Watersnood 1916

Monument van Koningin Wilhelmina

Wanneer we het over de watersnoodramp hebben dan denken we toch vrijwel altijd aan 1953, de ramp in Zeeland. Echter, ook in 1916 is er een grote ramp geweest die vooral voor de gebieden rond de toenmalige Zuiderzee rampzalige gevolgen heeft gehad. 

Mijn familie kwam uit Oostzaan en in het eerder genoemd foto album zit een foto van een ondergelopen Oostzaan. Het eiland Marken heeft vreselijk geleden bij die overstroming; een Marker huis was van de fundamenten geslagen en op drift gegaan. Uiteindelijk werd het, met de olielamp nog aan de hanebalk bungelend, terug gevonden in een fjord in Noorwegen, aldus het verhaal dat mij ter ore kwam.

Koningin Wilhelmina, destijds aan het bewind, heeft het rampgebied bezocht. Vanuit Marken kwam voor haar het grote compliment: "en ze was heul nie groos", oftewel, "ze deed helemaal niet uit de hoogte" zoals toch een beetje van een koningin werd verwacht kennelijk. Ook uit Oostzaan kwam het bericht van haar "gewoon doen", ze had van die grote kaplaarzen aan en liet zich vervoeren op een "strontvlet",  een boerenboot waarop de koeien werden getransporteerd, teneinde de schade te kunnen overzien.

Ook de hier getoonde plaquette, die bij de haven van Spakenburg is opgesteld, doet getuige van het medeleven van onze koningin-moeder zoals mijn generatie haar heeft gekend. 

Condensstrepen boven de Bilt

In het rode licht van de opkomende zon zag ik deze week het effect van ons vliegverkeer. Aan een verder wolkenloze hemel waren de condensstrepen van de verkeersvliegtuigen duidelijk zichtbaar. De Bilt ligt toch redelijk uit de buurt van Schiphol maar het aantal strepen dat je tegelijkertijd kunt zien bedraagt toch veelal wel een stuk of vijf en dat terwijl deze toch vrij snel weer verdwijnen.
Het vliegverkeer is de laatste jaren enorm toegenomen. Het reizen naar verten is voor de moderne mens ook wel een belangrijke uiting van "vrijheid". Het zaken doen is steeds internationaler geworden. Allemaal factoren die, naast de enorme rijkdom van veel mensen, dit reisgedrag mogelijk maken. Guido Gezelle beschreef in het geciht het "Schrijverken", een klein waterkevertje (Gyrinus Natans) dat op het oppervlak beweegt alsof het door de "Brownse beweging" wordt voortgedreven, terwijl het de eeuwige naam van God schrijft, aldus Gezelle. Het gedicht getuigt van een diepe eerbied voor de natuur; bij eerste lezing schoten de tranen in mijn ogen.
Het schrift dat onze vliegtuigen achterlaat is daarentegen kaarsrecht en getuigt helaas van weinig respect voor de natuur.

Speldeprik

Trein in India. "Mag ik even naar het toilet?"

Net als vrijwel alle treinreizigers lees ook ik 'smorgens zo'n gratis krantje, bij voorkeur "De Pers", de "kwaliteitskrant" onder de gratis nieuwsbladen. Afgelopen woensdag 23 maart moest ik weer eens met de trein en pakte ik "De Pers" uit het vak. Onder de naam "DE SPELD" stond daarin een rubriek met ironische berichtgeving.
Hilarisch was het bericht over een reactie van de Indiase regering op het afschaffen van toiletten in de sprinter treinen. Dan zie je een foto van zo'n Indiase trein, die niet alleen overvol is, maar ook bovenop het dak honderden treinreizigers herbergt. Hoezo een toilet aan boord?! En dan de berichtgeving over vragen in het Indiase parlement omdat men vindt dat de Nederlandse reiziger schandalig tekort wordt gedaan. Ik zit nog te hikken van de lach nu ik dit opschrijf. Wij gedragen ons in NL inderdaad als een stel verwende pubers die bij de minste verandering al beginnen te schreeuwen. In de bus is toch ook geen toilet. De ritten van sprinters zijn niet langer dan een klein uurtje. Van Baarn naar Utrecht, de sprinter die ons dorp aan doet, is zo'n 35 minuten. De busrit van Nijmegen naar bijvoorbeeld de wereldplaats Well is ruim een uur. Kom dan maar eens om een toilet?!
Maar ook het bericht dat er geen Japanners zijn omgekomen bij een uit de lucht gegrepen treinramp bij Tienhuizen in NL terwijl er, aldus dit gefingeerde bericht, 1300 NL'ers zouden zijn omgekomen. Dit niet echt grappige, maar wel ironisch bericht wijst natuurlijk op de berichtgeving die je vaak ziet bij een internationale ramp. Direct wordt het aantal NL'ers genoemd dat mogelijk is omgekomen alsof dat van groter belang is dan al die duizenden anderen die zijn omgekomen. Tja, DE SPELD weet wel tot relativeren te bewegen.
En dan tot slot een bericht dat zo zot is dat niemand het ook maar een seconde serieus kan nemen; de vernietiging van de aarde. Dat had de redactie beter over kunnen slaan omdat het niet eens meer ironisch is maar gewoon een stom bericht.
Ironie mag ik wel en dat vond ik terug bij DE SPELD. Doorgaan zo!

Met Jac. P. Thijsse op Texel

Dit is zo'n plaatje dat direct lijkt te zijn weggelopen uit een boekje van Jac. P. Thijsse over Texel. Een met helmgras begroeide duintop in de buurt van de Koog. Aan ons werkweekend met de natuurwerkgroep Kwadijkse Vlot hebben we nog een dagje Texel geplakt. De Stay Okay, waar we het weekend met de werkgroep hadden gelogeerd ging dicht, maar we vonden een uitstekend onderdak bij Hotel Den Burg daar vlakbij in de buurt. Na een voortreffelijk ontbijt met de bus naar de Koog. Eerst nog een gewetensconflict of we nu wel of niet nog een plak speculaas zouden gaan kopen bij bakker Timmer. Wat heeft die bakker een heerlijk en autenthiek Noord Hollands gebak. Helaas geen taai taai dit keer want dat is er natuurlijk alleen in de maand december. Maar de gemberkantjes die ik vrijdag had gekocht en de speculaas waren voortreffelijk. Bij de Koog door de duinen richting de Muij. Zoals te verwachten viel was deze gesloten vanwege het broedseizoen. Maar daarom niet getreurd, maar via het strand naar de slufter. Het was prachtig weer en opkomend tij. Dat ging zo snel dat je bij iedere golfslag kon zien dat het water wat hoger kwam. Onderweg op een hoog duin kon je de Muij en in de verte de sluftervallei mooi zien liggen. De fotocollage is daarvan de stille getuige.

