2013

Door de bergen naar Thethi

Erenik, onze uitstekende gids
Het was een ongelooflijk mooie rit van Tirana naar Thethi en ook een onwaarschijnlijke overgang; van de drukte van een grote stad naar de overweldigende stilte en schoonheid van de bergen. De weg erheen ging steeds hoger en hoger; voor een vlaklander als ik eigenlijk wel vrij beangstigend. Ergens onderweg stapten we uit voor een wandeling door de bergen; de chauffeur zou ons verderop met de auto op komen halen. En dat werd een (in)spannende wandeling. Door bos, over rotspartijen, allemaal steil en ook over behoorlijk steile sneeuwhellingen. De gids had niet op sneeuw gerekend in deze tijd van het jaar, maar desalniettemin gingen we verder en verder. Tegen het eind gleed de gids Erenik zelfs uit en wist gelukkig behendig vast te grijpen aan een uitstekend boompje. Daarna gingen we één voor één aan de hand van Erenik naar de overkant. De laatsten door de inmiddels vastgestampte sneeuw zonder zijn hulp. Dat ging goed. Maar ik was toch wel opgelucht dat we weer bij de auto waren.

04 juni 2013

Tirana

Mausoleum van Enver Hoxha in sterk verval; klaar voor de sloop
Vanaf het Llogarapark gingen we naar Tirana; toch weer een behoorlijke tijd rijden. Dat staat mij behoorlijk tegen bij een wandelreis; daarbij moet wat mij betreft het accent meer op het wandelen liggen dan op het auto rijden. Het voordeel van de gevolgde aanpak is wel dat je het land beter leert kennen. Uiteindelijk zou ik concluderen dat de mix goed was mede omdat een derde component, het lekkere, oorspronkelijke eten onderdeel uitmaakte van het geheel.
Het verkeer in Albanië lijkt voor een buitenstaander chaotisch, maar het verloopt eigenlijk prima omdat iedereen elkaar de ruimte gunt. Soms met drie tegelijk in één richting op een tweebaansweg (hoe bedenk je het?) ging het toch goed. Het was verkiezingstijd, reden om af en toe het hele verkeer stil te leggen voor een voordracht of wat dan ook van de "prime minister". Overal vlaggen, ook in Tirana waar we na enkele uren aankwamen. Tijdens de lunch hoosde het van de regen, maar die hield eigenlijk ook weer snel op. Frans leidde ons door de stad langs de verschillende bezienswaardigheden zoals het huis van de voormalige president van het land, Enver Hoxha, inmiddels in diskrediet geraakt. Ook het mausoleum van Hoxha hebben we gezien; alle marmer eraf gesloopt en duidelijk klaar voor de sloop; afgedaan verleden.
Op het centrale plein een groot ruiterbeeld, genoemd naar de Vader des Vaderlands van Albanië: Skanderbeg. Volgens Erenik, onze Albaanse gids heeft Skanderbeg door z'n krachtige inzet destijds Europa behoed voor een Ottomaanse inval; moet ik eens wat meer over gaan lezen. Het nationaal museum werd gesierd met een enorm socialistische schildering die de heldhaftige opbouw van het land symboliseerde. Stylistisch niet geweldig; de vrouw die prominent in het midden staat heeft disproportionele mannenarmen, maar heldhaftig is het wel allemaal. Ook staat er een standbeeld voor de strijders tegen het fascisme dat hier nogal heeft huisgehouden rond WO II. In een chique restaurant namen we 'savonds afscheid van deze stad. Volgende dag door naar het noorden.

03 juni 2013

Hoogtevrees viel erg mee

Een blik van boven op het strandje waar we van de zon
en de frietjes hebben genoten
De tweede dag in het Llogara park begon met een ferme wandeling een berg op en weer terug; qua kilometers viel het mee, maar een stevige klim was het wel. Kees, die toch een paar jaar ouder was dan ik klom als een geit voor me uit met z'n goed ontwikkelde wandelkuiten. Eerst had ik zo m'n bedenkingen; volgens de informatie van Djoser zou de wandeling over vrij brede paden gaan en zeker niet langs afgronden. Nou was dat laatste ook niet het geval; het ging wel steeds hoger maar zelfs een met hoogtevrees behept persoon als ik kon dit prima aan. Frans had er meer moeite mee; hij was niet echt een wandelaar maar hij redde het zonder enig probleem. En toen weer terug en door naar een klein paradijsje, waarvan ik helaas geen foto heb. Ik hoop die nog te krijgen van één van de reisgenoten; een klein strandje aan de Ionische zee, met een strand-restaurantje waar ik de lekkerste frietjes ooit heb gegeten! Daar kan zelfs België niet tegenop maakte ik aan Edwine, onze Belgische reisgenote kenbaar. De sfeer kwam er goed in binnen de groep.
In m'n zwembroek zat ik zo te peinzen aan de rand van het strand met de golven over m'n benen; de zelfde zee waaraan in de oudheid de Grieken zaten en waar ze hun legenden en mythen bedachten. Het schuim van deze zee, waaruit Aphrodite zou zijn ontstaan.
En natuurlijk eindelijk weer die hitte van de méditerrane zon waarvoor ik was gekomen.
En dan 'savonds weer zo lekker eten: een waar genoegen alles bij elkaar. De volgende dag zouden we weer vertrekken, helemaal terug naar Tirana en daar de stad bekijken.

