Moderne musea

"Hooien", van de schilder Lhermitte, van Gogh museum te Amsterdam

In een exemplaar van de Trouw dat ik in de trein vond stond een uitvoerig stuk over moderne musea, m.n. over het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Nu waren Roos en ik daar zo rond de kerstdagen nadat we met de werkgroep Kwadijkse Vlot weer eens een stuk van de rietlanden hadden helpen te beheren.  Inderdaad zo'n modern museum; het leek wel een kinderbewaarplaats. We dachten nog dat het door de vakantietijd kwam; er stonden zelfs hekken om het grote aantal bezoekers op gecontroleerde wijze naar binnen te geleiden. Wij hadden een museum jaarkaart en mochten direct doorlopen. Het viel mij ontzettend tegen; niets deed mij nog herinneren aan de intieme sfeer die het museum altijd had uitgestraald; overal kabaal, beeldschermen en een merkwaardige opstelling van dingen in glazen vitrinekasten, vrijwel op elkaar gestapeld. Boegbeelden met z'n tienen in een klein hokje; een heel stel van die fraaie messingkoperen instrumenten door elkaar. En knopjes om op te drukken. Dat was het voornaamste interessegebied van de talloze kinderen die daar rondliepen met ouders die ook geen idee hadden van wat er te zien viel. Een enorme interactieve video presentatie van de Amsterdamse haven; een driedimensionale presentatie van de logistiek in de haven. Het was allemaal imposant maar het had voor mij nog maar zo weinig van een museum. 

De directeur of de conservator van het scheepvaartmuseum kwam uitvoerig aan het woord in het stuk van Trouw; zij gaf aan dat ze bij de voorbereiding van de herinrichting overal haar licht was gaan opsteken, ook bij de Efteling. Ik zal mij erbij moeten neerleggen dat musea gewoon een heel andere opzet hebben gekregen, althans de niet-kunst musea. Want, enkele weken later was in het van Gogh museum, eveneens in Amsterdam en daar heerste de rust en weldadige sfeer als vanouds. Het was ook niet zo gek druk; alle tijd om rustig de schilderijen van al die meesters van de 19e eeuw te bekijken. Ik heb genoten. 
In mijn kinderjaren ging ik met mijn vader vaak naar een museum op de zondagmiddag. Ik herinner me nog de weldadige sfeer van het Tropenmuseum met uitstalkasten; vitrines vol met producten, kristallen, natuurlijke dingen als kokosvezel, inheemse kleding, hutten. sieraden, foto's, landbouw werktuigen enz. Heel interessant, maar ik denk niet dat je de huidige jeugd daar nog mee kunt "boeien", ik hoor ze al het door mij zo verfoeide woord "saai" noemen.  

Trekvogelpad van Weesp naar Hilversum Noord

Het was afgelopen zondag koud maar droog. Na een wat verlummelde zaterdag alle reden om er weer eens met z'n tweetjes op uit te trekken. We hadden besloten om een stuk van het Trekvogelpad te gaan lopen. De week tevoren hadden we van Hilversum Noord naar Baarn gedaan en dan nu van Weesp naar Hilversum Noord; handig tussen twee stations die vanuit Bilthoven elk vier keer per uur vloeiend bereikbaar zijn.
Mooie tocht over graspaden en langs de Vecht; vrijwel zonder lawaai van auto's afgezien van het stuk langs de vecht. Onderweg kwamen we een stel collega-wandelaars tegen die de "Stelling van Amsterdam" aan het wandelen waren. Ziet er ook goed uit; gaat o.a. door Botshol bij Vinkeveen. Maar eens kijken of het gidsje in de bieb beschikbaar is.
Dwars door de Ankeveensche Plassen over een vrij druk bewandelde graskade tot 'sGraveland. Daar door de buitens van 17e eeuwse rijke Amsterdammers. Het gidsje vertelde dat hier zand was weggegraven voor de 17e eeuwse uitbreidingen van Amsterdam. Je kon de steilrand nog duidelijk zien.

Onder het bos zie je de steilrand, ontstaan bij de zand afgravingen
in de 17e eeuw voor de uitbreiding van Amsterdam

Op de afgegraven stukken hadden rijke Amsterdammers fraaie buitens doen bouwen; in één daarvan is nu het centrale kantoor van "Natuurmonumenten" gevestigd: de lokatie van waaruit iedere zondagmorgen "Vroege Vogels" wordt uitgezonden. Vervolgens door het restant van het Spanderswoud naar het station Hilversum Noord gewandeld. Moe maar voldaan op de trein gewacht en naar huis. Heerlijke dag. De volgende morgen lag er sneeuw tot onze verrassing!

Spekpannenkoek à la Slowfood

Lekker pruttelende spekpannenkoek

Gisteravond belde Angelina van de zuivelboerderij Boom en Bosch me op om te vertellen dat ze biest voor me had. Dus vanmorgen met de fiets naar Groenekan. Biest, de eerste melk van de koe als ze gekalfd heeft. Natuurlijk krijgt het kalf daar een deel van, maar een melkkoe produceert zo ontzettend veel dat het kalf het nooit op krijgt en er dus over blijft. Het is een product dat niet verkocht wordt, maar wel aan liefhebbers wordt weggegeven. Het heeft niet veel smaak; volgens mij zit er weinig (melk)suiker in en wel heel veel eiwit; wanneer je biest opwarmt dan stolt het vanzelf. Het is door het hoge eiwitgehalte bijzonder geschikt voor het bereiden van brood en vanwege het stollen heel geschikt voor het maken van pannenkoeken.
Voor het brood gebruik ik het zo vaak mogelijk en vanavond heb ik een heerlijke spekpannenkoek gemaakt.
Oud Hollands recept, dus echt Slow Food (tekstueel verbeterd voor Sandor Schiferli):
Voor 1 pannenkoek 4 dik afgesneden plakken spek (ik heb een paar plakken Dorus genomen voor de gelegenheid).
Recept voor 2-3 pannenkoeken (1 per persoon is ruim voldoende!)
2 eetlepels bloem
2 eetlepels roggemeel of boekweitmeel
1 koffielepel poedergist
1 theelepel zout
Dit eerst goed roeren zodat de gist en het zout vermengd zijn met het meel.
2 eieren
Met een pollepel roer je de eieren door het meelmengsel
Biest, beetje bij beetje toevoegen tot je de juiste dikte van het beslag hebt. Dit laat je zo een uur bij kamertemp. staan.