Insectenreservaat "De Zandkuil" op Texel

Begin twintigste eeuw heeft de bekende natuurvorser Jac. P. Thijsse onderzoek gedaan op Texel. Hij heeft daarover ook veel geschreven. Eén van de plekken die hij als natuurhistorisch van het grootste belang achtte was de Zandkuil. Destijds een zandafgravinkje waar zomers door de Texelse bevolking werd gespeeld. Voor kinderen natuurlijk een fijne plek met zand en een waterplasje en het lag lekker beschut. Thijsse zag de plek vooral als van groot belang voor insecten; zonnig, warm en open; door het afgraven waren er geen bomen die zon en warmte tegen konden houden. Het terrein werd ondergebracht bij Natuurmonumenten.

De natuur is voortdurend in beweging en wanneer je er niets aan doet dan groeit Nederland uiteindelijk dicht tot een groot eikenbos, precies zoals het er 2000 jaar geleden uitzag. Doorgetrokken naar de Zandkuil betekent het dat je flink wat onderhoud moet plegen wil je het terrein voor insecten aantrekkelijk houden. Vrij houden van hoge begroeiing, zodat de zon de grond kan bereiken; kale zandoppervlakken maken die lekker warm kunnen worden bij zonneschijn. Steilrandjes die het voor graafbijen aantrekkelijk maken om te gaan nestelen.

De natuurwerkgroep Kwadijkse Vlot gaat ter afsluiting van  het seizoen ieder jaar in maart een werkweekend naar Texel. Op de zaterdag wordt aan een tuunwal gewerkt en op de zondag wordt de Zandkuil onderhouden. Dat was dit jaar voor het tiende jaar; voor Natuurmonumenten reden om het heuglijke feit te vieren met het uitdelen van taartjes!

Hierbij vindt u een fotocollage van de activiteiten die de werkgroep ook dit jaar weer tentoon spreidde.

Een Tuunwal herstellen

Weinig activiteiten zijn zo genoeglijk als met een aantal mensen iets te creëren. En daarvan is jaarlijks sprake wanneer de natuurwerkgroep "Kwadijkse Vlot" op Texel aan het werk gaat om een tuunwal te maken. Dit jaar wordt een oude tuunwal hersteld. Het weer werkte geweldig mee. Zaterdag 26 maart leek het wel een zomerdag. Helder zonnig weer, een fris windje, dat wel en de groep ging er weer tegenaan. Het ging als gezegd om het herstel van een oude tuunwal. Misschien wat minder spectaculair dan het maken van een nieuwe, maar we moesten er flink tegenaan. 

Eerst moest de bestaande tuunwal worden afgevlakt en de gaten in de wal wat verder uitgegraven. 

Intussen werd de plaggensnijdmachine aan het werk gezet om nieuwe plaggen te maken. Ria mocht kou lijden achter het stuur; een precies werkje waarbij je wel voortdurend stil moet zitten. Met deze verse plaggen wordt de tuunwal weer opgebouwd. 

De tuunwal is lang geleden ontstaan op Texel toen men percelen wilde gaan afscheiden na een periode van algemeen gebruik van de weidegronden. Aangezien er nauwelijks hout voorhanden was heeft men deze wijze van afscheiding bedacht. "Echt Texels" dus!

De plaggen worden aangebracht op de romp van de oude tuunwal. In het gootje dat daardoor ontstaat wordt weer grond geschept.

Tussendoor wordt nog wel eens koffie gedronken dankzij de goede zorg van Els. Na afloop is het goed rusten. In de fotocollage staan de foto's die ik deze zaterdag maakte van de actieve werkgroep.

Voorjaar in Nederland

De lente begint dit jaar met kracht; alsof ze in de startblokken heeft gestaan tot die 21e maart, de equinox, de afgesproken start voor een nieuw seizoen. Tot die tijd wist de winter ook geen afscheid te nemen; 'smorgens legt deze nog een laatste spoor in de vorm van rijp die vooral de auto's bedekt. Die eerste dagen van de lente hebben Roos en ik de wandeling langs het Zuiderzeepad voortgezet. Niet geheel toevallig liepen deze stukken in open gebied. Dan komt de pracht van het landschap en de warme stralende zon tot haar recht. Wat hebben we er weer van genoten.
Het was ook dit genieten van de natuur dat de grote Engelse dichters als Wordsworth en Byron, maar ook Goethe aanzette tot hun poëtische wrochtsels. Net als zij kan ik me ook zo gelukkig voelen in die wijdse natuur waarvan ons land ook nog zo rijk voorzien is. Dat zou je eenieder wel in de oren willen toeteren.
Om het wat platter te zeggen: ga eens lekker wandelen in Nederland langs al die schitterende paden die zijn uitgezet door de SLAW. Het verblijf in de natuur geeft je inspiratie en is goed voor de geest! Zeker nu in het voorjaar.

Heen en weer

Bij Eemdijk, een gehucht langs de Eem, kun je met een pontje oversteken. Bij de kruising der wegen in het dorp is een café restaurant met de grappige naam Ootje Eppie. Dat is de naam van een vrouw die daar in 1924 de scepter zwaaide. Zij staat, gekleed in Eemnesser klederdracht op de foto op de gevel van het établisement. Even verderop vaart het pontje (niet op zondag!) heen en weer. Volgens de informatie die bij Ootje Eppie wordt getoond was dit pontje destijds de inspiratiebron voor drs P. voor zijn merkwaardig lied "heen en weer".
Eemdijk wordt gepasseerd door het Zuiderzeepad. Dat loopt langs de Eem. Op deze voorjaarsdag zijn de grutto's, kievieten en andere weidevogels druk bezig zich voor te bereiden op het broedseizoen. Het was weer een dag van genieten afgelopen maandag!