02 juni 2013

Beetje zenuwachtig om te gaan vliegen

Even uitrusten bovenop de berg
Het was de afgelopen dagen zulk koud weer en ik was door de orchideeën-reis en de vogelreis zo gewend aan de koesterende warmte van de méditerrane zon, dat ik weer de kriebels kreeg; ik wilde weer op stap. Roos was verhinderd helaas, dus moest ik in m'n eentje; dat betekent dus een groepsreis. Een wandelreis misschien? Bij SNP gekeken en gebeld; alle wandelreizen voor die week waren gecancelled. Ross-Holidays? zelfde verhaal. Roos vond met een paar klicken een wandelreis met Djoser naar Albanië, en dat is het geworden op het laatste moment.
Djoser de volgende dag op moderne wijze benaderd via de chat-functie en de reis geboekt. Een mail van Djoser vroeg om directe betaling en dat heb ik gedaan. Vervolgens een uiterst verwarrende informatiestroom met als resultaat dat ik zaterdag op reis ging zonder e-tickets, volgens de Djoser website noodzakelijk. Ik was enigszins gerust gesteld door een telefoontje dat ik bij de Alitalia balie met m'n paspoort kon inchecken. Dus vooruit dan maar, op reis op zondagavond. Ik zat toch wel in m'n stinkerd of alles goed zou gaan; al dat gelazer heb je gewoon niet met Ryanair; daar print je alles wat je nodig hebt gewoon thuis uit; gemak dient de mens.
Op Schiphol ging de verwarring voort; ik moest eerst met een machine een boarding-cart produceren. Gelukkig werd ik geholpen door een allercharmantste dame want ik kwam er in m'n uppie niet uit. Ook de bagage ging via een apparaat (ook met hulp van twee dames) en op de band hup via Rome naar Tirana. Opgelucht en niet meer zo gespannen op het inmiddels vertrouwde Schiphol aangekomen en met Alitalia naar Rome en door naar Tirana. Tot m'n lichte verbazing kwam de bagage keurig op de band aangerold. Voor de zekerheid had ik kostbaarheden en absolute noodzakelijkheden in m'n handbagage, c.q. rugzak meegenomen.
Als gezegd ging ik voor het mooie warme weer, maar helaas..... Eerst dacht ik nog dat er iemand een flitsfoto maakte in het vliegtuig, maar het was een bliksemflits; het onweerde en regende een beetje. Maar dat zou de rest van de week vooral 'snachts gaan vallen. Het zou een heerlijke week worden.
Op het vliegveld maakte de groep kennis met elkaar en werden we opgewacht door de reisbegeleider van Djoser, Frans L. en gids Erenik en een chauffeur. Het was inmiddels half twaalf in de nacht. Een klein uurtje rijden en we werden gedropt in het (uitstekende!) hotel. Ik ben direct in slaap gevallen.
De volgende dag gingen we naar het zuiden van Albanië; lange rit waarbij een indruk werd verkregen van het land en haar bevolking. Kleinschalige landbouw, in de verte bergen. Het hotel in het Llogara park was weer voortreffelijk, evenals de lunch die ons direct werd voorgeschoteld. Bijzonder om deze        traditionele plattelandskost te mogen eten; dat was precies wat ik hoopte: echt Slowfood.
Vervolgens de eerste wandeling; over een hoog bergpad, niet echt spectaculair, door de mist maar wel erg hoog. In de verte zag je de zee als de mist dat toeliet.
Opnieuw een overvloedig maal en bijtijds de koets opgezocht.

01 juni 2013

Terug in de tijd in stappen van tien

Eik zonder bladeren
Kees Boeke, de bekende onderwijsvernieuwer en stichter van "De Werkplaats Kindergemeenschap", gevestigd hier in Bilthoven heeft ooit het universum beschreven in stappen van tien, van heel groot tot heel klein. Het meest fascinerende daarvan vond ik die leegte die veel van de stappen kenmerkte: de afstand tussen de sterren met daartussen leegte, de afstand van de sterrenstelsels, de melkwegen, met daartussen eveneens vrijwel niets; terug naar het kleine: de leegte tussen de schil van het atoom en de kern van het atoom.
Wat mij ook zo fascineert is die tijd van 6 miljard jaar dat de aarde als eenheid bestaat, voortgekomen uit het restant van sterre-explosies. Wij, levend in het heden zijn daarmee verbonden op mysterieuze wijze. Ik nodig u uit om met mij mee te denken; ik probeer het beeld op te bouwen vanuit het heden, terug naar het mysterieuze begin. Dat beeld, ik verklap het maar vast, is dat van een oude boom, een eik in de herfst met grote takken die uitlopen in kleine takken en uiteindelijk heel fijne takjes aan het einde; het heden bevindt zich dan aan het uiteinde van deze takjes; iedere dier/plant/bacteriesoort wordt gesymboliseerd door zo'n takje. En dan terug in de tijd via mini-takjes en grotere takjes naar dikke takken en uiteindelijk de stam, daar waar het organistisch leven zich ontwikkelde uit de protobiologie, gesymboliseerd door de dikke wortels. En tenslotte de daaraan ten grondslag liggende proto-chemische processen, gesymboliseerd door de haarwortels en die plaatsvonden toen het plasma-mengsel, het gloeiend hete plasma, het sterrenstof waaruit de aarde zich vormde afkoelde zodanig dat de aarzelende eerste chemische processen plaats konden vinden. Nou ja, eigenlijk heb ik de clou al verklapt. Dus laat ik het hier voorlopig even bij. De uitwerking hebt u van me tegoed.