Grauwe erwten

Mijn goede vader had het vaak over grauwe erwten met spek. Voor hem betekende het een voedsel gelijk aan godenspijs. Alleen kon je het nergens krijgen; we aten aan de ouderlijke dis in plaats daarvan capucijners. De enige keer dat ik het heb gegeten was toen een collega van mij deze peulvruchten had klaargemaakt in het teken van een "lab-maaltijd";  meer dan dertig jaar geleden en deze collega was, net als mijn vader afkomstig uit de Zaanstreek. We werkten toen in een medisch laboratorium en aten daar regelmatig met z'n allen tussen de middag. Ik vond het toen heel bijzonder om dit te eten hoewel de smaak me niet bijzonder had getroffen, maar toch .....
Wie schetst mijn verbazing toen ik bij de Utrechtse "Streekweken" in de zijdebalenhal, enkele weken geleden een mevrouw trof die grauwe erwten en Opperdoezen verkocht. Heel bescheiden, een kleine opbrengst, steentjes erin want ze had geen tijd gehad om ze precies te "lezen".
Natuurlijk heb ik er een heerlijke maaltijd van gemaakt met spek en uien zoals mijn vader dat ook zo waardeerde. Een volgende keer zal ik het doen met vet spek, gebakken uien en (zoet)zure augurken, zoals het echt hoort. Die ouwe vader van mij moest eens weten!

Hautes Fagnes

Al sinds jaar en dag kom ik met mijn oude vriend Dick op de Hoge Venen, het natuurgebied op de grens van Duitsland en België. Elk seizoen is het daar mooi; vroeger gingen we wel eens speciaal als het "venenweer" was, d.w.z. miezerig, beetje dikke lucht, motregen, koud. Maar met volop zon in het voorjaar is het ook prachtig. Maar op z'n mooist is het toch wel met sneeuw. En dat was het afgelopen weekend het geval; een gebied vol herinneringen voor mij. Daarvan zal ik in komende Bloggies nog wel kond doen.
Maar afgelopen zondag was het weer zo ver; na een gezellige avond, vroeg opgestaan en met de Belgische bus die vanuit Vaals naar Eupen gaat op weg. Keurige aansluiting met de bus richting Monschau, die helaas slechts in het weekend rijdt en uitgestapt bij Haus Ternell, een leuke gelegenheid om een kopje koffie te drinken of lekker te lunchen. Dat deden wij niet; wij gingen direct op weg en via de Getzbach, het Jansenkreuz naar het pad langs en door het Veen. Het was relatief druk. We liepen over de knuppelpaadjes en moesten er regelmatig af om tegenliggers gelegenheid te geven te passeren. Vroeger waren er geen knuppelpaadjes en moesten we vaak door de nattigheid soppen; had ook zo zijn charme, maar de paden werden steeds breder en dat is niet goed voor het Veen.

Een kinderhoofdje

Deze betonnen paal bevindt zich achter het Centraal Station van Utrecht. Ze staat daar al jaren. Laatst heb ik deze plek eens opgezocht en er een foto van gemaakt. Het zal de lezer verbazen waarom ik dat heb gedaan. Welnu, jaren geleden heeft mijn oudste zoon, toen nog mijn zoontje van misschien een jaar of vijf het gepresteerd om hier achter deze paal naar de andere kant te glippen. Kennelijk had hij dat al eens eerder gedaan want hij zei: "kijk eens pap", en tot mijn verbijstering wurmde hij zich met gemak door de smalle spleet tussen de paal en de wand. Binnenkort zal deze plek misschien wel verdwijnen vanwege verbouwingen van het station. Maar door middel van deze Blog heb ik het fenomeen in ieder geval vastgelegd. Dat z'n hoofd zo smal was verbaast me werkelijk als ik er nu naar kijk.

Klepperman van Elven

In Westbroek ontdekte ik een straatnaambordje met een wonderlijke naam: Kleppermanweg. Dat deed mij denken aan meneer Buisman, mijn onderwijzer in de vierde en vijfde klas van de lagere school. Deze man bewonderde ik, mischien wel wat al te buitensporig. Toen ik aanwezig was bij een promotie van een wederzijdse kennis werd ik aan hem voorgesteld. Ik vond het wat; mijn oude zo gerespecteerde onderwijzer. Maar het enige dat hij wist in te brengen was dat hij als hij aan mij dacht, vanwege mijn achternaam moest denken aan het liedje "Klepperman van Elven". Dat was een oud liedje van voor mijn tijd.
Nou ja, je moet je herinneringen soms wat relativeren; dit grappige bordje deed mij aan die gebeurtenis denken.

