30 november 2011

Roeien in Haarlemmerliede

De molen van Penningsveer
Vandaag heb ik gezellig de dag doorgebracht met mijn vriend Peter C. Even voor negen uur ingecheckt op station Bilthoven en om 10.11 uur was ik al op station Haarlem Spaarnwoude. Altijd weer een mooie wandeling door het Noord Hollands boerenland naar Spaarndam. Onderweg kom je langs de molen van Penningsveer in de gemeente Haarlemmerliede. Dat is een plekje uit mijn jeugd: met mijn jeugdvriend Bram G. ging ik hier vaak roeien. Voor een paar dubbeltjes per uur kon je hier een roeibootje huren; we vonden het prachtig. Ik weet nog hoe Brams' armen een keer waren verbrand door de zon. Te vroeg na het herstel van zijn huid gingen we weer roeien en hij verbrandde opnieuw zijn huid. Dat kon je jaren later nog zien. Toen we zestien waren namen we onze meissies mee naar "de mooie Nel", zo heet het water hier. Onder de spoorbrug door waar je vreselijk schrok van het kabaal als er een trein overheen ging.
Toen ik hier vanmorgen liep moest ik aan die tijd denken. Met enige fantasie kon ik nog het plekje zien waar we de bootjes konden huren. Een paar jaar geleden heb ik hier in een café met Peter iets gedronken en nog navraag gedaan naar die bootjes van 50 jaar geleden. En de baas wist toen te vertellen dat het zijn oom was die de bootjes verhuurde maar dat was al lang geleden afgelopen.
Die hier zo fraai afgebeelde molen was in die tijd ook maar een bouwval zonder wieken. Prachtig gerestaureerd inmiddels.
Hier huurden we de bootjes

29 november 2011

Isaac Azimov en Stephen King

Omslag van het boek van King


Ik zag een recensie van het nieuwste boek van Stephen King met de titel 22-11-1963, de dag dat JFK werd vermoord door Lee Harvey Oswald. Voor volwassenen uit die tijd een gebeurtenis van jewelste. En nu heeft King een boek geschreven waarin hij naar het schijnt op ingenieuze wijze een proces beschrijft om deze moord te voorkomen; aldus de recensenten een spannend boek. Hij doet dat door een tijdstunnel te bedenken waardoor tijdreizigers naar een tijdstip kunnen reizen enige jaren voordat Kennedy werd vermoord. Azimov heeft een dergelijk verhaal geschreven waarin een soort goden à la Homerus bepaalden hoe zij oorlog konden voorkomen. Zij deden dat door de minimale verandering uit te rekenen. Zo herinner ik mij (en dat is heel basaal gebleven voor mijn manier van denken daarna) dat er een verfblik ergens in een schuurtje op een verlaten plek werd verplaatst van de tweede naar de derde plank, zonder dat er verder ook maar ergens iets veranderde; dit minimale effect zorgde ervoor dat eeuwen later geen oorlog uitbrak; het vlindervleugeleffect, maar wel geschreven zo'n 30 jaar voordat iemand de chaos theorie had bedacht. Azimov was geniaal; hij was dan ook niet alleen science fiction schrijver maar tevens biochemicus.
Laat nu dit boek van Stephen King bij de bieb. op de tafel met zgn. "sprinters" liggen. Voor 1 euro extra mag je het 1 week lenen. Heb ik gedaan; leuk om eens een spannend fiction boek te lezen; doe ik eigenlijk nooit.

28 november 2011

Reuvens, de eerste archeoloog in NL

Prof. C.J.C. Reuvens, archeoloog (1793-1835)

Theo Toebosch heeft een fraai boek geschreven over de archeologie in Nederland: Grondwerk, 200 jaar archeologie in Nederland. Hoewel hij als een moderne W.F. Hermans nogal kritisch schrijft over zijn oude vakgenoten (ja, ja, Toebosch is archeoloog en dus wetenschaps journalist; aan de kwaliteit van zijn boeken kun je dat duidelijk aflezen; hij zou meer bekendheid verdienen) geeft hij veel "credit" aan Casper Reuvens, de eerste archeoloog van vaderlandse bodem; hij legde het forum Hadriani in Voorburg open en deed dat met bijzonder modern aandoende technieken en modern analytisch vermogen. Dat is des te merkwaardiger als je het geklungel van zijn opvolgers ziet. Toebosch beschrijft dat soms op hilarische wijze. Zoals de "opgravingen" hier in de buurt bij Hollandse Rading, die berustten op eenvoudig te ontmaskeren vervalsingen. Er werd zelfs een moderne knoop gevonden in de zgn. haardsteden die wetenschappelijk beschreven werden. Er was niet eens vuursteen gebruikt voor de vervalsingen maar zandsteen. En die strijd tussen Vermaning en Waterbolk. Leuk boek dat ik graag in de belangstelling wil aanbevelen.