Een zucht in de tijd

Hoe betrekkelijk een leven is, werd mij afgelopen zondag weer eens duidelijk. Bij het opruimen van het ouderlijk huis van Roos stiet men op een enveloppe met daarin een plukje haar van een aan kroep overleden kind. Het betrof een jong overleden familielid waarvan het verhaal nog wel circuleert; het is me ook niet wat wanneer iemand op zeer jonge leeftijd overlijdt. Dat blijft je lang bij!
Ook mijn grootmoeder had mij vaak het verhaal verteld van Tonnie. Zijn achternaam heb ik in de loop der decennia vergeten. Ook Tonnie was overleden aan kroep. Welke ziekte dat nu precies is zou ik niet weten maar verstikking is de uiteindelijke doodsoorzaak. Mijn grootmoeder beschreef destijds (ik was zelf een jaar of 10 toen ze mij dit voor de eerste keer vertelde) hoe Tonnie was gestorven. Het benauwde gehijg kon je beneden aan de trap horen.
Twee verhalen, twee jonge kinderen die verder vrijwel zonder spoor achter te laten het aards toneel moesten verlaten.
Maar vergaat het ons allen niet vergelijkbaar? Wie weet nog een bijzonderheid van een overgrootouder? Van een betovergrootouder? Een gezegde dat ik ooit vernam is dat wanneer niemand meer weet hoe je stem klonk, dat je dan definitief dood bent, althans vergeten. Bij het doorbladeren van de familiealbums denk ik wel eens dat je definitief bent verdwenen wanneer niemand meer weet wie er op die foto staat.
In ieder geval mogen we er toch wel van uit gaan dat we als individu slechts een zucht in de tijd zijn. Maar wel een fijne zucht om mee te mogen maken vind ik!

Volle maan

Het was 21 maart niet alleen maar de equinox, d.w.z. dat dag en nacht over de hele wereld even lang duren, maar tevens volle maan. Bovendien stond de maan dichterbij dan ooit. 

Ik dacht vroeger altijd dat de maan in een preciese cirkel rond de aarde draaide, maar dat is kennelijk niet het geval met als gevolg dat zij soms dichterbij staat zoals heden het geval was. Roos had me er al op attent gemaakt, maar ik had de maan nog niet ontwaard, tot vannacht. Toen ik voor een sanitaire stop uit bed kwam, was de kamer geheimzinnig verlicht door de volle maan. Ferm stond zij aan de hemel; een beetje gelig leek het wel. En vanmorgen om half zeven stond ze nog steeds stevig aan de hemel.

Het was opnieuw koud met rijp op de auto's en een stevige rookpluim uit de schoorsteen van de school zodat de leerlingen het straks niet koud zullen hebben.

Het fenomeen is natuurlijk niet zo spectaculair als een zonsverduistering, maar toch! 

Wat ik altijd zo'n wonderbaarlijk gezicht vind is als je zon en volle maan tegelijk in beeld hebt. Dat gebeurde mij een keer op een fraaie zomeravond toen ik aan zee was. Ik stond op het duin en zag beide helder stralen. Een schitterend fenomeen.

Equinox

Gisterenmorgen liep ik al om half acht 'smorgens vroeg door mijn geliefde Noord Houdringhe bos, ingang bij de IJsbaan. Het was koud en helder; op het grasveld lag rijp. In de nog maar nauwelijks opgekomen zon lag het gras er prachtig helder wit bij. Het gekwinkeleer van de baltsende vogels en het kloppen van de spechten op de bomen weerklonk. Een tweetal koeien uit de Lakenvelder kudde loeide hartstochtelijk om een stier te lokken. Als dat bij boer Dirk in de stal gebeurde meldde hij altijd geruststellend dat hij de KI al had gebeld. Je kunt die arme dieren toch niet ongedekt laten. Echter wel onze Lakenvelder kudde. De eigenaar van de kudde wil geen uitbreiding omdat het weiland onvoldoende voedsel geeft voor een grotere kudde. Het is waar dat het heel arme grond is en dat er maar weinig en dan nog weinig voedzaam gras groeit. Maar voor die koeien is het erg onnatuurlijk om niet gedekt te worden, maar dit alles ter zijde.
Ik ging nog even op mijn favoriete bankje zitten. Inmiddels was de zon verder op gegaan. Ik liep terug naar huis en zag het fraaie fenomeen van de "witte schaduw"; daar waar de laagstaande zon de grond kon bereiken was de rijp verdwenen. Maar daar waar de bomen hun schaduw gaven was de rijp gebleven  als een witte schaduw.
Vandaag, 21 maart, begint de lente. Het is de equinox, de zon staat precies boven de evenaar, de dag is precies zo lang als de nacht, vandaar equinox.
Het lijkt erop dat we na een lange en koude winter nu een fraai voorjaar tegemoet gaan.

Marialaach

Jaren geleden maakten we kennis met een deskundige op het gebied van de kerk in de vroege middeleeuwen: Gangolf Schrimpf, Roos had een verhaal uitgewerkt dat speelde in die tijd en dat speelde in Fulda. Bij die gelegenheid vertelde dhr Schrimpf ons dat de kerk van Fulda (met daarin de stoffelijke resten van Bonifacius die bij Dokkum werd vermoord) niet de oorspronkelijke kerk was. Daarvan bestond echter wel een identiek exemplaar bij Marialaach.

Nu kende ik het Marialaach. In een vakantie met mijn ouders, samen met Lien, zag ik voor het eerst dit reusachtige kratermeer. Het was bij die gelegenheid mistig; het donkere water lag er wat geheimzinnig bij. Maar na het verhaal van dr Schrimpf wilde ik dat kerkje ook daadwerkelijk zien. Je kon er redelijk in de buurt komen met een treintje en van daaruit lopen. En daar lag het kloosterkerkje in al haar prachtige eenvoud. Je kon je heel goed voorstellen hoe daar in de middeleeuwen de monniken rondliepen. Overigens waren aldaar ook toen nog monniken en kon je CD's kopen van hun Gregoriaanse liederen. Tja, wat moet je daar tegenwoordig van denken al die alleengaande mannen. Wat is de kerk in een vreemd daglicht komen te staan de laatste paar jaren. Jammer.

Watervoorziening

Tot ergens in de zeventiger jaren van de vorige eeuw werd van deze voormalig Romeinse infrastructuur gebruik gemaakt voor de watervoorziening van Segovia. Dat is pas duurzaamheid. De Romeinen hebben heel lang in Spanje gezeten nadat de Carthagers en de autochtone Spanjaarden waren verslagen en onderworpen. Na vertrek van de Romeinen heeft Spanje een mengcultuur gekend met de Arabieren. Die werden er aan het eind van de middeleeuwen weer uitgegooid door Ferdinand en Isabella zo ongeveer in de tijd dat Spanje erop uit trok naar Amerika en dat veroverde op de Inca's. En al die tijd stroomde het frisse water vanuit de bergen naar Segovia. Ook tijdens de roerige tijden die Spanje heeft gekend in de 20e eeuw. Maar nu staat het gootje leeg. Er lag alleen een leeg blikje, maar er stroomde geen water meer door. Je valt toch wel stil van bewondering voor het Romeinse vernuft als je een dergelijk construct ziet. Ik wel tenminste.

