30 september 2010

Een blauw juweeltje


Woensdag was weer eens een mooie dag. De afgelopen dagen had ik wat op m'n PC zitten klooien en had allerlei oude foto's bekeken waaronder die van de wandeling langs het TIenhovens kanaal, bij mij in de buurt. Daar is, tegenover de Eendekooi een prachtig stuk natuurontwikkeling verricht. Zo'n tienjaar geleden werd de bovenkant van het bestaand weiland afgegraven; het resultaat was een wat desolaat landschap met een hoop uitgegraven veengrond. Het zag er niet uit; de foto's van toen kwam ik tegen, maar dan wat er nu is uitgekomen. Het is een fantastisch mooi trilveen gebied geworden, precies zoals de ontwikkelaars voor ogen stond. Er past niets anders dan een dankjewel aan Natuurmonumenten en de Provincie. Na het zien van die oude foto's moest ik gewoon vandaag even gaan kijken. Ondanks al het gewandel van de afgelopen week toch maar de sandalen aangetrokken en met de bus naar Hollandse Rading. Lekker op een bankje zitten genieten van al het moois aldaar. Op de terugweg kreeg ik nog een alleraardigst en bepaald niet alledaags presentje: een schitterend blauw juweeltje vloog tussen het riet, jawel, een kleine ijsvogel!
Natuurgebied bij het Tienhovens kanaal. Trilveen met veel vogels.

Posted by Picasa

29 september 2010

Koeien zonder pens?!

Op advies van een prominent Slow Food lid heb ik vorig jaar een poosje meegekeken en mee gediscussieerd op www.foodlog.nl. In die tijd speelde die rare discussie over uitscheiding van methaan en kooldioxide door koeien. De uitscheiding van deze broeikasgassen werd zelfs door het ministerie als een majeur probleem beschouwd. Mijn broek zakte er van af. Een enkele deskundige probeerde wanhopig om op het forum de onkundigheid van velen te compenseren door aan te geven dat alle kooldioxide die door koeien in de vorm van scheten en boeren wordt losgelaten, eerst werd gefixeerd door zonlicht in de groene planten die door de koeien worden gegeten. Het netto resultaat is natuurlijk 0. Maar het methaan?! Natuurlijk is methaan een broeikasgas en zelfs nog sterker dan kooldioxide. Alleen wordt het in de atmosfeer geoxideerd tot kooldioxide. Het netto resultaat is dus echt 0. Maar ja, al die machines die rond de mestverwerking en transport nodig zijn, die gebruiken als energiebron natuurlijk wel fossiele brandstoffen en dat veroorzaakt wel degelijk een toename van de atmosferische kooldioxide. Maar daar ging het nu even niet over?!
Een idioot kwam zelfs met het voorstel om koeien te gaan fokken die helemaal geen pens meer hebben. En nu zit hem het schitterende van dit huisdier juist in die pens, waarin de voor-vertering door bacteriën van het ruwvoer, het gras of hooi plaats vindt. Herkauwers zijn door dit ingenieuze systeem van symbiose met bacteriën in staat om slecht verteerbaar planten-materiaal als voedsel te gebruiken. En dat voordeel zou je weg moeten Mendelen?? De onwetendheid van vele mee-kakelaars begint me zwaar te vallen. Toen ben ik ook maar gestopt met dat foodlog.

28 september 2010

BWV 82

Muziek kan zo ongelooflijk binnen komen. Soms raak je er zodanig door geëmotioneerd, dat je jezelf niet meer in de hand hebt. Vrolijkheid, tranen, melancholie, noem maar op; het kan door muziek worden opgeroepen, althans ik heb dat heel sterk en vooral bij die muziek van Bach. Ook merk ik dat ik in emotioneel forse situaties onwillekeurig bepaalde muziek loop te neuriën of dat die voortdurend door mijn hoofd speelt. Dat weet ik mij nog sterk te herinneren van vele tientallen jaren geleden met "Torn between two lovers". Je merkt pas waar die muziek over gaat als je even stil staat wat de tekst eigenlijk is. En dat had ik heel sterk met BWV 82, de cantate met de titel: "Ich habe genung" (oud Duits voor genug). Dit sloeg heel sterk op de situatie van mijn oude moeder nadat mijn vader was overleden. Een jaar later heeft zij toen zelf de schaar van Atropos overgenomen onder het motto van deze cantate. Dat realiseerde ik mij kennelijk ook onderbewust want tot maanden na haar overlijden draaide ik de muziek van deze Cantate, en deed ik dat niet, dan loeide de muziek voortdurend door mijn hoofd.
Gelukkig associeer ik deze prachtige muziek nu niet meer met het droevig einde van mijn moeder; ik citeer: "Cantate 82" als ik vind dat het nu wel genoeg is.