Schuitenbeek

De Veluwe is het gebied mijner vaderen (om het maar eens plechtstatig te zeggen). Ik heb het grote genoegen gehad om tot op stevig volwassen leeftijd mijn overgrootvader gekend te hebben. Zelfs heb ik in mijn jongere jaren kennis gemaakt met zijn zuster en haar man. Hun namen ken ik niet meer; heel oude mensen natuurlijk, zeker in de ogen van een kind. Maar ik had ook nog familie op de Veluwe in Nijkerkerveen. Ik ben naar ik meen te herinneren twee keer op de boerderij geweest en was daar als tienjarige voor het laatst. Van die laatste keer weet ik nog het détail dat de vader van mijn beste vriend destijds op die dag gestorven is. Ook hij was toen pas tien jaar oud.

Toen we daar waren gingen we 'smiddags naar een groot bos, misschien was dat wel Oldenaller, dat ligt daar in de buurt en speelden we "boompje wisselen". Ook weet ik nog dat daar een beek liep. Toen iets heel bijzonders voor een jongen uit het vlakke Noord Holland; stromend water kende ik niet en die beek heb ik vele jaren als iets bijzonder beschouwd. Nu weet ik dat er in de Gelderse vallei in de 19e eeuw allerlei afwaterings kanaaltjes werden gegraven die functioneerden als beken. Dat was om de natte gebieden te ontginnen voor de landbouw. Wat u op deze foto ziet is de Schuitenbeek, misschien wel dat beekje uit mijn jeugd bij mijn Oom Aart. 

Vele jaren later, toen mijn oudste zoon net was geboren dus in 1984 ben ik nog eens langs gegaan met de fiets; ik wist de naam van de straat nog, de Domstraat of Domweg, destijds een zandpad, nu een verharde weg. Ook de naam van de familie wist ik nog en door een aldaar bekende vond ik de juiste boerderij. Een warm weerzien; ik heb meegegeten tussen de middag!

Watervlooien

In dat dorp van ons ligt al sinds mensenheugenis een ijsbaan. Het hele jaar ligt het daar rustig; in een koude winter komt de jeugd van het dorp daar om gezellig te schaatsen. Muziek, avond in avond uit; helaas gebeurt dat maar zelden. De rest van de tijd ligt het daar rustig en is uitgegroeid tot een klein natuurgebiedje. Jaren geleden was ik daar met een stel van m'n kinderen. Mijn jongste dochter, een ondernemend typetje, stond tot de zoom van haar jurkje in het water; even verderop was iemand watervlooien aan het scheppen voor zijn aquarium. Het water is daar zo zuiver, zonder landbouwgif dat er volop watervlooien zaten. Of ze er nu nog zitten weet ik niet, maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan.

Als kind viste ik ook op watervlooien; met een netje, gemaakt uit de voet van een nylonkous van mijn moeder. In de van Tienhovengracht in Amsterdam zag het rood van de watervlooien. Met een paar slagen had je er al zoveel dat je er een aquarium mee kon voorzien. Wij lieten ze vaak drogen, nogal wreed realiseer ik me nu. Een nare herinnering heb ik nog dat ik een net vol watervlooien eerst wat wilde uitpersen en er gewoon een straaltje rood vocht uit het zakje kwam; staat me nog voor ogen. Kom daar tegenwoordig eens om; watervlooien zijn door de slechte waterkwaliteit nogal in aantal achteruit gegaan, vooral in landbouwgebieden met veel gif.