Spek eerst voorbakken in ruim reuzel of boter in een koekenpan (reuzel is het lekkerste; kun je bij een goede slager kopen).
Beslag toevoegen tot de gewenste dikte van de pannenkoek (niet te dun maken!)
Op laag vuur, met deksel op de pan laten garen ged. 10 minuten. Dan nog even op hoger vuur lekker doorbakken voor een knapperige korst.
Omdraaien en het bakken herhalen zonder deksel.
Opdienen en met dik keukenstroop eten.

Opdienen met stroop en genieten maar!

Het tweede vermoeden van Evert

In mijn carrière heb ik nogal wat opgestoken van chemie, en van wat er zoal mijn pad kruiste op het gebied van het medische. Zo weet ik nog goed dat het in het nog niet zo heel verre verleden buitengewoon onwaarschijnlijk was wanneer longkanker werd gediagnosticeerd bij een patiënt die niet rookte of nooit gerookt had. De relatie tussen roken en longkanker was evident en vrijwel sluitend. Wanneer bij een niet-roker longkanker werd geconstateerd dan moest het diagnostisch proces nog maar eens nauwkeurig worden overgedaan.
Tot mijn verrassing hoor ik de afgelopen jaren in mijn omgeving nogal eens dat er wel degelijk longkanker met dodelijke afloop wordt gevonden bij lieden die nog nooit gerookt hebben. Kennelijk zijn er nieuwe veroorzakers?!
In mijn opleiding tot chemicus, in de jaren zestig leerde ik over chemische reacties die plaats vonden met curieuze, zeer labiele tussenproducten, waarvan je door een ingenieuze opstelling de eigenschappen kon bepalen. Die ingenieuze opstelling was een glazen Y-stuk waarin dunne kanaaltjes. De reagentia werden door de twee openingen gepompt; door de nauwe kanaaltjes ontstond een hoge stroomsnelheid; de reagentia reageerden waar de twee reagentiastromen bij elkaar kwamen en mengden; het tussenproduct was zeer tijdelijk aanwezig maar werd continu gevormd en bevond zich daarom meetbaar op een bepaalde plek in het afvoerbuisje waar de reactie plaats vond. Verderop in het afvoerbuisje had je dan de uiteindelijke producten. Ik ben niet zo'n beste docent, dus ik hoop maar dat u het kunt begrijpen. De boodschap is eigenlijk dat een labiel (tussen)product continu geproduceerd wordt in een chemische reactie maar dat het na de totale reactie niet meer aantoonbaar is.
Mijn vermoeden is dat de huidige hoge compressie automotoren nogal wat radicalen produceren. Dat zijn reactieve tussenproducten bij het verbrandingsproces. In de lucht zijn zij niet of nauwelijks meetbaar omdat ze vrij direct met elkaar of met andere luchtdeeltjes reageren. Maar.... bevindt iemand zich in een auto vlak achter zo'n andere auto (en dat is natuurlijk vaak het geval met het toenemend aantal auto's op de weg), dan komen de verse uitlaatgassen, met daarin de vrije radicalen, voor een klein deel in de cabine en worden ingeademd. Ik vermoed dat hierdoor de niet-rokers gerelateerde longkanker voor een deel veroorzaakt wordt, net als bij tabaksrook.
Hiervoor heb ik overigens geen enkele bevestiging kunnen vinden; het is louter een vermoeden.

Een brief van 10 juni 1940

Op de enveloppe nog een postzegel van koningin Wilhelmina; de brief is gedateerd precies een maand nadat Duitsland was binnen gevallen in ons land. Een dramatische afloop met het bombardement op Rotterdam en overgave van het vaderlandse leger. In de grote stapel brieven die tevoorschijn kwam bij het opruimen van het ouderlijk huis van Roos, nadat haar moeder naar een verzorgingshuis was verhuisd, was vrijwel geen spoor te vinden van het oorlogsgebeuren. En daar was ik zo benieuwd naar; hoe had de "man in de straat" die oorlogsjaren ervaren. En toen kwam er een brief tevoorschijn van een vriend van Roos' vader uit Axel. De inhoud ga ik letterlijk citeren.

Maandag, 10 juni 1940,

Amice,
Vanmorgen kreeg ik je kaart uit Delft die naar Wageningen was gezonden, intussen is hij doorgezonden naar Axel.
Men maakte het bij ons thuis wèl. Het waren zeer eigenaardige troepenbezettingen geweest bij ons.
Van 12 - 14 mei: Hollandsch garnizoen op de boerderij, officieren + vaandrig + serg. majoor in huis. Daarna Fransch. Namen paarden en een wagen mee. Daarna Belgisch. Deze troepen waren ordeloos. Roofden, plunderden en schoten in brand waar ze zin in hadden. Dit waren de laatste geallieerde troepen. Deze trekken zich terug achter het kanaal Terneuzen Gent. Nu volgt de angstigste periode, het beschieten van de dorpen, die door de oprukkende Duitsers bezet worden. De granaten moeten "rechts en links" ingeslagen zijn. Men is uit Axel weggevlucht, naar het Oosten toe, 2 nachten.
Bij dat alles bleef de boerderij toch ongedeerd, daar in het algemeen lukraak werd geschoten, naar ik vermoed. Alleen in genoemde kanaalstrook is veel in elkaar geschoten. Daarna kwam de capitulatie der Belgen.
Mijn hartelijke groeten aan jullie allen: P. de Putter.

Op de achterkant van de enveloppe staat het adres: P. de Putter

Einde citaat

Ook in 1944 ging het er in Axel heet aan toe.
De boerderij Loose's hof staat er gelukkig nog steeds. Misschien ga ik er wel eens heen.

Coppa van Sengersbroek

Copa, bereid van Bentheimer varken van Sengersbroek

Bij Teresa in de verkoopruimte van Sengersbroek had ik al een paar plakjes geproefd, dus ik wist wat mij te wachten stond. Zo lekker kende ik de coppa slechts van de bezoeken aan Italië. In NL had ik zoiets niet eerder geproefd. Telkens als ik in de keuken kwam nam ik een plakje en liet het op m'n tong smelten; precies zoals ik dat altijd doe met de ragfijn gesneden Jamon Iberico van mijn Andalusische vrienden uit de streek rond Jabugo. De geur was prima en de kruiden waarmee de coppa was ingesmeerd deden het aroma geen kwaad, in tegendeel. Maar het is toch vooral de kwaliteit van het varkensvlees die het uiteindelijk te bereiken aroma bepaalt.

Inmiddels heb ik al wat vlees verwerkt in een bonenschotel; een bloedworst ligt te wachten om te worden verwerkt in de "Fuhrmannskost", een boerenschotel van gebakken ui, aardappel en bloedworst. Ik doe daar dan altijd nog wat bruine bonen doorheen om het tot boerenkost te maken.