Snorremans

Eens in de zoveel jaar laat ik mijn snor groeien; ik kan het gewoon niet laten. De eerste keer was dat jaren geleden toen we met het gezin met vakantie waren op Texel. Misschien had ik wel m'n scheermes vergeten of was er geen warm water of was ik gewoon te lui om me te scheren, maar ik liet mijn snor staan. Ik zat er voortdurend op te bijten en ik kreeg er een wat scherp (anderen zeiden een fanatiek) gezicht door. Het stond me niet, dat vond ik zelf ook wel, maar toch, een snor. Totdat Lien, die ik al zoveel jaren kende mij ontwaarde met snor en wel in een zo onbedaarlijke lachbui uitbarstte dat ik dacht: "daar gaat m'n snor", en jawel, die zelfde dag nog heb ik hem eraf gehaald. Maar vorig jaar was het weer zover en heb ik niet alleen m'n snor maar ook m'n baard laten staan. Veel baardgroei heb ik niet, dus het woord baard is misschien wat overdreven.

Maar toen ik dit beeld zag van een hoogwaardigheidsbekleder uit vroeger jaren met een martiale snor kon ik het niet laten om dit dubbelportret te laten schieten. Met enige zelfspot, dat wel.

Mijn dochter Joke vond me maar een zwerver met dat ongeschoren gezicht en toen het baardje en snor er eenmaal was afgeschoren kreeg ik dergelijke opmerkingen wel meer. Volgens mijn vriend Peter C zag ik er ouder uit. Het zal wel de laatste keer geweest zijn denk ik. Wat blijft, is deze grappige foto.

Een oude foto

Via mijn ouders heb ik een paar oude fotoboeken van mijn grootouders verkregen. Tijdsdocumenten met afbeeldingen waarvan vrijwel niemand meer weet wie erop staan, laat staan wat er toen gebeurde. Ik heb mij tot taak gesteld om, via mijn Blog, in ieder geval die foto's met de verhalen die erbij horen te publiceren. Dat doe ik natuurlijk in de hoop dat één van de nazaten daar enige belangstelling voor zal hebben en de verhalen niet geheel teloor zullen gaan. Wat mij daarbij drijft is ook mij niet duidelijk, maar het zal wel het zelfde zijn als waarmee mensen veel tijd en energie steken in het achterhalen van namen van hun voorouders.
Deze foto is mij dierbaar; een klein manneke, het eerste kleinkind van de grootouders van mijn vaders kant: dat was ik zelf. Met klompjes aan, een blauw vestje en een kort broekje. Vlak na de oorlog, waarschijnlijk in 1950 gemaakt gezien mijn leeftijd op dat fotootje.
Op die bank zijn veel familiefoto's gemaakt. Leuk détail is dat je de verfspetters op het raam telkens kunt herkennen. In die tuin, tussen het grind lag een grote kei, althans als kind vond ik hem erg groot. Die was door mijn grootouders meegenomen van een buitenlandse reis. Dat klonk voor mij als kind bijzonder geheimzinnig. Later, toen ik een jaar of tien was, mocht ik een keer mee met mijn grootouders naar het buitenland, België. Nou, dat was wat, daar moest je een toeristenkaart voor aanvragen. Zelfs mijn ouders hadden in die tijd geen paspoort. Het buitenland was voor de meesten toch Terra Incognita. Kom daar tegenwoordig maar eens om!? Men gaat naar Australië, Nieuw Zeeland, want verder kan helaas niet, anders werden dat vast de vakantie doelen.

mp3 speler

Een draagbare muziekspeler is niet meer weg te denken in onze maatschappij. De eerste keer dat ik er één zag was pakweg in 1980. Een oude kennis van ons, Eckart, zat op de rand van het zwembad in Les Lavandes met een koptelefoontje op z'n hoofd en een apparaat met daarin een muziektape; hij zat vals mee te zingen.
Dat leek me wel wat zo'n draagbaar muziekapparaat. Maar ik vond ze nog wel te duur. Ongeveer 300 gulden toen nog. Maar een poosje later had Blokker er één te koop voor vijftig gulden en die heb ik toen gekocht. Je kunt dat rustig vergelijken met ruim 100 euro van nu, dus niet echt goedkoop. Het was een apparaat van niks; de muziek werd vals afgespeeld omdat het motortje niet regelmatig draaide. Kortom, geen gehoor. Weggedonderd dus. Maar later kwam Sony met de Walkman. Daar heb ik er eentje van gekocht, een roze weet ik nog, net als m'n huidige PC, en die heb ik wat gebruikt. Dankzij mijn vriend Dick had ik in die tijd m'n smaak voor klassieke muziek sterk opgerekt. Dick voorzag mij van tientallen met prachtige muziek gevulde tapes. Daar heb ik Mahler, Bach, Schubert en noem maar op van leren kennen. In die tijd forenste ik; in de ttrein kon ik niet goed naar muziek luisteren, daar las en studeerde ik vooral en rustte wat uit na de werkdag. Maar de combinatie van muziek en lange afstandswandelen heb ik toen leren waarderen.
Die tapes moest je altijd halverwege omdraaien. Zelfs nu, na meer dan twintig jaar weet ik nog bij bijvoorbeeld de Matheus passion, waar ik vroeger de tape moest omdraaien.

Een tape, daar moet je nu eens om komen. We hebben inmiddels de diskman achter de rug en hebben de mp3 speler. Onlangs heb ik er een stuk of wat van gekocht voor 10 euro per stuk bij de Mediamarkt. Het enige nadeel vind ik dat je ze zo makkelijk kwijt raakt omdat ze zo klein zijn. Maar de vooruitgang vind ik weergaloos! Kwaliteit van de weergave en kwantiteit van de muziek die erop past zijn niet te bevatten.