Een warme koelkast

Schitterende koeien die Lakenvelders. Zijn inmiddels bevorderd tot Presidium van Slow Food. Volgens de officials is dit ras vanouds een soort sierras, gehouden op landgoederen. De hier gefotografeerde kudde graast winter en zomer in het mij zo vertrouwde Houdringhe bos, waar ik regelmatig mijn "drietjes" wandel. 'sWinters worden ze bijgevoerd; ouderwetse veekoeken en wat hooi is hun deel. Bij koude gaan ze dicht bij elkaar staan op de voederplek en verroeren zich nauwelijks. Dankzij hun dikke vacht en in de zomer opgebouwde speklaag zijn ze goed bestand tegen de koude. Zelfs op de uiers groeit een stevige haardos. Helaas loopt er tegenwoordig geen stier meer in de kudde. Daarom ook geen kalveren dit jaar. Misschien wel omdat er een keer een wat al te jonge vaars was gedekt met als gevolg een nauwelijks levensvatbaar, zeer klein gebouwd kalf van een te jonge moederkoe.

De eigenaar van de kudde heb ik afgelopen winter gesproken. Hij heeft me verteld wat de Lakenvelder vroeger voor functie had. En dat was een heel ander verhaal dan als sierkoe op landgoederen. Het was, aldus deze eigenaar, een zogenoemde huiskoe. Werd 'smorgens vroeg gemolken; kwam een flinke liter uit en de rest was voor het kalf. Dan kreeg moederkoe een klap voor de kont en werd "het bos ingestuurd" om haar kostje bij elkaar te zoeken. Dat ze weinig eisen stellen aan de voeding is mij wel duidelijk. Op het weiland waar ze inmiddels al jaren grazen staat een wat triest gras en vooral veel Jacobskruiskruid, dat ze overigens laten staan. Een weinig voedingrijk geheel dus. Maar ze hebben er voldoende aan want ze zien er voortreffelijk uit. Alleen bij sneeuw worden ze wat bijgevoerd met hooi als gezegd, maar verder nooit.
'sAvonds kwam moederkoe weer terug om opnieuw wat melk af te staan. Een warme koelkast eigenlijk; altijd verse melk!

Het lijkt wel Portugal

Gewoon hier in de buurt, in Westbroek zag ik dit schitterende tafereeltje van zes ooievaars bij een boerderij. Tegen een stel andere wandelaars merkte ik nog op: "het lijkt wel op Portugal". Nooit zag ik zoveel ooievaars als enkele jaren geleden bij een bezoek aan Portugal. Op iedere electriciteitsmast stonden wel twee nesten van ooievaars en overal stonden groepjes ooievaars met hun snavels te klepperen; een karakteristiek geluid en een prachtig gezicht. En dat terwijl hier in NL de ooievaar nagenoeg was verdwenen.

In de buurt van Gouda was een ooievaarsdorp weet ik nog. Daar werd op kunstige/kunstmatige wijze een groepje ooievaars half wild gehouden. Dat experiment lijkt goed geslaagd want je komt de ooievaar steeds vaker in het NLse landschap tegen. Maar zoveel als hier in Westbroek had ik er nog nooit bij elkaar gezien.
Toen we verder wandelden zagen we één van hen fourageren. En dat ging met groot succes want telkens zagen we hem, na enig gewroet in het gras een lekker hapje naar binnen werken. Het gaat toch wel heel redelijk met de natuur in NL. Het deed mij in ieder geval veel plezier om dit te zien.

Een kongsi tussen gezondheidszorg en voedingsindustrie?

In eerdere Bloggies heb ik al zo mijn twijfels uitgesproken over de invloed van de voeding op het cholesterol gehalte van het bloed. Becel claimt en blijft claimen dat zij producten heeft waar je feitelijk niet zonder kunt zonder dat je je gezondheid in gevaar brengt?!
En dan de pharmaceutische industrie met haar cholesterol verlagers. Uit de zogenaamde Cochrane studie (een hoogst betrouwbare, zgn dubbel blind onderzoek op behoorlijk grote schaal) is gebleken dat het aantal mensen met een verhoogd cholesterol gehalte dat sterft aan een hartlijden wel degelijk daalt onder invloed van cholesterolsyntheseremmers. Dat is dus meegenomen! Edoch, het totaal aantal mensen dat sterft is gelijk in behandelde en onbehandelde groepen. Hieruit moet geconcludeerd worden dat er ook mensen sterven t.g.v. de cholesterolremmers, zij het aan heel andere dingen dan hartlijden. En toch gaat men gewoon door met die "behandeling". Ik heb dat nooit zo begrepen.
Maar vandaag lag er in mijn brievenbus een Magazine van mijn zorgverzekeraar VGZ. Hierin word je serieus verwezen naar een site die direct wordt beheerd door Becel vanwege een zgn. hartleeftijdsbepaling. Zie: www.hartleeftijdcoach.nl Het geheel wordt in het blad benoemd als een "unieke samenwerking tussen VGZ en Becel". Waarom geen unieke samenwerking met Gazelle, een fietsfabrikant. Fietsen is echt goed voor je hart evenals wandelen of andere vormen van gestructureerd bewegen of gewoon wat minder eten op het gewenste gewicht te bereiken.
Ik wil niet weer vervallen in gemopper in m'n Bloggies, maar dit moest me toch even van het hart.