Een Bentheimer varkenshaasje ligt te wachten op een vergelijking met de "Pluma", het lekkerste varkensvlees dat ik ken, afkomstig van de Spaanse varkens. 

En dan maar proberen om niet te dik te worden?!

Een epische zoektocht naar de waarheid

Onder deze, wat zwaar aangezette titel, heb ik van Douwe, de oudste zoon van Roos, een stripboek geleend. Het is niet zomaar een stripboek; de auteurs zijn wetenschappers: Apostolos Doxiades, Christos Papadimitriou, met de tekenaars Alegos Papadatos en Annie di Donna. Gek boek, dat ik vrijwel in één adem, slechts onderbroken door de broodnodige nachtrust, heb uit proberen te lezen. Het viel niet mee want het was bepaald geen "comic" maar een op luchtige wijze geïllustreerd overzicht van de ontwikkeling van de logica.
De dag tevoren waren Roos en ik op bezoek bij mijn vriend Huib en zijn vrouw. Op de tafel lag een boek van de hand van Bertrand Russell, "Geschiedenis van de filosofie"; aldus Huib een fraai overzicht dat teruggrijpt naar de Grieken en tot onze tijd reikt; kennelijk een blijvend fascinerend gedachtenterrein. Huib vertelde een hilarisch verhaal over een filosoof in de Griekse tijd; deze Griek was tot de slotsom gekomen dat hij een God was. Om dat te bewijzen stortte hij zich in de krater van de Etna. God of niet, er is in ieder geval nooit meer iets van vernomen, concludeerden wij grijnzend.
Douwe is al jaren geïnteresseerd en in zijn gedachten bezig met al die vragen rond onze existentie, bewustzijn e.d. allemaal filosofische kwesties. En zo kwamen wij te spreken over Russell vanwege dat boek bij Huib. Zonder enig zoeken haalde Douwe voor mij deze strip tevoorschijn; zo kwam ik ertoe om eindelijk eens iets over de filosofie te gaan lezen. Ergens diep wist ik wel dat filosofie en wiskunde uit elkaar voortkwamen, tenslotte komt wiskunde voort uit het denkproces van de mens en heeft zij geen basis in de materie om ons heen zoals de natuurwetenschappen. Het zelfde geldt natuurlijk voor de filosofie; ook dat is een spruit van het menselijk brein. Met veel verwachting heb ik dan ook dit, door haar vorm toegankelijk werk tot mij genomen.
Het betreft het levensverhaal van Bertrand Russell, iemand die ik slechts kende als vredesactivist. Maar de man was tevens filosoof, wiskundige en vooral ..... logicus. Uit de strip krijg ik sterk de indruk dat logicus zijn en waanzinnig zijn, erg dicht bij elkaar ligt; velen eindigden hun bestaan in klinieken of onder verzekerde bewaring; dat Wittgenstein zijn zoektocht naar de waarheid heeft overleefd vanwege zijn nadrukkelijke wens tot een bijna dood ervaring, mag een wonder worden genoemd. Neemt niet weg dat ik door deze strip enig inzicht heb gekregen (maar vooral bevestiging) in de filosofie.
De vorm is komisch; de schrijvers van de strip en zelfs de tekenaars spelen zelf ook een rol in de strip; zij overleggen met elkaar over vorm en inhoud en zelfs over de belevenissen van al degenen die een rol spelen in de verhaallijn. Wittgenstein, Gödel, von Neumann, alle groten in de logica kom je tegen en daarnaast een aantal mij onbekenden, die vaak wonderlijke rollen hebben gespeeld in het proces van logica en het verkennen van de grondslagen van de wiskunde.
Nuchter als ik als Bèta-wetenschapper ben, kan ik er geen chocola van maken. Tien jaar bezig zijn met de grondslagen van de wiskunde die door Euclides al in de vorm van axioma's werden vastgelegd is voor mij klinkklare onzin. Het is voor mij dan ook niet echt te bevatten waar men zich mee heeft bezig gehouden. Volgens mij heeft Bertrand Russell zich er vooral doorheen geslagen omdat hij een groot "womanizer" was; dan kun je alles lang volhouden.
Mijn standpunt aangaande de filosofie is niet veranderd; ik deel de mening van Maarten 't Hart die kort door de bocht stelt dat filosofie en flauwekul met de zelfde letter beginnen.

De kaart en het gebied

Moderne "kunst" van Koons

Michel Houellebecq; kent u deze schrijver? Hij wordt beschouwd als schrijver met een bijzondere cultuur-filosofische inslag. Daar ben ik het volledig mee eens. Inmiddels heb ik een aantal boeken van hem gelezen. Allereerst "Elementaire deeltjes", inmiddels alweer een paar jaar geleden. Aanvankelijk vond ik dat toch vooral een merkwaardig décadent boek, maar achteraf beschouwd zie ik het als een soort spiegel naar de toekomst, of misschien niet eens de toekomst, maar het heden; hij schetst een maatschappelijke pervertering waar je van griezelt. Wat hij beschrijft heeft overigens enkele jaren later daadwerkelijk plaats gevonden; de aanslagen op Bali. Hij lijkt wel een ziener deze maatschappij filosoof. Wellicht komt het door dit zienerschap dat hij nogal last heeft van depressies, aldus zijn biografie.
En dan nu het boek "De kaart en het gebied", waarin ook weer een heel bijzondere spiegel op de hedendaagse maatschappij wordt gericht; de lezer wordt meegevoerd in de gedachtengang van de filosoof Houellebecq. De pervertering van de markt voor moderne kunst, de verloedering van het sociaal weefsel van de maatschappij. Je wordt er niet vrolijk van; slechts de schitterende woordkeuze en de perfecte vertaling daarvan door vaste vertaler Martin de Haan scheppen vreugde voor de lezer. Maar wel een aanradertje.
Roos had mij dit boek geadviseerd en het direct twee keer achter elkaar gelezen. Ik was inmiddels ook aan de tweede lezing begonnen, maar het moet morgen terug naar de bieb; leen het nog wel eens een keer.

Zwaarden, paarden en ziektekiemen

Ontmoeting van twee culturen. Let op de prachtige
lijven van de inheemse mensen; gespierd en "in shape".

Naar aanleiding van de lezing van Maarten van Rossem: "Geschiedenis in het groot" uit de serie van "Home Academy", heb ik van de bibliotheek het boek van Jared Diamond geleend met de titel: "Zwaarden, paarden en ziektekiemen". Het boek beschrijft wat al te uitvoerig, zoals vaak met Amerikaanse auteurs, hoe uit de jager/verzamelaar de menselijke cultuur zich verder heeft ontwikkeld. Deze blijkt eigenlijk volledig afhankelijk te zijn van de natuurlijke omstandigheden; de vruchtbaarheid van het land, de domesticeerbaarheid van de lokale (graan)gewassen en dieren.

