29 januari 2010

Spit!


Oei, altijd wanneer ik dit plekje op de Venen passeer denk ik weer aan die keer, zo'n 17 jaar geleden toen ik met mijn oudste zoon aan het wandelen was. We zaten even aan het beekje; Hugo moest natuurlijk even in het water spelen. Maar toen ik opstond schoot het vreselijk in mijn rug; ik wist niet wat ik moest doen. Even blijven liggen eerst maar en toen voorzichtig proberen op te staan. Schuifelend weer op gang. Hugo, nog maar een klein kereltje moest de rugzak dragen, wat hij zonder problemen deed. Terug of toch maar verder naar Kalterherberg Huug? We zaten er zo'n beetje tussenin. Dus maar verder. Het ging eigenlijk steeds beter. Ik moest ook aan de NHG standaard voor huisartsen denken; bij lage rugklachten is eigenlijk alleen het blijven bewegen een juiste behandeling. We haalden het ons zo bekende hotel Hirsch in Kalterherberg. De volgende dag was de rugpijn eigenlijk voor een belangrijk deel over; veel sneller dan bij bedrust!! Voorzichtig aan gedaan die dag en inderdaad ging het steeds beter.
Posted by Picasa

11 januari 2010

Kapoen

Je moet maar durven in deze tijd dat het eten van Ganzelever, foie gras, moreel vergelijkbaar wordt geacht met auto rijden in dronkenschap of ander kwaad. Een kapoen, een voor de smaak gecastreerde haan?! dat kan toch niet. Nou ja, misschien niet in NL maar in Slovenië en in Italië wordt dit klassieke streekproduct (gelukkig) nog op tafel gezet. Bij de leveranciers van het presidium product Chaams hoen heb ik meermaals gevraagd of zij misschien kapoenen wilden gaan produceren. Maar daar voelde men niets voor.
Wel was er een studiereis naar Frankrijk gemaakt maar na het zien van de operatie, die nodig is om de hanen te castreren alvorens zij hun leven verder slijten als kapoen, is besloten hier verder maar van af te zien. Maar.... in de laatste aflevering van het onvolprezen Slow Food Magazin (december 2009) werd toch min of meer de deur vanuit Slow Food opengezet om toch nog maar eens te overwegen om ook van het Chaams hoen een kapoen versie in de markt te gaan zetten. Ik zou het toejuichen want kapoen is bijzonder smakelijk. En het leven beëindigen als vrij rond lopende, zij het gecastreerde haan is toch eigenlijk wel te prefereren boven het levenseind in een hakselmachine, zoals veel haantjes uit de eierindustrie toch beleven.
In zijn boek Slow Food Nation vertelt Carlo Petrini over het behoud van de kapoen in Italië, in Morozzo, de capone di Morozzo. Eens kijken of die kan worden ingevoerd zodat ik alsnog de kapoen op tafel kan krijgen.

Coquilles Saint Jacques à la Parisienne

't water loopt je in de mond
Ach die coquilles, er is nauwelijks iets lekkerders denkbaar. Ruim dertig jaar geleden trokken mijn toenmalige ega en ik gedurende de vakanties altijd door Frankrijk; ik weet nog de eerste keer met schoonzuster en zwager naar de Provence te beginnen in Avignon. De hele rit had ik in m'n eentje moeten rijden. Kun je je voorstellen? Met z'n vieren in een 2CV, een lelijke eend, met kampeerspullen en m'n rijbewijs had ik net enkele maanden. Mijn zwager zou ook rijden leren voor de vakantie maar had het examen niet gehaald. We deden de rit van Amsterdam naar Avignon in 3 dag étappes en ik was bij aankomst volstrekt uitgeput. Maar ik weet nog die eerste avond in het restaurant in Avignon; wat een sfeer. Stokbrood was toen voor Hollanders nog iets bijzonders en dat je daarmee at was zeker bijzonder. Euforisch als ik was doopte ik het stokbrood zelfs in de wijn en werd langzaam dronken en stootte de wijn om. Petit cochon werd ik genoemd door de Franse dame die ons bediende. Dat was mijn eerste kennismaking, maar daarna gingen we ieder jaar naar Frankrijk en wat heb ik daar het lekkere eten leren waarderen.
In elke streek had je andere specialiteiten. Ik was vooral gek op de patés, het knapperige aspect van het stokbrood, de kazen en de enorme diversiteit. Maar de coquilles Saint Jacques dat was toch wel superbe.
Lang ben ik al van plan om zelf paté te gaan maken en sinds ik een aantal zelfslachtende slagers (w.o. slager Lammertinck in Enter, waar ik ooit bij het slachtproces heb mogen assisteren) heb leren kennen, gaat dat ook zeker gebeuren. Nu weet ik tenminste dat ik de juiste ingrediënten kan verkrijgen. Ook ken ik nu een slager (Slagerij Slenders in den Bosch) die (verantwoord) kalfsvlees heeft en via hem zal ik er ongetwijfeld ook in slagen om aan kalfsbotten en goed kalfsvlees te komen voor de fonds en de glaces die je voor de goede Franse keuken nodig hebt, maar ik dwaal af van de Coquilles. U moet me dit uitstapje naar de paté vergeven want het is wel de opmaat voor de Coquilles. Ik zocht namelijk een goed recept voor Paté de campagne en daarvoor vond ik een aanwijzing in "De dikke van Damme". Daarin werd geadviseerd om de paté uit een oud boek van de Time Life serie te gebruiken, genaamd: "In de Franse keuken", uitgegeven door Parool/Life. En ja, daarin stond niet alleen een geweldig recept voor paté (moet ik overigens nog proberen) maar een plaatje van Coquilles Saint-Jacques à la Parisienne, precies zoals ik me herinner van vroeger in die restaurantjes in Zuid Frankrijk. Het recept zal ik publiceren in deze Blog.