Zoals vroeger

Bij ons in Bilthoven wordt aan alle kanten onderhoudswerk gedaan aan riolering en aan de bestrating. Het gevolg is dat het verkeer hier en daar langdurig is stilgelegd. De Oude Brandenburgerweg is normaal een behoorlijk drukke doorgaande weg, maar is nu door genoemd onderhoud helemaal uit de roulatie en bovendien op dit moment bedekt met zand in plaats van bestrating. Ik werd hedenmorgen gefrappeerd door het beeld.

Het was prachtig weer en we gingen er op uit voor een forse wandeling richting Groenekan en via het Bert Bos pad naar Hollandse Rading. Daarbij passeerden we de kruising met het hier bovenstaande beeld; het leek wel uit de tijd toen "het karretje op de zandweg reed". De rust, het ontbreken van geparkeerde auto's de flankerende bomen in herfsttooi. Wat moet het er vroeger toch allemaal prachtig uit hebben gezien. Alleen toen beseften we dat niet.

Oldenaller

Nou dat was wat de afgelopen dagen in Utrecht. Wilden we vrijdagavond naar Amsterdam om lekker met convivium Grachtengordel van Slow Food in de Industriële Groote Club gaan dineren (een fantastisch wild menu werd verzorgd door de steeds voortreffelijke keuken!) daar kwamen we niet verder dan Utrecht CS. Er was een brandje uitgebroken in het verkeersleidingscentrum te Utrecht. Hierdoor was geen treinverkeer mogelijk vanaf station Utrecht. Intussen gingen er allerlei geruchten: "er was een aanslag geweest", in de bus werd gemeld dat het treinverkeer in heel Nederland was neergelegd vanwege een brand in het landelijk verkeerscentrum van NS. Welnu, het bleek om een brand of kortsluiting te gaan waardoor het centrum Utrecht niet meer kon functioneren. Maar ons geplande weekend (we zouden zaterdag en zondag op de Duits/Belgische grens gaan wandelen) viel in het water.

Maar niet getreurd, onlangs had ik het boekje gekocht van de Lange Afstands Wandeling met de naam: Zuiderzeepad, En daarvan hebben we vandaag ruim 22 km gelopen. Het begin van de wandeling stond in het teken van het landgoed Oldenaller. Het hoofdgebouw is werkelijk schitterend. We begonnen bij Salentijn, een uitspanning en vanaf daar door het weidelandschap naar Oldenaller. Een heel oude klinkerweg liep door het landgoed. De wandeling liep verder door heidegebied en door bos en kwam uiteindelijk uit bij de halte Mooi Veluwe, genoemd naar het hotel/conferentie oord aldaar. Al met al een heerlijke wandeldag ondanks de problemen met de trein. Overigens reed ons boemeltje volgens dienstregeling.

Bij de kapper

Misschien om iets bij te dragen aan de lokale economie , misschien ook vanwege het idee, maar als het enigszins kan ga ik, wanneer ik in Spanje ben aldaar naar de kapper. Zo ook afgelopen maandag. We waren met de middagbus naar Sevilla gegaan waar we zo tegen het begin van de avond aankwamen. De kapper tegenover de freiduria bij de Puerta del Carne stond te kletskousen met iemand voor de deur van zijn "peluqueria", Zodoende kon ik direct instappen in de kappersstoel. Deze oude rot in het vak, met een zwaar doorrookte stem en reutelend van al het roken dat hij in zijn leven heeft gedaan, knipt met een zorgvuldigheid die ik heel bijzonder vind. Alles met het handje en dus met de schaar en het scheermes. Nek keurig uitgeschoren en na afloop ook de cegas, de wenkbrauwen even kort geknipt.
Daarna hebben we nog wat kippenpootjes en inktvis gescoord bij de freiduria, een plekkie aan de straat waar het verkeer langslawaait, maar waar ik me altijd zo fijn voel bij een bezoek aan Sevilla. Glaasje "wit" erbij en genieten maar. Het wordt wel snel kouder om deze tijd van het jaar. Nog wat langs de Giralda geflaneerd en een ander plekje gezocht en nog wat gegeten en gedronken. Heerlijk die sfeer. Ik ben dol op Sevilla