27 november 2011

De partij voor de dieren

Roos is lid van de partij voor de dieren en de partij is mij in principe ook bijzonder sympathiek. Vandaag was het congres van de partij en Roos zou erheen gaan. Echter, vanwege de inhoud van de moties die waren ingediend zag zij van deelname af. Wat ze voorzag was toch vooral geneuzel over zielige huisdieren als katten en honden en zeker niet het behoud van de dieren in de natuur.
Gisteren had ik om vergelijkbare reden mijn lidmaatschap van Natuurmonumenten, een organisatie waar ik al decennia lang lid van ben, opgezegd. Er was een tendentieuze enquete gehouden onder de leden, waarvan de opstelling, maar zeker de uitslag me dermate irriteerde, dat ik tot dit besluit kwam. Dat zoetsappige gedoe is niks voor mij; overtollige zwijnen moet je afschieten en de zeldzaamheid van planten en dieren is niet afhankelijk van de enkele liefhebber/verzamelaar die er één of enkele mee wil nemen voor een verzameling maar wèl van goed landschappelijk beheer. En dat betekent niet het spekken van een natuurorganisatie, maar verantwoordelijk landbouw bedrijven en rekening houden met de natuur. Denk aan het waterpeil en het gebruik van landbouwgif en kunstmest. Dat betekent meer betalen voor je voedsel en daar hoor je niemand over, ook niet bij de partij voor de dieren.
We waren met de trein op weg naar een uitvoering van "Vrienden van het lied" en discussieerden over wat voor ons verantwoord met dieren omgaan feitelijk betekent. Op de meeste punten stemden we overeen; zo vinden we dat landbouwhuisdieren op fatsoenlijke wijze moeten worden gehuisvest en dan met name de zoogdieren. Voor kippen geldt dat m.i. wat minder omdat die geen besef hebben. Maar varkens en koeien moeten gehouden worden zoals paarden worden gehouden. Daarbij vind ik wel dat loopstallen voor melkvee, met die walgelijk stinkende mest/urineputten waar de dieren boven lopen, aanmerkelijk slechter zijn in het kader van dierenwelzijn dan de ouderwetse stallen waarin de koeien op stro worden gehouden en gedurende de wintermaanden vast staan. Die stank moet voor die dieren walgelijk zijn en dat een hele winter lang. En verder horen koeien 'szomers in de wei! Daarbij pleit ik ook voor het houden van ouderwetse Hollndse rassen als MRIJ, blaarkoppen e.d. omdat die gewoon in de wei gehouden kunnen worden. Die moderne koeien (Friesian Holstein) kunnen dat niet aan gedurende de lactatietijd die moeten voortdurend vreten (krachtvoer), verteren en 50 liter per dag melk maken; dat vind ik dierenmishandeling!
Waar we wel enigszins over van mening verschilden betrof het doen van dierproeven; dat heb ik vroeger gedaan in het kader van mijn promotie onderzoek naar de pathogenese van SLE; dat verandert wellicht je grondhouding. Het moet natuurlijk wel in alle zorgvuldigheid gebeuren. Roos was ook tegen het doen van proeven tijdens de studie en dan met name de proef met het kikkerpootje. Ik was dat niet zo met haar eens: "juist het doen van zo'n proef doet de kennis beklijven!". Dat daarbij een kikker sneuvelt vind ik niet zo erg; als het doden maar pijnloos gebeurt dan hoort het erbij net als dat een Orka een zeehond opvreet. De mens is nu eenmaal geen dier en gaat daarom verder in haar gebruik van haar omgeving dan louter zoeken van voedsel.
Bij Zwolle aangekomen regende het pijpenstelen en ik was binnen tien minuten nat tot op m'n hemd. Roos bleef en ging een broek kopen op koopzondag in Zwolle; ik ging met de pest in m'n lijf terug naar huis. 

26 november 2011

Einde van een hobby

Daar zat ik als kind achter de piano
Al vanaf mijn tiende jaar houd ik een fotoboek bij; op de eerste bladzijde sta ik als baby, als zesjarige bij de schoolfoto en als jong kind achter de piano. Mijn moeder speelde piano; haar vader vond het destijds heel belangrijk dat een kind een instrument leerde bespelen, een heel modern standpunt voor die tijd. Hij is gestorven toen mijn moeder 9 jaar oud was; ik ken hem echter wel van de vele verhalen van mijn grootmoeder. Er stond een piano in huis en in die tijd was men heel wat kleiner behuisd dat tegenwoordig en het was een behoorlijke "sta in de weg"! Mijn moeder speelde vooral mazurka's en walsen van Chopin; mijn kennis van de muziek was dan ook niet veel groter dan Chopin.
Vanaf pakweg mijn achtste jaar kreeg ik les; mijn toen nog zo jonge moeder deed aan klassiek ballet en had de begeleidend pianist gevraagd of zij aan huis les wilde geven. Dat was juffrouw Dolly, de enige pianodocente die ik gehad heb. Ik had waarschijnlijk wel aanleg want veel studeren deed ik niet maar het ging toch wel aardig, zo aardig zelfs dat ik in de eerste klas van de HBS een tweede prijs won bij de culturele avond (met stukken van Bach en Bartok). Daarmee won ik een schitterende uitvoering van het vioolconcert van Beethoven met Yehudi Menuhin als uitvoerende.
We waren klein behuisd, de piano was oud en de klankkast scheurde, misschien wel tot opluchting van mijn moeder, althans de piano werd afgevoerd zonder dat iemand daar een traan om liet. Ik heb toen jaren geen piano aangeraakt. Maar in 1977 gebeurde er iets vreemds. In die tijd maakte ik kennis met een zekere Hans T., een merkwaardig type dat mij echter wel kennis deed maken met de nocturnes van Chopin. Van die schitterende romantische muziek raakte ik sterk onder de indruk. In die zelfde tijd raakte ik tijdens een 14 dagen durend buitenlands congres/cursus nogal van de kook van een Duitse collega en werd behoorlijk verliefd. Ik moest en zou toen die Nocturnes van Chopin op de piano gaan spelen; vraag me niet waarom, maar dat moest ik van mezelf, ongetwijfeld uit romantische gevoelens. Ik weet nog dat er een huurpiano in huis kwam, dat ik de partituur leende van een vriendin en dat ik de muziek niet eens meer kon lezen omdat ik zo lang niet meer had gespeeld. Maar verliefdheid maakt onverwachte krachten los en in 6 weken kon ik Nocturne nr 1 spelen. Ik sta er nog verbaasd van. Dat was de basis van de hobby die ik met ups en downs tot vandaag heb beoefend. Want vandaag is de piano afgevoerd.
Vanmorgen zou Simon, degene die jaren heeft gestemd, de piano op komen halen. De laatste jaren speel ik nauwelijks meer; ik voel me ontzettend vervelend om in de flat piano te spelen; ik heb het gevoel dat iedereen er last van heeft, vandaar dat ik hem nu maar heb laten afvoeren.
Tot slot Aufenthalt van Schubert gespeeld
Vanmorgen heb ik nog voluit gespeeld, zonder studiepedaal en met volume zo hard als voorgeschreven. Partita's van Bach, liederen van Mozart, de Mazurka van Chopin die mijn moeder altijd speelde en tot slot "An die Musik" van Schubert, der Tod und das Mädchen en helemaal tot slot "Aufenthalt" van Schubert, het lied dat Roos en ik met zo veel genoegen hebben gezongen.
Daar kwamen de mannen en daar ging de piano. Het was moeilijker dan ik dacht om afscheid te nemen.
En daar ging ie dan. 

25 november 2011

Wat een cultuurverschil?!

Op een aanwijzing van Betty J. heb het boek van Rachel Levy "Israel op een doordeweekse dag" gelezen. Ondanks alle perikelen met de Palestijnen is Israël toch wel een staat die je het predikaat "Westers" zou willen meegeven. Er zijn ooit wel stemmen opgegaan om het tot de zoveelste staat van de VS te benoemen, hoewel die geluiden volstrekt verstomd zijn inmiddels. Maar wanneer je dit boek leest dan is het toch wel heel duidelijk dat Israël een staat is van voormalige woestijnbewoners, net als de Arabieren tribaalgericht en zijn de mannen in de ogen van Westerlingen wel erg "Macho" en erg bang om voor een "watje" te worden versleten. Dit gaat ernstig ten koste van hun vrouwen en kinderen, althans in westerse ogen. 
Het boek gaat vooral over de niet voor te stellen problematiek die een Westerse Joodse vrouw ondervindt in en vooral na het huwelijk met een oriëntaalse Jood. Dat wordt fraai in de boekrecensie van een zekere Etsel beschreven. Wat mij vooral heeft gefrappeerd is de grondhouding van de Joodse man aldus dit boek. Er bestaat een Israëlische uitdrukking "Freier", waarin ik mij als Westerse man volstrekt herken; niet-macho zou ik het willen vertalen; rustig in het verkeer, niet alleen maar competitief, empatisch, graag met de eigen kinderen dingen ondernemen, taken verdelen aangaande opvoeding en huishouding, gelijkwaardigheid van man en vrouw in het huwelijk. En dan wordt in dit boek doodleuk beschreven dat de Israëlische man zich bij voorkeur opstelt als anti-Freier; competitief, conflict-zoekend, niet-empatisch maar zelfzuchtig. Tja, ik herken dat in wel meer woestijnvolkeren, dus toch niet zo westers.