Slow Food en de Bridge club

Het is als jongere oudere toch wel bijzonder wanneer je in een club wordt onthaald als "jong lid". Maar dat overkwam ons destijds toen we lid werden van de Bridgeclub. Het is waar dat de gemiddelde leeftijd vaak behoorlijk hoog is. En dat terwijl in mijn studententijd bridgen echt een sport was voor jongeren. Maar die zijn het enthousiast blijven doen terwijl er kennelijk weinig instroom aan jongeren was. Die zijn inmiddels toch vooral met computerspelletjes bezig. Overigens kan het bridgen ook via de computer worden beleefd. De grootste bridgeclub is de computer bridge club, stepbridge. Kan ik iedere bridger aanbevelen!
Maar dat heeft allemaal niets te maken met Slow Food. Want Slow Food staat voor het behoud van ons culinair erfgoed. En waar is de echt Hollandse keuken beter gedocumenteerd dan in de ervaring van de oudere vaderlandse dames. En die zijn behoorlijk vertegenwoordigd in de club. En zo tussen het bridgen door en vooral na afloop van een competitieavond kom je over van alles te spreken. Zo sprak ik één der dames, Gré genaamd, naar haar eigen zeggen al 80 jaar oud, (maar dat zou je niet zeggen) over lekker eten. Zij had een recept voor kastanjesoep en vertelde mij daarover de bereidingswijze. Ik proefde al in mijn gedachten de rijke smaak en heb de volgende dag direct op de markt de nodige ingrediënten gekocht. Kastanjes had ik nog in huis, afkomstig van onze laatste trip naar Galaroza, Andalucia. Het resultaat was fantastisch. Ik zal in een volgend Bloggie het recept weergeven.
Maar nu kwam ik op het idee om meer van de oudere dames op de club te vragen naar hun favoriete receptuur. En daar heb je dan het vastleggen van ons culinair erfgoed en de relatie met Slow Food. Want plastic verpakte rommel uit de super komt er vast niet aan te pas! Ik houd u op de hoogte.

De aardappeltjes van Columbus

Tenerife en La Gomera zijn fantastische plekken om te zijn, vooral in de winter. En dat niet alleen maar vanwege het heerlijke weer. Overigens kan het er geweldig waaien en regenen. Maar de gedachten aan de zon voeren toch meestal de boventoon. Maar bovendien kun je erg lekker eten op de Canarische eilanden. Er is een speciale, heel oude culinaire cultuur met gebruik van aardappels. Hier ziet u op de foto tal van originele aardappels. Die werden destijds meegenomen van de Andes. Columbus en zijn kornuiten hebben het eerst de Canarias weer bezocht en daar de aardappeltjes achtergelaten. Bij alle gerechten krijg je aardappels, gekookt in de schil en een laagje zout eromheen. Heerlijk!

De Bridge Club

Ook zo'n hobby van ons, bridgen. We doen het nu zo'n vier jaar en zijn lid van twee clubs. Deze foto is gemaakt tijdens de kerstdrive 2010, dus iedereen op z'n kerstbest. En na afloop gezellig lopend buffet. Zo'n bridgeclub is ontzettend leuk. De verschillende generaties kunnen de degens met elkaar kruisen. Het heeft de naam een spel te zijn voor oude mensen, maar dat is echt onzin. Je kunt het zelfs on-line doen met Step-Bridge van de Bond. Doen Roos en ik ook; goed om te oefenen.
Bridgen heb ik leren kennen tijdens mijn studentenjaren. Vaak gingen wij studenten naar de kantine om te bridgen in plaats van college te lopen. Schande, vind ik nu als zestiger, maar het was wel ontzettend leuk. Ik moest een flink stuk fietsen naar de Universiteit en dan ging ik niet naar college, maar naar bridgen. Wat kun je als jongere toch stomme dingen doen denk ik nu. Ik herinner me nog studiegenoot Kees, heb ik vele decennia niet aan gedacht en schiet me nu weer te binnen; iemand noemde naast het singleton ook het doubleton. Dat vond Kees zo'n stomme term dat hij het ook over tripleton had. Ja, ik vind een doubleton ook altijd maar dubieus als sterk punt in een troefspel. Dit laatste voor insiders.
Later heb ik nog een korte periode geprobeerd om het bridgen weer op te pakken. Doorgezet toen ik in Bilthoven kwam wonen maar daar kon ik geen goede partner vinden. Doordat ik ging forensen ben ik weer gestopt met bridgen en de laatste vier jaar bridge ik dan met Roos als partner. Het gaat wisselend, maar we zijn best tevreden. Mijn zwakke punt is vooral dat ik er zo slecht tegen kan als we stomme fouten maken waardoor het mis gaat. Ik mag dan graag constateren dat we het toch nooit leren. Maar het is een sport die je toch vooral voor je plezier doet en er zijn altijd mensen die het beter kunnen. Wereldkampioen zullen we nooit worden. Maar plezier in het spel is veel belangrijker.

Hondenstront

Geen commentaar nodig?!

De gemeente de Bilt ligt in een zeer bosrijke omgeving. Een groot deel daarvan is vrij toegankelijk en op veel plaatsen mag je ook je hond uit laten. Dat heeft tot gevolg dat de parkeerplaatsen bij het bos vaak vol staan met auto's van hondenliefhebbers. Liefst zo dicht mogelijk bij het hek. Het gebeurde ons enkele maanden geleden dat we langs het pad naar de ingang liepen en, je gelooft het niet, door een auto al toeterend werden gemaand om opzij te gaan. Er was parkeerplaats genoeg. Recalcitrant als ik ben liep ik gewoon door. Ik ga me daar een beetje door de berm lopen; nergens voor nodig. De dame in kwestie passeerde ons toch en ik maakte nog een grapje: "zo'n haast"? vroeg ik. U kunt toch even opzij gaan. Het schoot mij eruit voor ik het me bewust was: "lik m'n reet", zei ik onparlementair. Tja, toen ze daar wat van zei kon ik haar geen ongelijk geven. Misschien ook een zaak voor Gisilinde Kuipers?

Maar goed, het gevolg van al die uitlaterij is ook dat het bij de ingang, vooral zomers, buitengewoon nadrukkelijk naar hondenzeik stinkt. En overal bij de ingang liggen drollen. Na die sneeuwperiode van de afgelopen maanden lag er zoveel stront na de dooi dat het meer dan walgelijk was. Smeerlapperij al die honden vind ik. Ruim die rotzooi op als "hondenliefhebber".

Mijn dochter woont in de stad en heeft twee honden. Toen ik een keer met haar mee liep bij het uitlaten, zag ik tot mijn genoegen dat zij, gewapend met een plastic zakje alle poep direct opraapte, inpakte en in een openbare vuilnisbak deponeerde. Dt heb ik hier in het beschaafde De Bilt/Bilthoven nog nooit iemand zien doen. Alleen m'n keurige buurvrouw uit de Hoflaan die veegde haar hond altijd z'n poeperd af als hij was uitgescheten en schepte de drol in de put. Ik vroeg aan m'n dochter of ze dat geen vies gevoel vond zo'n warme drol in een plastic zakje. " Ach pap", zei ze. "ik werk de hele dag met stront". Ze werkt namelijk op de afdeling met de zeer kleine kinderen in een kinderdagverblijf. Onwillekeurig dacht ik aan mijn werkzaamheden in de stal bij boerderij Boom en Bosch destijds in de stal bij de koeien.
Ach ja, toen m'n kinderen nog klein waren zat ik daar ook niet mee. Keek iedere hondenliefhebber maar zo tegen de vuiligheid van z'n huisdier aan!