27 september 2010

Zuur brood op de Overtoom

Eindelijk gelukt! Al jarenlang probeer ik om zuurdesem brood te bakken. Valt niet mee; het is òf niet zuur, òf niet gerezen, òf lijkt nergens op. Maar nu heb ik dan werkelijk een brood zoals ik dat wil hebben. Of anderen het lekker vinden is maar de vraag; het is uitgesproken zuur.
In 1969 woonde ik met mijn toenmalige echtgenote op de Overtoom in Amsterdam. Ik studeerde nog en we woonden op een vrijwel niet warm te krijgen zolderkamer met uitkijk op de Hollandse Manege. Die staat er nog steeds in haar volle pracht, maar onze zolderkamer is met het huis verdwenen en inmiddels staat er nieuwbouw. Achter de Overtoom was de Zocherstraat met een Reform winkel en die verkocht heerlijk zuur brood. Van Loverendale meen ik. We kochten dat toen al en vooral met roomboter, ham en spiegelei was dat een verrukking. En dat heb ik vanmiddag weer eens gegeten. Ouderwets smullen en ik moest denken aan die koude zolderkamer waar het al met al toch best een leuk begin was, inmiddels 41 jaar geleden.
Over de bereiding van zuurdesembrood zal ik later nog wel wat meer vertellen. McGee schrijft er uitgebreid over en van een mede-foodie kreeg ik ooit de receptuur voor het "onderhoud" van zuurdesem.

26 september 2010

Een beetje uitgeblogd

Ik ben nu enkele maanden aan het Bloggen en merk dat ik een beetje raak uitgeblogd. Het was een hele goede manier om eens wat dingen van me af te schrijven. Mijn verbazing over de vervetting van onze bevolking, het gebrek aan beweging van velen, mijn bewondering voor de ecologie en voor de natuur in het algemeen. Mijn passie voor lekker eten en mijn gemopper over Slow Food. Het is nu allemaal wel een beetje gezegd eigenlijk. Maar ja, als je zo aan het wandelen bent met die prachtige muziek van Johann Sebastian op je oren, zoals vanochtend weer, dan valt je toch wel weer e.e.a. te binnen. Twee dingen eigenlijk, de overheersende onwetendheid van veel mensen die desondanks over een onderwerp mee lopen te kakelen, zoals over methaan en koeien; dit onderwerp schoot me te binnen toen ik die prachtige kudde Lakenvelders rustig zag herkauwen op hun weiland hier achter in het bos. En dan die prachtige cantate BWV 82 die ik vaak citeer als ik iets "wel genoeg" vind. In 2004, toen ik behoorlijk overspannen was door het overlijden van mijn beide ouders, schoot die Cantate steeds door mijn hoofd. Over deze twee onderwerpen zal ik in ieder geval de komende dagen weer schrijven. En zo zie je toch dat er telkens wel weer iets is dat zo het brein kruist. Of het voor anderen interessant is om te lezen vraag ik mij af, maar ze weten wel wat er zo in mijn bolletje allemaal speelt.

21 september 2010

Is NL v.w.b. smaak nog te redden?

De Italianen gaan voor lekker eten en de gemiddelde  Nederlandse consument gaat toch vooral voor goedkoop.
Het gevolg is dat alleen grootschalige producenten, zeg de voedingsindustrie het redt. SF probeert wel het tij te keren, maar praktisch is dat heel erg moeilijk. 
De invloed van SF is waarschijnlijk gebaseerd op de verhalen van Petrini, zeker wat mijn generatie betreft. Petrini werd door Time in het jaar 2004 onderscheiden als hero. 

Kunnen wij de echte producenten niet helpen? Het zijn kleine ambachtslieden die het heel druk hebben met de productie en te kleinschalig om uitgebreid aan marketing en zelfs maar aan sales te doen. Zo'n bezoek aan een markt kost hen te veel tijd. Anderzijds komen de normale klanten niet naar de boerenwinkeltjes toe als die te ver uit de buurt zijn. Maar erger nog is dat het publiek vaak niet eens meer weet hoe de oorspronkelijke smaken van levensmiddelen waren, dus zonder toevoegingen. Moeten we hier als SF niet eens iets aan doen? 