24 november 2011

Almudena Grandes


Almudena Grandes signeert
Toen ik las wie dit jaar de Nobelprijs voor de literatuur had gewonnen, de Zweedse dichter Tomas Tranströmer, moest ik direct denken aan die bekende en geestige reclame van Stegemann. Het is me eerlijk gezegd een raadsel wat deze dichter, ongetwijfeld wereldberoemd in Zweden, doet in het rijtje met namen als Thomas Mann, Pearl Buck, Hermann Hesse, Churchill, Hemingway, Garcia Marquez om er maar een paar te noemen.
Almudena Grandes hoort zeker wel in dat rijtje thuis. Het zou mij dan ook werkelijk verbazen als zij niet minimaal genomineerd zou worden in één van de komende jaren. Haar boek "Het ijzig hart" is van een onwaarschijnlijke literaire kwaliteit. Op een wijze die ik ken van Homerus in de Odysseia, voert ze een complexe familiegeschiedenis op, die haar wortels heeft in de Spaanse burgeroorlog. De vertellijn zwiept op geniale wijze van verleden naar heden alsof ze de muze heeft ingefluisterd: "en begin maar ergens", net als bij Homerus.
De Spaanse burgeroorlog, een stuk Europese geschiedenis waarin West Europa in doodsangst verkeerde om te worden vermorzeld door het communisme of Hitler-Duitsland. West Europa dat zich lafhartig opstelde en de jonge Spaanse democratie volkomen in de steek heeft gelaten en uiteindelijk verraden. Hitler, Mussolini en Franco konden hun gang gaan en het Spaanse volk werd vermoord. Dit gebeurde met volledige goedkeuring van de katholieke kerk die met de komst van de democratisch gekozen socialistische regering haar machtspositie was kwijt geraakt.
Die Spaanse burgeroorlog, de opmaat voor WO II heeft mij al jaren gefascineerd; wat heeft hier nu precies plaats gevonden? En hoe kan het dat een fascist (generalissimo Franco) na WO II de leiding van het land heeft kunnen behouden, terwijl in Duitsland en Oostenrijk schoon schip werd gemaakt? Van Upton Sinclair kreeg ik al in zijn Lanny Budd serie een goed overzicht van de geschiedkundige gebeurtenissen en de politieke gebeurtenissen; van Almudena Grandes krijg je een perfecte indruk wat de burgeroorlog voor het Spaanse volk heeft betekend.
Het boek is zo ontzettend goed dat ik het voorzichtig consumeer; ik bewaar de laatste hoofdstukken zodat ik langer kan genieten terwijl ik ontzettend graag de afloop wil lezen. Fantastisch en werkelijk van het niveau Mann, Hesse, Garcia Marquez, Bellow en kornuiten. En eerlijk gezegd is dit toch wel een paar klassen beter dan "De ontdekking van de hemel" van onze beroemde Harry.

23 november 2011

Paddenstoelen na de brand


Eén van de paddenstoelen die ik vond op de verbrande heide

Onlangs kreeg ik het jaarverslag toegezonden van Staatsbosbeheer, regio Strabrecht vanwege mijn vrijwilligerswerk aldaar. Een heel interessant onderwerp betrof de brand die in het jaar 2010 heeft gewoed in een deel van het gebied bij Strabrecht.
Je leest dan in de krant dat een natuurgebied is verwoest. Dat zijn van die grote woorden die het publiek aanspreken; alsof het zich nooit meer zal herstellen. Nu blijkt dat niets minder waar is; de natuur herstelt zich wonderwel en er komen vervolgens nieuwe kansen voor andere organismen. In het jaarverslag las ik dat er op de brandplekken bepaalde zeer zeldzame paddenstoelen waren opgekomen die vrijwel uitsluitend na een brand voorkomen. Voor de volledigheid zal ik hun namen vermelden: citaat uit het jaarverslag daar waar het de gevonden soorten betreft na de brand aldaar:
bijzonder veel zeldzame paddenstoelen zijn gevonden op de brandlocatie van 2 juli. De meeste zijn gebonden aan brandplekken. Zij werden geïnventariseerd door Henk Lammers et. al. van de paddenstoelenwerkgroep Helmond. Zij vonden o.a. kleine oranje bekerzwam, oranje houtskoolbekertje, gewoon houtskoolbekertje, brandplekinktzwam, houtskooltrechtertje, bosrandvlamhoed, rondsporig bekerzwammetje, gladsporig pekzwammetje, geplooide brandplekbekerzwam, dadelbruine randplekbundelzwam, violette brandplekbundelzwam, brandplekbundelzwam, zwarte randplekbekerzwam, beroete brandplekbekerzwam, purperbruine brandplekbekerzwam, brandplekfranjehoed, spinragkuddeschijfje, oliebolzwam, brandpelsbekertje en het opalen pelsbekertje. Einde citaat.

Of de door mij gevonden soorten daarbij zitten kan ik absoluut niet vaststellen.
Er zijn ook insecten die juist naar een brand toe vliegen in plaats van te vluchten en hun eitjes leggen in half verbrand hout of in de lijken van omgekomen dieren. Zo ook de paddenstoelen.
Nu heb ik al eens eerder geschreven over het kleine stukje heide dat 2 jaar geleden verbrand was op het Hulshorsterzand. Ik wilde vandaag weer eens lekker aan de wandel en m'n eieren waren op, dus op naar Hulshorst en naar het brandplekje. Het is niet zo'n groot terreintje maar ik zag nergens paddenstoelen. Slechts verbrande overblijfselen van verhoute heide, erg veel jonge heideplantjes, veel (korst)mossen en wat pollen van het pijpestrootje. Ik wilde al opgeven toen ik aan de rand van het gebiedje een aantal verschillende soorten paddenstoelen zag staan.
Terwijl ik naar het verbrande plekje toe wandelde had ik weinig paddenstoelen gezien, eigenlijk alleen maar een stel vliegenzwammen. Maar op de terugweg zag ik toch wel op een paar plekken van die zelfde bruine zwammetjes. Dus of het nu die zeldzame zijn als in Strabrecht? dat is maar de vraag. Ik zal de foto's voorleggen aan Jap Smits, boswachter inventarisering.
Het was mistig op de heide. Na de wandeling terug ben ik nog even langs de eierboerderij in Nijkerkerveen gegaan om kakelverse eitjes in te slaan; je komt er toch langs met de trein op de terugweg (station Amersfoort Vathorst).
Geheimzinnige atmosfeer op de heide in de mist