Een onverwachte ontmoeting

Dat was een heel onverwachte ontmoeting afgelopen maandag. Prachtig weer daar in Andalucia, maar we wisten niet precies hoe we moesten lopen. De voor de hand liggende weg liep niet verder maar was met een hek afgesloten. Gelukkig liep daar in de verte een wandelaar, de eerste die we hadden ontmoet die dag. "Volgens mij is het José Miguel", zei ik nog. En jawel, we vroegen hem de weg en ik herkende hem beslist en tot zijn verbazing wist ik zijn naam en herkende hij ons ook. Dat was wel vijf jaar geleden dat we elkaar ontmoetten in Castano. Een gedreven natuurvorser en fotograaf. Hij heeft grote kennis van de natuur van het Parco de Aracena, een schitterend gebied met een rijke landbouwcultuur en mooie natuur. We maakten een paar foto's.

Rotzooi in het bos

Afgelopen zondag liepen we van Galaroza naar Valdelarco, een bosrijk gebied. Het regende de hele dag, maar vanwege de Spaanse temperaturen was dat best vol te houden. Onderweg kwamen we een jong stel tegen. Hij hield een doos met geplukte paddenstoelen in zijn hand en ik sprak hem aan. Zo kwamen we in gesprek over paddenstoelen. Het bleek dat zij half-Duits was, hetgeen de conversatie voor mij een stuk gemakkelijker maakte. Ze kwamen uit Sevilla en hadden een forse hoeveelheid paddenstoelen geplukt. Ook zij hield een mand met paddenstoelen onder de regenmantel. Hij had nog een grote, daarvoor extra meegenomen plastic zak bij zich die helemaal vol zat met plastic rotzooi, uit het bos meegenomen.
Daar moest ik aan denken toen ik woensdag door mijn eigen bos wandelde. Bij mijn favoriete plekje lag ook zo'n plastic fles met een waarschijnlijk door een hond in stukjes gescheurd plastic etiket. Ik heb alles meegenomen en in de vuilnisbak aan de uitgang van het bos gegooid. Het is zo'n kleine moeite om je rotzooi mee te nemen. Gelukkig doet ook vrijwel iedereen dat bij ons, alleen in Spanje daar heeft de natuur (nog) niet dat aanzien dat zij in NL of Duitsland heeft en ligt er veel rotzooi.

De appel valt .........

Zojuist heerlijk gewandeld door het herfstbos met natuurlijk muziek op m'n hoofd via de mp3 speler. Wel Bach, echter niet Johann Sebastian, maar Carl Philipp Emanuel Bach, één van zijn zonen. Natuurlijk niet het niveau van zijn weergaloze vader, maar wel prachtige, wat vrolijkere muziek. Vader zal zonder twijfel trots geweest zijn op zoon Carl Philipp.
Zo'n vader-kind relatie blijft altijd, hoe oud de kinderen ook worden. Zo overkwam het mij dezer dagen dat ik enkele dagen "uit de lucht" was. Toen ik na enkele dagen thuis kwam bleek dat er op zowel m'n GSM als op de huistelefoon meerdere keren door m'n zonen was gebeld. Ze waren ongerust of er misschien iets aan de hand was; had ik ergens de pest over in en stelde ik me incommunicabel op, of was er iets ernstigs aan de hand?! Ze waren duidelijk opgelucht en straks komen ze langs om te eten.
De dochters waren niet ongerust, dat was ook nergens voor nodig: met de ene had ik een afspraak om haar te bezoeken: heerlijk zo'n hoog-zwangere dochter. Met bolle buik en in zich zelf gekeerd. Herinneringen aan m'n eigen nakend vaderschap rolden door me heen. Lang geleden; ik vertelde haar dat ze zelf zo'n hele korte, dikke navelstreng had zodat ze niet direct op haar moeders buik kon liggen. Leuk om nu te vertellen. De andere dochter had ik een SMS-je gestuurd, geen reden tot ongerustheid of wat dan ook dus.
Misschien meer van: het bloed kruipt waar het niet gaan kan dan de appel valt niet ver van de boom. In ieder geval blijkt dat de familieband van zeer grote waarde is!