Joseph Roth

De meeste lezers kennen Philip Roth, maar Joseph Roth ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Joseph_Roth ) is lang niet aan ieder bekend. Geert Mak schreef ooit het boek "In Europa". Toen ik dat las heb ik tevens alle boeken gelezen die hij aanhaalde, waaronder een boek van Joseph. Zijn schrijfstijl is plezierig waarbij ik vooral de sfeertekening van de jaren van de Donau monarchie zo waardeer. Een tijd van met paard bespannen wagens en sleden. Ongelooflijk koude winters, maar ook de grappige manier van met elkaar omgaan en de manier waarop de mensen met de strenge overheid omgaan. De boeken zijn wat dynamischer dan de Russen als Tolstoi en Tsjechov zonder de aantrekkelijke sfeertekening van die jaren te verliezen.
Zo heb ik dit weekend het boek "Het valse gewicht. Geschiedenis van een ijkmeester" gelezen. Maar zeker het meest bekende boek van Joseph Roth: "Radetzky mars" uit 1932 kan ik van harte aanbevelen.

10 januari 2010

Wat een stille wereld

Vandaag is het zondag en het heeft vannacht gesneeuwd. We zijn laat opgestaan, maar we gaan lekker aan de wandel. Het is zo mooi buiten. Dat vindt kennelijk niet iedereen want het is doodstil op straat. De sneeuw ligt er nog maagdelijk bij op een enkel spoor na van iemand die vanuit zijn auto naar de deur heeft gelopen.
Zelfs op straat zie je geen auto. De buurman van Roos heeft de sneeuw weggeveegd zodat het ijs van de afgelopen dagen weer tevoorschijn komt zodat je bijna je nek breekt. "Ja, het moet eerst gaan dooien", is zijn raadselachtige opmerking wanneer wij door de sneeuw op het grasveldje onze weg vervolgen.
Door het bos naar het station Bilthoven en de trein naar Amersfoort. Ook daar is vrijwel niemand te bekennen. Via het fietspad het bos in, langs de spoorbaan over het fietspad richting Soestduinen.

Doodstil is het; geen fietser, geen wandelaar, geen auto's; een stilte die slechts af en toe wordt gebroken door de voorbij denderende intercities, een wolk van sneeuw achter zich aan trekkend. Wat is ons land toch mooi als er sneeuw ligt. Onderweg kwamen we nog een stel tegen dat aan het langlaufen was.
En vlakbij Soestduinen een jong stel dat een foto van ons heeft gemaakt en dat wij de juiste weg konden wijzen richting de Soesterduinen.
Zij waren verbaasd dat wij helemaal uit Amersfoort" kwamen; daar woonden zij en zij waren hier met de auto heen gereden. Het is toch jammer dat de meeste mensen het genoegen van het wandelen niet kennen. Hoewel wij wel twee keer zo oud waren en al de nodige kilometers in de benen hadden, liepen we veel sneller en na een groet scheidden onze wegen. We staken de provinciale weg bij Soestduinen over en kwamen langs het pitoreske stationnetje van Soestuinen dat al jaren niet meer gebruikt wordt maar wel bewoond. Via de middenweg en linksaf bereikten we de Soesterduinen, de Lange duinen genoemd. Het is daar met sneeuw zo ontzettend mooi. Ik kom er al zo lang; vroeger met de kinderen in de zomer en de winter.