Moet SF ook niet eens inventariseren wat er nog is? Soms denken we wel dat er nog iets over is, maar dat is dan net alsof. Denk aan de boerenkaas. Je hebt de onvolprezen Remeker kaas en natuurlijk ken ik de kaas van zuivelboerderij "Boom en Bosch" in Groenekan. Alle kenners zijn het erover eens dat je hier kaas kunt verkrijgen zoals boerenkaas moet zijn: vol van smaak, met een specifieke textuur. Maar er moeten (veel) meer adresjes zijn voor ouderwetse boerenkaas dacht ik zo.
Maar dan denk ik aan de kaas die ik een keer bij een zelfkazende boer kocht en die werkelijk vreselijk smaakte. Alle drie de plakjes die ik proefde waren gewoon onsmakelijk en smaakten veel slechter dan fabriekskaas. Inmiddels heb ik bij drie boeren kaas van de boerderij gekocht en ze smaakten alle drie nergens naar en slechter dan fabriekskaas. Eén van die producenten was zelfs lid van SF?! Ik word daar heel droef van. Zou graag van anderen horen of zij nog goede adressen voor boerenkaas kennen.

Zou dat inventariseren van wat er nog is een taak zijn voor SF? Het in kaart brengen van de echte, deskundige ambachtelijkheid. Volgens mij is de achteruitgang door de "vooruitgang" zo enorm dat dat een onmogelijkheid is. En is die smaak kennis binnen SF nog wel aanwezig? Het is niet voor niets dat Petrini een Universiteit van de smaak heeft gestart. 

20 september 2010

De missie van Slow Food


Deze week vielen twee bladen tegelijk in mijn brievenbus; de één van vanouds mijn bank, de RABO bank en de ander van mijn favoriete club "Slow Food Nederland". Tot mijn grote verrassing bleek de teneur van de twee bladen gelijk te zijn: het gaat over het betrekken van voedsel uit de naaste omgeving en over wijn uit Nederland. Het lijkt er meer en meer op dat de boodschap van Slow Food door een veelheid aan organisaties en door het publiek gedragen wordt. Dat geeft mij een bijzonder veilig gevoel. Petrini gaf een jaar geleden in zijn editorial al aan dat de organisatie zich moest gedragen als het gist in het brood; verspreid je boodschap om je heen. Dat is kennelijk heel goed gelukt!
Nu nog het behoud van de smaak, dat was toch destijds de ware reden om Slow Food op te richten in Italië. Als je ziet wat veel mensen in hun kar laden dan vraag je je wel af of men nog wel smaak heeft. En de echte ouderwetse ambachtelijke producten zijn vrijwel nergens meer te verkrijgen. Maar spullen uit je omgeving kopen, dat willen de mensen gelukkig wel. En zo'n jonge slager Witteveen in Zeist is natuurlijk een lichtpuntje. Alleen zelf slachten met al die ouderwetse slachtproducten zal er waarschijnlijk niet bij zijn. Binnenkort maar eens langs gaan.
Posted by Picasa

19 september 2010

Paul Doucet


Vandaag weer aan het plukken geweest. Heb dat vaak gedaan samen met wijlen mijn goede vriend Paul Doucet. Met weemoed dacht ik tijdens het plukken aan de keren dat ik bij een bepaalde struik kornoelje met hem had geplukt. Niet mijn smaak, maar wel de zijne. Natuurlijk maakte hij er jam van, zoals van zoveel wilde vruchten waarvan ik helemaal niet wist, laat staan dat deze eetbaar waren. Ook van de jonge uitlopers van allerlei naaldbomen wist hij heerlijke gelei te maken. Daaraan dacht ik terwijl ik in de buurt van de Bilt aan het oogsten was; oogsten zonder zaaien, dat is de naam van de werkgroep binnen Slow Food waarin Paul actief was.
Ooit maakte ik jenever van wijn die ik had gemaakt van kornoeljes. Zelfs na drie keer destilleren vond ik dat deze naar kerosine smaakte. Paul daarentegen, vond deze jenever heerlijk. Dat mag ook niet verbazen want hij vertrouwde mij desgevraagd ook toe dat hij zijn peukjes het liefst aanstak met zo'n ouderwetse benzine aansteker vanwege het extra aroma.
Ik heb met Paul urenlang in de tuin over smaak overlegd. En dan vooral in het kader van extractie uit fruit. Verschijnselen als de ontwikkeling van smaak in destillaten, bij langdurige bewaring in jam, van zout-geconserveerde producten als kaas en ham. Ik mis hem; binnen Slow Food werd hij erg gewaardeerd aldus het "In memoriam" dat in het laatste Magazine werd gepubliceerd. Nu maar hopen dat ook zijn stuk over logistiek mag landen binnen de organisatie.
Posted by Picasa

18 september 2010

Alles gedaan en wat nu?