Intrigerend vind ik vooral dat bij de eerste overgang van de mens als jager/verzamelaar naar de mens als landbouwer, een proces dat op meerdere plaatsen in de wereld kon plaatsvinden, de individuele mens er lang niet altijd beter van werd. Het jager/verzamelaar zijn was kennelijk bepaald niet zo'n noodruftig bestaan als dat wel wordt gesuggereerd. Het aantal mensen in een bepaald gebied, of dat nu in Australië of op een polynesisch eiland is, past steeds bij de hoeveelheid voedsel die dat gebied op kan leveren. De jager/verzamelaar heeft zich perfect aangepast aan zijn leefomgeving. De individuen zijn krachtig en gezond. 

Zodra werd overgegaan op landbouw werden de mensen minder gezond; men moest kennelijk veel langer werken en onder zware omstandigheden. Het effect was wel dat er meer voedsel beschikbaar werd, dus bevolkingsgroei en daarmee ook kwetsbaarheid voor hongersnood bij mislukking van de oogst. De individuele welstand werd daardoor bepaald niet altijd beter. Dit effect had ik eerlijk gezegd niet verwacht; ik heb altijd gedacht dat de overgang naar sedentair leven ook heilzaam was.

Het boek geeft een uitgebreide inkijk in de verschillende ontwikkelingen die overal ter wereld plaats hebben gevonden. Erg interessant maar vaak ook wel erg gedétailleerd en veel herhaling.

Overigens zag je een vergelijkbaar effect bij de industriële revolutie; toename van de collectieve rijkdom die vaak ten koste ging van de werkers in de industrie. Denk aan de lange werkdagen onder erbarmelijke omstandigheden; kinderarbeid. 

En heden hebben we een nog verdere "ontwikkeling" in onze materiële welstand en voedselvoorziening; het effect is helaas het voorkomen van allerlei welvaartsziekten door tekort aan beweging en te veel voedsel inname. Het is ook altijd wat, maar nooit je dat?!

Misschien dat ik daarom ook zo smul van die boeken van Jean Auel over de mensen in de oertijd.

Koningin met hoofddoek?

Het was me bij eerste blik niet opgevallen dat de dame met blauwe hoofddoek
onze majesteit was.

Het viel me eigenlijk niet op; op de voorpagina van de Spits stond een foto van een aantal mensen in de bekende Islamitische kleding. Maar het had tot behoorlijke stampij geleid; één van de dames in zwarte soepjurk was namelijk onze majesteit en dat tot grote ergernis van bepaalde politici; Wilders en D66 voorman Pechtold dansten direct 'smorgens vroeg al een "pas de deux" voor twee heren, heel voorspelbaar.
Jaren geleden waren we op vakantie in de Achterhoek, in de wereldplaats Aalten. Aldaar hebben we toen "en famille" een bezoek gebracht aan de oude synagoge van die plaats. Daar moesten de "mannen", inclusief mijn zoons van pakweg een jaar of drie resp. zeven en ik "vanzelfsprekend" een hoofddeksel op. Daar beschikten wij niet over en toen kregen we een papieren, gevouwen hoedje, zo'n beetje in de vorm van de hoofddeksels van de guardia civil in Madrid; potsierlijk vond ik dat eerlijk gezegd..
Bij een bezoek aan de Mezquita in Cordoba werd ik er juist op gewezen dat ik mijn hoofddeksel moest af doen?!
Van religie heb ik dan ook weinig verstand; de relatie van geloof en kleding of voedsel is voor mij een niet te bevatten raadsel.
Overigens had ik niet de indruk dat onze majesteit een hoofddoekje om had. Ze had als gebruikelijk een elegant, wat fors uitgevallen hoofddeksel op, dat voor de gelegenheid was ingepakt; een beetje zoals de kunstenaar Christo dat deed met gebouwen.

De door Christo ingepakte Rijksdag in Berlijn

Een eerste muziek reportage

Roos en ik zijn, onafhankelijk van elkaar sinds jaar en dag liefhebbers van klassieke muziek; het is ons met de paplepel ingegoten. Natuurlijk verschillen we van smaak; Roos is veel meer opera liefhebber dan ik, terwijl ik meer heb met de Cantates van Bach. Al enige jaren is Roos actief bij de konsertzender Utrecht. Zij verzorgt daar een programma over opera's. En al enige tijd speelde ik met de gedachte om zoiets ook te doen met de Cantates van Bach.

Ray registreert de introductie die ik houd.

In het kader van de sectie Thijsse, de ecologische tak van de Nederlandse Entomologische Vereniging heeft Raymond B. de webmaster/ICT-deskundige van het bestuur, podcasts (geluids opnames) gemaakt en op de Internet site geplaatst. Van de voorzitter Jap Smits is al een interview geplaatst op de website van Thijsse. Ook ik ben geïnterviewd; dat zal in april worden geplaatst aldus Ray B. Bij die gelegenheid toonde Ray mij ook de software waarmee hij geluidsfragmenten manipuleerde alsof het tekstfragmenten waren. In mijn enthousiasme dacht ik: "dat zou ik toch ook moeten kunnen". Wat mij dan in het hoofd speelde was om dan ook gewoon thuis programma's in elkaar te sleutelen. Die zouden eventueel als podcasts bij de KZU kunnen worden ingezet. En het is gewoon leuk om die techniek te beheersen.
Die goede Ray bleek bereid om met mij en Roos een sessie te houden die tot een geluidsproductie zou leiden. Dat viel niet mee. Al met al zijn we voor een klein stukje van ruim 6 minuten, met daarin twee gesproken fragmenten en drie stukjes muziek, vier uur bezig geweest. En bij nader inzien viel dat manipuleren van geluidsfragmenten ook niet zo mee; het was een heel gepiel.
Ik wil het wel gaan proberen; dan leen ik voorlopig van m'n jongste zoon een microfoon met USB aansluiting of ik koop er zelf eentje. Het geluidsprogramma (audacity) is freeware en kan van internet worden gedownload. Mocht dit tot enig succes leiden dan zien we maar eens verder.
Ray gaf eerlijk toe dat hij het project pas een kleine kans van slagen gaf toen hij zag dat Roos ook meedeed met de sessie; van mij had hij niet zo'n hoge technische pet op en, naar ik vrees, terecht.

Dubbel glas in de achter-puien

Hier kunt u zien wat het effect is van nieuwe, dubbele beglazing in de achterpuien.