Zij noemden de duinen "het grote zand", dit in tegenstelling tot het "kleine zand" bij Bilthoven in de buurt. Verder heb je bij Hulshorst nog "het grote grote zand" oftewel het Hulshorster zand. Daar kun je ook zo fabelachtig wandelen van Nunspeet uit via het Hulshorster zand naar restaurant de Zwarte Boer in Leuvenum.
Die Lenin-achtige figuur met die bontmuts op, dat ben ik met op de achtergrond de Lange Duinen bij Soestduinen. Het is prachtig daar te lopen richting den Dolder, beetje links aanhouden en je komt weer bij het fietspad langs de spoorlijn. Tot onze verbazing reed een fietser ons achterop. Maar de sneeuw was maagdelijk en de stilte heerlijk. Wat mis ik die stilte toch vaak in onze wereld vol auto's en druktemakers. Door de weersomstandigheden is iedereen gedwongen om over te gaan op Slow Life. Gewoon lekker genieten van het zijn, van de schoonheid, van je leefomgeving, van de rust, van de natuur in haar volle pracht. Zelfs de NS ontkomt er niet aan om het een beetje kalmer aan te doen; door de sneeuw is de dienstregeling aangepast. Het is overigens heel rustig in de treinen; de meesten blijven thuis of zijn misschien wel aan het schaatsen?!


We namen in den Dolder de trein; we begonnen wat moe te worden en hadden trek in erwtensoep. Vanaf station Bilthoven liepen we via het Houdringhe bos. De Lakenvelder koeien stonden er heerlijk in de sneeuw. Koeien hebben helemaal geen last van de kou. Ze krijgen natuurlijk wel hooi, want er valt weinig meer te vinden onder de sneeuw, althans niet voldoende. Dit is ons achtertuintje; als we gewoon even de benen willen strekken, of zoals we dat zelf noemen, onszelf even uit moeten laten, dan gaan we hier wandelen. Er loopt een aantal uitgezette wandelingen, waarvan nummer 3 met ongeveer 12 kilometer de langste is. Die lopen we vaak maar met dit weer is het wel een speciaal genoegen. Daar klinkt muziek in de verte; de ijsbaan is open. Als een schilderij van Breughel zien we de veelkleurige menigte van schaatsers op het gezellige ijsbaantje van de Bilt/Bilthoven. Het is een drukte van jewelste.

09 januari 2010

Ecosofia, een mooi idealistisch concept

Kennis gemaakt met Patrick van Uffelen, de bedenker van Ekosofia . Hierbij is wonen, geïntegreerd met een ecologisch zeer verantwoorde manier van voedselproductie het centrale punt. Hij heeft vele jaren nagedacht hoe je dit het best kunt vorm geven. Illustratie daarvan heeft hij voorhanden in de vorm van plattegronden waarmee hij de samenhang van de verschillende voedingsgewassen, de watervoorziening, energievoorziening, maar ook de plaatsing van de (bij)gebouwen kan weergeven. Het pièce de résistance is wel de maquette waarin hij vele uren werk heeft gestoken maar die dan ook wel heel fraai het plan ondersteunt.
Het heeft veel weg van het idealisme van de jaren zestig zonder een commune te willen zijn. Die tijd ligt wel achter ons. Frederik van Eeden zou zich er goed in thuis voelen.
We waren met z'n drieën op bezoek bij Patrick, en dan kun je lekker brainstormen. De realisatie van een dergelijk plan is lastiger dan je misschien inhoudelijk zou denken. Je hebt een betrekkelijk groot stuk grond nodig niet te ver van stedelijke voorzieningen; het terugtrekken in het verre platteland als in de jaren zestig door een aantal groepen is gedaan spreekt tegenwoordig minder aan. Ruimtelijke ordening stelt ook zo zijn grenzen. Maar... de grote steden, met name Amsterdam wil graag wat verbeteren aan de overgang van stad en platteland. En ook veel (draagkrachtige) mensen willen graag wat meer in het groen leven. Het zelf je groenten verbouwen, althans daar enigszins mee bezig zijn, is voor veel mensen een wezenlijke wens.
Patrick neemt dat ook waar; de wens is er wel en meer dan latent. Het is een uitdaging belangstellenden te helpen deze wens te realiseren. Paul, Sandor en ik hebben onze steun toegezegd.
Voor uitgebreide informatie over het concept adviseer ik je de site van ekosofia te bekijken.