Afgelopen donderdag hebben we heerlijk gebridged in de club. Na afloop nog wat nagepraat met deze en gene. Het gesprek kwam op een nieuwe loopbaan voor één van onze leden. Zij, net met prépensioen wilde gaan coachen met als doelgroep, tot mijn grote verbazing, dertigers. Het schijnt dat deze generatie, die alles al heeft gezien, meegemaakt en bezit, eigenlijk problemen heeft met zingeving.
Nou heb ik dat in één van mijn banen ook al eens gemerkt. Ik was toen directeur van een kleine organisatie met een aantal jonge vrouwen die administratief werk deden. Die hadden het zo druk in het weekend en 'savonds met allerlei activiteiten dat ze het werk beschouwden als een rustpunt?!
Mijn partner Roos heeft een heel goed Bloggie geschreven over dit onderwerp. Daar heb ik niets aan toe te voegen.

17 september 2010

Geen geleersuiker meer!


De herfst brengt niet alleen paddenstoelen maar ook bramen, vlierbessen en frambozen in het wild om lekker jam van te maken. Terwijl het af en toe stevig regende zijn Roos en ik eropuit getrokken en op een plaats, waarvan we een paar dagen tevoren hadden ontdekt dat er volop rijpe vlierbessen aan de struiken zaten, hebben we wel zo'n vier kilo bessen geoogst. En er hing nog veel meer. Lekker in de natuur bezig zijn, dat trekt ons beiden toch wel het meest! Terwijl de één de takken naar beneden trok knipte de ander de trossen af en toen we voldoende trossen hadden geplukt hebben we op het bankje in de buurt samen de bessen afgerist. Ook dat ging in samenwerking en al snel was de enorme zak met trossen gereduceerd tot een grote zak met bessen. Thuisgekomen realiseerde ik me niet dat het sap weleens uit de zak kon druppelen; dat zag ik pas in de keuken. Het leek in het trappenhuis wel of er iemand met een bloedneus naar boven was gelopen, dus maar snel alles schoongemaakt.
Vanmorgen in porties de bessen tot jam gekookt. Dat doe ik nog ouderwets zonder conserveringsmiddelen; daar heb ik de dood aan. Gewoon met 50% suiker en extra pectine; de suiker in die hoge concentratie is een uitstekend conserveringsmiddel.
Tegenwoordig kun je geleersuiker kopen "voor halfzoete jam". En inderdaad, daar zit een e-nummer in als conserveringsmiddel. En dat mot ik niet. Maar gelukkig kon ik op de markt bij de Veenendaalse Reform kraam gewoon ouderwets pectine kopen, dus geen geleersuiker meer!
Posted by Picasa

16 september 2010

De natuur is niet vies!

Mijn moeder vond dat ik alles weer terug moest gooien in de sloot. Bij haar in de keuken stond een glazen bloemenvaas met allerlei dieren die ik in de sloot had gevangen. De grootste rover was de geelgerande watertor. Deze verslond kennelijk alle andere bewoners van dit mini-aquarium. Mijn moeder kon dat allemaal aanschouwen terwijl ze de afwas deed en kon het niet meer verdragen.

De slootkant, ik zal daar wat uren hebben doorgebracht als kind. En nu tijdens de expedities van Strabrecht vind ik nog steeds het onderwerp "vissen", met een schepnetje door het water van de kleine Dommel roeren om kleine diertjes te vangen, het grootste genoegen. Maar de geelgerande watertor heb ik nog niet gezien. Wel een zoetwaterkreeft, die in mijn tijd nog niet was doorgedrongen tot onze contreien. En stekelbaarsjes en allerlei water insecten, waaronder een keer het Schrijvertje (Guido Gezelle).
Meestal durven de kinderen de beestjes niet zelf uit het netje te halen, soms omdat ze bang zijn dat het diertje dood zal gaan, maar vaak ook omdat ze het maar vies vinden. En dat probeer ik hen dan te leren: de natuur is niet vies!

15 september 2010

De kortste snelweg van NL weer afgebroken?!