Klokjesgentiaan en het gentiaanblauwtje

Dit is een foto van een bloem van deklokjesgentiaan met daarop eitjes van het gentiaanblauwtje, een zeldzaam vlindertje met een bijzondere wijze van voortplanting. De rupsjes van het gentiaanblauwtje leven uitsluitend op de klokjesgentiaan (de zgn. waardplant), een plant die zelf al bijzondere eisen stelt aan zijn leefmilieu; vochtige heide. Maar het rupsje heeft niet voldoende aan de klokjesgentiaan; in de tweede fase van zijn leven laat hij zich op grappige wijze opnemen in een mierennest van op zich niet zo heel zeldzame mieren, myrmica's. Als voordeel voor de mieren scheidt het rupsje een zoete vloeistof af, maar hij voedt zich wel met broed van de mieren. Een merkwaardige vorm van symbiose dus. En nu is dat samengaan van een gunstig habitat voor vlinder, plant en mier in NL een zeldzaamheid. 

Ze zijn er op Strabrecht dan ook niet voor niks trots op dat het vlindertje daar op zomerse dagen in relatief forse hoeveelheden rondvliegt.

Albert Heijn en Aldert Onrust

In de NRC van 15 januari stond een fraai In Memoriam van Albert Heijn jr, een generatiegenoot van mijn vader. De voorouders van mijn vader kwamen uit Oostzaan, net als Albert Heijn sr. Het familieverhaal vertelt dan ook over het kleine winkeltje waar Albert Heijn ooit begon. Als ik nu het verhaal achter de stichter Albert Heijn lees dan was het toch vooral het kapitaal van zijn vaders' erfenis en dat zijn echtgenote in heeft gebracht, in combinatie met het ondernemerstalent van AH sr zelf dat voor de fantastische start van het bedrijf heeft zorggedragen. En daar heeft de onlangs overleden Albert Heijn jr. de apotheose van verzorgd. Want wat is het voor een prachtig bedrijf geworden daar waar Simon de Wit (wie kent die oude keten nog?) en de Gruijter (ondanks hun schitterende winkels) het onderspit hebben moeten delven.
Mijn overgrootvader, Aldert Onrust had destijds een gloedfabriekje in Oostzaan en verkocht kooltjes voor in de stoof en heet water voor de was aan de mensen; producten die gedoemd waren te verdwijnen daar waar de voedingsmiddelen natuurlijk blijvend waren. Met mijn vader heb ik nog de plek bezocht waar het gloedfabriekje ooit had gestaan en ook het huis waarin zijn grootouders, mijn overgrootouders dus ooit woonden.
Hier ziet u de laatste rustplaats van mijn overgrootouders en mijn oud-tante Katrien Onrust, op het kerkhof bij het karakteristieke kerkje in Oostzaan. Ik ga er nog regelmatig heen om de historie te voelen; mijn vader was zo gek op Oostzaan. Even verderop is het familiegraf van de familie Heijn. Zelfs mijn vader, die zelf nooit in Oostzaan heeft gewoond sprak met eerbied over deze deftige rijke familie. Ik zal eens kijken of Albert Heijn jr daar ook is begraven vorige maand. Ik denk het niet want zo deftig was Oostzaan niet.

Ferro

In mijn Blog noemde ik hem al: Ferro. Al ergens in de zeventiger jaren, ik werkte aan de VU, dus het was tussen 1971 en 1973 dat ik het restaurant leerde kennen. Het adres kreeg ik van George Kraal die toen als student bij mij praktisch werk deed. Dus ik dacht vanmiddag: "even googelen" of er iets over Ferro te vinden is. Eigenlijk slechts één link, maar dan wel van iemand die ook erg onder de indruk was van zijn kookkunsten: restaurant au coin des bon enfants. Ik zal het stukje tekst over Ferro dat ik op deze site vond hier copiëren:

Amadeus Fernandez Ferro was een vriend van de familie. Hij is geboren in 1917 in La Coruna, Galicië. Als kleine jongen kwam ik al in zijn restaurant "Chez Ferro" aan de Rozengracht in Amsterdam. Hij woonde al die jaren, in die mooie buurt, aan de Bloemgracht. Regelmatig bezocht hij ons en verbleef dan een poosje in Maastricht. Ik ben er trots op dat Ferro zijn keukengeheimen aan mij heeft toevertrouwd. Zijn recepten zijn in geen boek terug te vinden en aldus van goud.
Zondag 1 januari 2006 is Ferro in Amsterdam overleden.
We zullen hem missen.
Als eerbetoon hebben we een menu "Hommage à Ferro" samengesteld.

Einde citaat

Als de veau basquaise op dit menu voorkomt ga ik er zeker een keer eten. Hoewel, wel wat aan de prijs voor mijn portemonneetje, 99 euro voor 8 mini-gerechtjes. Nou, Ferro wist niet wat mini betekende hoor. Als je veau basquaise had besteld kon je aan het eind van de maaltijd nauwelijks zien dat er van de schaal was gegeten. Enorme porties voedzaam eten. En dan een "wijn arrangement" erbij voor 72 euro. Bij Ferro kreeg je gewoon een fles die door Marie werd opengetrokken zonder poespas. Maar ja, dat kan kennelijk vandaag de dag niet meer.
Maar ik ga toch vast wel een keer kijken daar bij restaurant Au coin des bon enfants, op de Ezelmarkt in Maastricht. Gewoon maar even sparen desnoods.

Boekcitaten

Het gebeurt je niet bij ieder boek, maar toch wel regelmatig, dat je getroffen wordt door een strofe in een boek. De eerste keer dat me dat overkwam was met "Narziss en Goldmund" van Hermann Hesse. De goedmoedige abt van het klooster suste een dispuut tussen twee jonge geleerden op onnavolgbare wijze, althans op onnavolgbare wijze beschreven door Hesse. Uit Demian van Hesse: Een mens komt nooit thuis; daar waar bevriende wegen samenkomen, daar ziet de wereld er een kort moment uit als een thuis.

Thucydides heeft in zijn fantastische geschiedenisboek "de Peloponesiche Oorlog" de redevoering van Pericles neergelegd. Toen ik die voor het eerst las kwam ik op de nogal voor de hand liggende gedachte dat deze redevoering voor de hedendaagse politiek i.c. democratie van groot belang was. En ja, daar bleek ik ook niet origineel in want die redevoering van Pericles ligt ten grondslag aan de Amerikaanse democratie. Maar als je die de eerste keer leest word als door de bliksem getroffen.