22 november 2011

Rudolf Jansen

Rudolf Jansen
Roos had me uitgenodigd voor het galadiner ter ere van het vijftig jarig jubileum van de Vereniging Vrienden van het Lied. Wat heb ik ontzettend genoten van de schitterende liederen die tussen de gangen door werden uitgevoerd door verschillende (groepen) zangers. Heel geestige liederen als kleine stukjes opera over een pasgehuwd stel dat voor de maaltijd een haas wil schieten maar dan gestoord wordt door een boswachter (Robert Hol met z'n imposante gestalte als een beer). Prachtige kwartetten van Schubert; ik heb ervan genoten en ondertussen gezellige kout met de disgenoten.
Eén van de toespraken werd gehouden door Rudolf Jansen, de beroemdste liedbegeleider/pianist van vaderlandse bodem. Zijn naam kende ik al heel lang; ik weet nog dat ik met Lien op de bekende zolderkamer op de Overtoom in Amsterdam woonde. Wekelijks was er een radioprogramma, 'smorgens vroeg waarin Rudolf Jansen iets op de piano ten gehore bracht; nooit vergeten. Daar wilde ik hem op aanspreken en samen met Roos ging ik na afloop naar hem toe, al was het maar om hem een hand te geven. Maar er ontspon zich al direct een gesprek over het begeleiden, over bijzonderheden in partituren. Voor mij opnieuw een hoogtepunt op deze avond waarvoor ik Roos echt dankbaar ben!


21 november 2011

Hoe ver kun je gaan?

Eieren te koop in Nijkerkerveen
Zoals u wellicht weet koop ik mijn voedsel bij voorkeur van de producent. Melk, boter, kaas en kwark bij de zuivelboerderij Boom en Bosch in Groenekan, groenten bij het stalletje aan de Beukenburgerlaan en verder vrijdagmorgen op de markt op de Planetenbaan. Maar voor eieren had ik tot voor kort geen goed adres. Dat veranderde toen ik met mijn broer in Nijkerkerveen was, op zoek naar een voorouderlijke boerderij. Daar bleken eieren te koop en verder bleek ook dat in de tussentijd Amersfoort zo dichtbij was gekropen dat ik via het nieuwste station (Vathorst) heel makkelijk daarheen kon lopen. En de eieren zijn ongekend lekker en kakelvers en ook nog eens spotgoedkoop. Met m'n dalvrij abonnement haal ik tegenwoordig m'n eitjes aldaar. Tja, hoe ver kun je gaan in de geest van Slowfood.

20 november 2011

Bladeren in de herfst


Met een inzet, een betere zaak waardig, worden de gevallen bladeren verwijderd. En natuurlijk gaat dat mechanisch en zeker niet met een bezem. Iedere vorm van lichamelijke arbeid lijkt wel door de ARBO wetgeving of anderszins te zijn verboden. Met ongelooflijk lawaaiïge bladblazers en grote veeg en zuigwagens wordt "de rotzooi" afgevoerd. 
Zelfs tijdens een wandeling door het bos kwamen we een werkwagen tegen die met een enorme bladblazer de bladeren van het bospad afwaaide; de eerste de beste herfststorm doet al dit werk weer teniet. Net als vorig jaar krijg ik in deze tijd het gevoel dat de tuinlieden gek zijn geworden of verslaafd aan kabaal.

19 november 2011

Occupy in Utrecht

Occupy tentenkamp in Utrecht bij het stadhuis
Toen ik voor het eerst las over de occupy beweging in de USA leek het mij een sympathieke actie. Zeker na het lezen van het boek "de pias van het pentagon" besefte ik nog sterker hoe een onbekende bovenlaag van "managers", of hoe je hen ook moet noemen, geweldig hun belangen uitspeelt ten koste van het algemeen belang. Natuurlijk is dat inherent aan het kapitalisme, maar de perverse vormen die dat kan aannemen zoals bijvoorbeeld bij de IJslandse crisis (ik noem die omdat ik de gang van zaken een beetje kan begrijpen), de uitwassen, daar kan ik geen begrip voor opbrengen. Ik beschouw dat als onzedelijk gedrag en daar protesteert deze club tegen denk ik.
Het doet me denken aan de Provo beweging destijds in Amsterdam, maar dan op wereldschaal. En provo heeft nogal wat in beweging gezet in die zestiger jaren. Dus.... wie weet?

18 november 2011

M'n oude bureautje


Dit is mijn oude bureautje. Daarover heb ik best wat anekdotische vertellingen bijvoorbeeld van toen ik een jaar of veertien was en verliefd op het meisje aan de overkant. Ik zat achter m'n bureautje en zij op de zolder zogenaamd te lezen. Nooit wat geworden; we waren nog wat jong denk ik. (Haar naam weet ik overigens nog wel hoor). En ik heb er natuurlijk achter zitten studeren, zowel op de middelbare school (toen nog HBS) en later op de Universiteit (scheikunde). Toen ik op 21 jarige leeftijd het ouderlijk huis verliet is het bureautje achter gebleven en heeft mijn vader het gebruikt. Het is meeverhuisd naar hun nieuwe huis. Toen mijn vader was overleden (echt binnen een uur daarna) heb ik achter het bureautje gezeten en heb ik alle laden bekeken wat mijn oude vader allemaal had gedaan. Na het overlijden van mijn moeder is het weer in mijn richting gekomen en heeft het jaren op de zolder gestaan in mijn studeerkamertje. Eigenlijk niet gebruikt. Toen ik ging scheiden is het met me meegegaan en heeft het ook niet echt meer een functie gehad. En nu staat het daar maar en wil ik het kwijt. Zou het ontzettend leuk vinden als het weer een goede bestemming vond; zeker als het naar een kind gaat dat er echt aan gaat studeren.

17 november 2011

OV Chip is niet meer uit te leggen.