De Catharijnensingel volop in de verbouw anno 2010

In 1971, ik was nog maar net afgestudeerd en werkte in mijn eerste baan in Amsterdam, was ik met een toenmalig collega in Utrecht, de stad waar hij had gestudeerd. Vooruitlopend op nostalgische gevoelens liet hij mij de Catharijnensingel zien en vertelde dat dit rustieke stukje Utrecht zou gaan verdwijnen. In haar wijsheid had het stadsbestuur besloten dat de singel zou worden gedempt en dat er een verbinding zou komen met de binnenstad via luchtbruggen over de snelweg die op de plek van de singel werd aangelegd. En inderdaad, toen ik jaren later in de buurt van Utrecht ging wonen mocht ik het resultaat "bewonderen". Een raar stukje vierbaansweg van niks naar nergens en die rustieke singel was voorgoed verdwenen. Jammer, maar helaas. Maar nu, veertig jaar later, nieuwe bestuurders in het kader van de "Alles moet anders show", die we van alle bestuurders kennen, gaat de Catharijnensingel opnieuw op de schop en ja, het water schijnt terug te komen, maar die rustieke schoonheid is voorgoed verdwenen.
Inmiddels is er één van de twee verbindingsbruggen al gesloopt,  de gracht ligt vol puin en de bouwkundige activiteiten zijn volop gaande. Het verkeer is ernstig gestoord, overal verkeersregelaars, er is geen doorkomen meer aan voor fietsers en wandelaars. Ik ben toch wel heel benieuwd wat hier uit voort zal komen.
In een foto collage ziet u enkele foto's van de verbouwing van singel en Concertgebouw Vredenburg, maar ook een aantal sfeerfoto's van de prachtige binnenstad van Utrecht die gelukkig aan de bestuurlijke klauwen wisten te ontkomen. Je moet er toch niet aan denken dat de domtoren zou zijn afgebroken in het verleden; dat de kerk is verdwenen door een verschrikkelijke storm is al vreselijk genoeg. Hadden ze die maar hersteld in die zeventiger jaren!

Posted by Picasa

14 september 2010

Gebakken paling


Als jong kind kwam ik vaak en graag bij mijn grootmoeder in Amsterdam. Aldaar was ik bij haar in huis geboren toen vanwege de woning schaarste mijn jonge ouders bij haar inwoonden op de Kinkerstraat. Daar in de buurt was, en is nog steeds de Ten Kate markt, een echte dagmarkt. Destijds was het aantal viskramen enorm; vis was armeluisvoedsel en zo vlak na de oorlog waren er erg veel mensen die van een dubbeltje een kwartje moesten maken. Ik herinner mij nog levendig de kramen die afgeladen waren met paling, een toen heel algemene vis in zoet water.
Mijn moeder en grootmoeder waren gek op paling en we aten dat regelmatig als we bij haar kwamen. De palingkopjes nam ze dan mee voor mij en dan stond ik op een krukje bij het aanrecht van het piepkleine keukentje met een glazen beker water met de nog happende kopjes van de paling te kijken. Warme herinnering.
Zelf vissen heb ik geleerd van mijn eerste hospes op de Overtoom alwaar mijn toenmalige ega en ik op zolder woonden, tja de woningnood was eind zestiger jaren nog volop. Een hengel kreeg ik van hem en vistechniek leerde ik ook. Met dobber en met schuiflood. Later, in begin zeventiger jaren woonde ik weer in de Kinkerbuurt, in  de Jan Hanzenstraat. Ik leerde via een kennis een paar mannen kennen die graag gingen stropen op paling. En ik mee middenin de nacht; werphengeltje met schuiflood en een wurm eraan. We gingen vissen bij de Hembrug centrale. In het kanaal voor het koelwater zat veel paling. Ik gooide in en had onmiddellijk beet; een enorme paling en zo volgden er nog meer. Thuis gestroopt en van gesmuld.
Later, met vakantie in België, Vlaanderen, gebakken paling in roomsaus leren eten bij de Siphon, restaurant in de buurt van Damme. Een ongelooflijke lekkernij, die ik graag nog steeds zelf bereid, al dan niet met roomsaus overigens. Ook gestoofde paling is heerlijk.
Maar helaas, door overbevissing van met name de jonge paling die vanuit de kraamkamer, de Sargasso zee naar zoet water gaat, wordt bij tonnen weggevangen ten gerieve van Fransen en Aziaten. Samen met de vervuiling en allerlei mechanische pompmechanismen die de paling verbrijzelen loopt de stand de laatste jaren dramatisch terug.
Hoe heerlijk zo'n sudderend pannetje paling eruit ziet illustreer ik graag aan de hand van filmpje.
Als actief lid van Slow Food heb ik er wel moeite mee; officieel is de richtlijn dat paling vanwege ethiek niet meer gegeten kan worden. Maar zolang het nog op de markt verkocht wordt zal ik het eten. Voorlopig heb ik deze zomer een flinke voorraad opgebouwd voor slechter tijden!