Harmelen

Treinongeval in Harmelen 8 januari 1962

Op 8 januari was het precies 50 jaar geleden dat het verschrikkelijke treinongeluk in Harmelen plaatsvond. Die gebeurtenis staat in het collectief geheugen van de wat oudere Nederlander. De naam van die plaats heeft voor mij nog steeds een sinistere bijklank. Van Koos, een vroegere buurman heb ik vreselijke verhalen gehoord. Hij woonde daar in de buurt en was op de plaats van het ongeluk toen de opruiming plaatsvond. Een vrachtwagen met lichaamsdelen. Het was dramatisch, een groter drama heeft in Nederland niet plaatsgevonden in mijn leven. Wèl op Tenerife, één van de Canarische eilanden. Daar is in de zeventiger jaren een KLM verkeersvliegtuig door een fout van de verkeersleiding meen ik in botsing gekomen tijdens de start met honderden doden als gevolg.
Beide vormen van vervoer zijn de meest veilige die bestaan. In vergelijking met autoverkeer is het aantal doden per jaar, per kilometer, per gebruiker voor trein en vliegtuig veel veiliger. Maar gaat het een keer mis, dan gaat het ook goed mis. Er is nu een gedenkteken geplaatst op de plaats van het ongeval. Zal ik binnenkort eens bezoeken.

Gedenkteken voor de slachtoffers van "Harmelen"

Varkensvlees van Sengersbroek

Een stel Bentheimer varkens, lekker ruim behuisd

Met het Dal Vrij abonnement en de Buurtbus kon ik tot op 30 minuten lopen bij boerderij Sengersbroek komen; ik werd verwelkomd door Peter Wijnen en Teresa Rahder. We hadden met elkaar kennis gemaakt bij de Dag van de Smaak, georganiseerd door Slow Food; bij die gelegenheid hadden we afgesproken dat ik langs zou komen om vlees en geconserveerde vleeswaren te komen kopen.

We spraken over onze gezamenlijke interesse: goed varkensvlees. Uit mijn Blog moge duidelijk zijn dat ik al lang op zoek ben naar smakelijk varkensvlees van NLse bodem. Een kwalitatief goed varkensvlees is eigenlijk nauwelijks te verkrijgen; natuurlijk is het vlees uit Andalucia van perfecte kwaliteit, maar ik ben al jaren uit op vaderlands, ouderwets varkensvlees zoals mijn vriend en voormalig collega jacques dat in de zeventiger jaren produceerde. Het Hollands landvarken, een prima oud-vaderlands ras is verdwenen werd mij ooit verzekerd door een deskundige, spreker namens de Stichting Zeldzame Huisdierrassen. Gelukkig was het Bentheimer varken nog niet verdwenen; er is een vereniging van boeren die met dit varken fokken en mesten. Peter Wijnen en Teresa Rahder doen dat op hun biologische boerderij Sengersbroek in Heusden (bij Asten, onder Deurne). Wat mij overigens opviel bij de wandeling naar Sengersbroek is dat er ontzettend veel varkensmesterijen stonden maar dat het absoluut niet stonk; dat is wel eens anders geweest; vroeger meed ik Brabant vanwege de vreselijke strontlucht. Maar dat is niet meer het geval. 

Alle ruimte voor de zeug en haar biggen

Bij Sengersbroek worden de dieren buitengewoon goed gehuisvest; de fokzeugen hadden ruime stallen en de biggen liepen er op natuurlijke wijze bij de zeug, lekker in ruim stro. Leuk gezicht die springende jonge beestjes. Kijkt u vooral even naar het filmpje.

We spraken over het ham productie proces en het rijpingsproces; over de beschikbaarheid van biologisch graan als diervoeder; de kwaliteit van het Bentheimer vlees dat veel voller van smaak is door het ouderwets hoge vetgehalte. Het water liep me al in de mond. En dat bleek niet ten onrechte.

Teresa leidde me rond en ik liep nog geruime tijd op het terrein; heel veel loopruimte voor de varkens in de buitenruimte; daarnaast is een belangrijk deel feitelijk natuurterrein; een paar poelen, met natuurlijke graskanten, bosjes die Peter ooit had aangelegd en die onderhoud behoeven. Ze waren op zoek naar vrijwilligers voor het effectueren van het beheer (feitelijk zoiets als de werkgroep Kwadijkse Vlot). Zo'n boerenbedrijf betekent heel veel werk en voor dit natuurbeheer zoeken zij bij voorkeur vrijwilligers die een zekere continuïteit kunnen bieden. 

Teresa voor de voorraadkast met Copa

Tot slot natuurlijk het proeven; een paar verschillende hammen proefde ik; die moesten nog verder rijpen gaf Teresa al aan, maar de fijne smaak is heel veel belovend. En toen de copa; ik wist niet wat ik proefde; vol van smaak, prachtig uitgerijpt, werkelijk perfect. Teresa sneed een kartonnetje hoog vol voor me en vroeg zich af of dat niet te veel was. "Nou dat zal niet zo oud worden hoor", verzekerde ik haar. Toen ik het vanavond aan Roos liet proeven was ze ook zwaar onder de indruk. Echt een product om trots op te zijn. Ik kocht ook een gevacumeerd stuk copa; ik zal Hugo vragen of hij dat bij zijn slager heel dun wil snijden voor me. Misschien kan er wel kruisbestuiving plaatsvinden als van Loo er net zo enthousiast over is als wij.