Een treinconducteur
In de trein naar Amsterdam zat ik tegenover een wat oudere heer; ik mocht de Wetenschapsbijlage van zijn NRC lezen waaruit valt op te maken dat het geen uitgesproken domme meneer was; die lezen in het algemeen niet de NRC dacht ik zo. Even later werden we gecontroleerd door de conducteur van de trein. Mijn Dal Vrij kaart gaf geen problemen. De genoemde heer had een kaartje met korting gekocht en toonde zijn kortingskaart. So fa so good. Maar toen begon het pas goed; hij wilde ook graag weten hoeveel credit hij nog op zijn OV Chip had staan. Dat was ruim zestig Euro dus voldoende om in Amsterdam van het OV gebruik te maken. Maar ............, de conducteur had iets geconstateerd en daar begon het niet meer te begrijpen verhaal. "U moet uw product nog ophalen bij de OV automaat", de oudere heer vond het vermakelijk en vroeg wat voor product dan wel. "Uw kortingskaart is niet meer geldig", vervolgde de conducteur vriendelijk. De oudere heer merkte op dat de kaart volgens de opdruk nog tot 2012 geldig was en ook dat er nog krediet op stond. De conducteur kwam er ook niet meer uit en ik zat van binnen te stikken van het lachen. Het valt echt niet meer uit te leggen deze malloterie, zeker niet aan ons ouderen. En probeer dan eens om dit uit te leggen aan iemand uit Polen of uit de binnenlanden van Turkije. Ziet u hem al hangen; arme conducteurs.
Even later hoorde ik de zelfde conducteur door de intercom vragen of men rekening wilde houden met de Stilte Coupé's. Nou, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Een uitstekende conducteur dus. Op station Zaandam heb ik hem dat dan ook verteld. 

16 november 2011

Het blauwe bord in Utrecht CS



Er was zelfs een officiële protestgroep opgericht om dit oude bord te behouden; karakteristiek met z'n zacht kletterende letters. Overzichtelijk en zo karakteristiek. Maar helaas, hier ziet u de definitieve afbraak in gang. Inmiddels is het bord echt afgevoerd. In plaats daarvan heb je nu op verschillende plekken computerschermen met de informatie over de vertrekkende treinen. Van mij had het mogen blijven hangen hoewel ik de laatste tijd eigenlijk alleen maar gebruik maakte van deze computerschermen. Het was wel een natuurlijk ontmoetingspunt en dat is hiermee dan wel verdwenen zeker nu het op Utrecht CS vanwege de verbouwing zo'n onoverzichtlijk geheel is geworden. Maar dat is tijdelijk.
Posted by Picasa

15 november 2011

Wijnoogst in Limburg

Druivenplukkers bezig in Zuid Limburg
Eerlijk gezegd vind ik de wijnverbouw in NL een beetje "would be". De producten die ik tot nu toe probeerde waren niet alleen peperduur maar ook nog eens van slechte kwaliteit. Er wordt in Europa, maar ook elders in de wereld zulke voortreffelijke wijn geproduceerd dat ik me erover verbaas dat de verbouw ook naar onze dreven begint op te rukken.
Nu weet ik natuurlijk best dat er in de Romeinse tijd ook wijnbouw was in NL, maar ik behoud mijn reserves. Dick houdt vol dat de NLse wijn best lekker is en een volgende keer gaan we ook uitgebreid proeven zo hebben we afgesproken.
Posted by Picasa

14 november 2011

Het oude vijvertje in het bos



Inmiddels is het vrijwel dichtgegroeid, maar dat was 20 jaar geleden zeker niet het geval. Het grondwater stond toen iets hoger en het vijvertje bevatte ruimschoots water. Ik heb het een keer goed gevonden dat m'n twee jongste kinderen in dat vijvertje hebben pootje gebaad en zelfs "gezwommen", althans zodanig onder water waren geweest dat ze stinkend naar de modder weer thuis kwamen. Heerlijk om aan terug te denken en Anneke mopperde pro forma een beetje omdat ze zo stonken maar vond het ook allemaal best. Daar moet ik altijd aan denken wanneer ik door het bos m'n "drietje" ga wandelen. 
Posted by Picasa

13 november 2011

Industriële archeologie in Vijlen


Het lijken wel de restanten van een Griekse tempel, maar dit zijn overblijfselen van de Eerste Nederlandse Cement Industrie, de ENCI. Deze inmiddels grote industrie begon ooit in Vijlen, het karakteristieke hooggelegen dorp in Zuid Limburg met de kerk die je vanuit de verte altijd kunt zien liggen.
Nu liggen er koeien tussen. In het centrum van Vijlen werd ooit in dagbouw mergel gedolven. Kennelijk was de aanvoer niet voldoende en is de fabriek verplaatst. Inmiddels heeft de ENCI de hele Pietersberg verwerkt tot cement en is ze begonnen aan de hoogten bij Margraten, dit zeer tegen de zin van de Amerikaanse overheid vanwege de grote militaire begraafplaats met soldaten uit WO II.
Posted by Picasa

12 november 2011

Aan het werk op het Kwadijkse Vlot

Peter en Alderd aan het boom zagen
Weer ontzettend vroeg opgestaan om op tijd, d.w.z. om half tien op de werklocatie, Het Kwadijkse Vlot, te kunnen zijn. Alweer de tweede keer dit seizoen dat de werkgroep Kwadijkse Vlot aan het werk gaat. Dit is de plek waar de groep al 25 jaar lang riet ruimt, de opgroei snoeit en verwijdert en verdere werkzaamheden om de natuur hier weer terug te krijgen. Toen ik (voor mij de eerste keer) het terrein betrad kon ik wel vaststellen dat dit een schitterend hoogveen landschap was.

Ondanks de droogte van de laatste weken was het sompig; mijn wandelschoenen konden het maar net aan. Er was helaas een trein uitgevallen waardoor ik een half uur later kwam. Toen ik bij Kwadijk de hoek omsloeg hoorde ik het geluid van de maaier die werd gehanteerd door Ben, de "hoofdman" van de groep. Er werd riet geruimd dat de vorige keer was blijven liggen. Een "Lastpak", een handig transport apparaat met rupsbanden werd gebruikt om af te voeren. Ik vernam dat dit vroeger ook handmatig gebeurde; wat een extra werk heeft dat betekend. Ik neem aan dat de werkgroep toen slechts dit natuurgebiedje onderhield en niet al die gebieden die nu iedere winter ter hand worden genomen.
Ab zorgt ervoor dat er "breed" wordt gestapeld zodat er veel
in één keer kan worden afgevoerd.
Aan de ingang van het terrein werd het afgevoerde materiaal opgeslagen; uiteindelijk wordt het m.b.v. een kraan afgevoerd door de werkers van Staatsbosbeheer, de beheerder van het terrein.
Veel meer kan er echt niet op!