13 september 2010

Eekhoorntjesbrood



Ieder jaargetijde heeft haar eigen schoonheid. De herfst van 2010, zodra de natte tijden begonnen kenmerkt zich door een uitbundige groei van paddenstoelen. Bij ons achter in het bos zie je paddenstoelen in allerlei soorten. Enkele soorten daarvan kun je ook eten en ze zijn nog bijzonder smakelijk ook. Gelukkig bevindt zich een deskundige onder mijn kennissen en kan ik bij twijfel informeren of een bepaalde paddenstoel ook daadwerkelijk eetbaar is, zoals onlangs bij de reuzenbovist, maar ook of deze wel smakelijk is. En dat blijken de verschillende boleten die ik ken onder de verzamelnaam eekhoorntjesbrood dus wel te zijn. Van enkele heb ik een heerlijke ommelet gebakken met wat room erdoorheen en verse platte peterselie die ik zelf op m'n balkonnetje heb gekweekt. Gebakken in de boerenboter van de zuivelboerderij "Boom en Bosch" te Groenekan was het een echt Slow Food maal van hoge kwaliteit.
Een fotocollage van paddenstoelen maakte ik in de Visserssteeg, een oude verbindingsweg die doorsneden wordt door de Utrechtseweg van Utrecht (hoe kan het anders) naar Zeist. Volgens mijn voormalige buurman, door mijn kinderen opa Tom genoemd, was dit de eerste snelweg in NL waar de weg in de bocht enigszins scheef werd aangelegd vanwege de hogere snelheid van auto's. Grappig deze kennis uit de oude doos.

Posted by Picasa

12 september 2010

Een jong mierennest



In het bos hierachter is enkele jaren geleden een flink stuk ontdaan van houtopslag. Waarom dat is gebeurd weet ik niet, maar dat het in het kader is van goed insectenbeleid sluit ik niet uit. In steeds meer natuurgebieden zie je de invloed van natuurbeheerders die zich realiseren dat insecten essentieel zijn voor een ecosysteem en dat beheer in die zin zich terug betaalt.
Direct zag ik het effect: een nieuwe mierenhoop, klein, energiek en lekker in het zonnetje. Die ga ik de komende jaren volgen. Naar verwachting zal hij steeds groter worden en na enkele jaren ook geslachtsdieren gaan produceren. De bewoners zijn de bekende rode bosmieren, leden van de formica familie. De aanwezigheid van mieren vormt een indicatie voor de natuurwaarde van een gebied en zo'n jong nest is een positieve indicatie.
Voor meer informatie zie de website van de Nederlandse Entomologische Vereniging
Posted by Picasa

11 september 2010

De straat wordt een jungle



Op een vorig Blog  had Azgrut een opmerking dat de natuur zich altijd herstelt en dat de mensheid zich niet te veel moet verbeelden. Daarom nu het volgende:

Ik woon in een flat met 42 appartementen. Daar zullen in totaal zo'n 50-60 mensen wonen. Vroeger werd ieder appartement ongetwijfeld bewoond door een gezin met gemiddeld zo'n 4 personen, maar sinds de laatste decennia is de verdunning opgetreden. Eén van de effecten is dat de trottoirs niet veel gebruikt worden. De mensen lopen hooguit vanuit het portiek direct naar hun auto. Het trottoir is het domein van de doodenkele wandelaar, zoals ik en van de mensen die hun honden uitlaten; de bemesting van trottoir en omgelegen perkjes is dan ook ruimschoots. En een beetje knipgras tussen de tegels het gevolg; staat wel charmant eigenlijk?!
Maar de natuur pakt nu haar 50 jaar geleden ontnomen terrein weer terug. Het is in mijn straatje dan wel niet zo erg als op de hier genomen foto van het wandelpad langs het fietspad bij de tunnel van de Bilt naar de Uithof onder de A28 maar toch voldoende reden voor de gemeente om zo elke maand een wagen met een gasbrander over de stoep te laten rijden. Knipgras tussen de tegels is voorwerp van de zorg die ons gemeentebestuur heeft over de beloopbaarheid van het trottoir. En laatst zag ik zelfs iemand met zo'n kabaal producerend apparaat om gras te maaien bezig, niet langs de stoepranden, maar op het trottoir met gras tussen de tegels. Ik word soms onpasselijk van de dwaasheid waarmee men met de open ruimte omgaat. Laat toch staan die paar sprietjes!
Posted by Picasa