Populisme en Vargas Llosa

Als kop in de krant stond onlangs: Vargas Llosa waarschuwt voor populisme. Nou en dat betekent nogal wat wanneer een Nobelprijswinnaar zoiets zegt. Een goed schrijver die Vargas, maar ook politicus. Ooit stelde hij zich beschikbaar als presidentskandidaat van zijn land, het een of andere Midden-Amerikaanse voormalige Spaanse kolonie.
Het is inderdaad wonderlijk hoe populisme wortel schiet in Europa. Als je de oorzaken analyseert dan liggen die toch vooral in een gevoel van onveiligheid dat is ontstaan. Men heeft geen vertrouwen meer in het bestuur; nooit hadden we het collectief zo goed, nooit was de veiligheid zo groot, nooit waren we zo gezond en vooral, nooit waren we zo rijk. Zoals de gemiddelde Westerling nu leeft, zo leefden hooguit de koningen in de middeleeuwen.
De "politiek" krijgt de schuld, maar feitelijk is het electoraat, wij burgers als collectief, gewoon de weg kwijt. Het gevolg is dat mensen van goede kwaliteit, denk eens aan mensen als Bolkesteijn, Weijers, tycoons van het bedrijfsleven, zich niet meer lenen. Je moet er toch ook niet aan denken om voortdurend op je huid te worden gezeten door zo'n stel persmuskieten en je iedere scheet moet verantwoorden. Het gevolg is een negatieve kwaliteitsspiraal in ons burgerlijk bestel en dan klinkt altijd de roep om een "sterke man". Realiseren we ons dat ook collectief? Wat kan dat voor gevolgen hebben? Hadden we dat echt voor ogen toen we zomaar weer eens van politieke partij wisselden bij de verkiezing?
Laten we eens collectief tot bezinning komen en niet meer zo veel naar slechte kranten en TV kijken, producten van al die onzin-journalistiek; die kranten hebben alleen maar belang bij hun verkoopcijfers en veel minder bij de kwaliteit van hun informatie. Koop een goede, informatieve krant en stop met TV kijken. En vooral,.... lees meer boeken.

Bladblazers

Gistermiddag heb ik, zoals de meeste dagen, mezelf even uitgelaten en een "drietje" gelopen. Heerlijk met een MP3 spelertje in de oren. Een paar prachtige Missen van Bach en het Weihnachts oratorium. En dan die pracht om me heen. De kleur van de vallende bladeren is nog zo helder van licht geel tot bruin terwijl hier en daar nog groen aan de bomen hangt. Natuurlijk vergaat alles straks tot een zwarte bodem. Maar nu in de vroege herfst een schitterend beeld. Hier en daar ook een boom die alle gele blad heeft verloren zonder dat de wind daar vat op heeft gekregen; staat dan een vrijwel kale stam in een cirkel van helder geel blad als een vrouw voor het "slapen gaan" temidden van al haar ondergoed, schitterend gewoon.
Die pracht van de herfst kan wedijveren met de pracht van het voorjaar wanneer alles op uitbotten staat, in bloei staat en dat frisse heldere voorjaarsgroen. Maar eigenlijk is de winter, wanneer er sneeuw ligt ook zo prachtig. Wat houd ik toch vreselijk van de natuur!

Dat blad wordt echter door de meesten van mijn soortgenoten als afval beschouwd. Als je de ijver ziet waarmee men het blad eerst op een hoop blaast met een kabaal-apparaat, en het vervolgens in een plastic zak afvoert naar de vuilverbranding, dan is dat toch een betere zaak waardig. Vertoonde iedereen maar eens die ijver bij het verwijderen van alle verpakkingsafval in het straatbeeld?!
Maar vanmiddag tot mijn verbijstering werd zelfs in het bos, voor het bezoekerscentrum van "Utrechts landschap" nota bene het blad bij elkaar geblazen en afgevoerd.