Verder de beschrijving in Livius maar ook prachtig vertaald in het NL de ontmoeting van de twee grootste generaals uit de tweede Punische oorlog, de Carthaagse generaal Hannibal en zijn Romeinse tegenstander Scipio: "als verlamd door wederzijdse bewondering zwegen beiden". Van zo'n schitterende bijzin kan ik echt genieten. 

Dat overkwam mij onlangs ook bij het lezen van "Teder is de nacht", de vertaling van "Tender is the night", van Scott Fitzgerald. Dit is een bijzonder boek; in hoge mate autobiografisch naar ik begreep. Tot mijn verrassing speelt het voor een groot deel in Juan les Pins, net als de boeken van de Lanny Budd serie en in de zelfde tijd en gaat het eveneens over puissant rijke Amerikanen in Europa. Dat neemt niet weg dat het taalgebruik van Scott Fitzgerald pareltjes heeft geproduceerd die mij bijzonder aanspreken.

Zo beschrijft hij de gedachten die spelen bij de hoofdpersoon wanneer die in een vliegtuig, "hoog" boven het Zwitsers landschap glijdt (we schrijven 1925 dus zo hoog gingen de vliegtuigen nog niet).

Citaat: "het was eenvoudig van veraf naar de aarde te kijken, zo eenvoudig als wrede spelletjes te spelen met poppen en soldaten. Zo keken staatslieden en commandanten en alle gepensioneerden naar de dingen." Einde citaat.

De wijze waarop relativering hier wordt neergezet vind ik weergaloos. Maar ook een zin als: "Maandenlang had ieder woord als boventoon een andere betekenis lijken te hebben, die weldra zou worden onthuld......", een beschrijving van een situatie waarin de hoofdpersoon, het alter ego van Scott Fitzgerald zelf dus, voor zijn merkwaardige gedragsomslag uit zal moeten komen. 

Ik heb erg genoten van dit boek, dankzij "het lees advies" dat ik destilleerde uit Norwegian Wood.

PS toegevoegd op 6 november 2011
Een weergaloos mooi boek dat ik heden "onder handen heb" is "Het ijzig hart" van Almudena Grandes. Sowieso zeer lezenswaardig maar daarin kom ik ook een citaat tegen dat ik ergens op moet schrijven. Het gaat om de innerlijke beleving van een man na een "verovering" die hij niet voor mogelijk had gehouden:
Hij had geen verweer tegen die machtige ogen, hij kon alleen maar naar haar kijken en luisteren, de geur inademen van haar gesl.... , waarmee alles was doordrenkt, en (en nu komt wat ik zo geweldig vind:) een begin maken met zich haar te herinneren. Hoe bedenk je het: een begin maken met een herinnering; zo voel ik precies de hoogtepunten in mijn leven. Ik bepeins wel eens: "wat zul je je dit later warm herinneren Evert!".

M'n lust en m'n leven

Dit stilleven vertegenwoordigt mijn lust en mijn leven. Natuurproducten waarmee ik maaltijden bereid. In de herfst heb je paddestoelen, van de markt betrek ik verse forel of andere vis (in de zomer paling voor zolang het nog duurt), olijfolie van goede kwaliteit, melk en andere zuivelproducten van boerderij Boom en Bosch uit Groenekan, groenten en zacht fruit van de moestuin van de heer Oudhof. 

De rest van de ingredienten koop ik zoveel mogelijk op de markt. Het is dan misschien geen boerenmarkt, maar het lijkt er wel degelijk op. 

In de herfst natuurlijk de bessen en bramen voor de jambereiding. Dat ruikt zo heerlijk in huis; je wordt er helemaal vrolijk van. En dan zo'n zelf gebakken boterham met boerenboter, jam en kwark. M'n moeder zou zeggen: " het lijkt wel een taartje". Of een lepel jam door de yoghurt; inderdaad m'n lust en m'n leven.

Kastanjesoep

Van Gré Kleinsma kreeg ik dit recept. Zij maakt het al vele jaren en kan dus uit ervaring spreken hoe lekker deze soep is. We kwamen hierover met elkaar aan de praat na afloop van een competitie avond op de bridgeclub; we bleken beiden van lekker eten en koken te houden en dan heb je snel een onderwerp. Kastanjesoep was haar favoriet.
Uitgaand van bouillon; ik heb daarvoor kippenbouillon getrokken van een paar vleugeltjes, het goedkoopste en tevens lekkerste onderdeel van de braadkip vind ik. Maar dat ter zijde.
De kastanjes heb ik eerst gekliefd en vervolgens gekookt. Gré kruist ze in, kookt ze vervolgens een minuut en pelt ze dan zo heet mogelijk. Het bruine velletje moet je verwijderen voor de smaak. De gepelde kastanjes kook je vervolgens in een kwartier gaar in water. Het water giet je af.
Intussen snijd je een ui fijn en een paar stengels bleekselderij. In een pan smelt je een flinke klont boter en daarin fruit je de gesnipperde ui en de fijngesneden bleekselderij. Vervolgens gaan daar de kastanjes weer bij, room en zout naar smaak en laat je de staafmixer haar werk doen zodat er een smeuïge soep overblijft. Daar gaat nog wat verse fijn gesneden peterselie overheen en smullen maar!
Overigens overweeg ik om met dit recept te gaan experimenteren door ook wat fijn gesneden wortel en/of knolselderij mee te fruiten en nog wat extra te binden met eidooier. Maar eerst moet het weer herfst worden want kastanjes horen bij de herfst.

Het Boshutje van Jan

Dit winterse beeld is van enkele winters geleden toen Jan nog de scepter zwaaide in dit kleine restaurantje bij het speelveld in de buurt van Lage Vuursche. Heerlijke erwtensoep kon je er 'swinters bestellen. Roos en ik werden nog uitgenodigd toen hij zijn zeventigste verjaardag vierde. 'sAvonds de polonaise met kennissen en vrienden van Jan, de gastheer van "het hutje". 

Helaas is hij inmiddels overleden; het in memoriam hangt nu na bijna twee jaar nog steeds aan de deur van het hutje. Een goed hart, zo staat er in het stuk, maar fysiek niet zo goed; hij is kennelijk aan een hartlijden gestorven. Er is geen opvolger. Als we er langs komen gaan we iedere keer toch kijken. Maar wat we er zoeken is er toch niet meer. Irresistable Theo, al Jans' vrienden uit Soest die er kwamen ouwehoeren en koffie drinken. 