11 november 2011

Eindelijk Oene


Pontje bij Olst
Weer voor dag en dauw op met het dalvrij abonnement van de NS; op weg naar Oene. Ik wil dat al jaren en heb nu uitgezocht hoe je er kunt komen. Het doel is natuurlijk die bekende slager, want zeg nou zelf: "wie heeft er van Oene gehoord?". Welnu even over achten was ik al in Olst en op weg naar het pontje over de IJssel. Het pad naar Oene was goed aangegeven. Onderweg vette klei die lag te glimmen in het ochtendlicht. Er waaide een stevige Oostelijke wind en het was behoorlijk koud. Maar dat werd eigenlijk ook wel eens tijd; het is vandaag St Maarten en het is nog niet koud geweest deze herfst.
Vette klei ligt te glimmen in het ochtendlicht
En daar kwam ik aan in Oene, bij slager ter Weele op de Houtweg 8 in Oene. Wild zwijn hadden ze vers liggen en ik kon kiezen wat ik wilde. Een stevig stuk filet, wat kleine filetjes om zo te bakken en wat poulet voor een wildschotel. Verder ambachtelijk gemaakte bloedworst en heel dun gesneden  gedroogd geconserveerd vlees en een kilo krabbetjes. Het werd allemaal voor me gevacumeerd en van stickers voorzien. Prima service en ongetwijfeld super kwaliteit. We gaan het proeven (of was het nu smaken?)
Ik vertelde dat ik speciaal naar deze slager toe was gekomen vanwege de bekendheid, met name bij SlowFood. Daar hadden ze tot mijn verbazing nog nooit van gehoord. Achteraf denk ik dat er een artikel stond in het blad van de KNS en niet in het SF magazin.
Dit is een zelfslachtende slager, in een piepklein dorp; het was er behoorlijk druk en zo te zien geen problemen om het hoofd boven water te houden. Ik weet wel waar ik mijn varkens -, c.q. zwijnenvlees in het vervolg ga kopen. We gaan natuurlijk ook de Bentheimer proberen, maar Oene bevalt vast prima.
Terwijl ik terugliep zag ik een kudde brandrode koeien. Het was echt een SlowFood dag. Sandor Schiferli, voormalig voorzitter van "De Ark van de smaak" heeft wat met dit runderras, dus het komt vast nog wel eens in de Ark. Is overigens een zijtak van de MRIJ naar ik begreep dus een fraaie dubbeldoel koe met prima melk, geschikt voor kaas.
Een kudde brandrode runderen.



10 november 2011

Een onverwacht stuk Pieterpad

Schitterende boerderij onderweg
Het wordt tijd voor varkensvlees; erwtensoep, bruine bonensoep en andere winterse kost vragen om varkensvlees nietwaar. Nu heb ik daarvoor drie verschillende potentiële bronnen, t.w. de Bonte Bentheimer, waarvan ik het vlees kan betrekken bij de kweker van deze varkens, of wellicht bij de slachter hier bij ons in Maartensdijk. De derde potentiële bron is de slager in Oene die het hele jaar door het vlees van wilde zwijnen verkoopt. Na overleg voor deze laatste gekozen. Beetje laat van huis vertrokken met het plan om naar station Olst te gaan via Zwolle en van daaruit naar Oene te wandelen (echt een moderne jager/verzamelaar nietwaar). Maar buiten de waard gerekend; er was een defecte trein die het verkeer tussen Zwolle en Deventer onmogelijk maakte. Toen even op het bord gekeken en de trein naar Ommen genomen; vanuit Ommen kun je vele kanten op en inderdaad, onverwacht een heerlijk stuk Pieterpad gelopen.
Onderweg een prachtige boerderij en een weiland met een grote kudde Lakenvelder koeien, kortom, bepaald geen verloren dag. Morgen nog maar eens proberen.
Een behoorlijk grote kudde Lakenvelder koeien in de mist

09 november 2011

Terra Madre Day 2011

Carlo Petrini, de grote man achter Slowfood
Vanmorgen ontving ik een boodschap van Slowfood International over Terra Madre Day 2011 die plaats zal vinden op 10 december, de verjaardag van Slowfood. Carlo Petrini, de grote man achter Slowfood, houdt een toespraakje dat bekeken kan worden via Internet. De gedrevenheid van Carlo acht ik heel bijzonder; hij heeft decennia lang het belang van biodiversiteit alsmede het belang van de smaak op de wereld agenda gezet; hij heeft kleinschalige projecten op het gebied van de landbouw krachtig gestimuleerd. Kortom, hij weet hoe het moet en heeft nu een wereldwijde campagne opgezet. Petje af.
Mijn Slowfood Terrra Madre dag is feitelijk iedere dag; ik eet vrijwel louter Slowfood producten die ik betrek bij mij bekende lokale producenten, afkomstig van ouderwetse huisdier-rassen of toch minstens uit de moestuin en van de koude grond. Voorbeelden daarvan te over in dit Blog. In tegenstelling tot Petrini heb ik niet zo'n behoefte (meer) om me voor de verbreiding van dit gedachtengoed in te zetten. Hier in NL zie je dat de kleinschalige voedselvoorziening en het behoud van ouderwetse producten en huisdieren zich in toenemende mate voordoet. Dat doet me genoegen en is toch wel mede door Petrini et al tot stand gekomen. Petje af.

08 november 2011

Hoezo 20%

Links de longen van een roker en rechts van een niet-roker

Onze minister van volksgezondheid heeft besloten om verder af te zien van de subsidiëring van ontmoedigingsbeleid v.w.b. roken. Algemeen wordt hier schande van gesproken; NL heeft een onbeschaamde 20% rokers onder de volwassen bevolking. Ik kon me dat laatste nauwelijks voorstellen omdat ik juist de indruk had dat in NL aanzienlijk minder wordt gerookt dan in landen als bijvoorbeeld Spanje en Griekenland. 
Toen ik dat las over dat relatief hoge percentage ben ik er eens op gaan letten, en inderdaad, er wordt in ons land krankzinnig gerookt, maar niet door de volwassen bevolking maar vooral door de jeugd en de jong-volwassenen. Zo zag ik vanmorgen vroeg, het was half tien, een groepje van vier jonge vrouwen en ja hoor, alle vier met een sigaret. Zondag zag ik twee snotjongens van hooguit veertien jaar in de wachtruimte (daar mag het al helemaal niet) beiden een sigaretje roken. Daar helpt geen overheidsbeleid tegen; dat moeten de ouders voorkomen. En zelfs dat helpt niet altijd. Zelfs in mijn eigen gezin met twee ouders uit de gezondheidszorg en ondanks alle voorlichting begon er toch eentje te roken. Ze wist wel dat het heel ongezond was en is vrij snel gestopt.
Dat is dus ook geen kwestie van ermee stoppen maar gewoon er niet mee beginnen en dat is geen overheidstaak maar een taak van de ouders. En voor volwassenen vind ik het, net als de minister, een kwestie van eigen verantwoordelijkheid. Als je echt wilt, dan kun je gewoon stoppen. Ik heb een tweetal verstokte rokers gekend die beiden acuut stopten toen het al te laat was; de ene wegens een torenhoge bloeddruk en de ander wegens geconstateerde longkanker. Dus vertel mij niet dat stoppen niet zou kunnen zonder hulpmiddelen. Kijk maar naar het plaatje boven mocht je dit als roker lezen; dan wil je toch niet meer roken en stop je acuut.