In een eerder Blog heb ik vast wel eens aangegeven hoe belangrijk organisch materiaal is voor een goed functionerend bodemleven. Dood blad is, net als ruwe stalmest in de melkveeteelt op het weiland, essentieel voor de bodem. Toch heerlijk om weer wat te mopperen hebben. Maar eerlijk gezegd overheersde toch wel de schoonheid van het bos, die samen met Johann Sebastian mijn middag gemaakt hebben.

Gemakzucht

Gemakzucht is een eigenschap die ik werkelijk verfoei. Ach, iedere diersoort, en wat zijn wij mensen anders dan nadenkende (?) dieren die met al dat nadenken zich een eigen wereld hebben geschapen, waarin de techniek een zeer grote rol speelt.
Geef een dier twee mogelijkheden en hij zal steeds de gemakkelijkste kiezen. En onder natuurlijke omstandigheden doen mensen dat terecht ook. Maar wij kennen de natuurlijke omstandigheden helemaal niet en de techniek maakt het ons steeds makkelijker. Droeg vroeger iedere kantoorman zijn aktentas, achterop de fiets, maar lopend toch minstens aan zijn hand, daar zie je nu steeds meer van die koffertassen met een lang hengsel en wieltjes. Of het mode is of gemakzucht kan ik niet uitmaken. Misschien is het wel een uiting van dat je nooit op onbegaanbare wegen gaat. Mijn partner en ik die graag lange wandelingen maken, overigens met bagage, al is het maar een regenjas, eten en nog wat essentialia, gebruiken altijd een rugzak. Maar dat wordt steeds meer ongebruikelijk.

Maar het toppunt is toch de Albert Heijn in ons dorp. Daar is een opvolger van het mandje geïntroduceerd; een groot mandje met een lang handvat zodat je het geheel over de grond achter je aan kunt slepen; voor mij een krankzichtig gezicht. Ik ga (zeker voorlopig) niet meer naar Albert Heijn, maar naar DvdB want ik erger me hier kapot aan. Al die idioten met zo'n sleepgeval achter zich aan. Maar ja, misschien ben ik wel gek?!

Kwaliteit

Vanmorgen wilde ik een brief gaan posten. Bij het verlaten van mijn flat bleek dat het bovenluik naar buiten, de toegang tot het dak van onze flat, open stond. Ik had niemand toegang verleend tot het trappenhuis, ook had ik niets gehoord op het dak, maar tot mijn verbazing stond er ook geen trapje. Kennelijk was het luik opengewaaid; dinsdag was er een monteur geweest om de dakbeveiliging te verbeteren en die had zeker het luik niet goed afgesloten. Door de harde wind van vannacht is het luik opengewaaid. Dus direct onze service organisatie gebeld.
Gelukkig verscheen er na een heel gebel vanuit onze service organisatie een service man van het betreffende bedrijf. Deze constateerde niet alleen dat het dak niet goed was afgesloten maar tevens dat de pleister van het plafond ernstig was beschadigd en dat de rotzooi niet was opgeruimd; er lag nogal wat rommel op de overloop. Hij wilde dat zelf opruimen en vroeg om stoffer en blik, maar ik bood aan om dat zelf te doen.
Zo zie je wat een slechte kwaliteit van zo'n monteur negatief uitwerkt. Er moet apart iemand terugkomen om de problemen te herstellen; je verliest toch een stuk van je naam en het kost (veel) geld en levert slechts ergernis. Kwaliteit leveren is het belangrijkste wat er is in het maatschappelijk bestel, maar ook in je persoonlijk leven. Daarover meer....

Uitgemopperd?