Lekker fitness

Interieur van een fitness ruimte

Hugo, mijn oudste zoon was, net als ik vroeger, maar een schriel menneke. Kennelijk zinde hem dat niet zo en is hij de laatste jaren enorm aan het sporten gegaan. Hugo is al jaren bevriend met de jongste zoon van Roos, Tycho, een beer van een kerel en tot voor enkele jaren geleden door overmatig frisdrank gebruik nogal uitgedijd. Die twee kerels zijn fanatiek aan het sporten gegaan en zien er nu beiden buitengewoon "strak" uit; Tycho herkende ik laatst nauwelijks terwijl ik hem al sinds zijn jonge jaren ken en Hugo is een stuk breder geworden en heel gespierd. Beiden hebben geen grammetje overgewicht.
Hugo komt de laatste tijd gezellig vaak bij zijn oude vader langs om wat bij te kletsen, maar vooral zoals hij met enige zelfspot zegt: "de gratis maaltijd". Was hij vroeger een matig eter: "ik vind het wel lekker hoor, maar ik hoef niet meer", behoorde tot zijn gevleugelde kreten. Maar tegenwoordig laat hij me verbaasd staan te kijken wat hij naar binnen kan schuiven.
Deze winter heb ik inmiddels al drie keer erwtensoep gemaakt, waarvan Hugo een groot deel verorberd heeft; hij verstookt het vooral in de sportzaal. En aangezien ik er ontzettend veel plezier in heb om te koken is het genoegen geheel wederzijds.
Vanavond komt hij weer; dat wordt voor hem in ieder geval een liter erwtensoep met extra vet van het spek erin en rijstebrij met een stevige kluit boerenboter toe. Het zal me weer een verrassing zijn wat hij allemaal naar binnen kan werken en dat zonder dik te worden! Dankzij de enorme inspanning van het sporten.
Naar mijn mening is het nog beter om beweging in te bouwen in je dagelijks leven en bijvoorbeeld zo veel mogelijk met de fiets gaan en te gaan lopen (doet Hugo trouwens ook nog erbij!). Dat is mijn manier van doen, maar natuurlijk niet erg spectaculair. Die jonge mannen willen gewoon met gewichten aan de gang en een beetje de competitie aan gaan. Het gevolg is dat ze wel alletwee van die witte koppies hebben, zelfs in de zomer en dat terwijl hun vader resp. moeder altijd gezonde bruine koppen hebben van het buiten wandelen. Ieder z'n meug, als je maar beweegt!

Uit eten gaan zal goedkoper worden?!

Gezellig zo'n mooi gedekte tafel

In de Spits las ik dat het goedkoper gaat worden om in NL uit eten te gaan. Dat is ook hard nodig want de prijs/kwaliteit verhouding is abominabel. Dat deert het publiek kennelijk normaliter weinig; dat verbaast me ook niet wanneer ik zie wat de gemiddelde consument in zijn karretje meeneemt ter consumptie; daarbij vergeleken is het voedsel in de horeca natuurlijk een stuk beter ook in het goedkopere segment.
Maar nu de crisis daadwerkelijk voelbaar wordt is het horeca bezoek aan het verminderen. En daar gaat wat aan gedaan worden; zelfs de toprestaurants gaan de prijzen verlagen. Het verbaast mij altijd hoe hoog de prijzen in toprestaurants zijn. Natuurlijk vinden wij het ook fijn om ons verwend te voelen; een bezoek aan een toprestaurant is als een avond naar de opera; allerlei toeters en bellen, ceremonieel en poespas. Maar als je dan weer gewoon op straat staat, met de rekening nog vers in je geheugen, dan voel ik me toch vrijwel altijd bekocht; een rekening van enkele honderden Euro's is niet abnormaal. Kortom, de prijs staat niet in verhouding tot de prestatie. Jammer vind ik dat want uit eten gaan is toch wel een heel groot plezier.
Mij dus niet gezien in de vaderlandse horeca; wij gaan eigenlijk alleen uit eten wanneer we ergens in een buitenland als Spanje of Griekenland zijn; daar is de prijs/kwaliteit verhouding eigenlijk altijd prima. Maar ook Duitsland en België hebben ook een goede prijs/kwaliteit verhouding.
En natuurlijk houd ik er ook erg van om zelf lekker te koken.

Haastige spoed

Mijn kleinzoon Gijs, 14 maanden op deze foto.

Vandaag had ik afgesproken met mijn jongste dochter in Den Haag; ik had kleinzoon Gijs al weer enkele weken niet gezien. Beetje laat de deur uitgegaan, maar een goede aansluiting in Utrecht  en toen ik op den Haag CS aankwam bij de tram, kwam er net eentje aangereden. Ik had nog snel even willen kijken of deze lijn wel op het Monnickendamplein zou stoppen, maar de deuren gingen al bijna sluiten, dus maar snel ingestapt; even binnen kijken op de info borden.
Natuurlijk wist ik niet meer precies welke tram ik precies moest hebben. De informatie binnen in de tram was me ook niet helemaal duidelijk; eerlijk gezegd wist ik niet eens in welke lijn ik was ingestapt en vroeg toen aan iemand of deze tram wel op het Monnickendamplein stopte. Nu is zo langzamerhand mijn ervaring dat je dat net zo goed niet kunt vragen want je hebt meestal niets aan het antwoord. En ja hoor, volgens zeggen zat ik in de verkeerde tram en moest ik een lijn 3 hebben. Dus uitgestapt bij de Grote Markt, even gewacht en in lijn 3 gestapt. Nu wist ik in ieder geval in welke lijn ik zat. Uit de info maakte ik op dat het weer de verkeerde was, dus maar even snel naar Arja gebeld en inderdaad het moest lijn 4 of 6 zijn. Waarom ik dat maar niet kan onthouden is me een raadsel.
Toen ik aankwam stond Walter me al op te wachten met de kleine Gijs op zijn arm. "Domme opa", zei Walter voor Gijs, "in de verkeerde tram gestapt". Het ventje lijkt me al te gaan kennen, althans hij lachte mij vriendelijk toe. Walter moest naar z'n werk, dus dat was van korte duur.
Het is altijd gezellig met dat kleine mannetje spelend, babbelend, kruipend en etend; z'n moeder, mijn dochter natuurlijk zo heerlijk één met haar kind; ik maakte wat foto's van Gijs terwijl hij vrolijk zijn armpjes in de lucht stak. Helaas bleek er geen datakaartje in te zitten. Maar gelukkig heb ik van Arja een leuke foto van het menneke gekregen en die pronkt nu bovenaan dit Bloggie van een trotse opa.

Het Ilperveld tussen Ilpendam en Den Ilp

Het Ilperveld, ruig, waterrijk terrein in Noord Holland.
Foto is genomen in de zomer van 2006

Vandaag weer riet geruimd; nu bij de kloosterdijk, langs de Ee gelopen richting Ilpendam en dan dat eerste vrije stuk langs de Purmerringvaart; daar hebben we gewerkt en later verderop nog een stuk. En de hele club was er weer tot en met Benno die toch onlangs met hartklachten was opgenomen geweest. Maar lichaamsbeweging is natuurlijk altijd goed. We hebben weer gebuffeld. Het werken in zo'n groep van natuurliefhebbers is natuurlijk heel stimulerend. Ab die voorop loopt met zijn motormaaier en dan de hele club, gewapend met riek of hark die het maaisel naar de kant afvoert. Daar wordt het dan in de loop van de week door een vrachtwagen verder afgevoerd. Het resultaat was nu al behoorlijk zichtbaar; de werkgroep doet al jaren haar herstellend werk; er staat inmiddels een prachtige laag veenmos onder de rietlaag. Daarin komen van het voorjaar de orchissen en andere moerasplanten op; goed voor de insecten, goed voor de vogels, kortom, goed voor de ecologische kwaliteit.
Na het werken met de werkgroep zijn Roos en ik verder gelopen naar Ilpendam en daar met het pontje overgestoken en doorgelopen naar Den Ilp; een schitterende wandeling met de laagstaande zon over de landerijen en het Ilperveld; het landschap dat voor mijn vader destijds het beeld van het hiernamaals vertegenwoordigde. Alzo heeft hij op zijn sterfbed desgevraagd gezegd. Het is dan ook niet voor niets dat mijn vader altijd op mijn schouder zit wanneer ik door het Noord Hollandse landschap zwerf. En dat was vandaag, met die heldere zon en die onwinters hoge temperatuur nadrukkelijk het geval.
We hebben in Amsterdam nog een hapje gegeten bij een Vietnamees reataurant; niet duur maar wel heel lekker! En toen rozerig met de trein naar huis om dit Bloggie te schrijven.