10 september 2010

Het herstel van een heidebrand

Snel herstel van heide en grassen na een heidebrand

In een eerder Blog liet ik de troosteloze vlakte zien die was achtergebleven na een heidebrand. Maar nu, enkele maanden later begint de natuur zich te herstellen; fris groen steekt het kopje op, konijnen graven holen in het vrijgekomen zand. Het zwart is afgespoeld door de regen en de wind; het ziet er al een stuk anders uit dan begin van de zomer. Insecten zag ik nog niet zo veel tussen de beginnende struikjes, maar heide en gras waren volop aanwezig. Ik zal dit stukje de komende maanden en jaren in de gaten proberen te houden en daar via dit Blog wat over te vertellen. Vooral hoe de mieren terug gaan komen vind ik interessant. Ongeveer in dit gebied heeft de mierenwerkgroep NL een inventarisatie gedaan. Dat was op mijn instigatie omdat ik in dit gebied erg veel verschillende soorten had waargenomen. Destijds werd de excursie wreed afgebroken door een enorme regenbui.
Posted by Picasa

04 september 2010

Een heidebrand op het Hulshorsterzand




















In april 2010 bezocht ik het prachtige natuurgebied "het Hulshorsterzand". Tot mijn verrassing bleek dat daarvan een klein stukje heide was afgebrand. Een troosteloze zwarte vlakte strekte zich over enkele honderden meters uit. Ziet er dramatisch uit, maar voor de natuur is het niet zo slecht. Het geeft kans om zich weer te ontwikkelen. In vroeger tijden, toen de boeren nog schapen lieten weiden op de heide brandde men zelf af. Heide wordt niet zo door schapen gegeten, hooguit de jonge loten. Maar de oude heidestruiken verhouten gewoon en laten geen zonlicht meer door waardoor ook het gras tussen de struiken wordt verdrongen. Dat was de reden dat de oude heide in de wintermaanden werd afgebrand.
Ook in natuurgebieden wordt dat wel gedaan door de beheerder; onder gecontroleerde omstandigheden wordt oude heide afgebrand. Heden is het gericht op de verbetering van de diversiteit van de flora en fauna. Zo'n paars bloeiende heide is natuurlijk prachtig, maar feitelijk een dichtgegroeide akker met monocultuur, een paradijs voor honingbijen, maar voor de meeste insecten een "no go area". Bijvoorbeeld mieren verdwijnen onder dergelijke omstandigheden.
Maar voor niet-kenners ziet een afgebrand heideveld er vooral troosteloos uit. In mijn volgend Bloggie laat ik zien hoe snel deze heide zich herstelt.
Posted by Picasa

03 september 2010

Ius opponendi

Vergeefs wachtte ik op de uitspraak: "en alle rechten met de titel verbonden". De jongste dochter van mijn goede vriend PC promoveerde op een bijzonder interessant onderwerp en verkreeg als beloning de Doctors titel. "Jonge doctor", klonk het bekend in mijn oren. En mijmerend dacht ik aan mijn eigen promotie, ooit begin tachtiger jaren. Wat een feest was dat. En gelukkig had ook LC, de dochter van mijn goede vriend er een feest van gemaakt. Ontspannen deed zij een inleiding op het promotie onderwerp in de vorm van een presentatie. Wat een verbetering vergeleken bij de oude procedure, althans voor het publiek. Zelfs mijn partner, toch niet echt onderlegd in het medische vakgebied, kon de inleiding goed begrijpen. En daarna de vragen. De hooggeleerde opponenten en de zeergeleerde opponenten vroegen om beurten, op instigatie van de rector een toelichting op bepaalde onderdelen van het werk. En adequaat reageerde de promovenda.
Aan het eind van de plechtigheid trok de commissie zich terug zogenaamd om zich te beraden, maar in de huidige academische wereld, althans in de Bèta-faculteiten, is een promotie zo intensief voorbereid dat de positieve afloop steeds verzekerd is, tenzij de promovendus van het katheder valt o.i.d.
De promotor rondde de plechtigheid af, maar volgens mij vergat hij de strofe waarmee ik begon, de toekenning van het "Ius opponendi". Maar misschien heb ik het gemist in de opwinding omdat ik foto's maakte van de promovenda in afwachting van de toekenning.
Die rechten stellen weinig voor, slechts het "Ius opponendi", het recht om bij een promotie oppositie te voeren, is onverbrekelijk met de titel verbonden. Daarvan mocht ik in mijn carrière slechts één keer gebruik maken. De promovendus, een heel goede bekende van me, die nota bene promoveerde op een onderwerp dat ik hem zelf had aangereikt, was zo ontzettend nerveus dat hij tijdens de beantwoording van mijn vraag vergeten had wat ik hem gevraagd had. Dus toen moest ik hem nog redden ook door hem te bedanken voor het antwoord en opmerkte dat we er op een later tijdstip wel verder over zouden spreken.
Na afloop zei hij nog: "je hebt me gered, want ik wist de vraag niet meer", tja dat had ik gemerkt. Jammer, maar gelukkig had LC daar geen last van. Ze deed het geweldig en ik vermoed dat zij het ver zal schoppen en vast nog wel van het haar verleende "Ius opponendi" gebruik zal maken, misschien wel in zo'n mooie toga! Wie weet.