08 januari 2010

Laat kleuters toch zelf lopen en niet in de buggy zitten

Vandaag zag ik iets waar ik echt niet over uit kan. Duidelijk een opa en een oma waren met hun kleindochter in de buggy boodschappen aan het doen bij Dirk van de Broek. Ik zag dat kind, als een wandelaar met een rugzak op de rug, rechtop staan met de buggy op haar rug. Dat kind wilde gewoon zoals een gezonde, normale peuter/kleuter dat wil, lekker bewegen. Ze zat vastgesnoerd in dat malle ding alsof hij aan haar vast moest blijven. Die oma stoof boos op haar af en zette de buggy met kind en al met enig geweld weer in de horizontale stand en het kind ging natuurlijk weer zitten. Opa kwam er ook nog bij en het kind werd gewoon naar achteren geduwd. "Jij bent niet lief" kreeg ze naar het hoofd geslingerd, en dat terwijl ze ondanks de rare behandeling (zeker aan gewend?!) niet eens luidruchtig protesteerde. Later in de winkel liep oma, met nog steeds een verontwaardigd gezicht achter de buggy met het verder heel lieve kind, nog steeds te mopperen dat ze niet lief was. Mijn hart draaide om. Hoe moet zo'n kind naar de wereld kijken; die voelt zich toch gewoon gevangen in zo'n volstrekt overbodig wagentje.
Mijn grote probleem met die buggies is dat kinderen gewoon gedwongen worden om passief te blijven terwijl ze dat helemaal niet willen. Kinderen willen van nature altijd bewegen en de wereld verkennen. Sommige kinderen pikken het niet dat ze altijd in zo'n buggy moeten zitten en protesteren luid dat ze eruit willen; die worden als lastig gezien terwijl dat natuurlijk normaal hoort te zijn. Een kind moet bewegen, een kind moet lopen. Dat is belangrijk niet alleen voor de lichamelijke ontwikkeling maar ook voor de motoriek en de psychische ontwikkeling. Wat de auto als negatieve factor is voor volwassenen is de buggy voor kinderen. Alleen hebben die laatsten er niet om gevraagd. Ik houd m'n hart vast als de buggy generatie opgroeit. Die hebben van jongs af aan zo'n negatieve houding opgelegd gekregen tegen bewegen dat ze daar problemen mee krijgen. Je kunt het de kinderen zelf niet euvel duiden! Het zal hun gezondheid niet ten goede komen.

06 januari 2010

Slow Life

Sinds 2 jaar ben ik lid van Slow Food en sinds een jaar ben ik bestuurslid van het convivium Utrecht. Gezien mijn inhoudelijke interesse ben ik direct flink aan het lezen geslagen. Via Sandor Schiferli heb ik de beschikking over het boek "Slow", van de hand van Carl Honoré. Deze jonge auteur had geconstateerd dat zijn manier van leven niet de juiste was; hij had ergens gelezen dat er een brochure was met sprookjes om aan je jonge kinderen voor te lezen als ze naar bed gingen. Het speciale aan deze uitgave was dat de sprookjes zo kort waren weergegeven dat je in 1 minuut klaar was, kortom het kostte je geen tijd. Toen hij dat gelezen had besefte hij dat zijn manier van leven niet de juiste was; door de voortdurende haast, stress en zogenaamd tijdsgebrek was alle vreugde uit het bestaan geperst. Het gaat alleen nog maar om efficiënt (volgens anderen een synoniem voor het woord "mesjogge"). De uitdrukking "het kost zo veel tijd", ligt iedereen voor in de mond bestorven. Onder dat regime is er geen tijd meer voor rustig voorlezen, met het gezin rustig ontbijten, 'savonds gezamenlijk eten, met vrienden en kennissen gezellige leuke dingen doen, als gezin iets ondernemen, zelf eens rustig iets overdenken, rustig lezen, of zelfs gewoon even niets doen. 'sAvonds ben je zo moe dat je alleen maar uitgeblust voor de TV gaat hangen. Toen hij zich dat realiseerde is hij in de materie gedoken en heeft dit geweldige boek geschreven; ik kan het iedereen aanraden. Toen ik het las realiseerde ik me dat de Slow Life levensstijl geheel de mijne is; veel wandelen en daarmee de gezonde lichaamsbeweging en de tijd om ingewikkelde dingen te overdenken, geen TV die je alleen maar opgefokte, volstrekt irrelevante informatie verstrekt en je erg veel tijd kost, geen auto omdat die de bewegingsarmoede in de hand werkt. Ik voelde me erg gesterkt bij het lezen van het boek. Het valt niet altijd mee om zo'n afwijkend gedrag te moeten verdedigen. Ik rijd geen auto omdat ik dat onhandig vind; je kunt niet goed nadenken terwijl je rijdt, ik voel me altijd behoorlijk bedreigd in een auto. Geen TV is ook zoiets: je weet niet wat er speelt in de wereld. Dat is helemaal niet waar want de echt relevante informatie die hoor je vanzelf wel en dat is verrekte weinig. Daarentegen wordt alle onzin informatie je onthouden.