Jean Auel en sexuele voorlichting

Grottekening van een paard. Afkomstig van een grot in de Dordogne.

Misschien is het geen literatuur. Neemt niet weg dat ik de hele serie van Jean Auel genaamd "De stam van de holenbeer" met bijzonder veel genoegen heb gelezen. Tot mijn verrassing stond het laatst uitgekomen deel onlangs gewoon tussen de uit te lenen boeken bij de bibliotheek. Met genoegen het ik het meegenomen en in hoog tempo uitgelezen. In dit laatste deel "Het lied van de grotten" gaat het vooral om de magische grotten. En die zijn inderdaad magisch. De Dordogne is vanouds een streek waar ik graag kwam en nog steeds kom. Destijds toen ik nog over een auto beschikte reden An en ik langs al die grotten. De grot van de honderd mammoeten kan ik me nog precies voor het oog toveren; eindeloze brede gangen met enorme aantallen groot en klein getekende mammoeten. Of er ook andere dieren waren afgebeeld weet ik niet meer.

De serie is inmiddels aangegroeid tot zo'n zestal dikke boeken. Ik droom er graag in weg vanwege de schitterende beschrijving van het onbedorven landschap en de cultuur van de jager/verzamelaar die op indrukwekkende wijze wordt beschreven. Maar wat ik mij al lezende realiseerde was dat deze serie boeken ook een verrekte goede sexuele voorlichtingsfunctie hebben; vooral voor jonge vrouwen moet het een verademing zijn om te lezen hoe een tedere, op elkaar gerichte sexualiteit zich afspeelt. 

Mijn oudste dochter las de serie toen ze een jaar of 15 was denk ik. Ik heb de hele serie die ik toen had weggegeven omdat hij te veel ruimte innam; ik gaf hem aan de dochter van een kennis van me. Overigens had ik er geen seconde bij stil gestaan maar bedacht ik mij achteraf dat de serie wel erg expliciet was. Maar toen kon ik de boeken niet meer met goed fatsoen terug vragen. Ik hoop maar dat ze er wat aan gehad heeft. 

De glasblazer op school

Bovenste schapje van mijn rariteitenkabinet

Te midden van een aantal memorabilia staat daar dat kleine vaasje met daarin een bosje verdroogde bloemen. Dat vaasje is mij heel dierbaar; ik hoop maar dat ik het niet hoef mee te maken dat het breekt. Ooit, in mijn lagere schooltijd heb ik het voor een dubbeltje, tien naoorlogse centen dus, gekocht van de glasblazer die op school zijn kunsten liet zien. Daaraan moest ik denken toen ik onlangs met Roos in Leerdam was en naar een demonstratie glasblazen keek. Mooi gezicht zo'n gloeiende klont glas die op ambachtelijke wijze door glasmeesters tot kunststukken wordt gemaakt. 

De glasmeester aan  het werk met aanwijzingen van de glaskunstenaar

De demonstratie van het glasbewerken kan ik eenieder adviseren om eens te gaan zien daar in Leerdam. Overigens een schitterend plaatsje aan de Linge; een oude muur, waarschijnlijk tegen het water schept een fraai decor voor het stadje. We maakten na afloop van de demonstratie een wandeling via het Lingepad, tegenwoordig het Oeverloperpad of Grote Rivierenpad naar Beesd; zo'n 15 kilometer. Het was prachtig weer en voldaan kwamen we weer thuis; een welbestede dag die we afsloten met een avondje Bridge in de club. We verloren nipt onze promotie naar de B-lijn. Volgende ronde beter.

Maarten van Rossem een azijnpisser?

Nationale historicus, Prof. Dr. Maarten van Rossem

Zojuist moest ik even bij mijn onderbuurman een pakje afleveren dat de PTT bij mij had bezorgd, omdat hij niet thuis was. Buurman vroeg me hoe het ermee was en ik kon mijn enthousiasme niet onderdrukken. De afgelopen uren had ik met mijn mp3-spelertje op m'n kop naar lezingen uit de serie van Home Academy van Maarten van Rossem geluisterd; lezingen over Geschiedenis in wereldperspectief, beginnend bij de "Big Bang" en de gloeiende bol materie die later de wereld zou worden en via de ontwikkeling van het leven, mijn specifieke interesse-gebied tot de ontwikkeling van de ééncelligen, de meercelligen, vertebraten, zoogdieren en uiteindelijk de Homo Sapiens, de huidige mens. En dan de ontwikkeling van jager-verzamelaar, via de eerste revolutie, de domesticatie van dieren en planten, begonnen in het stroomgebied van Eufraat en Tigris, de onvermijdelijke ontwikkeling van schrift, hoge temperatuurs-ovens, metaal bewerking etc. En tenslotte de industriële revolutie. En dat in wereld perspectief waar China zeer nadrukkelijk bij wordt betrokken. Hij eindigt heel bescheiden met een leuk toekomst perspectief.

Veel puzzlestukjes vielen voor mij in elkaar; mijn enthousiasme kent geen grenzen en ik wil het wel van de daken schreeuwen. "Maarten van Rossem",  zei mijn buurman, "dat is toch die chagrijnige vent". Ik antwoordde dat hij historicus was en een prominent universitair hoogleraar. Maar kennelijk wordt deze voortreffelijke docent, die humor en kennis op een heel specifieke wijze mengt, zodat de aandacht van het auditorium nooit verslapt, door velen beschouwd als een azijnpisser. "Een kwestie van een generatiekloof", aldus mijn (veel jongere) buurman. Het zal zo zijn.