02 september 2010

Rovertje spelen

Onlangs was er op de Strabrechtse Heide een open dag. De organisatie had zich aan alle kanten uitgesloofd en onder andere een "roverstocht" voor de kinderen georganiseerd. Leuk, spannend en een levensechte rover. Maar wie denkt dat de kinderen ook echt spannend op avontuur konden gaan komt toch bedrogen uit.
Moderne ouders zijn zo gewend dat de kinderen voortdurend onder toezicht moeten staan dat ze zich niet eens realiseren dat de lol en de spanning voor de kinderen er toch behoorlijk af gaat als je hen dat niet alleen laat beleven. Dus steeds zag je een paar kinderen en de jonge ouders meehobbelen.
Maar vandaag hoorde ik het nog gekker uit de Pers. Tegenwoordig worden zelfs studenten aan de Universiteit door hun ouders begeleid bij het schrijven van scripties en als de cijfers naar zin van ouders en student niet hoog genoeg zijn dan gaan de ouders op hoge poten mee naar het examen bureau om hun onbehagen met kracht te onderstrepen. Het moet toch niet gekker worden!
Ik weet nog dat ik het als zestien-jarige wel veilig, maar ook een beetje raar vond dat mijn vader meeging naar de open dag van de universiteit. Moet je tegenwoordig om komen; dan gaat waarschijnlijk de hele familie mee.
Hoe moet dat nou straks als deze generatie in het werkproces belandt; gaan de ouders dan ook mee naar het functioneringsgesprek en naar het sollicitatiegesprek? Tot hoe lang gaat de ouderlijke zorg door? Eerder had ik het over vallessen, maar een beetje "loslaatcursus" voor ouders zou ook niet gek zijn.
Posted by Picasa

01 september 2010

Reuze bovisten en Schumann

Wat een ontzettend afwisselende dag vandaag. Eerst met iemand naar de CV installatie van de flat gekeken. Vervolgens naar Utrecht gewandeld voor een prachtig recital in het kader van het Utrechts Festival Oude Muziek. Liederen van Clara en van Robert schumann. De cyclus van Robert kende ik wel omdat Roos en ik die samen hebben gespeeld en gezongen, maar ik had ze nog nooit van iemand anders gehoord, noch life, noch van een CD. Erg imposant vond ik, bij het lied over de Lorelei kreeg ik gewoon kippenvel zo goed interpreteerde de zangeres de tekst. En toen weer heerlijk terug gewandeld. Die wandeling heb ik deze week al diverse keren gemaakt en daarom wist ik zeker dat de reuzenbovisten die ik onderweg tegenkwam daar gisteren nog niet stonden. Drie stuks meegenomen ter consumptie. Voor de zekerheid nog even met Henk F. gebeld of die reuzenbovisten werkelijk goed eetbaar zijn. Hij hield er zelf niet zo van, maar toen ik vertelde dat ze nog heel jong waren gaf hij aan dat ze in dat geval bijzonder lekker zijn. En dat was het geval! Een kogelbiefstukje van de Boer uit Heeze gebakken en vervolgens een stevige portie van de in blokjes gesneden bovist gebakken. Ze krimpen behoorlijk, nemen de smaak van de biefstukjus over maar nemen niet al het vet op; heel anders dan champignons. Biefstukje nog nawarmen in de oven op het bord zoals Ronald B. me dat heeft geleerd en smullen maar. Een echt Slow Food maal.
Posted by Picasa