De trouwe lezer(s?) van deze Blog zullen gemerkt hebben dat er niets meer verscheen de laatste tijd. En daar ben ik door mijn goede vriend Peter C op gewezen. Hij heeft mij dringend verzocht om weer regelmatig wat te produceren.
Eerlijk gezegd was ik een beetje uitgeblogd. Het medium leent zich voortreffelijk om wat irritaties van je af te schrijven of om je punt te maken in kwesties. Zo heb ik zeer uitvoerig mijn frustraties omtrent Slowfood NL uit de doeken gedaan. En dan zie ik nu een catalogus van de Stichting Zeldzame Huisdierrassen. Daar staat dan precies in wat ik eigenlijk als belangrijk element miste in SFN. Zoals altijd komen de dingen toch wel bij elkaar. Door SFN ben ik wel lid geworden van die Stichting, nietwaar? Vorig jaar, bij de presentatie van het presidium rond het Peelsch Heideschaap heb ik voor het eerst kennis gemaakt met die club. Inmiddels natuurlijk al lang contribuant/lid van deze stichting. Zo komt alles toch goed. Ik heb mijn inbreng gehad in SF en me zelfs even beschikbaar gesteld als landelijk voorzitter. Maar gezien mijn conservatieve instelling is het veel beter dat ik dat niet doe. Het gaat binnen SF toch primair om lekker eten en minder om het behoud van het culinair erfgoed inclusief alles wat daaromheen van belang is volgens Petrini, mijn grote inspirator. Uitgemopperd, hoewel......? Er zijn nog zoveel meer dingen die verbazen. Daarover meer de komende tijd.

Wat stil in de straat

Vanmiddag moest ik nog wat kleine boodschapjes doen. Het werd al wat schemerig; in de verte scheen mars al aan de heldere winterhemel. Een avond die mij deed denken aan de geheimzinnige koopavonden uit mijn jeugd. Een heerlijk, warm en gezellig gevoel. Hoewel ik eigenlijk nooit in Sinterklaas had geloofd, mocht ik pas zo vanaf mijn tiende mee op koopavond. Kadootjes kopen samen met m'n vader. Laat op straat. Dat gevoel overviel mij, maar waarom eigenlijk?

Welnu, bij ons is één van de belangrijke kruisingen in het dorp afgesloten vanwege de reparatie van het riool en andere ondergrondse infrastructuur. Het gevolg is dat er geen of nauwelijks meer auto's door de hoofdstraat rijden. Het was dus niet die wintersfeer alleen, die samenhangt met vroege duisternis en koude, maar vooral die ouderwetse "rust op straat". Die kennen wij in NL niet meer en zeker niet in de hoofdstraat van ons niet zo heel kleine dorp; zelfs in de kleinste straatjes in de kleinste dorpjes word je geterroriseerd door, wat vroeger wel genoemd werd, "de heilige koe". Wat we zijn kwijt geraakt door deze wel erg dominante wijze van transport realiseert men zich eigenlijk niet. Wat we er voor terug hebben gekregen naast gemak moet niet onderschat worden. Welvaartsziekten zijn daar nog de minsten van.

Allerlei WO I door Sinclair

Upton Sinclair, een wat naar de achtergrond verdwenen schrijver van groot formaat, ik vermeldde het al eerder. Misschien al voor de derde keer houd ik mij bezig met het tweede boek van de Lanny Budd serie. Het boek is inmiddels van ouderdom en na-oorlogse kwaliteit in drie stukken uit elkaar gevallen. Lanny komt de meest uiteenlopende figuren tegen maar wel steeds in de juiste context. Het is nu heel simpel om even met behulp van Google te kijken wat de achtergrond van een bepaald persoon is. En dan kom je achter mensen als Hugo Stinnes, een Duitse industrieel van ongekende afmeting. En natuurlijk Walther Rathenau, een mij onbekende Pool, Korfanty die een wat dubieuze rol speelde na afloop van WO I in het door Polen bezette oud-Duitsland. Een dominee,
http://en.wikipedia.org/wiki/Lincoln_Steffens krijgt op de Wikipedia plotseling kleur. Die romantische boeken van Sinclair zijn buitengewoon informatief om op eenvoudige wijze inzicht te krijgen op de ontwikkelingen voor, tijdens en tussen de oorlogen die ons Europa in de twintigste eeuw hebben geteisterd.

Korfanty, Herbert Spencer

Weer zo'n naam uit een onbekend verleden: Korfanty, terrorist en staatsman van Poolse komaf. Maar van Barbara Pugliese is niets te vinden, ondergesneeuwd in moderner versies met deze naam.
Ook niet zomaar iemand: Herbert Spencer, de bedenker van de uitdrukking "survival of the fittest", heeft de evolutie theorie uitgewerkt voor menselijke maatschappijen. Hij noemt vooruitgang: "de ontwikkeling van het eenvoudige tot het gecompliceerde. Eén om te onthouden.