07 november 2011

Communicatie wetenschappers

Het verschil tussen proeven en smaken is de
makers kennelijk ontgaan. En je ziet ze overal in NL
hangen en, parmantig draaiend hun boodschap uitkraaien.
Hoeveel zgn. communicatie deskundigen zullen dit "billboard" onder ogen gehad hebben? Sinds wanneer proeft kruidenthee; zie je het voor je? Waarschijnlijk zullen de "communicatie deskundigen" wat glazig kijken als je hen dit voorlegt; kennelijk is het correct gebruiken van de taal geen item meer in "communicatie". Het verschil tussen de woorden proeven en smaken is toch duidelijk dunkt mij.
Als je aan een jongmens dat heeft "gestudeerd" vraagt wat dan wel dan luidt toch wel erg vaak het antwoord: "communicatie" al dan niet met enig voorvoegsel. En dat gaat dan met een plechtige gelaatsuitdrukking gepaard, terwijl ik denk: "alweer eentje". Het is net als theaterwetenschappers; wat moet je er als maatschappij mee. En dan nog niet eens fatsoenlijk Nederlands spreken. Sjef van Oekel zou zeggen: "Ik word niet goed".

06 november 2011

Trekvogelpad door het Twiske

Foto van een stukje van de kaart. Handig om even op het pad te komen
In de vakantie doen we het ook wel eens: even een foto maken van een dienstregeling van de bus en die dan via het fototoestel ook weer uitlezen als je de vertrektijd moet weten. Zo maakte ik een foto van het deel van de kaart die ik nodig had om op het Trekvogelpad te komen vanuit station Zaandam-Kogerveld. Heel handig, want ik liep er zo heen zonder dat ik het hele kaartenboek waaruit ik de foto maakte, hoefde mee te nemen. En zo liep ik door een mij onbekend stuk Zaandam met razende auto's van de Coentunnelweg. Een tunneltje onder de Coentunnelweg door leidde mij naar het Oostzanerveld. Daar moest ik wel heel sterk aan mijn vader denken want die vertelde mij dat hij daar als jongen in het donker bij maanlicht had geschaatst. En in die tijd was het ook echt donker. Ik besefte mij heel intensief dat mijn vader nog altijd heel dicht op mijn huid zit, zeker wanneer ik in het Noord Hollandse aan het wandelen ben. Via Oostzaan, de stad van zijn voorouders (mijn grootmoeder Sientje kwam uit Oostzaan en naar ik heb na kunnen gaan dankzij het genealogische werk van mijn aangetrouwde achterneef Karel de V., komt die familie al sinds minstens 1800 uit Oostzaan met alle vertakkingen!).
De rimboe werd dit vroeger genoemd, en terecht. Bijzonder ruig terrein
mooi natuurlijk beheerd en goed voor vogels dunkt mij.

En dan door langs het Twiske, een werkelijk schitterend natuurgebied. Bij de lokale bevolking stond het vroeger bekend als "de rimboe", en terecht. Het is hier en daar bijzonder ruig terrein; ideaal voor vogels denk ik. Aan het eind van de rit, vlak voordat Landsmeer werd bereikt stond de Twiskemolen imposant te wezen. Heerlijke dag en ongekend mooi herfstweer. Het voelde aan als 20 graden, windstil en zonnig. En dat op 5 november?!
Twiskemolen, een watermolen.

05 november 2011

Hubris

Uitverkoren zondebokken, Theo  Toebosch
Hier de afbeelding van de kinderschaar van een groot
gezin pakweg rond de vorige eeuwwisseling. Hier niet zo scherp
afgebeeld maar in werkelijkheid een ontroerend plaatje.
Theo Toebosch haalt in zijn boek "Uitverkoren zondebokken", dat handelt over de familie Josephus Jitta de oude Grieken aan. Het citaat van Toebosch slaat op een verhaal uit "Historiën" van Herodotus, de eerste geschiedschrijver.
Citaat: De oude Grieken zeiden al dat een mens voor hubris, overmoed, moet waken en zichzelf niet gelukkig mag prijzen voordat hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen.
Van dat verhaal ben ik altijd sterk onder de indruk geweest; het handelt over koning Croesus, de legendarisch rijke koning uit de vroegste geschiedenis. Deze koning is er sterk van overtuigd dat hij de gelukkigste man moet zijn. Maar Solon antwoordt hem dat je dat pas kunt zeggen nadat je bent gestorven en noemt twee voorbeelden van mannen die gelukkig zijn gestorven: de één na de strijd voor het vaderland, op hoge leeftijd in zijn bed, te midden van zijn familie; de ander in de strijd voor het vaderland.
Croesus verbaast zich en leeft verder, overschat zijn mogelijkheden, verliest een ten onrechte begonnen strijd, vervolgens zijn rijkdom en macht en komt op de brandstapel. Daar roept hij dat hij nu pas begrijpt wat Solon bedoelde. Zijn overwinnaar vraagt wat hij zegt en probeert hem nog van de al brandende stapel te redden om dat te vernemen. Croesus  bidt tot de Goden; Apollo redt hem door een zware regenbui die de vlammen dooft.

Toebosch is misschien geen echt groot schrijver; zijn grondigheid en trots op alle verzamelde feiten maken het lezen niet altijd even aangenaam. Daarentegen geeft het boek wel ontzettend leuk inzicht in de dagelijkse geschiedenis en dat vanuit een midden niveau. Zo lees je dat Nicolaas Josephus Jitta betrokken is bij de vluchtelingen opvang van Belgen tijdens WO I en bij de opvang van vluchtelingen uit de overstroomde gebieden in NL na de overstroming van 1916. Dat zijn gebeurtenissen van wereldomvang c.q. nationale omvang geweest waar je dan van binnenuit over kunt lezen. De oprichting van de Gezondheidsraad.
Bij tweede lezing van het boek ben ik nog meer onder de indruk.
Ik ga het boek uitlenen aan mijn voormalig buurmeisje Betty J., net als ik ooit woonachtig in de Josephus Jittastraat in Amsterdam.