Ik was hier met dochter Joke op nieuwjaarsdag dat de Euro net was ingevoerd. Nou, daar deed Jan niet aan hoor. En had je Euro's dan betaalde je gewoon de helft van wat de prijs in guldens was. Kostelijke vent. Joke had toen verdriet omdat haar verkering naar Australië zou gaan. Die is inmiddels al lang weer terug en ze hebben beiden iemand anders gevonden. Zo gaan die dingen.

Rioolsoom

Is dat een verschrijving? Nee het is een grapje van een biochemicus die een grappige parallel ziet tussen de werking van het ribosoom en de aanleg van een riool?!

Het ribosoom is een klein subcellulair, piepklein organelletje dat een belangrijke rol speelt bij de eiwitsynthese. Een eiwit is samengesteld uit aminozuren, dat zal zo langzamerhand iedereen wel weten. De volgorde van die aminozuren wordt bepaald door het DNA. Nu wordt het DNA eerst afgelezen door weer een andere structuur, een enzym en op basis van de informatie die op het DNA aanwezig is wordt een werk-copie (messenger RNA) gemaakt die door het ribosoom wordt afgelezen en op basis waarvan dan het eiwit wordt gesynthetiseerd. Het ribosoom kent een soort gleuf waarin alles bij elkaar komt en waar de synthese daadwerkelijk plaats vindt. Stel je maar voor een werkplaatsje waar het messenger RNA wordt afgelezen en waar de bouwstenen voor het eiwit (de aminozuren) bij elkaar worden gescharreld en op de juiste volgorde worden geassembleerd.

De aanleg van het riool gaat heel vergelijkbaar. De straat bepaalt waar het riool moet komen en waar putten en huisaansluitingen moeten komen. De losse stukken rioolbuis worden aangevoerd en geplaatst in de juiste volgorde met aansluitstukken. En na afloop wordt de hele zaak weer dichtgegooid en de weg weer geasfalteerd. Het is een volcontinu proces, waar de dragline voorop gaat en de zaak open gooit, dan een ander apparaat dat de oude buis verwijdert, vrachtwagens die de nieuwe rioolbuizen klaarleggen, de precisie van de technici die de buizen zorgvuldig aan elkaar plaatsen. Het zand waarmee de zaak weer wordt gedicht, het asfalt en zo wordt achter elkaar de hele straat afgewerkt. Ik sta er met bewondering en plezier naar te kijken en de vergelijking met het ribosoom drong zich bij me op. Ach, een oprisping van mijn oude studieplezier als biochemicus.

Newspeak

In het boek "Brave new world" van Aldous Huxley wordt gesproken over Newspeak. Ik krijg in toenemende mate het gevoel dat onze taal onder invloed van al die communicatie-wetenschappers, die de laatste decennia per gros over ons uitgestort worden, erodeert. Zo vind ik die rare uitdrukking: vanaf 100 euro als reclame-uiting zo nietszeggend. Maar je ziet het zo langzamerhand overal doordringen. Eerst was het in de vliegbranche; de kosten voor belasting en brandstofopslag en dergelijke was niet meegerekend en dat noemde men dan de vanaf-prijzen. Onzin gewoon. Is net zo informatief als dat je zegt vanaf 0 euro. Dat geldt voor ieder bedrag namelijk.
Ook wanneer je bij de NS een vertraagde trein hebt dan wordt die omgeroepen: de trein van 10.21 uur naar Arnhem komt over tien minuten binnen, terwijl het al 10.30 uur is en je die trein ziet binnen komen. Het woord "vertraging" is zo beladen dat je het moet verdoezelen met newspeak.
Lang leve de communicatie-medewerkers die heden bij honderden van uni's en hogescholen de maatschappij instromen en de communicatie kleveriger maken. Ik heb er niks mee en zou graag zien dat er meer ouderwetse bèta's zouden instromen. Die zijn helder in hun taal

Nieuwe Brugsteeg

Dit leuke plekje middenin oud Amsterdam huisvestte vroeger een lievelingsrestaurant van mij. George K, een destijds jonge vent die als student bij mij een laboratoriumstage liep, had mij erop attent gemaakt. Ferro, een echt Bask met het uiterlijk van een stier, kookte de sterren van de hemel en Marie serveerde. Vooral de manier waarop ze de spijzen van die dag aankondigde was een feest op zich. Veau Basquaise sprak zij uit zoals alleen Marie dat maar kon. In de étalage stond een groot aquarium. Het restaurant kende een aantal beroemdheden in de cliëntele. Lenny Kuhr, de zangeres van "Il'y aura cent mille chansons", heb ik daar wel eens ontmoet als vaste klant. Lien en ik kwamen er zeer regelmatig. Als ik belde voordat ik van het lab naar huis ging en voorstelde om bij Ferro te gaan eten zette Lien het gas onder de aardappels uit en gingen we weer smikkelen. Mooie tijd was dat; zeker 2 keer per maand naar Ferro.
Plotseling was het restaurant vertrokken uit de binnenstad. Maar iemand maakte ons er lange tijd later op attent dat ze nu op de Rozengracht waren neergestreken. Daar ging het helaas bergafwaarts met de zaak.
Maar vaak hoor ik in mijn gedachten Marie nog zeggen: "goedenavond kinderen", wat mag het wezen voor vanavond, en dan kwam het rijtje gerechten, altijd geserveerd met de lekkerste gebakken aardappeltjes die ik ooit heb gegeten.

Mozart en Joke

Enkele jaren geleden hebben we het huis aan de Hoflaan verkocht. We hadden er ruim 25 jaar gewoond en alle vier kinderen waren in het huis opgegroeid. Een grappige gewoonte die we hadden overgenomen van Kommer, een goede vriend van ons, was het tekenen op de muur voordat deze werd behangen. Nadat we het huis hadden verkocht gingen de nieuwe bewoners direct aan het opknappen. Toevallig kwam ik op een ochtend dat ik met Huib aan het wandelen was langs het huis terwijl het nog volop werd opgeknapt. We mochten even kijken hoe de werkzaamheden vlotten. En daar vond ik o.a. deze tekening die tevoorschijn was gekomen van achter het behang.

Ik weet nog waarom Joke deze zoveel jaren geleden had gemaakt. Zij was naar een voorstelling geweest van een stuk van Mozart waarbij een marionettenspel werd opgevoerd. Ome Dick, mijn vriend Dick dus, gek op klassieke muziek had een aantal voorstellingen voor de kinderen gekocht om ook eens kennis te maken met de klassieke muziek. 

Leuk om die herinnering op te kunnen halen van achter het behang.