Op bezoek bij slagerij Zwetsloot

Met het laatste stuk spek afkomstig van het varken Dorus

Nog niet zo lang geleden schreef ik een Bloggie over slager Gerard Zwetsloot die uit wandelen ging met zijn varkens Floris, Dorus en Joris. Dat deed hij niet alleen voor de aardigheid, maar vooral ook om de dieren naast een fijn leven ook de gelegenheid te geven om lekker stevig vlees te ontwikkelen. Natuurlijk met speklaag omdat ze veel ouder konden worden dan varkens die het normale "proces" doorlopen; die worden niet ouder dan een maand of 8 en groeien alleen maar en vormen nauwelijks spek.

Bij onze laatste wandeling kwamen Huib en ik door Kamerik en het verhaal van slager Zwetsloot schoot me te binnen. De eerste de beste fietser die we tegenkwamen in Kamerik wist ons al precies te vertellen waar slagerij Zwetsloot zich bevond. Voor de zekerheid vroegen we het verderop nog een keer en daar waren we bij het kleine winkeltje met een prachtig assortiment. 

Natuurlijk vertelde ik hoe we erbij kwamen om juist hier naar toe te gaan tijdens onze wandeling en ik vroeg of hij misschien nog iets had van één van de drie varkens. Nou dat was nog maar net het geval. Twee van de drie waren verkocht aan de horeca; ja ja, kwalitatief vlees willen de mensen niet vanwege het vet, maar via de horeca weet het zijn weg te vinden; een kwestie van goede smaak (har har). De slager had alleen nog maar een stuk spek. Nou dat heb ik dan ook maar in zijn geheel gekocht.

Huib, mijn crypto-vegetarische vriend moest er een beetje om lachen; hij lust helemaal geen vet en heeft het liefst biefstuk. Mij kan het niet vet genoeg zijn; van dat cholesterol-geleuter ben ik niet onder de indruk. Moet je wel compenseren met heel veel wandelen of andere lichaamsbeweging!

Bridgen voor beginners

De benodigdheden voor het bridgespel:
een spel kaarten, vier "bidding boxen" en een groen bridgekleed.

In mijn studententijd heb ik het genoegen van Bridge leren kennen. Een kaartspel, denksport en teamspel, want je speelt het met z'n tweeën. Sinds een jaar of vijf speel ik het spel samen met mijn partner Roos en beleef er opnieuw veel genoegen aan. Het is niet simpel, zeker niet als je nog nooit een kaartspel als klaverjas hebt gespeeld; dat was het geval met Roos. Maar nu na vijf jaar kunnen we in onze bridgeclub(s) goed meekomen. Wat we nou beiden zo leuk zouden vinden is dat we ook met onze zoons zouden kunnen spelen. Hugo, mijn oudste zoon wil het best leren; uit ervaring weten we dat juist de jongere mensen het Bridgen in korte tijd onder de knie hebben. Ik heb het op mij genomen om de eerste beginselen van Bridge uit te leggen aan hem. Dat gaat het best via een site. Roos en ik hebben voor eigen gebruik al een site over het door ons gehanteerde Biedermeijer systeem, met alle varianten die we daar zelf op verzonnen hebben; deze site is veel te ingewikkeld om mee te beginnen.
Gisteren kwam mijn oudste zoon Hugo gezellig bij mij erwtensoep eten en het gesprek kwam op leren bridgen. Hij vond het wel een aantrekkelijk idee om dit spel eens beter te leren kennen. 
Ik heb wel boeken over het systeem of over het goed uitspelen bij Bridge maar niet over de principes. En dat is best ingewikkeld omdat alles met elkaar samenhangt. Je hebt namelijk een heel begrippenkader dat je je eigen moet maken. En daarvoor probeer ik nu, in beginsel voor mijn zoon een site te maken. Wilt u hem ook bekijken? Volg dan deze link.
Daarnaast hebben we nog een site waarin uitgebreid op ons biedsysteem, Biedermeier, wordt ingegaan.

Slagerij van Loo

Trots poserend tussen z'n collega's

Hij was vijftien jaar en zocht iets voor de zaterdag. In ons dorp heb je de op één na beste slager, slagerij van Loo, op de Hessenweg. Daar kochten we vaak vlees, in ieder geval als we iets bijzonders te vieren hadden. En daar werd een hulp(je) voor de zaterdagen gezocht. En ja hoor, daar ging mijn zoon Hugo aan de slag, inmiddels alweer 12 jaar geleden.
De verhalen thuis, tijdens de avondmaaltijd waren niet van de lucht; altijd ging het over de slager als we zaten te eten, tot toenemende ergernis van z'n zussen, die overigens veel vaker het hoogste woord voerden.

Laatst was ik bij van Loo, en de "ouwe van Loo", (de voormalige baas die zijn zaak inmiddels heeft overgedaan aan zijn zoon Bas) hielp mij. Ik merkte op: "Hugo werkt hier weer op de zaterdagen", hetgeen werd beaamd. "Ja", knorde hij, "een breed inzetbare kracht". En die zoon van mij, die kan hard werken; net z'n moeder, onverwoestbaar. Hij moet nog het laatste loodje van zijn studie geodesie afronden en in die tussentijd werkt hij niet alleen bij de slager maar doet nog allerlei klussen al dan niet op z'n vakgebied. Hij vertelde mij laatst dat hij tot in de ochtend ergens had gewerkt bij een of ander feest en direct door was gegaan naar "de slager", daar had hij even een uurtje gerust en ging daarna weer aan de slag in de winkel en "achter". Dat zou ik zelfs op die leeftijd niet hebben gered. En met de kerst heeft hij daar weer als een paard gewerkt. 

Een lekker stuk paté wordt ingepakt

Met de kerst is het heel druk bij de slager. Het eerste jaar dat Hugo daar werkte vertelde hij, vol trotse verwachting natuurlijk, dat hij  ook vast de hele dag zou moeten werken. Tot zijn verrassing werd er 'smorgens gebeld dat hij niet hoefde te komen. Ik vond het wel een beetje zielig voor hem, maar moest er van binnen wel om lachen natuurlijk. Hij was vast heel verbaasd en teleurgesteld, maar zo'n onervaren, jonge kracht loopt op zo'n drukke dag natuurlijk alleen maar in de weg.

Nu niet meer; heel gedecideerd hielp hij mij laatst in de winkel; de avond tevoren had hij bij mij gegeten en had verteld dat van Loo ook allerlei dingen verkocht waarvan ik dacht dat je die bij geen enkele slager kon kopen in NL zoals reuzel en eendevet. Maar nu heb ik een heerlijk bakje reuzel en kan ik mijn Hollandse bonenschotel maken zoals ik dat wil, met spekvet/reuzel, uien en spek. 

Ik voelde me echt een trotse vader toen ik hem daar zo vanzelfsprekend aan de slag in die winkel zag.