04 november 2011

In de tuin werken

Het lijkt wel een loopgraaf
Mijn eerste eigen tuin kreeg ik in Amstelveen, Schouwenselaan 13. Een redelijk grote stadstuin waar ik me heerlijk in kon uitleven. Wat me bezielde weet ik echt niet meer maar ik groef daar een soort loopgraven en ik spitte keer op keer het hele zaakje om. Ik legde een grasveld aan en een terras; de overbodige stenen verborg ik onder het terras in zo'n loopgraaf in plaats van ze af te voeren.
Tegen de garage/schuurmuur van de buren legde ik een soort moestuintje aan met tomaten. Leuk hoor. En een jaar later ging ik met Anneke in de Hoflaan in Bilthoven wonen met een gigantische tuin. We konden hem gewoon in het begin niet in de hand houden. Maar ook die tuin kon ik op enig moment in het gareel houden door met immer grof gereedschap regelmatig aan de gang te gaan; iedere avond "een tak zagen", totdat het Anneke zelfs te veel werd: "eer blijft niks over van die tuin!".
Maar nu ben ik lekker bezig in de tuin van Roos. Achterin de tuin stond een krankzinnig dikke "heg" die eigenlijk van gemeentewege onderhouden had moeten worden. Maar Roos heeft een stuk van 2 meter bij kunnen kopen en nu konden we legitiem de heg weghalen. Het snoeien heeft Roos voor het grootste gedeelte gedaan, maar het weghalen van de stronken liet ze graag aan mij over. Heerlijk werk. Ik moest weer aan die loopgraven van Amstelveen denken toen ik de ravage overzag die achterbleef nadat ik twee grote stronken had verwijderd. De volgende dag een stijve rug en wat spierpijn in m'n bovenbenen maar vooral een lekker gevoel van "wat gedaan hebben"; eerlijk werk waarvan je gaat zweten!

PS Eerlijkheidshalve moet ik toevoegen dat Roos vrijwel in haar eentje het hek heeft geplaatst rond de tuin. Alleen bij het plaatsen van de deur heb ik haar bijgestaan. Petje af voor haar!

03 november 2011

De smaak van appels

Dit is voor mij het toppunt van een niet-lekkere appel.
Eigenlijk houd ik helemaal niet van appels, althans niet van die "moderne" rassen die er sinds mijn jeugdjaren zijn gekomen. In de Bellet boomgaard waar ik onlangs met Dick was hingen nog die ouderwetse appels als de goudreinet en de Cox. Die eet ik graag en vandaag heb ik de laatste valappel daarvan "opgenuttigd". Past ook wel in mijn FDH dieet.

02 november 2011

Het bos bij Baarn

Wat een dag vandaag! Ben gisteren weer eens begonnen met het FDH dieet (Fress Die Hälfte). Bij het bridgen had ik tegen de laatste ronde behoorlijke trek. De adrenaline voel je vrijwel vanaf de eerste dag stijgen met als gevolg dat je vroeg wakker bent. Mager ontbijtje van 1 gekookt eitje, klein boterhammetje met dun boter, dun jam en dun kwark. Smaakt meteen een stuk beter als je echt trek hebt. En vervolgens de slaapkamer een goede beurt gegeven. Daarna naar het station gewandeld en een étappe van het Trekvogelpad gewandeld: van Hilversum Noord naar Baarn. Het was uitstekend wandelweer zo over de Hilversumse heide, langs de koeien met de reusachtige hoorns en dit karakteristieke GR teken op de stomp van de boom. Ken ik al jaren. En dan het Baarnse bos.
Het lag vol met herfstbladeren; dat deed me denken aan die keer, ik zal een jaar of 10-11 geweest zijn, dat een schoolvriendje van mij, Henkie T. met zijn ouders naar het bos in Baarn ging vanwege de herfst. Mijn ouders gingen nooit "zomaar" met de trein. Ik mocht mee, dat was me wat! Van het bos weet ik me eigenlijk niets meer te herinneren, maar tijdens de rit met de trein zaten we in de coupé met een geestelijke van de Grieks-orthodoxe kerk; zo iemand met zo'n, zwarte toga en een hoog hoofd-deksel. Ik heb nog geprobeerd om met hem te converseren in mijn "Papa fume une pipe" Frans. Kostelijke herinnering met zo'n eigenwijs joch. Ik ben die ouders nog dankbaar voor die heerlijke ervaring.
Bij het FDH dieet hoort wel een stevige portie lichaamsbeweging; dat is voor mij als gepensioneerde wandelaar geen enkel probleem, zeker niet met dit schitterende weer van de laatste weken. Het rare is dat je honger door de lichaamsbeweging "verdwijnt". Om 7 uur had ik ontbeten, om 9.30 uur had ik behoorlijke trek, niet aan toegegeven. Vervolgens stevig aan de wandel en de honger verdween. Om 13.00 een halve boterham met gebakken ei (nog over van de dag tevoren). En 'savonds heb ik pas om 20.00 uur gegeten want honger had ik nog steeds niet. En dan maar een heel klein beetje eten. Ben benieuwd of het zoden aan de dijk zal zetten.

01 november 2011

Van Bergen op Zoom naar Steenbergen

Het begin -, c.q. eindpunt van het Floris V pad in Bergen op Zoom
Het boekje lag al een paar jaar op me tewachten, het Floris V pad van Amsterdam naar Bergen op Zoom. Die laatste plaats is natuurlijk een prima startplaats voor het Dalvrij abonnement; daarmee moet je heel vroeg, vóór half zeven inchecken anders kun je niet gratis reizen. Voor nabije doelen is dat als wandelaar niet zo erg handig, althans niet in oktober want dan moet je in het donker beginnen, dus hup naar Bergen op Zoom. En dan kom je daar al voor 9.00 uur aan. De wandeling begon bij het station, naar ik dacht richting centrum, maar dat bleek niet het geval. Dus na enig gedoe vond ik de juiste richting van het verder goed gemarkeerde pad en kwam aan bij het officiële begin van het pad bij het Stay Okay hotel.
Hier is het Floris V pad wel erg smal (har har)
Het was een fors stuk tot Steenbergen, door bossen en langs natte natuurgebieden in aanleg; hier en daar was het pad zo smal dat ik zelfs enige aarzeling had om het te vervolgen, maar de markering was uitstekend zodat aarzeling, zelfs in de weilanden en langs slootkanten onterecht was. Moe maar voldaan kwam ik in Steenbergen aan. Doorgereisd met de bus naar Bergen op Zoom en door naar Breda. Daar de hoogbejaarde moeder van Roos opgezocht. Vervolgens door naar Delft, eten bij dochter Joke en vroeg weer naar huis. Om elf uur kwam ik volstrekt uitgevloerd thuis en twee minuten later was ik zeer diep in slaap. Wat een heerlijke dag was dat met dit fraaie herfstweer.
Schitterend plasje tussen de weilanden